บทที่ 23 คนสามคนที่ยังคงกัดไม่ปล่อย

บทที่ 23 คนสามคนที่ยังคงยังคงกัดไม่ ปล่อย

“คุณเป็นอะไรไปเนี่ย!” ความโกรธของฉิน หลั่งพุ่งทะยานขึ้นมาทันที

“ไม่เป็นไร คุณ…มาได้ยังไง?” เมื่อครู่ จงยู่ เอาแต่ใจจดใจจ่อกับการใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ ฆ่าเชื้อ เลยไม่ได้สนใจตอนที่ฉินหลั่งเดินเข้ามา เธอก้มหน้าก้มตา พร้อมกับใช้มือปกปิดหน้า ตนเอง

“เปิดให้ฉันดูสิ…ฉินหลั่งนั่งลงด้านข้างจงยู่ จากนั้นก็คว้ามือของเธอเอาไว้ แล้วพยายามแงะ มือจงยู่ออกมา ระยะใกล้ขนาดนี้ก็เห็นรอยแผลที่ อยู่บนหน้าของจงยู่ มันยิ่งทำให้เขาตกใจ มากกว่าเดิม แถมยังมีรอยแผลหนึ่งที่กำลังบวม เป่งจนเลือดไหลซึมออกมา

“บอกฉันมา ใครเป็นคนทำให้คุณตกอยู่ใน สภาพนี้ได้?” ฉินหลั่งจ้องมองด้วยความปวดใจ

“เจิ้งเย่น…เป็นคนทำ แต่ว่าไม่เป็นไร พวกเธอ ก็แค่ชนฉันครั้งสองครั้งเอง..” จงยู่พูดแถไปเรื่อย

“นักศึกษาสาวสามคนที่เจอที่หาเรื่องเธอที่ ร้านอาหาร Food moment วันนั้นใช่มั้ย! ฉันจะไปหาพวกนั้นเดี๋ยวนี้!” พูดเสร็จ ฉินหลั่งก็ลุกขึ้น ยืนพร้อมทั้งเตรียมจะไปแก้แค้นพวกเจิ้งเย่น

“อย่าไป!” จงยู่รีบคว้าตัวฉินหลั่งเอาไว้ “พวก เธอไม่ใช่คนที่คุณว่าจะง่ายดายขนาดนั้น เจิ้งเย่ นมีคนคอยหนุนหลังอยู่ คุณไปหาเรื่องพวกเธอ คนที่จะได้รับผลเสียที่สุดก็คือพวกเราเอง”

“งั้นก็ให้พวกเธอคอยมาราวีคุณไปอย่างี้ ตลอดใช่ไหม?” ฉินหลั่งขมวดคิ้วจ้องมองจงยู่

จงยู่โดนฉินคลั่งพูดใส่แบบนี้ให้ ทำได้แต่ ส่ายหัวไปมาเล็กน้อย พร้อมทั้งพูดเสียงอ้อมแอ้ม “ฉันทำเพื่อคุณ ต่อไปฉันก็แค่ต้องคอบหลบพวก เธอก็พอแล้ว”

“ได้” ฉินหลั่งใจอ่อน ในเวลานี้จงยู่ได้แต่ คำนึงถึงความปลอดภัยของตนเอง เด็กโง่แบบนี้ ทำไมถึงได้จิตใจดี แต่กลับต้องมาเจอกับเรื่อง พรรค์นี้ด้วย?

“ไป ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี่ยวนี้ เลย… ” ฉินหลั่งดึงมือจงยู่ขึ้นมา เพื่อจะพาตัวไป

“ไม่ต้อง โรงพยาบาลมันแพง ฉันไม่ได้มีเงิน มากมายขนาดนั้น” จงยู่ยืนอยู่ที่เดิม พร้อมทั้ง พูดจาอ้อมแอ้ม

“ก็ไม่ได้ให้คุณจ่ายเงินนี่” ฉินหลั่งต้องมองจง ยู่อย่างเบื่อหน่าย พร้อมทั้งไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงเธอไปทางโรงพยาบาล

รอยแผลของจงยู่ก็ได้รับการรักษาอย่าง รวดเร็ว จากนั้นฉินหลั่งก็จ่ายเงิน

“ขอบคุณคุณนะ เงินพวกนี้ต่อไปฉันต้องหา เงินมาคืนให้คุณได้” จงยู่จ้องมองฉินหลั่ง พร้อม ทั้งรู้สึกว่ามีความสุขเป็นอย่างมาก เมื่อครู่คอย เป็นห่วงเป็นใยเธอ จนเธอรู้สึกสัมผัสได้ เพราะไม่ เคยมีผู้ชายคนไหน ที่เหมือนฉินหลั่งที่กำลังใส่ใจ เธอแบบนี้มาก่อนเลย

“ค่อยว่ากัน” ฉินหลั่งจะสนใจเรื่องเงินพวกนี้ ไหม “ตอนนี้คุณยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม ฉันจะพา คุณไปกินข้าวที่เซียนหย่าจุน!”

“เซียนหย่าจุน?” จงยู่เบิกตาโตให้ เพราะว่า เธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะไปกินข้าวที่เซียนหย่าจุน เลยด้วยซ้ำ

อย่าพูดถึงเซียนหย่าจุนเลย ขนาดข้าวราด แกงที่โรงอาหาร 15 หยวน ถึงเวลานี้จงยู่ยังไม่ เคยกินมาก่อนเลย

“ไม่เอาดีกว่า มันแพงมากนะที่นั่น ฉันคิดว่า ข้าวที่โรงอาหารก็อร่อยมากแล้วแหละ…จงยู่ยัง พูดไม่ทันจบ ฉินหลั่งก็ยิ้มให้พร้อมทั้งส่ายหัวไป มา จากนั้นก็ลากมือจงยู่เดินมุ่งหน้าออกไปทาง มหาวิทยาลัยอย่างดื้อดึง “ไปกับฉันก็พอแล้ว วันอีก” เจิ้งเย่นยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมทั้งจ้องมองเธอ อย่างดูถูก

นอกจากเจิ้งเย่นแล้ว ยังมีเด็กสาวอีกสองคน

“หลายวันมานี้ขยะชิ้นนี้เป็นโรคประสาทไป แล้วหรือไง? วันก่อนก็ไปกินข้าวที่Food moment วันนี้ก็หนักกว่าเดิม กล้ามากินข้าวที่ ร้านเซียนหย่าจุน”

“หน้าไม่อาย เงินทุนการศึกษาของนักศึกษา ยากจน เงินพวกนี้ให้แกเอามาใช้สุรุ่ยสุร่ายแบบนี้ ใช่ไหม ที่นี่ อาทิตย์หนึ่งเรามาแค่ครั้งเดียว แกจน ขนาดไม่มีข้าวจะแดก มีสิทธิอะไรมานั่งกินข้าวที่ นี่?”

พูดไป เจิ้งเย่นก็คุ้นชินกับการดึงผมของจงู่ ไป แค่ใช่แรงดึงเท่านั้น คอของจงยู่ก็เอนไปทาง ด้านหลัง จนต้นคอขาวโพลนโผล่ออกมา

“ขอร้องพวกเธอ อย่าทำร้ายฉันที่นี่เลย กลับ ไป พวกคุณอยากจะทำร้ายฉันยังไงก็ตามสบาย” จงยู่ไม่อยากให้ฉินหลั่งมาเห็นภาพที่เธอกำลังถูก ทำร้าย

เมื่อได้ยินเสียงจงยู่ร้องขอชีวิต เจิ้งเย่นกับ พวกทั้งสามคนยิ่งรู้สึกได้ใจมากกว่าเดิม แต่ละ คนยิ้มอย่างดีใจไม่น้อยหน้ากัน

“วันนี้ขยะชิ้นนี้กล้าเสนอความคิดให้พวกเราประหลาดจริง เมื่อก่อนเธอให้พวกเราทำร้ายได้ อย่างสบายใจ อย่าพูดเรื่องขอร้องเลย ขนาด เสียงอื้ออึงตอบรับสักเสียงก็ไม่เคยมี”

“แกพูดว่าปล่อยแกไปก็ให้ปล่อยแกไปงั้นสิ งั้นพวกเราก็เสียหน้างั้นสิ” เจิ้งเย่นพูดอย่างเย็น ชา เธอดึงเส้นผมของจงยู่ พร้อมทั้งใช้แรงดึงผม ไปทางด้านหลัง พร้อมทั้งขยับเข้าใกล้ใบหน้าจง ยู่พร้อมทั้งพูดอย่างดุดัน “แกให้ฉันปล่อยแกไป ฉันจะไม่ปล่อยตัวแกไป ทำแบบนี้ก็จะรับรองได้ ว่า แกมันก็ขยะดีๆ นี่เอง และจะเป็นหมาขี้เรื้อนใต้ ตีนฉันตลอดไป!”

พูดจบ เจิ้งเย่นก็สะบัดจงยู่ พร้อมกับง้างมือ ขึ้น “เพี้ยะ” มันคือเสียงตบหน้าจงยู่

รอยแผลบนใบหน้าเพิ่งจะทำความสะอาด เสร็จ ในเวลานี้การที่ถูกเจิ้งเย่นตบหน้า ทำให้ แผลเริ่มปริอีกครั้ง มันเจ็บจี๊ด

จงยู่รีบวิ่งหนีไปให้ไกลๆ

“อีขยะ กลับมาฉันเดี่ยวนี้”

“แกลองวิ่งสิคืนนี้แกกลับไปที่หอพักฉันจะ

ทำร้ายแกให้สมใจ!” พวกของเจิ้งเย่นทั้งสามคนลงมือฉุดกระชาก

พร้อมทั้งตะคอกใส่จงยู่
จงยู่ก็ไม่ใช่คนโง่ ตอนนี้เธอแค่คิดที่จะไป จากตรงนี้ เพราะว่าการอยู่ที่นี่จะถูกพวกเจิ้งเย่ นรังแก

ตอนที่จงยู่กำลังหนีหัวซุกหัวซุนอยู่นั้น เธอก็ ชนเข้ากับร่างกายกำยำ

พอเพ่งมอง ก็เห็นว่าเป็นฉินหลั่ง! ความ หนักใจของจงยู่ก็พังทลายลงมาบ้าง

ฉินหลั่งมองแวบเดียวจากอาการของจงยู่กับ

พวกเจิ้งเย่นสามคนนั้น ก็สามารถเดาได้ว่าเมื่อครู่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉินหลั่งประคองจงยู่เอาไว้ พร้อมทั้งจ้องมองเจิ้งเย่นอย่างเลือดเย็น “ นี่มันไม่ใช่คนจนอีกคนที่เจอที่ร้านFood

moment เหรอ? สองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วเหรอ? ฮ่าๆ เหมาะสมกันจริงๆ!” เจิ้งเย่นไม่ได้มองฉิน หลั่งแบบดีๆ เลย

“ฉันก็ว่าอยู่นังนี่ทำไมหลายวันนี้เอาแต่หลบ อยู่แต่ข้างนอกได้นะ ที่แท้ก็ออกมาอยู่กับผู้ชาย ช่างเป็นจิ้งจอกแพศยาหน้าด้านจริงๆ อย่างแกก็ เหมาะสมกับพวกคนจนไม่มีแดกแบบนี้แหละ” เด็กสาวอีกคนเป็นคนพูดสบถด่าถากถางออกมา

“ทำไมต้องทำร้ายเธอด้วย!” ฉินหลั่งถาม กลับอย่างหมดอารมณ์ความรู้สึก

“ทำไม เราอยากจะทำร้ายคนจนคนหนึ่ง มันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ? จงยู่อยู่ที่หอพักของเรา ก็เหมือนหมาตัวหนึ่งที่คอยสร้างเสียงหัวเราะให้ กับพวกเรา แกเคยได้ยินไหมว่าเจ้าของจะทำร้าย หมามันต้องมีเหตุผลไหมล่ะ ตลกสิ้นดี!” เจิ้งเย่น ยิ้มเล็กน้อย พร้อมทั้งพูดดูถูก

“ฉันจะเตือนพวกคุณเอาไว้ ต่อไปอย่าคิด แตะต้องเธออีก” ฉินหลั่งกวาดตามองพร้อมทั้ง พูดอย่างเย็นชาออกมาหนึ่งประโยค

“โอ้โห แกยังออกหน้ารับแทนนั่งนี่ใช่ป่ะ มาสิ มีปัญญาก็ลองแตะตัวฉันดูสิ? ฉันจะเตือนแก เหมือนกัน ต่อไปทางเราจะรังแกเธอให้หนักกว่า เดิมอีก แกจะมีปัญญาทำอะไรฉันได้หะ?” เจิ้งเย่ นพูดจาอย่างเยาะเย้ย

ฉินหลั่งอยากจะลองตบหน้าเจิ้งเย่น แต่จงยู่ ดึงเขาเอาไว้ก่อน พร้อมกับส่ายหน้าให้เขา

เวลานั้นเอง ก็มีผู้ชายเดินเข้ามาจากด้านนอก แต่งตัวทันสมัย น่าจะเป็นนัดทานข้าวกับเจิ้งเย่น เลยเดินตรงปรี่มาหาเจิ้งเย่น

“พี่เจิ้ง เกิดอะไรขึ้น ไอ้เด็กนี่มันทำให้พี่ไม่สบ อารมณ์หรือเปล่า?” ผู้ชายที่ร่างกายกำยำชี้นิ้ว มาทางฉินหลั่งพร้อมทั้งเอ่ยปากถามเจิ้งเย่น

“ไอ้โง่ บัดสบอย่างแกกล้ามาเสวนากับพี่เจิ้ งอีกเหรอ? กูจะบอกคนอย่างถึงให้นะ พวกกูอยู่ในแก๊งชิงหลง ถ้ารู้เรื่องก็อย่ามาสนใจเรื่องพวกกู ถ้ายังมาทำให้พวกกูโมโห กูจะทำให้มึงอ้าปาก หยอดน้ำข้าวต้มก็ยังไม่มีปัญญา!” ผู้ชายคนที่สัก บริเวณต้นแขนเป็นคนพูดขึ้นมา

ส่วนผู้ชายอีกคนก็ใช้มือผลักฉินหลั่งอยู่ครั้ง หนึ่ง “รีบไสหัวไป ระวังตัวว่ากูจะต่อยมึงเดี่ยวนี้!”

“เราไปกันเถอะ” ฉินหลั่งคิดแค่อยากจะ จัดการพวกมันทันที แต่ว่าจงยู่ดึงมือของเขา พร้อมทั้งพูดกระซิบกระซาบ

ฉินหลั่งคิดว่า ถ้าตอนนี้เขาจัดการพวกมันขึ้น มา มันไม่ใช่วิธีการที่ชาญฉลาด ตนเองบาดเจ็บ ไม่เป็นไร แต่ถ้าจงยู่ได้รับบาดเจ็บขึ้นมาอีกมันก็ คงไม่ดี ดังนั้น เลยเดินมุ่งหน้าไปทางประตูพร้อม กับจงยู่ เพราะยังไงก็มีเวลา ถึงอย่างไรตนเองก็ ต้องจัดการพวกของเจิ้งเย่นอยู่แล้ว

“ไม่ออกหน้ารับแทนแฟนแกแล้วเหรอ? โอ้โห ช่างขายหน้าจริงๆ ถ้าฉันมีแฟนเหมือนกับแก ฉัน จะขอเลิกกับแกแน่นอน” เจิ้งเย่นยืนกอดอกยืน อยู่ด้านหลัง พร้อมทั้งจงใจพูดหัวเราะเยาะออก มา

“แก๊งชิงหลงมันคืออะไร?” เมื่อเดินออกมา จากร้านเซียนหย่าจุน ฉินหลั่งก็ถามจงยู่ทันที

“แก๊งชิงหลงมันก็คือแก๊งหนึ่งในมหาวิทยาลัยที่มีคนก่อตั้งขึ้น แก๊งนี้อำนาจแข็งแกร่งมาก พวก เจิ้งเย่นก็เป็นหนึ่งในแก๊งนั้นด้วย ดังนั้นฉันเลยดึง คุณเอาไว้ไง พวกเราไม่สามารถไปทำผิดกับพวก นั้นได้” จงยู่เอ่ยปากพูดออกมา

ฉินหลั่งไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะว่าในใจเขา นั้นตัดสินใจอยู่เงียบๆ อยู่แล้ว ว่าต้องใช้อำนาจที่ มีอยู่จริงๆ ของตนเอง เพื่อจะให้จงยู่รู้ว่า เขาคน อย่างฉินหลั่งไม่ใช่จะให้ใครมาลูบหัวเอาง่ายๆ

“ใช่สิ ฉันเตรียมตัวย้ายออกจาหอพัก” จงยู่ จ้องมองตอนที่ฉินหลั่งเอ่ยปากพูด “ด้านนอก มหาวิทยาลัยฉันไปดูมาแล้ว ค่าห้อง 200-300หยวนเป็นห้องเดี่ยว ถึงแม้ว่าจะมีแค่ เตียงเดียว ขนาดอินเทอร์เนตก็ไม่มี แต่ว่าฉันก็ รู้สึกว่ามันดีมาก ฉันเตรียมจะไปเช่าแล้ว”

เมื่อฉินหลั่งได้ยินแบบนั้น ก็ชื่นชมอยู่ในใจ อยู่มาก ถ้าจงยู่พักอยู่ข้างนอก ก็จะไม่โดนเจิ้งเย่ นรังแกเอาได้

แต่ว่าค่าห้องพัก 200-300 หยวนมันดูลำบาก ไปไหม ฉินหลั่งเตรียมตัวหาห้องให้จงยู่และ ตนเอง ถึงเวลานั้นจงยู่คงดีใจและประหลาดใจ มากๆ

ฉินหลั่งพาจงยู่มาพันแผลใหม่ จากนั้นก็ไป กินข้าวที่โรงอาหาร แล้วทั้งสองคนก็แยกกัน
เช้าวันต่อมา ฉินหลั่งก็เรียกรถแท็กซี่ เพื่อไป ยังหมู่บ้านที่ชื่อว่า “ชุ่ยเต่าหัวถึง” ซึ่งอยู่ไม่ไกล จากมหาวิทยาลัยจีนหลิงมากนัก

ฉินหลั่งคิดแล้วว่า ตอนนี้ตนเองก็ไม่ใช่ไม่มี เงินซะที่ไหนกัน ทำไมต้องไปซื้อห้องห้องหนึ่งให้ จงยู่อยู่ด้วยล่ะ? สู้ไปซื้อบ้านข้างนอกเลยดีกว่า สบายกว่ากันเยอะ

“ชุ่ยเต่าหัวถึง” เพิ่งจะเปิดเป็นหมู่บ้านได้ไม่ นาน การคมนาคมสะดวกสบาย คุณภาพดีเยี่ยม อีกทั้งยังใกล้กับมหาวิทยาลัยจีนหลิง อุปกรณ์ ครบครัน เป็นหมู่บ้านที่หรูหราที่สุดของเมืองจีน หลิง

ฉินหลั่งเดินตรงปรี่เข้าไปที่ฝ่ายขายทันที ด้านในมีพนักงานเป็นผู้หญิงที่สวยกันทุกคน เป็น พนักงานที่เป็นเซลล์ขายห้องชุดหนึ่งห้อง พวก เธอก็เสนอราคา 4-5 หมื่น! ดังนั้น ฉินหลั่งเคย ได้ยินเพื่อนในห้องพูดกันว่า พนักงานสาวเซลล์ ขายบ้านของที่นี่ ทำทุกอย่างเพื่อขายบ้าน ถึง แม้ว่ายอมให้ลูกค้าทำเรื่องที่น่าอับอาย

พนักงานสาวเซลล์ขายบ้านเห็นว่ามีแขกเดิน เข้ามา ก็ยิ้มต้อนรับทันที แค่พอเห็นว่าฉินหลั่ง เดินเข้ามา ใครก็ไม่สนใจเลย แต่งตัวอย่างกับ คนจนไม่มีจะกิน เอาเวลามานั่งคุยเรื่องขายบ้าน ก็เสียเวลาไปเปล่าๆ