บทที่ 376 สถานที่ลับของยาวเย่วกง

ทำให้คนคนหนึ่งกลายเป็นน้ำแข็ง การตายแบบนี้มัน อำมหิตมาก

พอเห็นจงยู่เจ็บปวดทรมาน จงจิ๋วเจินก็อยากจะยอม เจ็บแทนเธอ

ผู้หญิงที่มีอายุเพียง20กว่าปี แต่ต้องรับความเจ็บปวด ที่แสนทรมานเช่นนี้ “ยู่เอ่อ เป็นอย่างไรบ้าง?” จงจิ๋วเจินพยายามเดินมา

ข้างๆ แล้วถามเสียงสั่น

พักใหญ่ จงยู่ก็พูดเสียงเบาๆ ออกมา บนใบหน้าก็มี รอยยิ้มเล็กๆ ที่พยายามยิ้มออกมา “คุณตา ไม่ต้องเป็น ห่วงหนู…แต่ตัวของเธอก็ยังสั่นไม่หยุด

“จะรออะไรอยู่อีก? รีบมาช่วยกันสิ ! ” ตะคอก พวกลูกน้องถึงได้สติคืนมา แล้วรีบมาช่วยเหลือ บางก็ถือผ้าขนหนู บางก็ถือเครื่องให้ความร้อน บ้างก็ช่วย นวดให้จงยู่ บนตัวของจงยู่มีขนห่านหนาๆ ห่มอยู่ แต่ไม่ว่า จะใช้วิธีไหน ความเย็นบนตัวของจงยู่ ก็ไม่มีวี่แววจะดีขึ้น

“คุณพ่อ ดูเหมือนว่าวิธีปกติจะใช้การไม่ได้ น่าจะไป โรงพยาบาล น่าจะช่วยได้” จงเส่นซานกังวล เขากังกับ พ่อตนเองเป็นหลัก กลัวว่าเมื่อครู่ที่โกรธจัดๆ จะมีผลกระ ทบต่อร่างกายของ

“เอาเถอะ ก็มีเพียงทางเลือกเดียวแล้ว แกรีบ ไปเชิญฉินหลั่งที่ยาวเย่วกงกลับมาที่นี่ เดี่ยวพ่อจะอยู่เป็นหลักที่นี่เอง”

“ครับ จงซานก็รีบเรียกลูกน้องแล้วขับรถ ยี่ห้อBentleyออกไปจากบ้านตระกูลจง โดยยังไม่ทันได้ เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย”

ห้องพักผู้ป่วยอาการหนักของโรงพยาบาลเย็นจีน หมอผมขาวคนหนึ่งกำลังดูอาการของจงยู่ ด้านข้างมี ลูกน้องของตระกูลพูดว่า

“หมอเสิ่นหานซาน หมอที่เก่งที่สุดของเย็นจีน น่าจะรู้ เกี่ยวกับอาการของจงยู่”

จงจิ๋วเจินไม่ได้พูดอะไร ได้แต่รออยู่นิ่งๆ รอหมอ

วินิจฉัย พักใหญ่ เส้นหานซานวางหูฟังลง แล้วก็ถอนหายใจ

“ท่านจง อาการของผู้ป่วยวิกฤติมาก มันเป็นอาการ ป่วยที่แปลกประหลาด ไม่รู้ว่ากล้ามเนื้อเป็นอะไร ถึงได้ เกิดเป็นอุณหภูมิต่ำกว่า0ขึ้นมาได้ ความเย็นนี้ก็จะทวีคูณ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เกรงว่าคุณผู้หญิงจะ แข็งไปทั้งตัว รวมทั้งอวัยวะภายในที่เดิมที่มีความแข็งแรง นั้น ก็จะถูกแช่แข็งไปด้วย”

“ไม่มีวิธีช่วยเลยหรือ?” จงจิ๋วเจินใจร้อนดั่งไฟสุม แต่ สีหน้าไม่ได้แสดงออกอะไรออกมา

“ปัจจุบันนี้ ในวิชาการแพทย์ยังไม่มีวิธีอธิบายอาการที่ แปลกประหลาดเช่นนี้ พูด….พูดง่ายๆ ก็คือ คงต้องปล่อย ให้เป็นไปตามธรรมชาติ…” ไม่อยากจะพูดออกมาเช่นนี้

เสิ่นหานซานก็เห็นใจจงยู่มาก ผู้หญิงที่สวยงามเช่นนี้ แต่จะให้ชาติพี่น้องเห็นเธอแข็งตายกลายเป็นศพแช่แข็ง ทั้งเป็น ช่างเป็นเรื่องที่น่าอนาถใจบนโลกนี้จริงๆ

“จ้านอู่หยา ชาติกูไม่ขออยู่ร่วมโลกกับมึง ขอแค่เป็น คนของแก๊งหัวชิง กูจะทุ่มสุดกำลัง จัดการถึงให้สิ้น ! ” ใน ใจจงจิ๋วเจินโกรธเหลือคณานับ ตัดใจอยากจะจบชีวิตไป พร้อมกับศัตรู

เขานึกถึงสายตาที่โอหังของจ้านอู๋หยา และคำพูดที่ เขาพูดขึ้นว่า “ในสายตาก พวกมึงก็เหมือนพวกมด ธรรมดาตัวหนึ่ง”

ที่แท้พวกที่มีฝีมือสูงส่ง ก็ไม่สนใจความเป็นคน ฆ่าคน เหมือนผักปลา ไม่รู้เลยว่าในโลกนี้ยังมีความรักความรู้สึก ในสายตาพวกเขา มีเพียงพวกมันที่เป็นคน คนอื่นๆ ไม่นับ ว่าเป็นคน

จงจิ๋วเจินนั่งข้างๆ เตียงผู้ป่วย เส้นหานซานพูดออกมา เบาๆ ว่า “คุณจงรักษาสุขภาพด้วย” จากนั้นก็เดินก้มหน้า จากไป เหลือไว้เพียงจงจิ๋วเจินที่กำลังนึกถึงช่วงเวลาดีๆ ที่ มีจงยู่อยู่ด้วย

ตอนนี้ คนตระกูลจงทั้งหมดรู้ดี ที่สำคัญที่สุด ต้องให้ ฉินหลั่งกลับมา อย่างน้อยก็ยังไม่พบหน้าจงยู่เป็นครั้ง สุดท้าย เพราะจากการอาการที่น้ำแข็งมันกำเริบ จงยู่ทน ได้อีกไม่กี่วันแล้ว

ส่วนฉินหลั่งในตอนนี้ ไม่รู้เลยว่าที่เย็นจีนเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพราะหลังจากที่เขากลับมายาวเอวกง ผู้คน พันธมิตรแห่งภูเขาเทียนก็พากันมาเข้าพบ บรรยากาศเป็น ที่น่ายินดีมาก

วันนี้ ตอนที่ฉินหลั่งเพิ่งจัดการเรื่องราวต่างๆ เสร็จ ใน ใจก็คิดถึงจงยู่ ตอนที่กำลังจะพาสาวหิมะออกไปนั้น ก็มี ลูกน้องมารายงาน บอกว่าด้านนอกมียายคนหนึ่งมาขอพบ

หลังจากฉินหลั่งตอบรับ ก็เห็นด้านนอกมีหญิงแก่เดิน กะเผลกเข้ามา ร่างกายเตี้ยมาก เดินเข้ามาใกล้ เดิน กอดอกเข้ามา แล้วพูดว่า

“สวัสดีเจ้านายคนใหม่ สวัสดีประมุข”

ในปากของยายบอกว่า สวัสดี แต่น้ำเสียงไม่มีความ เคารพเลย แต่กลับมีความเย่อหยิ่งอยู่ในน้ำเสียง

ฉินหลั่งเดินขึ้นหน้าไป เห็นใบหน้าของยาย ตะปุ่มตะป่า เข้าไปมองใกล้แล้วน่ากลัว ดวงตาทั้งสองไม่มี แววตา ไม่ตอบสนองต่อแสงที่ส่อง ที่แท้ก็เป็นคนตาบอด

“คุณยายพริก เชิญนั่งทันใดนั้น ลูกศิษย์ผู้หญิงของ ยาวเย่วกงก็ยกเก้าอี้มา แล้วพูดกับฉินหลั่งว่า “นายท่าน นี่ คือคุณยายพริกที่เคยรับใช้นายท่านคนก่อน ช่วงนี้ไม่ได้ อยู่ยาวเย่วกงเป็นปีแล้ว พอกลับมาก็เลยรีบมาสวัสดีนาย ท่านคนใหม่….

ฉินหลั่งชะงัก แล้วรีบโค้งตัวคำนับ แล้วพยุงคุณยาย พริกลงนั่ง พร้อมพูดว่า “คุณยายพริกมีผลงานมากมาย แต่เสียดายที่ไม่ได้พบยายหวู้เป็นครั้งสุดท้าย เฮ้อ เสียดายมากเลย
ดวงตาที่แห้งกร้านของคุณยายพริก ก็มีน้ำตาไหลออก มา พูดว่า “เฮ้อ มันเป็นชะตากรรม ลิขิตฟ้านั้นไม่อาจ เปลี่ยนแปลงได้

ฉินหลั่งก็เสียใจอย่างมาก การจากไปของยายปื้หวู้ ถูก คุณยายพริกเล่าออกมาอีกครั้ง ทั้งสองคนนั่งตรงหน้ากัน ทำให้คนในนั้นต่างก็น้ำตาไหลตามกัน

พอร้องไห้กันไปแล้ว คุณยายพริกก็รู้สึกกับฉินหลั่ง มากขึ้น ถึงแม่เธอจะเป็นคนรับใช้ของยายปี้หวู้ แต่ดวงตา ได้มืดบอดนานแล้ว จริงๆ แล้วเป็นน้องสาวคนสนิทของ ยายปีหวู้ ทั้งสองสนิทสนมกันมาก เห็นเจ้านายคนใหม่มี ความเคารพต่อยายปีหวู้ขนาดนี้ ก็รู้สึกว่าเจ้านายคนใหม่ที่ ไม่รู้ว่ารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรคนนี้ เป็นคนดีที่สุดใน โลกแล้ว

“นายท่าน ตามฉันมา” มือที่แห้งกร้านของคุณยาย พริก จูงมือของฉินหลั่ง พาเขาเดินออกไปข้างนอก

ฉินหลั่งและคุณยายพริกเดินมาด้านนอก เห็นด้านหลัง อาคารมีผู้เขาตั้งตระหง่านทางแนวนอน ดูองอาจมั่นคง บน เขามีต้นไม้มากมาย ตอนนี้เป็นฤดูหนาว ใบไม้นั้นได้ร่วง หล่นหมดแล้ว แต่ความหนาแน่นของต้นไม้ ยังทำให้มอง เส้นทางบนภูเขาไม่ชัดเจน

คุณยายพริกเป็นคนตาบอด แต่กลับทะมัดทะแมงกว่า คนปกติ ดูเหมือนจะคุ้นชินกับเส้นทางบนภูเขาอย่างมาก เดินอย่างเร็ว ฉินหลั่งก็ตามอยู่ด้านหลัง

ขึ้นมาได้กลางเขา เห็นว่าห่างจากอาคารมาไกลแล้วคุณยายพริกเดินมายังหน้าผาสูงชัน แล้วใช้มือกดเบาๆ แล้วถ้ำก็เปิดออก ที่แท้เป็นสถานที่ลับของยาวเย่วกง

หลังจากฉินหลั่งเข้าไป ก็เห็นรูปวาดแปลกๆ เต็มหนัง ถ้ำ เขาหยุดดู มองดูหลายรูป แล้วรู้สึกว่าปัญหาของการ ฝึกวิชาหลายๆ จุดได้ถูกปลดล็อก เหมือนจะเข้าใจอะไร มากขึ้น

“นี่คือสถานที่ที่เจ้านายทุกคนจะต้องมาฝึกวิชา ฉัน อายุ48แล้ว ถึงจะได้มาที่ปีละ2ครั้ง ส่วนนายท่านฝึกอยู่ที่ นี่10ปี พลังฝีมือก็จะเป็นใหญ่ในวงการต่อสู้ได้” คุณยาย

พริกกล่าว

ฉินหลั่งเข้าใจได้ทันที นี่คือสถานที่ลับของยาวเย่วกง ลูกศิษย์ในแก๊งไม่วาสนามาที่นี่ในโลกนี้ ดูเหมือนว่าจะมีแต่ คุณยายพริกที่รู้ว่ามีที่แห่งนี้