บทที่ 162 นั่นไม่ใช่ลูกสาวของเขา

“บ้าเอ๊ย นายทำอะไรไปเนี่ย”เห้อหยู่เฉินชกหน้า กัปตันเรืออย่างแรง ส่วนกัปตันเรือกลับยืนให้ชกหน้า เหมือนคนโง่ ไม่มีท่าทีต่อต้าน ปากของเขายังพึมพำว่า ตายแน่ ตายแน่ๆอยู่ตลอด

ไอ้คนไร้ประโยชน์” เห้อหยู่เฉินด่ากัปตันเรือ ห้องควบคุมอยู่ชั้นหนึ่ง เขาจะมัวมาอยู่ในสถานที่ อันตรายแบบนี้ไม่ได้แล้ว เห้อหยู่เฉินรีบวิ่งออกจากห้อง ไปทันที

กัปตันเรือทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอย่างหมดแรง เมื่อ ตะก้เขาลองดูแล้ว แต่ระบบควบคุมของเรือเสียหายไป มากกว่าครึ่ง ไม่มีทางจะแล่นจนกลับถึงฝั่งได้ ตอนนี้ยังมี น้ำเข้ามาในเรืออีก ตอนนี้เรือสำราญอยู่ห่างจากฝั่งถึง หกสิบไมล์ทะเล กว่าเรือช่วยเหลือจะมาถึงก็ใช้เวลาถึง สองชั่วโมง ตอนที่พวกเขาเดินทางมาถึง เรือสำราญลำ นี้คงจะจมลงไปในน้ำเรียบร้อยแล้ว

พอคิดว่าตัวเองต้องทำให้ผู้คนถึงหนึ่งพันกว่า ชีวิตต้องตาย ถึงจะโชคดีช่วยกลับขึ้นฝั่งได้ แต่ตัวเอง ก็ได้ทำลายเรือสำราญที่ราคาหลายร้อยล้านไป ทุก อย่างในชีวิตของตัวเองคงจะจบลงแล้ว

ระหว่างขาทั้งสองข้างของกัปตันเรือมีของเหลว สีเหลืองไหลออกมาเป็นทางเขาไม่รู้สึกตัวเลยว่าเริ่มมีน้ำทะลักเข้ามาภายในห้องควบคุมแล้ว ถึงจะเห็น เขาก็ ยังนั่งนิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เขายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เขาทำได้แค่กดปุ่มสามเหลี่ยมสีแดงตรงแผงควบคุม ทันใดนั้นเอง ระบบเตือนภัยภายในเรือสำราญก็ส่งเสียง ขึ้นมา…

เห้อหยู่เฉินวิ่งหนีขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือ เสียงของ ระบบเตือนภัยก็ส่งเสียงดังขึ้นมาพอดี “วหว่อ วหว่อ หว่อ”ฟังดูแล้วเหมือนเสียงเรียกวิญญาณ แสงไฟสี แดงของสัญญาณเตือนภัย เหมือนโคมไฟของประตู ยมบาลเลยก็ว่าได้

ทุกคนแตกตื่นแทบตาย สาวๆบางคนกอดแฟน แล้วร้องไห้ บางคนอยากโทรหาคนในครอบครัว แต่พบ ว่าไม่มีสัญญาณเลย บางคนรีบหยิบห่วงยางมาคล้องไว้ กับตัว แล้วนั่งเงียบ ๆที่พื้น ท่าทางเหมือนคนเสียสติไป แล้ว

เหตุการณ์บนดาดฟ้าเริ่มแตกตื่นวุ่นวายกันไป

หมด

“คุณสามารถช่วยดึงเพื่อนของฉันขึ้นมา ฉัน ขอร้อง ได้โปรดเถอะค่ะ” ฮวนฮวนรีบขอความช่วยเหลือ จากคนรอบข้างๆ ตอนนี้ดาดฟ้าอยู่ในความสับสนวุ่นวาย เห้อหยู่เฉินคงจะไม่มีเวลามาสนใจพวกฉินหลั่งแน่นอน ฮวนฮวนจึงรีบขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง

ผู้คนที่อยู่รอบข้างมีหลายคนที่ยังมีน้ำใจ ทุกคน รีบช่วยกันถึงเชือกที่ผูกอยู่ที่ราวเรือขึ้นมา
ฉินหลั่งรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังดึงเขาขึ้นไป จึงรู้สึก ดีใจมาก ในขณะที่เขากับจางเจียซินกำลังถูกดึงขึ้นไป ดู เหมือนจางเจียซินจะเริ่มหมดแรง และกำลังจะตกลงไป ในน้ำอีกครั้ง ฉินหลั่งรีบกอดเธอไว้ให้แน่นขึ้นไปอีก

“จับให้แน่น คุณตายแน่ ถ้าคุณตกลงไป!” ฉินหลั่ง ตะโกนเสียงดังจางเจียซินรีบจับเชือกอย่างแน่นหนา และทั้งสองก็ขึ้นไปทีละนิดเมื่อถึงราวเรือแล้ว ฉินหลั่งรีบ ยกจางเจียซินขึ้นไปก่อน รอจนจางเจียซินขึ้นไปถึง ดาดฟ้าอย่างปลอดภัย จากนั้นตนเองถึงจะถูกดึงขึ้นไป บนดาดฟ้า

“เจียซิน เธอเป็นยังไงบ้าง” พอเห็นว่าจางเจียซิน ถูกดึงขึ้นมาได้ฮวนฮวนดีใจมากกว่าใคร เธอคุกเข่านั่ง ลงไปบนพื้น แล้วพยุงศีรษะของจางเจียซินขึ้นมา

“ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยชีวิตพวกเราไว้” ฉินหลั่ง นอนหมดแรงอยู่บนดาดฟ้าประมาณสิบกว่าวินาที ก่อน จะพยุงตัวเองขึ้นมานั่งคุกเข่าบนพื้น แล้วกล่าวขอบคุณ กลุ่มคนที่ช่วยดึงเขาขึ้นมา

“ไม่เป็นไรครับ”

“พ่อหนุ่ม นายดวงแข็งมาก ฉันคิดว่าดึงขึ้นมาจะ เป็น…ช่างเถอะ ยังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว”

“นี่นายยังจะช่วยเธอขึ้นมาด้วยเหรอ เฮ้อ..”

“ขึ้นมาแล้วก็ต้องตายอยู่ดี..”
กลุ่มคนพอช่วยเหลือฉินหลั่งขึ้นมาได้ ก็ไม่มี อารมณ์ที่จะสนใจเรื่องของฉินหลั่งอีกต่อไป พวกเขา เดินจากไปทีละคน

ฉินหลั่งมองไปที่ผู้คนที่วิ่งวุ่นไปมาบนดาดฟ้า รวมถึงไฟเตือนภัยที่สว่างขึ้นและเสียงไซเรนเตือนภัย กับเสียงผู้คนที่ตื่นตระหนก เขาถึงตระหนักได้ว่าเรือ กำลังรั่ว

“ฮือฮือ..”จางเจียซินกอดฮวนฮวนไว้แน่น แล้ว ร้องไห้อย่างหนัก “ฉันนึกว่าตัวเองจะตายซะแล้ว…ฮวน ฮวน เมื่อตะกีฉันกลัวมากจริงๆ ฉันกลัวว่าตกลงไปใน ทะเล แล้วจะมีปลาลามมากินฉันจนไม่เหลือแม้แต่ ร่างกาย…”

“เอาล่ะ เจียซินไม่ต้องร้องไห้แล้ว ตอนนี้เธอขึ้น มาแล้วนะ” ฮวนฮวนตบหลังจางเจียซินเบาๆ ก่อนจะพูด ปลอบเธอ หลังจากผ่านไปสิบนาที จางเจียซินถึงได้สงบ ลงได้

เธอเช็ดน้ำตาแล้วมองไปด้านข้างของเธอ ฉิน หลั่งกำลังนั่งอยู่บนดาดฟ้ามองไปที่เธอด้วยสีหน้าเรียบ นิ่งจางเจียซิน สัมผัสได้ถึงสายตาของ ฉินหลั่ง หัวใจ ของเธอก็เต้นแรง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอเคยทำกับฉินหลั่ง ก่อนหน้านี้ จางเจียซิน รู้สึกผิดมากจนเธออยากจะหาที่ เอาหน้ามุดเข้าไป

“ขอโทษ ฉันทำผิดกับคุณจริงๆ ฉันไม่ใช่มนุษย์ ฉันเลวมาก… “จางเจียซิน ค่อยๆคลานไปหาฉินหลั่ง เพราะต้องตะเกียกตะกายในทะเลเป็นเวลานานทำให้เธอไม่มีแรง: “ฉินหลั่ง คุณตีฉันเถอะ คราวนี้ฉันสำนึกผิด แล้วจริงๆ ฉันผิดไปแล้ว จากนี้ไปคุณจะให้ฉันทำอะไร ก็ได้..” %3D

ฉินหลั่งหันหน้าไปทางอื่น เขาไม่มีทางเชื่อคำพูด ของจางเจียซินอีกจ่อไปแล้ว

“ฉินหลั่ง ฉันรู้ว่าคุณผิดหวังกับฉันมาก ฉัน ขอโทษ เป็นฉันเองที่เลวเกินไป…” จางเจียซินมองไป ทางฉินหลั่งที่ไม่สนใจเธอความรู้สึกผิดในใจของเธอ เพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า เธอคุกเข่าลงบนพื้นแล้วโขกศีรษะ ให้ฉันหลั่งอยู่หลาย “ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ ฉันจะหา โอกาสตอบแทนบุญคุณของคุณในอนาคต ขอบคุณ จริงๆ”

ฉินหลั่งไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังสิ่งที่จางเจียซิ นกำลังพูด เมื่อมองไปที่ทะเลอันกว้างใหญ่ ฉินหลั่งคิด ว่าเขาจะตายที่นี่จริงๆเหรอ? ครึ่งชั่วโมงต่อมา พายุ ไต้ฝุ่นได้พัดเข้ามา ก่อนหน้านี้เรือสำราญได้แล่นออก จากศูนย์กลางของไต้ฝุ่นแล้ว ในเวลานี้ความรุนแรงของ พายุไต้ฝุ่นไม่ใช่ลมที่สามารถพัดจนต้นไม้หักล้มได้ แต่ก็ ไม่ได้บางเบา พวกเก้าอี้นั่งเล่นและโต๊ะไวน์บนดาดฟ้า ทั้งหมด มันถูกพัดจนกระจาย มีบางกลุ่มถูกพัดจนตกลง ไปในทะเลแล้ว

“เปรี้ยง เปรี้ยง” สิ่งที่ตามหลังพายุมาคือฝน “ซ่า ซ่า”ตกลงมาอย่างหนัก คนที่อยู่บนดาดฟ้า ทำได้แค่หา ที่หลบฝนบนดาดฟ้า เพราะเริ่มมีน้ำไหลเข้ามาในเรือ แล้ว ไม่มีใครโง่ถึงขนาดเสี่ยงอันตรายเข้าไปหลบฝนข้างใน

เวลาผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง ยังไม่เห็นเรือของ หน่วยกู้ภัย อีกทั้งน้ำทะเลได้ไหลเข้ามาจนท่วมถึงชั้นที่ สามแล้ว และใกล้จะท่วนขึ้นมาถึงดาดฟ้าเรือแล้ว

“ตายแน่ๆเลย”

“ทำยังไงดี ฉันยังไม่อยากตาย”

“แม่จำ หนูกลัว”

กลุ่มคนที่อยู่บนดาดฟ้ามีอาการหวาดกลัวจนถึง ขีดสุด พวกเขาต่างก็เริ่มคิดว่าตนเองจะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่ นี่แล้วแน่ๆ

“บ้าเอ๊ย เพราะถึงคนเดียวเลยที่เรียกกูมาล่องเรือ กูมันโง่เองที่ตามถึงมา”

“ถึงรวยมากไม่ใช่หรือไง แน่มากไม่ใช่หรือไง

หะ”

“มึงอยากหาที่ตายก็อย่ากูมาด้วยสิ บ้าเอ๊ย”

ตรงมุมหนึ่งของดาดฟ้าเรือ มีวัยรุ่นหลายคน กำลังยืนล้อมเห้อหยู่เฉินไว้แล้วพูดต่อว่าอย่างโมโห

“พวกมึงจะทำอะไร ถอยไปเดี๋ยวนี้นะ อยากตาย แล้วหรือไง”เห้อหยู่เฉินที่เป็นถึงคุณชายตระกูลใหญ่ระ ดับต้นๆของประเทศ จะมารู้สึกหวาดกลัวที่ถูกบรรดา คุณชายระดับล่างล้อมไว้ได้ยังไงกัน

“อ้าวเฮ้ย จนถึงตอนนี้แล้วถึงยังจะวางตัวใหญ่อีก เหรอวะ”มีชายหนุ่มคนหนึ่งถ่มน้ำลายใส่หน้าของเห้อหยู่เฉิน

“เฮ้ยพวกเรา อัดมันให้น่วมเลย” ชายหนุ่มอีกคน ตะโกนพูด ก่อนที่ชายหนุ่มอีกสี่ถึงห้าคนก็เริ่มรุมทำร้าย เห้อหยู่เฉิน ชายหนุ่มกลุ่มนั้นคิดว่าตัวเองอาจจะต้องมา ทั้งชีวิตไว้ที่นี่แล้ว ทำไมพวกเขาจะต้องกลัวเห้อหยู่เฉิ นอีกล่ะ

“หยุดได้แล้ว ไม่ต้องตีแล้ว ลูกพี่ ขอร้องล่ะ อย่าตี อีกเลย”เห้อหยู่เฉินเริ่มร้องขอความเมตตา ถ้าไม่มีฐานะ คุณชายของเขาแล้ว ยังจะมีใครใส่ใจเขาอีก

“ยังไงก็ต้องตายอยู่ที่นี่แล้ว กูจะฆ่าคนที่วางมาด อย่างถึงก่อน ให้มถึงลงไปเบิกทางในยมโลกก่อนเลย” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมา ก่อนจะยกเก้าอี้ขึ้นสูง แล้วทุ่ม ไปทางเห้อหยู่เฉินสุดแรง

“อย่านะ ลูกพี่ ขอร้องเถอะ ผมผิดไปแล้ว ผมยอม ยกสมบัติทั้งหมดของผมให้ ขอร้องล่ะ อย่าฆ่าผม เลย”เห้อหยู่เฉินคุกเข่าลงบนพื้น แล้วโขกศีรษะขอร้อง อย่างหวาดกลัว

“จะตายกันอยู่แล้ว ถึงถึงจะให้เงินกูพันล้าน ก็ไม่มี ประโยชน์แล้ว”สีหน้าของชายหนุ่มดุเดือด และเตรียมจะ ทุ่มเก้าอี้ลงไป

“เรือกู้ภัยมาแล้ว”

“ดูสิ ตรงนั้นมีแสงไฟ”
ทันใดนั้นเอง มีเสียงคนตะโกนลั่น ทำให้ทุกคนที่ อยู่บนดาดฟ้าเริ่มรู้สึกมีความหวังขึ้นมา ทุกคนพากันมอง ไปที่ท้องทะเลตรงหน้า และพบว่ามีแสงไฟเล็กๆกระ พริบอยู่

ชายหนุ่มรีบวางเก้าอี้ลง แล้วรีบมองไปทางแสง ไฟข้างหน้าเหมือนกับคนอื่นๆ ก่อนจะตะโกนขอความ

ช่วยเหลือ

“ทางนี้ครับ ทางนี้”

“ช่วยด้วยครับ”

“มาช่วยพวกเราด้วยครับ”

ทันใดนั้นเอง ทุกคนเริ่มมีความหวังขึ้นมาทันที แสงไฟเริ่มสว่างมากขึ้น และใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไม่ นานแสงไฟนั้นก็มาหยุดอยู่ข้างๆเรือสำราญ เป็นเหลือ ของหน่วยกู้ภัยที่ถูกส่งออกมาช่วยเหลือ แต่เมื่อเทียบกับ เรือสำราญลำนี้แล้ว มันมีขนาดเล็กกว่ามาก

“พวกเราเองก็ไปดูกันเถอะ”จางเจียซินกับฮวน ฮวนเองก็เห็นเรือของหน่วยกู้ภัยแล้วเช่นกัน พวกเธอ ต่างก็ดีใจมากจางเจียซินที่ได้พักมาหนึ่งชั่วโมงกว่า เริ่ม มีแรงกลับคืนมาบ้าง เธอสามารถลุกขึ้นยืนเองได้แล้ว เธออยากจะเดินไปทางเรือของหน่วยกู้ภัยพร้อมกับฉิน หลั่ง

แต่ฉินหลั่งกลับไม่สนใจเธอ แล้วลุกขึ้นมาเองก่อนจะเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับคนอื่น จางเจียซินรู้สึกเจ็บ ตรงหัวใจ สุดท้ายก็เดินตามหลังฉินหลั่งไปพร้อมกับ ฮวนฮวน

ในเวลานี้มีผู้รับผิดชอบคนหนึ่งเดินออกมาจาก เรือกู้ภัย เขามองดูผู้คนที่ติดอยู่บนเรือ พวกเขาไม่ สามารถให้ขึ้นมาบนเรือกู้ภัยได้ทั้งหมด เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดใส่โทรโข่ง: “คนที่ติดอยู่บนเรือทุกท่าน ทุกคน อย่าตกใจ พวกเราจะพาคุณกลับขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัย อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้มีจำนวนคนมากเกินไป เรือกู้ภัย ของเราไม่สามารถรับได้ เราต้องแบ่งเป็นสองชุด ไม่ ต้องกังวลไปนะครับ เรือกู้ภัยอีกสองลำกำลังรีบมาที่นี่ แล้วเช่นกัน…” 11

“เอาอย่างนี้นะครับ พวกเราจะช่วยผู้หญิงกับเด็ก และผู้สูงอายุขึ้นมาก่อน ส่วนที่เหลือให้รอรอบต่อไป ทุก คนวางใจได้ครับ ทางเราจะช่วยพวกคุณทุกคนขึ้นฝั่ง อย่างปลอดภัยแน่นอน”

ถึงแม้คนที่รับหน้าที่เขามาช่วยเหลือจะพูดแบบนี้ แต่ภายในใจของทุกคนต่างก็อยากจะรีบหนีไปจากเรือ ลำนี้ให้เร็วที่สุด ถ้าต้องอยู่ที่นี่ต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว ก็ เท่ากับต้องตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นไปอีก

เรือกู้ภัยทำการเชื่อมบันไดมาทางเรือสำราญ โดยมีเจ้าหน้าที่ของหน่วยกู้ภัยคอยให้ความช่วยเหลือ

“เอาล่ะครับ ตอนนี้คุณผู้หญิงกับเด็กและผู้ ปกครองเชิญขึ้นมาบนเรือได้ครับ ส่วนคนอื่นรอเรือกู้ภัย ลำต่อไป”ผู้รับผิดชอบพูดใส่โทรโข่ง ผู้หญิงกับเด็กและผู้ปกครองเริ่มเดินขึ้นไปบนเรือกู้ภัย

ในตอนนี้เห้อหยู่เฉินเองก็ร้อนใจมาก เขาเองก็ไม่ อยากตาย แน่นอนว่าเขาเองก็อยากขึ้นเรือลำนี้กลับไป แต่เขาไม่ใช่ผู้หญิง และไม่มีลูกด้วยนี่สิ

เห้อหยู่เฉินเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินขึ้นเรือ กู้ภัยโดยมีลูกสาวอยู่ในอ้อมแขน เขากลอกตาไปมา ก่อนจะเดินไปหยุดตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว เขากระซิบ ข้างหูผู้หญิงคนนั้น แล้วบอกให้เธอยืมลูกสาวไปอยู่กับ ตนเอง รอเธอกลับถึงเซี่ยงไฮ้ เขาจะให้เงินรางวัลแก่ เธอหนึ่งล้านหยวน แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ยอม เห้อหยู่เฉิ นร้อนใจมาก เขารีบฉกลูกสาวของเธอมาอุ้มไว้โดยที่เธอ ไม่ทันตั้งตัว แล้วพูดข่มขู่ผู้หญิงคนนั้น ถ้าเธอกล้าเปิด เผยความจริงออกไป เขาจะโยนลูกสาวของเธอลงทะเล ให้จมน้ำตาย เขาเป็นคนรวย ถึงจะทำคนจมน้ำตายเขาก็

ไม่กลัว

ผู้หญิงคนนั้นถูกเห้อหยู่เฉินจับจุดอ่อนได้ จึง ทำได้แค่ยอมปล่อยให้เห้อหยู่เฉินอุ้มลูกสาวของเธอไว้

เห้อหยู่เฉินปิดตากเด็กสาวไว้ ก่อนอุ้มเธอยืนต่อ แถวขึ้นไปบนเรือกู้ภัย

“นี่ลูกสาวของคุณเหรอครับ” เจ้าหน้าที่หน่วย กู้ภัยเห็นว่าเห้อหยู่เฉินยังเป็นวัยรุ่นอยู่ ท่าทางดูไม่ เหมือนคนที่จะมีลูกอายุประมาณหกเจ็ดปีได้ แล้วเห้อหยู่ เฉินเองก็ปิดปากเด็กสาวไว้ จึงดูแปลกมาก

“เอ่อ… ลูกสาสของผมจริงๆครับ เธอไม่สบายอยากจะอ้วก เดี๋ยวขึ้นไปบนเรือแล้ว ผมจะพาเธอไปอ้วก ที่ห้องน้ำเองครับ” เห้อหยู่เฉินพยายามทำท่าทางให้ดู เป็นธรรมชาติที่สุด

“ขึ้นไปได้ครับ”ข้างหลังยังมีอีกหลายคน เจ้า หน้าที่หน่วยกู้ภัยจึงให้เห้อหยู่เฉินขึ้นไป

“เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของเขาค่ะ อย่าให้เขาขึ้นไป บนเรือ” ในขณะนั้นเอง มีเสียงแหลมตะโกนขึ้นมา