บทที่ 495 ประกายไฟ

เพียงแต่ไม่ช้าเฉียวปุ่นก็หัวเราะไม่ออกแล้ว เพราะว่าเขาเห็นฉากที่เหมือนกับความฝัน

และเห็นเพียงฉินหลั่งที่มีถูกมีดดาบเรืองแสงเสียบไปทั่ว ตัว ยามนี้กลับค่อยๆ ลุกขึ้นมา พร้อมกับสองมือที่ค่อยๆ ควบ ควมกัน

ครืน!

เกิดเปลวไฟรอบตัวของฉินหลั่ง และเปลวไฟนั่นไม่ใช่แค่ กลุ่มเดียว แต่ส่องเป็นประกายไฟ จากนั้นเปลวไฟแต่ละอันก็ ห่อหุ้มมีดดาบเรืองแสงเล่มนั้น

จือๆ!

กระทั่งสามารถได้ยินเสียงของดาบที่ละลาย เปลวไฟนั่นมี ความร้อนบางอย่างอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่เฉียว ปุ่นเองก็ยัง รู้สึกถึงอุณหภูมิในห้องที่เพิ่มขึ้น ทำให้ความเย็นชิ้นของเขา ถูกพลังที่แข็งแกร่งกดทับลงไป

เฉียวปุ่นนิ่งเหม่ออยู่นานครึ่งค่อนวัน เวลาในช่วงนี้ ประกายไฟได้เผามีดดาบเรื่องแสงแต่ละเล่มหมดเรียบร้อย แล้ว ไม่เหลือร่องรอยใดๆ เลยสักนิดเดียว
และเสื้อผ้าของฉินหลั่งก็ไม่มีการฉีกขาด พร้อมกับใบหน้า ที่สงบนิ่งสุดขีด

“นี่มันคือศิลปะการป้องกันตัวอะไร?” เฉียวปุ่นเบิกตาโต แล้วถามอย่างงุนงง

“สำนักหมอผีของพวกคุณก็แค่กบในกะลาเท่านั้น จะมารู้ ศิลปะการป้องกันตัวที่ลึกล้ำของประเทศจีนของผมได้ยังไง?” ฉินหลั่งพูดอย่างราบเรียบ แล้วจึงค่อยๆ เดินไปหาเฉียวปุ่น “ตัวคุณมีกลิ่นของสำนักหมอผี แต่ กลิ่นนี้ฉุนมากกว่า และก็ เหม็นมากด้วย ระดับของคุณน่าจะสูงขึ้นมานิดหน่อย”

“สุดยอด ท่านเก่งกาจมากจริงๆ คุณคือนักสู้ที่เก่งที่สุดเท่า ที่ผมเคยเจอในประเทศจีน น่าเสียดาย พิษได้เข้าไปใน กระดูกแล้ว ไม่มีอะไรยารักษาได้ คุณจะต้องตายในบ้านของ เพื่อนคุณ กลายเป็นวิญญาณอาฆาต นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น คนเดียวอยู่ในบ้านหลังนี้” เฉียวปุ่นยิ้มอย่างอ่อนโยน

“อ้อ งั้นเหรอ? ถือว่าคุณได้เตือนผมเหมือนกัน ผมไม่ควร ฆ่าคุณในบ้านเพื่อน ไม่อย่างนั้นต่อไปลูกของหวงเกอคงจะ ได้เห็นผีญี่ปุ่นตัวเตี้ยด่าอยู่ในลานบ้านแน่นอน แค่คิตถึงฉาก นี้ก็ไม่สวยแล้ว” ฉินหลั่งยิ้มอย่างเรียบเฉย คุณพูดเดือนได้ดี มาก ที่ได้ช่วยชีวิตตัวเอง”

“เซอะ คุณมั่นใจขนาดนี้เชียว? พ่อหนุ่ม” เฉียวปุ่น โกรธ เล็กน้อย เพราะความรู้สึกเหมือนถูกดูถูกแบบนี้มันทนไม่ได้เลยสักนิด “พิษร้ายที่สะสมราวกับหิมะพันปีของภูเขาไฟฟูจิที่ อยู่ในตัวคุณ คิดอยากจะมีชีวิตรอด มันไม่น่าตลกเหรอ?”

“เหอะๆ ผมไม่กลัวพิษ พิษต่างหากที่กลัวผม” ฉินหลั่งยัง คงไม่หยุดฝีเท้า แล้วเดินเข้าไปหาเฉียวปุ่นอย่างช้าๆ

เฉียวปุ่นจ้องมองด้วยความระมัดระวัง สองมือกำหมัด แน่น ตอนนี้เขาไม่ได้ดูถูกเหยียดหยามฉินหลั่งขนาดนั้นอีก แล้ว

“ผมจะออกท่าแล้ว” ฉินหลั่งพูดเตือนเบาๆ

พรีบ!

เห็นเพียงปากประบอกแขนเสื้อของฉินหลั่งยกขึ้น แล้วแสง เงานับสิบสายก็พุ่งล้นออกมา ยิงตรงไปที่เฉียวปุ่น ลำแสงนั่น รวดเร็วปานสายฟ้า แหลมคมยิ่งนัก โอบล้อมเฉียวปุ่นไปทุก ด้าน และเฉียวปุ่นก็กลายเป็นเม่นภายในเวลาไม่ถึงหนึ่ง วินาที

เฉียวปุ่นเอามือกุมล่าคอพยายามร้องตะโกนออกมา แต่ กลับมีเพียงเสียงฮือๆ

ดวงตาทั้งคู่ของเขาถลนออกมาเหมือนปลาที่ตายแล้ว

“คุณ…คุณ” เฉียวปุ่นเห้าเอ้อใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความ เจ็บปวด

ดายเหมือนระฆังเงียบ และได้ยินเพียงลำคอของเขาเหมือนมีของอะไรยัดอยู่ แล้วก็เสียงแปลกประหลาดร้องออก มาเป็นพักๆ

“คุณ…” ภายในดวงตาของเฉียวปุ่นเต็มไปด้วยการขอร้อง และไม่เข้าใจ

“คุณพูดว่า พูดเคยบอกว่าจะไม่ฆ่าคุณในบ้านเพื่อนใช่ ใหม?” ฉินหลั่งเอามือไพล่หลัง พลางมองเฉียวปุ่นเห้าเอ้อ

“เอื้อๆๆๆๆ” เฉียวปุ่นเห้าเอ้อพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง พร้อม กับร้องเสียงแปลกประหลาดออกมาจากในลำคอติดต่อกัน จากนั้นก็คุกเข่าลงมา

“ใช่แล้ว คุณยังไม่ตายหรอก ยังพอเดินได้ และก็ยังวิ่งได้ เพียงแต่พิษที่คุณฉายแสงมาที่ผม ผมก็แค่เอาคืนคุณทั้งหมด ก็เท่านั้นเอง ตอนนี้คุณยังไม่ตาย หลังจากสามวัน พิษก็อาจ จะกำเริบ” ฉินหลั่งพลางพูด

เฉียวปุ่นเห้าเอ้อเอามือกุมลำคอของตัวเองอย่างแน่น แล้ว แหงนคอขึ้น พลางร้องเสียงเจ็บปวดทรมานออกมา พร้อมกับ สายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ไม่เชื่อ โกรธเคืองและ ความน้อยเนื้อต่ำใจจนปัญญา

“ยังไม่รีบไปอีก?” ฉินหลั่งพูดอย่างสบายใจเฉิบ

เฉียวปุ่นเห้าเอ้อรีบหมุนตัว สะดุดขาล้ม แล้วเลือดสดก็ เต็มใบหน้าทันที เขาพยายามวิ่งหนีเต็มที่อย่างหมดสภาพเหมือนกับลูกชิ้นเนื้อที่สกปรกลูกหนึ่ง

เฉียวปุ่นเห้าเอ้อเป็นเป็นแพทย์ระดับสามของสำนักหมอผี และก็เป็นปรมาจารย์แดนสุขาวดี เป็นบุคคลที่มีความสำคัญ มากของสำนักหมอผี เพียงแต่เขามาพบกับฉินหลั่ง จึงกลาย เป็นเหมือนหมากลางถนน ตอนนี้เขาได้นำน้ำยาฟื้นฟู วิญญาณให้เมิ่งลี่ลี่ไปแล้ว ดูเหมือนคำทำนายของเขาเองจะ เป็นจริง ที่เขาต้องตายในต่างประเทศ

และจากนั้น ฉินหลั่งก็รับสายโทรศัพท์สายหนึ่ง “ฉินหลั่ง! นายโหดเหี้ยมมาก!” อีกฝ่ายแผดเสียงพูดอย่างดุเดือด รุนแรง

“นายชนะเพื่อนญี่ปุ่นของฉัน ฉันประเมินนายต่ำไป ภายในห้านาที นำเงินแปดร้อยล้านหยวน มาที่ท่าเรือจิ๋วซิง เพื่อไถ่ตัวสังเส่นเอ๋อ ฉันไม่เชื่อว่านายจะไม่สนใจความตาย ของเธอ”

และไม่รอให้ฉินหลั่งพูดอะไร อีกฝ่ายก็ตัดสายไป

“อย่าไปสนใจเธอ อย่าหลงกลคำขู่ของพวกเขา ฉินหลั่ง โจรเรียกค่าไถ่พวกนั้นไม่มีความเป็นคน นายต้องระวังนะ” เสียงที่อ่อนแรงพูดมาจากข้างหลัง

คือหวงฮ่านโจว เพราะว่าฉินหลั่งได้ใช้คัมภีร์เต่าเย่าให้ เขา ดังนั้นเขาจึงฟื้นสติก่อนเป็นคนแรก และน่าจะได้ยินค้า ข่มขู่ของอีกฝ่ายที่พูดกับฉินหลั่ง
“ถ้าหากนายไปแล้ว พวกเขาก็จะจับนายให้อยู่หมัด ถึง ตอนนั้นจะมีคนตายสองคน”

หวงฮ่านโจวเดินมาหาฉินหลั่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็น

ห่วงมาก

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้รับผลกระทบจากคำขู่ของพวกเขา หรอกครับ… ฉินหลั่งพูดเพียงครึ่งเดียว ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็น หลังวาบ จึงยื่นมือขวาออกไปโดยสัญชาตญาณ แล้วจับดาบ เล่มหนึ่ง

เป็นดาบซามูไร

ปลายแหลมของดาบแทงไปที่หลังจริงๆ พร้อมกับมือที่กุม

ด้ามของดาบไว้

“หวงฮ่านโจว?”

“คุณอาฮานโจว?”

ฉินหลั่งจับตัวดาบ เพราะว่าไม่ได้ใช้ชี่แท้ปกป้องร่างกาย ฝ่ามือของเขาจึงมีเลือดหยดติ่งๆ

“ทำไม?”

หวงฮ่านโจวตัวสั่นสะท้าน เหงื่อเย็นไหลเต็มศีรษะ มือสั่น หงึกๆ แต่ก็ยังใช้ด้ามดาบที่ถืออยู่แทงลงไปอีกเล็กน้อย

“เหอะๆ คุณรู้ว่าผมช่วยพวกคุณ แล้วก็สู้กับเฉียวปุ่น และเสียชี่แท้จนหมด ดังนั้นจึงลองเสี่ยงลอบแทงใช่ไหม?”

ฉินหลั่งหัวเราะขมขื่น “ผมไม่เคยคิดมาก่อน ว่าพ่อของ หวงเกอ จะใช้ดาบแทงผม”

ดาบนี้ ทำให้ฉินหลั่งเจ็บตัว แต่เจ็บใจมากกว่า

หวงฮ่านโจวเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชา แล้วพูดพีมพา “ฉิน หลั่ง นายไม่ควรมาที่เมืองเย็นจีน…”

“ผมรู้ว่า คุณอ่านโจคุณจะต้องมีความลำบากใจ เหมือนกันใช่ไหมครับ?” ฉินหลั่งเงียบสงบผิดปกติ แล้วจึง

ค่อยๆ พูด

หวงฮ่านโจวเงียบ สุดท้ายจึงส่ายหน้าพูดด้วยความหนัก แน่น “ไม่มี!”

ฉินหลั่งสีหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด ยิ้มเหม่อเล็กน้อย

หวงฮ่านโจวพูดเสริมอีกหนึ่งประโยค “นายไม่ควรเป็น ศัตรูกับสำนักหมอผี ไม่ควรเลยจริงๆ”

“นายลองคิดดู ทำไมหลังจากที่นายสู้ชนะอิงจิ่งหลิงแล้ว

หวงเกอถึงโทรหานายพอดี?”

“นั่นก็เพราะฉันเป็นคนเตือนเขา”

ฉินหลั่งหัวใจสั่นสะท้าน “คุณเป็นคนของสำนักหมอผี? ใช่ ใหมครับ?”
หวงฮ่านโจวหรี่ดวงตาเล็กน้อย ไม่ได้ปฏิเสธและก็ไม่ ยอมรับ นั่นก็คือการยอมรับโดยปริยาย

“อย่างนั้น หวงเกอก็เข้าร่วมสำนักหมอผีแล้ว? แล้วก็ยังมี พี่น้องอีกสองคนของผม?” ฉินหลั่งถาม

“ไม่ใช่ หวงเกอยังเป็นเด็ก รอให้มีโอกาสที่เหมาะสม ฉัน จะเป็นคนเสนอเขาเอง ส่วนเพื่อนสองคนของนาย นายคิดว่า สำนักหมอผีจะรับเศษสวะเหรอ?”

“เหอะๆ” สีหน้าของฉินหลั่งค่อยๆ สงบลง พลางหายใจ หอบด้วยความยากลำบาก “คิดไม่ถึงว่าพ่อค้าตัวเล็กๆ ที่ไม่ ออกนอกลู่นอกทางก็ถูกสำนักหมอผีซื้อใจแล้วเหมือนกัน เป็นผม..ที่ประมาทเกินไป”

“บ้านหลังนี้คือค่าตอบแทนที่พวกเขาให้คุณเหรอ อา

โจว?”