บทที่ 309 หญิงสาวที่ใส่ต่างหู

“ฉันจะรู้ได้ยังไง?” หม่าฝหรุ้ยพูดอย่างไม่พอใจ เขาเป็นคนหยาบ ตอนนี้ก็แก่แล้ว ไม่งั้นเมื่อกี้ตอนถูก พวกนั้นรุมกระทืบ ถ้าเป็นตอนนั้นละก็ ถ้าจับใครคนใดคน หนึ่งในนั้นได้ เขาคงจะต่อยมันจนตายได้

“ตอนนั้นที่นายเข้าคุก เพราะนายตัวลอยขึ้น รู้สึก ผู้หญิงเล่นจนเบื่อแล้ว ดังนั้นนายอยากจะเล่นอีกระดับ ตำแหน่งยศฐาสูง มีวันหนึ่งนายขับรถไปโรงแรมใหญ่ หลินอาน เห็นสาวสวยเดินผ่าน ดูแล้วก็เป็นผู้หญิงที่ เลี้ยงดูมาดุจไข่ในหิน นายคิดว่าเธอตรงสเปคตัวเองมาก ดังนั้นจึงแอบตามเธอไป สุดท้ายลากเธอขึ้นรถ ภายใน โรงแรมเล็ก ขมขื่นเธอที่นั่น จากนั้นนายก็ถูกจับเข้าคุกไง ล่ะ

หยูจื้อพูดเรื่องในตอนนั้นออกมาทั้งหมด

“ใช่แล้วยังไง? ต่อมาฉันพึ่งรู้ว่าหญิงสวยคนนั้น เป็นลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ ฉันต้องเข้าคุกเพราะเหตุนี้ตั้ง สิบปี แต่ว่าได้นอนกับคนระดับแบบนี้ ฉัน หนูใต้ดิน ” ก็ ไม่มีอะไรต้องเสียใจทีหลังแล้วล่ะ” พอพูดเรื่องในตอน นั้น หม่าหุ้ยรู้สึกภูมิใจอย่างมาก

“นายคิดว่าเธอเป็นลูกสาวนักธุรกิจเหรอ? ผิด แล้ว!”

หยูจื้อพูดต่อว่า: “ความจริงแล้วเธอเป็นลูกสาว ของนายกเทศมนตรีของเมืองหลินอาน! !นายกเทศมนตรีหลินอานเพื่อปกป้องชื่อเสียงลูกสาวตัวเองไว้ ถึงไม่ได้บอกความจริงออกไป พอนายเข้าคุกไปแล้ว นายกเทศมนตรีท่านนี้จับตาดูนายมาตลอด เขารู้ว่านาย ร่วมทำบริษัทหัวเสร์กับฉัน ดังนั้นจึงได้สั่งฝ่ายด้านล่าง ก่อกวนบริษัทหัวเสร์ทุกอย่างที่ทำได้ เป้าหมายของเขา ก็คือทำให้นายล่มจมให้ได้”

หม่าหุ้ยอึ้งอย่างหนัก ไม่คิดว่าความจริงใน ตอนนั้นจะเป็นแบบนี้

“ต่อมาฉันอยู่ในศาลากลาง เจอกับนายก เทศมนตรีท่านนี้โดยบังเอิญ ถึงได้รู้ว่าเรื่องราวมันเป็น มายังไง ตอนนั้นฉันสัญญากับเขาว่า บริษัทหัวเสร์เป็น บริษัทที่มีศักยภาพมาก ขอนายกเทศมนตรีได้โปรด เข้าใจ นายกเทศมนตรีท่านนี้เป็นคนดี เขาคิดว่า ถ้า เพราะต้องลงโทษคนร้ายที่ทำร้ายลูกสาวตัวเอง และฆ่า บริษัทที่มีอนาคตที่ก้าวไกล มันไม่สมควรอย่างมาก สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะวางมือ

แน่นอน เงื่อนไขที่เขายอมละการแก้แค้น นั่นก็คือ จะให้นายหม่าหุ้ยเป็นประธานไม่ได้ หนึ่งเพราะเขาไม่ อยากให้นายได้ดี สองเพราะเขาคิดว่าด้วยนิสัยของนาย จะทำให้บริษัทหัวเสร์ดิ่งลงได้ ทำลายผลประโยชน์ของ ประชาชนในหลินอาน ถ้าเขารู้ว่า นายได้เป็นประธานงั้น เขาจะใช้อำนาจในมือทั้งหมดที่มี กำจัดบริษัทหัวเสร์ ทันที”

“นี่ก็คือเหตุผลที่นายไม่ให้ฉันเป็นประธานงั้นเห รอ!” หยูจื้อพูด
หม่าหุ้ยอึ้งไปทันที ที่แท้เขาเข้าใจผิดหยูจื้อมา

โดยตลอด เขาเข้าใจว่าหยูจื้อที่ไม่บอกสาเหตุกับเขา กลัวว่าเขาจะรู้สึกผิด และด้วยความเชื่อใจระหว่างพวก เขา

ตอนนั้นบริษัทหัวเสร์อาจจะเพราะเขา และดิ่งลง เหวแล้วก็ได้!

หยูจื้อให้ตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงกับเขา ดูแล เขามากแล้ว และก่อนหน้านี้เขายังกรอกหูพนักงานหัว เสร์ ให้ลาออกจากหยูจื้อ และยังช่วยคนนอกมาซื้อ บริษัทหัวเสร์อีก

หม่าหุ้ยนึกถึงการกระทำทุกอย่างของตัวเอง เขาก็โกรธจนอยากจะตบหน้าตัวเองหลายครั้ง

“ตึก” หม่าหรุ้ยคุกเข่าลงพื้น เขาพูดเสียงดังว่า “หยูจื้อ ขอโทษด้วย ฉันผิดไปแล้ว! ฉันเกือบจะทำลาย บริษัทหัวเสร์ ฉันมันไม่ใช่คน นายอยากจะตีจะต่อย หรือ

จะด่าก็เชิญเลย”

“หม่ารุ่ย! ลุกขึ้นเร็ว! นายทำอะไรอยู่นะ?” หยูจี้ อรีบเดินไปตรงหน้าหม่าฝหรุ้ย พยุงตัวเขาขึ้นมา: “ฉัน ตัดสินใจแล้ว หลายปีมานี้ ฉันทำไม่ถูกเอง ต่อไปนายยัง เป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทหัวเสร์ได้!”

หยู่จื้อใจร้ายกับคนอื่นๆได้ แต่จะสำหรับเพื่อนี่ ร่วมเดินทางมาด้วยกัน เขาทำไม่ลงจริงๆ!

“ไม่ หยูจื้อ ถ้านายดีกับฉัน ก็อย่าให้ตำแหน่งนี้กับ ฉันเลย! ฉันมันเป็นหยาบ ทำหน้าที่นี้ไม่ได้หรอก!” หม่าฝูหนุ้ยพูด

สุดท้าย หยูจื้อก็ยอมรับการลาออกของหม่า หุ้ย แต่เขาตัดสินใจแล้วว่า จะให้เงินกับเขาก้อนหนึ่ง ให้เขา มีชีวิตหลังจากนี้อย่างสุขสบาย

ทั้งสองเป็นเพื่อนกันมาสามสิบปี ตอนนี้ก็ดีกัน แล้ว ได้เป็นเพื่อนกันใหญ่อีกครั้ง!

“ฉาวหนิง นายยังอยู่ตรงนี้อีกทำไม? ยังถูกต่อย ไม่พออีกเหรอ? ยังไม่ออกไปอีก!” ทุกคนที่เห็นว่าฉาว หนิงยังอยู่ในห้องประชุม ก็ด่ากันใหญ่

“ได้ ฉันไปแล้ว แต่พวกนายจำเอาไว้เลยนะ วันนี้ แม้ตระกูลหยูจะรอดไปได้ แต่ต่อไปอาจจะไม่โชคดีแบบ นี้แล้วก็ได้ ฉันตระกูลฉาวจะต้องเป็นที่หนึ่งในหลินอาน ให้ได้เลย คอยดู!” ฉาวหนิงพูด

“พ่อ พวกเรากลับกัน!” ฉาวหนิงเดินไปที่ประตู

“คุณชายฉาว รอด้วย!” หม่าหยางเดินตามฉาวหนิ งออกไป เขารู้สึกเสียใจอย่างมาก แต่เขาก็เลือกฉาว หนิงไปแล้ว เมื่อกี้ยังพูดไม่ดีต่อหน้าหยูหมิงอีก ตอนนี้ คงมีแค่ทางนี้แล้วล่ะ

เถียนซิงก็เดินตามหม่าหยางออกไป ก่อนจะไป เถียนซิงมองไปที่ฉินหลั่ง สายตาไม่รังเกียจเหมือนก่อน หน้านี้แล้ว ตอนนี้กลับมองด้วยความเคารพและเหมือน คนแปลกหน้า

มองดูเถียนซิง ฉินหลั่งก็รู้สึกอึ้งมาก ดูแล้ว หัวหน้าในสมัยมัธยม คงอยู่ข้างหม่าหยางสินะ
“คุณชายฉิน ครั้งนี้ต้องขอบใจมาก ไม่งั้น ตระกูล หยูจะเป็นยังไง ฉันไม่กล้าคิดเลยจริงๆ!” หยูจื้อเดินไป ตรงหน้าฉินหลั่ง พูดขอบคุณต่อหน้า

“คุณหยู อย่าเกรงใจเลย!”

ฉินหลังพูดถ่อมตัว ตอนนั้นหยูจื้อยังเป็นแขกใน งานแต่งตัวเองเลย เขารู้สึกดีต่อหยูจื้ออย่างมาก

“วันนี้คุณจะทำยังไงบ้าง ตอนนี้แม้บริษัทหัวเสร์ จะผ่านขีดอันตรายไปแล้ว แต่ผลร้ายที่ตามมาก็มีไม่ น้อย!”

“คุณชายฉันพูดถูก แต่มีคำหนึ่งที่ว่า “ดีร้ายไป ด้วยกัน” ครั้งนี้บริษัทหัวเสร์ก็ไม่ได้ไม่มีกำไล อย่างน้อย ฉันก็ไล่พวก ทรยศ ออกไปได้แล้ว เหลือคนที่ภักดีต่อ หัวเสร์ วันนี้ฉันวางใจมาก ฉันจะพยายามรับสมัครคนที่มี ความสามารถเข้ามา ที่สำคัญคือต้องฝึกฝนคนที่มีความ ซื่อสัตย์ภักดี ให้กลายเป็นผู้มีความสามารถในหัวเสร์ ของพวกเรา”

“ในขณะเดียวกัน ฉันจะให้คะแนนพันธมิตร เพื่อ

เพิ่มความหลากหลายของพันธมิตรร่วมงาน ดังนั้นเมื่อ พันธมิตรเหล่านี้ ถ้าบางรายผิดสัญญา เราก็สามารถ ความร่วมมือกับพันธมิตรรายอื่นได้! และหลีกเลี่ยง สถานการณ์อย่างในวันนี้!”

หยูจื้อพูด นี่ก็คือเรื่องที่เขาได้เรียนจากอันตราย ครั้งนี้

พอฟังหยูจื้อพูดจบ ทุกคนก็ต่างนับถือหยูจื้อจากใจจริง สมแล้วที่เป็นผู้อาวุโสในแวดวงธุรกิจ “ดี ดีมาก คุณหนูสามารถใช้เวลาสั้นนี้ ก็สรุป

ประสบการณ์ได้ ผมนับถือจริงๆ!” ฉินหลั่งพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฉันจะพัฒนาจัดการบริษัทหัวเสร์ให้เร็วที่สุด จะ พยายามทำให้หัวเสร์เข้าที่เข้าทาง คิดว่าเวลาห้าปี ฉัน อาจจะคืนเงินห้าพันล้านได้หมด!” หยูจื้อพูด

“ครับ คุณหยูเป็นคนรักษาสัญญา ผมเชื่อครับ!” ฉินหลังหัวเราะและพูด เงินก้อนนี้เขาไม่ได้สำคัญอะไร มาก ตระกูลจงกับกษัตริย์บรูไนไม่ใช่คนที่ขาดเงินอะไร ขอแค่ตระกูลหยูนำเงินก้อนนี้คืนได้ก็พอ

ยังดี ครั้งนี้ความเสี่ยงของตระกูลหยูคลี่คลายลง ได้แล้ว

ฉินหลั่งได้รับการดูแลจากตระกูลหยู พวกเขา ชวนกินอาหารเที่ยงด้วยกัน ทายาทเศรษฐีทั้งหมดใน หลินอานก็นั่งเป็นเพื่อน แน่นอน พวกเขารู้สึกแปลกใจ กับตัวตนของฉันหลั่งมาก แต่ว่าฉันหลั่งไม่พูด พวกเขาก็ ไม่กล้าถาม

พอตอบรับการเชิญชวนของตระกูลหยู ฉินหลัง กินข้าวเสร็จ ก็เดินทางไปสนามบินนานาชาติหลินอาน ต่อ เตรียมบินไปเย็นจีน

หยูหมิงกับหนูจื้อขับโรลส์รอยซ์มาส่งเขา ก่อน จากกัน ฉินหลั่งบอกกับตระกูลหยูเป็นพิเศษ ให้พยายาม ควบคุมข่าวไว้ อย่าให้ชื่อและรูปถ่ายของเขาโผล่ออกไป

เด็ดขาด เพราะยังไงก็ไม่ดีสำหรับตระกูลฉิน และไม่ดีต่อชีวิตต่อไปของฉินหลั่งด้วย

พอลากับพ่อลูกตระกูลหยูแล้ว ฉินหลั่งก็นั่ง เครื่องบินไปเย็นจีน

นั่งที่ตัวเองแล้ว ฉินหลั่งก็หลับตาลงทันที เครื่อง บินไม่มีอินเทอร์เน็ต ก็ไม่มีอะไรน่าสนุก นอนยังจะดีกว่า เสียอีก

ในตอนที่ฉินหลั่งกำลังจะหลับตา ก็มีหญิงสาว เดินเข้าเครื่องบิน เห็นเธอสวมเสื้อกันหนาวสีกรม เสื้อรุ่น ใหม่ที่แสดงหุ่นรูปร่างเพรียวบางของเธอออกมา ผมของ เธอย่อมเป็นสีบลอนด์ทอง และมัดหางม้าไว้สวมต่างหู ไว้อีก

ดูแล้วเหมือนนักร้องในทีวีมาก

หลังจากหนึ่งชั่วโมง เครื่องบินก็บินลงที่สนามบิน นานาชาติ รอเครื่องบินจอดสนิทแล้ว ฉินหลั่งขยี้ตาเบาๆ เดินออกจากเครื่องบิน หญิงสาวก่อนหน้านี้เดินออกไป ก่อนแล้ว พวกเขาห่างกันประมาณสี่ห้าคนได้ หญิงสาว ไม่เห็นฉินหลั่ง

ฉินหลั่งเดินออกจากห้องโถงสนามบิน เดินไป ทางถนนสนามบิน เขาเรียกรถไปมหาวิทยาลัยเย็นจีน

ภายในห้องโถงสนามบิน หลังเสาใหญ่มีคนยืน อยู่สองคน สายตามองไปที่ตัวฉินหลั่ง จนเขาออกไป แล้ว พวกเขาถึงจะออกมา

ก็คือลูกน้องของซ่งอวี่นั่นเอง
อำนาจของตระกูลซ่งถูกตระกูลจงริบไปหมดแล้ว ซึ่งจงผิงอารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลา สองวนมานี้เขาก็ไม่ ค่อยไปประชุมแล้ว และทุกวันก็ขังตัวเองอยู่ในคฤหาสน์ กลางเขาตัวเอง

ซ่งอวี่เห็นพ่อตัวเองเป็นแบบนี้ และช่วยอะไรไม่ ได้อีก ใจก็รู้สึกกังวลไปหมด

นึกถึงวันนั้นถ้าไม่มีฉินหลั่งออกมา งั้นฝ่ายที่ชนะ คงจะเป็นพวกเขาตระกูลซ่งแล้ว

ฉินหลั่งทำให้พวกเขาตระกูลซ่งเป็นอย่างทุกวันนี้

แต่ซ่งอวี่ก็มีคำถามมากมายในใจ ฉินหลั่งมีความ เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลจง? ในเมื่อฉินหลั่งมีกังฟูที่ยอด เยี่ยมแบบนี้ ทำไมถึงไปเป็นยามเล็กๆในมหาวิทยาลัย เย็นจีนได้? ฉินหลั่งมีตัวตนอะไรกันแน่ ในนี้มีเรื่องอะไร ปิดบังหรือเปล่านะ?

ดังนั้นสองวันมานี้ ซ่งอวี่ติดตามฉินหลั่งอยู่ตลอด อยากจะหาคำตอบในเรื่องที่ตัวเองสงสัยให้หมด ถ้าเป็น ไปได้ ฆ่าฉินหลั่งก็เป็นความหวังหนึ่งของเขาเหมือนกัน

สองวันนี้เขายังคิดว่าฉินหลั่งปกติมาก แต่วันนี้ ฉินหลั่งไปหลินอานกะทันหัน และพวกลูกน้องที่ตามเขา ไปหลินอานบอกว่า ฉินหลังไปบริษัทหัวเสร์ ยังช่วย บริษัทหัวเสร์ยืมเงินห้าพันล้านได้อีก เรื่องทุกอย่างทำ ให้ซ่งอวีอึ้งจนพูดไม่ออก

ฉินหลั่งเป็นใครกันแน่? และในตอนนี้เอง ซ่งอวี่ก็ สงสัยว่า ฉินหลั่งอาจจะเป็นคนที่ถูก “ลูกที่ถูกทั้ง” ออกมาจากตระกูลฉินก็ได้

ฉินหลั่งเป็นใครแน่ เชื่อว่าถ้าสืบต่อไปอาจจะได้ ผลในเร็วๆนี้ ในเมื่อเขาเป็น “ลูกที่ถูกทั้ง” ตระกูลฉินบอก แล้วว่า คุณชายใหญ่ฉินหลั่งเป็นคนธรรมดาแล้ว ถึงจะ ฆ่าเขา ตระกูลฉินก็จะไม่สนใจ

“คุณชายซ่ง พวกเรายังจะตามเขาอยู่ไหมครับ?” ลูกน้องมองดูซ่งอวี่ และถามเขา

“นายติดตามเขาไป ดึกๆค่อยกลับมารายงาน” ซ่ งอวี่สั่งเสร็จ ลูกน้องพอได้คำสั่ง ก็เดินออกจากห้องโถง สนามบินทันที และติดตามหลังฉินหลั่งติดๆ

“ฉินหลั่งไปไหนแล้วนะ? ฉันหาอยู่ตั้งนาน เงินบน ตัวก็ใช้หมดแล้วด้วย .” ตอนที่ซ่งอวี่กำลังจะกลับ ก็ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านเขา และพูดพึมพำอะไรบาง อย่าง

ผู้หญิงคนนี้ก็คือหญิงสาวที่สวมต่างหูบนเครื่อง

บิน