บทที่ 174 นายมาหลินอานเพื่อที่จะมาหาฉัน

“พวกคุณถือว่าเป็นตัวอะไร…” หลินได้ยินว่า จะยึดรถของเธอไว้ชั่วคราว ความโมโหจึงพุ่งกระฉูดขึ้น และกำลังเตรียมตัวด่าทอ ก็ถูกฉินหลั่งปิดปากไว้

“คุณคือหัวหน้ารักษาการณ์ใช่ไหม ตอนนี้ยังไม่ สามารถรับประกันอะไรได้ แมลงวันบินเข้าไปตอนที่พวก เราทำ คุณก็ไม่ควรตัดสินอย่างอำเภอใจแบบนี้ แล้วก็ยึด รถเราไปชั่วคราวมั้ง อีกอย่าง พวกคุณเหมือนจะไม่มี สิทธิ์ยึดรถของคนเดียวไปหรือเปล่า? ” ฉินหลั่งมองป้าย ที่ติดตรงหน้าอกของฟ่านเจิน ก็มักจะรู้สึกว่าเรื่องนี้มันน่า แปลกเกินไป

“ไม่ต้องพูดโน้นพูดนี่กับฉันที่นี่ ไหนๆ พวกคุณก็ เกิดปัญหาขึ้นแล้ว ผมก็มีสิทธิ์มาเข้าแทรกแซงเรื่องพวก คุณ ผมจะพูดกับพวกคุณเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้รีบลง จากรถ อย่าให้ทางเราต้องใช้กำลัง ไม่งั้นผลที่ตามมาก็ รับผิดชอบด้วยตัวเอง” ฟ่านเจินพูดข่มขู่

เขาก็แค่คนชั้นต่ำที่ไม่มีสมอง จะรู้กฎหมายอะไร ได้ยังไง? เมื่อกี้โสงฮุยก็พูดแล้ว แค่เขาสามารถจัดการ กับพวกฉินหลั่ง แล้วทำให้เขาเห็นแล้วรู้สึกสะใจ ก็จะ ช่วยเขาได้เข้าไปในตระกูลหลง ดังนั้น ฟานเจินจึงสั่งให้ ลูกน้องคนหนึ่งไปหาเรื่อง รอให้พวกเขายึดรถของฉิน หลั่ง ก็จะใช้ทุกวิถีทางยื้อเวลาพวกเขา หรือว่าอาจจะใช้ วิธีที่โหดเหี้ยมกว่า ทุบรถพวกเขาเลยทีเดียว ฝ่ายตรง ข้ามเป็นคนที่ขายแพนเค้กจีน แล้วจะทำให้เกิดคลื่นใหญ่ขนาดไหนกัน?

“คุณ…” ฉินหลั่งกลับนึกไม่ถึง ฟ่านเจินเป็นคน ไม่มีเหตุผลขนาดนี้

“เห้อ ฉันมองออก คุณตั้งแต่อยากจะยึดรถของ พวกเราใช่ไหม! หลินจูดึงมือของฉินหลั่งด้วยความ โมโห แล้วก็ชี้หน้าด่าฟ้านเงิน ดูๆ แล้วยามตัวน้อยๆ คน นี้คุณเป็นคนส่งมาใช่ไหม คุณต้องการจะทำให้เรา ลำบากใจชัดๆ แล้วยังคิดจะเล่นละครตบตาอีก ฉันดูแล้ว เกือบจะอ้วกอาหารเช้าออกมาแล้ว”

“ไอ้ขี้เหร่ เธอนึกว่าตัวเองคือใคร แม่ง ฉันคือคนที่ เธอสามารถด่าได้หรอ! ” ฟ้านเจินเคยโดนใครด่าแบบนี้ สักที่ไหนกัน พอได้ยินบีบ ก็รู้สึกโมโหจนควันออกจมูก เขาจึงก่นด่ายามหกคนที่อยู่ข้างๆ “ยังนิ่งเฉยอยู่ทำไมรีบ ไปจับตัวพวกเขา แล้วขับรถไป! ”

ยามหกคนจึงเดินไปที่รถขายอาหาร แล้วเปิด ประตูด้านข้าง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปจับตัวฉินหลั่งและหลิน จูไว้ ฉินหลั่งจึงขมวดคิ้วเป็นปม แล้วไม่รู้ว่าควรทำได้ยัง ไง

“ไสหัวไป! ไอ้ยามเน่า! ตอนที่รปภ.พุ่งเข้าไป

หลินจูจึงใช้เท้าถีบตรงหน้าอกของรูปภ.คนหนึ่งอย่างไม่ สนใจใยดีอะไรสักอย่าง รปภ.คนนั้นจึงล้มลงบนพื้น “นางบ้า! ถือว่าไว้หน้าเธอแล้ว” จากนั้นก็

มีรปภ.คนหนึ่งจับเท้าของหลินจูไว้ แล้วลากเธอไปข้าง

นอก หลินจูเกือบจะถูกดึงจนทำให้ล้ม แม้กระทั่งยังมีความอันตรายถึงกับทำให้ข้อเท้าพลิก

“โอ้ย.หลินจูกรีดร้องอย่างเสียงดัง เธอถูก ลากตัวออกจากรถขายอาหาร

“นางบ้า เมื่อกี้ถีบก ตอนนี้กูจะให้ขาถึงแยก! เมื่อ %3D ก็รปภ.ที่ถูกหลินจูถีบลุกขึ้น แล้วกำลังจะถีบขาของหลิน จ

ทว่าขาของเขากลับยกไม่ขึ้นจมูกก็โดนตีอย่าง แรง ยังไม่ทันได้แตะจมูก ตรงท้องน้อยก็ถูกถีบหนึ่งที่ รู้สึกว่ากระเพาะถูกถีบจนใกล้จะระเบิด

ฉินหลั่งเท้าถีบท้องของรูปภ.ที่จับขาของหลินจู ไว้ รปภ.ร้องทุกข์ออกมา แล้วปล่อยขาของหลินจู ฉิน หลั่งพยุงหลินจูไว้ แล้วดึงเธอไปอยู่ข้างหลัง

“แกยังกล้าขัดขืน! เอาแส้เหล็กจัดการเขา! “ฟ่าน เงินพูดด้วยความโมโห แล้วรปภ.คนอื่นๆ ก็รีบวิ่งไปยัง ห้องรักษาการณ์แถวๆ นั้น จากนั้นก็ไปเอาแส้เหล็กและ โล่ออกมา ขณะเดียวกันก็เรียกรปภ.อีกสามคน ทั้งหมดมี เจ็ดคน มือจับแส้เหล็กไว้ แล้วเดินไปใกล้ฉินหลั่งทีละ ก้าว

ทีแรกฉินหลั่งไม่ได้คิดจะจู่โจมพวกเขา เพราะว่า เขารู้ ตอนที่ลงไม้ลงมือ เรื่องนี้ก็อาจจะยิ่งอยู่ยิ่งซับซ้อน สำหรับพวกเขาแล้วยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีประโยชน์อะไร ตอนนี้ เขาไม่มีอำนาจที่จะใช้กำลังของตระกูล พอเจอเรื่องยาก เย็นแสนเข็ญก็ไม่ง่ายต่อการจัดการ

“พวกคุณเก็บแส้เหล็กกลับไปเถอะ เราจะไม่ลงไม้ลงมือ” ฉินหลั่งปกป้องหลินจูแล้วพูดขึ้นเขาอยากรอ จนกว่าพวกเขาออกไปหาตำรวจมาแล้วค่อยขอรถขาย อาหารคืนก็พอแล้ว

ทว่าฟ่านเจินให้รปภ.ใช้แส้เหล็กควบคุมตัวฉิน หลังไว้ฉินหลั่งและหลินจูถูกแส้เหล็กหนึ่งอันชี้ไว้ทั้ง ด้านหน้าหลังซ้ายและขวา แส้เหล็กสี่อันรวมตัวเป็น วงกลม แล้วกำลังล้อมรอบพวกเขาสองคนเอาไว้ด้วยกัน

หลินจูไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายมากขนาดนี้ ทันใด นั้น ความใจจดใจจ่อจึงไปอยู่ตรงเรือนร่างของเธอที่แนบ ชิดกับของฉันหลั่ง เธอรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิบนร่างกาย ของฉินหลั่ง ตรงหน้าก็คือแผ่นหลังที่กว้างใหญ่ของฉิน หลั่ง แค่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก็สามารถเห็นถึงไรผมตรง หลังศีรษะของฉินหลั่ง ภายในใจกลับรู้สึกเขินอายและ รู้สึกอบอุ่น

“เหอะๆ พวกแกสองคนโวยวายอีกสิ โวยวายไม่ ขึ้นแล้วใช่ไหม? ” ฟ่านเจินยิ้มพูดด้วยความภูมิใจ แล้วก วาดสายตามองนักท่องเที่ยวรอบๆ ที่กำลังรอชมเรื่อง สนุกๆ แล้วพูดขึ้น “ทุกท่านเร็วเข้า นี่เป็นพ่อค้าที่ไม่มี จิตใจ ในแพนเค้กจีนมีแมลงวันก็ยังไม่ยอมรับ เมื่อกี้ยัง ทำลายร่างกายของรูปภ.ของทางเรา วันข้างหน้าถ้าทุก คนเจอสองคนนี้ที่อื่น ต้องอย่าซื้อของกินของพวกเขา ไม่สะอาด! ”

“ใช่ เธอดูผู้หญิงคนนั้นสิ หน้าตาดูน่าเกลียดแค่ ไหน ฉันว่าเธอเหมือนแมลงวันหนึ่งตัว”

“ใช่ๆ ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะพอดูได้ แต่พอมองจากเสื้อของเขา ก็เหมือนกับLoser ไม่มีเงินขอสู่เมีย เลย ทำได้เพียงหาผู้หญิงขี้เหร่ๆ คนนี้”

“ทั้งสองไม่ใช่คนดีอะไร ส่งพวกเขาไปที่โรงพัก

เลย”

เหล่านักท่องเที่ยวไม่รู้ที่มาที่ไปของเรื่อง ก็ไป ตามสถานการณ์ที่ฟ่านเจินสร้างขึ้น

“คู่หนุ่มสาวที่เหมือนหมาคู่นี้ ควรที่จะจัดการตั้ง แต่เนิ่นๆ! “เวลานี้ ก็มีคนๆ หนึ่งเดินมาจากที่ไกลๆ แล้ว พูดด้วยเสียงดัง

ฉินหลั่งและหลินจูมองไป นั่นกลับเป็นโสงฮุยที่ หลายวันก่อนถูกตัวเองจัดการตอนอยู่ในจัตุรัสชิ่งชุน เห็นว่าเขาเดินมาตรงหน้าฟ่านเจิน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่า เกิดอะไรขึ้น

“ในแพนเค้กจีนของพวกเรามีแมลงวัน คุณกลับ บอกว่าคนอื่นใส่ร้ายคุณ บนสังคมนี้ยังมีใครที่หน้าด้าน กว่าคุณอีกไหม? “โสงฮุยมองฉินหลั่งและหลินจูที่ถูก ควบคุมจึงเดินมาด้วยความใจเย็น แล้วมาเยาะเย้ยฉิน หลั่งโดยเฉพาะ เพื่อที่จะระบายความโกรธภายในใจ

“เหอะ ร่วมมือกับหัวหน้ารปภ.มาใส่ร้ายพวก เรา แล้วยังมาหน้าว่าพวกเรา ดูๆ แล้วครั้งที่แล้วฉันคงจะ ตีแกเบาเกินไป! ” ฉินหลั่งมองท่าทางที่เย่อหยิ่งของ โสงฮุย จึงอดไม่ได้ที่จะก่นด่าขึ้น

“แม่งเอ่ย ถึงยังปากเสียเหมือนเดิมนะ! ” โสงฮุยเดินไปตรงหน้าฉินหลั่ง แล้วตบปาก “เพี้ยะๆ สองที ฉิน หลังถูกแส้เหล็กสี่อันล็อคตัวเอาไว้ จึงไม่สามารถขยับ ตัวได้ โสงฮุยรู้สึกสะใจภายในใจมาก

ฟ่านเจินมองท่าทางที่พอใจอย่างมากของโสงฮุย ภายในใจจึงรู้สึกโล่ง ดูๆ แล้วเรื่องที่ตนจะได้เข้าไปใน ตระกูลหลงก็จะเป็นจริงแล้ว

“พวกนายไปขับรถของเขามา พวกนายทั้งสี่คน ไล่สองคนนี้ออกจากประตูหลัง” ฟ่านเจินสั่งการลูกน้อง ของตัวเอง

“รปภ.ไม่กี่นายกำลังเตรียมตัวทำหน้าที่ของตัว เอง เพื่อที่จะรีบจัดการกับฉินหลั่งที่คอยสร้างเรื่อง

เวลานี้จู่ๆ ก็มีเสียงอันน่าสงสัยดังขึ้นจากนอกวงที่ มุมดู “นี่กำลังทำอะไรอยู่? ทำไมถึงมีคนมุมดูเยอะขนาด นี้

ได้ยินเสียงๆ นี้ โรงฮุยก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้น มา เขาฟังออกว่าเป็นเสียงของหลงเย็น เขารู้ว่าหลงเย็น เป็นคนที่นิสัยดี ถ้ารู้ว่าเขากำลังทำร้ายคนอื่น เกรงว่าจะ เอาผิดตัวเอง ทว่าความคิดก็เปลี่ยนไปทันทีวันนี้เรื่องที่ แพนเค้กจีนมีแมลงวันของร้านนี้เป็นเรื่องจริง อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าตนเองเป็นคนลงมือ หลงเย็นจะเอาผิดยังไงก็คง ไม่เอาผิดตัวเองหรอก

และตอนที่กำลังคิด หลงเย็นก็เบียดเข้ามาในวง

ฉินหลั่งเห็นว่าคนที่เข้ามากลับเป็นหลงเยันที่เขา เคยช่วยตอนอยู่อาคารหลิงอู่ ภายในใจจึงสะดุ้งตกใจแล้วมองใบหน้าที่ขาวผ่องเหมือนดั่งหยก ดวงตาแววใส

เหมือนน้ำ เรือนร่างที่สวมใส่ชุดเดรสรัดรูปที่ทำให้เห็น ถึงรูปร่างสัดส่วนที่เปราะบางของเธอ ก็นึกถึงก่อนที่หลง เย็นจะไปในวันนั้น เธอยังคิดจะจูบตนเอง ภายในใจจึง รู้สึกอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหวอีกครั้ง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? แวบแรกหลงเย็นกลับเห็น โสงฮุย

“คุณหนูครับ พวกเขาทำแพนเค้กจีนได้ไม่สะอาด เมื่อกี้มีคนกินโดนแมลงวันในนั้น อีกอย่างสองคนนี้ไม่ ซื่อสัตย์แล้วยังจะตีคน เลยถูกหัวหน้ารูปภ.ที่นี่…โสงฮุยกำลังอธิบายกับหลงเย็น ทว่าตอนที่หลงเย็นเห็น ฉินหลั่งที่ถูกแส้เหล็กควบคุมตัว ใบหน้าของเธอก็ยิ้ม เหมือนดอกไม้หนึ่งดอกทันที แล้วไม่ฟังโสงฮุยกำลังพูด อะไร ก็รีบเดินไปตรงที่ฉินหลั่ง

“นายเองหรอ! ” หลงเย็นแทบจะไม่อยากเชื่อ สายตาของตัวเอง ฉินหลั่งหัวเราะด้วยเสียงเรียบ กลับ เป็นอาการที่รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อ

“ยังไม่ถอยให้คุณหนูหลงอีก” ฟ่านเจินก่นด่าเห ล่ารปภ.ที่ล้อมตัวของฉินหลั่งไว้ เขายังหวังว่าจะได้ เข้าไปในตระกูลหลง แล้วจะกล้าขัดขืนหลงเย็นได้ยังไง

รปภ.ไม่กี่นายจึงรีบดึงแส้เหล็กกลับ แล้วปล่อย ให้หลงเย็นเดินเข้าไปตรงหน้าฉินหลั่ง

“นายมาหลินอาน คือมาตามหาฉันหรอ? ” หลงเย้ นเห็นฉินหลั่งแล้วรู้สึกดีใจมากๆ คำพูดที่เอ่ยออกจากปาก ก็แค่รู้สึกว่าได้แสดงความในใจของตัวเองเกินไป แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย จากนั้นก็กำลังเดาความคิดของ ฉินหลั่งอยู่

“เออ..” ฉินหลั่งไม่รู้ว่าควรพูดยังไง เขามอง %3D ไปยังหลินจูที่อยู่ข้างๆ แล้วสังเกตเห็นว่าเธอกำลังจับ จ้องตัวเองอย่างเหม่อลอย ถูกเขามองแบบนี้ ถึงจะหลบ สายตา ลูกตาจึงสั่นสะเทือน และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ผมมาหาแฟนที่หลินอานครับ” ฉินหลั่งครุ่นคิด ไปไม่กี่วิ ก็ได้พูดกับหลงเย็น เขารู้ว่าหลงเย็นเหมือนจะ ช่วยเขาเล็กน้อย เลยอยากจะหยุดความคิดของเธอตั้ง แต่เนิ่นๆ

“แฟน…” หลงเยันเงยหน้าขึ้น แล้วมองฉินหลั่ง พูดแบบนี้

ภายในใจของหลินจูก็รู้สึกสะเทือน เมื่อกี้เธอนึก ว่าแฟนที่ฉินหลั่งมาหาจะเป็นหลงเย็น เวลานี้เพิ่งจะรู้ว่า ไม่ใช่เธอ ภายในใจของเธอก็รู้สึกโมโหเล็กน้อย แล้ว เหลือบตาฉินหลั่งเพียงชั่วพริบตา จากนั้นก็หยกเอวของ เขา

“โอ้ย..คุณ..ฉินหลั่งถูกหยิกจนรู้สึกเจ็บ จากนั้นก็ขมวดคิ้วมองหลินจู แล้วสังเกตเห็นว่าเธอมองที่ อื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มุมปากเคล้าด้วยรอยยิ้ม

%3D

“พวกเขาบอกว่าแพนเค้กจีนของนายมี

แมลงวัน…หลงเย็นกำลังถามคำถามนี้ หลินจูก็รีบพูด

ขึ้น “โกหก แพนเค้กจีนฉันเป็นคนทำ ไม่มีทางมีแมลงวันอยู่แล้ว และเพราะว่าหลายวันมานี้เราไปผิดใจกับคนๆ นั้น (ชี้ไปยังโสงฮุย) วันนี้เขาเคยสุมหัวกับหัวหน้า รปภ.กากๆ มาหาเรื่องพวกเรา…”

“ไม่ คุณหนู ท่านอย่าฟังเธอพูด เมื่อกี้ผมเพิ่งถึงที่ นี่ ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น…โสงฮุยพูดไปดป่วย แล้วส่ง สัญญาณให้ฟานเงินไปด้วย เพื่อที่จะให้เขาปิดปาก เงียบ

“เป็นแบบนี้ครับคุณหนูหลง รปภ.คนหนึ่งของเรา ไปซื้อแพนเค้กจีนที่เธอ..ฟ่านเจินจึงเหล่าเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นหนึ่งรอบ ตอนนี้เขาต้องไม่มีทางยอมรับว่าตัว เองทำร้ายพวกฉินหลั่งอยู่แล้ว ไม่งั้นไม่เพียงแต่แผนที่ เขาอยากจะเข้าตระกูลหลงจบลง แล้วตอนนี้ดูจากความ สัมพันธ์ของหลงเย็นและฉินหลั่งแล้ว ตำแหน่งหัวหน้า รปภ.ของตนเองก็คงจะรักษาไว้ไม่อยู่

“แกกำลังพูดไม่เป็นจริง! “หลินจูชี้ไปยังฟ่านเจิน แล้วก่นด่า ตอนนี้หลงเย็นอยู่ที่นี่ ฟ่านเจินก็ไม่กล้าวาง อำนาจเหมือนก่อนหน้านี้

“คุณระวังคำพูดหน่อย หลินอานเป็นเมือง อารยธรรมของชาติ คุณช่างไม่มีรสนิยมเลยจริงๆ! ” ฟ่าน เจินพูดขึ้น แล้วพูดกับคนอื่นที่กำลังมุมดู “เมื่อกี้ทุกคนก็ เห็นแล้ว รปภ.ทางเรากินโดนแมลงวันในแพนเค้กจีน ของพวกคุณ ทุกคนว่าใช่ไหม”

“ไม่ผิด ฉันเห็นแล้ว”

“ฉันก็เห็น น่ากลัวมาก”
“เหลวไหล! แมลงวันอยู่ไหน? ” หลินจูพูดด้วย

เสียงดัง

“นี่เธอจะยังโต้เถียงอีก อยู่นี่ ฉันจับมันไว้ตลอด เวลา” รปภ.ที่ซื้อแพนเค้กจีนในก่อนหน้านี้ ก็ยกแมลงวัน ในมือขึ้นสูงๆ แมลงวันหัวสีเขียวตัวนั้นยังดิ้นอยู่

“พวกคุณดูเอง แมลงวันในมือของเขายังมีชีวิต อยู่ พวกคุณลองคิดดูเอง ถ้าเกิดตอนที่ฉันทอดแพนเค้ก จีนมีแมลงวัน แมลงวันจะมีชีวิตอยู่อีกไหม? ” หลินจูพูด เสียงดัง