บทที่ 54 เขาเป็นคนโกหก

หลังจากเห็นเส้เหวินจึง ฉินหลังหมดคำพูด แล้ว ทำไมที่ไหนก็มีแต่เธอ? ในตอนที่ฉินหลั่งและ จงย่อยากจะย้ายไปที่นั่งอื่น ก็เห็นว่าที่นั่งเต็มหมด แล้ว ไม่มีทางอื่นแล้ว ได้แต่นั่งที่นี่แล้ว

จงยู่จับแขนของฉินหลั่งเบาๆ ในใจลึกของเธอ ก็ยังรู้สึกกลัวเส้เหวินจิ้งเล็กน้อย ฉินหลังปลอบใจจง ยู่เบาๆ

เห็นทั้งสองสนิทสนมกันขนาดนี้ ในใจของเส้ เหวินจึงรู้สึกไม่สบายใจแล้ว จิตใต้สำนึกของเธอคิด ว่า ถึงแม้ว่าเธอจะทิ้งฉินหลั่งไปแล้ว แต่ว่าในใจของ ฉินหลั่งต้องนำเธอใส่ไว้เป็นที่หนึ่ง ห้ามดีกับผู้อื่นต่อ หน้าเธอ

“พวกเธอสองคนลักลอบเข้ามายังไง ที่นี่ก็ เป็นสถานที่ที่พวกเธอสามารถมาได้หรอ?” เส้เหวินจ งพูดออกมาด้วยความบีบบังคับ

“ยัยนี่สามารถขโมยเงินสองล้านของอาจารย์ ซูไปได้ หาวิธีเข้ามาในนี้ ก็เป็นเรื่องง่ายๆอยู่ดี” จูจีเห วินที่อยู่ข้างๆพูดด้วยความประชุด

ฉินหลังไม่อยากสนใจผีบ้าสองคนนี้ แม้แต่ มองก็ไม่มองพวกเขา แค่พูดเสียงเบาๆกับจงยู่
“ออ สองคนนี้แอบวิ่งเข้ามาแน่นอน ฉันว่าละ ฉันจะไปบอกกับเจ้าของงานตอนนี้ ให้พวกเขาไล่ สองตัวนี้ออกไป!” พูดจบ เส้เหวินจึ้งก็จะยืนขึ้น แต่ว่า ถูกจู้จี้เหวินเรียกไว้ พวกเขาก็พึ่งความสัมพันธ์ใช้เส้น สายจึงจะเข้ามาได้ ถ้าหากว่าแม้แต่ตัวเองก็ถูกเปิด เผยงั้นก็ไม่ดีแล้ว

เพื่อนร่วมโต๊ะคนอื่นได้ยินเส้เหวินจึงต่อต้าน ฉินหลั่งและจงยู่ไม่หยุด ก็ถามพวกเขาด้วยความ สงสัยว่ามีความเกลียดแค้นอะไรกันแน่

“คุณช่างขำขันเกินไปแล้ว กับคนประเภทนี้ฉัน จะไปมีความเกี่ยวข้องอะไรด้วย ไม่ว่ายังไงแล้วสุนัข กัดเรามาหนึ่งที เราก็ไม่ควรกัดกลับไปใช่ไหมคะ?” เส้เหวินจึงอธิบายกับคนอื่นๆ ด้วยความได้ใจ “ฉันก็ แค่แค่ไม่ชอบการกระทำของพวกเขา พวกเขาร่วม มือกันขโมยเงินของมหาลัยไปสองล้าน นั่นเป็นถึง เงินสำหรับสร้างสถานที่ฝึกงานของนักศึกษาเลยนะ พวกคุณว่าหัวใจของสองคนนี้คงจะดำสนิทเลยใช่ ไหม?”

คนอื่นๆ ฟังแล้ว ต่างก็วิจารณ์ฉินหลั่งและจงยู่ ไปทั่ว

“เส้เหวินจิ้ง ข้าวสามารถกินไปทั่วได้ แต่ว่าคำ พูดไม่สามารถพูดมั่วได้นะ” ฉินหลั่งไม่พอใจแล้ว ถ้า หากให้เส้เหวินจึ้งพูดไปมั่วอีก ข้าวมื้อนี้จะทานยังไง
“อัยยา นายขโมยเงินมหาลัยไปสองล้าน ยัง ไม่ให้ฉันพูดแล้วใช่ไหม ทำไมนายถึงเก่งขนาดนี้ ล่ะ? แน่จริงนายอย่าขโมยสิ” เส้เหวินจึ้งเห็นว่าใน ที่สุดฉินหลั่งก็โมโหแล้ว เธอรู้สึกว่าสะใจมาก “ฉัน ยังจะพูดอีกนะ นายไอ่คนหน้าด้าน ขโมยเงินมหาลัย ไปสองล้าน ให้ยัยสลิดนี่ใช้เงิน นายฉินหลั่งก็คือคน หน้าด้านขนาดนี้แหละ หน้าไม่อาย ฉันว่านายแล้ว ทำไมหรอไอ้ลามก แน่จริงนายก็ดีฉันสิ?”

เส้เหวินจึ้งหันหน้าข้างให้ฉินหลั่งด้วยความ โอหัง เธอแน่ใจแล้ว ฉินหลั่งไม่มีทางที่เธอแน่นอน!

“เธอ…ฉินหลั่งกำลังอยากจะตบไปยังหน้า เธอแรงๆ หนึ่งที่ ถูกจงยู่ดึงไว้ “ช่างเถอะ ไม่ไปสนใจ เธอก็ได้แล้ว!”

ฉินหลั่งพยักหน้า กดทับไฟความโมโหที่อยู่ ในหัวใจของตัวเอง

“ไม่กล้าแล้วหรอ กระจอกจริงๆ!” เส้เหวินจึง เก็บหน้ากลับมาด้วยความได้ใจ “ถ้าฉันเป็นพวกเธอ นะ ก็จะคิดว่าจะคืนสองล้านนี้ยังไง ติดหนี้ไปทั้งตัว ยังจะกล้ามาหลอกลวงโกหกที่นี่อีก ชายหญิงหน้า ด้านคู่นี้ไม่มียาที่จะช่วยได้แล้วจริงๆ”

เส้เหวินจึงหันดวงตาด้วยความหวังร้าย แล้ว ใช้แขนชนไปยังหน้าอกของฉินหลั่งแรงๆ หัวใจคือ ส่วนที่สำคัญที่สุดในร่างกายเลย ชนได้ยังไง?
ทันใดนั้นฉินหลั่งก็โมโหแล้ว ตบไปเลยหนึ่งที่ ทำเอาเส้เหวินจึงล้มลงพื้น จูจี้เหวินรีบพยุงเส้เหวินจี้ งขึ้นมา จงยู่กอดฉินหลั่งไว้ เพื่อไม่ให้เขาทำอะไรเส้ เหวินจึ้งต่อ

ในตอนที่เส้เหวินจึงตะโกนจะตีกับฉินหลั่ง ภายในงานก็มีเสียงของกูเจี้ยนหมิงดังขึ้น “ขอบคุณ ทุกคนที่ให้เกียรติฉัน ฉันแจ้งให้ทุกคนทราบได้เร่ง รีบขนาดนี้ ทุกคนก็ยังมาร่วมงาน….”

พอกเจี๊ยนหมิงพูด เส้เหวินจึงก็ได้แต่อดทน ถ้ายังทะเลาะอีกก็แสดงว่าไม่เคารพกูเจี้ยนหมิง

กูเจี้ยนหมิงพูดเกรงใจไปไม่กี่ประโยค คนที่ นั่งอยู่ต่างก็พูดว่าไม่เป็นไร ตำแหน่งที่กูเจี๊ยนหมิงอ ยู่ในเขตตงฮัวพวกเขารู้ดี สามารถมาที่นี่ได้คือ วาสนาของพวกเขา

“คุณกู วันนี้ไม่ใช่จัดงานเลี้ยงเพื่อนายหนุ่ม รวยท่านหนึ่งโดยเฉพาะหรอครับ? ทุกคนต่างก็ อยากเจอนายหนุ่มรวยท่านนั้นแล้ว ใช่ไหม?” มีเจ้า นายคนหนึ่งได้ยินกูเจี้ยนหมิงพูดจบแล้ว ราวกับว่า ไม่ได้มีความหมายที่จะพูดถึงนายหนุ่มรวยท่านนั้น จึงตั้งใจถาม นายหนุ่มรวยที่กูเจี๊ยนหมิงให้ความ สำคัญขนาดนี้ เป็นไปได้ยังไงที่พวกเขาไม่อยาก เจอ?

“ใช่แล้ว”
“แนะนำนายหนุ่มรวยเถอะ”

“พวกเราต่างก็อยากเจอนายหนุ่มรวย”

กูเจี้ยนหมิงที่อยู่บนเวทีส่งสายตามาทางฉิน หลั่ง แววตาอ่อนโยน มีความหมายอยากจะไถ่ถาม ฉินหลั่งแค่ส่งสายตากลับไปให้เขาอย่างเงียบ

สงบ

“ความรู้สึกที่ทุกคนอยากเจอนายหนุ่มรวย ฉัน จะบอกกับเขาเอง นายหนุ่มรวยมีการงานมากมายไม่ ว่าง เมื่อกี้เขามางานเลี้ยงแล้วสักครู่ เห็นคนมากมาย ขนาดนี้พอใจมาก ตอนนี้กลับไปแล้ว…..กูเจี๊ยนห มิงพูดพร้อมรอยยิ้ม

พอฟังกูเจี้ยนหมิงพูดจบแล้ว ข้างล่างเวทีเต็ม ไปด้วยเสียงที่เสียใจ

“ไอ้ลามก” เส้เหวินจิ้งถูกจู้จี้เหวินแยกออกมา แล้ว เธอด่าฉินหลั่งไปประโยคหนึ่ง ในใจเธอรู้สึกแย่ มาก อาจจะไม่ใช่เพราะฉินหลั่ง เป็นไปได้สูงที่เธอจะ ได้พบกับนายหนุ่มรวยปริศนา ฉินหลั่งก็คือไอ่ เฮงซวย เจอเขาแล้วไม่เคยมีเรื่องดีเลย

“พอแล้ว เพื่อที่จะชดเชยความเสียใจของทุก คน เรามาเข้าเล่นเกมเกมหนึ่งกัน เพื่อนๆที่อยู่ในงาน ล้วนมีความเป็นไปได้ที่จะถูกรางวัล”
พูดจบ กูเจี้ยนหมิงก็อธิบายไปยังทุกๆคน

คนที่อยู่ในงาน ทุกคนต่างก็มีเลขที่นั่งเลข หนึ่ง เดี๋ยวบนหน้าจอจะมีการรันหมายเลข เป็น หมายเลขที่นั่งของใคร ใครคนนั้นก็ถูกรางวัล ตามสถานะของกูเจี้ยนหมิงแล้ว แน่นอนว่า

รางวัลต้องราคาไม่เบา ที่ต่ำที่สุดคือไอโฟนxs ต่อ มาคือกำไลหยกราคา 18888 บาท แต่ว่ารางวัลของ รางวัลพิเศษนั้นไม่ได้เลย คือสร้อยคอคริสทัลเพชร ในราคา แปดแสนแปดหมื่นบาท

กูเจี้ยนหมิงได้ให้นางแบบโชว์สร้อยคอไป รอบหนึ่ง ดูสว่างไสวเปล่งประกายและใสมาก สว่างไสวไปด้วยแสง สวยงามมาก ทุกคนที่อยู่ใน งาน โดยเฉพาะดวงตาผู้หญิงนั้นต่างก็เปล่งประกาย ไปหมด

ถึงแม้จะรู้ว่าเปอร์เซ็นต์ที่ตัวเองจะถูกรางวัล นั้นน้อย แต่ว่าในใจของเส้เหวินจึ้งก็ยังมีความหวัง อยู่ว่าตัวเองสามารถได้สร้อยคอคริสทัลเพชรนี้มา

15 นาทีต่อมา นอกจากสร้อยคอคริสทัลเพชร แล้ว รางวัลอื่นๆ ต่างก็ถูกมอบออกไปแล้ว

มีคนใน 1/3 ในงานได้รับรางวัล เส้เหวินจึงก็ ถูกรางวัลกำไลหยก ในใจเธอรู้สึกเสียดายมาก ถึง แม้ว่ากำไลนี้ก็ถือว่าไม่เลว แต่ว่าเทียบกับสร้อยคอค ริสทัลแล้ว ก็ดูไม่มีค่าไปเลย
แต่ว่าเธอมองไปทางฉินหลั่งและจงยู่ แม้ กระทั่งไอโฟนที่ราคาต่ำที่สุดก็ไม่ได้ ในใจก็สบายใจ ขึ้นเยอะเลย ขยับกำไลหยกที่อยู่ในมือไปมา แล้ว พูดอย่าง ไม่ได้ตั้งใจ” ว่า “กำไลนี้สวยจริงๆเลย คน บางคนอิจฉาในใจแล้ว ก็แค่โชคขี้หมาแค่นี้ ยังอยาก จะถูกรางวัล เฮอะ ช่างเป็นเรื่องที่ตลกจริงๆ”

จงยู่มองฉินหลั่ง จากนั้นฉินหลั่งก็ยิ้มอ่อนแล้ว พูดด้วยความปลอบใจว่า “ไม่เป็นไร กำไลนั้นคือให้ คุณป้าใส่”

“นาย….” ประโยคหนึ่งของฉินหลั่งทำเอาเส้ เหวินจิ้งกระอักไปเลย เธอมองดูกำไลของตัวเอง รู้สึกว่าเหมือนป้าจริงๆด้วย จึงถอดกำลังลง

ขณะนี้ ขณะนี้ได้เริ่มจับรางวัลใหญ่สุดท้าย แล้ว หมายเลขบนหน้าจอกำลังรันด้วยความรวดเร็ว

“7” หมายเลขแรกออกมาแล้ว คือโต๊ะ หมายเลข7 คือโต๊ะของฉินหลั่งพอดี

แขกทั้งหมดในโต๊ะนี้ ต่างก็ตื่นเต้นขึ้นมา โดย เฉพาะเส้เหวินจิ้ง หากเธอสามารถได้สร้อยคอคริ สทัลเพชรเส้นนี้ เธอสามารถดีใจได้สามวันสามคืน เลย นี่ราคาถึงแปดแสนแปดหในเลยนะ บัญชี ธนาคารของเส้เหวินจิ้งยังไม่รู้เลยว่ามีเยอะขนาดนี้ หรือเปล่า

อีกอย่างหากเป็นอย่างนั้นเธอก็ถูกรางวัลไปแล้วสองรางวัล ในตอนที่บนเวทีและในตอนที่เธอ พูด เหมือนกำลังส่งซิกให้เจ้านายที่นั่งอยู่ทุกคนว่า เธอคือผู้หญิงที่โชคดีมาก มีโอกาสที่จะได้รับเงิน ก้อนใหญ่นี้

ในตอนที่เส้เหวินจิ้งกำลังจินตนาการอยู่นั้น หมายเลขตัวที่สองออกมาแล้ว

“1” ในเวลาเดียวกันหมายเลขที่สามก็เริ่มรัน

ทุกโต๊ะจะมี12คน หมายเลขที่สองคือ “1” แสดงว่า คนที่จะถูกรางวัลจะอยู่ระหว่าง “10” “11” “12” สามคนนี้

ฉินหลั่งคือ “10”

จูจี้เหวินคือ “11”

เส้เหวินจึงคือ “12”

ในใจของเส้เหวินจึงยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่แล้ว เธอรู้สึกว่าสร้อยคอที่เปล่งประไกลสว่างไสวเส้นนั้น กำลังโบกมือเรียกเธอ ขณะนี้ แววตาของทุกคนต่าง ก็รวมกันอยู่บนตัวของพวกเขาสามคน

“คือฉัน คือฉัน คือฉัน….เส้เหวินจึงพูดคำนี้ อยู่ในใจตลอดเวลา ราวกับว่าจะใช้ความคิดไป ควบคุมหมายเลข

ภายนอกของเธอแสดงออกถึงสีหน้าที่สบายๆ ทุกคนต่างก็มองแต่เธอ
หมายเลขค่อยๆรันช้าลงแล้ว มือของเส้เหวิน งประสานเข้าหากันแล้ว

ยิ่งอยู่ยิ่งช้าลง

“2” ! คือเส้เหวินจึง

เส้เหวินจึงยืนขึ้นด้วยความดีใจ จูจี้เหวินก็ลุก ขึ้นยืนเช่นกัน ทั้งสองโอบกอดอยู่ด้วยกัน หลังจากที่ โอบกอดกันแล้ว เส้เหวินจึงพูดบางอย่างกับแขก

ขณะนี้ สายตาของเธอถูกหน้าจอดึงดูดไป โดยไม่รู้ตัว หมายเลขนั้นเหมือนยังไม่ได้จบลง ยัง ค่อยๆรันอยู่

“ปอ” ดังขึ้น “2” หายไปแล้ว “0” ปรากฏออก

มา หัวใจของเส้เหวินจึ้งเจ็บจี๊ดไปหนึ่งที่ เป็นตัว เองแท้ๆ ทำไมถึงเปลี่ยนไป

“รันอีกครั้ง รันอีกครั้ง…. ในใจของเส้เหวินจึ้ง ได้พูดเงียบๆ อีกครั้ง กระโดดไปที่ “1” ก็คือจูจี้เหวิน ที่ถูกรางวัลแล้ว เขาได้สร้อยคอคริสทัลเพชรแล้ว ก็ ต้องมอบให้เธออยู่ดี

และแล้ว หมายเลขบนหน้าจอไม่ได้รันอีกแล้ว แสดงเลข “710” ออกมาอย่างชัดเจน คือหมายเลข นั่งของฉินหลั่งพอดี

หัวใจของเส้เหวินจึงรู้สึกผิดหวังไปหมด กลับเป็นฉินหลังถูกรางวัล เธอค่อยๆ มองไปทางฉินหลั่ง ความโกรธในแววตาเข้มข้นมาก อยากจะยิงธนูให้ เขาตายเลยด้วยซ้ำ

จูจี้เหวินดึงเส้เหวินจึงให้นั่งลง น่าอายเกินไป

แล้ว

ขณะนี้ ฉินหลั่งกลายเป็นจุดโฟกัสของทั้งงาน

“หะ คุณผู้ชายคนนี้โชคดีมากจริงๆ ขอเชิญ คุณขึ้นมารับรางวัลบนเวทีด้วยครับ” กูเจี้ยนหมิงยิ้ม อย่างดีใจ แล้วพูดกับฉินหลั่ง

ทุกคนต่างก็ส่งสายตาที่อิจฉาไปทางฉินหลั่ง

ฉินหลั่งก็เดาออกแล้ว นี่ต้องเป็นสิ่งที่กูเจี๊ยนห มิงตั้งใจทำแน่ๆ ขณะนี้ก็ทำได้แต่ฝืนยิ้ม ในเมื่อตัว เองถูกรางวัลแล้ว งั้นก็อย่างนี้ละกัน ไม่มีของมอบ ให้จงยู่พอดี สร้อยคอคริสทัลเพชรเส้นนี้ก็ไม่เลว

“ไป เราขึ้นเวทีกัน” ฉินหลั่งจูงมือของจงยู่ เดิน ไปทางเวลา คนอื่นๆ ต่างก็ปรบมือ

ในแววตาของเส้เหวินจิ้งเต็มไปด้วยความเย็น ชา คนที่เดินไปทางเวทีควรจะเป็นตัวเอง ยัยสุนัขคู่นี้ ไม่รู้ว่าใช้มนต์อะไร เปลี่ยนหมายเลข พวกเขาขโมย สร้อยคอคริสทัลเพชรของตัวเองไป

“สวัสดีครับ ยินดีด้วยนะครับ โชคดีมากจริงๆ” กูเจี้ยนหมิงจับมือของฉินหลั่ง รอยยิ้มเบิกบานแจ่มแจ้งมาก ถ้าหากมองดีๆ แล้วก็ในแววตาของเขายังมี ความรู้สึกเหมือนกำลังประจบประแจงอยู่

พอพูดจบ กูเจี้ยนหมิงก็กำลังเตรียมตัวจะมอบ สร้อยคอคริสทัลเพชรให้ฉินหลั่ง

“ประธานกู คุณยังไม่ได้แนะนำสุดหล่อนท่าน นี้ให้กับพวกเราเลย” ข้างล่างเวทีมีผู้หญิงที่ร่าเริงคน

หนึ่งพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดัง คนอื่นๆ ก็แห่กันตามเธอ

“เออ…” ครั้งนี้กเจี๊ยนหมิงมีความลำบากเล็ก น้อยแล้ว คุณชายใหญ่บอกว่าจะต้องถ่อมตัว มองไป ฉินหลั่งกำลังมองตัวเองอย่างสันทนาการ ราวกับว่า กำลังตรวจสอบไหวพริบของตัวเองอยู่ สมองของกู เจี้ยนหมิงขยับทันที แล้วพูดกับคนอื่นๆ ทางข้างล่าง เวทีว่า “ท่านนี้คือคุณชายหลี่ชิงเฉิน ประสบความ สำเร็จตั้งแต่อายุน้อยๆ วันนี้โชคดีจริงๆ .”

โชคดีที่กูเจี้ยนหมิงชื่อที่คุณชายใหญ่พูดตอน อยู่หน้าประตูนั้นขึ้นมา เขามองดูสีหน้าของฉินหลั่ง ไม่แย่ ถึงได้รู้สึกวางใจลง

กูเจี้ยนหมิงกำลังจะมอบสร้อยคอคริสทัลให้ ฉินหลั่ง

“หลี่ชิงเฉิน? นายนี่เสแสร้งเก่งจริงๆ” ขณะนี้ มี เสียงดูถูกเสียงหนึ่งดังขึ้น คนอื่นๆต่างก็มองตามไป กันทางที่เสียงผ่านมา คือเส้เหวินจึ้ง เส้เหวินจึ้งยืน ขึ้นพร้อมยิ้มด้วยความเย็นชา แววตาที่แหลมคมจ้องไปทางฉินหลั่ง “ทุกคนไม่ต้องเชื่อเขา เขาไม่ใช่หลี่ ชิงเฉิน เขาชื่อฉินหลั่ง ก็คือไอ้ลามกคนหนึ่งของ มหาลัยจินหลิง อีกอย่างยังขโมยเงินของมหาลัยไป แล้วสองล้านด้วย….