บทที่ 588 ความในใจ

ฉันหลงเข็นรถเข็นพาหลีนเส้าโสตรงไป ถึงแม้ว่าจะอยู่ในช่วงฤดู หนาวแต่วัดยังคงมีทิวทัศน์ที่สวยงามเป็นธรรมชาติเสมอ

ในระหว่างทางหลินเส้าโสเอ่ยถามขึ้นเสียงเบา “ฉินหลัง ที่ บ้านแกยังมีคนอื่นหรือเปล่า?

“หา? พ่อแม่ของผมอาศัยอยู่ แล้วก็มีคุณปู่ที่สุขภาพแข็งแรง ด้วย” ฉินหลั่งพูดพร้อมกับคิดถึงบ้านเกิดของตัวเอง

ฉินหลั่งพูดพร้อมกับยิ้ม “ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเพิ่งจะได้เจอพวก ท่านอยู่เลย แม่ยังแนะนำให้ผมรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งด้วยแต่น่า เสียดายที่ผมมีเจ้าของแล้ว

“ใช่แล้ว กว่าพ่อแม่จะเลี้ยงแกจนโตมันไม่ใช่เรื่องง่าย

หลินเส้าโสพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ไว้วันหลังแกจะต้อง แนะนำให้ฉันรู้จัก ฉันจะขอบคุณพวกเขาที่อบรมเลี้ยงดูแกจน เป็น………….ยอดเยี่ยมแบบนี้”

ฉินหลั่งพยักหน้า “ได้ รอให้พวกท่านมาเย็นจีน ผมจะพาพวก

ท่านมาเยี่ยมอาหลินเอง”

“ไม่ ฉันต่างหากที่สมควรไปเยี่ยมพวกเขา

หลินเส้าโสโบกมือหลังจากนั้นก็เปลี่ยนบทสนทนา “ได้ยินมา ว่าแกรู้เกี่ยวกับวรยุทธด้วย?”
ฉินหลั่งไม่ได้ปิดบัง “อืม คงจะถือว่าเข้าใจมั้

เวลาเอ่ยถึงแม่แก แกดูมีความสุขขนาดนี้ต้องเป็นลูกกตัญญู

แน่นอน”

หลินเส้าโสรู้สึกชื่นชมหลังจากนั้นก็จับหลังมือถือฉินหลั่ง “พ่อ แม่ของแกไม่เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับตอนแกเป็นเด็กเหรอ?”

“หา? ตอนเป็นเด็ก จําไม่ได้แล้ว”

ในแววตาของฉันหลังปรากฏให้เห็นความโดดเดี่ยว “ผมจำ อะไรไม่ได้เลย พ่อแม่ของผมก็เป็นคนยุ่งมากจำเรื่องราวในอดีต ไม่ค่อยได้หรอก”

“เห้อ พูดถึงก็ถูก มีพ่อแม่คนไหนบ้างที่มักจะเล่าเรื่องในอดีต

ของลูกให้ฟังอยู่บ่อยๆ ฉันเข้าใจ พ่อแม่ของแกร๊กแกหรือเปล่า?” “รักสิ จะไม่รักได้ยังไง” ฉินหลั่งรู้สึกแปลกใจ หลินเส้าโสยังคง

สติเลอะเลือนถามคำถามที่แปลกประหลาด

“เห้อ ใช่แล้ว จะไม่รักได้ยังไงเนาะ…….

ในขณะที่พูดหลินเส้าโสเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองดูต้นไม้ที่เรียง รายอยู่ตามถนนข้างทาง

“แล้วถ้าสมมุติว่าแกมีพ่อแม่บุญธรรมกับพ่อแม่แท้ๆ แกจะ สนิทกลับฝั่งไหนมากกว่ากัน ฉันหมายถึงหลังจากที่แกได้รู้จักพ่อ แม่แท้ๆของแก” หลินเส้าโสพูดออกมาด้วยความยากลำบาก และในแววตาเผยให้เห็นความกระตือรือร้น
เมื่อได้ยินคําพูดของหลินเฝ้าโส ฉินหลังรู้สึกอึ้งเล็กน้อยหลัง จากนั้นก็ยิ้ม “คงจะแล้วแต่โชคชะตาละมั้ง ถ้าหากมีพ่อแม่สอง คนจริง งั้นผมคงจะเลือกพ่อแม่บุญธรรมดีที่สุด เพื่อพ่อแม่ บุญธรรมผมอาจจะไม่พบหน้าพ่อแม่ที่แท้จริงก็ได้ ผมจะไม่มีวัน ทำให้พ่อแม่บุญธรรมของผมต้องเสียใจ

หลังจากที่พูดจบฉินหลั่งก็มองไปข้างหน้าเช่นกัน

เงียบ เงียบมาก เงียบถึงขีดสุด

เงียบจนไม่เห็นแม้แต่เงาของตน ไม่มีรอยยิ้ม มีเพียงเสียงลม พัดต้นไม้ที่ตั้งกรอบแกรบและยังมีจิตสังหารที่เย็นชายแผ่ กระจายไปทั่ว

ฉินหลั่งสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามอันตราย เขายกระดับความ

ระมัดระวังถึงขีดสุด

หลินเส้าโลมเล็กน้อย “ก็แค่พวกต่ำช้า”

“วูบ….” หลังจากที่พูดจบหลินเส้าโสยกแขนขึ้นพร้อมกับมีใบ

มีดพุ่งออกจากแขนเสื้อของเขา

ใบมีดพุ่งตรงเข้าไปในพุ่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลไปทางขวาของเขา

ตูม!

หลังจากที่พุ่มหญ้าถูกระเบิดจนเปิดทางด้านในมีเงาของคน คนหนึ่งกำลังกระโดดก้าวถอยหลังอย่างเร่งรีบและรวดเร็ว

เพียงแต่ว่าถึงแม้เขาจะเร็วแต่ใบมีดเร็วกว่า เสียงดังกึกพุ่งตรงเข้าไล่สําคอทันที

มีผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมหน้ากากล้มลงกับพื้น โดยที่ในมือเข็ม

ดอกแพร่พายุฝนสองลูก

“วูบ….” หลินเข้าโสไม่ได้หยุดมือขวาของเขายังคงเคลื่อนไหว แสงประกายคมมีดปรากฏขึ้นกลางอากาศ

ทันใดนั้นต้นไม้อยู่ที่อยู่ข้างหน้าก็สั่นไหวสักพักแล้วมีชายคน หนึ่งสวมชุดสีเทาตกลงมาสู่พื้น

อาวุธลับเงียบลง

สีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไปในทันที พยายามบังคับ ให้ตัวเองเอี้ยวตัวหลบ

เขาพยายามหลบสุดชีวิตแต่มันก็สายเกินไปครึ่งก้าว ใบมีด

แทงทะลุคอของเขา

ชายวัยกลางคนล้มลงกับพื้น

ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

หลินเส้าโสยังคงโบกมือต่อ ใบมีดสองเล่มกลายเป็นสี่เล่มพุ่ง

ไปตามที่ทางพื้นที่อยู่ข้างหน้าสู่จุด

แทงทะลุเข้าไปในพื้นดินสามส่วน

ทันใดนั้น
“อ่า……” เสียงกรีดร้องสี่สายดังขึ้นพร้อมกัน ในขณะเดียวกัน บนพื้นที่น้องไปด้วยเลือด

หลังจากนั้นนักฆ่าทั้งสี่คนก็พุ่งตัวออกจากใต้พื้นดิน ดิ้นรนอยู่ สักพักหลังจากนั้นก็สูญเสียสติสัมปชัญญะ

“แกเป็นใคร?”

วินาทีต่อมาในพุ่มไม้มีขายร่างอ้วนคนหนึ่งเดินออกมาพร้อม กับในมือถือดาบที่โค้งงอ

เขาดูทั้งอับอายและทั้งโกรธ วันนี้มาเพื่อตั้งใจจะลอบโจมตีฉิน หลังแต่ปรากฏว่ายังไม่ทันได้ลงมือก็ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

เขาจ้องมองหลินเส้าโสแล้วพูดตะคอก “แก่กล้าเป็นศัตรูกับ

พวกเรา…….

เสียงของเขาหยุดลงในทันทีเพราะกลางหน้าหว่างคิ้วของเขา มีดาบเล่มหนึ่งปรากฏขึ้น

เลือดสีแดงสดไหลออกมา! ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย รูม่านตา ของชายวัยกลางคนร่างอ้วนหดเล็กลงทันทีและในใจเต็มไปด้วย ความตกใจ “พวกแก?”

“พวกแกเป็นใคร?

“แล้วพวกแกล่ะเป็นตัวอะไร?”

ความเหยียดหยามปรากฏขึ้นในแววตาของหลินเส้าโส จอม ยุทธเลือดเย็นที่สังหารคนอย่างไร้ความรู้สึกคนนั้นกลับมาอีกแล้ว

หลินเล้าโลพยักหน้าเล็กน้อยหลังจากนั้นพูดกับคนนั้นว่า “ไป บอกนายท่านของพวกแก ไม่ว่าพวกแกจะเป็นใครก่อน พระอาทิตย์ตกดินใครที่เป็นศัตรูกับฉินหลั่งตัดมือของตัวเองหนึ่ง

ข้าง

“ไม่อย่างนั้นฉันจะบุกเข้าไปที่รังหมาของพวกแกเพื่อขอคำ อธิบายด้วยตัวเอง”

หลังจากที่พูดจบมือขวาของเขาก็ดันดาบแทงทะลุหว่างคิ้วของ ชายร่างอ้วน……….

ฆ่าคนแล้วยังต้องการคำอธิบายจากอีกฝ่าย………..

ชายร่างอ้วนวัยกลางคนล้มลงกับพื้น แม้ว่าจะตายไปแล้วแต่ ใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เดิมทีเขาอยากจะหัวเราะเยาะความบ้าของหลินเส้าโส แต่ลาง สังหรณ์ที่เลวร้ายบอกเขาว่าหลินเส้าโสไม่ได้ล้อเล่น

ใบหน้าของฉินหลั่งก็ดูประหลาดใจเช่นกัน ความแข็งแกร่ง ของหลินเส้าใสเกินกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้

เขาคิดไม่ถึงว่าศพเดินได้เมื่ออาทิตย์ก่อนตอนนี้กลับสามารถ ใช้มือเดียวสังหารนักฆ่าที่มีวรยุทธไม่ธรรมดาได้อย่างง่ายดาย

จอมยุทธอันดับสองสำนักหนึ่งเมื่อยี่สิบปีก่อน ฉันหลั่งนึกถึง คำพูดของหลู่เหม่ยเงินที่ตอนแรกเขาไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้ดู เหมือนว่าหมื่นเข้าใสจะไม่ธรรมดาจริงๆ
หลังจากที่ขายร่างอ้วนวัยกลางคนตายจนหมด ภัยคุกคามที่ อยู่ในพุ่มไม้หายไปจนหมด ยังมีปลาอีกสองสามตัวที่หลุดออก มาจากอวน แต่ไม่กล้าขยับ

แม้แต่ชายร่างอ้วนวัยกลางคนก็ถูกฆ่าในพริบตา แล้วพวกเขา

จะเอาอะไรไปสู้กับหลินเจ้าโส ฉินหลังยังคงตันรถเข็นพาหลินเส้า โสเดินตรงไปข้างหน้า

หลังจากที่ร่างของทั้งสองหายไป ในพุ่มไม้ก็ปรากฏคนอีกกลุ่ม หนึ่งและมีสีหน้าที่เคร่งขรึม พวกเขาจัดการศพพร้อมกับหยิบ โทรศัพท์ออกมา โทร…….

ผู้หญิงสวมหน้ากากคนหนึ่งพูดใส่โทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่ เคารพ “หัวหน้าแผนกเพิ่งภารกิจล้มเหลว พวกโกวถูกสังหาร

แล้ว”

ปลายสายไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ “แล้วทำไมเธอถึงยังมี

ชีวิต?”

ผู้หญิงที่สวมหน้ากากพูดเสียงทุ้ม “ฝ่ายตรงข้ามเปิดฉาก โจมตีสังหารคนไปกว่าครึ่งก่อน ที่ไม่ได้สังหารพวกเราเพราะจะ ให้พวกเราไปรายงานคุณ

“ฉินหลั่งคนนี้…..

อยู่เหนือความคาดหมายของฉันไปเยอะ หรือว่าข่าวลือจะเป็นเรื่องจริง?

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ถอนหายใจแล้วเปลี่ยนบทสนทนา ฉันหลังสั่งให้พวกเธอมาพูดอะไร?”
“คนที่สังหารพวกโกงไม่ใช่จีนหลังแต่เป็นคนพิการของสำ นักหญิงหลินเส้าโส แต่ว่าความแข็งแกร่งของเขาน่าจะฟื้นฟูกลับ มาแล้ว

ผู้หญิง ที่สวมหน้ากากลังเลแล้วพูด “เขาสั่งให้เรามาบอกว่า ใครที่เป็นศัตรูกับฉินหลังก็ให้ตัดแขนของตัวเองหนึ่งข้าง ไม่ อย่างนั้นเขาจะบุกไปที่รังหมา

“อะไรนะ?”

ทันใดนั้นน้ำเสียงในโทรศัพท์ก็เสียงดังขึ้นทันที “บ้ามาก……

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงปฏิกิริยา

“ฉินหลั่ง ได้ยินมาว่าแกรับช่วงร้านยาปุ่นฉ่าวต่อจากนี้ท่า

น?”

ในขณะที่นักฆ่ากำลังรายงาน หลินเส้าโสกำลังเช็ดทำความ สะอาดอาวุธลับของตัวเองพร้อมกับพูดคุยกับฉินหลั่งต่อ “ธุรกิจ หรือเปล่า?”

“อาหลิน ผมพึ่งจะรับช่วงต่อยังไม่ได้เปิดบิลแรกเลย เดิมทีผม ไม่ได้คิดจะเป็นหมอ ทักษะการแพทย์ของสำนักเราถูกคิดค้นขึ้น เพื่อมีไว้ช่วยเหลือตัวเอง ไม่เคยมีการสืบทอดแนวคิดที่ใช้ช่วย

เหลือคนมาก่อน

“พูดอย่างตรงไปตรงมาก็คือเป็นแค่อีกทางเลือกหนึ่ง คุณดูผม เหมือนหมอหรือเปล่าล่ะ? วันแรกที่ผมไปร้านยานาว หมอแปดคนและยังมีคนอื่นอีกสามกว่าคนกลัวจนหนีไปหมด ฉัน

หลังพูดพร้อมกับยิ้ม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ