บทที่ 256 บ้านตระกูลจงได้รับข่าว

ฉินหลั่งดีใจจนลืมอะไรไปหมด นักท่องเที่ยวรอบ ก็หันมาสนใจฉินหลั่งและจงยู่ พวกเขาก็หยิบโทรศัพท์ มือถือขึ้นมาถ่ายวัยรุ่นสองคนนี้ไว้

“ปล่อยฉันลงมานะ ! ” จงยู่บอกฉินหลั่ง

ฉินหลั่งเห็นจงย่อยู่ในอ้อมกอดตนเอง เส้นผมที่ สยายออกมาของจงยู่พาดไปบนใบหน้าของตนเอง บวก กับกลิ่นหอมเฉพาะตัวของจงยู่ หน้านี่แดงเป็นลูกทับทิม เลย ถึงแม้ท่าทางของนางจะตกใจเล็กน้อย แต่ในสายตา ก็เผยให้เห็นถึงความดีใจ

ดูแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเลยว่านักรักขนาดไหน

ฉินหลั่งค่อยๆ วางจงยู่ลงที่พื้น แล้วก็จูบไปที่ริม ฝีปากของเธอเบาๆ พอเห็นจงยู่ที่เขินหน้าแดง ฉินหลั่งก็ พูดเบาๆ ว่า “จงยู่ แต่งงานกับผมได้ไหม?”

จงยู่คิดไม่ถึงว่า ฉินหลั่งจะถามคำถามแบบนี้ออก มา ในขณะนั้น ความรู้สึกฟินก็เข้ามาครอบคลุมตัวของ เธอ สมองของจงยู่วุ่นวายไปหมด เหลือไว้เพียงรอยยิ้ม แบบโง่ๆ

“แต่งงานกับผมนะ?” ฉินหลั่งมาถามข้างหูจงยู่

เบาๆ

จงยู่ก้มหน้าตอบเบาๆ ว่า “ได้สิ”

“อะไรนะ คุณว่าไงนะ ! ” ฉินหลั่งดีใจจนแทบบ้าเขาอยากฟังคำตอบของจงยู่อีกครั้ง

“ไม่ได้ยินก็ช่างเถอะ” จงยู่มองฉินหลั่งแล้วตอบ อย่างเขินๆ

ได้ยินชัดแล้ว คุณบอกว่าจะแต่งกับผม ! “ฉิน หลั่งตะโกนพูด เขาจับมือของจงยู่ แล้วพูดต่อว่า “พวก เรารีบเตรียมจัดการงานแต่งของเราเถอะ ดีไหม?”

“แล้วแต่นายจะจัดการเลย แต่ก่อนอื่นนั้น ฉันต้อง จัดการหย่ากับหยูหมิงก่อน” จงยู่พูดยิ้มๆ

ได้เลย เมียจำ พวกเราไปกินข้าวกัน ไปกิน อาหารทะเลกัน” ฉินหลั่งเอามือโอบไหล่จงยู่ แล้วก็พูด ออกมาอย่างไม่คิดอะไรมาก

พอได้ยินคำว่า “เมียจำ” สองคำนี้ หน้าของจงยู่ก็ แดงขึ้นไปอีก ความรู้สึกที่ดีใจอย่างมาก ก็พลุ่งพล่านใน ตัวเธออีกครั้ง

ฉินหลั่งและจงยู่เที่ยวเล่นกันจนถึง1ทุ่ม ฉินหลั่งก็ ไปส่งจงยู่กลับบ้านในชุมชนหมิงซื่อ หลงเถิงและหลงเย้ นก็กำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขกรอพวกเขา2คน

“สวัสดีครับคุณลุง สวัสดีหลงเย็น” ฉินหลั่งก็ทำ ทำความเคารพอย่างมีมารยาท เขาจับมือของจงยู่นั่งลง ที่โซฟา

พอเห็นหลงเย็น ฉินหลั่งก็นึกขึ้นได้ว่าในวัน แต่งงาน หลงเย็นมายืนข้างๆ ตัวเขา เพื่อช่วยรักษาหน้า ไว้ให้ เขาก็รู้สึกขอบคุณมาก แต่มองสายตาที่หลงเย็นม องตนเองมานั้น เผยให้เห็นถึงความข้องใจอะไรบางอย่าง ฉินหลังก็เลยหลบสายตาของหลงเย็นไป

“คุณชายฉิน ดูเหมือนว่ายู่เอ๋ออยู่กับคุณ แล้วจะมี ความสุขมากเลยนะ” ตอนนี้หลงเถิงเรียกหลงหลิงว่า “จงยู่” แล้ว

เห็นฉินหลั่งและหลงหลิงเหมาะสมกันเช่นนี้ ใน ใจเขาก็ดีใจมาก

ฉินหลั่งจับมือของจงยู่ตลอดเวลา ทั้งสองคนมอง ตากันแล้วยิ้มๆ

ฉินหลั่งมองไปที่หลงเถิง แล้วมีสีหน้าที่จริงจัง พูดว่า “คุณลุงครับ ผมกับจงยู่มีความรักต่อกัน เมื่อครู่ พวกเราได้ปรึกษากันแล้ว จงยู่ยินยอมที่จะแต่งงานกับ

ผมครับ ขอให้คุณลุงอนุญาตด้วย”

หลงเย็นได้ยินดังนั้น ใจตนเองก็เหมือนตกลงไป ที่ตาตุ่ม ตัวของเธอแข็งที่อ แล้วมองมาที่ฉินหลั่งนิ่งๆ

หลงเถิงได้ยินดังนั้นก็ดีใจมาก มันตรงกับความ คิดในใจของเขา เพราะว่า ถ้ารู้บ้านตระกูลจงของเย็นจีน รู้ข่าวว่าจงยู่อยู่ตระกูลหลง ตระกูลหลงก็จะถูกบ้าน ตระกูลจงต่อว่ายกใหญ่ !

เขาเอามือตบหัวเข่าพูดว่า “คุณชายฉินและยู่เอ๋อ เป็นคนมีความสามารถและรูปงามทั้งคู่เหมาะสมกัน มาก ! งานแต่งนี้ลุงเห็นด้วย” ได้ยินหลงเถิงตอบตกลง ฉินหลั่งและจงยู่ก็ดีใจเป็นพิเศษ ทั้งสองคนจับมือกัน มองกันไปมา แล้วก็เผยยิ้มออกมา

“คุณชายฉิน เรื่องงานแต่ง ผมตอบตกลงแล้ว แต่จงยู่ในสายตาคนอื่นนั้น ยังเป็นภรรยาของหยูหมิง ถ้าอยู่ ดีๆ มาแต่งงานกับคุณ มันก็จะมีผลกระทบอยู่ไม่น้อย ดัง นั้นผมหวังว่าคุณจะใช้กำลังของตระกูลตนเอง มาช่วย เหลือผลกระทบนี้ให้มันมีน้อยลง”

หลงเถิงกล่าวเช่นนั้น ถ้าเรื่องนี้มันใหญ่โตขึ้นมา ก็อาจจะไปกระทบต่อบ้านตระกูลจงแห่งเย็นจีนได้

“โอ…” ฉินหลั่งก็ลำบากใจ ตอนนี้เขาไม่ใช่คน ตระกูลฉินแล้ว ไม่อาจจะใช้อำนาจของตระกูลได้ ฉิน หลังครุ่นคิด หรือที่หลงเถิงตอบตกลงงานแต่ง ก็เพราะ อำนาจของตระกูลตนเองอย่างนั้นหรือ? ถ้าตนเอง ยอมรับ ถ้าตนเองก็ได้ออกมาจากตระกูลแล้ว เขาก็จะไม่ ตอบตกลงงานแต่งอย่างนั้นหรือ?

“คุณลุงจุดนี้ไม่น่าจะมีผลกระทบอะไรมากละมั้ง ครับ? เพราะถึงอย่างไรเดี๋ยวนี้ จะแต่งหรือจะหย่าร้างกัน ก็เป็นเรื่องปกติแล้วจงยู่ก็ไม่ใช่ดาราดัง ชื่อเสียงของ เธอคงไม่ได้รับผลกระทบอะไรมาก” ฉินหลั่งพูดยิ้มๆ เขา ไม่ได้ยอมรับตรงๆ ว่าตนเองนั้นได้ออกมาจากตระกูล แล้ว

“ผมไม่ได้กังวลเรื่องนี้”

หลงเถิงขมวดคิ้วพูด เขาคิดว่า ตอนนี้ฉินหลั่งยัง ไม่รู้ชาติกำเนิดที่แท้จริงของจงยู่ ในเมื่อฉินหลั่งเป็นผู้ ช่วยชีวิตของตระกูลหลง แล้วเขาก็รักจงยู่มากเช่นนี้จะ บอกเขาไปก็ไม่น่าเป็นอะไร ก็เลยพูดว่า “คุณชายฉิน ที่ ผมกังวล ก็คือบ้านตระกูลจงทางฝั่งเย็นจีน”
“บ้านตระกูลจง ?” ฉินหลั่งพูดอย่างไม่เข้าใจ บ้านตระกูลจงเกี่ยวอะไรกับจงยู่ด้วย?

จากนั้น หลงเถิงก็เล่าเรื่องความรักของตนเองกับ จงเสวี่ยนเย่นในปีนั้นออกมา และเรื่องราวบุญคุณความ แค้นกับจงจิ๋วเจิน เจ้าบ้านบ้านตระกูลจง และเรื่องที่จงยู่ ถูกส่งตัวมาที่นี่ได้อย่างไร เล่าให้ฉินหลั่งอย่าง ละเอียด !

ฉินหลั่งถึงได้รู้ว่า ที่แท้จงยู่ไม่ได้เป็นหญิงสาว ชาวบ้านธรรมดา เธอเป็นหลายสาวของตระกูลใหญ่แห่ง เย็นจีนเหมือนกัน

“เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ ! ”

หลงเถิงพูดต่ออีกว่า

“ก่อนหน้านี้ ที่ผมรีบจะให้จงยู่แต่งงานออกไป ก็ เพราะไม่อยากให้บ้านตระกูลจงเกิดเป็นจุดสนใจ บ้าน ตระกูลจงมีเส้นสายมากมาย ผมไม่รู้ว่าพวกเขากำลังจ้อง มองพวกเราอยู่หรือเปล่า ดังนั้น ผมหวังว่า งานแต่งของ คุณกับบ้านตระกูลจง ไม่ต้องใหญ่โตอะไรมาก ถ้าบ้าน ตระกูลจงสืบพบเบาะแสอะไรเข้า สำหรับตระกูลหลง แล้วนั้น อาจจะถึงกับถูกล้างตระกูลได้เลย”

“พูดจริงๆ นะ ตัวผมเองนั้นไม่เป็นอะไรหรอก ผม แค่หวังว่าลูกสาวของผมทั้งสองคนจะใช้ชีวิตอย่างสงบ สุข ดังนั้นผมขอร้องคุณ ให้ใช้กำลังของตระกูลตนเอง เพื่อไม่ให้ข่าวของจงยู่ส่งไปถึงหูของบ้านตระกูลจงได้” หลงเถิงพูดอย่างจริงใจ
หลงเย็นและจงยู่ ต่างก็นั่งข้างๆ เขา แล้วจับมือ

เขา

“คุณลุง ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณลุงครับ เพียง แต่..” ฉินหลั่งก็ได้แต่ต้องพูดความจริง “เพียงแต่ เมื่อคืนผมถูกตระกูลฉินไล่ออกจากตระกูลแล้ว ตอนนี้ผม ไม่สามารถใช้กำลังของตระกูลตนเองได้อีกแล้ว”

ฉินหลั่งพูดจบ พวกของหลงเถิงก็อ้าปากค้าง

“ก่อนหน้าที่พบสองพ่อลูกตระกูลหยู ผมก็ได้บอก ไปแล้วว่า ผมไม่ได้เป็นคนตระกูลฉินแล้ว แต่คุณลุงยัง ไม่ได้สนใจก็เท่านั้น” ฉินหลั่งพูดคอตก

พวกของหลงเถิงก็นึกขึ้นได้ว่าฉินหลั่งได้พูดเช่น นั้นจริงๆ แต่ตอนนั้นพวกเขาคิดว่าฉินหลั่งล้อเล่น ใครจะ รู้ว่าที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง

“เช่นนั้นจะทำอย่างไรกันดี” หลงเถิงเอามือจับหัว ทั้งสองมือ ตอนนี้เขามีความกดดันมาก ช่วงนี้จงยู่เกิดจุด สนใจขึ้นที่หลินอานก็ถือว่าเรื่องใหญ่แล้ว ถ้าไม่มีกำลัง หรืออำนาจไหนมาช่วยปกปิดข่าวนี้ไม่ให้แพร่ออกไปละ ก็ไม่ช้าก็เร็ว บ้านตระกูลจงก็จะรู้ร่องรอยของจงยู่

“พ่อคะ พ่อไม่ต้องเครียดเช่นนี้ ไม่ต้องให้พวก บ้านตระกูลจงมาจัดการพวกเรา เดี๋ยวพวกเราจะตกใจ ตายเสียเองไปก่อน” จงยู่ปลอบใจ ในใจนางแล้ว ก็ยัง ข้องใจ ที่บ้านตระกูลจงบีบบังคับแม่ตนเองจนต้องตาย ไป

“ใช่แล้ว คุณพ่อ หนูและพี่สาวจะปกป้องพ่อเอง”หลงเย็นก็พูดปลอบใจเบาๆ

“คุณลุงวางใจเถอะ ต่อไปพวกเราก็เป็นครอบครัว เดียวกัน ถ้าหลงเย็นกล้ามาหาเรื่องพวกคุณ จะต้องผ่าน ด่านผมไปก่อน” ฉินหลั่งพูดไป เอามือตบขาหลงเถิงไป ด้วย

ในขณะเดียวกันนั้น คฤหาสน์ในเมืองเย็นจีน นี่ก็ คือคฤหาสน์บ้านตระกูลจง

คฤหาสน์หลังกลาง เป็นที่พักของจงจิ๋วเจิน เจ้า บ้านบ้านตระกูลจง

คนวัยกลางคนหน้าตาเคร่งขรึม ในมือถือรูปหนึ่ง ใบ รีบเดินเข้ามายังที่พักของจงจิ๋วเจิน แล้วเคาะประตู ห้องหนังสือของจงจิ๋วเงินไป3ครั้ง ผ่านไป3วินาที ประตู ก็เปิดออก

ในห้อง จงจิ๋วเจินในวัยชรา ก็กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังอ่านหนังสือโบราณสีน้ำเงินอยู่ ชายวัยกลางคน คนนั้น เข้ามา แล้วยืนหน้าโต๊ะหนังสือ สายตาของจงจิ๋ว เงินก็ไม่ได้เปลี่ยนไป

“พ่อครับ”

ชายวัยกลางคนเรียกเบาๆ เห็นสายตาของจงจิ๋ว เงินเปลี่ยนจากหนังสือมามองที่ตนเอง จากนั้นชายวัย กลางคนก็เอารูปถ่ายในมือ วางไว้บนโต๊ะตรงหน้าของจง จิ๋วเจิน

จงจิ๋วเจินมองรูปที่วางบนโต๊ะ ตอนแรกก็ยังคงนิ่ง อยู่ แต่พอเห็นรูปนั้น ตอนที่จีหยกตกลงที่พื้นนั้น ดวงตา สิ่งนี้ของจงจิ๋วเจินก็เล็กลง เขารีบหยิบรูปนั้นขึ้นมาดู ด้วย ความตื่นเต้น หน้าอกก็เลยพองขึ้นลงด้วยการหายใจแรง

“ท่านดูให้ดี คนที่4 นับจากขวาไปซ้าย” ชายวัย กลางคนพูดแนะนำ

สายตาของในตอนนั้น ก็เปลี่ยนจากมองจี้หยกบน พื้น มามองคนในรูปคนที่4จากทางขวา ดวงตาของจงจิ๋ว เจินก็ลืมโตขึ้น เหมือนว่าเห็นอะไรแปลกประหลาด ใน

ดวงตาของเขาบังเกิดเป็นน้ำตาออกมา แล้วพูดเสียงสั่น

ว่า “เย่นเอ๋อ…คือเย่นเอ๋อ…”

เห็นจงจิ๋วเจินสภาพดังนั้น ชายวัยกลางคนก็ปวด

ใจไปด้วย เขาพูดว่า “พ่อ นี่ไม่ใช่น้องสาวผม แต่เป็น ลูกสาวของน้องสาวผม และก็คือเด็กที่ตกหน้าผมไป พร้อมกับจงจิ๋วเจิน ชื่อว่าจงยู่” ชายวัยกลางคนนั้น คือลูกชายคนโตของจงจิ๋ว

เงิน ชื่อว่า จงเส่นซาน และก็คือคนที่บังคับจงเสวี่ยนเย่น

จนต้องตกหน้าผาไปในปีนั้น

ตอนนั้นจงเสวี่ยนเย่นได้ข่าวมาจากช่ายหนงว่า หลงเถิงตั้งชื่อให้เด็กคนนั้นว่า หลงยู่ แต่คนบ้านตระกูล จงไม่ยอมรับหลงเถิงเป็นลูกเขย คนบ้านตระกูลจงก็เลย เรียกเด็กนั่นว่า “จงยู่”

รูปที่จงเล่นซานเอามาวันนี้ ก็คือรูปในวันที่หยูห มิงและจงยู่แต่งงานกัน

ในรูป จี้หยกหงส์มังกรล่วงลงที่พื้น จงยู่กำลังกัม ลงไปเก็บจี้หยกนั้น
“เป็นเธอแน่ๆ แกหาตัวจงยู่พบแล้วหรือ? ตอนนี้ เธออยู่ที่ไหน?” จงจิ๋วเจินถามจงเส่นซาน

“ตอนนี้จงยู่อยู่ที่ตระกูลหลง ! “จงเส้นชานพูด จบ สายตาจงจิ๋วเจินก็นิ่ง ในหัวเกิดเป็นภาพของหลงเถิง มือของเขาค่อยกำแน่นขึ้น สายตาเผยให้เห็นถึงความ ร้ายกาจออกมา

“รูปใบนี้ ผมเพิ่งได้มา ไม่ค่อยทราบข้อมูลมากนัก ตระกูลหยูที่หลินอานและตระกูลหลง แต่งงานดองกัน คุณชายใหญ่ของตระกูลหยู หยูหมิงสู่ขอแต่งงานกับ หลงหลิง ลูกสาวคนโตของตระกูลหลง จริงๆ แล้วหลง หลิงก็คือจงยู่ ! อย่างน้อย4เดือนก่อนจงยู่ก็มาอยู่ที่ ตระกูลหลงแล้ว ส่วนเธอกลับไปอย่างไรนั้น ตอนนี้ยัง ไม่รู้แน่ชัด” จงเส่นซานกล่าว

“ตุบ ! “เสียงตบโต๊ะ

จงจิ๋วเจินเอามือทุบโต๊ะหนังสือ ของบนโต๊ะ มากมาย เช่น ที่แขวนพู่กัน กระบอกใส่พู่กัน ธงชาติ ต่าง ก็ร่วงลงพื้น ในหัวของจงจิ๋วเจินมีแต่ภาพของหลงเถิง เขาด่าออกมาแรงๆ ว่า “หลงเถิงคนนี้ มันอยากจะรนหาที่ ตายใช่ไหม !

20ปีผ่านมา ที่บับบังคับจงเสวี่ยนเย่นจนตาย จง จิ๋วเจินก็ได้ส่งคนไปสืบข่าวเกี่ยวกับจงยู่ตลอด เขาคิดว่า ช่ายหนงอาจจะเลี้ยงจงยู่กลับมาที่ตระกูลหลง แล้วก็ส่ง คนไปจับตามองตระกูลหลง แต่ที่ตระกูลหลงก็ไม่พบ ร่องรอยของจงยู่เลย
จงจิ๋วเจินบอกกับหลงเถิงว่า เมื่อใดที่จงยู่กลับ ตระกูลหลง จะต้องรีบไปรายงานเขาทันที ไม่เช่นนี้จะแก้ แค้นกับตระกูลหลง

จงจิ๋วเจินก็ระแวงว่าหลงเถิงจะไม่บอกความจริง ใน5ปีแรก เขาได้ส่งคนไปจับตามองตระกูลหลงตลอด แต่ก็ไม่ได้ข่าวอะไร หลังจากนั้น ถึงแม้เขาจะยังจับตา มองตระกูลหลงอยู่ แต่ก็แค่ส่งคนไปสืบดูไม่กี่วันในเวลา ครึ่งปีครึ่งปี

ผลการจับตามองครั้งก่อน ก็ยังไม่มีข่าวของจงยู่ ใครจะรู้ว่าจงยู่กลับมาอยู่ตระกูลหลงได้4เดือนแล้ว

“แกส่งคนไปอีก ไปจัดการไอ้หลงเถิงนั่นที่หลิน อาน แล้วก็พาจงยู่กลับมา” จงจิ๋วเจินพูดกับจงเส่นซาน

“พ่อ งานแต่งของตระกูลหยูและตระกูลหลงครั้ง นี้ ไม่ธรรมดา ผมได้สืบดูแล้ว ในความเป็นจริงนั้น ในงาน แต่งนั้นมีคนตายไปหลายคน ดูเหมือนว่าจะมีคนมีฝีมือ ถูกทำร้ายบาดเจ็บ หนึ่งในนั้นมีห่าวจู่ทอง จงฉี และพวก พี่น้องเถียนกวงด้วยพวกเขาก็พอมีชื่อเสียงในสังคม ศิลปะการต่อสู้ ได้ยินมาว่าในงานแต่ง มีอาจารย์ใหญ่ใน ด้านศิลปะการต่อสู้คนหนึ่ง ถูกตีจนเจ็บหนัก ส่วนใครเป็น คนทำนั้น ยังไม่แน่ชัด”

จงเส่นซานเอาเรื่องตนเองทราบ บอกกล่าวออก

มา

“โอ…” จงจิ๋วเจินแปลกใจเล็กน้อยครุ่นคิดในหัว แล้วพูดว่า “ข่าวของเจ้าไม่ผิดแน่ใช่ไหม?”
“สายข่าวของผมรับรองว่าถูกต้องแน่นอน ท่านก็ น่าสัมผัสได้ เกิดเรื่องมากมายเช่นนี้ ต่อให้ตระกูลหยู แห่งหลินอาน มีกำลังไม่ธรรมดา สามารถปกปิดข่าวได้ แต่อย่างมากก็เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ตามหลักแล้ว ตระกูลต่างๆ ของจีน ก็น่าจะรู้ข่าวบ้าง แต่นี่ แม้กระทั่ง บ้านตระกูลจงของพวกเรา ตั้งใจไปสืบข่าวเอง ก็พบแค่ เพียงน้อยนิด จุดนี้มันน่าเก็บเอามาคิด ! ”

นี่ก็คือเรื่องจงเล่นซานได้รับข่าวแล้ว ก็เป็นจุดที่ คิดไม่ตก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ