บทที่ 203 ความลับของไดอารี่

ฉินหลั่งตกใจ ตอนที่เขากำลังคิดจะหันไปนั้น แต่ เถียนซิงก็จับมือของเขาไว้แน่น ฉินหลั่งมองไปที่เถียน ซึ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างประหลาดใจ แต่กลับเห็นแค่ รอยยิ้มเยาะเย้ยที่เย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“พลัก”

หัวของฉินหลั่งโดนกระแทก ทันใดนั้นฉินหลั่งก็ ออกแรก ดึงมือออกมาจากมือของเถียนซิง แล้วก็หลบ ไปอีกด้านหนึ่ง คนที่โจมตีเขาเมื่อกี้ก็คืออ้ายทาว แฟน ของเถียนซิง

เถียนซิงโผเข้าไปอยู่ข้างๆอ้ายทาว แล้วก็พูดว่า “ที่รัก โชคที่ดีนายมา เมื่อกี้เขาดึงมือฉันไปลูบอย่างแรก de บอกว่าจะให้ฉัน…ฉันไปเปิดห้องที่โรงแรมกับเขา…..”

“เปล่านะ มือของเธอกระตุก ผมก็เลยช่วยนวดให้ เธอแค่นั้นเอง” ฉินหลั่งรีบพูด หัวใจของเขารู้สึกหนาว เหน็บ รู้ทันทีว่าครั้งนี้เขาตกหลุมพรางเถียนซิงอีกแล้ว

“ยาจก แฟนของฉันคือคนที่นาสามารถแตะต้อง ได้รีไงกัน!”อ้ายทาวพุ่งเข้ามาหาฉินหลั่งด้วยความโมโห กำหมัดแล้วก็ต่อยเข้าไปที่ศีรษะของฉินหลั่ง ฉินหลั่ง หลบไปด้านข้าง แล้วก็จับหมัดของอ้ายทาวไว้ พรอ้อม กับรีบอธิบายว่า “คุณฟังผมพูดก่อน เถียนซิงโกหกคุณ ทั้งนั้น ผมไม่เคยพูดมาก่อนเลยว่า…”

“ถ้ากูเชื่อถึงก็บ้าไปแล้ว! ไอ้ยาจก วันนี้กจะกระทืบจึงให้ตาย!” ตอนนี้อ้ายทาวมีเพียงแค่ความคิดเดียว เท่านั้น ก็คือทำให้ฉินหลั่งลงไปนอนกองกับพื้น

ฉินหลั่งรู้ว่าเขากับอ้ายทาวกำลังจะมีเรื่องชกตีกัน ทั้งหมดก็เพราะว่าเถียนซิง เขาเองก็ไม่อยากจะมีเรื่อง กับอ้ายทาว ก็เลยพยายามหลบอ้ายทาวให้ได้มากที่สุด อ้ายทาวนั้นเป็นทายาทเศรษฐีที่มีเงินแค่เล็กน้อยเท่านั้น พูดถึงการต่อสู้แล้วเขาถือว่าเป็นน้องของฉินหลั่ง เขาดี ไม่โดนฉินหลั่งเลย แถมยังล้มไปตั้งหลายครั้ง

อ้ายทาวเห็นว่าทำร้ายฉินหลั่งไม่ได้ ก็เดินไป หยุดอยู่ข้างๆเถียนซิง และพูดว่า “ที่รัก ตอนนี้ผมจะโทร เรียกคนมา รอให้พรรคพวกผมมาเมื่อไหร่ เอาให้มัน ตาย..”

อ้ายทาวหยิบโทรศัพท์ออกมากำลังจะโทรออก ก็ มีลมแรงพัดมา อ้ายทาวยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง เสียง”เพียะ”ก็ดังขึ้น เขาโดนตบหน้า

ส่วนคนที่ตบเขาก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเถียนซิง ตอนนี้เอง เถียนซิงกอดอกแล้วก็ยืนมองอ้ายทาวด้วย รอยยิ้มที่เยาะเย้ย

อ้ายทาวเอามือกุมใบหน้าของตัวเองที่ถูกตบอย่ง

แรง แล้วก็พูดกับเถียนซิงด้วยความประหลาดใจ “ที่รัก “เพียะ-“อ้ายทาวยังไม่ทันจะพูดจบประโยค ก็

เธอ..”

โดนเถียนซิงตบอีกครั้ง “นายมันคนไร้ประโยชน์จริงๆ ขนาดไอ้ขี้แพ้อย่างฉินหลั่งยังสู้ไม่ได้!” เถียนซิงพูดอย่างเย็นชา “รู้ไหมว่า ทำไมฉันถึงตบนาย? ก็เพราะว่านายไม่คู่ควรที่จะมาเรียก ฉันว่าที่รัก ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ฉันเถียนซิงไม่เกี่ยว อะไรกับนาย อ้ายทาวเลยแม้แต่นิดเดียว”

“เธอจะเลิกกับฉันงั้นเหรอ? ทำไม!” อ้ายทาว ตกใจยิ่งกว่าเดิม พยายามกดความโกรธในใจเอาไว้ แล้ว ก็ถามอย่างเย็นชา

“ยังถามอีกเหรอว่าทำไม? คุณนามสกุลอ้าย ฉัน คบกับนายมาสองปี นายปฏิบัติกับฉันเหมือนกับแค่ที่ ระบาย เหมือนตุ๊กตายางยังไงยังงั้น! อย่านึกนะว่าฉัน ไม่รู้ว่าลับหลังฉันนายไปมั่วกับเพื่อนร่วมฉันของฉัน มี ครั้งหนึ่งตอนที่พวกเราไปกินข้าวกัน นายกับเธอถูกันอยู่ ใต้โต๊ะ คิดว่าฉันไม่เห็นจริงๆรีไง! ฉันล่ะเกลียดผู้ชายสวะ อย่างนายจริงๆ!”

ตอนแรกอ้ายทาวคิดว่าเถียนซิงก็แค่หงุดหงิดที่ เขาไม่สามารถสู้กับฉินหลั่งได้ แต่พอได้ยินประโยคนี้ ของเธอ ถึงได้รู้ว่าเถียนซิงรู้เรื่องเลวร้ายที่เขาเคยทำมา เมื่อก่อนหน้านี้แล้ว

“ที่แท้เธอก็รู้หมดแล้ว บอกว่าฉันเป็นผู้ชายสวะ แต่ว่าเธอน่ะมันก็เป็นอีตัวเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าเกิดว่า ฉันไม่ได้ให้เงินเธอ ให้เธอกินของดีๆ ใส่เสื้อผ้าดีๆ เธอ จะยอมมาเป็นของเล่นของฉันงั้นเหรอ?” อ้ายทาวยิ้ม อย่างเยาะเย้ย คบกับเถียนซิงมาปีกว่า เขามองออกตั้ง แต่แรกแล้วว่าเถียนซิงเป็นผู้หญิงยังไง

“คนที่นามสกุลอ้าย ไม่กระดากปากรียังไง หีนายคิดว่านายมีเงินงั้นเหรอ พูดออกมาไม่กลัวคนอื่น หัวเราะเยาะหรือยังไง บ้านนายก็เป็นแค่บริษัทเล็กๆที่ปี หนึ่งมีรายได้แค่ไม่กี่ล้าน ไม่ได้อยู่แม้แต่ในอันดับอะไร ของเลยด้วหลินอานยซ้ำ ยังมีหน้ามาพูดต่อหน้าฉันว่า ให้ฉันกินดีๆ ใส่เสื้อผ้าดีๆ ไม่ละอายใจบ้างรึไงกัน!” เถียนซิงด่า

“แม่งเอ้ย อีตัว วันนี้กูจะทุบปากเหม็นๆของถึง ก่อนเลย” พอได้ยินเถียนซิงดูถูกตัวเองซ้ำๆซากๆ อ้าย ทาวก็โกรธ แล้วก็จะตบเถียนซิง

“พลัก!” มือของอ้ายทาวยังไม่ทันตบลงบนหน้า

ของเถียนซิง แต่ว่าเขาก็โดนถีบที่หน้าอกซะก่อน อ้าย

ทาวหายใจไม่ออก เขาเซไปด้านหลัง ชนโต๊ะและเก้าอี้

อยู่หลายตัว

“ไอ้เด็กเวร แกกล้าทำร้ายเธองั้นเหรอ!” มีเสียง ผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น อ้ายทาวกุมหน้าอกของตัวเองแล้วก็ เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ต้องตกใจ เพราะว่าคนที่ถีบเขา เมื่อกี้นั้นคือคุณชายของบริษัทลี่สื่อจำกัด-คุณชายของ ตระกูลใหญ่ หม่าหยาง

ตัวเขาเองนั้นเป็นแค่ทายาทเศรษฐีตัวเล็กๆใน เมืองหลินอาน ท่าเทียบกับหม่าหยางแล้วมันช่างแตก ต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

หม่าหยางเดินไปหยุดอยู่ข้างๆเถียนซิง ยื่นมือไป โอบเอวที่เรียวเล็กของเถียนซิง แล้วก็เหลือบมองฉิน หลั่งที่ยืนอยู่ข้างๆ
“คุณชายหม่า เมื่อกี้คุณเห็นแล้วสนุกไหม?” เถียนซิงโอบเอวของหม่าหยาง แล้วก็แนบไปกับร่างกาย ของหม่าหยางทั้งตัว เถียนชิงหันไปมองฉินหลั่งอีกครั้ง พร้อมกับยิ้มอย่างเยือกเย็น “ไอ้อ้ายทาวนี่มันโง่จริงๆ แม้แต่ยาจกอย่างฉินหลั่งก็ยังสู้ไม่ได้ แถมตัวเองยังหก คะเมนเองไปตั้งหลาครั้ง! แต่ว่าก็ถือว่าหมาสองตัวนี้ ทะเลาะกัน หมากัดกัน เป็นคำที่เหมาะสมที่จะเอามา เปรียบเทียบพวกมันที่สุดเลย ฮ่าๆๆๆ”

ที่แท้ก่อนที่เถียนซิงกับฉินหลั่งจะเข้ามานั้น หม่า หยางนั่งกินข้าวอยู่โต๊ะข้างๆ สังเกตการเปลี่ยนแปลง ตรงนี้อย่างเงียบๆ

นับตั้งแต่เหตุการณ์ศูนย์กีฬาโอลิมปิกครั้งล่าสุด หม่าหยางกับเถียนซิงก็อยู่ด้วยกัน วันนี้เขาวางแผนกับ เถียนซิง เดิมทีก็อยากจะใช้อ้ายทาวมาทำร้ายฉินหลั่ง แต่ไม่คิดเลยว่าฉันหลั่งจะต่อสู้ได้เก่งขนาดนั้น กลาย เป็นอ้าวทาวเองที่โดนทำร้าย

“ทุกคนมาดูเร็ว ว่าไอ้ยาจกสองคนนี้ถูกเถียนซิง ทำร้ายจนเป็นสภาพไหนกัน? โชคทีหน่อยที่อีกคนหนึ่ง ยังยืนอยู่ แต่ดูอีกคนหนึ่งสิ นอนอยู่ที่พื้นอย่างกับหมา ตายยังไงยังงั้น และผู้หญิงที่พวกมันทะเลาะกันเพื่อน่ะ ตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของผม ตายจริง ช่างน่าเศร้าและ น่ายินดีมากเลยนะ ฮ่าๆๆ” หม่าหยางพูดอย่างพอใจ

คนที่มุงดูอยู่รอบๆ ไม่รู้จักฉินหลั่งกับอ้ายทาว แต่ ว่าส่วนใหญ่รู้จักหม่าหยาง พวกเราต่างพากันประจบ สอพลอ
“ไอ้สองคนนี้ช่างไร้สมองจริงๆ กล้ามาแย่งผู้หญิง ของคุณชายหม่า ถือว่ารนหาที่ตายไม่ใช่เหรอ?”

“ตายแล้ว สองคนนี้สู้กันอยู่ตั้งนาน แต่ก็คุณชาย หม่าได้กอดสาวงามกลับไป สองคนนี้เป็นผู้เคราะห์ร้าย”

“สู้กันก็แล้วยังไม่ได้สาวงามกลับไปเลย แย่จัง”

“มา ที่รัก ไอ้สองคนนี้ไม่ได้หลอนอยากจะจีบเธอ งั้นเหรอ? พวกเรามาทำให้พวกมันยอมแพ้กันเถอะ มา “จับ”สามีคนนี้หน่อยเร็ว หม่าหยางทำปากจู๋ แล้วเถียนชิ งก็จูบเขาอย่างให้ความร่วมมือ

“อืม หวานจังเลย ไอ้พวกคนน่าสมเพชพวกนี้ ไม่มีวันได้ชิมรสชาติริมฝีปากของเธอตลอดชีวิตนี้หรอก” หม่าหยางยิ้มอย่างพอใจ ระหว่างที่พูด เขาเตรียมจะยื่น มือไปลูบกันของเถียนซิง ตอนที่จะเอามือสอดเข้าไปใน กางเกงนั้น เถียนซิงก็ยิ้มแล้วก็จับมือของหม่าหยางไว้ ก่อน พรอ้มกับพูดอย่างเขินอายว่า “คุณชายหม่า อย่านะ ที่นี่คนเยอะจะตาย”

“ก็จริง พวกเราไปมีความสุขกันที่โรงแรมกัน เถอะ!” หม่าหยางหัวเราะ ระหว่างที่พูดนั้น หม่าหยางก็ โอบเอวของเถียนซิง แล้วก็เดินออกไปนอกร้านอาหาร

ฉินหลั่งเห็นว่ากระเป๋าเป้ของตัวเองยังอยู่ที่เถียน ซิ่ง ก็รีบเอ่ยปากเรียก “หยุดก่อน! เอากระเป๋าเป้คืนฉัน มา!”

กระเป๋าเป้งั้นเหรอ? ตอนนี้เองเถียนซิงถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองยังสะพายกระเป๋าเป้ของฉินหลั่งอยู่ เธอยิ้มให้ ฉินหลั่งอย่างเย็นชา “ไอ้ยาจก แม้แต่กระเป๋าเป้ก็ยังมาก็ ยังจะเอา ฉันไม่ให้หรอก! คุณชายหม่า พวกเรารีบไปกัน เถอะ!”

เถียนซิงดึงให้หม่าหยางเดินเร็วแล้วก็ขึ้นรถไป ตอนที่ฉินหลั่งพุ่งออกมานอกประตูร้านอาหารนั้น หม่า หยางก็เหยียบคันเร่งออกไปแล้ว

ฉินหลั่งมองท้ายรถของหม่าหยาง เขาโกรธมาก แล้วก็โมโหที่เถียนซิงวางแผนมาใส่ร้ายเขา แล้วก็โกรธ ที่ตัวเองไปเชื่อคำพูดของเถียนซิงได้ยังไงกัน เขาฉิน หลังโดนผู้หญิงหลอกมาน้อยๆหรือยังไงกัน? หยางซื่อฉี เสี้ยจึง เย็นนี้… ทำไมเขาถึงไม่หัดจำกันนะ?

พอคิดได้ว่าไดอารี่ของจงยู่ตกอยู่ในมือของเถียน ซิง ฉินหลั่งก็รู้สึกปวดใจ

หม่าหยางขับรถพาเถียนซิงมาถึงโรงแรม ทั้งสอง คนบ้าคลั่งอยู่บนเตียงกันอยู่ประมาณ 1 ชั่วโมงกว่า แล้วก็ นอนหมดแรงอยู่บนเตียง

เสียงข้อความของคุณชายหม่าเข้า ในกลุ่มแชทที่

ชื่อว่า “ทายาทเศรษฐีแห่งเมืองหลินอาน” หัวหน้ากลุ่ม

พูดว่า “ฉันกลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว!”

หัวหน้ากลุ่มก็คือคุณชายของตระกูลใหญ่อันดับ หนึ่งในหลินอาน หยูหมิง”

แค่หยูหมิงส่งข้อความมา เดิมทีกลุ่มที่เงียบเชียบ ก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที
“คุณชายหยู กลับมาแล้วเหรอ ทำไมไม่บอกล่วง หน้า พวกเราจะได้ไปรับ!”

“คุณชายหยู ฉันคิดถึงนายจะตายแล้ว”

“คุณชายหยูมาเพื่อแต่งงานกับคุณหญิงรองของ ตระกูลหลง..”

“คุณชายหยู ตอนนี้อยู่ไหนกัน เดี๋ยวฉันไปหา….”

ในกลุ่ม “ทายาทเศรษฐีแห่งเมืองหลินอาน” ต่าง ก็เป็นพวกคุณชายจาก 20ตระกูลชั้นนำในคุณชาย

คุณชายหยูส่งข้อความมาอีกครั้ง “คืนนี้ฉันเชิญ พวกนายทุกคนมากินข้าวกันที่โรงแรมเซก้า มาให้หมด นะ”

หลังจากนั้นก็มีเสียงของคนที่ตกลง

หลังจากนั้น คุณชายหยูก็ส่งมาอีกรูปภาพหนึ่ง ผู้ หญิงในรูปนั้นก็คือหลงหลิง

คุณชายหยูถาม “คุณหญิงใหญ่ของตระกูลหลง เป็นยังไงบ้าง?”

หลังจากนั้นทุกคนก็เห็นด้วย บอกว่า “หลงหลิง สวยอย่างกับนางฟ้า” “ผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองหลิน อาน” “เหมือนกับเทพธิดาเลย” อะไรต่างๆนานา

พอเห็นแบบนี้ หม่าหยางก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้น คุณชายหยูส่งรูปหลงหลิงมามันหมายความว่ายังไงกัน? หรือว่าเขาเจอหลงหลิงแล้วงั้นเหรอ? เขานึกถึงตอนที่ตัวเองเจอหลงหลิงครั้งแรกก็ยังช็อกไปเลย อยากจะเอา มาเป็นของตัวเอง หม่าหยางใจเต้น หรือว่าคุณชายหยู ชอบหลงหลิงเข้าให้แล้วงั้นเหรอ?

“คุณชายหม่า คิดอะไรอยู่เหรอ?” เถียนซิงกอด แขนของหม่าหยางไว้แล้วเอ่ยปากถาม หม่าหยาง เงียบเชียบไม่ได้ตอบอะไร เถียนซิงเห็นว่าเป้ของฉิน หลั่งอยู่บนเตียง ก็อยากจะเอามันไปทั้ง พอเธอยกขึ้น สมุดเล่มหนึ่งก็ตกลงมา “นี่คืออะไรกัน?”

เถียนซิงหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมาด้วยความสงสัย เปิดอ่านดู ก็เห็นชื่อหนึ่งถูกเขียนไว้ที่หน้าแรกของสมุด เล่มนั้น “จงยู่ เธอเปิดไปหลายหน้า ก็เห็นว่ามันคือ ไดอารี่ แล้วก็พูดกับหม่าหยางอย่างน่าขำ “คุณชายหม่า ไอ้เจ้าฉินหลั่งนั้นขโมยไดอารี่ของคนอื่นมา!”

“เธอโยนมาให้ฉันดูซิ!” พอหม่าหยางได้ยินคำว่า “จงยู่ “จากปากของเถียนซึ่ง ก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าตอนนั้น ฉินหลั่งเคยเรียกหลงหลิงว่า “จงยู่ ” ก็รู้สึกสนใจขึ้นมา ทันที

พอได้สมุดเล่มนั้นมา หม่าหยางก็เปิดอ่านทีละ หน้า พอเห็นหน้าหนึ่งนั้น หม่าหยางก็อดไม่ได้ที่จะขยับ เขาครุ่นคิดเล็กน้อย หลังจากนั้นก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบน ใบหน้าของเขา

“คุณชายหม่า เจอเรื่องอะไรน่าสนุกงั้นเหรอ?” เถียนซิงถาม

“ไม่ใช่หรอก ฉันก็แค่คิดว่า ถ้าเกิดว่าคุณชายหยูได้เห็นไดอารี่เล่มนี้ก็คงจะดีใจมากกว่าเดิม ก็เลยอดไม่ ได้ที่จะอยากยิ้มน่ะ”หม่าหยางยิ้ม

“หยูหมิง คุณชายหยูจากตระกูลอันดับหนึ่งของ หลินอานงั้นเหรอ? ทำไมเขาเห็นไดอารี่เล่มนี้แล้วต้อง ดีใจด้วยล่ะ?”เถียนซิงครุ่นคิดแล้วก็ถามอย่างสงสัย

ตอนสองทุ่ม ณ ห้องv001แห่งโรงแรมโรงแรมเซ ก้า คุณชายของตระกูลใหญ่20อันดับแรกในหลินอานก็ อยู่ที่นี่ทั้งหมด หม่าหยาง ฉาวหนิงเองก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน

คนที่นั่งอยู่ตรงกลางก็คือคุณชาย ท่ามกลาง ทายาทเศรษฐีมากมายขนาดนี้ แต่ออร่าของเขาก็ยังคง โดดเด่น นั่นก็คือคุณชายของตระกูลใหญ่ หยูหมิง

นั่นเอง

ชายหนุ่มคนหนึ่งชูแก้วไวน์ขึ้น แล้วก็พูดเสียงดัง “เพื่อที่จะฉลองที่คุณชายหนูกลับมาจากอเมริกา พวกเรา มาดื่มฉลองกันหน่อย เป็นการต้อนรับคุณชายหยู!”

พวกลูกเศรษฐีที่นั่งอยู่นั้นก็พากันลุกขึ้น พร้อมกับ ชูแก้วขึ้นมาแล้วก็หันไปทางหยูหมิง

หยูหมิงรินไวน์ลงในแก้วของตัวเอง ไม่ได้ลุกขึ้น

แค่ชูแก้วขึ้นให้ทุกคนเห็น “ขอบคุณนะทุกคน ฉันดื่มก่อน แล้วกัน” หลังจากพูดจบ เขาก็จิบลงไปเบาๆ พวกลูกเศรษฐีคนอื่นก็ต่างดื่มเหมือนกัน แล้วก็นั่ง

ลง

“ไหนใครบอกฉันได้บ้างว่า หลงหลิงนั่นมันเรื่อง อะไรกัน?” หยูหมิงมองไปที่คนที่นั่งอยู่รอบๆและเอ่ยปากถาม

คนอื่นๆมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆคุณชาย หยูถึงได้ถามคำถามนี้ออกมา

“คุณชายหยู หลงหลิงคนนี้ก่อนหน้านี้ไม่เคยมี ใครเจอมาก่อน พึ่งจะปรากฏตัวมาเมื่อ2-3เดือนก่อน นี่เอง เดิมที่ตระกูลหลงกะว่าจะจัดการอย่าเงียบๆ แต่ว่า หลังจากนั้นเพระว่าความสวยของคุณหลงหลิง ข่าวนี้ก็ เลยแพร่กระจายไปในหลินอานอย่างรวดเร็ว พอตระกูล หลงเห็นว่าปกปิดไม่ได้แล้ว ก็เลยประกาศว่าหลงหลิง เป็นลูกสาวของหลงเถิง แล้วก็รับสมัครลูกเขยให้หลง หลิงด้วย” ซุนเจี้ยนจากครอบครัวที่ร่ำรวยในหลินอาน มองหน้าหยูหมิงแล้วก็เอ่ยปากพูด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ