บทที่ 248 วันก่อนที่ความทรงจำจะกลับคืนมา

“หลงหลิง เธอเข้ามาได้อย่างไร?” หยูหมิงดับ โทรศัพท์ลง มองดูหลงหลิง แล้วถามด้วยความตกใจ

หลงหลิงถอนหายใจเบาๆ นั่งไปยังข้างกายของ หยูหมิง แล้วพูดว่า “พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ฉัน ไม่สามารถมาหานายได้หรอ?”

สามวันมานี้ หลงหลิงก็สามารถรู้สึกได้ว่า หยูหมิง แยกห้องนอนกับตัวเอง เห็นตัวเองแล้วก็ทำตัวไม่เป็น ธรรมชาติแปลกๆ ต้องเป็นเพราะพ่อสามีหยูจื้อพูดอะไร

กับหยูหมิงแน่นอน

หลงหลิงที่เป็นฝ่ายหญิง แน่นอนว่าไม่สามารถมา ห้องหยูหมิงเองได้ แต่ว่าในใจของเธอไม่เข้าใจและรู้สึก แปลกจริงๆ

คืนนี้ เธอคิดอยู่ในห้องนานมาก ในที่สุดก็ทนไม่ ได้แล้วมาถึงห้องของหยูหมิง พูดคุยแลกเปลี่ยนความ คิดในใจกับเขา

“คุณชายหยู พ่อของนายพูดอะไรกับนายไว้ใช่ ไหม?” หลงหลิงพูดความสงสัยที่อยู่ในใจออกมาเลย “เออ….” หยูหมิงลังเลในใจ เพราะว่าคุณพ่อนั้น กลัวฉินหลั่ง กลัวว่าเพราะหลงหลิงจะเป็นผลเชื่อมมากับ

ตระกูลหยู และแก้แค้นตระกูลหยู ฉะนั้นจึงไม่ใหตัวเอง

แตะต้องตัวหลงหลิง แต่ว่าเหตุผลนี้จะพูดออกจากปาก

ได้อย่างไรกัน? ให้หลงหลิงรู้แล้ว จะต้องรังเกียจที่ตัวเองเป็น คนไม่กล้าแน่นอน หยูหมิงไม่อยากเสียหน้า แบบนี้จริงๆ

“คุณพ่อนั้นเคยบอกฉัน เขาย้ำเตือนฉันว่า ถึงแม้ จะแต่งงานกันแล้ว แต่ว่าต้องเห็นการงานเป็นเรื่อง สำคัญกว่า เขากลัวว่าฉันจะเสียในหน้าที่การงานเพราะ เธอ ฉะนั้นสองสามวันนี้จึงละเลยเธอไปหน่อย หลงหลิง เธอโทษฉันไหม?” หยูหมิงจับมือของหลงหลิง พูดกับ เธอด้วยความอ่อนโยน

“แต่แบบนี้จริงๆ หรอ?” หลงหลิงถามด้วยเสียง เบา เธอมีความรู้สึกแบบหนึ่งว่า เรื่องราวไม่ได้ง่ายเหมือ นที่หยูหมิงพูดแบบนี้

“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะโกหกเธอได้ยังไง?” หยูห

มิงพูด

มือของนวดไปที่มือของหลงหลิงเบาๆ มองดูใบ หน้าเล็กๆ น่าเอ็นดูของหลงหลิง ลูกตาที่ดำเขา ขนตาที่ ทั้งงอนทั้งยาว รวมถึงลำคอที่ขาวใส หยูหมิงรู้สึกว่าหลง หลิงคือผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก

แววตาของเขาเริ่มหลงใหล ค่อยๆ เข้าใกล้ ใบหน้าของหลงหลิง อยากจะจูบลงไปยังริมฝีปากอมชม พูดของหลงหลิง

หัวใจของหลงหลิงยิ่งอยู่ยิ่งเต้นเร็วขึ้น เธอมี ความรู้สึกหนึ่งว่า หยูหมิงจะจูบเข้ามา อาจจะเป็นไปได้ที่ ออกมาแล้วก็เก็บไม่ได้อีกเลย ครั้งแรกของเธอก็อาจจะ จบลงในวันนี้แล้ว
“คุณชายหยู ฉันอยากดื่มกาแฟ นายช่วยชงให้ฉัน หน่อยได้ไหม?” ในตอนที่หยูหมิงห่างจาก เธอ10เซนติเมตร จู่ๆหลงหลิงก็พูดขึ้นมา

เธอยังไม่ได้เตรียมตัวมาดี เธอต้องการให้เวลา ตัวเอง

“ได้ เธอนั่งอยู่ที่นี่ ฉันไปตอนนี้เลย!”

ในใจของหยูหมิงรู้สึกรำคาญมาก อีกนิดเดียวก็ จูบเข้าแล้ว หลังจากนั้นเขาก็สามารถทำอย่างอื่นต่อไป ได้แล้ว ความหวังตลอดระยะเวลามานี้ก็จะสำเร็จแล้ว แต่ ว่าตอนนี้เขาได้แต่อดทนกับความต้องการของตัวเอง

“ได้ เธอนั่งอยู่ที่นี่ ฉันไปชงกาแฟมาให้!” หยูหมิง พูด หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็ยิ้มกับหลงหลิง แล้วหัน หลังเดินไปทางห้องครัว

หยูหมิงมาถึงห้องรับแขก ถามไปยังสาวใช้อาซิง ตอนนี้คุณพ่ออยู่บ้านไหม หยูหมิงคิดว่าคุณพ่อต้องไป จัดการเรื่องที่เกิดขึ้นในงานแต่งแน่ๆ สองสามวันนี้เขา จัดการกับงานนี้อยู่คลอด

ในใจของหยูหมิงอดไม่ได้ที่จะดีใจ เมื่อกี้ตอนที่ อยู่ในห้อง เขาทนไม่ไหวแล้ว หยูหมิงตัดสินใจแล้วว่า คืนนี้จะทำเรื่องนี้กับหลงหลิง ให้หลงหลิงไม่ต้องบอก คุณพ่อก็ได้แล้ว

“หลงหลิงสงวนตัวเรียบร้อยเกินไปแล้ว อยู่บน เตียงมักจะปล่อยไม่ออก จริงด้วย รปภ.ในบ้านมี “ยาปลุก เซ็กส์! ไปขอพวกเขาหน่อยดีกว่า”
หยูหมิงพูดพึมพำอยู่ที่ปาก หลังจากพูดจบ ก็โทร หารปภ. ให้เขารีบส่ง ยาปลุกเซ็กส์’ มา

ในห้องของหยูหมิง หลงหลิงนั่งอยู่บนเตียง ใน ใจของเธอก็ยังคงกังวลมาก ถ้าหากครั้งนี้หยูหมิง “กิน” เธอแล้วจริงๆ เธอควรจะทำอย่างไรดี?

“ก่อนหน้านี้คุณชายหยูเคยช่วยฉันไว้พวกเราผ่าน เรื่องราวมามากมายขนาดนั้น ในใจฉันก็ชอบเขา อีก อย่าง ตอนนั้นฉันกับเขาเป็นสามีภรรยากันแล้ว ถ้าหาก เขาทำแบบนั้นกับฉันจริงๆ ละก็ ที่จริงแล้ว….ที่จริงแล้วก็ เป็นเรื่องธรรมดา ฉัน ..ฉัน ”

หลงหลิงกำลังคิดอยู่ในใจ แก้มของเธอแดงกระ หย่ำ ใบหน้าเริ่มเร่าร้อน รู้สึกเขินอายมาก

“พอแล้ว ไม่ต้องคิดแล้ว” หลงหลิงพูดเตือนตัว เอง เธอเห็นบนโต๊ะทำงานมีโต๊ะกองหนึ่งวางเรียงอยู่ ลุก ขึ้นแล้วเดินไป พูดพึมพำด้วยความสนใจว่า “คุณชายหยู ชอบอ่านหนังสือขนาดนี้เลยหรอ? ไม่รู้ว่าเขาอ่าน หนังสือประเภทไหนกันนพ”

หลงหลิงหยิบขึ้นมาสองเล่ม เห็นว่าทั้งสองต่างก็ เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจ หลงหลิงจึงวางกลับไปยัง ที่เดิม

“หม นี่คืออะไร?” หลงหลิงเห็นไดอารี่เก่าเสียเล่ม หนึ่งในกองหนังสือที่เรียงอยู่ สะดุดตามาก หลงหลิงจับ มันขึ้นมา

เธอเห็นหน้าแรกมีชื่อของ “จงยู่” เขียนอยู่ ในใจมีความหวั่นไหวเล็กน้อย

จงยู่?

นี่คือแฟนของฉินหลั่งไม่ใช่หรอ ทำไมบนไดอารี่ ถึงมีชื่อของเธอ? ก่อนหน้านี้ฉินหลั่งยังคิดว่าฉันเป็น แฟนของเขาอีก ไดอารี่เล่มนี้เป็นของเธอหรอ

หลงหลิงเปิดไปยังหน้าอีก คือไดอารี่ประจำวัน เล่มหนึ่ง

หลงหลิงเปิดไปทีละหน้า มองเห็นความโชคร้าย ที่จงหยูพบเจอ ชีวิตที่ยากลำบาก หลงหลิงซึ้งใจมาก เธอรู้สึกสงสารจงยู่มาก และได้นึกถึงฉินหลั่ง ถึงว่าล่ะ เขาถึงได้รักจงยู่ขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ

ความเกลียดในใจของเธอที่มีต่อฉินหลังจึงลดลง เล็กน้อย

ในไม่ช้า หลงหลิงเปิดไปยังไดอารี่ของเดือน4 วันที่12 ก็คือวันที่ฉันหลั่งและจงยู่พบเจอกันครั้งแรก .พวกเจิ้งเย่นทั้งสามคนรังแกฉันในร้าน

อาหาร….ฉันวิ่งไปยังข้างทะเลสาบยุ่นซี ฉันรู้สึกว่าโลก ใบนี้กลายเป็นสีเทา…ฉันกระโดดเข้าไปในน้ำ ในขณะที่ ฉันกำลังใกล้จะตาย มีผู้ชายคนหนึ่งโดดเข้ามาใน ทะเลสาบช่วยฉันไว้….เขาบอกฉันว่าเขาชื่อฉินหลั่ง ฉัน ทานอาหารทะเลกับเขา เขาให้ความหวังใหม่ที่จะมีชีวิต ต่อกับฉัน…”

หลังจากอ่านจบแล้ว นอกจากหลงหลิงจะซึ้งใจ

แล้ว เธอยังรู้สึกสงสัย ทำไมถึงเหมือนกับประสบการณ์ตอนที่เธออยู่มหาลัยเจียงหนานกับคุณชายหยู?

ในใจของหลงหลิงรู้สึกว่าผิดปกติ เธอเปิดอ่าน หน้าข้างหลังต่อ

“เดือน 4 วันที่13 ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉินหลั่ง จ้องขโมยเงินของอาจารย์ซู ฉันเองก็เกลียดเขามาก แต่ ว่าในใจฉันก็ยังปล่อยเขาไม่ลง ฉันเตรียมตัวจะออกจาก มหาลัยไปทำงาน คืนเงินแทนเขา ในใจของฉัน ขอแค่ เขาสามารถมีชีวิตที่ดี สำคัญยิ่งกว่าการที่ฉันจะได้ เรียน.

“เดือน4 วันที่17 วันนี้ในตอนที่กินข้าวโพด ฉัน ร้องไห้อีกแล้ว ฉันคิดถึงตอนเด็กๆ ตอนที่คุณแม่ตะโกน ขายข้าวโพดอยู่ข้างถนน และเรื่องที่ฉันขอร้องให้เขาซื้อ แฮมเบอร์เกอร์ให้ฉัน ตอนนั้นฉันไม่เชื่อฟังเลยจริงๆ …”

“เดือน4วันที่20 ที่แท้กิจกรรมการรับบริจาค “หมู่บ้านยากจน คุณชายที่บริจาคเงินสิบล้านก็คือฉิน หลัง….หลังจากนั้นแฟนเก่าของเขายังเปิดโปงเขาอีก บอกว่าเขาบริจาคมาสิบล้านเพื่อที่จะสร้างภาค แต่ว่าใน ตอนนั้นฉินหลั่งกลับบริจาคไปหนึ่งร้อยล้าน.”

“เดือน4วันที่15 ฉินหลั่งอยู่ในร้านอาหารตะวันตก มีเรื่องกับคนอื่นเพราะฉันเขาให้คนที่ดีฉันคุกเข่าเลีย ข้าวที่พื้น หลังจากที่พวกเรากลับถึงมหาลัยแล้ว เจิ้งเย่ กดฉันลงไปในน้ำ ฉันรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตายแล้ว เขา ได้รับบาดเจ็บหนักมากเพราะว่าช่วยฉันไว้ ต่อมาคือ ตระกูลของฉินหลั่งที่ส่งเฮลิคอปเตอร์6ลำมาช่วยฉัน ไว้…
หลงหลิงยิ่งเปิดอ่านก็ยิ่งสงสัย เรื่องราวที่จงยู่ที่ อยู่ในไดอารี่ คล้ายกับเรื่องที่ตัวเองเคยผ่านมากับหยูหมิ งมาก

หากเป็นเรื่องหนึ่งสามารถพูดได้ว่าเป็นความ บังเอิญ แต่ว่าเรื่องทั้งหมดต่างก็เหมือนกันหมด แบบนี้ พูดยังไงก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ!

หลงหลิงมองดูตัวหนังสือไดอารี่ จู่ๆเธอก็รู้สึกได้ ถึงความรู้สึกนั้น ราวกับว่าจงยู่ในไดอารี่ก็คือตัวเธอเอง!

ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน นี้ วนเวียนอยู่ในร่างกาย ของหลงหลิง จู่ๆก็มีภาพของฉินหลั่งปรากฏอยู่ในสมอง ของเธอ ฉินหลังกำลังเรียกเธออยู่ “เธอก็คือจงยู่”

“ไม่ ไม่ใช่แบบนี้” มือทั้งสองข้างของหลงหลิงจับ ไปที่หัว เธอรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

ขณะนี้ ประตูห้องถูกเปิดออกแล้ว หยูหมิงน้ำ กาแฟที่ใส่ ยาปลุกเซกซ์” ไว้แล้วเดินเข้ามา “หลงหลิง กาแฟที่เธอจะเอามาแล้ว”

เห็นว่าหลงหลิงยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงาน ไดอารี่เล่ม นั้นก็ถูกเปิดออก หัวใจของหยูหมิงก็สั่นขึ้นมาทันที กาแฟหกอยู่บนพื้น “คาซา” แตกเป็นเศษๆ

“คุณชายหยู คุณสามารถบอกฉันได้ไหมว่านี่เป็น

เรื่องอะไรกัน? ทำไมเรื่องที่นายและฉันเคยผ่านมาด้วย

กัน กับเรื่องราวในไดอารี่ของ จงยู่” ถึงเหมือนกัน?” หลง

หลิงกังวลในใจ อยากจะรีบรู้คำตอบ เห็นท่าทีที่หยูหมิงทำแก้วตกแตก เธอยิ่งรู้สึกว่ามีปัญหาแล้ว

“อ้า คืออย่างนี้ นี่ …ไดอารี่เล่มนี้ฉันเก็บได้…ฉัน รู้สึกว่าน่าสนุกดี จึงเก็บมันไว้ ตอนนี้ฉันนำมันไปทั้ง ตอนนี้เลย…หยูหมิงพูดติดๆ ขัดๆ เขากำลังจะเดินไป ยังหน้าโต๊ะทำงาน นำไดอารี่เล่มนั้นไปทั้ง

จู่หลงหลิงก็จับไดอารี่เล่มนั้นไว้ หยูหมิงจะต้อง ปิดบังอะไรไว้แน่ๆ หลงหลิงน้ำไดอารีขึ้นมา มองหยูหมิง ไปหนึ่งที่ จากนั้นก็วิ่งออกจากห้องไป

หลงหลิงรู้สึกว่า มีความเป็นไปได้ที่ตัวเองจะเป็น จงยู่ ในไดอารี่เขียนไว้ว่าจงยู่มีเพียงแม่คนเดียว อีก อย่างก็ได้เสียชีวิตในไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้แล้ว

ถ้าหากตัวเองเป็นจงยู่จริงๆ แล้วก็งั้นหลงเถิงคือ ใครกัน?

ในระหว่างนี้มีความลับมากมาย เธอต้องการ ทำให้ชัดเจน เธอไม่สามารถมีชีวิตต่อด้วยความไม่รู้เรื่อง อะไรแบบนี้ได้แล้ว

หลงหลิงออกจากบ้านหยู เรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง

มุ่งตรงไปทางชุมชนหมิงซื่อ เธอจะถามคุณพ่อให้ชัดเจน หลงหลิงนำไดอารี่วิ่งเข้าไปในวิลล่าของตัวเอง

“หลิงเอ๋อทำไมถึงรีบแบบนี้? เกิดเรื่องอะไรขึ้น” หลงเถิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก คิดเกี่ยวกับ ปัญหาการพัฒนาบริษัท

“พี่! เพราะพี่คิดถึงบ้านแล้วใช่ไหม?” หลงเย็นได้ยินเสียงดังขึ้น ก็ออกมาจากในห้องเช่นกัน

หลงหลิงยืนอยู่หน้าคุณพ่อ ถามว่า “คุณพ่อ คุณ พ่อมีเรื่องอะไรปิดบังฉันไว้ใช่ไหม?”

“หลิงเอ๋อ ลูกกำลังพูดอะไรอยู่ พ่อจะมีเรื่องปิดบัง ลูกไว้ได้ยังไง อย่าคิดไปมั่ว คืนนี้ก็นอนที่บ้านเถอะ รีบ กลับห้องไปพักผ่อนเถอะ” หลงเถึงหลบสายตาของหลง หลิง ยิ้มด้วยความไม่เป็นธรรมชาติ

“คุณพ่อ พอคุณพ่อพูดโกหกแววตาที่จะสว่างไสว พ่อกำลังโกหกฉันอยู่ใช่ไหม? ฉันอยากถามพ่อว่า ฉัน…ฉันไม่ใช่ลูกสาวของพ่อใช่ไหม” หลงหลิงรวบรวม ความกล้ามากมายจึงจะถามออกมาจากปาก

ถ้าหากเธอเป็นจงยู่ งั้นแม่ของเธอก็คือสาวชนบท ที่ชื่อ “ช่ายหนง” เธอไม่มีพ่อ ฉะนั้น หลงเถิงก็ไม่ใช่พ่อ ของเธอ

“หลิงเอ๋อ! ห้ามพูดไปมั่ว! ฉันจะไม่ใช่พ่อของเธอ ได้ยังไง” หลงเถิงพูดด้วยความตื้นตันใจ

“พี่? ทำไมพี่ถึงถามคำถามนี้กับพ่อล่ะ! พี่คือหลง

หลิง คือลูกสาวของคุณพ่อ พี่สาวของฉัน พี่อย่าคิดไป มั่วแล้ว” หลงเย็นกอดหลงหลิงไว้แล้วพูดด้วยความเป็น ห่วง

“คุณพ่อ พ่อสามารถบอกฉันได้ไหมว่า “ช่าย หนง” คือใคร?”

หลงหลิงมองคุณพ่อแล้วถาม ในใจของเธอเริ่มมี ความสงสัยกับสถานะของตัวเองแล้วจริงๆ เธออยากจะรู้จริงๆ หลงเถิงปิดบังอะไรไว้กันแน่

ช่ายหนัง!

เยินชื่อสองตัวยีแล้ว ใจของหลงเถิงสั่นหนักมาก ความทรงจำของหลงหลิงกลับมาแล้วหรอ? หลงเถิงอด กลั้นกับความตกใจภายในใจ มองดูหลงหลิง ในใจอดไม่ ได้ที่จะกำหมัดแน่น

“คุณพ่อ ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องที่ผ่านมาของฉัน ถ้า หากพ่อให้ฉันอยู่แบบไม่รู้เรื่องแบบนี้ไปทั้งชีวิต ฉันไม่มี ทางมีความสุขแน่นอน หรือไม่สักวันหนึ่งหากความทรง จำฉันกลับมาแล้ว เป็นไปได้….เป็นไปได้ที่ฉันจะเกลียด พ่อ พ่อช่วยบอกเรื่องที่ผ่านมาให้ฉันเถอะ ฉันใช่หรือ ไม่ใช่ “จงอยู่” กันแน่!”

จงยู่

หลงเถิงตกใจอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะปิดบัง ต่อไปไม่ได้แล้ว หลงเถิงก้มหน้าลงเล็กน้อย ปิดตาแล้ว สูดหายใจยาว ในที่สุดก็พูดออกจากปาก “หลิงเอ๋อ ที่ จริงแล้วเมื่อสี่เดือนก่อนลูกพึ่งมาถึงบ้านตระกูลหลง ก่อนหน้านี้ลูกอาศัยอยู่แต่ข้างนอก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ