บทที่ 115 อันนี้เรียกว่าด้ายหนึ่งเส้นที่เชื่อมโยง
“โจวซิน เธอให้หวงเกอบอกฉินหลั่ง ให้เขากลับไปเถอะ พวกเรา เดินเที่ยวกันเอง” สังเช่นเอ๋อดึงมือของโจวซิน แววตาเด็ดเดียวมาก
“เล่นเอ๋อ เธอก็รู้ว่าในเวลากลางคืนเป็นอันตรายมากกับพวกเรา ลูกผู้หญิง ช่วงนี้ในสังคมมีเหตุการณ์ที่ผู้หญิงถูกล่วงละเมิดเกิดขึ้น หลายครั้ง ยังมีเพราะเรื่องนี้ทําให้เสียชีวิตแล้วด้วย เธอไม่กลัว? ก็ เพราะว่าอย่างนี้ หวงเกอถึงได้ให้ฉินหลั่งติดตามพวกเรา” โจวซินพู ดกับสั่งเส้นเอ่อจนปากเปียกปากแฉะ
“มีอะไรให้กลัวกัน ตลาดกลางคืนคนมากมายขนาดนั้น พวกเรา คงไม่ได้ซวยขนาดนั้นหรอก?” แม้ว่าจะพูดเช่นนี้ แต่เมื่อโจวซินตก เตือน ในใจของสังเช่นเอ๋อก็เกิดกลัวจริงๆขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว : “แล้วให้ เขาฉินหลั่งมา พวกเราประสบกับอันตราย บางทีเขาอาจจะวิ่งหนีไป เร็วกว่าพวกเราอีก”
“ไม่หรอก ฉันยังคงมีความเชื่อมั่นในตัวของฉินหลั่ง เธอลืมแล้ว หรอ ครั้งก่อนที่Berkeley Hotel ยังเป็นฉินหลั่งที่ช่วยเธอนะ” โจวซินม องสังเล่นเอ่อที่มีความหวาดกลัวนิดหน่อยแล้ว หล่อนยิ้มเล็กน้อยแล้ว พูดโน้มน้าว : “ยังไงซะเขาก็รอพวกเราอยู่ที่นั่นแล้ว ก็ให้เขาเดินเที่ยว กับพวกเราเหอะ อย่างมากถ้าเธอไม่ชอบเขา ก็ไม่ต้องไปใส่ใจเขาก็ได้
แล้ว”
“พูดไปก็ใช่ ก็แค่ทําเหมือนเขาไม่มีตัวตนก็ได้แล้ว” เวลานี้สังเช่น เอ๋อก็ทําได้เพียงตอบรับไปเช่นนี้
แท็กซี่ขับมาถึงตลาดกลางคืนถนนตานเพิ่งอย่างรวดเร็ว
ที่นี่คือสถานที่ที่คณะผู้นําเมืองจีนหลิงที่ได้เข้ารับตําแหน่งใหม่ ได้ทําการพัฒนาให้เป็นที่สาธารณะเพื่อการพักผ่อนสนุกสนาน เพลิดเพลินในยามค่ําคืนของประชาชนในเมือง และยังเป็นหน้าต่าง สําหรับการแสดงวัฒนธรรมการดํารงชีวิตยามค่ําคืนการกินอาหารของ ประชาชนชาวจีนหลิงต่อนักท่องเที่ยวต่างถิ่น
ซุ้มขายของที่ประดับประดาเป็นประตูเมืองในแบบโบราณเรียง
สังเล่นเอ๋อทําเหมือนฉินหลั่งไม่มีตัวตนจริงๆ หล่อนลากโจวซินดู อันนี้ที่ ลองอันนั้นที และเมื่อพวกเธอเล่น ฉินหลั่งก็นั่งอยู่ข้างอย่าง เงียบๆ หรือว่าดูโทรศัพท์ หรือตัวเองก็เอาขนมจากเจ้าของร้านมาลอง
ชิม
สังเช่นเอ๋อและโจวซินเดินไปเล่นไปตลอดทาง ร้านค้าเล็กๆที่ แขวนไฟไว้ที่หนึ่งได้ดึงความสนใจของพวกเธอไว้ ด้านหน้าร้านเล็กๆมี วัยรุ่นหนุ่มสาวมากมาย สังเล่นเอ่อลากโจวซินเดินเข้าไป
นี่เป็นร้านขายจี้ห้อยคอร้านเล็กๆ ด้านในมีโครงที่ทําจากไม้ตั้ง ตระหง่านอยู่สองสามอัน ข้างบนแขวนจี้ห้อยคอเล็กๆประณีตอยู่นับไม่ ถ้วน มี“หยก” มี“ทอง” มี”หินโมรา” รูปร่างแตกต่างกันไป พระพุทธเจ้า พระโพธิสัตว์ สิบสองนักษัตร “อยู่เย็นเป็นสุข” “โชคดี” “บุพเพสันนิวาส” …..
สังเล่นเอ๋อและโจวซินดูอย่างมีความสุข พวกเธอชอบของชิ้น เล็กเหล่านี้มากจริงๆ คนหนึ่งเลือกได้สองสามแบบ พวกเขาถาม เจ้าของร้านแล้ว เหล่านี้ล้วนไม่ใช่”หยก”ของจริง เส้นหนึ่งก็เพียงแค่ ยี่สิบหยวนเท่านั้น
“ฉินหลั่ง เธอก็เข้ามาดูสิ” โจวซินเห็นฉินหลั่งยืนอยู่ด้านนอกร้าน เล็กๆคนเดียวดูโดดเดี่ยวมาก จึงเรียกเขา ฉินหลั่งเดินไปข้างหน้าโครง ที่เต็มไปด้วยจี้ห้อยคอที่แขวนไว้อย่างช้าๆ
สังเล่นเอ๋อไม่ยอมอยู่ใกล้กับฉินหลั่งขนาดนั้น หล่อนเอาจี้ห้อย คอที่ตัวเองเลือกให้เจ้าของร้านดู ให้เขาคิดเงิน เจ้าของร้านเป็นหญิง ชราหลังค่อมมีอายุที่มีใบหน้าเหี่ยวย่น
“ทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบหยวน” หญิงชราพูดจบ ก็ใส่ถุงให้สังเช่น เอ่อ หล่อนก็ได้หยิบเอางี้ที่มัดกับเชือกสีแดงจากด้านข้างมาอีกสอง สามเส้น มอบให้สังเช่นเอ๋อ : “แม่สาว หากว่าเชือกของจี้สกปรกแล้ว ก็ เปลี่ยนเป็นพวกนี้ อีกอย่าง เชือกแดงนี้ยังมีผลอย่างอื่นอีก”
“อ่อ?” สังเช่นเอ๋อ โจวซินล้วนตะลึงไปทันที
“นี่ศักดิ์สิทธิ์มาก เธอเอามือของเธอมาให้ฉัน” มือแห้งเที่ยวของ หญิงชราจับมือของสั่งเส้นเอ่อ หล่อนดึงเชือกแดงออกมาเส้นหนึ่งค่อยๆเอาเชือกสีแดงพันที่นิ้วชี้ของสังเล่นเอ๋อ พันเสร็จก็เหมือนแหวน วงหนึ่ง สังเล่นเอ่อมองดูโจวซิน ทั้งสองคนยังไม่เข้าใจว่านี่หมายความ ว่าอะไรกันแน่
“พ่อหนุ่ม เอามือของเธอให้ฉัน” หญิงชรามองไปทางฉินหลั่งอีก
“อ่อ” ฉินหลั่งยื่นมือให้หญิงชรา หญิงชราก็เอาเชือกแดงเส้นหนึ่ง ผูกที่นิ้วชี้ของฉินหลั่งอย่างเชื่องช้า
“นี่ ก็เหมือนแบบนี้ นี่เรียกว่า “ด้ายหนึ่งเส้นเชื่อมโยง บุพเพสันนิวาสหมื่นลี้ ในมือมีเชือกแดงเส้นนี้ แม้ว่าพวกเธอจะไกลกัน เป็นหมื่นลี้ เพียงแค่ขยับเชือกแดงที่พันอยู่ที่นิ้วชี้นี้ ก็จะสามารถสัมผัส ได้ถึงตําแหน่งของกันและกัน” คุณยายกล่าวด้วยน้ําเสียงแบบผู้มี ประสบการณ์
ห้ะ? ที่แท้คุณยายก็มองว่าสังเล่นเอ๋อและฉินหลั่งเป็นคู่รักกัน แล้ว
สังเล่นเอ๋อหน้าแดง ฉินหลั่งก็ตะลึงงัน
“เจ้าของร้านคุณพูดอะไรเลอะเทอะคะ?” สังเช่นเอ๋อกล่าวว่า หญิงชรา หล่อนได้เหลือบมองฉินหลั่งแวบหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว พบว่าฉัน หลั่งยังคงมีท่าทางเหมือนปกติสีหน้าเรียบเฉย นี่ทําให้สังเล่นเอ๋อยิ่ง รู้สึกเสียหน้า หล่อนรู้สึกว่าตัวเองแสดงความตื่นเต้นขนาดนี้ จะทําให้ ฉินหลั่งหัวเราะตัวเอง
สังเล่นเอ๋อก็ไม่พูดแล้ว เธอเริ่มแกะเชือกแดงที่นิ้วมือออกอย่าง รีบร้อน หญิงชรามัดได้แน่นมาก สังเล่นเอ๋อใช้เวลาอยู่นานมาก ใน ที่สุดเชือกแดงก็ถูกแกะออก หล่อนจ้องฉินหลั่งที่ยืนไม่กระดิกอยู่ ข้างๆแวบหนึ่ง โยนเชือกแดงลงไปที่พื้น เดินออกด้วยฝีเท้าที่รวดเร็ว “เล่นเอ๋อ รอฉันก่อน” โจวซินเรียกเส้นเอ๋อแล้วตามออกไป
ฉินหลั่งส่ายหัวอย่างจนปัญญา เขาโค้งตัวลงไปเก็บเชือกแดงที่ สังเล่นเอ๋อทิ้งไว้บนพื้น แล้วก็แกะเชือกแดงของตัวเองออกมา เขารู้สึก ว่าน่าสนใจ ก็คิดว่าหลังจากที่รอให้หาจงยู่พบแล้ว จะเอาเชือกแดงมัด ไว้ที่มือของหล่อน แบบนี้ ไม่ว่าจงยู่จะวิ่งไปที่ไหน ฉินหลั่งก็จะสามารถ สัมผัสถึงความคงอยู่ของเธอได้ฉินหลั่งเอาเชือกแดงใส่กระเป๋า แล้วเดินออกไป
มองเห็นเงาของโจวซินและสังเช่นเอ๋อไกลๆ ขณะที่ฉินหลั่งกําลัง จะเดินเข้าไปพอดี เวลานี้ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เป็นผู้จัดการเสี่ยว หงของCHID:SHบโทรศัพท์มา
“เจ้านาย คุณรีบมานะ” เมื่อรับโทรศัพท์ ปลายสายเป็นน้ํา เสียงที่ตื่นตระหนักของเสี่ยวหงดังมา คิ้วของฉินหลั่งขมวดขึ้นทันใด รีบถาม : “ทําไมหรือ”
“แฟนเก่าของคุณมาโวยวายเสียงดังอยู่ในร้าน เธอปิดร้านของ พวกเราไปแล้ว ยังจะเอาเงินจากพวกเราไปอีก เธอบอกว่าเธอเป็นนาย ผู้หญิงของที่นี่ ให้พวกเราทุกคนฟังเธอ ไม่อย่างนั้นจะไล่พวกเรา ออก…” เสี่ยวหงพูดอย่างรีบร้อน ฉินหลั่งยังได้ยินเสียงร้องตะโกน อย่างบ้าคลั่งของเส้เหวินจึงจากในโทรศัพท์ “ได้ ไม่ต้องกังวล ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” ฉินหลั่งพูดจบ ก็วางโทรศัพท์
ช่วงบ่ายเส้เหวินจึงโทรมาหาตัวเองหลายสาย ตัวเองไม่ได้รับเลย หล่อนต้องโมโหมากแน่นอน ดังนั้นจึงคิดใช้วิธีนี้เพื่อบังคับให้ตัวเองไป พบหล่อน
เขาได้ขีดเส้นขอบเขตอย่างชัดเจนกับเส้เหวินจึงแล้ว เส้เหวินจึง ยังจะต้องการพบเจอตัวเองอีกทําไม? ฉินหลั่งขมวดคิ้ว
มองดูเงาของโจวซินและสังเล่นเอ๋อที่อยู่ไกลๆ ฉินหลั่งคิดในใจ ตอนนี้สังเล่นเอ๋อกําลังโกรธอยู่ ตัวเองตามไปจะกลับเป็นการยั่วหล่อน ให้โมโห จะดีกว่าถ้าปล่อยให้สังเล่นเอ๋อใจเย็นลงสักพัก ที่นี่อยู่ไม่ไกล จากห้างสรรพสินค้าเลดดี้ที่CHID:SHUIตั้งอยู่ หนึ่งชั่วโมงก็สามารถ กลับมาได้ทัน ที่นี่คนเยอะขนาดนี้ ที่ไหนจะเกิดอันตรายได้ง่ายขนาด นั้น?
คิดเช่นนั้น ฉินหลั่งก็หมุนตัวเตรียมไปที่CHIU-SHUI “โอ้ย” ฉินหลั่งรีบร้อนเกินไป เมื่อหมุนตัวก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง ด้านหลัง คนนั้นร้องเสียงหนึ่ง
“ขอโทษครับ ขอโทษครับ…” ฉินหลั่งรีบขอโทษ เขาพบว่าคนที่ ชนเข้าเป็นคนตาบอดผู้หนึ่ง เพราะเขาใส่แว่นกันแดด
ไม้เท้าตาบอดของเขาโดนตัวเองชนไปอยู่ที่พื้น เขายังใส่หมวก กับแว่นกันแดด สวมเสื้อแขนยาวสีเขียวของทหารทั้งตัว
“ไม่เป็นไร.” คนตาบอกรีบก้มหัว และกลับแสดงออกอย่าง อ่อนน้อม
ฉินหลั่งกําลังเตรียมที่จะช่วยเขาเก็บไม้เท้าตาบอด คิดไม่ถึงว่า คนตาบอดจะเก็บไม้เท้าขึ้นมาด้วยตัวเองแล้ว จากนั้นเขาก็จิ้มไปที่พื้น แล้วเดินไปข้างหน้า
น่าแปลก คนคนนี้ทําไมต้องแสร้งเป็นคนตาบอด? อาจจะคิดใช้ ความสงสารจากคนอื่นเพื่อที่จะหาเงินเล็กน้อยในแบบผิดๆสินะ? ฉิน หลั่งไม่ได้คิดมาก ก็มุ่งไปที่CHIU-SHUเด้วยความรีบร้อน
ในไม่ช้า ฉินหลั่งก็มาถึงCHIU-SHUI เมื่อเขาเข้าไป เส้เหวินจึงก็ อยู่ในร้านกําลัง”บ้าคลั่ง” หล่อนตะโกนด้วยสีหน้าหยิ่งยโส :
“ฉันเป็นนายหญิงของพวกแก พวกแกคนไหนที่ไม่ต้องการเชื่อ ฟังฉัน ใครที่กล้าดึงฉันแตะต้องตัวฉันอีกนิด ฉันจะให้เจ้านายของพวก แกไล่คนนั้นออก เปิดตู้เงินออก ข้างในเป็นเงินของฉันทั้งหมด เอาให้ ฉัน ฉันต้องการใช้..”
เส้เหวินจึงเห็นทุกคนมองไปทางประตู หล่อนก็หมุนตัวไปด้วย ความตื่นเต้น เมื่อมองเห็นฉินหลั่ง หล่อนก็ไม่พูดแล้ว หน้าของหล่อนก็ ขมวดเข้ามาด้วยความน้อยใจ : “ในที่สุดคุณก็ยอมมาพบฉันแล้ว ใน ที่สุดคุณก็ยอมมาพบฉันแล้ว”
เส้เหวินจึงกล่าวด้วยความน่าสงสาร
เมื่อวาน หลังจากที่หล่อนถูกเผิงหนานไล่ออกมา หล่อนก็ไม่ได้ จากไป แต่หลบอยู่หลังต้นไม้ข้างๆ
ทั้งๆที่หล่อนจะได้แต่งงานเข้าไปในตระกูลที่มีเงินแล้วแท้ๆ แต่ เป็นเพราะเรื่องความสัมพันธ์ช่วงนั้นระหว่างหล่อนกับฉินหลั่ง ทําให้ ยายแก่ตระกูลเผิงไม่ยอมรับตัวเอง สุดท้ายเผิงหนานก็ไล่หล่อนออก มาอย่างโหดเหี้ยม ทําให้ความฝันเป็นตระกูลที่ร่ํารวยของหล่อนสลาย ไป ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะฉินหลั่งสร้างขึ้น!
หลังจากที่หล่อนซ่อนอยู่หลังต้นไม้ ก็เพื่อที่จะได้เห็นกับตาตัวเอง เหตุการณ์ที่ฉินหลั่งถูกคนของตระกูลเผิงไล่ออกมา!
แต่เรื่องราวหลังจากนั้นเกิดขึ้นอย่างเหนือความคาดหมายของ หล่อน ฉินหลั่งไม่เพียงแต่ไม่ได้โดนคนของตระกูลเผิงไล่ออกมา สุดท้ายผู้จัดการสวีของศูนย์จัดแสดงรถจีนหลิงและผู้อํานวยการ บริษัทเฟอร์รารี่ ใช้รถติดอาวุธคุ้มกันนําส่งสินค้าด้วยตัวเอง มาส่ง เฟอร์รารี่ให้กับฉินหลั่ง!
ทั้งยังเป็นรถเฟอร์รารี่คันที่ราคาแพงที่สุดในประวัติศาสตร์ เวลา นั้นเส้เหวินจิ้งที่อยู่หลังต้นไม้ปิดปากของตัวเอง ถึงทําให้ตัวเองไม่ส่ง เสียงออกมา
เมื่อฉินหลั่งขับรถชนเฟอร์รารี่ของฟางหมุนจนพังยับเยิน เส้เห วินจึงก็รู้อย่างกระจ่างแล้ว ฉินหลั่งไม่เป็นยาจกแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว ไม่ว่าเงินของเขาจะมาได้ยังไง มีเรื่องจริงเรื่องหนึ่งที่ไม่สามารถโต้ แย้งได้ นั่นก็คือ ฉินหลั่งมีเงินอย่างมหาศาล ก็คือตระกูลเผิงต่อหน้า เขาแล้ว ก็ไม่มีค่าพอให้เอ่ย
สุดท้ายเส้เหวินจึงเดินกลับมาจากทะเลสาบจื่อเสียเป็นระยะทาง สิบกว่ากิโลเมตร เมื่อคืนในสมองของหล่อนมีแต่ภาพที่ฉินหลั่งขับ เฟอร์รารี่
วันนี้ หล่อนรู้สํานึกแล้ว หล่อนตระหนักได้ว่าที่เลิกกับฉินหลั่งไป ตอนแรกนั้นเป็นการตัดสินใจที่โง่มากขนาดไหน ถึงยังไงหล่อนก็เคย เป็นแฟนที่ฉินหลั่งเคยแคร์มากที่สุด ไม่ว่ายังไงก็ตามหล่อนก็ต้องการ พยายามที่จะทําให้ฉันหลังกลับมาอยู่ในมือของตัวเองอีกครั้ง เวลานี้ หล่อนลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้หล่อนเคยทําอะไรไว้กับฉินหลั่งบ้าง ยัง จะคิดเพ้อฝันว่า เพียงตัวเองยอมรับผิดขอโทษ ฉินหลั่งคนนั้นที่เคย ตามใจเชื่อฟังหล่อนทุกอย่างจะยกโทษให้ตัวเอง