บทที่ 125 ฉันเป็นเพื่อนของนาย
“เอาล่ะ นายอย่าคิดเรื่องนี้อีกเลย ใจเย็นๆ… ” ฉินหลั่งเห็นว่าอา ส้วยอยู่ในสภาพจิตใจที่แย่มาก เขากอดไหลอาส้วย
ปลอบใจ อารมณ์ของอาส้วยสงบลงเล็กน้อย
“ฉันถามนาย นายคิดว่าฉันกับเหลียงฮุย ใครปฏิบัติต่อนายอย่าง เท่าเทียมมากกว่ากัน”
“อ๊ะ…” อาส้วยคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง และพูดเบาๆว่า “คุณ”
“โอเค โอเค… ” ฉินหลั่งไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ เขารู้สึกว่า อาส้วยสามารถตัดสินได้ถูกต้อง เป็นเรื่องที่พัฒนาได้ดี “นายคิดว่าสิ่งที่เหลียงฮุยสั่งให้นายทํานั้น ถูกต้องหรือไม่?”
“ไม่ถูก แต่เขาเป็นนายของฉัน และเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ฉัน ต้องฟังเขา” อาส้วยพูดอย่างขัดแย้ง
“ฉันยังยืนยันคําเดิม ความคิดของนายถูกเขาล้างสมองมากเกิน ไป ฉันหวังว่าต่อไปนายจะไม่ช่วยเขาทําสิ่งผิดๆเหล่านี้
ฉินหลั่งมองไปที่อาส้วยและพูดอย่างจริงจัง “อาส้วย ชื่อจริงของ นายคืออะไร?”
“ฉันชื่อจางเสี่ยวฝาน”
“ชื่อดีนี่!” ฉินหลั่งยิ้มอย่างร่าเริง “ตอนนี้นายเป็นเพื่อนของฉัน! มี โอกาสมาหาฉัน”
“เพื่อน?” อาส้วยพูดพึมพําอย่างหลงใหล เขามองไปที่ฉินหลั่ง อย่างไม่มั่นใจ และยังไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ฉินหลั่งพูด
“คุณบอกว่าฉันเป็นเพื่อนของคุณ?” “ใช่ พวกเราเป็นเพื่อนกัน! บางทีอาจจะพูดว่าเป็นพี่น้องกันก็ได้!” ฉินหลั่งพูดด้วยรอยยิ้ม
อาส้วยก้มศีรษะลง และใช้มือเช็ดน้ําตาสองครั้ง เพื่อน มันเป็น สิ่งที่เขารอคอยมานานแค่ไหน แปลกหูและห่างไกล
เหลือเกิน
“ลูกผู้ชายไม่หลั่งน้ําตาง่ายๆ ถ้านายยังร้องไห้อีกครั้ง มันจะเป็น เรื่องที่น่าละอายมากสําหรับฉัน ฉินหลั่งพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฉันไม่ได้ร้องไห้” อาสวยกว่าจะได้มีเพื่อนหนึ่งคน เขาไม่อยาก ทําให้เพื่อนอาย แต่ตาที่อยู่ในหน้ากาก เป็นสีแดงค่ํา
“เสี่ยวฝาน ถ้าครั้งหน้า เหลียงฮุยขอให้นายฆ่าฉัน นายจะฆ่าฉัน ไหม?”
“ไม่ ฉันจะไม่ฆ่าเพื่อนของฉัน และจะไม่ยอมให้เพื่อนของฉันถูก รังแก” อาส้วยตอบโดยไม่ลังเล
“น้องรัก!” ฉินหลั่งตบไหล่อาสวยอย่างมีความสุข ในขณะนี้ ครั้ง แรกในชีวิตที่อาส้วยยิ้มจากใจจริง
“ฉันควรไปแล้ว ถ้าเจ้านายไม่พบฉัน เขาจะโกรธ” อาส้วยพูดกับ ฉินหลั่ง
“โอเค แต่ฉันหวังว่านายจะจําไว้ สิ่งที่ฉันบอกนาย” ดวงตาของ ฉินหลั่ง ไม่แสดงความสงสาร ไม่ดูถูก ไม่มีการเยาะเย้ย มี
แต่คําว่าเพื่อน
“อืม!” อาส้วยพยักหน้า เมื่อเขาหันไป สายตาของเขาก็จ้องไปที่ เจียเจียอีกครั้ง
“เจียเจีย ไปกอดอาส้วย” ฉินหลั่งพูดกับเจียเจีย อู่ยี่หยวนก็ดึง เจียเจียออกมา แต่เจียเจียยิ่งซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเธอ
ฉินหลั่งยิ้มกับอาส้วยอย่างจนปัญญา ไม่รู้อาส้วยรู้สึกอย่างไร เขาหันหลังและเดินจากไปอย่างช้าๆ
“เจียเจีย อาส้วยเป็นผู้มีพระคุณของเธอ ทําไมต้องทําให้เขา เสียใจ” ฉินหลั่งนั่งยองๆและพูดต่อหน้าเจียเจีย
“แต่เขาเป็นผี” เจียเจียพูด พร้อมกับกอดอู่ยี่หยวน เห็นได้ชัดว่ามีความกลัวต่อใบหน้าของอาส้วย ฉินหลั่งถอนหายใจกับ
คําพูดของเด็ก บวกกับสติปัญญาของเจียเจียก็มีปัญหา เธอคิด ยังไงก็จะพูดอย่างนั้น?”
ฉินหลั่งนั่งแท็กซี่ และพาอู่ยี่หยวนและลูกสาวของเธอ ไปที่ สถานีตํารวจ ฉินหลั่งต้องการดูว่า ทั้งสองคนที่ลักพาตัวเจียเจีย
ไป มีสาเหตุอะไร
เจ้าหน้าที่ตํารวจที่รับผิดชอบคดีของพวกเขานําพวกเขาไปที่ ห้องสอบสวน ผ่านหน้าต่าง พวกเขาเห็นผู้ลักพาตัวทั้งสองคน
กําลังถูกตํารวจสอบสวน แต่เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ตํารวจสองคนที่ กําลังซักถาม มีการแสดงออกที่เคร่งขรึม ทําหน้านิ่วคิ้วขมวด
เป็นครั้งคราว ฉินหลั่งเดาได้ว่า กระบวนการสอบสวนคงไม่ง่าย อย่างนั้น
สองชั่วโมงต่อมา เจ้าหน้าที่ตํารวจสองคนที่กําลังสอบปากคําก็ ออกมา ฉินหลั่งและอู่ยี่หยวนก็ให้ปากคําเสร็จ ฉินหลั่งได้
ถามพวกเขาเกี่ยวกับการสอบปากคําผู้ต้องสงสัยทั้งสองคน
“พวกเขาสองคนดูเป็นคนมีประสบการณ์ พวกเขาหลีกเลี่ยงสิ่งที่ สําคัญที่สุด และตอบอย่างคลุมเครือ ทําให้การสอบสวน
ของเราลําบาก แต่พวกคุณมั่นใจได้ว่า เรามีหลักฐานมากมาย และจะส่งพวกเขาเข้าคุกอย่างแน่นอน!”เจ้าหน้าที่ตํารวจ
ทั้งสองคนรับประกันอย่างมั่นใจ “ขอบคุณนายตํารวจ” ฉินหลั่งพูดด้วยความเคารพ และอู่ยี่หยวน ก็พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อขอบคุณ เจียเจียยังขอตํารวจ
กิน”กระสุนกล้วย”
“พวกเรากลับไปก่อนเถอะ” ฉินหลั่งพูดกับอู่ยี่หยวน ฟังท่าทีของ ตํารวจ ในวันนี้คงไม่มีผลสรุป ตอนนี้มันมืดแล้ว ได้เวลา
กลับแล้ว ทั้งสองกําลังจะออกจากสถานีตํารวจ ชายคนหนึ่งในวัย 40 ปีเดินออกจากสํานักงาน เมื่อเห็นเขา ทุกคนก็มองมาที่เขา
“หัวหน้า”
“หัวหน้าอู่” “เจ้านาย”
ชายวัยกลางคนคนนี้เป็นหัวหน้าของสถานีตํารวจ เขาพยักหน้า ทักทายลูกน้องเท่านั้น ขมวดคิ้ว และไม่รู้ว่าเกิดเรื่อง
อะไรขึ้นกับเขา
หัวหน้าเรียกตํารวจสองนายที่เพิ่งสอบสวนคดีเจียเจียมาอยู่ข้างๆ กระซิบสองสามคํากับพวกเขา แล้วโบกมือ “ไปได้แล้ว!”
เจ้าหน้าที่ตํารวจทั้งสองเดินไปที่ห้องกักกันด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ นัก
หัวหน้าเห็นเธอและฉินหลั่ง และเดินเข้ามา “ฉันขอโทษ ไม่ใช่ว่า ฉันไม่ทําตามกฎหมาย แต่แรงกดดันจากเบื้องบนนั้นมาก
ในฐานะตําแหน่งหัวหน้าเล็กๆมันไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถจัดการได้ ฉันแนะนําคุณ ขอโทษคนที่คุณทําให้เขาขุ่นเคืองและ
ยอมรับชะตากรรม
ฉินหลั่งและอู่ยี่หยวนยังไม่เข้าใจ ว่าทําไมหัวหน้าถึงพูดแบบนี้ กับพวกเขา และเมื่อเห็นว่าผู้ต้องหาทั้งสองเดินออกจาก
ห้องขังอย่างมีชัย
“อ๊ะ…หัวหน้า พวกเขาได้รับการปล่อยตัวแล้ว” อู่ยี่หยวนจับแขน ของฉินหลั่ง และเธอถามหัวหน้าด้วยความตกใจ
ตอนนี้หัวหน้าไม่สามารถพูดอะไรได้?
“เฮ้ย สาวสวยอู่ พวกเราได้พบกันอีกแล้ว” ผู้ต้องหาเดินมาหาอู่ยี่ หยวน และพูดก่อกวน
“รีบไสหัวออกไป!” หัวหน้าดุอย่างโกรธเกรี้ยว อยู่ต่อหน้าเขายัง ใจกล้าขนาดนี้ ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย
“หัวหน้าคุณสุภาพกับพวกเราหน่อย ระวังคุณชายเหมาจะถอด ยศของคุณออก ซึ่งก็แค่คําพูดคําเดียว!” ผู้ต้องหาจ้องไปที่
หัวหน้าด้วยความทะเยอทะยาน เขาเดาเหตุผลออก ที่พวกเขา ถูกปล่อยออกมา ต้องเป็นเพราะคุณชายเหมา
ในเวลานี้หัวหน้าก็ได้แต่แสดงความโกรธของเขาโดยการจ้อง มอง และเขาไม่กล้าต่อว่าผู้ต้องหาทั้งสองคนนี้อีกต่อไป
“เฮ้ย ไอ้ขี้ขลาด!” ผู้ต้องหาดหัวหน้าอย่างหยิ่งผยอง เขาหันไป จ้องไปที่เจียเจียที่ซ่อนตัวอยู่หลังอู่ยี่หยวน และพูดด้วย
รอยยิ้มที่น่าเกลียด “สาวน้อย ครั้งนี้ไม่ได้พาเธอไป ครั้งหน้าต้อง ระวังให้ดี เดี๋ยวอาจะมาหาเธออีก”
ขณะที่เขาพูด เขากําลังจะบีบใบหน้าเล็กๆของเจียเจีย
ร่างหนึ่งยืนอยู่ขวางตรงหน้าเขา และเงยหน้าขึ้นมองด้วยความ โกรธ เมื่อเห็นใบหน้าของฉินหลั่งที่ยิ้มไม่ออก
แม้ว่าพวกเขาจะเคยถูกฉินหลั่งทุบตี แต่ตอนนี้มีคุณชายเหมาให้ ท้ายพวกเขา พวกเขาก็ไม่กลัว
“หลีกไปให้พ้น พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นคนของใคร? ถ้ายังไม่ หลีก ฉันคิดว่าแกเดือดร้อนแน่” ผู้ต้องหาคนหนึ่งดุพลางชี้ไป
ที่ฉินหลั่ง
“อ๋อ? ฉันไม่รู้จริงๆว่าพวกแกเป็นลูกน้องของใคร ถ้าอย่างนั้นลอง เล่าให้ฟังหน่อยสิ”
“ฉันคิดว่าแกคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ตั้งใจฟังให้ดี พวกเราคือ ลูกน้องเหมาอีคุณชายเหมา กลัวแล้วใช่ไหม ไอ้ถ่อย!” ผู้ต้อง
หาอีกคนพูด
“ฉันไม่รู้จักเหมาอีคือใคร แต่ถ้าพวกแกยังพูดไม่สุภาพ” ฉันก็ไม่ เกรงใจแล้ว” ดวงตาของฉินหลั่งมีความเย็นชา อะไรเหมาอี
เหมาเอ้อ ฐานะตัวตนอะไร ต้องสนใจคนเหล่านี้ด้วยเหรอ? “แม่ง ไอ้เด็กคนนี้ช่างใจกล้า ฉันพูดไม่สุภาพยังไง มีความสามารถก็ชกฉันสิ? ไอ้ถ่อย!” ผู้ต้องสงสัยคนหนึ่งก่อกวนฉินหลัง
“ตุ๊บ!” ฉินหลั่งชกเขาลงกับพื้น
“แม่ง แกชกจริงๆเหรอ?” ผู้ต้องหาอีกคนพูดด้วยความประหลาด ใจ เมื่อเขาตั้งสติขึ้นมาได้ ฉินหลั่งก็ชกที่จมูกของเขาอีก
ครั้ง และเขาก็ล้มลงกับพื้นทันที “หัวหน้าอู่ เขาชกคนต่อหน้าคุณ! รีบจับเขาสิ!” ผู้ต้องหาทั้งสอง ฟ้องและชี้ไปที่ฉินหลั่ง
“หัวหน้าอู่ท่านก็ได้ยินนี่ พวกเขาให้ฉันชกเอง!” ฉินหลั่งพูดอย่าง ไร้เดียงสา หลังจากพูดจบ เขาก็ทักทายหัวหน้าและตํารวจ
และดึงอู่ยี่หยวนและเจียเจียออกไป
เมื่อเห็นฉินหลั่งและอู่ยี่หยวนจากไป หัวหน้าก็แอบถอนหายใจ เหตุผลที่เขาต้องปล่อยผู้ต้องหาทั้งสองคน เป็นเพราะ
แรงกดจากเบื้องบนและสาเหตุไม่ชัดเจน อันที่จริงจุดประสงค์ ที่แท้จริงของพวกเขาคือปล่อยปลาเล็กเพื่อจับปลาตัวใหญ่
หลังจากรวบรวมหลักฐานได้มากขึ้น ค่อยกวาดล้างแก๊งนี้ ฉินหลั่งเรียกรถแทกซี่ กลับบ้านพร้อมอู่ยี่หยวนและเจียเจีย
อู่ยี่หยวนทําอาหารเย็น และหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ อู่ยี่ หยวนก็กล่อมเจียเจียให้นอนหลับ
ฉินหลั่งนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก เมื่ออู่ยี่หยวนออกมาจาก ห้องนอนของเจียเจีย ฉินหลั่งก็เรียกเธอมาข้างๆ
“ทําไมมีคนมาทุบตีคุณที่บ้านตลอด? ฉินหลั่งถามอย่างเคร่งขรึม
“อ๊ะ… ” ทันทีที่เอ่ยถึงสิ่งนี้ อู่ยี่หยวนก็ดูลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย “คุณ…คุณกําลังพูดอะไร ทําไมมีคนที่ฉัน?”
“พี่อู่ อย่าโกหกฉันเลย วันนี้ที่โรงเรียนพิเศษ เจียเจียบอกฉันว่า กลางคืนจะมีคนเข้ามา ทุบตีคุณ และลากคุณเข้าไปที่
ห้อง…
”
เมื่อเห็นว่าฉินหลั่งรู้ทุกอย่าง อู่ยี่หยวนก็นั่งลงบนโซฟา “เกิดอะไรขึ้น บอกฉันบางที ฉันอาจช่วยคุณได้” ฉินหลั่งพูด ปลอบโยน
“คุณไม่สามารถช่วยฉันได้ แต่บอกคุณก็ได้ ไม่เป็นไร” อู่ยี่หยวน พูดอย่างใจเย็น “จริงๆแล้ว ฉันเคยมีแฟนคนหนึ่ง และเราก็
อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ตอนนั้น ไม่มีใครรังแกฉัน ใครเจอฉัน ทุกคนก็เคารพ”
“แต่ต่อมา มีบางอย่างเกิดขึ้น และเขาถูกบังคับให้ออกจากจีน หลิง ไม่มีเขาคอยปกป้องฉัน ฉันก็เริ่มถูกรังแก
“เขาเป็นใคร? ทําไมต้องทอดทิ้งคุณ?” ความรู้สึกแรกของฉัน หลั่งคืออู่ยี่หยวนได้เจอผู้ชายเฮงซวย
“ไม่ใช่ว่าเขาทอดทิ้งฉัน แต่ความเป็นจริงบังคับให้เขาต้องจาก ไป” อู่ยี่หยวนมองฉินหลั่ง “คุณรู้จักแก๊งชิงหลงไหม? เขาเป็น
หัวหน้าของแก๊งชิงหลง เมื่อสองเดือนก่อน แก๊งชิงหลงถูก คุณชายคนหนึ่งในตระกูลใหญ่กวาดล้างจนหมด คุณชายคนนั้น
ไม่ยอมให้มีคนของแก๊งชิงหลงหลงเหลืออยู่ในจีนหลิง ถ้าเขาอยู่ ในจีนหลิง จะถูกฆ่าตาย! ดังนั้นเขาจึงต้องจากไป”
“แก๊งชิงหลง…” ฉินหลั่งตกตะลึง เขาเป็นคนที่ให้โข่งสิ่งเสียนกํา จัดแก๊งชิงหลงให้สิ้นซาก โดยไม่คาดคิดว่าคุณชายที่บังคับ
แฟนอู่ยี่หยวนออกไปนั้น เป็นตัวเขาจริงๆ เขาพูดอย่างโง่เขลา “ฉันได้ยินมาว่าแก๊งชิงหลงดูเหมือนจะมีพิษภัยต่อจีนหลิง
คุณชายคนนั้นคงแค่อยากทําเรื่องดีๆ”
“เรื่องดี?” มีนัยแห่งความเกลียดชังในดวงตาของอู่ยี่หยวน “เขา บีบบังคับให้แฟนของฉันออกไป และทําให้ฉันเป็นแบบนี้
มันเป็นเรื่องที่ดีเหรอ? หรือเป็นคนของแก๊งชิงหลงก็ต้องเป็นคน เลวหรือ? แฟนของฉันเป็นคนดีมีคุณธรรม.. ”
“หลังจากทําลายล้างแก๊งชิงหลง ทั่วทั้งจีนหลิงก็มีทั้งแก๊งเล็กแก๊งใหญ่ต่างพากันดีใจ แฟนของฉันหายไป พวกเขาไม่กลัวอีก
ต่อไป ดังนั้นพวกเขาจึงมาที่บ้านของฉันในตอนกลางคืนเพื่อเก็บ ค่าคุ้มครอง ฉันเป็นสตรี จะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้อย่างไร”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หยาดน้ําตาของอู่ยีหยวนเหมือนสร้อยไข่มุก ขาด ไหลลงมาไม่หยุด