บทที่ 222 ทั้งหมดเป็นเพราะคนทรยศนั่น

หลงหลิงและคนของคุณชายหยูหลายคน ช่วย พยุงหยูหมิงไปและบ่นไป

” นั่งกะหรี่ หล่อนท้ากล้าตีคุณชายหยู ไม่อยากมี ชีวิตอยู่แล้วรึไง”

“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณชายหยูสักนิด ชีวิตแกกี่ ชีวิตก็ชดใช้ไม่ได้”

“ผู้บังคับบัญชาเย่ จับเธอไป!”

หลงหลิงถามด้วยความกังวล “คุณชายหยูคุณ เป็นอย่างไรบ้าง?”

หยูหมิงไม่สนใจเธอ แต่จ้องไปที่จูชุยส่วยด้วย ความโกรธ “คุณผู้หญิงตัวเหม็น รนหาที่ตายเหรอ ผู้บัง คับบัญชาเย่โปรดนำคนค้าประเวณีสองคนนี้ไปที่สถานี ตำรวจทันที!”

ผู้บังคับบัญชาเย่มองไปที่หยูหมิง ขมวดคิ้วและ พูดว่า “คุณชายหยูโปรดระวังคำพูดของคุณด้วยซ้ำ”

ผู้บังคับบัญชาเย่ เห็นขณะที่จุชุยส่วยลืมตาขึ้น เขาตกใจมาก เขาจำได้ว่าคนงานผู้นี้คือราชินีแห่งบรูไน ที่ห่างหายไปหลายวัน

ไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาได้รับคำสั่งจากผู้บังคับ บัญชา ว่าราชินีแห่งบรูไนหายตัวไปในหลินอาน และขอให้ตำรวจหลินอานทำทุกวิถีทางเพื่อตามหาราชินีกลับ คืนมา คิดไม่ถึงว่าราชินีของบรูไนจะอยู่ในโรงแรมเทียน สิ้นนี้

แม้ว่าหยูหมิงจะเป็นชายหนุ่มที่สูงศักดิ์ที่สุดใน หลินอาน แต่เขาก็ยังตามหลังราชินีแห่งบรูไนอยู่มาก เพราะราชินีแห่งบรูไนสามารถมีอิทธิพลต่อความสัมพันธ์ ระหว่างสองประเทศ

หยูหมิงรู้สึกรำคาญมากขึ้น เมื่อผู้กำกับเย่ดตัวเอง เพื่อปกป้องสุนัขสองตัวนี้ เขามองไปที่ผู้บังคับบัญชาเย่ และพูดด้วยความโกรธ:

“ผู้บังคับบัญชาเย่ คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดเหรอ ผม ขอให้คุณพาสุนัขสองตัวนี้ไปที่สถานีตำรวจเดี๋ยวนี้!”

เย่เถิงทักทายครอบครัวของหยูหมิงในใจ หยูห มิงคุณไม่สามารถปิดปากได้บ้างหรือ? นี่คือราชินีแห่ง บรูไน หากคุณต่อว่าเธอและทำให้เกิดปัญหาในความ สัมพันธ์ระหว่างสองประเทศ ครอบครัวของคุณก็จะได้ รับการลงโทษอย่างหนักหน่วงนะ!

ในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้บังคับบัญชาเย่ที่ จะเตือนหยูหมิงอย่างชัดเจน แต่พูดด้วยใบหน้าที่เศร้า หมอง “คุณชายหยูถ้าคุณยังไม่หยุดพูด อย่าโทษที่ผม จะส่งคุณไปสถานีตำรวจ!”

อะไรนะ! วันนี้เย่ถึงจะก่อกบฏเหรอ? ตระกูลหยู ของเขาในหลินอานใช้มือเพียงข้างเดียวก็คลุมท้องฟ้า ได้แล้ว แล้วเมื่อกี้เขาบอกว่าเขาจะพาตนไปสถานีตำรวจ!

หยูหมิงคว้าเสื้อผ้าเยเถิงแล้วพูดอย่างโมโห “เย่ เถิง คุณไม่ต้องการตำแหน่งผู้อำนวยการแล้วใช่ไหม ถึง กล้าที่จะด่าว่าผมเพราะสุนัขคู่นี้!”

“ปิ้ง!”

เย่เถิงตบหน้าหยุหมิงพร้อมตะคอก “หยูหมิง คุณ สร้างปัญหาพอรึยัง”

พูดจบ เย่เถิงก็หันไปที่จชุยส่วยและกล่าวว่า ” สวัสดีราชินีจู ข้าน้อยเป็นผู้บัญชาการตำรวจหลินอาน รา ชาฮัสซานัลกังวลมากตอนนี้ โปรดกลับไปกับเราเถอะ

ขอรับ! ”

ราชินี?

เมื่อหยูหมิงได้ยินชื่อนี้ เขาตกใจมาก เขารู้ข่าว

เรื่องราชินีแห่งบรูไนหายตัวไปในหลินอาน เขาเหลือบ มองไปที่จุชุยส่วย หัวใจเขาตกไปอยู่บนตาตุ่ม เป็นไปได้ ไหมที่โสเภณีคนนี้จะเป็นราชินีแห่งบรูไน? จูชุยส่วยยิ้มและพูดว่า “ฉันอุตส่าห์ซ่อนตัวอย่างดี

แต่ตำรวจหลินอานยังหาฉันพบ ไม่เลวเลยนะ”

เย่เถิงรีบพูด ราชินีช่างมีอารมณ์ขันนะพะยะค่ะ”

จชุยส่วยเพิกเฉยต่อเขา เธอมองไปที่หยูหมิงและ พูดว่า “ฉันดูเหมือนจะได้ยินเธอพูดว่าฉันเป็นโสเภณี แถมบอกด้วยว่าฉันหลั่งและฉันเป็นสุนัขตัวตัวเมีย พวก คุณเป็นคนหยาบคายจริงๆ ฉันแค่ ให้ฉันหลั่งมาคอยดูแลรับใช้ฉัน ตาของคุณตาบอดหรือถึงมองไม่เห็นฟูก บนพื้นของฉินหลั่ง หลายวันมานี้เขานอนบนพื้นตลอด”

ทุกคนมองไปที่ผ้านวมสีขาววางอยู่ที่พื้นข้าง

ประตูทันที

เมื่อหยูหมิงรู้จักตัวตนของจูชุยส่วย ไหนเลยที่จะ กล้าหยิ่งผยองอีก เขารีบพูดด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาท ข้า น้อยทำผิดไปแล้ว ข้าน้อยผิดไปแล้ว….”

จชุยส่วยกล่าวอย่างเย้ยหยัน “แค่ประโยคนี้ เธอ คิดว่าจะทำให้เรื่องนี้จบหรือ เธอรู้ไหมว่าสิ่งนี้จะส่งผล เสียต่อราชวงศ์บรูไนมากแค่ไหน ในบรูไนการใส่ร้าย ราชวงศ์จะถูกลงโทษ ด้วยการเฆี่ยน! ผู้อำนวยการ โปรด หาแส้มาช่วยฉันลงโทษพวกที่ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำพวกนี้! ”

“เอ่อ.. เอ่อ.. รับทราบพะยะค่ะ!” เย่เถิงสั่งคน ของเขาให้ไปหาแส้ทันที คนของเขารีบนำมันมา แต่เป็น แส้ที่สำหรับเรื่องบนเตียง

จชุยส่วยส่งแส้ให้ฉินหลั่งและพูดว่า “เธอมา ลงโทษคนเหล่านี้แทนฉัน”

เธอมองไปที่หยูหมิงและพวกของเขาแล้วกล่าว ว่า “ที่จริงพวกเธอควรจะถูกแขวนไว้บนเสาด้วยซ้ำ แต่ ตอนนี้ไม่เหมาะ พวกเธอถอดเสื้อออกและปล่อยให้ฉิน หลังจัดการทีละคน”

“เอ่อ …ราชินีผมคือคุณชายของตระกูลหยูใน หลินอาน ก่อนหน้านี้รถและยามที่มาต้อนรับพระองค์และ พระราชาก็ถูกส่งมาจากครอบครัวของเราทั้งหมดพะยะค่ะ…” หยูหมิงยอมเสียหน้าไม่ได้จริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยถูกเฆี่ยนตี มีแต่เขาไปตีคนอื่น

“เธอมาจากตระกูลหยูเหรอ โอเค ฉันจำได้แล้ว เมื่อฉันกลับไป ฉันจะบอกสามีของฉันว่าคุณชายตระกูล หยูใส่ร้ายฉันว่ามีความสัมพันธ์กับคนอื่น ถ้าเขาโกรธฉัน จะไม่รับผิดชอบต่อผลที่ตามมา” จูชุยส่วยหัวเราะเบา ๆ

หยูหมิงตกตะลึง หากกษัตริย์แห่งบรูไนเพ่งเล็ง มาที่ครอบครัวของเขา มันไม่ใช่เรื่องตลกจริงๆในเวลานี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่น เขารีบพูดกับจูชุยส่วย “ราชินี ข้าพเจ้าถอด ข้าพเจ้าถอด”

จากนั้นเขาก็มองไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่น ๆ และตะโกนว่า “ยืนทำอะไรอยู่ รีบถอดเร็ว ๆ”

ครับ… “ลูกน้องหลายคนเห็นด้วย

ไม่นาน หยูหมิงและคนของเขาก็ถอดเสื้อออก และจูชุยส่วยก็กล่าวว่า “ฉินหลัง เฆี่ยนพวกเขาคนละ10 ครั้ง หยูหมิงที่เป็นหัวโจกเฆี่ยน 15 ครั้ง ไม่เห็นรอย เลือดไม่นับ!”

“ครับ” ฉินหลังเดินไปหาหยูหมิงและคนอื่น ๆ เขา เห็นหลงหลิงยืนอยู่ข้างหยูหมิง ดวงตาของเธออาลัย อาวรณ์ เห็นดังนั้นฉินหลั่งตกใจ และคิดในใจว่า “เป็นเพ ราะหยูหมิงเป็นคู่หมั้นของหลงเย็น เธอจึงมีหน้าตาแบบ นี้เหรอ”

“หลงหลิง โปรดหลีกทาง ไม่อยากให้คุณโดน ลูกหลงไปด้วย” ฉินหลั่งกล่าว
หลงหลิงไม่ขยับ กัดปากเล็ก ๆ ของเธอ ยืนอยู่ ตรงหน้าหยูหมิง และมองไปที่ฉินหลังด้วยความขุ่น เคือง กำลังจะพูดว่า ” ในฐานะที่หยูหมิงเป็นแฟนของ เธอ ได้โปรดอย่าเฆี่ยนเขา!”

แต่เธอก็ถูกหยูหมิงผลักออกไป “เธอหลบไป ออกไปให้พ้น ปล่อยให้เขาเฆี่ยนอย่าทำให้ราชินีโกรธ เดี๋ยวจะซวยกันหมด”

หยูหมิงแค่ต้องการให้จูชุยส่วยระงับความโกรธ อย่างรวดเร็ว แต่หลงหลิงก็คอยสร้างปัญหาให้กับเขา

หลงหลิงถูกผลักโซเซ แต่ฉินหลังก็คว้าตัวเธอไว้ ทันที่กลัวว่าเธอจะล้ม แต่หลงหลิงผลักมือฉินหลั่งออก ฉินหลั่งรู้ว่าเธอยังแค้นตัวเองอยู่ในใจ เขาพูดเบาๆ “คุณ

ไม่เป็นไรนะ”

หลงหลิงไม่ตอบฉินหลั่งสักคำ!

ท้ายที่สุดฉินหลั่งก็ฟาดแส้ใส่หยูหมิงและคนของ เขา หลายคนกรีดร้องเหมือนหมูที่ถูกฆ่าและบนหลังมี รอยเลือดอยู่สองสามจุด!

หยูหมิงเจ็บปวดมาก แต่ทำได้เพียงขอโทษจชุย ส่วยด้วยรอยยิ้ม “ข้าน้อยละเมิดอำนาจของพระนาง โปรดอย่าได้ติดใจ หากราชวงศ์มีคำสั่งอะไร ข้าน้อย ยินดีที่จะปฏิบัติตามทั้งหมด…”

จูชุยส่วยไม่ได้แยแสเขา หันไปหาเย่เถิงและพูด ว่า “ผู้บังคับบัญชาเย่ ฉันขอพูดกับคุณหน่อย วันนี้ช่วย แสร้งทำเป็นว่าไม่พบฉันที่นี่นะ ฉันสัญญาว่าอีกสองสามวัน เมื่อฉันเสร็จธุระ ฉันจะกลับไปหาสามีของฉัน”

เย่เถิงยิ้มอย่างขมขื่น “ราชินีโปรดยกโทษที่ กระหม่อมไม่เห็นด้วย ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา พระราชา เป็นห่วงความปลอดภัยของพระองค์อย่างยิ่ง เขาได้ส่ง แถลงการณ์ไปยังกระทรวงการต่างประเทศของเรา หลายครั้ง เพื่อขอให้ตำรวจจีนค้นหาเบาะแสของ พระองค์ หากรอจนความอดทนของพระองค์หมด พระองค์มีพระราชดำรัสว่าจะบอกเรื่องนี้กับนานาชาติ พระองค์เป็นภริยาของประมุข โดยธรรมชาติพระองค์รู้ว่า ผลที่ตามมาจะร้ายแรงเพียงใด โปรดยกโทษให้หม่อม ฉันด้วย!”

จชุยส่วยถอนหายใจเบา ๆ และกล่าวว่า “ฉันขอ โทษจริงๆที่ทำให้คุณเดือดร้อน ฉันจะกลับไปกับคุณ” จูชุยส่วยมองไปที่ฉินหลั่งและพูดว่า “ฉินหลั่ง

เธอไปกับฉัน”

ฉินหลั่งเดินตามจูชุยส่วยไปที่ด้านนอกของห้อง เขามองกลับไปที่หลงหลิง และเห็นว่าสายตาที่หลงหลิ งมองหยูหมิง เต็มไปด้วยความกังวลและห่วงใย ฉินหลั่ง สงสัยว่า ทำไมหลงหลิงดูรักใคร่พี่เขยมากขนาดนี้?

แต่เขาคิดว่าหยูหมิงกำลังจะแต่งงานกับหลงเย็น น้องสาวของหลงหลิง จึงไม่ได้คิดว่านี่คือสายตาที่กำลัง มองแฟน ฉินหลั่งเลิกคิดมาก แล้วเดินตามจูชุยส่วยออก จากโรงแรมเทียนสิ้นไป

ผู้อำนวยการเย้พาจูลุยส่วยและฉินหลั่ง ขึ้นรถตำรวจไปที่โรงแรมเกสต์เฮาส์ซีหู

ฮัสซานัลกษัตริย์แห่งบรูไนรออยู่ที่ประตูเป็นเวลา นานแล้ว เมื่อเห็นจูชุยส่วยลงจากรถ เขาก็รีบไปทักทาย และพูดภาษามลายูจำนวนมากด้วยความดีใจ สันนิษฐาน ว่าคงจะเป็น “โอ้เมียจำ เธอกลับมาแล้ว ฉันคิดถึงคุณจะ ตายอยู่แล้ว!”

จูชุยส่วยพูดภาษามาเลย์สองสามคำ แต่สีหน้า ของเธอสงบมาก

เมื่อเธอพูด ฮัสซานัลมองเธอด้วยความรัก ใน สายตาของเขาราวกับว่าจูชุยส่วยเป็นเทพธิดา

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน ชาวบรูไนหลายคน ตรวจร่างกายของฉินหลั่ง ฉินหลังคิดกับตัวเอง “เมื่อ มองไปที่การแสดงออกที่มีความสุขของกษัตริย์ ท่านดู ชอบท่านจูเป็นพิเศษ แต่ท่านจูดเหมือนจะค่อนข้างสงบ ไม่ได้ดูร้อนแรงอะไร”

หลังจากพูดคุยกับกษัตริย์ไม่กี่นาทีจูชุยส่วยก็พา ฉินหลั่งและพนักงานของเกสต์เฮาส์ซีหู

ไปที่ห้องสองห้อง จูชุยส่วยไม่ได้พักอยู่ในห้อง เดียวกันกับกษัตริย์

หลังจากฉินหลั่งเก็บของเสร็จ จูชุยส่วยก็เรียก เขาไปเดินเล่นในบริเวณเกสต์เฮาส์

ฉินหลั่งกล่าว ท่านจู ผมไม่คิดว่าท่านจะเป็น ราชินีแห่งบรูไน”
จูชุยส่วยนั่งบนเก้าอี้แถวริมทะเลสาบและพูดว่า “ยาย ปะหวัดจะมาที่นี่แน่นอน ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า บอก เธอไว้ก่อนก็ไม่เป็นไร”

จูชุยส่วยจ้องมองไปที่ทะเลสาบในระยะไกลและ พูดอย่างสบาย ๆ ว่า “เมื่อยี่สิบปีก่อน คนคนนั้นทำร้ายฉัน ฉันเริ่มเดินทางไปทั่วประเทศเพื่อล้างแค้นคนทรยศ ฉัน เริ่มมองหาคนหล่อทุกประเภท เชี่ยเอ้ย ฉันพาพวกเขา มาต่อหน้าคนๆนั้น และจงใจแสดงความรักต่อหน้าเขา เพื่ออยากทำให้เขาโกรธ แต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านเลย”

” หลังจากเจ้าชายแห่งบรูไนเสด็จเยือนประเทศ จีน ฉันก็จงใจให้ท่า จนเขาตกหลุมรักฉันตั้งแต่แรกที่พบ ฉันก็พาเขาไปพบกับผู้ชายใจร้ายคนนั้น ฉันแสดงความ รักใคร่ต่อหน้าเขาและพูดว่าฉันจูซุยส่วยเป็นผู้หญิงที่เจ้า ชายแห่งบรูไนหวงแหนและรักมาก เพื่อต้องการกระตุ้น ความหึงหวง หากเขาง้อฉันสักนิด ฉันจะเขียเจ้าชาย แห่งบรูไนทิ้งทันทีและอยู่กับเขาตลอดชีวิต!”

“ห์ ฉันคิดไม่ถึงว่าคนทรยศนั่นจะบอกว่าเขามี คนในใจอยู่แล้ว รักใครไม่ได้อีกต่อไป! เขาไม่มีความ รู้สึกใด ๆ กับฉันเลย และจากนั้นเขาก็ซ่อนตัวอยู่ในป่า ภูเขาเทียน เขาปิดผนึกทางเข้าไว้ วิชาของฉันสู้เขาไม่ ได้ จึงเข้าไปไม่ได้ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยเห็นเขาอีก เลย ฉันไม่จำเป็นต้องหาคนใหม่มาทำให้เขาหึง ฉัน ติดตามเจ้าชายแห่งบรูไนมาตลอด จนพระองค์ขึ้นครอง ราชย์เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา และฉันจึงได้เป็นราชินีแห่ง บรูไน”
ฉินหลั่งรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าจูชุยส่วยจะ เป็นราชินีของราชาบรูไนด้วยวิธีนี้ และถามว่า “ท่านจูคน ทรยศที่ท่านพูดถึงคือใคร เพราะคน ๆ นี้ใช่ไหมท่านจึง ต้องการฆ่ายาย ปีหว้”

หลังจากที่จชุยส่วยพูดคำนั้น เธอก็อารมณ์ พลุกพล่าน เธอใช้แขนเสื้อคลุมเช็ดน้ำตาและพูดว่า “คนทรยศนั้นมีชื่อว่าหลี่เซี่ยวหยาว เธอพูดถูก เป็น เพราะคนๆ นี้ฉันจึงต้องฆ่ายาย ปีหวูให้ได้”

ขณะที่ฉินหลังยังต้องการถามบางอย่างจูชุยส่วย ลุกยืนขึ้น “พอแล้ว เธอตั้งใจฝึกฝนที่นี่ ฉันใช้ “ด้ายหนึ่ง เส้นเชื่อมโยงบุพเพ” เรียกยายปีหวู้มาที่หลินอานแล้ว เธอจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้ หากไม่ต้องการเห็นฉันตายด้วย น้ำมือของเขา เธอฝึกฝนสิ่งที่ฉันสอนให้ดี!”

ฉินหลั่งพยักหน้า จากนั้นก็เริ่มฝึกฝนที่ริม ทะเลสาบ เขาคิดกับตัวเองว่า ถ้าท่านจูและยายปีหวู้สู้กัน จริงๆแม้ว่าเขาจะต้องบาดเจ็บ เขาจะไม่ปล่อยให้คนใด คนหนึ่งถูกอีกฝ่ายฆ่าตาย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาต้อง ฝึก “เทียนหนานเทียนเป่ย” ให้สำเร็จ