บทที่ 609 กลอุบาย

ไม่ว่ายังไงฉินหลั่งก็คาดคิดไม่ถึง ลูกสาวสุดที่รัก ของหลงเถิงเจ้าบ้านตระกูลใหญ่แห่งหลินอานจะมาใช้ ชีวิตเสเพลถึงเมืองเย็นจีน

มือที่บีบคอของเมิ่งเหมิงเหมิงคลายลงเล็กน้อย หลง เย้นเพียงแค่โทรศัพท์สายเดียวเขาก็รีบมุ่งตรงไปที่เมือง หลินอานเพื่อช่วยเหลือตระกูลหยู ระหว่างพวกเขาถือว่า มีวาสนาต่อกัน

ในแววตาของหลงเย้นเต็มไปด้วยความดีใจและยังมี ความอ่อนโยนที่เหมือนกับสายน้ำ ฉินหลั่งรู้สึกใจอ่อนไปสักพัก แต่หลังจากนั้นเขาก็

บีบคอของเมิ่งเหมิงเหมิงไว้แน่นพร้อมกับมองพวกหลงเย้ นด้วยความเฉยเมย

ไนต์คลับแห่งนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นธุรกิจของหลงเย็น ไม่อย่างนั้นหลงเย้นก็คงไม่มาปรากฏตัวที่นี่และไม่เข้ามา ห้ามปรามถึงที่นี่ด้วย

“พี่ใหญ่มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า ปล่อยเขาก่อน ได้ไหม?” หลงเย้นรู้สึกประหม่าเล็กน้อยและดวงตาที่ สวยงามสั่นไหว

หลงเย้นได้ยินมาว่าคืนนี้ที่ไนต์คลับเกิดเรื่อง จึงพา คนกลุ่มหนึ่งรีบมาที่นี่

ใครจะไปรู้หลังจากที่เข้ามาถึงชั้นเจ็ดก็พบกับมีคน บาดเจ็บนอนเต็มพื้นและยังมีปืนและมีดตกเรียงรายตาม พื้น หลังจากที่ตรงมาถึงห้องโถงงานเลี้ยงก็ยิ่งต้องพบ กับเมิ่งเหมิงเหมิงที่ถูกคนบีบคอห้อยอยู่ตรงหน้าต่าง

ความสูงเจ็ดชั้น ทุกชั้นมีความสูงสามจุดห้าเมตร และทั้งหมดรวมแล้วสูงเกือบสามสิบเมตร ถ้าหากเมิ่งเห มิงเหมิงตกลงไปคงต้องตายอย่างแน่นอน

ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเลที่จะพูดห้ามปราม

พี่ใหญ่ฉิน ไม่ว่าจะเป็นบุญคุณความแค้นอะไรแต่นี่ มันเป็นถึงการฆ่าคน ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้หลงเย้น สามารถจินตนาการออกได้เลยว่าสถานการณ์ต่อจากนี้ จะเป็นอย่างไร

“พี่ใหญ่มีอะไรพูดกันดีๆ วางเขาลงก่อนได้หรือ เปล่า”

เธออดไม่ได้ที่จะเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “ไม่อย่าง นั้นถ้าหากเขาตกลงไปต้องตายแน่”

“มีเรื่องอะไรพูดกันดีๆ?”

ฉินหลั่งรู้สึกขำ เขาหันกลับไปมองเมิ่งเหมิงเหมิงแล้ว หัวเราะอย่างเย็นชา “เธอลองถามไอ้สวะคนนี้ดู มีเรื่อง อะไรเขาจะคุยกันดีๆหรือเปล่า? ”

“ประธารหลง ช่วยด้วย รีบช่วยผมด้วย”

เมิ่งเหมิงเหมิงไม่ได้สนใจฉินหลั่ง เขาทำเพียงแต่ขอ ความช่วยเหลือจากหลงเย้นไม่หยุด “ผมมาจัดปาร์ตี้วัน เกิดที่นี่ แล้วจู่ๆไอ้บ้านี่ก็บุกเข้ามาทำร้ายคน และยังบอก ว่าจะฆ่าผม คุณรีบหยุดไอ้บ้านี่เร็ว”

“ที่นี่เป็นที่ของคุณนะ ผมมาเพื่อสนับสนุนตระกูลฉู่ แห่งเย็นจีนและคุณหลงเย้น ถ้าหากผมเป็นอะไรไปพวก คุณไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำธุรกิจต่อได้ และจะถูกพ่อ ของผมถามหาความรับผิดชอบด้วย

“รีบโทรเรียกตรวจมาจับไอ้บ้านี่”

ท่าทางที่ดูกระวนกระวายของเขา ดูเหมือนว่าจะถูก ฉินหลั่งทำให้ตกใจจนกลัวมากและอีกทั้งยังดูน่าสงสาร อย่างอธิบายไม่ถูก

กลุ่มเพื่อนของเขาก็พูดสนับสนุนขึ้นเช่นกัน ตำหนิ ว่าฉินหลั่งไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา

คําพูดของพวกเขาเหมือนกับว่าฉินหลั่งเป็นคนชั่ว ร้ายที่ไม่รู้จักแยกแยะถูกผิดชอบดี

“พี่ใหญ่ ฉันขอร้อง”

หลงเย้นเลิกเปลือกตาขึ้นมองฉินหลั่งและพูดด้วย ความกังวล “มีบุญคุณความแค้นอะไรนั่งลงค่อยๆคุยกัน หรือไม่ก็ให้ทางตำรวจมาจัดการ”

เธอพยายามพูดห้ามปรามอย่างขมขื่น “ฆ่าคนต้อง ติดคุกนะ”

“ฉินหลั่งคืนนี้ไม่ก็แกฆ่าฉันทิ้ง หรือไม่ก็ฉันส่งแก เข้าไปอยู่ในคุก”

จู่ๆเมิ่งเหมิงเหมิงก็ตะโกนพูดด้วยน้ำเสียงเสียงที่ อวดดี “แกทําร้ายคนของฉันเยอะแยะขนาดนี้ และยัง ทำร้ายฉันจนตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ยังไงก็ไม่น้อยกว่า สามหรือห้าปี

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น “ฉันไม่เชื่อหรอกว่า ท้องฟ้าของประเทศจีน แกจะสามารถปกคลุมมันด้วยมือ

เดียว ”

“หุบปาก”

ฉินหลั่งสะบัดข้อมือเหวี่ยงเมิ่งเหมิงเหมิงที่กำลัง ดิ้นรนกระแทกใส่กำแพง

เมิ่งเหมิงเหมิงส่งเสียงร้องอย่างน่าเวทนา ที่หัวของ เขาแล้วมีเลือดไหลออกมาทันที

“พี่ใหญ่ มีเรื่องอะไรอย่าให้ถึงขั้นนี้เลย ฉันว่าเราลอง คุยกันดีๆดีกว่า”

ความรู้สึกตื่นตระหนกปรากฏขึ้นในแววตาของหลง เย้นเมื่อถูกกระตุ้นด้วยเลือดสดๆแบบนี้

แต่ทุกคนก็ไม่มีใครรู้ว่าตกลงหลงเย้นกำลังเป็นห่วง ฉินหลั่งหรือว่าเป็นห่วงเมิ่งเหมิงเหมิง

“จริงนะ มันไม่คุ้มหรอกที่พวกเราจะเอาอนาคตของ ตัวเองไปเดิมพันกับคนที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ เขาคู่ควร หรือเปล่า?” หลงเย้นพูดคร่ำครวญ

ความรู้สึกกังวลนี้ไม่ได้เพราะเป็นห่วงเมิ่งเหมิ่งเหมิ่ง ตกลงไปตาย แต่กำลังเป็นห่วงฉินหลั่งเพราะเรื่องนี้จะมี ปัญหาตามมาอีกมากมาย

“อนาคต? ฮ่มๆ”

ฉินหลั่งหันหน้ากลับไป “คนอย่างเขาไม่มีผลกระทบ ต่ออนาคตของฉันหรอก”

“ในทางกลับกันไอ้สวะคนนี้ มันทำเรื่องเลวทราม ต่าช้าไว้มากมาย เมิ่งเหมิงเหมิงพูดตะโกนด้วยความยากลำบาก “ฉัน ไม่ได้ทําอะไรทั้งนั้น แกต่างหากที่เป็นคนมาหาเรื่อง ฉัน ทําเรื่องเลวทรามแกก็เอาหลักฐานออกมาสิ”

หน้าอกของหลงเย้นกระพือขึ้นลงอย่างแรง “เขา ไม่ใช่คนดีอะไรแน่นอน แต่ยังไงกฎหมายและสวรรค์ก็ ต้องลงโทษเขา”

หลงเย้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ เธอมาถึงเมืองเย็น จีนและได้พบกับฉินหลั่งเป็นครั้งแรกมีความเป็นไปได้ที่ จะต้องลาจากกันอย่างสมบูรณ์

ผู้คนเบิกตากว้าง ถ้าหากฉินหลั่งฆ่าเมิ่งเหมิงเหมิง ตายจริง เขาก็คงถึงทางต้นยากที่จะถอยแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นฉินหลั่งเพิ่งมาอยู่ที่เมืองเย็นจีนได้ไม่ นาน เทียบไม่ได้กับตระกูลเมิ่งที่เป็นเจ้าถิ่นมาหลายสิบปี

“ความยุติธรรมในสมัยนี้ไม่ใช่ความยุติธรรม”

ฉินหลั่งพูดอย่างไม่เกรงใจ “ส่วนรอให้สวรรค์มา จัดการเขาไม่รู้ฉันเป็นคนบีบคอเขาให้ตายตอนนี้ยังดี กว่า”

เมิ่งเหมิงเหมิงหายใจสาบากอีกครั้ง เมื่อเห็นฉินหลั่ง ไม่ยอมฟังคําห้ามปรามหลงเย้นเริ่มรู้สึกกังวล “พี่ใหญ่ เกลียดเขามากขนาดนั้นจริงเหรอ?”

ฉินหลั่ง รีบปล่อยเมิ่งเหมิงเหมิงเดี๋ยวนี้ ทางไนท์ คลับได้โทรแจ้งตำรวจแล้ว อีกเดี่ยวทางตำรวจเขาก็จะ มาถึงแล้ว ”

“ถึงเวลานั้นไม่ว่าเมิ่งเหมิงเหมิงจะเป็นอะไรหรือเปล่า นายก็ต้องมีปัญหามากมายตามมาแน่นอน” เพื่อนของเมิ่งเหมิงเหมิงตะโกนขึ้น

สายตาของฉินหลั่งหันไปมองผู้หญิงคนนั้นอย่าง เชื่องช้า “เธอกำลังกังวลว่าถ้าหากเมิ่งเหมิงเหมิงตายมัน จะมีผลกระทบต่อธุรกิจไนท์คลับของเธอกับปัญหาที่ ตามมาใช่หรือเปล่า?”

“ฉัน…… หลงเย้นรู้สึกสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าควรจะ พูดยังไงถึงจะดี

ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ หลงเย้นจะพูดออกมา ได้ยังไง เธอคิดในใจ

พี่ใหญ่ฉิน ถึงแม้ว่าคุณจะจุดไฟเผาไนท์คลับทิ้งฉัน ก็ไม่มีทางโทษคุณอย่างแน่นอน แต่ถ้าคุณฆ่าไอ้สวะคน นี้แล้วตัวเองจะยังมีทางถอยหรือ……….

หลงเย้นจ้องมองฉินหลั่งจนรู้สึกหลงทาง ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่ควรสนับสนุนให้พี่ใหญ่ฉินให้ฆ่าคนไม่ใช่เหรอ

แต่ในหัวของเธอมันเอนเอียงไปข้างใดข้างหนึ่งอย่าง

ชัดเจน

ในขณะที่ฉินหลั่งกำลังรู้สึกเยาะเย้ยตัวเอง ขาทั้ง สองข้างของเมิ่งเหมิงเหมิงพับงอเข้าและถีบขอบหน้าต่าง อย่างกะทันหัน

ทั้งตัวของเขาหลุดออกมาจากฝ่ามือของฉินหลั่ง เหมือนกับลูกธนูที่ออกจากคัน

เขาตกลงไปจากความสูงที่เกือบสามสิบเมตร

“อ่า—— เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น เมิ่งเหมิงเหมิงร่วงหล่นลงสู่ พื้น เลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ดและตายคาที่

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์อุทานออกมาด้วยความ ตกใจและมองฉินหลั่งที่อยู่ริมหน้าต่าง

ตอนที่ขาทั้งสองข้างของเมิ่งเหมิงเหมิงถีบออกไป นั้นการเคลื่อนไหวของเขาถูกร่างกายของฉินหลั่งบังจน หมด ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถมองเห็นเมิ่งเหมิงเหมิงเป็น คนเลือกทางเดินฆ่าตัวตาย

ทุกคนคิดว่าฉินหลั่งเป็นคนโยนเมิ่งเหมิงเหมิงออก

“พี่ใหญ่!

หลงเย้นอุทานออกมา เธอรีบวิ่งตรงไปชะเง้อดูที่

หน้าต่าง

เห็นเพียงมีพนักงานรักษาความปลอดภัยและแขก กำลังรุมล้อมมองดูเมิ่งเหมิงเหมิงที่อยู่ใต้แสงไฟ

เมิ่งเหมิงเหมิงนอนแน่นิ่ง รอบกายของเขาเต็มไป

ด้วยเลือด

หลงเย้นรู้สึกมึนงงไปหมด

เพื่อนๆของเมิ่งเหมิงเหมิงก็มองตาค้างเช่นกัน คิดไม่ ถึงว่าเมิ่งเหมิงเหมิงจะตายแล้ว และยิ่งคิดไม่ถึงว่าฉิน หลั่งจะฆ่าคนในที่สาธารณะ

โหดเหี้ยมและบ้ามาก

นอกจากความโกรธแล้วพวกเขายังแสดงให้เห็นถึง

ความกลัวด้วย

ไป แต่ฉินหลั่งกลับดูนิ่งสงบเหมือนสายลม

เขารู้ดีไม่ใช่เป็นเพราะว่าตัวเองพลั้งแต่เป็นเพราะ เมิ่งเหมิงเหมิงฆ่าตัวตาย

คุณชายมหาเศรษฐีอย่างเมิ่งเหมิงเหมิงน้ำเข้าสมอง เลือกทางเดินฆ่าตัวตาย?

หลังจากนั้นสีหน้าของฉินหลั่งก็เย็นชาลง เขาได้ กลิ่นอายของกลอุบาย

ฮือๆ ใบหน้าของหลงเย้นซีดขาว หลังจากนั้นก็มี น้ำตาไหลออกมาเต็มหน้า

ในขณะเดียวกัน ประตูใหญ่ก็ถูกคนถีบจนเปิดออก มีเจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนมากพากันวิ่งเข้ามา…….. ช่วงเช้าเวลาเจ็ดโมงครึ่ง สถานีตำรวจกองกำลังที่

หกเมืองเย็นจีน

สวี่ซีเหวินและอิงจิ่งหลิงพวกเธอขับรถเข้าประตู ใหญ่มาด้วยความเร่งรีบ หลังจากที่เพิ่งจอดรถเสร็จก็พบ กับพวกหลงเย้นที่เดินออกมาจากห้องโถง

เมื่อได้ข่าวว่าฉินหลั่งถูกจับมาที่สถานีตำรวจ พวก สวี่วีเหวินก็รีบเดินทางมาในทันที

พวกเธอและหลงเย้นไม่ได้รู้จักกัน

ฉินหลั่งคนนี้มันเป็นพวกหัวรุนแรง มันคงจะต้องติด คุกหัวโตแน่” ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างกายของหลงเย้ นพูดด้วยความสะใจ

“ฮ่ม กล้ามาฆ่าคนในที่ฉันปกครองอยู่ คงจะเห็นว่า ตระกูลฉู่ของฉันเป็นแมวป่วยไปแล้ว” ส่วนหลงเย็นขมวดคิ้ว ดวงตาดูสั่นไหว

“เป็นไปไม่ได้!”

เมื่อได้ยินคำพูดของคนข้างกายหลงเย้นพูดแบบนี้ อิงจิ่งหลังจึงพูดขึ้น “ทำร้ายคนในพิพิธภัณฑ์ฉันเชื่อ ท่า ให้เมิ่งเหมิงเหมิงพิการฉันก็เชื่อ แต่ฆ่าคนในที่สาธารณะ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ