บทที่ 262 ไปยังเย็นจีน

หลงเถิงและจงยู่มองหน้ากัน พวกเขายังคง ระแวงกับคำพูดของจงเล่นซานอยู่บ้าง

“จงยู่ กลับไปกับลุง คุณตาคิดถึงเธอมาก ! “จง เส้นซานพูดพลางเดินไปใกล้จงยู่ ฉินหลั่งเลยยืนขวาง เขา เขายังคงกลัวว่าจงเส่นซานจะทำอะไรไม่ดีกับจงยู่

ถึงแม้จงเล่นซานจะรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาก็กลัว ความทรงพลังของฉินหลั่ง จึงไม่กล้าพูดอะไร ทำได้ เพียงมองจงยู่อย่างเศร้าๆพลางพูด :

“จงยู่ เธอไม่อยากกลับไปดูบ้านที่แม่เธออยู่งั้นเห รอ ? คุณตาไม่เจอเธอตั้ง20ปี ท่านคิดถึงเธอมาก คืน ก่อนลงเอารูปเธอให้ท่านดูท่านมองๆจน์ตาแดงไปหมด เธอคงนึกสภาพคนแก่อายุ70ปีร้องไห้ออกใช่ไหม?”

เมื่อพูดถึงแม่ จงยู่ก็นึกถึงตอนที่พ่อเคยบอกเธอ ว่าแม่ต้องตายเพราะจงจิ๋วเจิน ใจเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

จงยู่มองจงเส่นซานอย่างโมโหพลางพูด : “แม่

ฉันต้องตายเพราะพวกคุณไม่ใช่เหรอ ! ฉันเกลียดพวก

คุณ !”

จงยู่พูดจบก็ร้องไห้ตาแดง เธอก้มหน้าลง น้ำตา ไหลพรากลงบนพื้น

จงยู่เสียใจมาก ปากพลางพูด : “ทำไมต้องเป็น พวกคุณ พวกคุณเป็นญาติของแม่นะ ทำไมพวกคุณต้อง ทำให้เธอตายด้วย….”
หากเป็นคนนอกที่ทำให้แม่ตาย บางที่จงยู่คงไม่ เสียใจขนาดนี้ก็ได้ แต่ฆาตกรที่ทำให้แม่ต้องตายคือคุณ ตาของตนจะให้เธอทำยังไง ? จะให้ฆ่าคุณตาเพื่อแก้ แค้นให้แม่งั้นเหรอ?

“จงยู่ เรื่องทั้งหมดที่เกิดในปีนั้นล้วนมีเหตุผล เธอก็พูดหนิว่าเราเป็นญาติกัน เธอคิดว่าญาติกันจะ ลงมือฆ่ากันได้งั้นเหรอ ? ยิ่งไปกว่านั้นคนที่ตายไป ก็คือ น้องสาวสุดที่รักของลุง”จงเส่นซานพูดด้วยสีหน้าเศร้า

สลด

เมื่อเห็นท่าทางตอนที่จงเล่นซานพูด จู่ๆจงยู่ก็คิด อะไรออก เรื่องนี้มีความจริงที่อยากปกปิดไว้แน่ๆ

“กลับบ้านไปกับลุงนะ ? เธออยู่ข้างนอกมา ตั้ง20ปี กลับไปให้คุณตาเห็นหน้าหน่อย ท่านต้องดีใจ มากแน่ๆ ! “จงเส่นซานพูดอีกรอบ น้ำเสียงเต็มไปด้วย ความจริงใจและความห่วงใย

“ตกลง ! ฉันจะกลับไปกับคุณ”จงยู่พูดอย่าง เรียบๆ เธออยากถามต่อหน้าจงจิ๋วเจิน ว่าทำไมถึงต้อง ทำให้แม่ต้องตาย

“ดี ดี เรากลับไปกันเถอะ ! “จงเส่นซานพูดด้วย

สีหน้าดีใจ

“แต่คุณห้ามส่งคนไปฆ่าพ่อฉันอีก ถ้าคุณผิดคำ พูดฉันจะเกลียดบ้านตระกูลจงไปตลอดชาติแน่ และฉัน จะแก้แค้นให้พ่อกับแม่ฉันเช่นกัน”จงยู่พูด เธอกลัวว่า หากตนไปกับจงเส่นซานแล้ว เขาจะส่งคนไปตระกูลหลงอีก ถึงตอนนั้นเธอคงเสียใจมาก

“ลุงรับปาก”จงเส้นซานครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วตอบ อย่างจริงจัง

ที่ต้องฆ่าหลงเถิงเพียงเพราะเขาไม่อาจพาจงยู่ กลับบ้านตระกูลจงได้จุดประสงค์หลักของเขายังคง เป็นการพาจงยู่กลับเย็นจีน

“จงยู่ ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ”ฉินหลังจับมือจงยู่ พลางพูด “ลม ดอกไม้ หิมะ พระจันทร์ 4สาวก็พูดเช่น เดียวกัน : “พวกเราก็จะกลับไปกับคุณชายฉินเหมือน กัน ! ”

เมื่อได้ยินว่าฉินหลั่งจะกลับไปกับจงยู่ จงเล่นซาน ก็รู้สึกดีใจฉินหลังมีประโยชน์กับบ้านตระกูลจงอยู่บ้าง

แต่จงเส้นซานก็รู้สึกเดือดขึ้นมา เมื่อเห็นฉินหลั่ง จับมือจงยู่ เขามองฉินหลั่งพลางพูด : “คุณฉิน ให้ เกียรติจงยู่ด้วย”

เมื่อฉันหลังเห็นว่าจงเส้นซานกำลังมองตนจับมือ จงยู่ ก็เข้าใจทันทีว่าจงเส้นซานคิดว่าตนหน้าไม่อาย

เขาปล่อยมือจงยู่ แล้วพูดกับจงเส้น

ซาน : “ประธานจงอย่าถือสาเลย วันนี้เป็นวันแต่งงาน ของผมกับจงยู่ คุณเป็นคนบ้านฝ่ายเจ้าสาวของจงยู่ ขอ ให้คุณเป็นสักขีพยานในงานแต่งเราด้วย”

“ใช่ คุณชายฉิน คุณรีบแลกแหวนกับคุณจงสิ แล้วจูบกันแค่นี้ก็เป็นสามีภรรยากันอย่างเป็นทางการ แล้ว ! “หยูจื้อเห็นว่าสถานการณ์คลี่คลายแล้วจึงพูดขึ้น
“ไม่ได้ ! “จงเส่นซานรีบพูดขึ้นทันที เขามองฉิน หลั่งพลางขมวดคิ้วพูด : “คุณฉิน บ้านตระกูลจงเป็น ตระกูลใหญ่ ลูกสาวจะแต่งงานต้องได้รับความเห็นชอบ จากผู้อาวุโสของตระกูลก่อน ไม่อาจให้จงยู่แต่งออกไป เรียบๆง่ายๆแบบนี้ หวังว่าคุณจะเข้าใจธรรมเนียมของ บ้านตระกูลจง”

“จงยู่ วันนี้เธออย่าเพิ่งแต่งงานกับคุณฉินเลย เมื่อ กลับไปเย็นจีน ลุงจะพาพวกเธอไปเจอคุณตา ถึงตอนนั้น เรื่องแต่งงานก็ให้คุณตาตัดสินใจ”จงเส่นซานพูดอย่าง จริงจัง

“โอเค จงยู่ พวกเราจะกลับไปเย็นจีนกับคุณ ดูว่า คุณตาคุณจะว่าไงบ้าง”ฉินหลังพูด เขาว่าในสถานการณ์ แบบนี้ จงยู่คงไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องแต่งงานแล้วล่ะ ใน เมื่อธรรมเนียมบ้านตระกูลจงเป็นแบบนี้เขาก็ควรทำตาม

“อืม”จงยู่พยักหน้าเบาๆ

จงเล่นซานถอนหายใจยาวๆ และมองหลงเถิง ห ยูจือพวกเขาพลางพูด : “แล้วก็พวกคุณ เรื่องความ สัมพันธ์ของจงยู่กับบ้านตระกูลจง พวกคุณอย่าได้เผย แพร่ออกไปเด็ดขาด เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ ห้าม รั่วไหลออกไปแม้แต่คำเดียว ถ้าผมรู้ว่าเรื่องแพร่ออกไป บ้านตระกูลจงไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่”

“ได้ยินหรือยัง !

“จงเส่นซานพูดเสียงต่ำ

“ได้ยินแล้ว” พ่อลูกตระกูลหลงและพ่อลูกตระกูล หยุตอบรับ
“จงยู่ คืนนี้เธอพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้เช้าลุงจะมารับ พวกเธอที่นี่ แล้วกลับเย็นจีนด้วยกัน ! “จงเส่นซานพูด จบ มองจงยู่แวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมผู้คาย อาชิง และอาเฟิง

พอจงเส้นซานเดินออกไป พ่อลูกตระกูลหยูหลง เถิง และหลงเย็นก็ล้อมตัวฉินหลั่ง โค้งคำนับขอบคุณ เขา โดยเฉพาะหยูหมิง เขาคิดว่าหากครั้งนี้ไม่ใช่เพราะ ฉินหลั่งชนะผู้คาย ตนคงโดนฆ่าตายไปแล้ว ตอนนี้เขา รู้สึกขอบคุณฉินหลั่งมากๆ

“คุณชายฉิน โชคดีที่คุณอยู่ ไม่งั้นผมกับพ่อคง หนีเคราะห์ร้ายครั้งนี้ไม่พันแน่ๆ”หยูหมิงมองฉินหลั่ง พลางพูด สายตาเต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธา

“คุณชายหยูเกรงใจแล้ว”ฉินหลังพูดยิ้มๆ

หยูจื้อมีประสบการณ์เยอะ เขารู้ว่าตอนนี้คน ตระกูลหลงมีเรื่องอยากพูดเยอะแน่ๆ พวกเขาสองคน พ่อลูกเป็นคนนอกไม่ค่อยเหมาะสม จึงบอกลาฉินหลั่ง และคนตระกูลหลง แล้วพาหยูหมิงออกไป

“ยู่เอ๋อ ลูกจะไปบ้านตระกูลจงจริงๆเหรอ ? หนีซะ ตั้งแต่ตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอ ? “หลงเถิงมองจงยู่อย่าง กังวล เขาคิดว่าหากจงยู่กลับไปบ้านตระกูลจง ก็เท่ากับ ตกอยู่ในอันตราย

จงยู่สายหัวเบาๆ พลางพูด : “พ่อคะ บ้านตระกูล จงหาหนูเจอแล้ว ต่อให้หนูหนีอีก หนีจะหนีไปไหนได้ ? หนูอยากไปดูที่ที่แม่เคยอยู่พ่อไม่ต้องห่วง หนูไม่เชื่อว่าจงจิ๋วเจินจะกล้าลงมือกับหลานสาวแท้ๆของตัวเองได้ ลงคอ”

เรื่องมาถึงขั้นนี้ หลงเถิงทำได้เพียงพยักหน้า ยอมรับอย่างลังเล หลงเย็นก็คิดเหมือนเขา ว่าการที่จงยู่ กับฉินหลั่งไปเย็นจีนครั้งนี้ ร้ายมากกว่าดี

หลงเถิงเตรียมห้องให้4สาว”ลม ดอกไม้ หิมะ พระจันทร์”เขาและหลงเย็นรู้ว่าตอนนี้ฉินหลั่งมีเรื่อง มากมายอยากพูดกับจงยู่ จึงแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน ห้องตัวเอง ให้เขาสองคนอยู่กันตามลำพัง

“พรุ่งนี้จะได้เจอคุณตาของคุณแล้ว ตื่นเต้น ไหม ? “ฉินหลั่งจับมือจงยู่พลางถาม เขาเห็นจงยู่หน้านิ้ว คิ้วขมวดตลอด ก็รู้สึกเป็นห่วงเธอ

“ฉันไม่รู้จะเผชิญหน้าเขายังไง แม่ฉันต้องตาย เพราะเขา ฉันเกลียดเขาที่สุด”จงยู่พูด ตอนนี้เธอรู้สึก สับสนไปหมด

“ไม่เป็นไรนะ ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง ผมล้วน สนับสนุนคุณ ! “ฉินหลั่งค่อยๆลากมือจงยู่ จงยู่ซบไปที่ หน้าอกฉินหลั่ง แล้วกิ๊บติดผมจงยู่ก็ไปโดนฉินหลั่ง ทำให้ฉินหลั่งร้องออกมาอย่างด้วยความเจ็บ : “โอ๊ย”

“เป็นไรรึเปล่า”จงอยู่รีบถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่า”

ฉินหลั่งพูดยิ้มๆ เขามองชุดเจ้าสาวของจงยู่ แล้ว มองชุดเจ้าบ่าวตัวเอง พลางพูดอย่างปลงๆ : “เรา แต่งงานกันได้ตั้งครึ่งทางแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะแต่งไม่สำเร็จ คุณว่าเราเป็นคู่รักที่โชคร้ายที่สุดในโลกรี เปล่า ? ”

“ตอนนี้ไม่มีใครขวางคุณสักหน่อย คุณจะต่อก็ได้ นี่”จงยู่กระซิบพูดหน้าแดง

ฉินหลั่งดีใจและเข้าใจในทันที เขาล้วงแหวนที่ ตนซื้อขึ้นมา จงยู่ก็หยิบแหวนของตนขึ้นมาเช่นกัน ทั้ง

สองผลัดกันสวมแหวนให้กัน

ฉินหลั่งมองสายตาเปล่งประกายราวดวงดาวของ จงยู่ มันทั้งน่ารักและน่าเอ็นดู เขาค่อยเข้าไปใกล้หน้า ของจงยู่ แล้วจูบไปบนริมฝีปากเชอร์รี่นั่น

จูบนี้หวานเชื่อมราวมาชเมลโล่และเหมือนดื่มน้ำ ผึ้ง ฉินหลั่งหมุนตัวราวอยู่บนก้อนเมฆ รู้สึกดีมากๆ

เพียงไม่กี่10วินาที ฉินหลังก็ค่อยๆคลายจงยู่ออก ฉินหลั่งมองใบหน้าของจงยู่ แก้มแดงๆราวถูกย้อมด้วยสี แดง ริมฝีปากแวววาว สายตามีความรู้สึกดีใจแต่ดีใจแบบ ไม่สุด

ฉินหลังรู้สึกภาคภูมิใจ

“จงยู่ ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของผมแล้ว คุณ ภรรยา ! “ฉินหลั่งเรียก

“อิ่ม”จงยู่ตอบอิ่มเบาๆ ก้มหน้าด้วยความเขินอาย เล็กน้อย

“งั้นคุณเรียกผมว่าไงล่ะ ? “ฉินหลั่งวางมือบน ไหล่จงยู่ จ้องเธอพลางพูด
คำว่า”สามี”สองคำผุดขึ้นมาในใจจงยู่ แต่คำ เลี่ยนๆแบบนี้จงยู่พูดไม่ออก

“ฉินหลั่ง”จงยู่พูด

“ไม่ใช่สิ ผมเรียกคุณว่าภรรยา คุณจะเรียกชื่อผม ได้ยังไง”ฉินหลั่งรู้ว่าจงยู่เขิน แต่พวกเขาแต่งงานกัน แล้วนะ เรียกกันว่า”สามี ภรรยา”จะเป็นไรไป

จงยู่โดนฉินหลั่งจี้จนไม่มีทางหนี จึงเรียกออกมา

เบาๆว่า : “สามี” “ครับ ! “ฉินหลั่งขานรับอย่างดีใจ เขายืนขึ้นแล้ว

อุ้มจงยู่ขึ้น

“นี่ ! คุณจะทำอะไร ? ปล่อยฉันลงนะ”จงยู่รีบพูด ด้วยความตกใจ

“ก็ทำเรื่องที่สามีภรรยาเขาทำกันน่ะสิ ! “ฉินหลั่ง

ตั้งใจแกล้งจงยู่

“นี่ ไม่เอา ! “จงยู่ตะโกนออกมาทันที

“ดูตกใจเข้าสิ”ฉินหลั่งปล่อยจงยู่ เขามองใบหน้า น้อยๆของจงยู่พลางพูด : “ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วใช่ ไหม ? เอาล่ะ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ผมจะกลับห้องไปเป็น เพื่อนคุณ ! จากนั้นผมก็ค่อยกลับห้องผม”

ฉินหลั่งเดินกลับห้องเป็นเพื่อนจงยู่ จากนั้นก็กลับ

ไป

จงยู่นอนบนเตียง พลางนึกถึงตอนที่ตนกับฉิน หลั่งหยอกล้อกันที่ห้องโถง และเผลอยิ้มออกมา เธอพลิกตัวหันไปมองเตียงอีกข้าง แล้วนึกภาพฉินหลั่ง

“ใช่ พวกเราแต่งงานกันแล้วหนิ สามารถ…”จงยู่ พึมพำเบาๆ เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วบ่นฉิน หลั่ง : “ทำไมคุณไม่ยื้ออีกหน่อยไม่แน่ฉันอาจให้ คุณ…

คิดถึงตรงนั้นจงยู่ก็รู้สึกว่าเริ่มรับไม่ได้แล้ว จึง หลับตานอน

วันต่อมา จงเส่นซานมารับจงยู่กับฉินหลั่ง ที่บ้าน ใหญ่ตระกูลหลงตั้งแต่9โมงเช้า รปภ. 10กว่าคนที่ซ้อม ตายเมื่อวาน ตระกูลหลงจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว

ฉินหลั่ง จงยู่ และ4สาว”ลม ดอกไม้ หิมะ พระจันทร์”ออกมานอกประตูบ้านใหญ่ตระกูลหลงแล้ว โดยมีหลงเถิงและหลงเย็นส่งตรงประตู

หลังบอกล่าดันเสร็จ ฉินหลังและจงยู่ก็ไปนั่งเบาะ หลังรถจงเส้นซาน ส่วน4สาว”ลม ดอกไม้ หิมะ พระจันทร์”ไปอีกคันหนึ่ง

พวกเขามุ่งหน้าไปยังสนามบินนานาชาติหลิน อาน จงเส่นซานจองตั๋วไว้เรียบร้อยแล้ว พวกเขานั่ง เที่ยวบินที่CA1510 มาถึงสนามบินนานาชาติเย็นจีน ตอนบ่าย2

ณ สนามบิน ก็มีรับจากบ้านตระกูลจงมารับ

จงเล่นซานและพวกเขารีบมุ่งหน้าไปยังบ้าน ตระกูลจง ส่วนผู้คายก็มีคนของบ้านตระกูลจงไปส่งที่วัด ถานโท
ผู้ชายไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้ เขาคิด เข้าข้างตัวเองตลอด ราวกับเป็นโรคจิตอย่างไรอย่างนั้น การที่พ่ายแพ้ต่อฉินหลั่ง มีผลกระทบกับเขาเป็นอย่าง มาก

Kairedมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออกของถนนฉาง อาน ผ่านทั้งสี่แยกและถนนมาหลายสาย จากนั้นรถก็ขับ เข้าไปยังถนนสายที่ค่อนข้างเงียบ มีต้นไม้ปลูกเต็มสอง ข้างทาง ใบค่อยๆร่วงลงมาเป็นระยะๆ รอบๆเต็มไปด้วย บ้านที่มีอายุไม่ต่ำกว่าร้อยปี เป็นอิฐสีฟ้ากระเบื้องสีแดง รอยลายๆไม่มีเสียงพวกนี้กำลังบอกว่าที่นี่มี ประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน

รถจอดตรงหน้าประตูบานสูงสีแดงสด แผ่นป้าย บนประตูเขียนว่า”จวนจง”ตัวอักษรสีทองสองตัวใหญ่ๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ