บทที่ 147 คุณไสหัวไป

ฉินหลั่งที่นั่งอยู่ในห้องรับรองเล็ก เห็นสังเส้นเอ๋อ จ้องมองเขาจากระยะไกล และระบายความอัดอั้นอยู่ เขา หันหลังกลับด้วยความขมขึ้นในใจ ดวงตาของเขาผิด หวังเล็กน้อย

“ฉินหลั่ง..” ซุนเยว่กระซิบกับฉินหลั่ง เธอไม่ เคยคิดว่าฉันหลั่งจะมีความพัวพันกับหลานสาวของเธอ แม้ว่าเธอและฉินหลั่งจะรู้จักกันไม่ถึงสองวัน แต่ซุนเยว่ก็ รู้ว่าฉันหลังไม่ใช่คนดังที่สังเส่นเอ๋อกล่าว ต้องมีความ เข้าใจผิดบางอย่างแน่ “คุณไม่สบายใจใช่ไหม”

“ไม่ ผมสบายดี สิ่งที่เธอพูดไม่มีผลกับผม” ฉิน หลั่งเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้ซุนเยว่

“อย่าโกหกฉัน ฉันดูออกว่าคุณสนใจหรือไม่” ซุน เยว่พูดอย่างโง่เขลา แม้ว่าฉันหลังจะยิ้ม แต่ก็มีความสูญ เสียซ่อนอยู่ในรอยยิ้มของเขา เธอขยับเข้าใกล้ฉินหลั่ง มากขึ้นและถามด้วยความกังวล เธอกับเส้นเอ๋อมีเรื่อง เข้าใจผิดกันหรือเปล่า”

ฉินหลั่งไม่ได้พูด เขาหันศีรษะและมองออกไป นอกหน้าต่าง เขาไม่ได้ชื่นชมทิวทัศน์ดวงตาของเขายัง คงสั่นสะท้าน เมื่อคิดว่าเขาได้ช่วยสังเส่นเอ๋อมากขนาด ไหน แต่ในทางกลับกันวันนี้เธอพูดดูถูก ประชดประชัน ตัวเองต่อหน้าทุกคน เขาคิดว่าตัวเองน่าขำ โง่เขลา แม่ง โง่มากที่จะกลับบ้าน
ตูม!”

ฉินหลั่งผู้ไม่มีความสุขในใจ จู่ๆ ก็ยกหมัดขึ้นและ กระแทกมันลงบนโต๊ะกาแฟตรงหน้าชุดน้ำชาบนโต๊ะ กาแฟ “กร้องๆแกร้งๆ” กลิ้งลงพื้นและบางส่วนก็แตก สังเส่นเอ๋อที่พูดเจื้อยแจ้ว ตกใจเมื่อเห็นฉินหลั่ง

อายและโกรธมาก เธอก็รู้สึกถึงความอับอายในใจ เธอทำ

เกินไปหรือไม่ที่เปิดเผยความอัปลักษณ์ของฉินหลั่งต่อ

หน้าทุกคน

เขาดูโกรธมาก ฉันทำให้เขาโกรธ ทำไมฉันเห็น เขาโกรธฉันถึงเสียใจและรู้สึกผิด นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยาก เห็นที่สุดเหรอ

คำถามมากมายปรากฏขึ้นในใจของสังเส่นเอ๋อ

“ทำบ้าอะไร” คุณยายกำลังหาโอกาสเอาชนะฉิน หลั่งอีกครั้ง ที่บ้านลูกสาวของฉันแกยังกล้าโอหังแบบนี้ ฉันเป็นคนแรกที่จะไม่ทนกับแก แม่ซุนชี้ไปที่ฉินหลั่ง

ไสหัวไปจากที่นี่ แกคิดว่าแกเป็นใคร ว่านิดว่า หน่อยก็ทนไม่ได้ ถ้าแกละอายใจ แกไม่ควรทำเรื่องชั่ว ร้ายเหล่านั้นตั้งแต่แรก กล้าทำไม่กล้ารับ แกมันก็สวะตัว นึ่ง

ฉินหลั่งยิงสายตาไปที่แม่ซุนด้วยท่าทางโกรธ ทำให้แม่ซุนตัวสั่น ฉินหลั่งต้องการขับเขาออกไปใน ตอนนี้ แต่เมื่อเขาเห็นซุนจิง เขาก็อดทนอีกครั้ง พวกเขา สัญญากันเมื่อวานนี้ หากไม่สามารถกลั้นได้อีก ย้าวเป่า และซุนจิงจะมีปัญหาแน่ๆ ฉินหลั่งเป็นคนที่รักษาสัญญามาก ดังนั้นเขาเลือกที่จะไม่พูดอะไร

“แม่ พูดน้อยๆหน่อยเถอะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ – อะไร นั่งลงเถอะค่ะ” ซุนจิงสงบอารมณ์ของแม่ซุนอย่าง รวดเร็ว เธอบ่นในใจ แม่ของฉันคุณหยุดสร้างปัญหาให้ ฉันได้ไหม มันน่ากลัวสำหรับฉัน

ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของซุนจิง แม่ซุนก็นั่งลง

“ติ๊งต่อง”

ซุนจิงวิ่งไปเปิดประตูทันที ในที่สุดย้าวเป่าก็กลับ มาแล้ว เธอโล่งใจเล็กน้อย

“แม่ ให้พวกคุณรอนานแล้ว ผมจะรีบเข้าครัว ทุก คนจะได้กินข้าวกัน” ย้าวเป่าเดินเข้ามาและเห็นถุงขนาด ใหญ่ในมือที่เต็มไปด้วยผักนานาชนิด สำหรับเนื้อสัตว์ เขายังถือไก่ที่ยังมีชีวิตอยู่ในมืออีกข้างหนึ่ง พร้อมที่จะ ทำไก่เบียร์อย่างดี

“ห้องครัวอยู่ที่ไหน” ย้าวเป่าถามซุนจิงด้วยน้ำ เสียงที่แผ่วเบา จากนั้นก็มุ่งหน้าไปที่ห้องครัว ในไม่ช้าก็ มีเสียงดังขึ้นในครัว และแม่ซุนก็ลุกขึ้นยืนและไปช่วยที่ ห้องครัว

“ผมจะไปด้วย” เกาเฉียงไม่สามารถเข้าใกล้ซุน เยว่ได้ในเวลานี้ เขาจึงตัดสินใจที่จะทำให้แม่ยายพอใจ ก่อน แล้วจึงตามเข้าไปในครัว

อารมณ์ของสังเส่นเอ๋อสงบลงเล็กน้อย เธอจึง เดินไปที่ชั้นสองเพื่อสำรวจบ้าน
“กะต๊าก กะด้าก…”

มีเสียงเกรี้ยวกราดฆ่าไก่ในครัว

ในขณะนี้ยายที่กำลังฝึกวิชาอยู่ในห้อง หูที่ปราด เปรียวของเธอขยับเล็กน้อย ดวงตาของเธอเปิดขึ้น เธอ ยืนขึ้นเปิดประตูเป็นครั้งแรก และเดินออกไปอย่างช้าๆ

สังเส่นเอ๋อกำลังเยี่ยมชมอยู่ในห้องที่ชั้นสอง โดยไม่รู้ว่ายายกำลังเดินผ่านประตูห้องของเธอไป

ยายเดินลงมาชั้นล่าง ทีละขั้นๆอย่างนุ่มนวลและ ไม่ส่งเสียงดัง

จนกระทั่งเธอเดินลงไปชั้นล่าง เธอสังเกตเห็นว่า มีคนจำนวนมากขึ้นในห้องนั่งเล่น

“อา…”ทันใดนั้นฉินหลั่งก็สังเกตเห็นว่ายาย กำลังเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาตกใจมาก เธอลงมาได้ อย่างไร ด้วยฝีมือของเธอการจะฆ่าคนภายในไม่กี่วิไม่ใช่ ปัญหา

“เขาเป็นใคร!” ซุนจิงและซุนเยว่ก็สังเกตเห็นการ ดำรงอยู่ของยาย

“ยายพวกเขาเป็นเพื่อนของผม” ฉินหลั่งรีบวิ่งไป ที่ด้านข้างของยาย เพราะกลัวว่ายายจะโจมตีพวกเขา ฉินหลั่งไม่เห็นว่าเธอมีใบมีดสองใบอยู่ในมือแล้ว

“มีอะไรเหรอ” ในตอนนี้แม่ซุน เกาเฉียงและย้าว

เป่าก็เดินออกจากครัว ย้าวเป่ายังคงถือไก่สดที่ยังไม่ได้

ฆ่า
“เธอคือ …. “เมื่อเห็นยาย แม่ซุนก็แปลกใจ กริ่ง ประตูไม่ดังแสดงว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ที่บ้านอยู่แล้ว แม่ซุน มองไปที่ย้าวเป่าและถามด้วยความโกรธ “ย้าวเป่าเธอ เป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านนี้”

“อา… ผมไม่รู้” ย้าวเป่างงอยู่ในดงเหมือนแม่ซุน เขาจะรู้ได้อย่างไรว่ามีผู้หญิงอีกคนอยู่ในบ้าน

“ยังจะโกหกอีก บอกมาว่าเธอเป็นชู้ที่เธอเลี้ยงไว้ หรือเปล่า” แม่ซุนเห็นว่ายายยังสาวและสวย ลูกสาวของ เธอห่างไกลจากเธอมาก จึงเดาว่าย้าวเป่าแอบลูกสาว ตนไปมีชู้ข้างนอก

ไม่แม่ ไม่ใช่แบบนั้น แม่อย่ามโน….” ย้าวเป่า โบกมือปฏิเสธทันที

“แม่ ฉันเชื่อว่าย้าวเป่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ หญิงคนนี้จริงๆ…” ซุนจิงช่วยพูดให้ย้าวเป่า วิลล่านี้เป็น ของฉินหลั่ง ถ้าจะมีการซ่อนชู้ ก็เป็นของฉินหลั่ง จะเป็น ของย้าวเป่าไม่ได้

“ฉันเชื่อว่าที่นี่มีผี.”ยายพูดเสียงดัง

“จ้อแจ้”ดวงตาอำมหิตของยายกราดไปบนร่าง ของแม่ซุนและสามสีคนนั้น ดวงตาของเธอเพ่งบนโต๊ะ

วางดอกไม้ที่มีดอกแดฟโฟดิลวางอยู่ เธอเพ่งรูม่านตา แน่น แล้วแจกันดอกแดฟโฟดิลก็แตกกระจายบนพื้น โต๊ะ วางดอกไม้ที่มีความยาวกว่า 1 เมตรก็บินขึ้น พร้อมกับ เสียง “ปัง” และหวดตีแม่ซุนและคนอื่น ๆ อีกสี่คนที่กรีด ร้องและล้มลงกับพื้น
พวกเขาไม่รู้ว่าแท่นวางดอกไม้ เป็นผลมาจาก การกระทำของยาย พวกเขาจับที่บาดเจ็บและค่อยๆลุก ขึ้นยืนทีละคน

” แท่นดอกไม้นี้ชั่วร้ายมาก” แม่ซุนและคนอื่น ๆ ถอนหายใจ

“จิ้งจอกน้อย ออกไปจากที่นี่นะ” แม่ซุนตะโกนขึ้น

มา

“แกเบื่อที่จะมีชีวิตใช่ไหม หญิงชราบ้า” ยายโกรธ มากเมื่อได้ยิน และเมื่อเธอขยับฝ่ามือ ใบมีดพิเศษก็โผล่ ขึ้นมาอีกใบ เธอต้องการปลิดชีวิตแม่ซุนในวินาทีถัดไป เมื่อเห็นเช่นนี้ฉินหลั่งก็ตกใจมาก และรีบจับมือยายของ เขา

“ยาย พวกเขาไม่เข้าใจ โปรดปล่อยพวกเขาไป” ฉินหลั่งกระซิบด้วยเสียงต่ำ

“ปล่อย” ยายดุ ฉินหลั่งรู้ว่าหากปล่อยมือจะมีคน ตายอย่างน้อยหนึ่งคน แม้ว่าในใจเขาจะกลัว แต่เขาก็ยัง จับมือยายไว้แน่น

ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม่ซุนหวาดกลัวกับการ จ้องมองของเด็กหญิงตรงหน้า เธอจึงถอยออกมาโดย ไม่รู้ตัว

“คุณป้าไม่ต้องกลัว ผมจะปกป้องป้าเอง ดูแล้ว เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ยังคงต้องการทำร้ายป้า ก็ลอง ดูสิ!” ในเวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่จะเอาใจแม่ซุน เกาเฉียง อาสาจะยืนบังหน้าแม่ซุน
“ไม่ปล่อยเหรอ” ยายเขย่าไหล่ของเธอ และเธอก็ ไม่ถึงขั้นประสบความสำเร็จ แรงไปลงบนแขนของฉิน หลั่ง เขาก็รู้สึกเจ็บเหมือนอ้อยถูกบิดเป็นวงกลม แต่เขา ก็ยังไม่ยอมปล่อย

เมื่อเห็นฉินหลั่งกัดฟัน หัวใจของยายขยับ สายตาของเธอหายไปชั่วขณะราวกับว่าเธอนึกถึงอะไร บางอย่าง

“ปล่อยมือเถอะ” ยายเพิ่มแรงเล็กน้อย และฉิน หลั่งก็ต้องปล่อย เขาล้มลงกับพื้น แขนของเขาเมื่อย และเจ็บ

เมื่อฉินหลั่งปล่อยมือจากยาย มือของเธอก็ยกขึ้น อย่างรวดเร็ว และใบมีดที่แหลมคมหลายอันก็บินออกมา

ทันใดนั้นหัวใจของฉันหลั่งก็เย็นลง

“ชุชุชุ”

ในเวลาไม่ถึงวินาที มีดหกเจ็ดใบร่วงลงบนพื้น บนใบมีดเปื้อนเลือดนิดหน่อย

เห็นว่าทุกคนไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่เกาเฉียงซึ่งยืน อยู่หน้าแม่ซุนค่อยๆเผยให้เห็นช่องว่างยาวในเสื้อผ้า

ของเขา

ผ้า 1 ชิ้นตกลงบนพื้น

ผ้า 2 ชิ้นตกลงพื้น

ผ้า 10 ผืนตกอยู่ที่พื้น
เมื่อผ้าไม่ตกลงแล้ว เสื้อผ้าของเกาเฉียงก็ขาดไป ราวกับว่ามีคนเอากรรไกรมาตัด เกาเฉียงมีบาดแผลเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนที่ถูกบาดด้วยคมมีด

เกาเฉียงรู้สึกเหมือนว่า มีไส้เดือนจำนวนนับไม่ ถ้วนคลานอยู่บนร่างกายของเขา ในขณะนี้เขาขยับอย่าง ติดขัด และใช้มือจับบนตัว ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนเป็น ผู้รอดชีวิตจากภัยพิบัติ หากมีมีดอยู่บนลำคอของเขาสัก ใบ เขาคงไม่รอดแล้ว

คนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน

ในตอนนี้ยายเดินเข้าไปที่แม่ซุนทีละก้าว เกา เฉียงหลีกทางให้ยายอย่างรวดเร็ว ยายยกมือขึ้นตบหน้า แม่ซุนสองครั้ง ที่มุมปากมีเลือดไหล แต่เธอไม่กล้าหลบ และคนอื่นไม่มีใครกล้ามายุ่ง

ยายเดินช้าๆไปหน้าฉินหลั่ง “คนกลุ่มนี้น่ารำคาญ มาก ฉันจะออกไปเดินเล่นและกลับภายใน 2 ชั่วโมง ถ้า พวกเขายังอยู่ที่นี่ ฉันไม่สนใจผลที่ตามมา”

“ครับ” ฉินหลั่งพยักหน้า ยายไม่ได้ฆ่าใคร ก็ถือว่า ไว้หน้าตัวเองอย่างมากแล้ว

หลังจากพูดจบยายก็เดินออกจากวิลล่าช้าๆ

“แม่เป็นยังไงบ้าง” ในขณะนี้ซุนเยว่ ซุนจิงและ ย้าวเป่ารีบมารวมตัวกันที่หน้าแม่ซุน และถามอย่าง จริงใจ

“ฮือ ฮือ” แม่ซุนหลั่งน้ำตาออกมาจริง ๆ เธอลุกขึ้น ยืนและชี้ไปที่ฉินหลั่งด้วยความโกรธ “ได้เลย แกเอานังผู้หญิงมือมีดคนนั้นมา เขาทุบหัวฉันจนได้รับความเสีย หาย แกจะต้องชดใช้”

เมื่อยายจากไปแล้วแม่ซุนก็ไม่กลัวอีกต่อไป ฉิน หลั่งพาผู้หญิงคนนั้นมา เธอจึงระบายความโกรธไปบน ตัวฉินหลั่ง

“เกาเฉียง เธอไปต่อยปากเจ้านั่นให้ฉันสองที ฉัน จะยกลูกสาวให้คุณ!” แม่ซุนคว้าเสื้อผ้าของเกาเฉียง และขอให้เขาช่วยล้างแค้น

“คุณป้า คราวหน้านะครับ ผมจะรีบไปหาหมอ ครั้ง นี้คงจะไม่กินข้าวกับคุณแล้ว ลาก่อนครั้บ” เกาเกียง “ที่ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย” พูดจบก็ออกจากวิลล่าไป

“แก … มันไม่มีประโยชน์ ออกไป ไสหัวไปเลย” แม่ซุนดูด่าตามหลังด้วยความโกรธ

“ย้าวเป่า นี่คือบ้านของเธอ รีบไล่ไอ้นี่ออกไปจาก ที่นี่ แล้วโทรแจ้งตำรวจเพื่อให้ตำรวจจับตัวนั่งหญิงใบ มีดคนนั้น…” แม่ซุนถูกตบสองครั้ง และเธอรู้สึกไม่มี ความสุขอย่างยิ่ง เธอต้องการให้ฉินหลั่งชดใช้

“อ่า…”ย้าวเป่าอึดอัดใจ นี่คือบ้านของคุณฉิน จะ ขับไล่เขาไปได้อย่างไร “แม่โปรดใจเย็น ๆ ก่อน เรามา นั่งค่อยๆคุยกัน…”

“จะคุยอะไรอีก ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคนโกหกชั่ว ร้ายคนนี้”แม่ซุนโมโหและไม่มีเหตุผลในตอนนี้ “โอ้ฉัน เข้าใจ พวกเธอกำลังแกล้งฉันใช่ไหม ถ้าเขาไม่ไป ฉันจะ ไปเอง”
แม่ซุนยืนขึ้นและเดินไปที่ประตูด้วยความโกรธ ย้าวเป่าและคนอื่นก็จับไว้ไม่อยู่

“คุณอยู่ ผมไปเอง” ในเวลานี้ฉินหลั่งพูดขึ้น ดู เหมือนว่าเขาจะไม่ไปไม่ได้แล้ว เขาเดินไปหาย้าวเป่า และตบไหล่ “เคลียร์ให้จบภายใน 2 ชั่วโมง ฉันไปก่อน นะ”

“รีบไสหัวไป จัดการให้เสร็จใน 2 ชั่วโมง แกมี สิทธิ์อะไรที่จะมาบงการพวกเรา คิดว่านี่คือบ้านของแก เหรอ! อย่ากลับมาอีก เราไม่ต้องการเจอแกอีก.. ” แม่ ซุนได้ยินว่าฉินหลั่งจะไป เธอรู้สึกสบายใจมาก

ฉินหลั่งถอนหายใจและเดินไปที่ประตู

“นี่เป็นบ้านของคุณ ทำไมคุณถึงออกไป” ในตอน นี้เสียงที่เต็มไปด้วยการขอโทษดังมาจากชั้นสอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ