บทที่ 22 เธอกำลังปิดบังอะไรอยู่

ตอนที่จงยู่กำลังกระโดดลงน้ำนั้นฉินหลั่งก็ เหมือนว่า บินเหาะโฉบเฉี่ยวลงไป แทบไม่ทันคิด ด้วยซ้ำ ก็กระโดดลงทะเลสาบไปแล้ว

ดีที่ว่าฉินหลั่งว่ายน้ำเป็น เขาคว้าเสื้อผ้าของ จงยู่เอาไว้ พร้อมทั้งว่ายน้ำเข้าหาฝั่งอย่างเต็ม กำลัง

“นี่คุณทำอะไรเนี่ย ปล่อยให้ฉันไปซะ” การที่ ถูกฉินหลั่งคว้าตัวเอาไว้ คิดจะสะบัดมือฉิน หลั่งออกไป แต่ว่าการคว้าของฉินหลั่งในครั้งแรก นั้นก็ไม่มีวันปล่อยมือเด็ดขาด ในที่สุด การใช้ พละกำลังมากมาย จนในที่สุดฉินหลั่งก็เอาตัวจง ยู่กลับมาขึ้นฝั่งได้อย่างปลอดภัย

“ทำไมคุณต้องช่วยฉันด้วย คนจะตายก็ไม่ อนุญาตให้ฉันตายอีกเหรอ?” จงยู่นั่งอยู่บนพื้น หญ้าริมตลิ่ง พร้อมทั้งพูดออกมาอย่างเศร้าสลด

ในเวลานั้นเอง เสื้อผ้าของจงยู่เปียกม่อลอก ม่อแลก ตัวผ้าก็แนบเนื้อร่างกายของเธอ จน ทำให้เรือนร่างอรชรของเธอเด่นนูนเป็นสัดส่วน จนคนที่ดูจากภายนอกนั้นรู้สึกช่างน่าสงสาร

“ทำไมฉันต้องช่วยคุณนะเหรอ?” ฉินหลั่งหอบหายใจ เพื่อกำลังครุ่นคิดพฤติกรรมที่จงยู่ กำลังทำอยู่ ช่างไม่เข้าใจจริงๆ “คุณตายก็หมด ทุกข์แล้วนี่ แต่คุณไม่เคยคิดถึงพ่อแม่ของคุณ บ้างเหรอ? ใครจะเลี้ยงพวกเขา? ประเทศเลี้ยงดู คุณมาตั้งหลายปี พอมาใกล้จะประสบผลสำเร็จ แล้ว คุณก็ทำสิ่งนี้เพื่อเป็นการตอบแทนสังคมงั้น สิ? สมองของคุณนี่มันช่างกลวงโบ่จริงๆ!”

ฉินหลั่งต้องการด่าจงยู่ให้ได้สติ เพื่อเตือน สติให้เธอได้มีชีวิตอยู่ต่อ!

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินหลั่งแล้ว จงยู่ได้สติ ขึ้นมาบ้าง เธอนั่งกอดเข่า แล้วก็ไม่ทำท่าเหมือน มีครูที่ทำเรื่องวู่วามแล้ว

“คุณพูดออกมาเองว่าคุณไม่กลัวแม้กระทั่ง ความตาย แล้วทำไมไม่กล้ามีชีวิตอยู่ต่อล่ะ?” อารมณ์ของฉินหลั่งเริ่มผ่อนลงบ้าง

เวลานั้นเอง จงยู่เงยหน้าขึ้น ดวงตาเอ่อล้นริม ขอบตาจ้องมองฉินหลั่ง

แววตาของดวงตาคู่นี้เปล่งประกายแวววาว ยิ่งดียิ่งทำให้คนปวดใจ อยู่ดีๆ ฉินหลั่งก็มีความ รู้สึกนั้นขึ้นมา เด็กสาวคนนี้ที่ทำท่าอ่อนแอแต่ กลับชนะ มันไม่ใช่สิ่งที่ตนเองจินตนาการเอาไว้ เลย

“ถ้ามีชีวิตรอดไปได้ ใครกันจะเลือกไปตาย?” น้ำเสียงของจงยู่แสดงความรู้สึกเบื่อ หน่ายออกมาอย่างชัดเจน

“คุณไปเจอปัญหาอะไรมาเหรอ พูดกับฉัน ก็ได้นะ บางทีฉันอาจจะช่วยคุณก็ได้” น้ำเสียง ฉินหลั่งพูดอย่างมีน้ำใจ

ยิ่งเมื่อเห็นสายตาของความจริงใจของฉัน หลัง จนจงยู่รับรู้ความรู้สึกนั้นได้ ว่าเขาต้องการ ช่วยเหลือตนเองจริงๆ วินาทีนั้น หัวใจของเธอ รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเป็นกอง จนทำให้ตัวเธอนั้น สุขใจยิ่งนัก

“คุณช่วยฉันไม่ไหวหรอก” ยิ่งเมื่อคิดถึง สภาพของตนเอง หัวใจของจงยู่เริ่มห่อเหี่ยวลง อีกครั้ง

“คุณพูดออกมาก็พอแล้ว เชื่อฉัน ฉันต้อง ช่วยคุณได้แน่!” ตัวเองเป็นถึงไฮโซตัวจริงของ แท้ จะช่วยเธอจะมาทำแบบขอไปทีได้ไง?

“ช่างเถอะ ความรู้สึกของคุณ ฉันขอบคุณ จริงๆ!” จงยู่ยิ้มอ่อนๆ ให้ เธอกลับรู้สึกว่าผู้ชายที่ ไม่รู้จักคนนี้ที่อยู่ด้านหน้าเธอช่างอบอุ่นเสียจริง

“ก็ได้” ฉินหลั่งถอนหายใจ พร้อมทั้งพูดอย่าง จริงจัง “แต่ว่า ฉันหวังว่าคุณต้องให้สัญญากับฉัน ต่อไปอย่าทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้อีก”

“อืม ฉันสัญญากับคุณ” จงยู่เป็นคนพูด
ฉินหลั่งถึงได้วางใจ จากนั้นเขาก็ดึงตัวจงยู่ ให้ลุกขึ้นยืน “ใช่สิ ต่อไปคุณไม่ต้องไปซื้อข้าวที่ แพงซะขนาดนี้อีก เพราะว่ามันสถานะทางบ้าน ของคุณรับไม่ไหวจริงๆ”

จงยู่หน้าแดงแจ๋ จากนั้นก็ก้มศีรษะลง จาก นั้นก็ใช้มือข้างหนึ่ง บี้ชายเสื้อ แล้วพูดอ้อมแอ้ม ขึ้นมา “ความจริงแล้วหนึ่งวันฉันกินข้าวไม่ถึงสิบ หยวนด้วยซ้ำ วันนี้ฉันคิดว่าตนเองจะจากโลกนี้ ไปแล้ว เลยกล้าที่จะไปสั่งข้าวผัดทะเลรวมมิตรที่

ร้านFood moment…”

เมื่อได้ยินเสียงพูดอ้อมแอ้มของจงยู่ ฉินหลั่ง ใจอ่อนทันที “แล้วทำไมคุณต้องซื้อสองกล่อง ด้วยล่ะ?”

“ฉันคิดว่ากินข้าวมื้อหนึ่งตั้ง 200 หยวนมัน ค่อนข้างดูโอเว่อร์ดี เพื่อความสบายใจ สองวันนี้ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย เลยหิวมาก เลยสั่งมาสอง กล่อง” พอพูดมาถึงคำพูดสุดท้าย น้ำเสียงของ จงยู่ยิ่งแผ่วเบาลงเรื่อยๆ

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง?” ยิ่งเมื่อเห็น

อากัปกิริยาของจงยู่ที่กำลังอับอาย ฉินหลั่งกลับ รู้สึกว่าเธอช่างน่ารักจริง

“คุณมานี่สิ” จงยู่ลากฉินหลั่งมา เพื่อกลับมา ที่ก้อนหินที่วางข้าวผัดทะเลรวมมิตรไว้ เธอยิ้มให้ฉินหลั่งอย่างอบอุ่น จากนั้นก็หยิบข้าวผัดทะเล รวมมิตรหนึ่งกล่องขึ้นมา แล้วก็ส่งให้ฉินหลั่งที่อยู่ ตรงหน้า “ให้คุณแหละ คุณกินสิ”

“ไม่ล่ะ ไม่ใช่ว่าคุณหิวเหรอ? คุณรีบกิน เข้าไปเถอะ” ฉินหลั่งรีบปฏิเสธทันควัน

“แค่คุณก็กินก็พอแล้ว ฉันเพิ่งรู้เมื่อกี้นี้เองว่า แค่ข้าวกล่องเดียวก็อยู่ท้องแล้ว ฉันกินอิ่มแล้ว นี่ ให้คุณ” จงยู่ขยับปากไปมา

“งั้นก็ได้” ฉินหลั่งรับข้าวกล่องไป จากนั้นก็ นั่งลงบนก้อนหินแล้วจัดการกินข้าวทันที

“คุณก็นั่งด้วยสิ” ฉินหลั่งกินไป ก็มองจงยู่ไป จนทำให้เขาทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

“อื้อ” จงยู่นั่งลงด้านข้างฉินหลั่ง เมื่อครู่ฉิน หลั่งก็ใช้พลังงานไปไม่น้อยเลย ตอนนี้หิวมาก จริงๆ จากนั้นก็กินอย่างเอร็ดอร่อย ขนเม็ดข้าว ติดหน้า จงยู่ก็ใช้มือปัดออกให้ ฉินหลั่งตกตะลึง จนเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมาในใจ “ขอบคุณนะ”

ฉินหลั่งนั่งกินข้าวพร้อมทั้งพูดคุยกับจงยู่ไป ด้วย ฉินหลั่งถึงได้รู้สึกว่า เมื่อครู่ท่าทีที่จงยู่นั่ง คุกเข่าลง ก็เพื่อทำการคุกเข่าคารวะให้กับบ้าน เกิดของมารดาที่อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เพื่อขอร้องให้ท่านให้อภัยที่ตนเองไม่กตัญญู
การรับประทานอาหารก็ทานหมดอย่าง รวดเร็ว ในเวลานี้บรรยากาศความรู้สึกของคน สองคนช่างพิเศษมาก

“คนนี้ พรุ่งนี้ฉันจะมาเจอคุณที่นี่ได้ไหม?” ฉิน หลั่งเกาหัว แถมพูดด้วยอาการอย่างเก้อเขิน

เพราะว่าจงยู่สร้างความรู้สึกให้เขาดีมาก ความรู้สึกหัวใจที่ค่อยๆ เต้นตุบตับ ตนอยากจะ ดูแลเด็กสาวคนนี้ ต่อไปถ้าไม่เจอเธอ ฉินหลั่งจะ รู้สึกได้ว่าหัวใจว้าเหว่ว่างเปล่า

จงยู่เองก็ไม่คิดว่า ฉินหลั่งจะเอ่ยปากพูด เรื่องนี้ออกมา จนใบหน้าของเธอเองแดงระเรื่อ

“ได้สิ” จงยู่เองก็ฟังเสียงหัวใจของตนเอง วันที่สอง หลังจากที่ฉินหลั่งเลิกเรียน ตอน กลางวันเขาก็มาที่ริมตลิ่งทะเลสาบยุ่นซี

ที่นั่น เขาก็เห็นเงาอ้อนแอ้นอร กำลังนั่งอยู่ บนก้อนหินก้อนเดิมที่นั่งอยู่เมื่อวาน

ในใจของฉินหลั่งตื่นเต้นขึ้นเป็นจังหวะ พร้อม ทั้งก้าวเดินไปทางนั้น

จงยู่ได้ยินเสียงรอยเท้าของฉินหลั่ง พร้อม ทั้งเดินหันหลังไปหา ในมือของเธอนั้นถือถุงสี แดงสลับเหลืองอยู่ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน แล้วก็ยื่น ถุงพลาสติกให้ฉินหลั่ง “ให้คุณ”
ฉินหลั่งดีใจจริงๆ เขารับถุงนั่นไว้ ด้านในมีลูก ท้อ ลูกบ๊วย เอพริคอต แถมบนลูกยังมีหยดน้ำ เกาะอยู่ด้วย แต่ไม่ได้เป็นแค่ลูกเดียว ทุกลูกต่าง ไม่สมประกอบสักลูก

“พวกนี้คุณตั้งใจซื้อผลไม้มาให้ผมเลย มัน แพงมากนะ ต่อไปอย่าไปซื้ออีกนะ” พร้อมทั้งพูด อย่างซาบซึ้งกินใจ เพราะฉินหลั่งรู้ว่า สำหรับคน อื่นแล้ว ในน้ำนั่นมันก็แค่อาหารตามปกติเท่านั้น แต่สำหรับจงยู่แล้ว การกินผลไม้นั้น มันเป็นเรื่อง ที่ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายอย่างหนึ่ง

“คุณกินเถอะ ของพวกนี้ไม่แพงหรอก ที่ฉัน ซื้อมาเป็นผลไม้ตามฤดูกาล อีกอย่างผลไม้พวก นี้คือคนอื่นเขาเลือกเหลือเอาไว้ ทางเถ้าแก่เลย ลดราคาให้ฉันครึ่งหนึ่ง ฉันล้างสะอาดแล้ว แล้วก็ จัดการเฉาะที่มันเสียแล้ว แล้วเอามาคุณนี่แหละ คุณอย่างรังเกียจเลยนะ” จงยู่พูดอย่างไม่มั่นใจ ตนเอง

“ฉันจะรังเกียจได้ยังไง?” จงยู่ทำให้ฉินหลั่ง ซาบซึ้งกับความคิด เธอประหยัดอดออมแล้วเอา เงินมาซื้อผลไม้ให้ตนเอง แถมยังใส่ใจความคิด ของตนเองขนาดนี้

ฉินหลั่งหยิบลูกท้อยัดใส่ปาก น้ำลูกท้อแตก กระจายทั่วปาก “อื้อ อร่อยจริงด้วย!”
“คุณก็กินด้วยสิ ลูกท้อลูกนี้หวานจริงๆ!” ฉิน หลั่งหยิบลูกท้อขึ้นมาหนึ่งลูก แล้วยื่นให้จงยู่ จงยู่เห็นฉินหลั่งกินได้อย่างเอร็ดอร่อย จาก

นั้นก็ยิ้มหวานให้ แล้วเอาลูกท้อใส่ปาก

ตั้งแต่นั้นหลายวันติดต่อกัน ตอนกลางวันฉิน หลั่งกับจงยู่ก็มาเจอกันที่ริมตลิ่งทะเลสาบทุกวัน

ทุกครั้งที่ฉินหลั่งมานั้น เขาก็จะเอาข้าวใน โรงอาหารมากินด้วย เพื่อมากินข้าวพร้อมกันกับ

จงยู่ จงยู่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

แน่นอนว่า อาหารที่ฉินหลั่งห่อมากินนั้นคือ อาหารที่ธรรมดาที่สุด ตอนนี้เขายังไม่อยากให้ จงยู่รู้สถานะตัวตนของตนเอง เพราะว่าความ รู้สึกในตอนนี้ เขาชอบมันมาก

วันนี้ ฉินหลั่งห่อผัดผักใส่เต้าหู้ อาหารตุ๋น แล้วมานั่งริมตลิ่งทะเลสาบยุ่นซี

สิ่งที่แปลกประหลาดไปก็คือ วันนี้จงยู่กลับ ไม่อยู่ที่นี่ ต้องรู้ว่าปกติแล้วจงยู่ต้องมาก่อน หรือว่าวันนี้จงยู่มีธุระอะไรที่ทำให้มาช้ามั้ง?

ฉินหลั่งยังคงนั่งอยู่บนก้อนหิน จงยู่ไม่เคยกิน ข้าวที่เป็นข้าวจริงๆ จังๆ มาก่อนเลย เวลาไหนว่าง จะพาเธอไปเมืองจีนหลิงกินข้าวที่โรงแรมที่ดี ที่สุด เธอคงจะดีใจตายเลย
ฉินหลั่งนั่งอยู่บนก้อนหิน รอจนเวลาล่วงเลย ไปยี่สิบนาที จงยู่ก็ไม่ยอมมา จนกับข้าวที่อยู่ตรง หน้านั้นเย็นชีด ฉินหลั่งควานหยิบหาโทรศัพท์ขึ้น มาแล้วโทรศัพท์หาเธอ

“จงยู่ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย?”

“เอ่อ…เรื่องนั้น ขอโทษนะ ฉินหลั่ง วันนี้ฉันไป ไม่ได้แล้ว” เสียงจงยู่ดังออกมาจากโทรศัพท์ “วัน นี้ห้องของฉันมีทดลองในห้องทดลอง ปลีกตัวไป ไม่ได้ คุณกินเถอะ” พูดจบ จงยู่ก็ตัดสายทิ้งทันที

“ฮัลโหล…ฮัลโหล” ฉินหลั่งจ้องมองโทรศัพท์ อย่างแปลกใจ ความคิดพุ่งชนกับสมอง จงยู่มา ไม่ได้ งั้นตนเองก็เอากับข้าวไปส่งให้เธอได้นี่!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉินหลั่งก็ถือถุงกับข้าวขึ้น พร้อมทั้งมุ่งหน้าไปห้องทดลองทันที

พอถึงตึกห้องทดลอง ฉินหลั่งก็โทรศัพท์จงยู่ เขาก็มาถึงตึกทดลองแล้ว เลยถามจงยู่ว่าในห้อง ทดลองห้องไหน

“หา… คุณมาถึงตึกทดลองแล้ว… เอ่อคือ ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่ตึกทดลองแล้ว คุณกินเอง เถอะ ไม่ต้องมาสนใจฉันจริงๆ …” เสียงจงยู่ใน โทรศัพท์ดังสะอึกสะอื้น

ตอนที่ฉินหลั่งถามจงยู่ว่าอยู่ที่ไหน จงยู่ก็ตัด สายทิ้ง
ใจฉินหลั่งเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี จงมีเรื่อง อะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า ในใจฉินหลั่งยิ่งไม่ สงบสุขหนักขึ้นเรื่อยๆ เขาวิ่งออกไปจากตึก ทดลอง แล้วก็เอากล่องข้าวทิ้งลงในถังขยะ จาก นั้นก็เริ่มหาสถานที่ที่จงยู่สามารถอยู่ตรงนั้นได้

โรงอาหาร ตลาด ห้องเติมน้ำร้อน..ฉินหลั่งก็ ไปหาตามสถานที่ทั้งหมดแล้ว แต่ว่าก็ไม่เห็น แม้แต่เงาของจงยู่ โทรศัพท์หาเธอก็ไม่ยอมรับ สายอีก

เวลานั้น ฉินหลั่งไม่มีวิธีอื่นแล้ว ในใจเขารู้สึก เหมือนลูกแมวกำลังเล่นเส้นไหมพรมอยู่ สติไม่ อยู่กับเนื้อกับตัว

ฉินหลั่งเดินอย่างหมดอาลัยตายอยากเข้าไป สนาม พอกันนั่งลงบนพื้นหญ้าเท่านั้น สายตาก็ มองเรื่อยเปื่อยกลุ่มคนที่กำลังวิ่งอยู่ในลู่วิ่ง

สายตาของฉินหลั่งก็เห็น เขาก็เห็นตรงที่มุม ที่นั่งอัฒจันทร์ ก็มีเงาอ้อนแอ้นนั่งอยู่ ถ้าไม่ใช่จง ยู่แล้วจะใครได้ล่ะ?

เวลานั้นเอง ฉินหลั่งก็มีความรู้สึกใจหายซ้ำ แล้วซ้ำเล่า เขารีบลุกทันที แล้ววิ่งกระโจนมาทาง จงยู่ทันที

“จงยู่ ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ผมล่ะ…” ฉิน หลั่งเดินไปด้านข้างของจงยู่ แล้วเอ่ยปากถามนใจฉินหลั่งพูดแบบโกรธๆ ทว่าตอนที่จงยู่เงย หน้าขึ้นมานั้น ฉินหลั่งตกตะลึงทันที ใบหน้าจงยู่ซ้ำเป็นรอย จนเป็นจ้ำๆ ดวงตา บวมเป่ง ใบหน้าเรียวเล็กที่งดงามเกลี้ยงเกลาอยู่

ดิมนั้น แต่ตอนนี้มันบาดเจ็บจนเป็นรอยช้ำไป

ทั่ว!