บทที่ 215 เสียงอันลึกลับ

“ท่านเฝิง ท่านมาแล้ว?” เถ้าแก่ที่ใส่สูทเห็นผู้ชาย รูปร่างกำยำ พลันยิ้มให้แล้วเดินไปหาทันที

ชายกำยำเป็นคนที่หยูหมิงเอ่ยชื่อออกมาจากปา กว่าเฝิงหรุงคนนั้นแหละ เป็นเจ้าพ่ออันธพาลในเขตหยู หางประจำเมืองถังชี!

เมื่อได้รับคำสั่งจากหยูหมิงแล้ว เฝิงหรุงก็จัดการ ให้ลูกน้องของตนเองไปตามหาร่องรอยของพวกเขา เมื่อเห็นว่าพวกเขาเข้ามาในร้าน “หวังร่วนซิง” แล้ว เฝิงหรุงก็แจ้งให้กับเถ้าแก่ที่ใส่ชุดสูททันที เพื่อให้เขา เคลียร์สถานที่ให้เรียบร้อย ตนเองจะได้จัดการลักพาตัว หลงเย็นไปจากที่นี่ได้เลย พอเริ่มออกอาการมึนๆ แล้วก็ ส่งตัวไปที่โรงแรมเพื่อถวายให้คุณชายหยูได้สนุกสนาน ส่วนไอ้กระจอกอย่างฉินหลัง ก็จัดการสั่งสอนมันสัก ยกใหญ่

ทางพนักงานที่อยู่ด้านข้างฉินหลั่งนั้น ก็รู้ว่าเฝิงห รุ่งเป็นเจ้าพ่ออยู่ในถิ่นนี้ ตอนนี้ได้เห็นเขาตัวเป็นๆ ถึง แม้ว่ารู้ตัวว่าเขาไม่ได้มาหาเรื่องกับพวกตนเอง ทว่ายัง คงหวาดกลัวอยู่ในใจจนไม่กล้าหายใจได้ทั่วท้อง

เวลานั้นเอง ในร้านอาหารมีคนอยู่สามคน ฉิน หลั่ง หลงเย็นกับหญิงงามชุดขาว เถ้าแก่ที่ใส่สูทกับ บรรดาพนักงานต่างก็ปิดประตูไปเรียบร้อยแล้ว
ฉินหลังกับหลงเย็นเห็นเหตุการณ์ที่อึมครึมเช่นนี้ ย่อมไม่สบาย ทว่าสาวสวยที่ใส่ชุดขาวนั่น นั่งคงอยู่ที่ เก้าอี้อย่างสงบนิ่ง ไม่รู้ว่าเวลาไหนกัน ที่จัดการเอาผ้า ปิดหน้าแล้ว

เฝิงหรุงทำท่ากร่างนั่งลงบนเก้าอี้ สายตาจับจ้อง ไปที่ทั้งสามคนฉินหลั่ง หลงเย็น และหญิงงามชุดขาว พร้อมทั้งยิ้มแล้วพูดขึ้นมา “คุณหลง สวัสดีครับ ทำไมถึง ทำเพื่อไอ้ขี้แพ้คนนี้ จนยอมทำผิดกับคุณชายซุนล่ะ?”

หลงเย็นตกใจ คนคนนี้รู้เรื่องว่าเธอเป็นคุณหนู ของตระกูลหลง ยังกล้ากักตัวพวกเขาอีก เลยโกรธจน ต้องพูดกับเฝิงหรุงไป “ซุนเจี้ยนใช้พวกแกให้มาใช่ ไหม? พวกแกคิดจะทำอะไร? แกรู้ว่าฉันเป็นคุณหนูของ ตระกูลหลง ถ้าฉันมีเรื่องเกิดขึ้น พ่อฉันไม่ปล่อยพวกแก ไปแน่”

เฝิงหรุงนั่งไขว่ห้าง พร้อมทั้งจุดไฟแช็ค แล้ว จัดการจุดบุหรี่ และสูบเข้าปอด แล้วพ่นควันออกมา จึง ได้หันมาพูดด้วย “ขนาดคุณหลงโมโหยังสวยขนาดนี้ มิน่าล่ะคุณชายซุนถึงได้หลงรักนักหลงรักหนา คุณชาย ซุนเขารักแรกพบกับคุณจริงๆ ตอนนี้คุณชายซุนอยู่ที่โรง พยาบาล คุณก็ควรไปดูเขาสักหน่อย”

“ฉันไม่ไป พวกแกหลีกไป พวกเราจะไปแล้ว” หลงเย็นพูด

เฝิงหรุงพ่นควันบุหรี่ออกมาอีกรอบ พร้อมทั้งพูด ว่า “คุณหลง คุณนี่ช่างไม่ไว้หน้ากันเลยนะเนี่ย? คุณชาย ซุนเชิญตัวฉันมา ฉันก็ต้องจัดการช่วยเหลือเรื่องนี้ให้เขาได้สำเร็จ ถ้าคุณไม่ยอมไปกับพวกเราเอง งั้นก็อย่าโทษ แล้วกันที่พวกเราไม่เกรงใจ”

เฝิงหรุงทำหน้าเบะ แล้วพูดขึ้นว่า “พวกแกสอง คนไปเอาตัวคุณหลงมา!”

“ครับ!” เสียงลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเฝิงหรุงสอง คนขานรับ พูดจบก็เดินไปทางหลงเย็นทันที

หลงเย็นตกใจจนหน้าซีดเผือด พร้อมทั้งจับแขน ของฉินหลั่งไว้แน่น ร่างกายก็หลบด้านหลังของฉินหลั่ง ฉินหลั่งเอาตัวเองมาขวางด้านหน้าหลงเย็น

“ไอ้ขี้แพ้! หลีกทางให้ก!”

“อยากโดนทำร้ายหรือยังไง! หลีกไป” ลูกน้องที่ เดินมาทั้งสองคนเริ่มด่าทอฉินหลั่ง ฉินหลั่งขมวดคิ้วพร้อมทั้งถามเฝิงหรุง “พี่ชาย

ท่านนี้ ซุนเจี้ยนจ่ายให้พี่เท่าไหร่? จะให้ตระกูลหลงจ่าย

ให้แกอีกเท่าตัว พี่คิดว่ายังไง?”

หลงเย็นที่อยู่ด้านหลังฉินหลั่งโผล่หัวออกมา แล้วพยักหน้าให้แล้วพูดขึ้นว่า “ใช่ ฉันจะให้พ่อให้เงิน แกมากกว่า ให้แกปล่อยพวกเราไปจากที่นี่”

หลงเย็นไม่เคยอยู่กับพวกอันธพาลนักเลงใน ห้องเดียวกันมากมายขนาดนี้ รู้สึกได้ว่าไม่สบายใจเลย ตอนนี้เธออยากจะออกไปจากที่นี่

“เหอะ แกคิดว่าพวกเราซื้อตัวง่ายหรือไง ที่ใคร จ่ายเยอะกว่าแล้วจะไปทำเรื่องให้?” เฝิงหรุงพูดไป ก็พูดกับลูกน้องสองคนนั้นทันที “พวกมึงยังยืนบื้อทำไม? จัดการไอ้ขี้แพ้นี้ก่อนเลย!”

“ครับ!” ลูกน้องสองคนขายรับคำสั่ง ทั้งสองคน ยืนมือออกไปคว้าผมของฉินหลั่ง อีกคนก็คว้าไปที่ เสื้อผ้าของเขา จากนั้นก็ลากตัวเขาออกมาตรงกลางแล้ว ก็จัดการต่อยเขาทันที

ฉินหลังเห็นว่าสองคนนี้ตัดสินใจที่จะทำร้ายเขา แล้ว เลยผลักหลงเย็นไปทางด้านหลังอย่างแผ่วเบา เพื่อจะให้หลีกเลี่ยงเมื่อเธอโดนลูกหลงไปด้วย

ฉินหลั่งจัดการปัดมือของนักเลงสองคนทันที นักเลงสองคนนั้นไม่คิดว่าฉินหลั่งจะกล้าลงมือ ยิ่งทำให้ โมโหหนักกว่าเดิม ตอนที่กำลังชูมือเตรียมต่อยฉินหลั่ง กลับนั้น หมัดยังไม่ทันได้ต่อยออกไปเลย ทั้งสองคนก็ กรีดร้องพร้อมกัน “ไอ้หยา” “ไอ้เหี้ย”

คนหนึ่งถูกฉินหลั่งต่อยเข้าจมูก อีกคนต่อยเข้าที่ เบ้าตา

ฉินหลั่งลงมือไม่เคยไว้หน้าใคร ใช้โอกาสตอนที่ นักเลงสองคนเอามือกุมหน้าพร้อมทั้งกรีดร้องอยู่นั้น ก็ ใช้เท้าทั้งสองถีบไปที่หน้าท้องของทั้งสองคน นักเลง ทั้งสองคนมีเสียง “ผลัก ผลัก” แล้วก็ล้มตัวลงกองอยู่ที่ พื้น แล้วก็เอามือกุมท้องกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ฉินหลั่งเตะนักเลงสองคนจนสิ้นท่า ลูกน้องที่อยู่ ด้านหลังเฝิงหรุงรีบเข้ามาทันที “แม่งเอ๊ย” “คนของ เฝิงหรุงจึงยังกล้าลงมือ!” “เหี้ย ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือยังไง ฉันจะจัดการไอ้เหี้ยนี่เอง!..”

เฝิงหรุงชูมือขึ้น บรรดาลูกน้องต่างปิดปากเงียบ ทำได้แค่จ้องมองฉินหลั่งอย่างโกรธแค้น

เฝิงหรุงยิ้มให้ “ไอ้เวรมีฝีมือ จึงคิดว่าแค่ถึงคน เดียว ก็สามารถจัดการพวกกูสิบกว่าคนงั้นสิ?”

“ฉันต่อยชนะพวกแกสิบกว่าคนไม่ได้หรอก แต่ ฉันอยู่ที่นี่ พวกแกก็อย่าคิดเอาตัวหลงเย็นไป! พี่เฝิง พวกเราพูดดีๆ กันก็ได้ แกคิดว่าไง?” ฉินหลั่งพูดต่อ

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินหลั่ง ที่ยังเป็นห่วงหลงเย้

นอย่างมาก ถึงกับใจอ่อนทันที

“ห์ ไอ้เด็กนี่มันกล้าดี แต่โง่ฉิบหาย มาคุยกับพวก นักเลงเรื่องหลักการบ้าบอน แกคิดว่าตัวเองมีสิทธิไหม วะ? ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย แกหลีกทางให้ พวกฉัน ไม่งั้น ฉันจะให้แกลิ้มรสรสชาติของการฆ่าคน มีดที่มีเลือดสีแดงออกมาด้วยมันมีรสชาติยังไง”

เฝิงหรุงพูดจบ ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังของเขาคน หนึ่งก็หยิบมีดสั้นออกมาจากเอว เสียง “ครีด” ดังออกมา เขามองไปที่ฉินหลั่งอย่างเย็นชา พร้อมทั้งใช้ปลายลิ้น เตะที่ปลายมีด จากนั้นก็ถุยน้ำลายลงพื้น แล้วมองมา ทางฉินหลั่งเอาโหดร้าย

ฉินหลั่งใจเต้นโครมคราม แต่ว่ายังคงเอาตัวเอง ขวางหลงเย็นไว้ด้านหน้า

หลงเย็นเห็นว่าอีกฝ่ายเอามีดขึ้นมาโชว์แล้ว ฉิน หลังตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต ความคิดในใจที่สับสนต่างๆ นานาก็เริ่มสงบลง ไม่มีทางที่จะให้ฉินหลั่งบาด เจ็บได้ เธอเลยยืนแล้วพูดทันที “พวกแกไม่ต้องไปทำให้ เขาลำบากใจ ฉันจะไปกับพวกแก!”

เฝิงหรงยิ้มให้แล้วพูดว่า “คุณเยันทำแบบนี้ตั้งแต่ แรก เรื่องก็คงไม่ยุ่งยากแบบนี้”

“หลงเย็นคุณ….ฉินหลั่งมองมาทางหลงเย็น ก็ เห็นแววตาอันอบอุ่นของหลงเย็นที่กำลังยิ้มให้เขา “ไม่ เป็นไร นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ฉันก็แค่ไปดูซุนเจี้ย นที่โรงพยาบาลเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก”

ไม่รอให้ฉินหลั่งตอบ หลงเย็นก็มองที่เฝิงหรุง พร้อมทั้งพูดอย่างหนักแน่น “ฉันไปกับพวกแก แต่ว่า พวกแกห้ามทำให้เขาลำบากใจไปด้วย ฉันขอเตือนพวก แก ถ้าเขาได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ตระกูลหลงจะ ไม่มีวันปล่อยพวกแกไปแน่ๆ”

เฝิงหรุงพ่นกันบุหรี่ออกมาจากปาก แล้วพูดว่า “ได้ ฉันตกลงคุณ” แต่ในใจของเฝิงหรุงคิดว่า “ต้อง หลอกเอาตัวหลงเย็นให้ได้ซะก่อน จากนั้นค่อยจัดการ ไอ้ขี้แพ้คนนี้เป็นพิเศษ สั่งสอนมันให้หนัก จะปล่อยไป ง่ายๆ ได้ไง เหลือคนของเขาไว้สองสามคน เพื่อจะได้ จัดการไอ้เด็กนี้ให้หนัก”

เฝิงกุรงมองมาที่หลงเย็น ในใจได้แต่ยิ้มให้อย่าง เย็นชา

“คุณหลง คุณหลง คุณคิดว่าพวกเราจะพาคุณไป หาคุณชายซุนจริงๆ เหรอ?
ที่ คุณนี่คิดอะไรที่มันธรรมดาง่ายๆ เสียจริง รอจน คุณยอมขึ้นรถไปกับพวกเราแล้ว พวกเราจะจัดการโปะ ยาสลบ จากนั้นก็พาคุณไปที่โรงแรม ถึงเวลานั้นคุณชาย หยูหมิงก็จะมาที่ห้องแล้วแสดงบทรักกับคุณ พอพรุ่งนี้ เช้าตอนที่คุณตื่นขึ้นมา ตนเองก็ต้องนอนอยู่บนเตียง เสื้อผ้าถูกถอดหมดทุกชิ้น คุณคงนึกว่าคุณชายซุนเป็น คนทำละสิ? ฮ่าๆ คุณชายหยูนี่คิดแผนได้อย่างแยบยล จริงๆ!”

หลงเย็นมองไปทางฉินหลั่ง พร้อมทั้งพูดอย่าง อ่อนโยน “วันนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันทั้งวัน ฉันสบายใจ มาก อีกเดี๋ยวคุณรีบกลับไปที่มหาวิทยาลัยเถอะ ไม่ต้อง เป็นห่วงฉันหรอก ฉันกลับไปแล้วจะโทรศัพท์หาคุณเอง”

พูดจบ หลงเย็นก็ยิ้มให้ แล้วก็มุ่งหน้าเดินไปทาง เฝิงหรุง

ในหัวสมองฉินหลั่งสับสน หลงเย้นพูดก็มีหลัก การอยู่ ก็แค่ไปเยี่ยมซุนเจี้ยนที่โรงพยาบาลเอง ไม่น่ามี ปัญหาใหญ่อะไร แต่ในใจเขาก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจ เวลา นั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงล่องลอยมาแต่ไกล “อย่า ให้เธอไปจะเกิดเรื่องขึ้น!”

ฉินหลั่งตะลึง เขาไม่รู้ว่าเสียงนั่นมันมาจากไหน แต่ก็รีบก้าวเท้า ไปคว้าแขนหลงเย็นเอาไว้ แล้วดึงเธอ ให้มาหลบด้านหลังของตนเอง

“ฉินหลั่งนายทำอะไร…” หลงเย็นถามอย่างไม่

เข้าใจ
“คุณไปกับเขาไม่ได้ จะต้องมีเรื่องเกิดขึ้น” ฉิน หลั่งพูดอย่างหนักแน่น

“แกอยากตายหรือไง!” เฝิงหรุงมองแผนการที่ ใกล้จะสำเร็จอยู่แล้ว แต่ฉินหลั่งดันเปลี่ยนใจขึ้นมาทันที เลยระเบิดอารมณ์ทันควัน ลูกน้องด้านหลังของเขาสิบ กว่าคนเริ่มขยับตัวด้วยความกระหาย หลายคนก็หยิบมีด สั้นขึ้นมาแล้ว

มือของฉินหลั่งไร้อาวุธใดๆ การที่ต้องมาเผชิญ หน้ากับนักเลงอันธพาลที่ในมือถือมีดสิบกว่าด้ามนั้น ถ้า ไม่ระวังตัวก็จะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ ได้แต่วิตกกังวลอยู่ใจ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

“แกใช้วรยุทธ์เป็นไหม?” เวลานั้นเอง เสียงลึกลับ ก็เริ่มถามอีกครั้ง

“ไม่เป็น!” ฉินหลั่งรู้ว่าเธอกำลังคุยอยู่กับตนเอง เลยตอบทันที

หลงเย็นมองมาทางฉินหลั่ง พร้อมทั้งถามด้วย ความสงสัย “นายพูดว่าอะไรไม่เป็นนะ?”

“เธอถามฉันว่าฉันมีวร..” ฉินหลั่งมองมาทางหลง เย็นและกำลังจะตอบ เวลานั้นเองเสียงลึกลับก็ดังขึ้นอีก ครั้ง “พื้นฐานง่ายๆ ไม่เคยเรียนเลยหรือยังไง? พวกมวย ไทเก๊ก หรือมวยธงเป้ย”

ฉินหลั่งตะลึง เขาได้ยินเสียงนี้พูดขึ้นมา หลงเย็น ไม่ได้ยินสักนิด ยามเมื่อเขามองไปทางพวกเฝิงหรุงอีก ครั้ง พวกเขาก็จ้องมองตนเองตาถนน เหมือนว่ากำลังด่าเขาอยู่ ทำเหมือนว่าไม่ได้ยินเสียงนี้กันเลย

ฉินหลั่งทั้งตกใจและประหลาดใจ ทำไมตนเองถึง ได้ยินเสียงนี้คนเดียว? เสียงนี้เป็นเสียงของใคร เทวดา เหรอ? หรือว่าดวงวิญญาณของผีกัน?

“เด็กหนุ่ม ฉันถามแกทำไมแกไม่ตอบฉัน?” เสียง

นั่นเริ่มถามอีกครั้ง

ในเวลานี้ฉินหลังทั้งเคารพทั้งหวาดกลัวกับเสียง นี้ ไม่กล้าแม่แต่ปิดบังสักนิด แล้วพูดว่า “ตอนเด็กๆ ฉัน เคยเรียนมวย ฉางเฉวียน มวยหวิงชุ ยังมีพื้นฐานกงฟู อื่นๆ อยู่บ้าง”

คนอื่นๆ ได้ยินที่เขาพูดกับตนเอง รู้สึกประหลาด ใจและสงสัยกันทุกคน

“ไอ้เวรนี่มันคุยกับใคร?”

“มันคงถูกพวกเราทำให้ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อไป แล้วมั้ง?”

“แม่งเอ๊ย ถึงพูดว่าถึงเคยเรียนฉางเฉวียนมาเพื่อ ต้องการจะข่มขู่พวกกว่างั้นสิ?”

ฉินหลั่งพูดต่อ “แต่ว่าเรียนตั้งแต่เด็กๆแล้ว ตอนนี้ จำได้แค่ท่าเดียว พวกกระบวนท่าต่างๆ ก็ลืมไปหมด แล้ว”

เสียงนั่นเริ่มพูดอีกครั้ง “เคยเรียนก็ดีแล้ว อีกเดี๋ยว ฉันจะคอยเตือนเจ้าเอง มันพอแล้วสำหรับไอ้พวกอันธพาลสิบคนนี้!”

“พระ…พี่นางฟ้า ในมือของพวกเขามีมีดอยู่นะ ฉัน จะไปสู้รบตบมือกับพวกเขายังไง?” ฉินหลั่งถามด้วย ความสงสัย

เฝิงหรุงเห็นว่าฉันหลั่งกำลังพูดกับตนเองไป เรื่อย ท่าทางสติหลุดลอย เลยรู้สึกว่าดูถูกตนเองซะงั้น เขาเลยพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “ไอ้กระจอกแอบทำตัว เป็นคนบ้า พูดออกมาเองว่าจะลงมือกับพวกเรางั้นยังจะ พูดอะไรกันอีก พวกแกระวังไว้ให้ดี อย่าทำร้ายคุณหลง ไม่งั้นฉันจะจัดการแล้วเอาไปให้หมากินซะ คุณหลง พวกเราจะจัดการไอ้โง่นี่ ทางที่ดีคุณหลบไปหน่อย เพราะยังไงทั้งมือทั้งเท้าจัดเต็มจนมองไม่ทันอยู่แล้ว”

เฝิงหรุงหันหน้าไปหาลูกน้องพร้อมทั้งคำสั่ง “เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าเข้าไปสู้ทีละคนยังร้องเสียงหลง ตอนนี้ พวกแกลงมือพร้อมกัน ใครที่เป็นคนแทงไอ้เด็กนี่เข้า แผลหนึ่ง ฉันจะเอาแฟนที่หมดสนุกแล้วยกให้สามเดือน แถมเงินให้อีกสองหมื่นหยวน!”

บรรดานักเลงหัวไม้ที่ได้ยินคำสั่งของเฝิงหรุง พวกเขาไม่ถูกชะตาฉินหลั่งตั้งแต่แรกอยู่แล้ว อีกอย่าง ยังได้แฟนเขาไปเล่นสนุกๆ ด้วย แถมยังได้เงินอีก ทุก คนก็เหมือนกระต่าย ที่พุ่งหน้าไปทางฉินหลั่งทันที!

“หะ…” ฉินหลั่งตกใจจนรีบผลักหลงเย็นไปอีก ทางหนึ่ง เพื่อให้เธอไม่โดนลูกหลงไปด้วย การเผชิญ หน้าคนสิบคนที่พุ่งมานั้น หัวใจของฉินหลั่งกระโดดจน เกือบจะหลุดออกมา ในเวลานั้นเขาก็ได้ยินเสียงลึกลับอีกครั้ง “ใช้เท้าเจ้ากวาดขาไปที่คนที่มาเป็นกลุ่มแรก แรงต้องให้แม่นยำ ทั้งดุดัน รวดเร็ว เท้าห้ามแตะพื้น…”