บทที่ 164 ดูด่าจนได้สติ

บนเรือสำราญที่กำลังขับเคลื่อนไปบนทะเลจีน ตะวันออก ฉินหลั่ง ฉินเทียน และพวกจางเจียซินต่างก็ นั่งกันอยู่บนดาดฟ้าของเรือ ถึงแม้จางเจียซินจะไม่รู้ว่า ฉินเทียนเป็นใคร แต่ดูจากท่าทางของเขา ก็น่าจะเป็น คุณชายตระกูลใหญ่ ภายในใจของเธอรู้สึกสงสัยมาก ฉินเทียนเรียกฉินหลั่งว่าพี่ใหญ่ นั่นก็หมายความว่าฉิน หลั่งเองก็เป็นคุณชายตระกูลใหญ่ด้วยสินะ

“พี่ใหญ่ คิดไม่ถึงว่าพี่เองก็มาร่วมงานเลี้ยงของ เน็ตไอดอลแบบนี้ด้วย” ฉินเทียนพูดหยอกล้ออย่าง ขบขัน

ฉินหลั่งไม่ตอบกลับ แต่จางเจียซินกลับเริ่มหวั่น ใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอลากฉินหลั่งไปด้วย วันนี้เขาคงไม่ ต้องมีอันตรายถึงชีวิตแบบนั้น “สาวสวยสองคนนี้ พี่จะไม่แนะนำให้ผมรู้จัก

หน่อยเหรอ”ฉินเทียนพูดหยอกล้อ ขอแค่เป็นคนสวยฉิน

เทียนล้วนแต่ให้ความสนใจทุกคน

“สวัสดีค่ะคุณชายฉิน ฉันชื่อจางเจียซิน เป็นเพื่อน ร่วมชั้นเรียนของฉินหลั่ง ส่วนคนนี้ชื่อฮวนฮวน เป็นเพื่อน ของฉันค่ะ” จางเจียซินเห็นว่าฉันหลั่งขี้เกียจจะแนะนำ พวกเธอ จึงรีบพูดแนะนำตัวเองกับฉินเทียนเอง

ฉินเทียนพยักหน้า เขามองสีหน้าของฉินหลั่งก่อนจะพูดเบาๆ “ดูท่าทางของพี่ชายผม เหมือนจะ อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมพูดน้อยลงน่าจะดีกว่า เขา จะได้ไม่อารมณ์เสียใส่ผมจริงไหมครับที่รัก”

ฉินเทียนเชยคางสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่นั่งข้างๆ โดยไม่สนใจพวกฉินหลั่งกับจางเจียซินอีกเลย เขาหัน ไปคุยเล่นกับสาวสวยสุดเซ็กซี่ทั้งสี่คนของตนเองต่อ

“จดหมายฉบับนั้น เอามาให้ผมได้หรือยัง” ฉิน หลังพูดเสียงเรียบ

“ค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะเอาออกมาให้ คุณเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” จางเจียซินรีบเปิดกระเป๋าแล้วหยิบ จดหมายที่เส้เหวินจึ้งฝากไว้ที่เธอออกมา กระเป๋าของ เธออยู่ที่ฮวนฮวนมาตลอด ทำให้ไม่ถูกน้ำจนเปียก

ฉินหลั่งชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรับจดหมายใน มือของจางเจียซินมา บนหน้าซองจดหมาย เขียนไว้ว่า “ถึงฉินหลั่ง” ทำให้มั่นใจว่าเป็นลายมือของเส้เหวินจิ้ง จริงๆ

ฉินหลั่งสุดหายใจเข้า ก่อนจะแกะจดหมายออก

มาอ่าน

ฉินหลั่ง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนอยู่ปีหนึ่งเรา สัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต คำสัญญานี้ยัง คงดังวนเวียนอยู่ข้างหู แต่ไม่มีใครรู้ว่าเวลาหนึ่งปีผ่าน

ไป พวกเราจะเดินมาจนถึงจุดนี้ได้

เหอะ ชีวิตของคนเราก็เหมือนละคร คำนี้พูดไว้ไม่ผิด

นายเคยพูดไว้ ไม่ว่าความรักระหว่างพวกเรา (แน่นอนว่าในสายตาของนาย นี่อาจจะไม่ได้เรียกว่า ความรัก แต่ก็ขอให้ฉันได้พูดแบบนี้เถอะนะ)จะถูกหรือ ผิด พวกเราก็ไม่ควรแค้นเคืองหรือเสียใจทีหลัง เพราะ ช่วงวัยรุ่นเราทำผิดพลาดกันได้

ดูเหมือนนายจะลืมเลือนความรักของพวกเราได้ อย่างหมดจดแล้ว ฉันดีใจกับนายมากจริงๆ ฉันไม่ได้พูด ประชดนะ ฉันพูดมันออกมาจากใจจริง และรู้สึกยินดีกับ นายด้วย

แต่ฉันกลับทำเหมือนนายไม่ได้ ไม่ว่านายจะเชื่อ หรือไม่เชื่อ แต่ฉันไม่เคยลืมนายไปจากใจเลยแม้แต่ วินาทีเดียว ยิ่งพอโดนจูจี้เหวินกับเผิงหนานทอดทิ้งไป ฉันถึงได้พบว่าคนที่ดีกับฉันที่สุดในโลก ก็คือผู้ชายที่รู้จัก กันตอนปีหนึ่ง คนที่ไม่ว่าฉันจะอยากกินโรตีไข่เมื่อไหร่ เขาก็จะรีบซื้อกลับมาให้ฉันได้ภายในสามสิบนาที คนที่ แบกฉันลงมาจากภูเขาหลิงเหยิน คนที่ส่งข้าวให้ฉัน ตลอดทั้งเดือนจนตัวเองไม่สบายคนนั้น

คนเรามักจะสูญเสียไปแล้วคงจะเห็นความสำคัญ ตอนที่ฉันสำนึกผิดได้ ฉันถึงได้พบว่าชายหนุ่มคนที่รัก ฉันหมดใจ เริ่มถอยห่างจากฉันมากขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มรัก ผู้หญิงคนใหม่แล้ว

ฉันคิดว่าตัวเองควรจะเรียนรู้ที่จะปล่อยวางได้ แล้ว ดังนั้น ฉันเลือกที่จะลาออกจากมหาวิทยาลัยกลาง คัน นายไม่ต้องโทษตัวเอง ทั้งหมดเป็นการตัดสินใจของฉันเอง ฉันอยากจะไปอยู่ในที่ที่ไม่มีนาย ให้เวลาช่วยใน การลืมนายไปจากใจ

หวังว่าสักวันหนึ่งตอนที่พวกเรากลับมาเจอกันอีก ครั้ง นายโอบกอดภรรยาของนายไว้ ส่วนฉันก็ถูกสามี โอบกอดไว้ในสายตาของพวกเราจะเหลือแค่ความเป็น เพื่อน โดยไม่มีความแค้น ความอิจฉาหรือความเสียใจ อยู่ในนั้น

หรือไม่ ก็อย่าจนกันอีกเลยตลอดชีวิตคงจะดีกว่า จากเส้เหวินจึง”

หลังจากอ่านจดหมายของเส้เหวินจึงจบ ฉินหลั่ง จึงสบายใจขึ้นมาก เขารู้สึกว่าความรู้สึกที่มีต่อเส้เหวินจึง สิ้นสุดลงแล้ว จากนี้ไป เขาเป็นอิสระแล้ว ฉินหลั่งยก จดหมายขึ้นสูง ก่อนจะปล่อยจดหมายทิ้งไปในทะเล ฉิน หลั่งมองตามจดหมายไป ในใจคิดว่าตอนนี้เส้เหวินจึง คงจะลืมเขาไปแล้วล่ะมั้ง

เรือสำราญแล่นเข้าถึงฝั่งอย่างรวดเร็ว หลังจาก ขึ้นถึงฝั่ง พวกจางเจียซินเห็นว่าฉินหลั่งไม่สนใจพวกเธอ แล้ว จึงค่อยๆเดินจากไปเงียบๆ ฉินเทียนเองก็บอกให้บร รดาสาวๆของเขากลับไปที่โรงแรมก่อนแล้ว เขาไม่ได้ เจอพี่ชายมานาน แน่นอนว่าต้องคุยกับพี่ชายให้หนำใจ ก่อน

ตอนนี้เป็นเวลาตีสามกว่าเข้าไปแล้ว ร้านอาหาร ต่างก็ปิดไปหมดแล้ว ฉินเทียนจึงเข้าไปในร้านสะดวก ซื้อ แล้วซื้อพวกเล็บมือนาง ถังลิสง ไส้กรอก แล้วซื้อเบียร์ออกมาด้วย สองพี่น้องนั่งตรงหน้าร้าน แล้วเริ่มกิน ดื่มไปด้วยกัน

“พี่ใหญ่ แบบนี้ดูเรียบง่ายไปอีกแบบจริงไหม” ฉิน เทียนเปิดกระป๋องเบียร์ ก่อนจะพูดยิ้มๆ เขาถูกเลี้ยงดู ประคบประหงมมาตั้งแต่เด็ก จะกินข้าวก็ต้องเป็นร้าน อาหารระดับสูง การจะมานั่งกินตรงหน้าประตูแบบนี้ นี่ เป็นครั้งแรกเลย

“นายไม่รู้หรอกว่าฉันฝึกซ้อมการใช้ชีวิตแบบ คนจนตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา การต้องมานั่งกินหมั่นโถว เย็นชีดอยู่ในสถานที่แบบนี้ ฉันทำมานับไม่ถ้วนแล้ว” ฉิน หลังพูดยิ้มๆ

“พี่ใหญ่สุดยอดไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า”ฉินเทียนหัวเราะ เสียงดังออกมา “จริงสิ พี่ใหญ่ วันนี้พี่ไปร่วมงานเลี้ยง พวกเน็ตไอดอลทำไมเหรอ พี่คงไม่คิดจะนอกใจพี่สะใภ้ ไปหาสาวอื่นหรอกใช่ไหม”ฉินเทียนมองไปทางฉินหลั่ง อย่างเจ้าเล่ห์

พอได้ยินฉินเทียนพูดถึงจงยู่ สีหน้าของฉินหลั่งก็ เริ่มบึ้งตึง เขาไปตอบคำถาม เอาแต่ยกเบียร์ขึ้นมากระ ดกหลายอีก

“พี่ใหญ่ พี่เป็นอะไรไป”ฉินเทียนเห็นความผิด ปกติของฉินหลั่ง จึงเริ่มเป็นกังวล พอนึกถึงเรื่องที่เกิด ขึ้นในงาน ( Hello , girls ) แผ่นหลังของพี่สะใภ้ที่ถูก กลั่นแกล้งอย่างหนัก ฉินเทียนก็เริ่มเป็นกังวล “ดูเหมือน ผมจะไม่เห็นพี่สะใภ้นานแล้ว พรุ่งนี้เช้าพี่พาผมไปเจอพี่ สะใภ้.”
พอได้ยินฉินเทียนบอกว่าอยากเจอจงยู่ ฉินหลั่งก็ ยิ่งนิ่งขรึม เหมือนคนที่ทำความผิดมา

“ช่วงนี้ นายคงจะเจอพี่สะใภ้นายไม่ได้”ทุกคำที่

พูดออกมา ฉินหลังล้วนแต่รู้สึกผิดมาก “หมายความว่ายังไงกัน เกิดอะไรขึ้น… กับพี่สะใภ้

อย่างนั้นเหรอ”ฉินเทียนรีบวางกระป๋องเบียร์ลง แล้วจ้อง

หน้าฉินหลั่งนิ่ง

เรื่องมาจนถึงวันนี้ ฉินหลั่งก็ไม่คิดจะปิดบังอีกต่อ ไปแล้ว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลใจ “เป็น ความผิดของพี่เอง ครั้งที่แล้วตอนที่พี่สะใภ้ของนายก ลับมาเซี่ยงไฮ้ ถูกคนสารเลวจับไป พวกมันพาเธอไปที่ โรงแรม แล้วยัง…”

พอพูดถึงตรงนี้ ฉินหลั่งก็พูดต่อไปไม่ได้ เหมือน ตอกย้ำไปที่แผลเก่าของเขา

“ยังอะไรครับ” ฉินหลั่งรีบถามอย่างกรุ่นโกรธ

“…ยังข่มขืนพี่สะใภ้ของนาย”ฉินหลั่งพยายามใช้ เรี่ยวแรงทั้งหมดพูดประโยคนี้ออกมา

“อะไรนะ พวกมันอยากตายมากหรือไง ผมจะไป ฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้”ข่าวนี้ทำให้ฉินเทียนโมโหจนแทบ คลั่ง

“พี่ฆ่าพวกมันไปแล้ว”ฉินหลั่งพูดอย่างเจ็บใจ

“แล้วพี่สะใภ้ล่ะ เธอเป็นยังไงบ้าง” สายตาของ ฉินเทียนเป็นกังวลมาก
“เธอ…”ฉินหลั่งหลับตาลง ภายในใจของเขา เหมือนถูกแมลงนับหมื่นตัวกัดกิน “เธอกระโดดลงมาจาก ชั้นสามของโรงแรม ถูกคนปริศนาสองคนพาตัวไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีเบาะแสอะไรเลย”

“อะไรนะ ยัง… ไม่มีเบาะแสอะไรเลย”ฉินเทียน เหมือนศีรษะระเบิด พอคิดถึงหญิงสาวจิตใจดีที่เจอที่ เกาะป่ายฮัว พี่สะใภ้ที่แสนงดงามคนนั้น กลับต้องถูกคน ทำร้ายย่ำยี จนตอนนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครรู้ ฉินเทียนก็ทั้ง เป็นห่วงทั้งโมโห เขามองไปทางฉินหลั่งอย่างแค้นเคือง

“แล้วยังไงอีก” ฉินเทียนคำรามลั่น

“พี่ตามหาเธอมาตลอด ให้โข่งลิ่งเสียน เสี่รวัน เชียนใช้กำลังของภาคตะวันออกทั้งหมดออกตามหา ภา คอื่นๆพี่ก็สั่งการไปแล้วเหมือนกัน ถ้ามีข่าวคราวของจงยู่ พวกเขาจะรีบรายงานให้พี่ทันที”ฉินหลั่งพูดอย่างรู้สึก ผิด

“แค่นี้เหรอ”ฉินเทียนคำรามอีกครั้ง

ฉินหลั่งมองไปทางฉินเทียนอย่างงุนงง ฉินเทียน ไม่เคยมีท่าทางแบบนี้กับตนเองมาก่อน

“ผมถามพี่หน่อย ตอนที่พี่สะใภ้ถูกพวกสารเลวนั่น ทำร้าย พี่อยู่ไหน พี่รู้ไหมว่าในวันคัดเลือก พี่สะใภ้ถูกผู้ หญิงคนหนึ่งวางยาหลอกลวงดอกทอง พี่รู้ไหมว่าตอน อยู่บนเวทีพี่สะใภ้ทรมานจนเกือบตาย พี่รู้ไหมว่าพี่สะใภ้ เกือบจะถูกสุนัขกัดตาย วันนั้นถ้าผมไม่บังเอิญไปช่วยไว้ ทัน พี่สะใภ้คงจะตายไปแล้ว พี่รู้บ้างไหม หะ”
“พี… รู้”ฉินหลั่งตอบอย่างเสียใจ เขาอ่านบันทึก ของจงยู่ทุกวัน อ่านจนแทบจะจำเนื้อหาทั้งหมดได้แล้ว

“พี่รู้บ้าอะไรล่ะ” ฉินเทียนตะโกนอย่างโมโห ก่อน จะปัดของกินบนโต๊ะทิ้งอย่างอารมณ์เสีย เขาดึงคอเสื้อ ของฉินหลั่งขึ้นมา

“พี่รู้แล้วยังจะทำเธอหายไปอีกอย่างนั้นเหรอ หะ” ฉินเทียนออกแรง ผลักฉินหลั่งล้มลงไปบนพื้น

“พี่ทำเธอหายไป แล้วพี่ทำอะไรบ้าง หะ สั่งให้ โข่งลิ่งเสียน เส้นวันเชียน ออกตามหาแล้วพี่ก็สบายใจ แล้วเหรอ พี่ล่ะทำอะไรบ้าง กินอิ่มนอนหลับอย่างนั้น เหรอ”ฉินเทียนดึงฉินหลั่งขึ้นมาอีกครั้ง “ผมกำลังถามพี่ อยู่ พี่ตอบมาสิวะ”

“ครืน ครืน” เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา ก่อนที่ฝนจะ ตกลงมา

“ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าพี่จะไม่ดูแลจงยู่ถึงขนาดนี้ ตอน ที่อยู่ที่เกาะป่ายฮัว ผมแย่งเธอมาเป็นแฟนของผมไป แล้ว”ฉินเทียนคำรามใส่ฉินหลั่ง “พี่ใหญ่ พี่ได้สติหรือยัง พี่รู้หรือยังว่าควรจะทำอะไร”

“พี่รู้แล้ว”ฉินหลั่งได้สติ ก่อนจะตอบกลับไป

“อะไรนะ ผมไม่ได้ยิน”ฉินเทียนตะโกนใส่หน้าฉิน หลั่ง นี่ไม่เหมือนพี่ชายในความทรงจำของเขาเลย

“พี่รู้แล้ว พี่จะรีบออกตามหาเธอ ถึงจะต้องตามหา ไปสุดขอบโลก พี่ก็จะต้องหาเธอกลับมาให้ได้” ฉินหลั่ง ตะโกนตอบ
“ดีมาก นี่สิถึงจะสมเป็นพี่ชายของผม นี่สิถึงจะ เป็นสิ่งที่ผู้ชายคนหนึ่งควรจะทำ”ฉินเทียนปล่อยคอเสื้อ ของฉินหลั่ง “ถ้าพี่หาพี่สะใภ้กลับมาไม่ได้ ผมจะไม่นับพี่ เป็นพี่ชายผมอีกต่อไป”

ฉินเทียนพูดจบ ก็เดินจากไปทันที

ฉินหลั่งยืนอยู่ที่เดิม ฝนยังคงตกลงมาไม่หยุด ทำให้เขาเปียกไปทั้งตัว การตะโกนด่าของฉินเทียน ทำให้เขารู้ใจของตัวเองในที่สุด ช่วงเวลาหลังจากที่จงยู่ หายตัวไป เขามัวทำบ้าอะไรอยู่ เขาจะออกตามหาจงยู่ ด้วยตัวเอง และพาเธอกลับมาให้ได้เลย

วันต่อมา ฉินหลั่งนั่งรถไฟฟ้ารอบเช้าที่สุดกลับมา ถึงเมืองจีนหลิง เขามั่นใจแล้วว่าเขาจะออกตามหาจงยู่ ด้วยตัวเขาเอง ที่เขากลับมาที่จีนหลิงก็เพื่อจะกลับมา เอาของใช้ของจงยู่ไปด้วยเล็กน้อย เพื่อให้กำลังใจตัว เอง อีกทั้ง การออกเดินทางในรอบนี้ ไม่มีจุดหมายและ ไม่กำหนดเวลา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาที่เมืองจีน หลิงอีกครั้ง เขาตั้งใจจะเคลียร์ทุกอย่างในเมืองจีนหลิง ให้เสร็จ ก่อนจะออกเดินทาง

พอกลับมาถึงจีนหลิง ฉินหลั่งเดินทางไป ที่CHIU-SHUเกับอาคารหลิงอู่ เพื่อสั่งงาน ตอนเที่ยง เขาซื้อไก่กลับไปที่บ้านพักสองตัว ส่งให้คุณยาย เขาไม่ ได้บอกคุณยายว่าตนเองจะเดินทางไปจากเมืองจีนหลิง เพราะกลัวว่าท่านจะไม่ยอมให้เขาจากไป

หลังจากเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเสร็จ ฉินหลั่งก็ เรียกรถแท็กซี่ เพื่อเดินทางไปที่จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ สมุดบันทึกของจงยู่ยังอยู่ที่นั่นเขาตั้งใจจะเอามันไปด้วย ใน ขณะเดียวกันเขาก็ติดต่อไปหาโข่งลิ่งเสียนกับเสิ่นวัน เชียน

ภายในจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์ ฉินหลั่งหยิบสมุด บันทึกของจงยู่ใส่เข้าไปในกระเป๋าของตนเอง

ตอนที่เขามาถึงโถงรับแขก เสิ้นวันเชียนก็นั่งรอยู่ ก่อนแล้ว

“คุณชายใหญ่ครับ ที่จริงแล้วเรื่องตามหาคุณหนู จงยู่ ยกให้เป็นหน้าที่ของพวกเราก็ได้ คุณชายออกตาม หาด้วยตัวเอง ความจริงแล้วมันไม่ได้ผลมากเท่าไหร่เลย อีกทั้งยังอันตรายมากด้วย” เรซิ่นวันเชียนไม่อยากให้ฉิน หลังออกเดินทางตามลำพังเลยจริงๆ

“คุณเสิ่น วางใจได้ครับ ผมไม่ใช่เด็กแล้ว และอีก อย่าง ผมฝึกฝนทักษะการอยู่อย่างคนจนมาเจ็ดปีเต็ม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอนครับ”ฉินหลังยิ้มบาง “คุณโข่ง ล่ะครับ ยังมาไม่ถึงเหรอครับ”

ตอนที่ฉินหลั่งกำลังเอ่ยถาม โข่งลิ่งเสียนก็เดิน เข้ามาพอดี เขามีท่าทางดีใจมาก “คุณชายใหญ่ครับ เรา ได้เบาะแสแล้วครับ เราได้เบาะแสแล้ว”