บทที่ 177 คุณไม่คู่ควรจีบคุณหลง

ฉินหลั่งนั่งรถประจำทางหนึ่งชั่วโมงกว่า มาถึง หน้าประตูชุมชนหมิงซื่อ

“เพื่อน มาอีกแล้ว ! “รปภ.ที่ชุมชนหมิงซื่อเห็น ฉินหลั่งอย่างคุ้นเคย ริเริ่มทักทายก่อน ฉินหลั่งยิ้ม เบาๆ : “นายมาหาคุณหนูตระกูลหลงอีกแล้วเหรอ?”

“อืม”ฉินหลั่งก็ไม่ได้ปิดบังแต่อย่างใด เพื่อว่า รปภ. เหล่านี้สามารถให้ข้อมูลของจงยู่แก่ตนเองได้

“เฮ้ย คุยโม้ได้อย่างหน้าไม่แดงไม่เต้นเลยนะ

เพื่อน สภาพจิตนายใช้ได้นะ”รปภ. ยิ้ม รปภ.อีก 2 คนเดินมาอีกด้านหนึ่ง คาดว่าฉินหลั่ง เป็นคนดังในแวดวงรูปภ.ไปแล้ว พอเห็นฉินหลังมาทุก

คนก็รู้ว่าคืออะไร

“โอ้ว คุณชายฉันมาแล้ว วันนี้มีนัดกับคุณหลงอีก แล้วเหรอ?”

“เห็นคุณชายฉินแต่งตัวแล้ว ทันสมัยมาก เทียบ กับ”พี่ซีลี่”(คนขอทานที่มีชื่อเสียง)เมื่อหลายปีก่อนได้ เลย”

“คุณชายฉิน วันนี้ขายแพนเค้กไปเท่าไหร่แล้ว เดือนหนึ่งน่าจะหาเงินได้หลายหมื่นเลย ไม่อย่างนั้นจะ กล้ามานัดพบกับคุณหลงเหรอ”
เหล่ารูปภ.เห็นฉินหลั่งสวมใส่เสื้อผ้า ทั้งยัง ได้ยินเขาบอกว่าตัวเองขายแพนเค้ก คิดว่าฉันหลั่งกล้า มาหาคุณหนูตระกูล ล้วนแล้วแต่รู้สึกว่าเขาคือคนสติไม่ ดี

ฉินหลั่งก็ขี้เกียจที่จะเถียงกับพวกเขา “เวลา7ปี ในการเรียนรู้ถึงความยากจน” กี่ครั้งแล้วที่เขาถูกคน หัวเราะเยาะ ถูกเหยียดหยามตั้งกี่ครั้ง อย่างมากก็คิด ซะว่าเป็นการฝึกเป็นคนยากจนอีกสักครั้ง เพียงแค่จงยู่ ของเขาให้อภัยเขาก็พอ กลับมาอยู่ข้างกายเขา อย่าง อื่นฉินหลั่งไม่สนใจ เขานั่งเงียบๆอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้าม ประตูชุมชน

“ไอ้หมอนี่ ฝันกลางวันจริงๆ ! ”

“ฉันคิดว่าเขาจะต้องรู้แน่นอนว่า ตระกูลหลงรีบ ร้อนหาคู่ให้กับคุณหลงหลิง ดังนั้นถึงได้มาถึงที่เพื่อจะ โชคดี ! เขาก็ไม่คิดๆดูว่า ถึงแม้ว่าตระกูลหลงจะรีบร้อน ให้คุณหลงแต่งงาน เป้าหมายของการสรรหาลูกเขยถึง ยังไงซะก็ยังเป็นทายาทของหลินอานที่ร่ำรวย เขาก็แค่ คนขายแพนเค้กไอ้ขี้แพ้ๆ ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขามั่นใจได้ ถึงขนาดนี้ ..”

“เอ่อใช่ ทำไมตระกูลหลงถึงได้รีบร้อนให้คุณ หลงหลิงแต่งงานนะ? คุณหลงหลิงอายุก็ไม่มาก มองดู ก็น่าจะ 20 ปี”รปภ.คนหนึ่งถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ใครจะไปรู้ อย่างไรก็ตามได้ยินจากปากต่อปาก ของคนมีเงินในชุมชนของเรา ได้ยินว่าเป็นแบบนี้แล้ว อีกอย่างนายไม่เห็นเหรอ หนึ่งเดือนมานี้ มีทายาท เศรษฐีมาเดทกับคุณหลงมากมาย? ฉันคิดว่าเถ้าแก่หลง อยากจะใช้การแต่งงานของลูกสาว สร้างพันธมิตรกับ ครอบครัวอื่นๆเพื่อเสริมสร้างอำนาจให้กับตัว เอง”รปภ.วัยกลางคนอายุ 30 ปีคิดและพูดออกมา

ฉินหลั่งได้ยินการสนทนาระหว่างรปภ.สามคนนี้ ก็ตกใจ เมื่อนึกถึงตระกูลหลงต้องการให้จงยู่นั่นก็คือ “หลงหลิง”แต่งงาน รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาทันที รู้สึกถึง เหตุการณ์ สถานการณ์คับขัน

“เปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยง”เสียงฟ้าร้องสองสามครั้งมา จากท้องฟ้าที่มืดมน น้ำฝนหยดลงมาเล็กน้อย Touaregสีดำค่อยๆหยุดลงที่ประตูชุมชนหมิงชื่อ มีชาย หนุ่มที่ทั้งสูงทั้งผอมเหมือนนักกีฬากระโดดสูงเดินลงมา ด้านบนสวมใส่เสื้อแขนสั้นสีขาว ด้านล่างเป็นกางเกง ตัวใหญ่ ที่เท้าเป็นรองเท้าส้นแบน ผิวขาว พอเห็นก็รู้ ว่าโตมาในกองเงินกองทอง

พอเขาเดินมาปับ ก็หยิบมือถือออกมา โทรศัพท์ : “ฮัลโหล สวัสดีครับคุณหลง ผมคือหม่า หยาง ลุงเล่าเรื่องผมให้ฟังแล้วใช่ไหม?…อืม ตอนนี้ ผมอยู่ที่ประตูชุมชนของคุณแล้ว ผมจะขับรถไปรับ คุณ…ไม่ต้องแล้ว งั้นก็ได้ ผมจะรอคุณที่นอกชุมชนนะ เอ่อใช่ ด้านนอกฝนตกนิดหน่อย คุณอย่าลืมใส่ชุด หนาๆหน่อยนะ…
วางสายโทรศัพท์ รอยยิ้มที่พอใจปรากฏบน ใบหน้าของหม่าหยาง ได้ข่าวลูกสาวตระกูลหลงรีบร้อน แต่งงาน เขาเตรียมตัวมาสองสามวัน ก็เลยเตรียมมา ลองดูวันนี้ แม้ว่าบริษัทลี่สือจำกัดของพวกเขาจะถูกจัด ให้อยู่ในอันดับที่100ก็ตาม แต่เทียบกับถึงหลงกรุ๊ปของ ตระฉันหลงแล้ว ยังด้อยกว่ามาก ถ้าหากสามารถ เชื่อมสัมพันธ์การแต่งงาน ได้รับการสนับสนุนจาก ตระกูลหลง บริษัทของตัวเองก็จะก้าวหน้าอย่างมาก เช่นกัน ดังนั้นพ่อของเขาตั้งใจมาคุยกับหลงเถิงโดย เฉพาะ ให้ตัวเองพบกับคุณหลง ว่าง่ายๆก็คือนัดบอด แน่นอนว่าตัวเขาเองต้องใช้โอกาสนี้จับให้อยู่หมัด แย่ง หลงหลิงมาให้ได้

ได้ยินว่าหลงหลิงคนนี้สวยมาก ก่อนหน้านี้เคยมี ทายาทหลินอาน 5,6คนมาพบกับเธอ แต่ถูกปฏิเสธแล้ว

สำหรับหลงหลิงคนนี้ หม่าหยางคาดหวังอย่าง มาก

ทันใดนั้นหม่าอยางก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลัง นั่งจ้องมองเขาอยู่บนถนน เขาอดไม่ได้ที่จะด่าออกไป ว่า : “มองหาแม่งเหรอ !”

ฉินหลั่งก็ยังคงมองเขาอย่างโหดเหี้ยม

“เหี้ย ไม่ให้นายมองนายยังมองอีกเหรอ? ฉันว่า นายอยากหาเรื่องเจ็บตัวใช่ไหม”หม่าหยางพูดอย่างไม่ พอใจ พูดแล้วก็เดินมาสั่งสอนฉินหลั่ง

“คุณชายหม่า ช่างเถอะ คุณจะทะเลาะกับเขาทำไม? คุณเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์ ต่อยคนแบบนี้ เดี๋ยวจะเปื้อนมือคุณเปล่าๆ”รปภ.ด้านข้างเกลี้ยกล่อม ด้วยรอยยิ้มเขิน ๆ

“ก็ใช่ ไม่มีอะไรต้องถกเถียงกับคนชั้นต่ำ”หม่า หยางหยุดเดิน แสยะยิ้มพร้อมกับพูด และถามรปภ.สอง สามคนว่า : “คุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?”

“รู้จักซิ ทำไมจะไม่รู้ เขาก็คือคนขายแพนเค้ก”

“ใช่ ไม่ผิด อีกอย่างคุณชายหม่าคุณรู้ไหม ไอ้ คนขายแพนเค้กนี่4,5วันนี้มาเฝ้าที่หน้าประตูชุมชนพวก เราตลอด มารอพบคุณหลงเลย ฉันคิดว่าเขากำลังคิด ว่าเขาอาจจะถูกใจคุณหลงก็ได้”

พอหม่าหยางได้ยินเข้า อดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้ เอวโก่ง เขามองไปที่ฉินหลั่งอย่างดูถูกเหยียดหยาม และยิ้ม “อะไรนะ อย่างนายยังอยากจะให้คุณหลงชอบ เหรอ โอ้พระเจ้า นายอยากจะทำให้ฉันหัวเราะจนท้อง แข็งตายงั้นเหรอ นายดูตัวเองแต่งตัวซิ เหมือนกับเก็บ ของขาดๆมาใส่ ฉันถามนายหน่อยเดือนหนึ่งขายแพน เค้กได้เดือนเท่าไหร่? สามารถซื้อข้าวได้ไหม? พอที่จะ จ่ายค่าห้องเหรอ? คิดไม่ถึงว่านายยังมีหน้ามาเจอคุณ หลง ฉันจะบอกกับนายตรงๆนะ อย่างนายอ่ะ แม้แต่จะ ถือรองเท้าให้คุณหลงยังไม่มีคุณสมบัติเลย…”

รปภ.สองสามคนต่างก็หัวเราะกันทั่วหน้า ขณะนี้ ก็ไม่ลืมที่จะประจบหม่าหยาง :

“คุณหมาพูดถูกที่สุด ไอ้คางคกนี้คิดอยากกินเนื้อหงส์ ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเอง คุณ หลงหน้าตาสวยงาม คบกับคุณชายหม่าถึงจะเรียกว่า หนุ่มหล่อสาวสวย นั้นถึงจะเรียกว่าเหมาะสม….”

หม่าหยางถูกเยินยอจนลอย อารมณ์ก็ดีขึ้นเยอะ “คุณชายหม่า คุณหลงมาแล้ว ! “รูปภ.คนหนึ่ง กระซิบเบาๆ

หม่าหยางเปลี่ยนใบหน้าเป็นสุภาพชนทันที มอง ไปด้านในชุมชน เห็นแต่หลงหลิงกางร่ม แขนสั้นและ กางเกงขาสั้นสวมชุดกีฬา เดินมาหาเขา ตาของเขา แทบจะปริแตก ผู้หญิงคนนี้สวยมากๆ เหมือนตัวละครอ นิเมะญี่ปุ่นที่ตัวเด่นเดินออกมายังไงอย่างนั้น

“คุณหลง สวัสดีครับ ผมคือหม่าหยาง..”หม่า หย่างแนะนำตัวเองกับหลงหลิง

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหลงหลิง”หลงหลิงยิ้มเบาๆ

“จงยู่ ! “ฉินหลั่งพุ่งเข้ามาจากด้านข้าง ได้พบกับ หลงหลิงอีก เขายังไม่สามารถยับยั้งความตื่นเต้น ภายในของเขาได้

“ทำอะไร ! “หม่าหยางเข้ามาขวางหน้าหลงหลิง ไว้ มองฉินหลั่งอย่างดุดัน

“จงยู่ ผมคือฉินหลั่งไง คุณคิดดูดีๆซิ คุณลืมเมื่อ ตอนคุณอยู่ที่มหาวิทยาลัยจีนหลิงแล้วเหรอ พวก เจิ้งเย่นชอบแกล้งคุณ ผมช่วยคุณสั่งสอนพวกเขา ยังมี ช่ายหนงแม่ของคุณมาจีนหลิง เป็นพวกเราที่ต้อนรับ เธอ….”ฉินหลั่งมองไปที่จงยู่ พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาประสบร่วมกันมาก่อน หวังว่าจะกระตุ้นอารมณ์ของ เธอได้ ทำให้เธอยอมรับตัวเอง

“นายกำลังทำอะไร ! ไสหัวไป ไอ้ขี้แพ้อย่าง นาย ก็อยากจะจีบคุณหลงหลิง ไปฝันวันกลางวันของ นายต่อเถอะ ! “หม่าหยางผลักฉินหลั่งออก

“จงยู่ ผมคือฉิน หลั่ง ยกโทษให้ผมได้ ไหม..”ฉินหลั่งขอร้องอ้อนวอน

“จงยู่อะไรกัน นี่คือคุณหลงหลิงรู้หรือเปล่า นาย พอได้แล้ว คุณหลงรู้จักนายเหรอ นายกำลังหาซีนให้ กับตัวเองอยู่ ถ้ายังจะรบกวนอีกฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ” หม่าหยางพูดด้วยความโกรธ เขากันหลงหลิงไว้ที่ด้าน หลัง เตรียมที่จะใช้หมัดต่อยไปที่ฉินหลั่ง

“คุณชายหม่า ช่างเถอะ ไม่ใช่คุณอยากชวนฉัน ไปกินข้าวเหรอ ตอนนี้พวกเราไปกันเถอะ”แม้ว่าหลง หลิงจะรู้สึกว่าฉินหลั่งเป็นคนบ้า แต่ได้ยินหลงเย็นพูด ที่จีนหลิงฉินหลั่งยังเคยช่วยเธอไว้ และรู้สึกว่าฉินหลั่ง น่าสงสารมาก ไม่อยากให้ใครรังแกเขา

“ได้ ผมเชื่อคุณ”หม่าหยางพูดกับหลงหลิงอย่าง อ่อนโยน หม่าหยางปกป้องหลงหลิงและเข้าไปในรถ

“จงยู่ คุณอย่าไปกับเขา ลงมา….”ฉินหลั่งพุ่ง เข้าไปหน้ารดแล้วดึงจงยู่ไว้

“ไสหัวไป คุณหลงหลิงไม่ได้รู้จักนาย นายอย่า หลอกตัวเองอีก โอเค?ตอนนี้ฉันจะพาคุณหลงหลิงไป ทานอาหารเย็นที่โล่ว่ายโล่ นั่นเป็นที่ที่ชาตินี้นายก็ไม่มีปัญญาไปกิน ตอนนี้นายเข้าใจความแตกต่างระหว่าง ฉันกับนายหรือยัง ไอ้ขี้แพ้ ! ”

หม่าหยางยิ้มเยาะหลังจากที่พูดจบ ผลักฉินหลั่ง ออก เข้าไปนั่งที่คนขับ Touareg เริ่มขับออกไปอย่าง ช้าๆ ไม่นานก็ขับไปไกลแล้ว

“ฮ่า ฮ่า คุณชายฉิน วันนี้ในที่สุดก็ได้เจอกับคุณ หลงแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจคุณนะ”

“คุณชายหม่าเขาขับTouaregมา คุณมายังไงนะ ขึ้นรถสาย 112”

“คุณชายหม่าพาคุณหลงไปเลี้ยงข้าวที่โล่ว่ายโล่ ที่นั่นเงินเดือนพวกเราเป็นรูปภ.เดือนหนึ่งยังจ่ายไม่ไหว เลย โธ่โธโธ่ คุณล่ะ ถึงคุณจะโชคดีนัดคุณหลงได้ คุณจะพาเธอไปกินข้าวที่ไหน ไม่ใช่จะไปกินแพนเค้ก หรอกนะ?ฮ่าฮ่า”

ฉินหลั่งไม่ได้ยินว่ารปภ.พูดอะไร ในใจของเขา กระวนกระวายขึ้นเรื่อยๆ นึกถึงจงยู่ออกเดทกับผู้ชายคน อื่น ในใจของฉินหลั่งรู้สึกเสียใจมาก เขาได้ตามหาจงยู่ ของเขาเจอแล้ว เขาไม่สามารถให้ผู้ชายคนอื่นออกเดท กับเธอได้

ความคิดนี้ในใจฉินหลั่งนับวันยิ่งรุนแรงมากขึ้น เรื่อยๆ
“จงยู่ คุณจะไปออกเดทกับเขาไม่ได้ ! “ฉินหลัง ตะโกนออกมาประโยคหนึ่ง

ฉินหลั่งเห็นจักรยานสาธารณะอยู่รอบๆเขารีบใช้ บัตรคมนาคมรูดมาคันหนึ่ง ขึ้นปั่นมุ่งหน้าไปที่โล่ว่ายโล่

“เหี้ย ไอ้ขี้แพ้ยังไงก็คือไอ้ขี้แพ้ แม่งไม่ใช่จะปั่น จักรยานไปที่โล่ว่ายโล่นะ?”

“สุดยอด ! ไอ้ขี้แพ้พูดในใจ ฉันไม่สามารถขับ รถที่แพงที่สุดได้ ทำไมจะขับรถที่ถูกที่สุดไปไม่ได้ เมื่อ ถึงที่นั่น เหมือนกับมีสายตาเป็นหมื่นกำลังจ้องมองอยู่ หัวเราะฮ่าฮ่าฮ่า”

“ในหลินอานมีคนที่มีพรสวรรค์แบบนี้ก็เวียนหัว เหมือนกัน ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันอาจจะเห็นไอ้คนขี้แพ้นั่น ในฟีดข่าวหรือในคอมเมนต์แน่ๆ”

ฉินหลั่งเสี่ยงตากฝน ปั่นจักรยานมาถึงโล่ว่ายโล้ บริเวณรอบๆไม่มีที่จอดรถจักรยานสาธารณะเลย ฉิน หลั่งต้องเข็นรถจักรยานไปที่หน้าโรงแรม โล่ว่ายโล่เป็น หนึ่งในร้านอาหารที่ดีที่สุดในหลินอาน ผู้ที่มารับ ประทานอาหารค่ำที่นี่เป็นชนชั้นกลางถึงชั้นสูงในหลิน อาน รถคันหรูจอดเต็มหน้าโรงแรม บีเอ็มดับเบิลยู ออ ดี้ ปอร์เช่ ..ฉินหลั่งที่เปียกเกือบครึ่งตัว ยังคงเข็น จักรยาน อาจกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องที่ผิดปกติของผิดปกติ ของที่นี่
“เหี้ย เดี๋ยวนี้ปั่นจักรยานก็มากินข้าวที่โล่ว่ายโล่ ได้เหมือนกันเหรอ?”

“จักรยานยังเป็นจักรยานของสาธารณะ ไอ้หมอ นี้แม้แต่จักรยานยังซื้อไม่ไหว ยังอยากจะกินข้าวที่นี่ โอ้ว”

“ฉันว่าเขาไม่ได้มากินข้าวที่นี่ คือมาหางานทำที่ โล่ว่ายโล่ ได้ยินมาว่าโล่ว่ายโล่ขาดคนล้างจาน ดูเขาก็ เหมาะสมดี”

ฉินหลั่งไม่ได้สนใจคำประชดประชันของคนรอบๆ เขาจอดจักรยานเสร็จ ก็เดินเข้าประตูหน้าร้าน

“มาทำอะไร ! “แผนกต้อนรับขวางฉินหลังไว้ ฉิน หลั่งดูเหมือนคนเร่ร่อน จะใช้จ่ายในร้านของพวกเขาไม่ ไหว บนตัวเขายังมีหยดน้ำ คนแบบนี้จะเข้าไปได้ยัง

ไง?