บทที่ 151 ต้องทำอย่างนี้กับฉันเลยเหรอ

สาวน้อยที่ถูกบีบบังคับให้เข้ามุมสายหัวอย่างแรง ในขณะนี้เธอทำอะไรไม่ถูก และหวาดกลัวอย่างมาก เมื่อ เห็นว่าติงจุนปลดกางเกงออกแล้ว และกำลังจะสอดใส่ ลงไปข้างล่าง สาวน้อยก็รู้สึกอับอายแล้วหลับตาลง วิ่ง ไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

“อย่าวิ่งซิ ที่รักของฉัน เธอต้องการให้ฉันไม่ ข่มขืนใช่มั้ย เธอชอบแบบซาดิสม์หน่อยใช่มั้ย….”ใน ขณะที่ติงจนพูด กางเกงในก็ถูกเขาโยนลงบนพื้น เรียบร้อยแล้ว

ติ่งจุนก็ถอดรองเท้า และบังคับไปที่สาวสวย

สาวสวยกระแทกประตูอย่างแรง พยายามหนีออก จากสถานที่ที่น่าขยะแขยงนี้ แต่ประตูถูกล็อกด้วยโซ่ คล้อง และมือของเธอถูกมัดไว้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหนี ออกไปจากที่นี่

สาวสวยกังวลมากจนน้ำตาไหลเต็มหน้าเต็มตา เธอจะเป็นบ้าแล้ว!

“ปัง”

ในขณะนี้ ประตูถูกกระแทกเข้ามา สาวสวยก็ล้ม

ลงบนพื้น

“เธอเป็นยังไงบ้าง?”คนที่พุ่งเข้ามาคือฉินหลั่ง เขานั่งยองๆอยู่ข้างหญิงสาว และฉีกเทปออกจากปาก ของเธอ
“มันเป็นผี…ช่วยฉันด้วย..มันเป็นผี..”สาวน้อย รีบเข้าไปในอ้อมแขนของฉินหลั่ง

สายตาของฉินหลั่งสังเกตเห็นบางอย่างที่อยู่ข้าง หลัง ดูเหมือนจะมีของอะไรที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อน แล้ว หันกลับไปมองอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นผู้จัดการติงยืมอยู่ เงียบๆอยู่ข้างหลังของตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ สิ่งนั้นยังอยู่ที่นั่น ฉินหลั่งก็ไม่คิดอะไรมาก หลังจากนั้นก็ นำวิชาที่ยายสอนให้ตัวเองวันนั้น ใบมีดที่ยังอยู่แต่ใน กระเป๋า “ซิ่ว”เล็งไปที่ผู้จัดการติง

“อ้ากกก “เห็นแต่ติงจุนร้องโอดโอย และใน ขณะเดียวกันก็มีเศษอวัยวะบางอย่างหล่นลงมาจากตัว

เขา

ติ่งจนกุมอวัยวะส่วนล่างล้มลงกับพื้นด้วยความ เจ็บปวด เลือดไหลออกมาระหว่างนิ้วของเขาที่กุมอยู่ เขาร้องโอดโอย เมื่อเห็นสิ่งที่สิ่งนั้นตกลงอยู่บนพื้น ติง จุนไม่เพียงแต่เจ็บปวด แต่ยังตื่นตระหนกและหวาดกลัว ไม่รู้จบ ชั่วขณะหนึ่งเขารู้สึกว่าชีวิตในอนาคตดูมืดมนไร้ แสงสว่าง

“ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าแก!”ติ่งจุนไม่คำนึงถึงความ เจ็บปวดที่รุนแรง ลุกขึ้นยืนและวิ่งไปที่ฉินหลัง ฉินหลั่ง ดึงตัวหญิงสาวสวยมาปกป้องไว้ที่ข้างหลัง เหมือนกับ เป็นเกราะกันบัง

ติ่งจนยังพุ่งตัวไปไม่ถึงตรงหน้าฉินหลั่ง ตำรวจ กลุ่มหนึ่งก็พุ่งเข้ามา
“คุณฉิน คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอครับ เขาไม่ได้ทำ อะไรคุณใช้มั้ย?”เซินหงเป็นคนนำตำรวจเข้ามา

“ไม่เป็นอะไร”ฉินหลั่งส่ายหัว เซินหงถึงโล่งใจ

“คุณตำรวจ มันก็คืออินคิวบัสติ้งจุนในอาคารของ พวกเรา พวกคุณรีบจับกุมตัวเขาไปเถอะ”เซินหงหันไป พูดกับตำรวจ

เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ควบคุมตัวติงจุน

“ฉิบหาย!”เมื่อเห็นอวัยวะของติงจุน เซินหงก็ ตกใจ และร้องออกมาโดยปริยาย: “ไข่ของไอ้หมอนี่ไป ไหนแล้ว?”

“อยู่ที่นี่”หัวหน้าตำรวจสวมถุงมือสีขาวและเก็บ อวัยวะขึ้นจากพื้น

“ห์-“เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของสารวัตรตำรวจ เซินหงและตำรวจคนอื่นก็อดไม่ได้จะกุมเป้า ในขณะ เดียวกันก็ถอนหายใจ: “เล็กมาก”

“เอาเสื้อผ้าไปคลุมให้เขา นำตัวไป!”สารวัตร ตำรวจตะโกน ตำรวจสองคนก็ตอบรับ และนำตัวติงจุน ออกไป

“ผมต้องตามไปด้วยมั้ย?”ฉินหลั่งถาม

“ไม่ต้อง คุณฉินคุณไปทำธุระเถอะ ผมไปก็ พอ”เซินหงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่พอใจ พูดจบ ก็เดินออก ไปกับตำรวจ

“เธอเป็นอะไรมั้ย?”ฉินหลั่งพยุงสาวสวยไปนั่งลง
“ฮือฮือ….”อารมณ์ของสาวสวยสงบลงแล้ว ใน เวลานี้ถูกฉินหลังถาม ก็อดไม่ได้”ฮือ”ร้องออกมา เธอ เอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของฉันหลั่ง กอดเขาไว้และ ร้องไห้อย่างรุนแรง: “.ถ้าไม่ใช่…นายฉันก็ถูก ไอ้..สารเลวทำ..ฮือ….ขอบคุณนาย..ขอบคุณ.

ทันใดนั้นฉินหลั่งถูกสาวสวยที่อายุน้อยกว่าตัว เองสองสามปีกอดก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่เมื่อเห็นสาว น้อยร้องไห้เสียใจมากขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ก็เพิ่งจะถูกติง จนย่ำยี ก็พอจะทำความเข้าใจได้ ดังนั้นจึงกอดเธอไว้

หลังจากร้องไห้กับฉินหลังเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ในที่สุดอารมณ์ของสาวน้อยก็สงบลง เธอค่อยๆปล่อย มือออกจากฉินหลั่ง หน้าอกของฉินหลั่งเปียกไปด้วย รอยน้ำตาของเธอ

“ขอโทษค่ะ..”สาวสวยที่ร้องไห้จนตาแดงพูด ออกมาอย่างขี้อาย

“ไม่เป็นไร เธอให้แผ่นประเทศกับฉันฟรีๆหนึ่งใบ เธอดูที่นี่คือไต้หวัน …”ฉินหลังชี้ไปที่หน้าอกที่ถูกสาว สวยร้องไห้เปียกจะเป็นรอยแล้วพูด

สวยน้อยถูกฉินหลั่งทำให้หัวเราะ

“เอาล่ะ ฝันร้ายมันผ่านไปแล้ว หวังว่าคงจะไม่ได้ เป็นเงาอยู่ในใจของเธอ”อันที่จริงฉินหลั่งก็เป็นห่วงสาว สวยอยู่บ้าง ดูท่าทางของเธอก็แค่สิบแปดปี แต่ต้องเจอ เรื่องแบบนี้ จะทนได้ไม่ได้ก็เป็นปัญหา

“อืม ฉันจะพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมด”สาวสวยพยักหน้า เมื่อเห็นฉินหลั่งก็เริ่มมีความ หวังอันน้อยนิดขึ้นมาเล็กน้อยและถามอย่างร้อนรน “นายชื่ออะไรเหรอ?”

“ฉันชื่อฉินหลั่ง”ฉินหลั่งยิ้มจางๆ

“ฉินหลั่ง ฉินหลั่ง….”สาวน้อยพึมพำในปากสอง สามคำ แล้วจดจำมันไว้ในใจ ดวงตาแดงๆของเธอมอง ไปที่ฉินหลั่ง: “ฉันชื่อหลงเย็น”

“หลงเย้ง?”ฉินหลั่งอุทาหรณ์ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตระกูลของเธอพบเจอได้น้อยนะ หลงเย็น?”

หลงเย็นยิ้ม แล้วมองดวงตาที่มีคราบน้ำตาไปที่ ฉินหลั่ง

“อ๋อ หลงเย็น หลงเย็น น่าฟังดีนะ”ฉินหลั่งชม ด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณค่ะ”หลงเย็นรู้สึกมีความสุข: “นายช่วย ฉันเก็บข้าวของหน่อยได้มั้ย?”

“ทำไม เธอจะไปแล้วเหรอ?”ฉินหลังถามด้วย ความแปลกใจ

“อืม ฉันหวาดกลัวที่พักอาศัยอยู่ที่นี่ ฉันอยาก เปลี่ยนเช่าที่สถานที่ใหม่” หลงเย็นอยู่ที่อาคารหลิงอู่ก็จะ คิดถึงเรื่องราวของติงจนขึ้นมา

“ก็ได้ ฉันช่วยเธอเก็บข้าวของเอง เมื่อคิดถึงว่า หลงเย็นอยู่ในสถานที่ของตัวเองเจอกับเรื่องที่น่าหวาด กลัว ในใจของเขาก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เมื่อพูดจบ ฉินหลั่งก็ช่วยหลงเย็นเก็บข้าวของ เก็บข้าวของเสร็จอย่าง รวดเร็ว

ฉินหลั่งอยู่เป็นเพื่อนหลงเย็นตั้งแต่จัดการ เอกสารคืนห้อง และเดินออกจากอาคารหลิงอู่พร้อมกัน ทั้งสองกำลังเดินเล่นไปตามถนน ฉินหลั่งถามหลงเย้ นกำลังจะไปที่ไหน หลงเย็นเองก็พูดไม่ออกมา บอก เพียงว่าครั้งนี้เธอออกมาเที่ยวทั่วประเทศคนเดียว ไม่ได้ วางแผนไว้เลย

ฉินหลั่งอยากจะช่วยเหลือเธอ แต่ปากก็อดกลั้น คำพูดไว้ ก็เป็นแค่คนที่บังเอิญมาพบเจอกันเท่านั้นเอง ดังนั้นไม่ยุ่งจะดีกว่า

รถแท็กซี่คันหนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้าหลงเย็น

“เอาล่ะ ฉันจะไปแล้ว”หลงเย็นยืนอยู่หน้ารถ แท็กซี่ มองไปที่ฉินหลั่ง

“อืม”ฉินหลั่งตอบรับเบาๆ

หลงเย็นกะพริบดวงตา ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกสูญ เสียความยากที่จะได้พบกับฉินหลั่ง ในใจก็กระตุก จู่ๆเธอ ก็เขย่งเท้า ก่อนที่เธอกำลังจะจูบริมฝีปากฉินหลั่ง แต่ฉิน หลังก็ตกใจ ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เธอก็เลยจูบไม่ถึง

ฉินหลั่งมองไปที่หลงเย็นด้วยความประหลาดใจ แววตาสงสัยเล็กน้อย

“ขอโทษ”หลงเย็นไม่ได้มีอาการหน้าแดงและ เขินอายอย่างที่ควรจะมี มีแต่เพียงร่องรอยของการผิด หวัง: “บ้านของฉันอยู่ที่หลินอาน หวังว่าเราจะพบกันใหม่ในอนาคต”

ฉินหลั่งมองไปที่หลงเย็น ไม่ได้พูดอะไร หลงเย็นก้มหน้าเล็กน้อย ขึ้นรถแท็กซี่ แล้วรถ แท็กซี่ก็ขับออกไปไกลอย่างช้าๆ

“ลาก่อน….หวังว่าจะไม่พบกันอีก”ฉินหลั่งพึมพำ แล้วเดินหันกลับเข้าไปในอาคารหลิงอู่

เมื่อเวลาตอนเย็นประมาณหนึ่งทุ่มกว่าๆ ซุนเย่ว เดินออกจากอาคารหลังหนึ่ง ตั้งแต่ออกจากบ้านพัก คฤหาสน์ของฉินหลั่งมาสองวันนี้ เธอหางานทำมา ตลอด แต่เธอก็ไม่พบงานอะไรเลย วันนี้ เธอตื่นแต่เช้า อีกครั้ง และอาบน้ำแต่งเนื้อแต่งตัว เธอรู้สึกว่าสาเหตุที่ สมัครงานไม่ได้ น่าจะมาจากการแต่งตัวของเธอมีปัญหา เธอก็ไม่มีเงินมากมายนัก ในช่วงครึ่งปีหลังมานี้ไม่ได้ซื้อ เสื้อผ้า เครื่องสำอาง และกระเป๋าใหม่เลย

เพื่อที่จะสร้างความประทับใจให้ผู้สัมภาษณ์งาน ซุนเย่วเหลือเงินอยู่สองพันหยวน ซื้อกระเป๋าCoach New Yorkไปหนึ่งพันสามร้อยหยวน ใช้เงินที่เหลือเพื่อ สร้างภาพลักษณ์ จ้างให้คนมาช่วยแต่งหน้า และยัง ขอยืมรองเท้าส้นสูงle saundaจากเพื่อน

เมื่อคืนเที่ยงคืนเธอถึงค่อยนอน เพื่อการ สัมภาษณ์งานครั้งนี้ เธอเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี

แต่พอเธอรอเข้าแถวเป็นเวลาสามชั่วโมง ในที่สุด ก็พบกับผู้สัมภาษณ์งาน เธอแนะนำตัวเอง ผู้สัมภาษณ์ ไม่ได้ถามคำถามกับเธอ หรือแม้แต่จะเหลือบมองเธอและบอกกับเธอว่า: “ขอโทษด้วยนะ คุณไม่ใช่คนที่พวก เราต้องการ ดังนั้นเชิญ..”

ซุนเย่วเคยมีปัญหากับสถานีโทรทัศน์ใหญ่ๆมา ก่อน อีกฝ่ายก็ได้บอกกับนายจ้างตามเมืองรอบๆทั้งหมด ที่เกี่ยวข้องกับผู้สื่อข่าวบรรณาธิการและพิธีกร แล้วถ้ามี การรับสมัครเธอเข้าไปทำงานก็แปลกล่ะ

ซุนเย่วเดินออกจากอาคารพร้อมกับกระเป๋า เธอ คิดว่าตัวเองเป็นน่าตลก และน่าสมเพช ในเมื่อรู้อยู่แล้ว ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะจ้าง ยังคงเซ่อซ่าที่จะมาทำลาย กำแพงนี้อีก

ซุนเย่วถอดกิ๊บติดผมออกอย่างลวกๆ ทรงผมที่ เรียบร้อยจัดระเบียบอย่างพิถีพิถันของเธอก็ยุ่งเหยิง ซุน เย่วปลดกระดุมในชุดทำงานออกสองเม็ด เธอไม่รู้ว่าที่ ตัวเองทำเช่นนี้ก็เพื่ออะไร กระเป๋าใหม่ที่เธอเพิ่งซื้อถูก ลากถูกับพื้น กระเป๋าใหม่เอี่ยมที่ถูกพื้นอยู่นั้น ข้างนอก ผิวมีรอยขาด แต่ซุนเย่วไม่รู้สึกกังวลเลย เธอไม่ได้ สังเกตด้วยซ้ำ

เธอเดินไปตามถนนของจีนหลิงด้วยท่าทางที่ หดหู ราวกับว่าสูญเสียจิตวิญญาณ

ก็ไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหน ซุนเย่วเดินมาถึงที่อา คารหลิงอู่ ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็เสียการทรงตัว เมื่อเธอยืนขึ้นมาได้มั่นคง พริบตาเดียว สันรองเท้าส้น สูงข้างขวาก็หัก

ซุนเย่วถอดรองเท้าส้นสูงทั้งสองข้างทั้ง แล้วเธอก็หยิบมันขึ้นมา แล้วโยนทิ้งออกไปไกลๆ

ซุนเย่วนั่งอยู่บนขั้นบันไดหน้าอาคาร และไม่ สนใจว่าเสื้อผ้าของเธอจะเปื้อนหรือเปล่า ซุนเย่วมองไป ที่ดวงจันทร์สว่างบนท้องฟ้า น้ำตาค่อยๆปรากฏขึ้นใน ดวงตาของเธอ และเธอก็คัดจมูก ซุนเย่วไม่อยากให้คน รอบข้างเห็น ก็ก้มหน้าไปไว้ที่หน้าขา

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่สามารถหยุดการร้องไห้ของ เธอได้

ซุนเย่วร้องไห้ด้วยความเศร้าและเสียใจ ทำให้คน รอบข้างรู้สึกใจอ่อน และเป็นห่วงเธอ ในใจซุนเย่วก็รู้สึก น้อยใจ เธอเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ทำไมต้องกีดกันเธอถึงขั้นนี้?

หลังจากร้องไห้บนขั้นบันไดเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง เธอก็ร้องไห้จนเสียงแหบคอแห้ง และเสื้อผ้าก็เปียก จากนั้นซุนเย่วถึงค่อยๆลุกขึ้นยืน ดวงตาที่แดงก่ำของ เธอ เงยหน้ามองขึ้นไปที่ตัวหนังสือทั้งสี่ตัวบนหลังคา “อาคารหลิงอู่” ภาพของคนคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในหัว ของเธอ

ชายหนุ่มผู้ร่ำรวยคนนั้น ในวันนั้นสามารถให้เธอ พักอาศัยอยู่ในบ้านได้ ถ้ารู้สถานการณ์ของตัวเองในวัน นี้ เขาจะรู้สึกเสียใจกับตัวเองเล็กน้อย และจะปลอบใจตัว เองไหม?

เท้าเปล่าของซุนเย่ว เดินไปที่ประตูอาคารหลิงอู่ ทีละก้าว และเดินไปที่ห้องของตัวเอง กำลังจะเปิดประตูชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

“คุณซุน ในที่สุดคุณก็กลับมา เชิญคุณตามผมมา หน่อยครับ เจ้านายของพวกเราอยากพบคุณ”

ซุนเย่วเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย และในที่สุด เธอก็เดินตามชายหนุ่ม และเดินไปที่สำนักงานอาคาร หลิงอู่ชั้นหนึ่งของอาคาร A

“เชิญ”ชายหนุ่มพาซุนเย่วเข้าไปในห้อง สำนักงาน และเมื่อเห็นฉินหลั่งนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ซุนเย่วก็เบิกตากว้าง และนิ่งค้างอยู่ที่นั่น: “ประธานฉิน ประธานเซิน ผมพาคุณซุนมาให้พวกคุณแล้วครับ”