บทที่ 508 เมียดีแม่ดี

“ผมก็คือเสี่ยวฉวนอู่เจิ้งของสำนักหมอผี อู่หย่งเป็นลูก บุญธรรมของผมเอง เขากตัญญูต่อผมมาก”

“ใครทำร้ายอู่หย่ง ก็เท่ากับทำร้ายผม ผมจะไม่ยอมแน่ๆ”

“ถ้าคุณรู้ความร้ายกาจของสำนักหมอผีละก็ ก็ปล่อยตัวอ๋ หย่งเสีย แล้วรีบคุกเข่าขอโทษ”

“ไม่เช่นนั้น” เสียงของเสี่ยวฉวนอู่เจิ้งต่ำลง “ผมจะออก จากญี่ปุ่นแล้วเข้าไปประเทศจีน เด็ดหัวของคุณเสีย”

“เสี่ยวฉวนอู่เจิ้งงั้นหรือ?”

ฉินหลั่งก็หัวเราะ “คุณเป็นตัวอะไรกัน?”

“ลองเทียบดูว่าถ้าผมไปยังญี่ปุ่น แล้วฆ่าคุณยกครัวดูสิ!

“เพราะว่า ผมจะทำอะไร ก็จำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟัง”

“บัดซบ.” อีกฝั่งของสายโทรศัพท์มีเสียงของเสี่ยวฉวน อู่เฉิงตะโกนเสียงต่ำ “กูเป็นถึงหนึ่งในยอดฝีมือดาบของ ญี่ปุ่นที่มีชื่อเสียง สำนักหมอผีของเราแพร่ขยายไปทั่วสารทิศ ถึง กล้ามาดูถูกกู ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง?”

“อย่ามาเล่นแง่กับกู กูจะเตือนมึงให้นะ รีบปล่อยอู๋หย่ง เสีย ไม่เช่นนั้น ครอบครัวจึงตระกูลถึง ก็ยากที่จะรอดพ้นการสังหารของสำนักหมอผีไปได้”

“ถึงฟังชัดเจนแล้วใช่ไหม?”

เสี่ยวฉวนอู่เจิ้งสั่งสอนฉินหลั่งราวกับอยู่เหนือกว่า มอง ดูถูกฉินหลั่งอย่างลึกๆ

“อ๋อเหรอ?” ฉินหลั่งยังคงนิ่งๆ “คนจีนอย่างพวกเรารักษา คำพูด คุณอย่าผิดคำแล้วกัน จะต้องเข้ามาที่ประเทศจีนให้ ได้” พูดจบ มือก็จับดาบ มันแล้วคออู่หย่งไป

“นี่ถึง….ไอ้เหี้ย! ” เสี่ยวฉวนอู่เจิ้งตะโกนร้อง “หย่งเอ๋

อ! ”

“ไอ้ฉินหลั่ง แต่บัดนี้เป็นต้นไป ถึงจะเป็นศัตรูตัวฉกาจของ สำนักหมอผี! ”

“ถึงก็รอเถอะ หลังจากนี้หนึ่งสัปดาห์…” เสี่ยวฉวนอู่ เจิ้งโมโหพูด

ฉินหลั่งไม่ได้สนใจการข่มขู่ของเสี่ยวฉวนอู่เจิ้งเลย ต่อให้ เป็นเทวดามาเขาก็ไม่กลัว เพราะตั้งแต่ที่เกิดเรื่องจับตัวสัง เส่นเอ๋อนั้น ฉินหลั่งก็รู้ว่า อู่หย่งจะต้องตาย ไม่เช่นนั้น คน รอบกายก็จะถูกพวกหอการค้าเทียนอิงกัดตายสักวัน

พอจัดการอู๋หย่งแล้ว ฉินหลั่งก็เอาเรื่องที่เหลือให้จงเส่น ซานจัดการ ตนเองก็กลับมาพักผ่อนที่บ้าน

แล้วก็ถือโอกาสเปลี่ยนเตียงนอนของตนเองใหม่ด้วย
การบุกล้อมหอการค้าเทียนอิงครั้งนี้ ฉินหลั่งพบว่า อิงจึง หลิงไม่รู้ว่าหายไปไหน

คำพูดของเธอจะเชื่อถือได้ไหมนะ? ฉินหลั่งครุ่นคิด

“นี่เป็นยาจีนที่ผมต้ม ดีต่ออาการบาดเจ็บมาก” จูงยู่รีบ ตามมาถึง เห็นฉินหลั่ง โทรมไปมาก ในใจก็เป็นห่วง

ถ้วยยาจีนอุ่นๆ ยื่นมาตรงหน้าฉินหลั่ง

ฉินหลั่งยิ้มพูดว่า “ยู่เอ๋อ ผมรู้สึกว่านับวันคุณยิ่งเหมือน ภรรยาเข้าไปทุกวัน”

จงยู่หน้าแดง “ปากดีจริงนะ ครั้งนี้ช่วยเพื่อนสนิทฉันได้ ฉันต้องขอบคุณซูเปอร์ฮีโร่ของฉันเสียหน่อยนะสิเนี่ย มา รีบ ดื่มเข้าไป”

ฉินหลั่งดันออกไปเบาๆ “ยู่เอ๋อ ผมไม่ดื่ม ผมแข็งแรงดี คุณจะขอบคุณ ก็จะดูเกรงใจกันเกินไป ต่อให้ต้องบุกน้ำลุย ไฟ ผมก็จะทำให้คุณได้ ใช่ไหมละ?”

ทั้งสองยิ้มให้กัน ผ่านความยากลำบากมากันเยอะ ถึงได้มี ความสุขในวันนี้ เพียงแต่จงยู่รู้สึกว่าตอนนี้ฉินหลั่งพูดเล่น เกินไป บุกน้ำลุยไฟ คำพวกนี้ไม่ควรใช้มัน เพราะว่า พวกเขา ไม่ต้องการคำพูดพวกนี้มาเสริม พวกเขาเดิมทีก็เป็นเช่นนี้ พอพูดออกมา ก็เลยดูแปลกๆ หู

“ไม่ได้ ต้องดื่ม” จงยู่ก็ยังยกถ้วยยาขึ้น ไม่ยอมวางลง
“ไอหยำ จงยู่ ยานี้ทั้งร้อนทั้งขม ผมไม่ดื่ม แล้วอีกอย่าง อาการผมไม่ต้องการยาแล้ว ตัวผมเองก็เป็นยา”

พูดไป ฉินหลั่งก็เอามือไปลูบหัวของจงยู่

“ไม่ร้อนแล้วฉินหลั่ง ฉันลดอุณหภูมิมันแล้ว” จงยู่ตอบไป แล้วก็ปัดมือออก ตรงนั้นมีลูกอม

“เรื่องขม ฉันก็แก้ปัญหาแล้ว ดื่มยานี้ไปก็ไปกินลูกผม แล้ว ก็จะไม่ขม”

ในสายตาของจงยู่ ฉินหลั่งที่ไปมีเรื่องมากมายที่ด้านนอก ก็เป็นเหมือนเด็กคนหนึ่ง ที่ถูกเธอตามใจ

“อุณหภูมิกำลังดี รีบดื่มเสีย” จงยู่พูดยิ้มๆ

ฉินหลั่งไหล่ตก “เดี๋ยวนะ ผมไม่อยากดื่มไม่ได้หรือ?”

“แค่ถ้วยเดียว ดื่มถ้วยเดียวไม่ได้หรือไง?” จงยู่เม้มปาก วันเธอสวมกางเกงยืนตัวเล็ก ด้านบนเป็นเสื้อด้ายถูกสีเหลือง อ่อน ประดับให้ร่างกายเธอสะสวยเหลือคณา ทั้งผอมสวย ทั้งเซ็กซี่ เส้นผมมีกลิ่นหอมๆ ส่งออกมา ยิ่งทำให้คนที่มองมี ความสุข

เถียงสู้จงยู่ไม่ได้ ฉินหลั่งก็ได้แต่ถอนหายใจ ขมวดคิ้วเบ้ หน้าหยิบถ้วยยามาดื่มลงไป

จงยู่ก็นึ่งเงียบไป ดวงตาจ้องมองไป มองหน้าฉินหลั่ง ด้วย ความคลั่งรัก
ยาถูกดื่มลงไปเร็วมาก ฉินหลั่งจับท้อง แล้ววางถ้วยยาลง บนโต๊ะ “ดื่มหมดเสียที ลูกผมละ?”

พูดไป แล้วก็ยื่นมือออกไป เพื่อจะขอลูกผม

“อิม.” จงยู่เม้มปากสะบัดผม แล้วก็ยิ้มๆ ก้มหน้า ค่อยๆ แกะลูกอม จากนั้นหยิบออกมา ค่อยใส่ปากฉินหลั่งไป

ฉินหลั่งก็งับเอาลูกอมรสนมยี่ห้อกระต่ายขาว จนเกือบจะ กัดนิ้วมือขาวๆ ตั่งหยกของจงยู่เข้าไปด้วย

“นาย ทำอะไรเนี่ย?” จงยู่รีบดึงมือออก แล้วก้มหน้ายิ้มๆ เห็นผู้หญิงมาปรนนิบัติต่อตนเองเช่นนี้ ฉินหลั่งก็พูดขึ้นว่า

“ยู่เอ๋อ คุณยังคิดว่าผมเป็นเด็กอยู่อีกหรือ?”

ฉินหลั่งก็พูดไป เคี้ยวลูกผมไป ใบหน้ามีแต่ความพอใจ ทำให้รอยยิ้มของจงยู่มีความสุขเป็นพิเศษ

“จงยู่ ต่อไปคุณจะต้องเป็นภรรยาและแม่ที่ดีแน่ๆ ปรนนิบัติสามี สั่งสอนลูก เรื่องภายในภายนอกทั้งหมดทั้ง มวลคุณจัดการหมด” ฉินหลั่งกล่าว

“อืม ฉันต้องไปทำอะไรเรื่องภายนอกภายในด้วย คุณ ทำงานไม่เป็นหรือไง?” จงยู่มาลูบดั้งของฉินหลั่ง แล้วพูด ออดอ้อน ภายในเสื้อสีเหลือง ก็มีอะไรกระเพื่อม

“ผม..ทำเป็นอยู่แล้ว” ฉินหลั่งเริ่มหายใจเร็ว
“เกลียด..” จงยู่ก็เหมือนจะติดทันแล้วก็หน้าแดง

“ร่างกายคุณไหวนะ? เพิ่งได้รับบาดเจ็บ..” เสียงของ จงยู่เบาจนแทบไม่ได้ยิน

“ไม่มีปัญญาแน่นอน…” ริมฝีปากของฉันหลังก็ไปจูบเธอ

ช่วงเวลาของทั้งสองคนมันมีน้อย ไม่ทันไรก็สว่างแล้ว ตอนเช้าจงยู่ก็ไม่ได้รอฉินหลั่งตื่น ตนเองก็ออกไปข้างนอก เพื่อซื้ออาหารเช้า

ส่วนฉินหลั่งตื่นมาก็หยิบโทรศัพท์ของจงยู่ เปิดดูรูปต่างๆ

ไป

มีรูปที่จงยู่เซลฟ์ฟี่มากมาย สวยๆ ทุกรูป

ตนเองไปแอบดูโทรศัพท์ของจงยู่ พอเธอกลับมาจะไม่ พอใจเอานะเนี่ย ฉินหลั่งก็ยังคงเปิดดูรูปไป หนึ่งในนั้นมีรูป วิวทิวทัศน์ช่วงเวลาไม่นานมานี้ เทคนิคการถ่ายของจงยู่ไม่ ธรรมดาเลย

ดูไปๆ สายตาของฉินหลั่งก็นิ่งไป ในรูปมีคนที่ไม่เคยเห็น

ในตอนนั้นจงยู่ก็เปิดประตูพุ่งเข้ามา ในมือถืออาหารเช้า “ฉินหลั่ง ตื่นเร็ว มีของอร่อยเต็มเลย”

แต่ตอนที่เธอหันหน้ายิ้มไป ก็เห็นฉินหลั่งคิ้วขมวด ใบหน้าเคร่งขรึม แถมยังโกรธนิดๆ ด้วย

“เป็นอะไรไปหรือฉินหลั่ง.. จงยู่ก็เดินเข้าไป เห็นรูป รูปหนึ่งในโทรศัพท์ของเธอ แล้วก็อึ้ง

ในรูปเป็นวิวทิวทัศน์ที่หนึ่ง ในนั้นมีคนเดินมาหลายคน และหนึ่งในนั้นมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังกอดกัน ใบหน้า สามารถมองได้ชัดเจน

เป็นชายหญิงวัยกลางคน แต่กอดกันอย่างสนิทสนม ความสุขจากสายตาที่ส่งออกมา ก็สามารถมองออกได้อย่าง

ชัดเจน

และผู้หญิงในรูปก็คือ แม่ของหวงเกอ เถียนเสี่ยวเอ๋อ

สมัยมหาลัย ฉินหลั่งก็เคยพบเถียนเสี่ยวเอ๋อ ในความทรง จำ ไม่เรื่องดี และเรื่องไม่ดีกับเธอ ครั้งก่อน ที่วิลล่าจื่อจวู้น พวกรูมเมทของเขาก็เห็นเถียนเสี่ยวเอ๋อ เพียงแต่แค่ทักทาย แล้วแยกย้ายไป

เถียนเสี่ยวเอ๋อดูแลตัวเองดี เบ้าหน้าก็สวย เพียงแต่ ใน อ้อมกอดของเธอนั้น ไม่ใช่หวงฮ่านโจว แต่เป็นชายอีกคนที่

ไม่รู้จัก