บทที่ 375 พลังวิเศษเป่ยเฉิน

“ฉินหลั่งฆ่าลูกศิษย์แก๊งหัวชิงมากมาย มีความแค้นกับ ผม ใครมีสัมพันธ์กับเขา ก็จะเป็นดั่งเช่นระฆังอันนี้” จ้า นอู่หยากล่าว

จงจิ๋วเจินมองด้วยสายตาโกรธ แต่ก็รู้ว่าจ้านคน นี้มีฝีมือไม่ธรรมดา ถ้าไปหาเรื่องเข้า กลัวว่าคนตระกูลจง ทั้งหมดจะไม่มีใครรอดชีวิต ก็เลยอดทนไว้ ไม่ได้พูดอะไร ออกไป

ส่วนคนอื่นๆ ก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ขาทั้งสองข้างสั่น ระริกโดยควบคุมไม่ได้ ถ้าไม่ได้จงจิ๋วเจินดึงสถานการณ์ ไว้ได้ คนอื่นๆ ก็คงหลบลี้หนีหายกันไปหมดแล้ว

ตอนนี้ นอกจากจงจิ๋วเจิน ก็มีแต่จงยู่ที่ยืนเชิดหน้า เหมือนองค์หญิงที่ถือตัว สายตาไม่ยอมเป็นรองใคร

“บ้าไปแล้วหรือ? จงยู่? รีบก้มหน้าลง ! ” จงเล่นซานที่ อยู่ด้านข้างรีบลากจงยู่ แล้วพูดเสียงเบา จงเล่นซานกลัวว่าท่าทางไม่ยอมใครของจงยู่จะทำให้ อู่หยาสนใจเข้า

แต่จงจิ๋วเจินกลับหันไปมองจงยู่ด้วยสายตาที่ชื่นชม จงยู่เป็นหัวหน้าสำนักสำนักช้างจันทรา ท่าทางที่องอาจ ก็ ไม่เป็นสองรองใคร เป็นเลือดเนื้อเชื้อสายของตระกูลจง ! คนอื่นๆ ต่างก็ห้มหน้าห้มตา แต่ก็ยังใช้หางตามามอง

สถานการณ์ทั้งหมด ล้วนแล้วแต่ขี้กลัวกันทั้งนั้น “จงยู่เอ่ย

ศัตรูของฉินหลั่งมาแล้ว เธอก็ยังไม่ยอมแพ้อีกนะ?”
จงอยู่ไม่ได้สันคลอนอะไร แล้วก็เอามือของอาตนเอง ออกไป แล้วก็ยืนยืดตัวตรง ดวงตาตั้งมั่นไร้ความกลัว จ้านอู่หยาก็เห็นดังนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจกับการ

แสดงออกของจงยู่ ก็เลยเดินเข้าไปพูดว่า “จงยู่หรือ? ดู

เหมือนว่าคุณคงจะเป็นผู้หญิงของฉินหลั่งที่ซ่งจงผิงเคย บอกไว้สินะ ไม่ธรรมดาจริงๆ คุณไม่กลัวผมงั้นหรือ?” “ฉันเป็นหัวหน้าสำนักสำนักช้างจันทรา จะมากลัวแค่ หัวหน้าแก๊งได้อย่างไร?” จงยู่พูดเสียงดังฟังชัด เสียงนั้น

ไพเราะมาก

“สำนักช้างจันทรา ไม่เคยได้ยิน ฮ่าฮ่า คุณเป็นผู้หญิง ของฉินหลั่ง เช่นนั้นก็เป็นศัตรูของผมนะสิ ฟังน้ำเสียงคุณ แล้ว ท่าทางคงจะไม่ไว้หน้าผมแล้วละสิ? ถ้าตอนนี้คุณ ประกาศตัดขาดกับฉินหลั่ง ผมก็อาจจะพิจารณาไว้ชีวิต คุณ ! ” จ้านอู่หยาพูดยิ้มๆ

“เหอะ นี่หรือคนที่เป็นหัวหน้าแก๊ง ในเมื่อจงยู่กลาย เป็นผู้หญิงของฉินหลั่งแล้ว ฟ้าสิ้นดินทลายก็จะไม่หักหลัง เขา คุณผิดแล้วละ ! ” จงยู่ยืดอกพูดอย่างมั่นใจ

“อืม พูดมาก็มีเหตุผล ผู้หญิงของฉินหลั่ง ภายนอก อ่อนโยน ภายในแข็งแกร่ง รูปร่างก็สะสวย ช่างเหมาะสม ดั่งกิ่งทองใบหยกจริงๆ เป็นแค่ผู้หญิง แต่ความกล้านี่ มากกว่าผู้ชายคนอื่นๆ เสียอีก ! ” พูดไป จ้านอู่หยาก็ถอน หายใจ ถอนหายใจกับท่าทางของจงยู่

พอพูดออกไป ตอนนั้นจงยู่ก็อับอายจนหน้าแดง จน อยากจะแทรกแผ่นดินหนี คนตระกูลจงคนอื่นๆ ก็อับอายเขา อากาศดีทั้งปี บนตัวเธอใส่ชุดขนเป็ดอย่างดี เดิมยัง รู้สึกร้อน แต่ตอนนี้เหมือนตกหลุมน้ำแข็ง ริมฝีปากปรากฏ เป็นเกล็ดน้ำแข็ง ใบหน้ารูปไข่ขาวๆ ยิ่งซีดขาวขึ้นไปใหญ่ แต่มองไปก็เห็นว่าไม่ใช่สีหน้าเดิม มันเหมือนกับก้อนน้ำ แข็งอย่างไรอย่างนั้น

หลังจากความร้อนด้านข้างที่มากระทบกับจงยู่ ตา เปล่าสามารถมองเห็นเป็นไอควัน เหมือนกับความเย็น ความร้อนกระทบกัน ร่างของจงยู่กลายเป็นธารน้ำแข็งที่ ขยับตัวได้ ทั้งตัวนี่ขาวไปหมด เหมือนกับธิดาน้ำแข็ง

คนที่ยืนข้างๆ จงยู่ ก็ตัวสั่นไปตามๆ กัน มันเย็นเสีย กว่าเข้าไปยังถ้ำน้ำแข็งปกติอีกว่า10เท่า

“ยู่เอ่อ ! ” จงจิ๋วเจินเห็นท่าไม่ดี น้ำตาคลออยู่ในเบ้าตา ดวงตาของวีรบุรุษเห็นญาติที่ตนเองรักต้องรับความทุกข์ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มันช่างเจ็บปวดเกินประมาณ

“พลังวิเศษเป่ยเฉินของผม คือพลังเย็นที่ฝึกมาจาก ภาคเหนือที่สุดของอเมริกาเหนือ พลังนี้สามารถทำให้หมี ตัวใหญ่แข็งตาย พลังนี้จะกำเริบในตัวคุณทุกๆ 24ชั่วโมง ทุกครั้งที่กำเริบ จะหนักหนากว่าครั้งก่อนหน้าที่เท่าตัว พอ ถึงเวลานั้น ถ้าฉินหลั่งยังไม่ปรากฏตัวละก็ คุณก็จะกลาย เป็นก้อนน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก แข็งตายในที่สุด” จ้านอู่ห ยาพูดนิ่งๆ ราวกับมองจงยู่ว่าไม่ใช่คนที่มีชีวิต แต่เป็น สิ่งของสิ่งหนึ่ง

แต่ในหูของทุกคนนั้น คำพูดนั้นมันน่ากลัวว่าเสียง ฟ้าผ่าเสียอีก ในโลกนี้ยังการลงโทษที่โหดเช่นนี้ การต่อสู้ เช่นนี้อีกหรือ? นี่มันวิชาอะไรกัน? คนตระกูลจงบางคนไม่เชื่อ แล้วก็มองไปทางจงยู่ ก็เห็นจงยู่เอาตัวสั่น ริมฝีปากเป็นสีม่วง ฟันบนล่างสั่นจนขบกันไม่หยุด

ฝีมือของจ้านไปถึงขั้นที่ไม่อาจคาดคะเนได้แล้ว เป็นการดำรงอยู่ที่น่ากลัว มีตำนานที่ว่าหยิบดอกบินใบก็ สามารถฆ่าคนได้ แต่นี่ จ้านแค่โบกมือเปล่า ก็ทำให้

คนสูญสิ้นทุกอย่างได้ ทุกคนก็เลยต้องเชื่อในคำพูดของจ้านอย่างไม่ สงสัย ในใจก็โกรธแค้นจ้านอู๋หยากว่าเดิมนับ100เท่า แต่ ใบหน้าไม่กล้าแสดงออกมา กลัวว่าถ้าไม่ระวังจะถูกจ้า

นอู่หยา ฆ่าตายในฝ่ามือเดียว

ดวงตาของจงยู่เต็มไปด้วยน้ำตา แต่ก็ได้แต่ไหลไปมา อยู่ในดวงตา ไม่สามารถไหลหยดลงมาได้ ในใจก็พูดว่า ไม่อาจทำให้ฉินหลั่งขายหน้า ฉันจะไม่ร้อง จะไม่ร้อง

“แม่สาวน้อย จิตใจแข็งแกร่งไม่เบา แต่เสียดายที่คุณ เป็นผู้หญิงของฉินหลั่ง อย่าคิดที่จะรอดชีวิตได้ อย่าคิดที่ จะใช้วิชารักษา พลังของผม วิชาการแพทย์ไหนก็ใช้ไม่ได้ ผล คุณหาอะไรไม่พบทั้งนั้นแหละ ผมเตือนว่าให้เก็บแรง ไว้ เพื่อรอเชิญฉินหลั่งกลับมาระหว่างทางเถอะ”

“เป็นถึงหัวหน้าแก๊ง เหตุใดจึงตัดใจลงมือกับผู้หญิง ได้? ขอถามหน่อยว่า จะให้ฉันหลั่งไปหาคุณที่ไหน?” จง จิ๋วแทบสลาย พูดออกมาเสียงแหบๆ

“จ้านอู่หยาจะทำอะไร ผมตัดสินใจเองทั้งนั้น ! ผมจะ รอเขาอยู่ที่น้ำตกหูโขว่ของแม่น้ำหวง” จ้านอู่หยาสะบัด เสื้อจากตระกูลจงไป
ชายชาวตะวันตกที่ตามจ้านอู่หยามา ก็มองเหยียดคน ตระกูลจง จากนั้นก็เดินตามจ้านอู๋หยาจากไป เหลือไว้ เพียงความตกใจและความโกรธของทุกคน แต่ก็ทำอะไร ไม่ได้

พอจ้านอู่หยาจากไป จงจิ๋วเจินก็ล้มลงพื้น จงเส่นซาน รีบมาพยุง พูดน้ำตาคลอเบ้าว่า “ท่านพ่อ ท่านจะต้องเข้ม แข็งไว้….”

จงจิ๋วเจินถอนหายใจ พูดว่า “รีบไปเชิญฉินหลั่งกลับ มา ! ” และจงยู่ในตอนนั้น ก็ไม่ได้สติแล้ว หน้าขาวเป็นกระ

ดาษ พูดออกมาได้สักคำ