บทที่ 242 ฉันยอมปล่อยหลงหลิงไปอย่างสิ้นเชิง

หลงเย็นกอดฉินหลั่งไว้แน่น เธอคิดว่าต่อให้ตัว เองถูกยิงตาย แต่แค่ได้ตายในอ้อมแขนของฉินหลั่ง ชีวิตนี้เธอก็คุ้มค่าแล้ว

แต่ทันใดนั้นเธอก็ถูกผลักออกอย่างแรง พอเธอ ยืนนิ่งแล้วหันไปมอง ฉินหลั่งนั่นเองที่เป็นคนผลักเธอ

หลงเย็นกลัวว่าช่วงเวลานี้ หยูจื้อจะสั่งให้ยิง! เธอ คิดอยากจะเข้าไปกอดฉินหลังอีกครั้ง แต่ว่าฉินหลังมอง เธอด้วยความโกรธพร้อมกับตะคอกใส่เธอว่า “ออกไป เลยนะ! ก่อนหน้านี้ที่คุยโทรศัพท์กัน เธอบอกว่าเธอเป็น คนแต่งงานไม่ใช่เหรอ! แล้วทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นพี่ สาวเธอได้? พูดมา!”

ฉินหลั่งโกรธหลงเย็นมากจริงๆ ถ้าเกิดว่าฉิน หยวนไม่ได้บอกความจริงกับเขา หลงหลังแต่งงานกับห ยูหมิงไปแล้วเขาก็ยังคงจะไม่รู้อะไร

แต่ว่า ตอนที่เมื่อกี้หลงเย็นพุ่งเข้ามาปกป้องเขา โดยที่ไม่คำนึงถึงความเป็นความตายนั้น ในใจของฉิน หลังก็รู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก แต่ว่าถ้าเกิดว่าเธอมาอยู่กับ เขาตอนนี้ ก็อาจจะโดนยิงตายไปด้วยได้ ดังนั้น ฉินหลั่ง ก็เลยผลักเธอออก

“ฉัน…ขอโทษ ฉันโกหกนาย ต่อไปนายจะทำยัง ไงกับฉัน หรือจะลงโทษฉันก็ได้ แต่ว่าตอนนี้นายอย่าพึ่ง คิดเล็กคิดน้อยเลยนะ พวกเขาจะฆ่านาย….” หลงเย็นพูดแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้ฉินหลังอีกครั้ง

“ออกไป ตอนนี้ฉันเกลียดเธอมาก เธอไปให้ไกลๆ ฉันเลยนะ ไป! ” ฉินหลั่งตะคอก

เขารู้ว่าหลงเย็นรักเขา เขาจงใจก้าวไปข้างหน้า ดึงผมของหลงเย็น แล้วก็ตบลงไปที่หน้าของเธอ4ครั้ง ดัง “เพียะๆๆๆ” ใบหน้าของหลงเย็นบวมแดงขึ้นมาทันที

ฉินหลั่งผลักเธอออกจากวงล้อมของมือปืน ทั้ง6คนนั้น หลงเย็นล้มลงที่พื้น จี้หยกฟีนิกซ์ที่หลงหลิง ให้เธอพกติดตัวไว้ก็หลุดออกมาจากเสื้อผ้าของเธอ คน ที่อยู่รอบๆ ก็รีบหยุดหลงเย็นทันที

พอเห็นจี้หยก ฉินหลั่งก็ใจสั่นทันที เขาจำได้ว่าใน ห้องผู้ป่วยวันนั้น จี้หยกฟีนิกซ์นี้ช่ายหนงเป็นคนเอาให้ จงยู่ แล้วก็เห็นว่าหลงหลิงหยิบจี้หยกนั้นขึ้นมา

ฉินหลั่งมองไปที่หลงหลิงแล้วถามว่า “ของชิ้น นั้นคือของเธอ! ”

หลงหลิงถือจี้หยกไว้ แล้วก็ไปยืนอยู่ข้างๆ หลง เย็น มองหน้าฉินหลั่งด้วยความโมโหแล้วพูดว่า “นายทำ แบบนี้กับน้องสาวของฉัน เสียแรงที่เธอชอบนายขนาด นั้น! แถมยังสู้ตายเพื่อปกป้องนาย นายมีจิตสำนึกรึเปล่า”

ตอนนี้หยูหมิงถึงขาไม่อ่อนแล้ว เขายิ้มอย่างเย็น ชาพร้อมกับมองไปที่ฉินหลั่งแล้วตะโกนออกมาว่า “พ่อ ครับ รีบสั่งให้ยิง จัดการไอ้เด็กเวรนี่เถอะครับ ผมแทบรอ ไม่ไหวที่จะได้เห็นภาพมันถูกเชือดแล้ว!”

หยูจื้อมองฉินหลั่งพร้อมกับพูดว่า “ไอ้เด็กเวร ไปสารภาพบาปในนรกแล้วกัน! ” สายตาของเขามองไปยัง ร.ป.ภ.ทั้ง6คน แล้วพูดว่า”เตรียม ยิง! ”

“ปีงๆๆๆ ”

เสียงปืนดังขึ้นหลายนัด ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้อง โถงถึงกับต้องเอามืออุดหู ส่วนใหญ่หลับตา จิตใจสั่น ไหวภายใต้ความตกใจของเสียงปืนใหญ่ ในใจคิดว่า หลังจากปืนหลายนัดนี้ ไอ้เด็กเวรฉินหลั่งต้องเละเทะจน

จำไม่ได้แน่นอน ใครจะไปรู้ว่าหลังจากพวกเขาลืมตาขึ้นมาแล้ว กลับเห็นร.ป.ภ.ทั้ง6คนพร้อมปืนนั้นนอนกองกันอยู่ที่พื้น ที่หน้าผากนั้นมีรู แล้วก็มีเลือดดำๆ ไหลออกมาจากรูพวก

นั้น

ส่วนฉินหลั่งก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

หลายคนกรีดร้องออกมา หยูจื้อตะลึงไปเลย นี่มัน เรื่องอะไรกัน? ทำไมถึงกลายเป็นพวกนั้นที่ตายได้?

ตอนนี้เอง ผู้คนอีกระลอกหนึ่งเข้ามาทางประตู ห้องโถง คนที่เดินอยู่หน้าสุดก็คือผู้ชายอายุ40กว่าที่ดู สง่างาม นั่นก็คือโข่งลิ่งเสียน

ด้านหลังของโข่งลิ่งเสียนก็คือเสิ่นวันเชียน กับ ชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งอีก10คน ในมือของพวกเขาต่างก็ ถือปืน เมื่อกี้พวกเขาเองที่เป็นคนฆ่าร.ป.ภ.ทั้ง6คนนั้น

หลินจูกับผู้หญิงทั้ง4คนลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์เดินอยู่ด้านหลังสุด พอเข้ามาในห้อง ก็รีบวิ่ง เข้าไปหาฉินหลั่ง ดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บอะไรรึเปล่า
หลังจากที่โข่งลิ่งเสียนรู้ว่าฉันหลั่งจะมาที่ตระกูล หยูนั้น ก็เดาว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้น เขารีบโทรหาครอบครัว ในหลินอานทันที ให้ล่วงหน้ามาปกป้องฉินหลั่งก่อน

โชคดีที่พวกเขามาทัน ถ้าเกิดว่ามาช้าอีก1นาทีล่ะ ก็ฉินหลั่งคงโดนยิงตายไปแล้ว

โข่งลิ่งเสียนเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ฉินหลั่ง แล้วก็ ถามอย่างเป็นห่วง ” คุณชายฉิน ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม ครับ”

หยูจื้อเห็นโข่งลิ่งเสียน ใจก็สั่นทันที รีบพูดกับ โข่งลิงเสียนว่า “คุณโข่ง มาที่นี่ได้ยังไงครับ ไอ้เด็ก

นี่ ”

โข่งลิ่งเสียน !

มีคนจำโข่งลิ่งเสียนได้ ก็อุทานออกมาเบาๆ

ทุกคนในห้องโถงต่างประหลาดใจ พวกเขาเคย ได้ยินชื่อเสียงของโข่งลิ่งเสียนที่เซี่ยงไฮ้ แต่ว่าไม่ว่าจะ ยังไงพวกเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมโข่งลิ่งเสียนถึงมาช่วย ฉินหลั่ง

“แกใช่ไหมที่จะฆ่าคุณชายฉิน นี่เบื่อกับชีวิตมาก แล้วสินะ! ” พอพูดจบ โข่งลิ่งเสียนก็ตบหน้าหยูจื้ออย่าง

แรง

เขาโกรธมาก ฉินหลั่งเป็นหลานชายคนโตของ

ตระกูลฉิน! จะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลฉิน แต่ว่าไอ้เจ้าห ยูจื้อคนนี้กลับจะฆ่าฉินหลัง
ปกติแล้วโข่งลิ่งเสียนไม่ดีใคร แต่ว่าตบในครั้งนี้

แต่ว่ากลับตบหยูจื้อจนหูอื้อไปหมด เขามองโข่งลิ่งเสีย

นอย่างมึนงง สมองว่างเปล่าไปหมด ไม่เข้าใจว่าทำไม โข่งลิ่งเสียนถึงได้ทำร้ายตัวเอง คนอื่นๆ ที่ “จับตามอง”อยู่นั้น พอเห็นท่าทางของ

โข่งลิ่งเสียนแบบนี้ พวกเขาก็เริ่มคาดเดากัน โข่งลิ่งเสีย

นเรียกไอ้เด็กเวรนี้ว่า “คุณชายฉิน”

ที่แท้เขาก็ไม่ใช่ยาจก แต่กลับเป็นคุณชายบ้าน รวยที่ยอดเยี่ยมกว่าโข่งลิ่งเสียนอีกยังงั้นเหรอ?

แต่ว่าดูภายนอกของฉินหลั่งแล้ว ดูยังไงก็ไม่

เหมือน

พวกเขากังวลเป็นอย่างมาก ว่าถ้าเกิดว่าตัวตน ของฉินหลั่งเป็นคนที่มีเกียรติสูงศักดิ์จริงๆล่ะก็ ถ้ายังงั้น ที่พวกเขาเคยด่าฉินหลั่งไปก่อนหน้านี้ ก็ถือว่าซวยนะสิ!

“คุณโข่ง มันคือใคร? ” หยูจื้อตั้งสติกลับมาได้ เอามือกุมหน้าตัวเอง แล้วก็ถามโข่งลิงเสียนด้วยความ มึนงง

“เขาคือ…”โข่งลิ่งเสียนอยากจะพูดว่า “คุณชาย

ใหญ่ของตระกูลฉิน! ”

ตระกูลหยูถือว่าเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของหลิน อาน แต่ว่าที่จริงแล้วพวกเขาก็ถือว่าเป็นของตระกูลฉิน หรือหมายความว่า ความจริงแล้วฉินหลั่งเป็นเจ้านาย ของหยูจื้อ

แต่ว่าประโยคหลังโข่งลิ่งเสียนยังไม่ทันจะพูดออกมา ก็มีเสียงหนึ่งที่ดังฟังชัดดังขึ้นที่หน้าประตู

“โข่งลิ่งเสียน แกจะก่อกบฏหรือยังไง!”

ฉันเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามาจาก ด้านนอกห้องโถง ด้านหลังเขามีชายชราร่างบางผมสี ขาว นั่นก็คือฉินหยวนกับท่านโสง

โข่งลิ่งเสียนรู้ว่าความหมายของฉินหยวนก็คือ ตอนนี้คำสั่งห้ามของครอบครัวฉินหลั่งยังไม่ถูกยกเลิก หรือพูดได้ว่า ถ้าเกิดว่าเขาเปิดเผยตัวตนของฉินหลั่งต่อ หน้าทุกคน ก็ถือว่าเป็นการทำผิดกฎ! ถ้าเกิดว่าเอาไป รายการที่ตระกูลแล้ว เขาก็ต้องได้รับบทลงโทษ

โข่งลิ่งเสียนมองหน้าฉินหยวนอย่างโกรธแค้น มือกำแน่น แต่ว่าก็ไม่กล้าพูดต่อ “หึ! รู้อยู่แล้วว่าไอ้พันธุ์ผสมนี้ไม่ใช่อะไรที่ดี! ยัง

จะพาคนมาช่วยมันอีก! ” ฉินหยวนเดินไปหยุดอยู่ตรง หน้าโข่งลิ่งเสียน แล้วก็ยื่นมือออกไปตบหน้าโข่งลิ่งเสีย นดัง “เพียะ”

คนในห้องต่างตะลึงไป พวกเขาต่างก็มองไปที่ ฉินหยวนด้วยความเคารพยำเกรง โข่งลิ่งเสียนเป็นคน ดังที่มีชื่อเสียงที่สุดในมณฑลทางตะวันออกของจีน คือ นายกเทศมนตรี ผู้ว่าจังหวัดยืนอยู่ต่อหน้าเขายังต้อง สุภาพ แล้วตัวตนของชายหนุ่มคนนี้คือใครกันแน่ ถึงกล้า ตบโข่งลิ่งเสียนได้!

ฉินหยวนเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าฉินหลั่ง ยิ้มเยาะ แล้วพูดว่า “นายโชคดีมากนะ เกือบจะได้ไปเจอท่านยมบาลซะแล้ว กลับรอดมาได้! แต่ว่าแบบนี้ก็ดี ฉันจะได้ เล่นกับนายได้สนุกหน่อย ให้นายได้เห็นตัวเองถูกฉัน เหยียบย่ำทีละก้าว ทีละก้าว”

ฉินหยวนมองไปที่หลงหลิง ทำเสียง จุ๊ๆ แล้วก็ มองไปที่ฉินหลังอีกครั้งพร้อมกับพูดว่า “ฉินหลั่งนะฉิน หลั่ง นายนี่ช่างเป็นผู้ที่น่าเวทนาเสียจริง แฟนสาวหนีไป กับคนอื่น แถมยังจะแต่งงานกับคนอื่นอีก! ฉันเห็นแล้วมี ความสุขจะตายอยู่แล้ว”

ฉินหยวนหัวเราะอย่างบ้าระห่ำ “แกยึดมั่นมาก ไม่ใช่เหรอ โชว์ให้ฉันดูหน่อยสิว่าแกจะแย่งแฟนแกกลับ มาได้ยังไง รีบไปสิ! ”

พอเห็นจี้หยกนกฟินิกซ์ชิ้นนั้น ฉินหลั่งก็ มั่นใจ100% ว่าหลงหลิงก็คือจงยู่ เขามองหลงหลิง แล้ว พูดว่า “หลงหลิง จี้หยกนกฟินิกซ์ในมือเธอนั้นฉันเห็น กับตาว่าแม่ของเธอเป็นคนมอบให้เธอ เธอก็คือจงยู่ เธอ แต่งงานกับเขาไม่ได้ เพราะว่าฉันต่างหากที่เป็นคนที่รัก เธอมากที่สุด! ”

หลงหลิงค่อยๆ สายหน้า เธอมองไปที่ฉินหลั่ง สายตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ความกลัว ความ เกลียดชัง ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรในนั้นเลยแม้แต่นิด เดียว

หลงหลิงจับมือหยูหมิงไว้ เธออยากให้หยูหมิงม อบพลังให้เธอ แต่ว่าในใจหยูหมิงนั้นกลัวจนจะตายอยู่ แล้ว
ตอนนี้เขาไม่ได้คิดเลยแม้แต่นิดเดียวว่าหลงหลิง จะเป็นยังไงบ้าง แค่ไม่เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก็พอแล้ว เขาแม้แต่อยากจะสะบัดมือของหลงหลิงออก แล้วก็ไป หลบอยู่ด้านหลัง

ฉินหลั่งเดินเข้ามาหาหลงหลิงช้าๆ นึกถึงเรื่องที่

ตัวเองกับเธอนั้นผ่านเรื่องร้ายๆ มาด้วยกันตั้งมากมาย

แต่ว่าตอนนี้หลงหลิงกลับกลายไปเป็นเจ้าสาวของคน

อื่นแล้ว ฉินหลั่งรู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก ฉินหลั่งยื่นมือไปหาหลงหลิง “เชื่อฉันเถอะ ฉัน ต่างหากที่เป็นแฟนของเธอ ไปกับฉัน โอเคไหม? ”

สายตาของฉินหลั่งเต็มไปด้วยความจริงใจ เขา อยากจะใช้ความจริงใจของตัวเอง ทำให้หลงหลิงได้รับรู้ ถึงความงดงามที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกันเมื่อก่อน

เขาเชื่อว่าแบบนี้เขากับหลงหลิงจะเข้าใจกันโดย ปริยาย

หลงหลิง จงยู่ เธอรู้สึกได้ถึงความรักของฉันใช่ ไหม?

ในชั่วพริบตา ก็มีคลื่นเกิดขึ้นในใจของหลงหลิง จริงๆ แต่ว่าในช่วงเวลานั้น เธอก็นึกถึงเรื่องที่ มหาวิทยาลัยเจียงหนานได้อย่างรวดเร็ว ตอนที่ตัวเอง ตกลงไปในทะเลสาบ หยูหมิงก็เข้าไปช่วยเธออย่างไม่ คิดชีวิต ที่ริมทะเลสาบตะวันตก เพื่อที่จะปกป้องเธอ โดน ทำร้ายจนกระอักเลือด แต่ว่าเขาก็ยังกอดเธอไว้แน่น ไม่ ปล่อยให้เธอได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว
หยูหมิงต่างหากคือคนที่เธอชอบด้วยใจจริง ส่วน เธอกับฉินหลั่งนั้น ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกันเลย แม้แต่นิดเดียว สิ่งที่มีก็คือความเข้าใจผิดเท่านั้น

หลงหลิงสายหน้า “ไม่ นายคงต้องดูโง่อีกแล้วล่ะ แต่ว่าฉันชอบหยูหมิง ฉันรู้ว่านายแข็งแกร่ง แต่ว่านาย บังคับฉันอีกสิ ได้โปรดอย่ามาทำลายอย่างแต่งงานของ พวกเรา!”

คำพูดของหลงหลิงเหมือนกับยาพิษ ฉีดเข้าไป ในร่างกายของฉินหลั่งอย่างรวดเร็ว เขาโซซัดโซเซ เกือบล้มลงที่พื้น

เมื่อก่อนจงยู่รักเขาขนาดนั้น ทำไมตอนนี้ถึงได้ พูดอะไรแบบนี้เพื่อทำร้ายเขาได้

โดยไม่รู้ตัว น้ำตาของฉินหลั่งก็ไหลออกมา ตอน

นี้ร่างกายของเขาแทบจะไม่เหลือแรงแล้ว เขาพยายาม

ใช้แรงเฮือกสุดท้าย พูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ “จงยู่

เธอ….เธอไม่ต้องการฉันแล้วจริงๆ เหรอ? ”

ความผันผวนในหัวใจที่อธิบายไม่ได้ของหลง หลิงเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆ เธอก็เกิดความสงสัยขึ้นใน ใจ “ทำไมฉันถึงรู้สึกปวดใจ?”

แต่ว่าเธอก็ยังคงยืนหยัดพูดต่อ “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ใช่คนที่นายคิดหรอก เชิญออกไปได้แล้ว”

ฉินหลั่งขาอ่อน ล้มลงที่พื้น น้ำตาไหลลงมาอาบ หน้าเขา หยดลงที่พื้น ทันใดนั้นในใจของเขาก็เต็มไป ด้วยความว่างเปล่า รู้สึกว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่ควรค่าแก่การอาลัยอาวรณ์อีกต่อไปแล้ว มีแต่เสียงที่สะท้อนอยู่ใน ใจของเขาว่า “จงยู่ไม่ต้องการฉันแล้ว จงยู่ไม่ต้องการฉัน แล้ว…. .”

ผู้หญิงทั้งสี่คนลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์ รีบเดิน เข้าไปหาฉินหลั่ง แล้วก็ประคองเขาขึ้นมา พร้อมกับถาม อย่างเป็นห่วง “คุณชายฉิน เป็นยังไงบ้างคะ….”

หลินจูเองก็ยืนอยู่ด้านหลังของฉินหลั่ง ประคอง เขาเงียบๆ

ถึงแม้ว่าโข่งลิ่งเสียนจะรู้สึกทุกข์ใจแทนฉินหลั่ง

แต่ว่าภายใต้ความทุกข์ใจนั้น ก็มีความดีใจอยู่ หลงหลิง

ปฏิเสธฉินหลั่งแล้ว ถ้ายังงั้นฉินหลั่งก็น่าจะถูกยกเลิกข้อ

ห้ามของครอบครัวแล้ว โข่งลิงเสียนเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ ฉินหลังแล้ว ถามว่า “คุณชายฉิน คุณหลงหลิงบอกกับคุณอย่าง ชัดเจนแล้ว ตอนนี้คุณยังยืนยันที่จะตามจีบเธออีกเหรอ

ครับ?”

ฉินหลั่งเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น มอง หลงหลิงอยู่หลายวินาที แล้วเขาก็ยิ้มจางๆ พร้อมกับพูด อย่างกระตือรือร้น “ยิน.ยินดีด้วยนะ”

แล้วก็มองไปที่ฉินหยวนทันที พร้อมกับพูดเบาๆ ว่า “คำถามที่ปู่ให้นายมาถามฉัน ตอนนี้ฉันสามารถให้คำ ตอบได้อย่างชัดเจนแล้ว ฉัน…ฉันปล่อยหลงหลิงไปได้ อย่างสิ้นเชิงแล้ว! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ