บทที่ 146 ฉันจำเขาได้แน่นอน

กลุ่มนี้ทยอยลงมาที่ชั้นล่าง ย้าวเป่าขับรถโตโย ดราฟราโดเข้ามา แม่ซุนและสังเส่นเอ๋อเข้าไปนั่งก่อน ขณะที่ย้าวเป่าและซุนจิงยังยืนอยู่นอกรถ คุณฉินยังไม่ ได้ขึ้นรถ พวกเขาจะกล้าขึ้นไปได้อย่างไร

“เยว่เยวขึ้นรถไปกับคุณฉินสิ” ย้าวเป่าพูดอย่าง สุภาพและซุนจิงก็ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ

แม้ว่าซุนเยว่จะแปลกๆ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่พี่ สาวและพี่เขยของเธอจะมีทัศนคติที่ดีขึ้นต่อตัวเองและ ฉินหลั่ง เธอและฉินหลั่งกำลังจะขึ้นรถ

“ลงไปนะ คุณช่างหน้าหนาจริงๆ รถของคุณก็ ไม่ใช่จะเข้ามาได้ยังไง” แม่ซุนพูดพร้อมกับจ้องมองไปที่ ฉินหลั่ง

“แม่ อย่าพูดสิ่งที่น่ารังเกียจแบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่มีที่ นั่งในรถ” ย้าวเป่าพูดพร้อมกับขมวดคิ้วเขาแอบเหลือบ มองฉินหลั่ง เพราะกลัวว่าฉันหลั่งจะโมโหแล้วพูดเรื่องที่ ตนไปเช่าวิลล่าของเขาออกมา

“คนไร้ยางอายแบบนี้ ถึงมีที่ก็ไม่ให้นั่ง ถ้าให้เขา ชินกับการนั่งในรถดีๆบางทีเขาอาจจะคิดเรื่องอะไรไม่ดี มาอีก” แม่ซุนยังคงพูดกับฉินหลั่งอย่างรุนแรง และเธอก็ หันไปหาเกาเฉียงที่ด้านนอกรถ กวักมือเรียก “เสี่ยวเกา ขึ้นรถไปกินข้าวด้วยกันเถอะ”

“ได้ครับ” เกาเฉียงตอบและผลักฉินหลั่งอย่างตั้งใจและเข้าไปในรถ

” ” ย้าวเป่ามองไปที่ฉินหลั่งด้วยสีหน้าน่า เกลียด ยิ้มเขินอย่างไม่เต็มใจ

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่นั่ง” ฉินหลั่งตบที่ไหล่ของ ย้าวเป่าให้เขาวางใจ ยิ้มเบา ๆ แล้วเดินจากไป

ไปให้ไวเลย ชาตินี้อย่าให้ฉันเจอแกอีกนะ” แม่ ซุนมองตามหลังฉินหลั่งและพูดอย่างโมโหจากนั้นก็ มองไปที่ซุนเยว่อีกครั้ง “ยังยืนทำอะไรอยู่ ขึ้นรถมานั่ง ด้วยกันกับเสี่ยวเกา สิ”

ซุนเยวมองไปที่แม่ของเธอและไม่พูดอะไรตอบ แล้วเธอก็หันและไล่ตามฉินหลั่งไป

“กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”แม่ซุนร้องเรียกซุนเยว่เสียงดัง แต่ซุนเยวไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ ทำให้แม่ซุนโกรธ มากๆ

ในท้ายที่สุด ย้าวเป่าขับรถพาแม่ซุนและคนอื่น ๆ ไปที่ชุยเต่าหัวถึง ระหว่างทางย้าวเป่าและซุนจิงรู้สึก กังวลในใจ พวกเขายืมบ้านพักของคุณฉินมา เมื่อแม่ยาย ของเขาทำแบบนี้กับฉินหลั่ง พวกเขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะ ติดออกมา

ในไม่ช้าย้าวเป่าขับรถไปถึงชุ่ยเต่าหัวถึง และ กลุ่มคนก็ลงมาจากรถ

” ผมไม่รู้ว่าคุณซุนจะมาที่นี่หรือเปล่า” เกาเฉียง พึมพำอย่างกังวล
“ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณน้าจะมาค่ะ” สังเส่นเอ๋อพูด เบา ๆ กับเกาเฉียง วันนี้เป็นครบรอบการตายของคุณตา ต้องมีคนหนึ่งคนจากลูกสาวทั้งสามคนมา ไม่เช่นนั้นจะ เป็นการไม่กตัญญต่อคุณตา ถึงคุณน้าจะโกรธแต่ก็ต้อง มาค่ะ

“อย่าพาไอ้โกหกนั้นมาก็แล้วกัน” แม่ซุนพูดด้วย ดวงตาเศร้าสร้อย

“จึงจิง คุณพาแม่คนอื่นๆกลับบ้านก่อนนะ ผมจะ ไปซื้อกับข้าวที่ตลาด วันนี้ผมจะแสดงฝีมือเอง” ย้าวเป่า พูดพร้อมกับยิ้มขณะมองไปที่คนอื่น ๆ

“โอเค แม่คะพวกเราไปก่อนเถอะค่ะ” ซุนจิงพาแม่ ซุนและคนอื่น ๆ เข้าไปในหมู่บ้านขณะที่ย้าวเป่าไปที่ ตลาดสดใกล้ ๆ

ก่อนที่จะซื้อผัก ย้าวเป่าได้จงใจโทรหาซุนเยว่ เมื่อได้ยินว่าเธอและฉินหลั่งมุ่งหน้ามาที่ชุมชนชัยเต่าหัว ถึงแล้ว ย้าวเป่าก็รู้สึกโล่งใจ และเดินเข้าไปในตลาดสด เพื่อซื้อผัก

ซุนจิงพาแม่ซุนและคนอื่น ๆ กลับไปที่วิลล่า เมื่อ เขาจะใช้กุญแจเปิดประตู มือของซุนจิงก็ยังสั่นอยู่เพราะ นี่ก็ไม่ใช่บ้านของเขา เมื่อประตูของวิลล่าเปิดออก เมื่อ เธอได้ยินเสียง “ป๊อก” ซุนจิงถอนหายใจอย่างโล่งอกใน ที่สุด

“เข้ามาค่ะแม่ เส้นเอ่อ” ซุนจิงเช็ดเหงื่อที่หน้า ผากของเธอเบา ๆ และทำท่าเชิญให้แม่ซุนและคนอื่น ๆเข้ามา “เชิญค่ะเกาเฉียง”

กลุ่มคนเดินเข้าไปในวิลล่า และพวกเขาก็ตก ตะลึงเมื่อเห็นการตกแต่งภายในวิลล่า

ภายในวิลล่าตัวหลักเป็นสีขาว ราวบันไดเป็น เหล็กดัดแฟนซีสีดำทั้งหมด ด้านข้างเป็นหน้าต่างโค้ง สูงจากพื้นจรดเพดาน ด้านหน้าของหน้าต่างสูงจากพื้น จรดเพดานเป็นห้องรับแขกขนาดเล็กที่หรูหรา ทั้งสอง ด้านของห้องนั่งเล่น มีซุ้มประตูแบบตะวันตกอยู่ที่ผนัง แต่ละด้าน ด้วยรูปแบบเดียวกันบูธสูงวางอยู่ด้านหน้า ของแต่ละคูหาและรูปปั้นครึ่งตัววางอยู่บนแต่ละคูหา โดยอี้จ้าว(รูปปั้นหินช้าง)อยู่ทางซ้ายและพระพุทธรูปอยู่ ทางด้านขวา

ห้องรับแขกมีพื้นที่ขนาดใหญ่และได้รับการ ตกแต่งอย่างมีศิลปะ ด้วยของตกแต่งต่างๆ ได้แก่ โต๊ะ กาแฟไม้มะฮอกกานี โซฟาหนัง ขาตั้งดอกไม้พร้อมดอก แดฟโฟดิล บันไดที่คดเคี้ยวกลางห้องนั่งเล่นและชั้น สองด้านบน โคมระย้าคริสตัลขนาดใหญ่บนหลังคา ทำให้วิลล่าดูเรียบง่ายและหรูหรา

เมื่อเห็นการตกแต่งในวิลล่า ดวงตาของแม่ซุน ของพวกเขาก็เปล่งประกาย ทุกสิ่งในห้องนั่งเล่นทำให้ พวกเขาตื่นตา ราวกับว่าพวกเขาเข้าไปในพระราชวัง

” มันสวยงามมาก” สังเส่นเอ๋อมองทุกสิ่งในห้อง รับแขก ด้วยดวงตาที่สดใสและภาพในนั้นเกิน จินตนาการของเธอ
“มันน่าทึ่งจริงๆ ต้องเสียเงินมากมายในการตก แต่งนะเนี่ย” แม่ซุนหันมายกนิ้วหัวแม่โป้งให้ซุนจิง

“อ่อ…. “ซุนจิงชะงักไป เธอตกใจมากในขณะนี้ เธอมองไปที่แม่ของเธอและจำได้ว่าตอนนี้วิลล่านี้เป็น ของเธอ เธอยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ก็…ก็ไม่ได้มีค่า ใช้จ่ายมากค่ะ!”

“ใช้เงินไม่เยอะเหรอ ดี ฉันคิดว่าพวกเธอทั้งคู่คง หาเงินได้มากจริงๆในช่วงสองปีที่ผ่านมา” แม่ซุนพูดด้วย รอยยิ้มและเยี่ยมชมห้องรับแขกกับสังเส่นเอ๋อต่อ ดูจาก การตกแต่งวิลล่าแล้ว ยายหลานก็ถอนหายใจว่า วิลล่านี้ ไม่ใช่ที่ที่คนธรรมดาจะมีปัญญาได้อยู่นะเนี่ย

หลังจากผ่านไปสองสามรอบ สังเส้นเอ่อและแม่ ซุนก็นั่งบนโซฟา เกาเฉียงและซุนจิงก็นั่งลงเช่นกัน และ ขณะที่ทุกคนเริ่มคุยกัน ฉินหลั่งและซุนเยว่ก็เพิ่งจาก แท็กซี่และเดินเข้าไปในหมู่บ้านชัยเต่าหัวถึงเช่นกัน

ฉินหลั่งไม่ต้องการมาที่นี่อีก แต่ซุนเยว่ขอให้เขา ไปกับเธอด้วย เพราะถ้าแม่ซุนเห็นว่าฉินหลั่งหนีไป เขา ก็จะมีเหตุผลที่จะผลักเกาเฉียงมาให้ตน ฉินหลั่งเลย จำเป็นมากับซุนเยว่

“ฉันขอโทษ แม่ของฉันก็เป็นคนแบบนี้…”ซุน เยว่เสียใจมากกับคำพูดที่แรงเกินไป ที่แม่ของเธอพูดที่ บ้าน

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ใส่ใจ” ฉินหลั่งยิ้มจาง ๆ ไม่ใช่ ว่าเขาเป็นคนใจร้าย แต่ฉินหลั่งเคยเจอกับการวิ่งมากพอในอดีต มันทำให้ภูมิคุ้มกันของเขาเองก็แข็งแกร่งขึ้น เช่นกัน

“ขอบคุณ..” ซุนเยว่รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ สายตาของเธอพึมพำ อย่างว่างเปล่า “ฉันไม่รู้ว่าบ้านของพี่เขยอยู่หลังไหน”

“ตามฉันมา” ฉินหลั่งยิ้มอย่างเฉยเมย และเดิน ไปที่บ้านพักของเขาก่อน จากนั้นซุนเย่ว่ก็เดินตามไป ด้วยความสับสน

“ติ๊งต่อง”เสียงออดดังขึ้น และซุนจิงก็ลุกขึ้นไป เปิดประตูทันที

“ซุนเยว่ ฉินหลัง พวกเธอมาแล้วเหรอ” ซุนจิงเปิด ประตู มันคือพวกเขาจริงๆด้วย ซุนเยว่ามองกลับไปที่ฉิน หลั่ง เธอไม่เข้าใจว่าฉินหลั่งรู้จักบ้านของพี่เขยได้ อย่างไร ซุนจิงเชิญให้พวกเขาเข้ามาในบ้าน

“อิ่ม ฉันคิดว่าเธอจะมีสปิริตซะอีก ถ้าเธอไม่มาที่นี่ ฉันก็ยังชื่นชมความเป็นลูกผู้ชายของเธอ ฉันไม่คิดว่า เธอยังตามมาอีก หน้าด้านจริงๆ” เมื่อเห็นฉินหลั่งตาม ซุนเยว่เข้ามา แม่ซุนก็พูดอย่างเย็นชา

ซุนเยว่กลัวว่าฉินหลั่งจะโกรธ โชคดีที่ได้เห็น หน้าของเขาค่อนข้างสงบและซุนเยว่จึงไม่ได้โต้ตอบ เธอดึงฉินหลั่งเพื่อหลีกเลี่ยงแม่ของเขา โดยจงใจเดิน ไปรอบ ๆ ในห้องนั่งเล่น แต่ไม่ใกล้กับโซฟาที่แม่และคน อื่น ๆ นั่งอยู่ เมื่อเห็นเช่นนี้แม่ซุนก็ได้แต่ถอนหายใจ อย่างจนปัญญา
“ใช่แล้ว เล่นเอ๋อ ครั้งที่แล้วแก้ปัญหาใน ครอบครัวกันยังไง ทำฉันกังวลแทบตาย” แม่ซุนไม่สนใจ ฉินหลังชั่วขณะ แล้วหันไปถามสังเส่นเอ๋อ ครั้งที่สังเส่น เอ๋อมีเรื่องกับบริษัทเทียนซีกรุ๊ป ทำให้เกิดการทะเลาะ ครั้งใหญ่ในครอบครัวขึ้น ตอนที่ทุกคนก็หมดหนทางกับ เรื่องนี้ พวกเขาก็บอกว่าได้แก้ไขปัญหาจบแบบเพ อร์เฟ็คแล้ว เมื่อแม่ซุนถามลูกสาวคนโตของเธอ เธอก็ไม่ สามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนถึงตอนนี้ครอบครัวยัง กังวลมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

“อ๋อ… คราวนั้นได้รับการแก้ไขโดยชายนิรนาม คนนึง ได้เชิญประธานสหพันธ์ธุรกิจชื่อหยินจังมาจึง แก้ไขได้” สังเส่นเอ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ชายนิรนาม?” แม่ซุน ซุนจิงและเกาเฉียงเหลือบ มองหน้ากัน และพวกเขาก็เงิบ “เธอหมายความว่า ครอบครัวของเธอก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร?”

“ใช่” สังเส่นเอ๋อยิ้มอย่างเชื่องช้า “แต่อาจไม่ เกี่ยวข้องกับพ่อของฉัน เขาอาจจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นใน มหาวิทยาลัยจีนหลิงของฉันก็ได้…”

เกี่ยวกับเรื่องนี้ตอนแรกสังเส่นเอ๋อก็ไม่รู้ จน กระทั่งครั้งสุดท้ายที่ไนท์มาร์เก็ตบนถนนตานเฟิ่ง ตอนที่ ถูกหม่าเก๋อจับตัวไป เธอก็ได้รับการช่วยเหลืออีกครั้ง โดยชายนิรนาม สังเส่นเอ๋อค่อยๆรู้สึกว่าคนที่ช่วยชีวิต เธอทั้งสองครั้งนี้เป็นคนคนเดียวกัน! คนที่เธอคุ้นเคยก็มี แต่เพื่อนจากมหาวิทยาลัยจีนหลิง ดังนั้นเธอจึงมั่นใจว่า อีกฝ่ายอาจเป็นเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยจีนหลิงของเธอเอง

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ สังเส่นเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะ

เหลือบมองฉินหลั่ง ที่กำลังนั่งคุยกับคุณน้าอยู่ในห้อง รับแขก เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอเกือบจะคิดว่าฉินหลั่ง เป็นนายหนุ่มรวยผู้ลึกลับคนนั้น แต่เมื่อนึกถึงก็น่าขำเลย เกิน

เพียงแค่เห็นฉินหลั่งนั่งอยู่กับน้าของเธอ พูดคุย และหัวเราะกัน สังเส่นเอ๋อก็โกรธอย่างอธิบายไม่ถูก

“โอ้ เช่นนี้เองเหรอ” แม่ซุนก็ฟังแบบผ่านๆ เขาตบ

บนมือของสังเส่นเอ๋อ “ถ้าแน่ใจว่าเพื่อนคนไหนที่ช่วย เหลือเธอ ต่อไปเธอควรแสดงความขอบคุณต่อเขา และ ถ้าเหมาะสมก็ลองคบหากันดูได้….”

“คุณยายกำลังพูดถึงอะไร” ใบหน้าของสังเส่นเอ๋ อแสดงสีหน้าเขินอายแบบหาได้ยาก

“แหม ดูขี้อายสิยายกำลังพูดความจริง เธอลอง คิดดูนะ คนที่สามารถทำให้หม่าวันถังแห่งบริษัทเทียนซี กรุ๊ปก้มหัวได้ ครอบครัวนั้นต้องไม่ธรรมดา เธอควรใส่ใจ กับมันมากกว่านี้” แม่ซุนขยับเข้ามาหาสังเส้นเอ๋อและ พูดเสียงต่ำ เมื่อเห็นสีหน้าเขินอายของสังเส่นเอ๋อแย่ลง ยายของเธอก็หัวเราะเสียงดัง “โอเค โอเค ยายไม่พูด แล้ว…”

คุณยายและคนอื่น ๆ คุยกันสักพัก และเมื่อเห็น ฉินหลั่งและซุนเยว่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ที่อยู่ไม่ ไกลจากพวกเขา และพูดคุยและหัวเราะเสียงดัง ยายก็โกรธขึ้นมาอีก

“เออใช่ เส้นเอ๋อ คนโกหกนั่นบอกว่าเขามาจาก มหาวิทยาลัยจีนหลิงเหมือนกัน เธอเคยได้ยินชื่อคนนี้ใน โรงเรียนไหม” คุณยายพูดเสียงดังอย่างตั้งใจเพื่อ ขัดจังหวะฉินหลั่งและซุนเยว่

“เขา.. “สังเส่นเอ๋ออดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉิน หลั่ง และพบว่าเขากำลังมองดูตัวเองอยู่ เห็นฉินหลั่งนั่ง อยู่ด้วยกันกับน้าของเธอ และดูเหมือนจะเข้ากันได้ดี หัว ใจของสังเส่นเอ๋ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย เธอ จึงทำอย่างเฉยชาออกมา

“หนูจำเขาได้แน่นอนค่ะ เคยเจอเขาครั้งหนึ่งตอน ไปทำธุรกรรมกับพ่อที่ธนาคารซิตี้แบงก์ เขาไม่มีบัตร ด้วยซ้ำ แต่เขาก็แซงเราเข้าไปและชนหัวหนูอย่างไม่ ใส่ใจ คน ๆ นี้ขี้โม้มาก เมื่อมีเรื่องเกิดขึ้นกับครอบครัว ของหนู เขาแกล้งบอกว่าครอบครัวของเราจะไม่มีปัญหา แต่เขาไม่ทำอะไรเลย สัปดาห์ที่แล้ว หนูกับเพื่อนสนิท ไปชอปปิ้งที่ตลาดกลางคืนบนถนนตานเฟิ่ง แฟนของ เพื่อนขอให้เขาปกป้องเรา แต่เมื่อเราเจออันตราย ผู้ชาย คนนี้วิ่งเร็วยิ่งกว่ากระต่ายซะอีก และหลังจากนั้นเขาก็ไม่ แสดงความขอโทษหรือเป็นห่วง ไม่มีอะไรสักอย่าง..”