บทที่ 167 อย่าเรียกฉันว่าคนสวย

“สาวน้อย ไปhappyกับฉันที่โรงแรมเถอะ”ชาย ร่างสูงยังคงเล่นละครอย่างจริงจังตามที่สังเส่นเอ๋อสั่ง เมื่อเขาเห็นว่าฉันหลังไปดูโดยไม่หันกลับมามอง จึงเรียก ฉินหลั่งเสียงดัง”นี่ฉันจะพาแม่สาวสวยคนนี้ไปโรงแรม แล้วนะ ไปเล่นสนุกกับฉันบนเตียง…”

“เกิดอะไรขึ้น ฉันแสดงดีนี่นา”ชายร่างสูงไม่เห็น เงาฉินหลั่งแล้ว ในใจก็เป็นกังวลจริงๆ”เส้นเอ๋อ ผมรัด คุณจนแทบหายใจไม่ออกอยู่แล้ว ทำไมหมอนั่นยังไม่ หลงกลอีก ?”

“เพี้ยะ”ชายร่างสูงเพิ่งปล่อยสังเส่นเอ๋อ สังเส่นเอ๋ อก็ตบเขาอย่างจัง หมอนี่ดูไม่ออกเลยจริงๆ เมื่อครู่ที่ตน จะถามฉินหลั่งให้ชัดเจนหมอนี่ก็ปิดปากเธอซะแน่น ทำเอาซะเธอพูดอะไรไม่ได้แม้แต่น้อย

“เพี้ยะ”สังเส่นเอ๋อตบชายร่างสูงเสร็จ ชายร่างสูง ก็เดือดขึ้นมา เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง ตบสังเส่นเอ๋อกลับ ไปเช่นกัน เขาตบจนสังเส่นเอ๋อเซ เกือบล้มลงไปกับพื้น

“นังนี้ คิดว่าตัวเองมีเงินแล้วสูงส่งรีไง ฉันแค่มา ช่วยแกเล่นละคร แกกินดินระเบิดเข้าไปรึไง แม่ง ! “ชาย ร่างสูงตบสังเส่นเอ๋อไปฉาดหนึ่ง รู้สึกไม่ดีเหมือนตอน กินข้าวแล้วกินแมลงวันเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น “แกยัง จะหลอกผู้ชายคนนั้นอีกเหรอ ? ฉันดูออกว่าคนที่เขา ชอบคือผู้หญิงที่ชื่อ’จงยู่”คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงพูด อย่างไม่อายว่าคนที่เขาชอบคือแกอายบ้างรึเปล่า ? ผู้หญิงชั่วอย่างแก สมน้ำหน้าที่เขาไม่เอา !”

ด่าไปชุดใหญ่ ชายร่างสูงก็เดินพึมพำออกไป

สังเส่นเอ๋อยังคงยืนอึ้งอยู่ที่ดิม เธอเพิ่งจะเข้าใจ ว่าคนที่ฉินหลั่งบอกว่ารักไม่ใช่เธอสังเส้นเอ๋อ แต่ เป็น”จงยู่”สังเส่นเอ๋อสายตาไร้ความรู้สึก เดินออกจาก ทะเลสาบยุ่นซีอย่างกับศพเดินได้

สิ่งที่เกิดขึ้นกับสังเส่นเอ่อ เผิงเมิ่งไม่ได้สนใจ

เมื่อร่างของฉินหลั่งจากหายไปจากสายตาเธอ น้ำตาที่เผิงเมิ่งกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมา และไหลจาก คางลงบนสนามหญ้า กุซ่าที่อยู่ข้างๆกอดเธอไว้ เผิงเมิ่ง ยิ่งยากจะควบคุมร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด สั่นไปทั้ง

ตัว

เผิงเมิ่งร้องไห้เหมือนใจจะขาดกู่ซาทำได้เพียง ตบหลังเธอและพูดปลอบใจเบาๆ หวังแค่ว่าหลังจากเผิง เมิ่งได้เจอฉินหลังแล้ว จะลืมเขาออกจากใจไป

11โมง ฉินหลั่งนั่งรถไปความเร็วสูงไปยังหลิน อาน 2ชั่วโมงต่อมาก็มาถึงฉินหลั่งหลินอาน

เมื่อออกมาจาสถานี ฉินหลั่งก็ไปยังที่ที่ทำ”บัตร. โดยสารเมืองหลินอาน” และทำบัตรโดยสารที่สามารถ นั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน และรถเมล์ได้ ที่ทำบัตรโดยสารก็ เพราะฉินหลั่งคิดว่า คนที่โดยสารรถสาธารณะค่อนข้าง เยอะ เขาก็อาจมีโอกาสเจอจงยู่สูง

เมื่อได้บัตรโดยสาร ฉินหลั่งเริ่มค้นหาทันที เขา เดินทางตามเส้นทางที่คิดไว้ตอนอยู่บนรถไฟความเร็วสูง เริ่มจากนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินสาย1ไปถึงสาย4 และนั่ง รถเมล์สาย179ไปถึงสาย77 จากเขตเจียงก้านไปถึงเขต ซ่างเฉิง….

ฉินหลั่งใช้เวลาไป3ชั่วโมงก็ไปถึงชุมชนต่างๆ ของหลินอาน ไม่ว่าจะบนรถ รถไฟฟ้าใต้ดิน หรือแม้แต่ เดินจากป้ายรถเมล์หนึ่งไปยังอีกป้าย ฉินหลั่งก็ให้ความ สนใจกับคนที่อยู่รอบๆ กลัวตัวเอง สะเพร่าแล้วคลาดกับ จงยู่

ฉินหลั่งลงรถจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเขตซีหู เดินอย่างไม่มีจุดหมายมานาน ฉินหลั่งเริ่มหิว เขาจึงนึก ได้ว่าจนถึงตอนนี้แล้วตนยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง

ขณะยืนอยู่บนถนนอันกว้างใหญ่ของหลินอาน ฉินหลั่งอยากหาร้านอาหารหาอะไรกินสักหน่อย ขณะ กำลังเดินเขาก็ได้กลิ่นหอมบางอย่าง เมื่อมองไปก็เห็น รถเข็นคันเล็กๆใต้อาหารขาย”แป้งธัญพืช”ข้างๆรถเข็นมี รถสามล้ออีกหนึ่งคัน บนรถเต็มไปด้วยผักสดรถอาหาร

ฉินหลั่งจำได้ว่าตอนคบกับจงยู่ กินขนมธัญพืชอยู่ บ่อยๆ ในใจก็มีความรู้สึกขึ้นมาพลางเดินไปยังรถเข็น เดินใกล้ถึงฉินหลั่งก็เห็นผู้หญิงรูปร่างดียืนอยู่ เธอกำลัง ทะเลาะกับคนแก่คนหนึ่ง

ยิ่งฉินหลั่งเดินเข้าไปใกล้ ก็ได้ยินสิ่งที่ทั้งสอง ทะเลาะกันชัดขึ้น

“เงินก็ให้ไปแล้ว ทำไมยังไม่ไปอีก ? ยังอยาก แย่งเงินอีกเหรอ ? ” หญิงสาวในชุดกันเปื้อนดุชายชรา
“ไม่ใช่สิ ไข่ไก่นี่17.5บาท ทั้งหมด15กิโล เธอ ควรให้ฉัน262.5บาท นี่เธอให้มาแค่225บาท ยังขาด อีก37.5บาทเนี่ย ! “ชายชราที่ขายของดึงกระโปรงทวง เงินผู้หญิงคนนั้น

“โกหก ไข่ไก่ที่ฉันซื้อคุณก็ขาย15.5บาทมา ตลอด แต่คุณขายให้ฉัน17.5บาทเนี่ยหลอกกันชัดๆ เอา เงินไปแล้วก็รีบไปซะ อย่ามาขวางการทำมาหากินของ ฉัน”ผู้หญิงสาวพูดฉอดๆๆ

“15.5บาทอะไรกัน เธอคิดว่าตอนนี้มันเทียบกับ เดือนที่แล้วได้เหรอ ถ้าเธอไม่มีปัญญาซื้อก็เอาไข่ไก่คืน มา ฉันจะไปขายให้คนอื่น ! “ชายชรากำลังจะแย่งตะกร้า ไข่ที่หญิงสาวถือกลับไป

“ออกไป ไข่นี่เป็นของฉันแล้ว เอาเงินแล้วไป ซะ ! “หญิงสาวปกป้องไข่อย่างดี ไม่ยอมให้ชายชรา แย่งไป

“แม่ง แกนี่มันไม่มีเหตุผลจริงๆ ? ถึงวันนี้ฉันจะ ต้องทำลายให้ไข่ไก่15กิโลนี่ ก็ไม่ยอมให้แกหรอก”ชาย ชราก็ร้อนรน เหมือนจะแย่งไข่ตะกร้านี้ไป

ฉินหลั่งเดินไปถึงรถเข็นพอดี แล้วรีบห้ามชาย ชรา

“คุณลุง อย่าวู่วาม”ฉินหลั่งดึงชายชราให้ห่าง ออกไป

“นังคนนี้รังแกกันเกินไปแล้ว ฉันจะทำลายไข่ไก่ ของมัน และพังรถเข็นเส็งเคร็่งนี้ซะถึงจะพอใจ ! พ่อหนุ่ม คุณปล่อยผม”ชายชราโกรธจนหน้าแดง พูดพลาง จะเข้าไปทะเลาะกับหญิงสาว

“ขู่ใครหนะ เข้ามาสิ ! ลองกล้าพังรถฉันดูสิ ฉัน จะจัดการให้น่วมเลย….”หญิงสาวไม่กลัวแม้แต่น้อย พลางชี้นิ้วด่าชายชรา

ฉินหลั่งถอนหายใจออกมา เขาขมวดคิ้วมองไป ยังหญิงสาวก็ตกใจเล็กน้อย

“คุณลุง เงินที่เธอค้างลุงผมจ่ายแทนเอง”ฉินหลั่ง คิด เพื่อเงินไม่กี่บาทแต่กลับทะเลาะกันถึงขั้นนี้ มันไม่ คุ้มค่าแลย เขาเลยจ่ายให้

“นังคนนี้ทำให้ฉันโมโหซะจริงๆ ฉันไม่สนเรื่อง เงินนั่น วันนี้ไม่ได้พังรถมัน ฉันกินข้าวไม่อร่อย….”ดูท่า ชายชราอยากให้หญิงสาวจ่ายถึงจะพอใจ

“คุณว่าแบบนี้ได้ไหม ผมจะให้คุณ5พันบาท คุณ ปล่อยเธอไปเถอะ….”ฉินหลั่งครุ่นคิด แล้วพูดขึ้น

“ปล่อยผมนะ คุณพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ..อีก เดี๋ยว คุณว่าเท่าไหร่นะ ? “ชายชราพึ่งคิดได้

“5พัน”ฉินหลั่งพูด

“คุณไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม ? “ชายชราไม่ได้ สนใจหญิงสาวแล้ว เมื่อฉินหลั่งปล่อยเขา เขามองฉิน หลั่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ฉินหลั่งยิ้มบางๆ หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วสแกน ไปที่คิวอาร์โค้ดที่รถเข็นขายผักคุณลุง “นี่คือคิวอาร์โค้ดของลุงใช่ไหม ? ผมจะโอนไปให้”ฉินหลั่งพูดพลาง สแกนคิวอาร์โค้ดของชายชรา โอนเงินให้เขาไป5พัน บาท

“ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ คุณใจกว้างจริงๆ”ชาย ชราก้มหัวขอบคุณฉินหลั่ง แล้วหยิบแครอทกับผักกาด หอมจากรถสามล้อ สอดไปที่หน้าอกฉินหลั่ง”คุณกินสิ ทั้งหมดนี้ปลูกในที่ดินของผมเอง…”

ฉินหลั่งขอบคุณเสร็จ ชายชราจึงขับรถสามล้อ ออกไปอย่างชอบใจ และไม่สนใจคำด่าของหญิงสาว แม้แต่น้อย

“คุณช่วยฉันทำไม ! “หญิงสาวจ้องฉินหลังพลาง

ถาม

“ไม่มีอะไร ? พวกคุณล้วนลำบาก คุณไม่ควร รังแกเขา….”ฉินหลั่งพูดค่อนข้างจริงจัง

ในขณะเดียวกันฉินหลั่งเพิ่งเห็นหน้าตาของหญิง สาวชัดๆ ผมเธอดัดสั้น ผิวไม่ขาว หน้าตาขรุขระ ไม่รู้โดน ไฟลวกหรืออะไร และมีสิวแดงๆ2-3เม็ด บางเม็ดก็ดูออก ว่าบีบมาแล้ว อีกทั้งหญิงสาวคนนี้ยังดูเหมือนคนเอเชีย ตะวันออกเฉียงใต้ ไม่ใช่คนจีนแท้ๆ

โดยรวมคือผู้หญิงคนนี้หน้าตาไม่สวย

“ฉันจะรังแกเขาแล้วจะทำไม คุณไม่ยอมงั้นเห รอ”เมื่อฉินหลั่งดุเธอ หญิงสาวก็โมโหขึ้นมาเล็กน้อย

“คิดซะว่าผมพูดผิดไปก็แล้วกัน”ฉินหลั่งถอน หายใจ ดูท่าผู้หญิงคนนี้นิสัยไม่ดีเอามากๆ อย่าไปพูดกับเธอนักจะดีกว่า”คุณทำแป้งนี่ให้ผมสักอันสิ ใส่แฮมกับมัน ฝรั่งเส้นด้วย”

“ไม่ทำ ! “หญิงสาวปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

“ทำไมไม่ทำให้ผมล่ะ ผมไม่ได้หาเรื่องคุณสัก หน่อย”ตอนนี้ฉันหลั่งโกรธมากจริงๆ ตนช่วยเธอและให้ เธอทำแป้งให้ก็แค่นั้น ท่าทางแบบนี้ไม่ดีเอามากๆ

“ยุ่งอะไรด้วย ฉันอยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ ทำ”หญิงสาวไม่รู้สึกว่าตัวเองทำไม่ถูกต้องแม้แต่น้อย

“ดี ดี …”ผู้หญิงคนนี้ทำให้ฉันหลั่งโมโหมากจริงๆ

ปากพูดว่าดี แต่ความเป็นจริงนั้นกำลังเย้ยหยันหญิงสาว

ตอบแทนคนมีบุญคุณกับตัวเองได้ดีจริงๆ

ฉินหลั่งไม่พูดกับหญิงสาวต่อ เขาเดินมาก็ เหนื่อยพอแล้ว เลยหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าเป้ วางไปริมบนถนน และนั่งพักผ่อน

ฉินหลั่งนั่งบนริมถนน20นาที ระหว่างนั้นมีคนมา ซื้อแป้งธัญพืชของหญิงสาว5-6คน เขาสังเกตได้ว่าทุก ครั้งที่หญิงสาวหยิบไข่ไก่ ตาจะกะพริบ เหมือนคิดได้ว่า ไข่พวกนี้ได้มาเพราะความช่วยเหลือของเขา

ฉินหลั่งคิดว่าเธอคงสำนึกผิดได้บ้างแล้ว

ตอนนี้เขาพักผ่อนพอแล้ว กำลังจะนั่งรถเมล์ไปดู ที่อื่นๆ แต่ท้องร้องอยู่ตลอด ฉินหลั่งยืนขึ้นแล้วเดินไป หาหญิงสาว พลางพูดอย่างมีมารยาท”คนสวย ตอนนี้ทำ แป้งให้ผมได้รึยัง ?”
“ออกไป ! “คิดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะมีท่าทาง ราวกับแมวโดนเหยียบหาง แค่แวบเดียวก็โมโหขึ้นมาอีก แล้ว”คุณนี่ทำไมไร้ยางอายขนาดนี้ รีบออกไปซะ อย่าให้ ฉันเห็นคุณอีก ถึงแป้งของฉันต้องให้หมากิน ฉันก็ไม่ให้ คุณกินหรอก ! ”

“ผมแค่อยากกินแป้ง มันทำไมเหรอ ทำไมต้องด่า ผมขนาดนี้ ? “ทุกคนล้วนมีจุดเดือดเหมือนกัน ฉินหลั่ง เห็นผู้หญิงคนนี้ทำเกินไปจากก่อนหน้านี้มาก เขาโกรธ มากจริงๆ

“ยังจะถามอีก ฉันรู้ฉันมันไม่สวย คุณไม่ต้องมา เยาะเย้ยฉัน คุณเชื่อไหมถ้าคุณพูดคำว่าคนสวยอีกคำ เดียว ฉันจะเอากระทะนี้ดีคุณซะ ! “หญิงสาวด่าฉินหลั่ง อย่างเดือดดาล

ฉินหลั่งนิ่งอึ้ง ในมหาลัยไม่ว่าผู้หญิงจะสวยหรือ ขี้เหร่ อายุเยอะหรือน้อย ล้วนเรียกกันว่า”คนสวย”ฉิน หลั่งแค่เรียกผ่านๆเฉยๆ

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเข้าใจผิดคิดว่าตนเยาะ เย้ยเธอ ฉินหลังรู้สึกขายหน้ามากๆ

“ขอโทษนะ ผมไม่ได้จะเยาะเย้ยคุณ ผมเป็น นักเรียนมหาลัย ในมหาลัยพวกเราล้วนเรียกกันแบบนี้ โถ่ สรุปคือผมไม่ได้หมายความอย่างที่คุณคิด…”ฉินหลั่ง รีบกล่าวขอโทษหญิงสาว

“จริงเหรอ ? “หญิงสาวเห็นฉินหลั่งพูดอย่าง จริงใจ ความโมโหในใจก็ลดลงบ้างแล้ว
“จริงแท้แน่นอน ผมก็ไม่ชอบพวกที่วิจารณ์รูป ลักษณ์ภายนอกคนอื่นเหมือนกัน รูปลักษณ์มนุษย์เกิด จากธรรมชาติ คนที่สวยก็ถือซะว่าโชคดี มีสิทธิ์อะไรไป หัวเราะเยาะคนอื่น”ก่อนหน้านี้ฉันหลังก็โดนหัวเราะเยาะ มาตลอดว่าเป็นไอ้ขี้แพ้ เลยเข้าใจความรู้สึกผู้หญิงคนนี้ เป็นอย่างดี”อีกอย่าง คุณดูสิผมแต่งตัวแบบนี้ ผมมีสิทธิ์ อะไรไปเยาะเย้ยคุณ…..”

ฉินหลังออกจากบ้านครั้งนี้ การแต่งตัวและเสื้อผ้า ที่เอามาล้วนธรรมดาๆ เขาไม่ได้มีชุดดีๆอะไรมาก บวก กับที่เขาเดินในหลินอานอย่างรีบร้อนอยู่3ชั่วโมงกว่า ไหนจะเหงื่อออก ไหนจะเปื้อนฝุ่น ดูเหมือนไอ้ขี้แพ้ที่ ออกมาเที่ยวอย่างงบน้อยจริงๆ