บทที่ 249 จำได้ทั้งหมดแล้ว

หลังจากได้ยินการยอมรับของคุณพ่อแล้ว ขาทั้ง สองของหลงหลิงก็อ่อนลง เกือบจะล้มลงพื้น ถูกหลงเย้ นพยุงไว้

“งั้นฉัน….คือลูกสาวของคุณพ่อไหม?” หลงหลิง รวบรวมความกล้าแล้วถาม เธอกลัวที่จะได้รับคำตอบ แต่ ก็รอบคอบที่จะได้รับคำตอบ “ใช่! แน่นอนว่าใช่อยู่แล้ว!” หลงเถิงลุกขึ้นมา

เดินไปยังข้างกายของหลงหลิง สีหน้าเต็มไปด้วยความ

ยืนหยัด

“คุณพ่อ…” หลงหลิงล้มลงในอ้อมกอดของหลง เถิง ยังดีที่หลงเถิงคือพ่อของตัวเอง ไม่เช่นนั้นละก็ หลง หลิงรับไม่ได้แน่นอน

“ลูกรัด หลิงเอ๋อ ความจริงนั้นมันแย่และโหดร้าย มาก ลูกจะฟังจริงๆ หรอ?” หลงเถิงนวดมือของหลงหลิง เบาๆ แล้วพูด

“ฉันจะฟัง!” หลงหลิงเงยหน้าขึ้น มองคุณพ่อด้วย ความยืนหยัด “ถ้าหากโหดร้ายละก็งั้นฉันก็จะยิ่งต้องฟัง แล้ว ฉันจำเป็นต้องรู้ว่าฉันผ่านอะไรมากันแน่ นี่จึงจะเป็น ชีวิตที่สมบูรณ์ของฉันไม่ใช่หรอ?”

หลงเถิงถอนหายใจเบาๆ แววตาดูลึกซึ้งมากขึ้น เหมือนว่าจะเห็นแสงสว่างในอดีต เขาค่อยๆ พูดว่า

“คุณแม่ของลูกชื่อจงเสวี่ยนเย่น คือคุณหนูในตระกูลจงในเย็นจีน ตระกูลจงอยู่ในเย็นจีนคือตระกูลที่ มีชื่อเสียง ฉันและแม่ของลูกรู้จักกันในตอนที่เล่นเกม ด้วยกัน แล้วเราทั้งสองก็รักกัน หลังจากที่เราคบกันสอง เดือน ยังไม่ได้แต่งงาน ก็มีลูกแล้ว”

พอฟังถึงจุดนี้ หลงหลิงก็มีความแปลกใจ คิดไม่ ถึงว่าพ่อแม่จะรู้จักกันแบบนี้

“ตอนนั้นฉันกำลังเตรียมงานแต่งอยู่ที่หลินอาน แต่เสวี่ยนเย่นไม่ได้บอกกับคนในบ้านเลย ตอนนั้นฉัน ไม่รู้ว่าเสวี่ยนเย่นคือคนตระกูลจงในเย็นจีน คิดว่าเธอ เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ฉันคิดว่าเสวี่ยนเย่นจะ ไม่ถือสาอะไรกับเรื่องสถานะชื่อเสียง ฉันก็ไม่ได้พูด อะไรอีก ฉันดูแลเธอทุกวัน เฝ้ารอการคลอดของเธอ”

“จนกระทั่งเสวี่ยนเย่นท้องได้เก้าเดือนแล้ว ใน ตอนที่กำลังจะคลอด จู่ๆ ในบ้านก็มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา จับฉันและเสวี่ยนเย่นไปที่เย็นจีน ขณะนี้ฉันจึงจะรู้ว่า เส วี่ยนเย่นคือคนของตระกูลจง

“เจ้าบ้านของตระกูลจง ก็คือคุณตาของลูกจงจิ๋ว เงิน รู้ว่าเสวี่ยนเย่นท้องลูกของฉัน โมโหมาก ตอนนั้น เขาจะฆ่าฉัน! โชคดีที่เสวี่ยนเย่นช่วยฉันไว้สุดชีวิต ชีวิตนี้ ของฉันจึงจะเก็บรักษาไว้ได้ ฉันถูกขังอยู่ในคุกของบ้าน ตระกูลจง”

ขณะนั้น เสวี่ยนเย่นไม่สามารถมาพบฉันได้ ใน ทุกๆ วันจะมีแต่สาวรับใช้คนหนึ่งมาส่งข้าวให้ฉัน สาวใช้ คนนี้ก็คือ ช่ายหนง” ช่ายหนงจะเล่าเรื่องของเส วี่ยนเย่นให้ฉัน ฉันก็จะฝากคำพูดบางอย่างไปให้เสวียนเย่น ช่ายหนงบอกฉันว่า จงจิวเงินไม่ชอบลูกในท้อง ของเสวี่ยนเย่นมาก ทะเลาะกับเสวี่ยนเย่นทุกวัน

“หลังจากนั้นสิบวัน ชายหนงบอกฉันว่าใกล้ได้ คลอดออกมาแล้ว คือลูกสาว ฉันจึงตั้งชื่อให้นางว่า “หลงยู่” ช่ายหนงแอบบอกฉันว่า เสวี่ยนเย่นจะหาทาง ช่วยฉันออกไป จากนั้นเธอจะหาโอกาส พาลูกไปเจอ หน้ากับฉัน”

หลงหลิงจึงจะเข้าใจว่า ที่แท้ตัวเองไม่ได้ชื่อ “หลงหลิง” และไม่ได้ชื่อ “จงอยู่” แต่ว่าชื่อ “หลงยู่”

“วันที่สองที่คลอดลูกออกมา ฉันก็ถูกคนใน ตระกูลจงไล่ออกไปแล้ว ฉันอาศัยอยู่ที่เย็นจีนมาโดย ตลอด กำลังสำรวจตระกูลจง ฉันเชื่อว่าเสวี่ยนเย่นจะ ต้องมาเจอหน้าฉันแน่นอน”

ทันใดนั้นแววตาของหลงเถิงก็เศร้าลง เขาค่อยๆ พูดด้วยเสียงที่ช้าลง

“จากนั้น สิ่งที่ฉันรอมาได้คือข่าวการเสียชีวิตของ เสวี่ยนเย่น ฉันเห็นคนในตระกูลจงจัดงานศพให้เส วี่ยนเย่นที่ภูเขาปาเป่ากับตา คนในตระกูลจงบอกว่าฉัน เป็นคนฆ่าเสวี่ยนเย่นตาย ฉันถามจงจิ๋วเจินว่าลูกสาวฉัน อยู่ที่ไหน จงจิ๋วเจินดึงฉันไปยังมุมที่ไม่มีคน บอกว่าถ้า หากฉันยังพูดเรื่องของลูกสาวอีก ก็จะรีบเอาชีวิตของฉัน ทันที จากนี้ไปห้ามให้ฉันเปิดเผยความสัมพันธ์ของฉัน กับเสงี่ยนเย่น ไม่เช่นนั้นตระกูลจงไม่ปล่อยฉันไปแน่ๆ”

“ฉันรู้ว่าเขามีความสามารถแบบนี้ ฉันกลับมายังหลินอาน แต่ฉันเชื่อว่า ลูกสาวของฉันยังไม่ตายแน่นอน ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ตามหาลูกสาวไปทั่วทุกประเทศ”

“ในตอนแรกเริ่มไถ่ถามทารกที่ไม่มีพ่อแม่ ต่อมา เทคโนโลยีพัฒนา ฉันก็เริ่มใช้ DNA ในการตามหา แต่ ฉันหาไปยี่สิบกว่าปี ก็ยังหาไม่เจอ”

“แล้วฉันกลับมายังบ้านตระกูลหลงได้ยังไง?” หลงหลิงถาม

“สี่เดือนก่อนหน้านี้ ผู้ชายคนหนึ่งโทรหาฉัน กะทันหัน พวกเขาบอกว่ามีข่าวเกี่ยวกับลูกสาวฉัน ฉัน ได้ยินแล้วก็ตกใจมาก รีบนัดสถานที่และเวลากับเขา ขณะที่อยู่ในห้อง ฉันก็เจอเธอที่นอนอยู่บนเตียง

ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอ ฉันก็มั่นใจแล้ว เธอก็คือ ลูกสาวของฉันกับเสวี่ยนเย่น เธอและเสวี่ยนเย่นคล้าย กันมาก สิ่งที่สำคัญคือ บนตัวของเธอยังมีหยกหงส์ทอง อยู่ นั่นคือสิ่งของติดตัวของเสวี่ยนเย่น! ในใจของฉัน ไม่มีข้อสงสัยอะไรอีก เธอก็คือลูกสาวของฉัน

พอพูดถึงจุดนี้ แววตาที่หลงเถิงมองหลงหลิงนั้น เผยให้เห็นถึงความลึกซึ้ง

“คนสองคนที่ส่งเธอมา ที่จริงแล้วเป็นคนของ ตระกูลจง จากปากของพวกเขา ฉันจึงจะรู้สึกสาด เหตุการณ์ตายของเสวี่ยนเย่น ที่แท้ตอนนั้นจนในตระกูล จงจะฆ่าลูกทิ้ง หลังจากที่เสวี่ยนเย่นและช่ายหนงรู้เข้า จึงพาลูกหนี้ไป แล้วถูกคนในตระกูลบังคับไปถึงหน้าผา เธอกระโดดลงจากหน้าผา ใช้ร่างกายของตัวเองปกป้องช่ายหนงและลูก ตลอดปีมานี้ ตระกูลจงก็ตามหาข่าว ของเธอมาโดยตลอด พวกเขาทั้งสองก็คือคนที่รับผิด ชอบตามหา”

หลงหลิงก้มหน้าลง ในดวงตาของเธอมีน้ำตา ไหลออกมา คุณแม่ตายเพราะช่วยตัวเองไว้

“ลูกน้อย ไม่ต้องร้อง!”

หลงเถิงช่วยหลงหลิงเช็กน้ำตา แต่ว่าในดวงตา ของเขาจะไม่มีน้ำตาได้อย่างไรกัน “ก่อนที่เสวี่ยนเย่นมี ชีวิตอยู่เธอดีกับสองคนนั้นมาก พวกเขารู้ว่าหากส่งเธอ ไปยังบ้านตระกูลจง บ้านตระกูลจงต้องฆ่าเธอทิ้งแน่นอน ฉะนั้นพวกเขาก็เลยส่งเธอมาที่ฉัน ตอนนั้นเธอได้รับบาด เจ็บหนักมาก ฉันจึงส่งเฮไปที่โรงพยาบาล หลังจากนั้น สิบวัน เธอจึงจะค่อยๆ ฟื้น”

“งั้นพวกเขาได้พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ของฉัน ไหม?” หลงหลิงถาม ตอนนี้เธออยากรู้เรื่องที่เกี่ยวกับจง ยู่ แล้วก็ ตัวเองก็คือจงยู่ที่อยู่ในไดอารี่เล่มนั้นจริงๆหรอ?

“พวกเขาแค่พูดว่าเธอตกลงมาจากชั้นสามของ โรงแรมหนึ่งในจีนหลิง พวกเขาก็ไม่รู้เรื่องราวของเธอ พวกเขาแค่พูดว่า ในคืนที่พวกเขาพาเธอออกจากจีน หลิง มีคนที่มีอำนาจกลุ่มหนึ่งกำลังตามหาผู้หญิงที่ชื่อ “จงยู่” คิดว่าก่อนหน้านี้เธอก็น่าจะเป็นจงยู่แหละ”

“จริงด้วย ที่จริงแล้วตอนที่อยู่โรงพยาบาล เธอยัง สวมสร้อยเส้นหนึ่งไว้ เพราะว่าการรักษา คุณหมอจึง ปลดสร้อยออก หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา เธอก็ได้เสียความทรงจำไป ฉันรู้สึกว่าแบบนี้เป็นข่าวดีสำหรับเธอ จึง ไม่ได้คืนสร้อยคอให้เธอ กลัวว่าเธอจะนึกถึงเรื่องก่อน หน้านี้ ตอนนี้ฉันจะคืนมันให้กับเธอ!” หลงเถิงพูดอีกครั้ง

หลงเถิงเดินเข้ามาในห้องทำงาน ในไม่ช้าก็ออก มา หยิบสร้อยคอที่อยู่ในมือให้หลงหลิง วางพักอยู่ในมือ ของเขาเงียบๆ คือวันนั้น วันที่เจี๊ยนหมิงจัดงานเลี้ยงให้ ฉินหลัง ฉินหลั่งสวมสร้อยแปดเหลี่ยมนี้ให้จงยู่กับตัว เอง

หลงหลิงรับสร้อยเส้นนี้มา เธอรู้สึกคุ้นเคยกับ สร้อยเส้นนี้มาก ในสมองของเธอค่อยๆ มีภาพบางอย่าง ปรากฏขึ้นมา แต่ว่าภาพนั้นเลื่อนผ่านไปเร็วมาก หลงหลิ งมองไม่ชัด เธอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเหมือนกำลัง จะตื่น

หลงหลิงนั่งอยู่ข้างโต๊ะชา หยิบดินสอขึ้นมาแท่ง หนึ่ง เปิดไดอารี่ออก เขียนคำว่า “จงยู่” อยู่ใต้ที่หน้าแรก ที่เขียนคำว่า “จงยู่อยู่แล้ว”

ตัวหนังสือเหมือนกันเปะ ถึงแม้คนโง่ก็มองออก คนที่เขียนคือคนเดียวกัน

“พี่ นี่คือไดอารี่ของพี่!” หลงเย็นพูดด้วยความ ตกใจ

หลงหลิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเปิดไดอารี่อีกครั้ง มองดูตัวหนังสือที่บันทึกอยู่ในไดอารี่ รูปในสมองก็ ชัดเจนขึ้นมาทันที

ผู้หญิงที่ตกในทะเลสาบยุ่นซีคือตัวเอง ผู้ชายที่ช่วยตัวเองไว้ คือฉินหลัง!

ตัวเองไปทำงานที่ร้านอาหารตะวันตก ถูกคนอื่น มารังแก ผู้ชายที่ช่วยตัวเองไว้ คือฉินหลั่ง!

พวกเจิ้งเย่นกดทับตัวเองลงไปในน้ำ ทำเอาตัว เองเกือบเสียชีวิต คนที่พุ่งเข้ามาช่วยตัวเองโดยไม่สนใจ สิ่งอื่น คือฉินหลั่ง

ฉินหลั่ง ฉินเทียน มหาลัยจีนหลิน เจิ้งเย็น การคัด เลือก “เกิร์ลกรุปตามฝัน” เซี่ยงไฮ้ “Hello girl” ทั้งหมดนี้เธอต่างก็จำได้หมดแล้ว หลงหลิงจำได้

หมดแล้ว

เธอก็คือจงยู่!

ฉินหลั่งคือแฟนของเธอ

ทันใดนั้น จงยู่ก็นึกขึ้นว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในหลิน อาน ฉินหลั่งได้พยายามจามจีบเธอตลอด ปลุกให้ความ ทรงจำเธอตื่น แต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็จะเข้าใจเขา ผิดตลอด ทำให้ฉินหลั่งเสียใจตลอด

จงยู่รู้สึกผิดและรู้สึกเสียใจมาก เธอรู้ว่าว่าตัวเอง

ทำผิดต่อฉินหลั่ง!

ตอนนี้เธออยากให้ฉันหลั่งกลับมาอยู่ข้างกา ยมากๆ! อยากจะพูดว่าขอโทษกับฉินหลั่งในตอนนั้น เธอ จะกลับไปรักเขาเหมือนเมื่อก่อนที่เคยรักเขา

ดวงตาของจงยู่มีน้ำตาที่เร่าร้อนไหลลงมา ริมฝีปากของเธอโค้งงอเป็นดังเสียวจันทร์ ร่างกายกำลังสัน ในปากพูดพึมพำว่า “ฉันจำได้แล้ว ฉันจำเรื่องทั้งหมดได้ แล้ว ฉันคือจงยู่ เขาไม่ได้พูดโกหก ฉันคือแฟนของ เขา…”

“พี่ พี่จำได้หมดแล้วหรอ? ไม่ต้องตื่นเต้นนะ การ จำได้คือเรื่องที่ดี ไม่ต้องร้อง…” หลงเยันเห็นจงยู่ ร้องไห้แล้วก็เสียใจ ในใจรู้สึกสงสารมาก”

“หลงเย็น ฉันทำร้าย…ทำร้ายหัวใจเขา….ไปหมด แล้ว ฉันควรจะทำยังไงดี? เขาต้องไม่ให้อภัยฉัน แน่ๆ…แต่ว่าฉันคิดถึงเขามากๆ ฉันอยากให้เขากลับมา อยู่ที่ข้างกายฉัน ทำอย่างไรดี”

จงยู่ร้องไห้จนตาบวมไปหมด นึกถึงวันที่เธอแต่ง งานกับหยูหมิง ฉินหลั่งยื่นมือมาทางเธอ พูดคำนั้นออก มาด้วยความลึกซึ้งว่า “จงยู่ เธอ…ไม่เอาฉันแล้วจริงๆ หรอ?”

หัวใจของจงยู่จะแตกสลายแล้ว เธอสามารถนึก ได้ว่าความเจ็บปวดในตอนนั้นของฉันหลังมากมายเพียง

ไหน ถ้าหากเป็นไปได้ เธอยอมที่จะใช้อายุห้าสิบปี แลก กับการย้อนเวลากลับไป ถึงแม้ว่าตัวเองจะเจ็บปวดดั่งอยู่ ในเปลวไฟ ก็ไม่มีทางให้ฉันหลั่งเสียใจแม้แต่น้อย

“ฉันรู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้แน่มากๆ ฉันร้ายมาก เขาชอบฉันขนาดนั้นแท้ๆ ทำดีเพื่อนฉัน แต่ฉัน….” จงยู่ ไม่หยุดที่จะโทษความผิดของตัวเอง

“พี่เขาให้อภัยพี่แน่นอน ตอนนี้พี่รับโทรหาเขาเขาจะต้องดีใจมากแน่ๆ …” หลงเย็นพูดปลอบใจ ไม่ เห็นฉินหลั่งในสองสามวันนี้ เธอรู้สึกเสียใจมาก แต่ว่า เธอก็ไม่มีหน้าที่จะโทรหาฉินหลั่ง

หลงเย็นรู้แล้ว ตัวเองกลับฉินหลั่งนั้นเป็นไปไม่ ได้ ตอนนี้ให้เธอได้ยินเสียงของฉินหลั่ง หลงเย็นก็ พอใจมากแล้ว

จงยู่หยิบโทรศัพท์ออกมาคิดไปนานมาก ไม่ว่าฉิน หลังจะมีท่าที่ยังไงกับเธอ เธอก็สมควรจะโทรหาฉินหลั่ง แน่นอน ในใจลึกๆ ของเธอก็ยังหวังว่าฉินหลั่งจะให้อภัย เธอ จะให้โอกาสเธออีกครั้ง

จงยู่สูดหายใจลึก แล้วโทรหาฉินหลั่ง…

เกาะฟ้า คฤหาสน์ตระกูลฉิน ฉินป๋อสงจัดงาน เลี้ยงอยู่ในห้องโถง

ในทุกๆ บ้านทุกคนต่างก็มอบของขวัญให้ เหลือ เพียงแค่สามบ้านสุดท้ายแล้ว

หลังจากตัวแทนบ้านหลังหนึ่งมอบของขวัญ เรียบร้อยกำลังจะถอยลงไป ผู้ชายที่อยู่มุมขวาสุดของ ห้องโถงได้ลุกขึ้น แล้วเดินมาทางฉินป้อสง

เห็นเพียงแต่ชายที่อายุ40กว่าปี ตัดทรงสกินเฮด สวมเสื้อสูทสีมืด ข้างล่างคือกางเกงยีน บนเท้าสวม รองเท้าผ้าใบสีขาว ดูแล้วหล่อเหลา ท่าทีและแววตาจะมี ความสบายชิวๆ

ตอนแรกหลินจูกำลังพูดเสียงเบากับฉินเทียน พอ เห็นผู้ชายคนนี้ เธอก็อึ้งไปเลย จากนั้นแววตาก็หยุดอยู่บนตัวของเขา สีหน้าจริงจังมาก

เห็นผู้ชายเดินมาทางตัวเอง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มใน ตอนแรกของฉินป่อง ตอนนี้มีความเย็นชาเล็กน้อย แวว ตาก็เผยถึงความมีอำนาจออกมา

“คุณพ่อ ผมขอมอบให้ท่านครับ”

ผู้ชายคือลูกชายคนที่เก้าของฉินป๋อสง ฉินเว่ยหยั วน ฉินเซียนหยวนนำสร้อยข้อมือที่ทำจากไม้พะยูง อินเดียมอบให้พนักงงานที่ทำหน้าที่รับของขวัญจากนั้น ก็พูดกับฉินป้อซางว่า “ขอให้ท่านเจริญรุ่งเรือนก้าวหน้าดั่ง ทะเลที่กว้างใหญ่ และอายุยืนยาวดั่งภูเขาที่สูงใหญ่”

หลังจากพูดจบ ก็ยืนอยู่ข้างฉินป๋อสงไม่ขยับอะไร รอฟังคำสั่งจากฉินป๋อสงให้เขากลับไป

สร้อยข้อมือที่ทำจากไม้พะยูงอินเดียที่ฉินเว๋ยหย้ วนมอบให้ถึงแม้ว่าราคาจะอยู่ที่ประมาณสิบล้าน แต่ว่า อยู่ต่อหน้าทุกคนนานเลี้ยงแบบนี้ ก็ไม่สมควรที่จะถูกพูด ขึ้นแล้ว ก่อนหน้านี้มีคนมอบงาช้าง ต้นโสม เครื่องหยก นาฬิกา ภาพวาดเป็นต้น ราคาต่างก็อยู่ที่สามร้อยล้านขึ้น ไป เทียบกันแล้ว สิ่งที่ฉินเว่ยหยวันมอบให้ช่างน้อยนิด ไปจริงๆ

ในตอนที่ฉินเว่ยหย้วนเผชิญหน้ากับฉินป๋อสง เหมือนว่ากำลังรายงานของบริษัท ไม่ได้เผยออกมาจาก ใจริงๆ เหมือนคนอื่นๆ ที่ใบหน้ายิ้มแย้ม ท่าทีให้ความ เคารพ แล้วหวังที่จะได้รับการชื่นชมจากฉินป้อสง ห่าง กันไปไกลมาก