บทที่ 232 เหรียญเกียรติยศนี่มอบให้เขา

คนที่อยู่บนโต๊ะ ถึงจะไม่ได้คุยโวโอ้อวดเหมือ นเถียนซิง แต่ในใจก็ล้วนหวังว่าบอดี้การ์ดที่กษัตริย์ส่ง มานั้นจะมาเชิญตน

หากได้ใกล้ชิดกับกษัตริย์ แล้วพูดเป่าหูเขา ตระกูลของตัวเองอาจจะได้มากกว่าเงิน5พันล้านเหรียญ นี่ด้วยซ้ำ ! บอดี้การ์ดของกษัตริย์เดินมาที่โต๊ะ ทุกคนบนโต๊ะ

ต่างมองไปที่เขาด้วยสายตาแพรวพราว เว้นแต่ฉินหลั่ง

บอดี้การ์ดยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าทักทายทุกคน จากนั้นเดินไประหว่างฉินหลั่งและหม่าหยาง ทุกคนล้วนประหลาดใจ คนที่กษัตริย์ให้มาหานั้น

ไม่ใช่ตน แต่เป็นหม่าหยางคุณชายหม่า เหมือนเถียนซิง

พูดริงๆด้วย

ทายาทเศรษฐีทั้งโต๊ะ และโต๊ะอื่นๆที่สังเกตเห็น คนคนนี้ ก็ล้วนอิจฉาริษยาหม่าหยาง

หม่าหยางดีใจอยู่ภายในใจ เหมือนถูกรางวัล ลอตเตอรี่5ล้านอย่างไรอย่างนั้น พลางคิดในใจ “ในโต๊ะ นี้ตระกูลเขามีอำนาจที่สุด อีกทั้งครั้งก่อนก็เคยเจอ กษัตริย์บรูไน ถึงแม้พูดคุยกันไม่กี่คำ แต่ฉันก็ทั้งความ ประทับใจไว้ให้กษัตริย์ ดังนั้นวันนี้เขาเลยตั้งใจมาเรียก ฉัน”

ขณะที่หม่าหยางกำลังฝันหวานอยู่ในใจ ก็เห็นบอดี้การ์ดโค้งคำนับให้ฉันหลัง แล้วพูดภาษามลายูจาก นั้นผายมือทำท่าเชื้อเชิญไปทางกษัตริย์

ฉินหลั่งเข้าใจแล้วว่าบอดี้การ์ดอยากให้ตนไปที่ โต๊ะกษัตริย์ เขาก็ไม่ได้อยากนั่งอยู่โต๊ะนี้แล้ว จึงยืนขึ้น แล้วเดินตามบอดี้การ์ดไป จากนั้นก็ไปนั่งที่โต๊ะของ กษัตริย์

หม่าหยางและทุกคนในโต๊ะต่างอึ้ง พวกเขา สบตากันอย่างงงงัน คิดไม่ถึงว่าคนที่กษัตริย์บรูไน ให้ บอดี้การ์ดมาเชิญนั้นคือฉินหลั่ง !

พวกเขายังรอคอยว่าจะเห็น ฉากท่าทีของกษัตริย์ บรูไนที่บอดี้การ์ดตามคนมาผิด แต่ก็ไม่เกิดขึ้น !

พวกเขารู้สึกเสียหน้ามาก อึดอัดจนไม่รู้ว่าจะพูด อะไรดี

หม่าหยางที่ควรอึดอัดที่สุด พูดขึ้นมาก่อน “กษัตริย์บรูไนเคร่งศาสนา เขาคงดูออกว่าไอ้หมอนั่นจน ที่สุดในห้องโถงนี้ ! ดังนั้นจึงเรียกเขาไปเพราะความ เวทนา”

คนอื่นๆที่นั่งอยู่ทำได้เพียงเห็นด้วย กับคำพูด

ของหม่าหยาง พวกเขาไม่คิดว่า กษัตริย์จะเรียกฉินหลั่ง คุยเรื่องธุรกิจหรอกนะ ? คนอื่นๆจึงรีบพูดต่อจากหม่า หยาง “ใช่ ! กษัตริย์เวทนาไอ้หมอนั่น ไม่รู้หมอนั่นรู้

อะไรบ้าง โต๊ะนั้นมีทั้งกษัตริย์ ผู้ว่า และเลขา ถ้าคุณชาย

จากตระกูลรวยๆอย่างพวกเราไป คงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่เขาคงพูดติดๆขัดๆ พูดออกมาไม่เป็นประ

โยคแน่ๆ ! ”

“ไม่ตกใจจนฉีราดกางเกงจะดีมาก ! ”

“แต่ผมคิดต่างออกไปนะ ที่กษัตริย์เรียกหมอนั่น ไปก็เพื่อหาคู่ให้ พวกคุณเห็นไหม ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ กษัตริย์หน่ะ สองคนนี้เหมาะสมกันจริงๆ พวกคุณว่า ไหม ? ฮ่าๆ”

โต๊ะของหม่าหยางเริ่มหัวเราะกัน

กษัตริย์บรูไนเรียกฉินหลั่งมา เขาจำช่วงที่จุชุย ส่วยอยู่ที่เกสต์เฮาส์ได้ เธอดีกับฉินหลั่งมาก และบวกกับ ความปรารถนาก่อนตายของจูชุยส่วย ที่บอกให้เขาดูแล ฉินหลั่ง กษัตริย์บรูไนรู้สึกดีกับฉินหลั่งมากๆ

พอฉินหลั่งมา เขาก็ให้ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงสละที่ นั่งให้ฉินหลั่ง และพูดคุยกับฉินหลั่งผ่านการแปลของ หลินจู ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่คนอื่นๆบนโต๊ะ ก็ไม่เข้าใจ กษัตริย์บรูไน เช่นเดียวกับผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียง เลขา และรัฐมนตรี !

ฉินหลั่งให้กษัตริย์บรูไนระงับความเศร้าโศก กษัตริย์บรูไนพยักหน้าด้วยสีหน้าเศร้าหมอง หลังจาก นั้นไม่กี่วิ ก็พูดผ่านหลินจู “ฉินหลั่ง คุณเป็นลูกศิษย์ของ ภรรยาของผม ผมไม่เอาเปรียบคุณแน่ คุณกลับไปบรูไน กับผมสิ ผมจะให้คุณเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ และให้ เงินคุณ5ล้านเหรียญทุกๆปี สาวสวยของบรูไนก็เลือกได้ ตามสบาย คุณว่าไง ?”
ฉินหลังประหลาดใจเล็กน้อย แล้วสายหน้าพลาง ยิ้มบางๆ พูดกับกษัตริย์ “ขอบคุณน้ำใจของท่านกษัตริย์ ครับ แต่ผมชอบอยู่ที่ประเทศตัวเองมากกว่า คุณอาจจะ เห็นว่าผมแต่งตัวไม่ค่อยดี แต่ผมพูดตามความจริง ผมไม่ ได้ขาดเงินเลย ! ”

หลินได้ยินที่ฉินหลั่งพูดก็ตกใจเล็กน้อย เธอไม่ ได้แปลให้กษัตริย์ฟัง แต่ถามฉินหลั่งเสียงเบาๆอีกครั้ง “ฉินหลั่ง ถ้ากลับไปกับกษัตริย์ คุณก็สบายไปทั้งชาติ แล้ว คุณจะปฏิเสธความหวังดีของกษัตริย์จริงเหรอ ? ”

ฉินหลั่งพยักหน้า

หลินจูมองฉินหลั่งพลางถอนหายใจ แล้วแปลคำ พูดของฉินหลั่งให้กษัตริย์ฟัง

กษัตริย์มองฉินหลั่งตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างอดไม่ ได้ พลางคิดในใจ “ภรรยามองคนไม่ผิดจริงๆ พ่อหนุ่ม คนนี้เด็ดเดี่ยวแน่วแน่จริง ! ”

กษัตริย์ชอบพอฉินหลั่งมากๆ เขายื่นมือไปตบ ไหล่ฉินหลั่งทั้งสองข้างเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ พวกผู้นำที่นั่งอยู่ เห็นฉินหลั่งปฏิเสธเงื่อนไขที่ดี

งามของกษัตริย์แบบนี้ ก็ชื่นชมฉินหลั่งและแปลกใจ เหมือนกษัตริย์จะให้ความสนใจชายหนุ่มคนนี้มาก แต่ เพราะเหตุใด ใครก็ไม่อาจเข้าใจได้ กินข้าวไปอีกครู่หนึ่ง กษัตริย์ก็คิดในใจ ถึงแม้ฉิน

หลั่งจะปฏิเสธน้ำใจของเขา แต่ก่อนจูชุยส่วยจะสิ้นลม

ได้บอกให้เขาดูแลฉินหลั่ง ถ้าหากไม่ทำอะไรเลยกษัตริย์ก็รู้สึกไม่สบายใจ

เขาครุ่นคิด แล้วคิดอะไรได้บางอย่าง เขาตรึก ตรองในใจอยู่สองรอบ และคิดว่าโอเค จึงพูดภาษา มลายูกับผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียง

หลินจูแปลทันที “ท่านผู้ว่า อีกสักครู่กษัตริย์อยาก มอบเหรียญเกียรติยศแห่งชาติบรูไน ให้กับคนคนหนึ่ง หลังจากมอบเสร็จ ก็จะประกาศเมืองที่จะลงทุน5พันล้าน เหรียญทันที ! ”

พวกผู้นำที่นั่งอยู่ล้วนยินดี ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียง พูดยิ้มๆ “โอเค ไม่มีปัญหา แต่ไม่ทราบว่าคนที่ฝ่าบาท อยากมอบเหรียญให้คือใครกัน ? ”

ขณะที่ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงกำลังพูด ก็มองไปยัง คนในตระกูลใหญ่รอบๆ

กษัตริย์บรูไนลังเลเล็กน้อย เหรียญเกียรติยศเขา จะมอบให้ฉินหลั่ง แต่จากท่าที่ของผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียง เหมือนจะคิดว่าเขามอบให้คนอื่น !

ถ้าพูดไปตรงๆว่าจะมอบให้ฉินหลั่ง คงทำให้ผู้ว่า เสียหน้า

กษัตริย์บรูไนจึงพูดไปว่า วันนี้ตนเห็นวัยรุ่นที่มี ความสามารถ และหน้าตาดีมากมาย รู้สึกชอบใจมากๆ เลยคิดมอบเหรียญเกียรติยศขึ้นอย่างกะทันหัน แต่จะ มอบให้ใครนั้นเขาก็ยังคิดไม่ออก

ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงพูด “แบบนี้นี่เอง ผมมีข้อ เสนอแนะ กษัตริย์อาจไม่ค่อยรู้จักผู้คนที่นี่ดีนัก ให้พวกเขาแสดงให้ท่านเห็นดีกว่าจากนันฝ่าบาทค่อยตัดสินใจ ว่าควรจะมอบเหรียญเกียรติยศให้ใคร”

กษัตริย์บรูไนพยักหน้าตกลง ผู้ว่ามณฑลเจ้อ เจียงจึงยืนขึ้นทันที แล้วประกาศแก่ทุกคนในงาน ว่า กษัตริย์บรูไนจะเลือกมอบเหรียญเกียรติยศให้ผู้ที่อยู่ใน งานเพื่อไม่ให้จำนวนคนเยอะเกินไป จึงให้แต่ละตระกูล ส่งตัวแทนมา1คน

สมาชิกของตระกูลต่างๆดีใจกันใหญ่ พวกเขา ล้วนเป็นลูกคนรวย แน่นอนว่าต้องรู้อยู่แล้วว่าเหรียญ เกียรติยศแห่งชาตินี้ล้ำค่าแค่ไหน

เช่น ลีกาชิงได้รับรางวัลเหรียญเกียรติยศแห่ง ชาติฝรั่งเศส วลาดีมีร์ ปูตินได้รับรางวัลเหรียญเกียรติยศ ของจีน ถึงแม้บรูไนจะเป็นประเทศเล็กๆ แต่ยังไงก็เป็น ประเทศประเทศหนึ่ง หากได้รับเหรียญนี้ ดีแน่นอน !

ทุกคนซุบซิบกันสนั่น รีบปรึษากับคนในตระกูลตัว เองว่าควรให้เป็นตัวแทน

ไม่นานนัก ตระกูลกว่า20ตระกูลในงานก็เลือก ตัวแทนออกมา ส่วนใหญ่ล้วนเป็นวันรุ่นอายุ20กว่าๆ แต่ ก็มีหัวหน้าตระกูลตระกูลหนึ่งที่ได้รับการคัดเลือก เช่น ตระกูลหยู หยูหมิงไม่ได้มา จึงให้หยูจื้อมาแทน

กษัตริย์บรูไนให้คนของเขาเอาเหรียญเกียรติยศ แห่งชาติกลับมา เป็นกล่องสีน้ำเงิน ด้านในมีเหรียญ แปดเหลี่ยมวางอยู่ ตรงกลางเหรียญเป็นรูปผู้ก่อตั้งบรูไน ล้อมรอบไปด้วยการตกแต่งเหมือนกลีบดอกไม้ขอบนอกเป็นเพชรแวววาวกลมๆ

ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงทำหน้าที่เป็นพิธีกร เขายืน ขึ้นแล้วพูดกับผู้ชมด้ายล่างเวที “ตอนนี้เริ่มให้ตัวแทน แต่ละคนจากทางซ้ายมือของผมพูดบรรยายในาที และ ท้ายสุดให้กษัตริย์ตัดสินใจว่าจะมอบเหรียญให้ใคร เริ่ม ได้ ! ”

คนแรกคือทายาทเศรษฐีหน้าเนื้อใจเสื้อ เขาพูด ขึ้น “เรียนฝ่าบาทที่เคารพ ตระกูลผมควบคุมการค้าปลีก ในหลินอานเกือบทั้งหมด…”

ต่อมาแต่ละตระกูลก็ผลัดกันพูด

หยูจื้อพูด “…ตอนนี้ตระกูลหนูเป็นตระกูลใหญ่ อันดับ1ในหลินอาน…พวกเราทำการกุศลมากมายใน ทุกๆปี…”

ฉาวหนิง” …บรรพบุรุษฉาวหนิงเคยดำรง ตำแหน่งผู้ว่าราชการมณฑล2สมัย ผู้ที่มีความสามารถ ทั้ง2คน….”

ซันเจี้ยน “..ถ้าผมโชคดีพอที่จะได้รับเหรียญ เกียรติยศ ผมจะสนับสนุนมิตรภาพภาษาจีนให้มากยิ่ง ขึ้น ….”

หม่าหยาง “.ครั้งแรกที่ได้เจอฝ่าบาท ผมก็นับถือ ในความรู้ความสามารถท่านมาก ผมว่าผมมีวาสนากับ ท่าน ผมหวังให้ท่านเห็นความสำคัญของผมมากๆ…”
ไม่ถึง20นาทีทุกคนก็พูดจบแล้ว

ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงพูดกับกษัตริย์บรูไน “ฝ่าบาท ไม่ทราบว่าท่านตัดสินใจจะมอบเหรียญเกียรติยศแห่ง ชาติให้ใครครับ ?”

กษัตริย์บรูไนไม่ได้ฟังว่าพวกเขาพูดอะไรก่อน หน้านี้ เขาตบไหล่ฉินหลั่งเบาๆ บอกใบ้ว่าให้เขาเข้ามา ใกล้ๆ

ทุกคนในงานล้วนไม่เข้าใจว่ากษัตริย์หมายความ ว่ายังไง จะมอบเหรียญนี้ให้ไอ้ยาจกที่ขายขนมคนนี้งั้น เหรอ ?

เมื่อเห็นฉินหลั่งยืนขึ้น คนอื่นๆก็ปิดปากหัวเราะ ออกมา แต่พวกเขาไม่กล้าหัวเราะออกเสียง เพื่อไม่ เป็นการดูหมิ่นกษัตริย์

เมื่อกษัตริย์เห็นสายตาเย้ยหยันของคนอื่นๆ ก็ รู้สึกไม่พอใจ

ฉินหลั่งพูด “ผมเป็นวัยรุ่นธรรมดาๆคนหนึ่งของ จีน เงินที่ใช้เรียนและเงินใช้จ่ายผมหาด้วยตัวเอง ปิด เทอมฤดูร้อนของปีนี้ ผมยังไปขายขนมที่ข้างถนน อยู่2เดือน.”

ถึงแม้บางคนจะกลั้นไว้ แต่ก็มีบางคนหัวเราะมี เสียงออกมา

พวกเขาซุบซิบกัน

“น่าอายจริงๆ เขาเทียบกับพวกเราไม่ได้เลย”
“ใช่ เขาคงไม่ได้คิดว่าตัวเองจะได้รับเหรียญ หรอกนะ ?

“รีบนั่งลงเถอะ กษัตริย์แค่เวทนาเข้า เขาคิดว่าตัว เองเป็นคนสำคัญจริง”

กษัตริย์ถามหลินจู ว่าคนพวกนั้นพูดอะไรกัน หลิน จูจึงแปลทุกอย่างที่พวกเขาพูดให้กษัตริย์ฟัง

เมื่อกษัตริย์เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดแล้ว สีหน้าก็ เคร่งขรึมทันที

คนอื่นๆสังเกตเห็นสีหน้าของกษัตริย์ พวกขาคิด ว่าเป็นคำพูดของฉินหลั่ง ที่ทำให้กษัตริย์โกรธ จึงพากัน ซุบซิบเสียงเบาๆ

“พวกคุณรีบดูสิ สีหน้ากษัตริย์ดูไม่ดีเลย”

“ไอ้หมอนี่น่ารังเกียจจริงๆ ! ”

“ถ้าเงินลงทุนครั้งนี้โดนทำลายเพราะเขา พวก เราจะร่วมกันจัดกันเขาซะ”

ผู้ว่ามณฑลเจ้อเจียงเชิญกษัตริย์ขึ้นบนเวที พร้อม กับลูกน้องอีกคนถือกล่องไม้ ยืนอยู่ข้างหน้ากษัตริย์ สายตาของทุกคนล้วนจับจ้องมาที่เขา เขารอคอยที่จะ ได้ยินชื่อตัวเองออกจากปากของกษัตริย์

กษัตริย์พูดอย่างช้าๆ เขาพูดภาษามลายู ไป2-3ประโยค จากนั้นก็เดินไปล่างเวที แล้วพาฉินหลั่งขึ้นเวทีมาด้วยตัวเอง หลินจุพลางพูดแปลอยู่อีกดาน หนึ่ง “กษัตริย์กล่าวว่า เขาตัดสินใจมอบเหรียญ เกียรติยศระดับชาตินี้ให้กับ คุณฉินหลั่ง ! ”

ฟังไม่ผิดใช่ไหม ? มอบให้ฉินหลั่งงั้นเหรอ ?

ด้านล่างเวทีส่งเสียงโวยวาย ทุกคนล้วนไม่เข้าใจ ว่าทำไมกษัตริย์บรูไนถึงทำอะไรลวกๆขนาดนี้ ที่มอบ เหรียญให้กับฉินหลั่ง ไอ้คนที่แอบเข้ามาในงานนี่ !

พวกเขาที่นั่งอยู่ที่นี่ มีใครบ้างที่เทียบฉินหลั่งไม่ ได้ กษัตริย์บรูไนไตร่ตรองยังไงเนี่ย คนส่วนใหญ่ต่างพา กันพูดคุยอย่างไม่อยากจะเชื่อ จนลืมไปว่กษัตริย์และผู้ ว่ายังอยู่ที่นี่

“ไม่เกินไปหน่อยเหรอ ? ให้ไอ้หมอนั่นเนี่ยนะ? ”

“ตระกูลเหอของเราไม่ได้รับการคัดเลือกก็ไม่ เป็นไร แต่ตระกูลหยู ตระกูลหม่าก็ไม่ได้รับการคัดเลือก นี่สิ เป็นไปได้ยังไง”

“ตระกูลใหญ่20ตระกูลต้นๆของเมืองหลินอาน ต่างพ่ายแพ้ให้กับคนจนคนเดียว ถ้าพูดออกไปคงเป็น เรื่องตลกน่าดู”

“ไม่ได้ เพื่อศักดิ์ศรีของตระกูลใหญ่20ตระกูล ของพวกเรา ยังไงก็ไม่อาจให้เหรียญนั้นตกเป็นของ หมอนั่นเด็ดขาด ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ