บทที่ 587 กลับสู่สามัญ

ฉันหลังโคจรปราณแท้เล็กน้อยหลังจากนั้นกดที่หัวของอิงจึงหลั่ง

เบาๆแล้วพูด

เรียบร้อย

“ขอบคุณคุณจิม ขอบคุณคุณฉิน พระคุณของคุณฉันฉันจะไม่มี วันลืม” อิงจิ่งหลิงก้มหน้าลงในใจเต็มไปด้วยความนับถือ

“เธอไม่ต้องดีใจ ฉันแค่ยืดระยะเวลากำเริบของอาการออกไป เท่านั้น ก็แค่อาการกำเริบจะน้อยลงไม่ได้รักษาจนหายขาด

ฉินหลั่งพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “อาการของเธอจะกำเริบ ครั้งต่อไปในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าและฉันจะทำการรักษาให้เธอ ล่วงหน้า ที่ฉันทำแบบนี้ไม่ได้เป็นเพราะว่าสงสารเธอแต่เป็น เพราะว่ามีข้อแม้

“ข้อแม้อะไร ข้อแม้ของคุณฉินฉันยอมทำตามทุกอย่าง” อิงจิ่ง หลิงก้มหน้าลงพูดพร้อมกับในใจสั่นสะท้าน

“ฉันจะทำลายวรยุทธทั้งหมดของเธอ ต่อไปเธอก็จะเป็นเพียง แค่คนธรรมดาได้หรือเปล่า?” ฉินหลั่งยกฝ่ามือขึ้น

“ได้!” อิงจิ้งหลิงตอบกลับไปโดยแทบจะไม่ลังเลสักนิดพร้อม บพยักหน้า

ฉันหลังพยักหน้าแล้ว จุดลงบนร่างกายของอิงจึงหลิง เธอรู้สึกสัมผัสได้ถึงปราณแท้ภายในร่างกายของตัวเองเหมือนถูกไฟฟ้า

ช็อต หลังจากนั้นร่างกายของเธอสั่นสะท้านและต่อมาก็ผ่อน คลายลง

ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรือแม้กระทั่งไม่ได้รู้สึกอะไรมาก อิงจึงหลี งกําหมัดของตัวเอง เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปไม่มีความแข็ง แกร่งของวรยุทธหลงเหลืออยู่

เธอคิดว่าฉันหลังได้ทำลายวรยุทธ์ของเธอไปแล้ว แต่ในความ เป็นจริงฉินหลั่งเพียงแค่ปิดกั้นจุดชีพจรหลักของเธอรอให้วันไหน ฉินหลังอารมณ์ดี วรยุทธของอิงจึงหลิงยังสามารถฟื้นฟูกลับมา ได้

สีหน้าของอิงจิ่งหลิงดูปกติไม่มีความโกรธหรือความเกลียด ในทางกลับกันมันดูเต็มไปด้วยความขอบคุณ

“ได้โปรดช่วยรับฉันไว้ด้วย หญิงสาวชาวญี่ปุ่นอย่างเราคาด หวังที่จะได้อยู่ข้างกายของชายที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุด ฉันจะทำ หน้าที่สาวใช้ให้ดีที่สุด ได้โปรดนายท่านรับฉันไว้ด้วย! ขอร้อง

ผู้หญิงคนนี้จริงใจมากเธอเอาหน้าผากแนบชิดกับพื้น ทำให้ ฉันหลังรู้สึกว่าความคิดของผู้หญิงญี่ปุ่นแปลกมาก

ไม่ได้รู้สึกถึงความเกลียดชังหรือไม่มีความเจ็บปวดเลยสัก นิด? ฝ่ายตรงข้ามดูเต็มเปี่ยมไปด้วยความขอบคุณไม่เห็นแวว ของความเครียดแค้นเลย

ฉันหลังไม่ได้สนใจเธอ
ส่วนอิงจิ่งหลังก็ไม่ย่อท้อเธอคุกเข่ารออยู่ที่หน้าประตูสามวัน สามคืนรอให้ฉันหลังยอมตอบตกลง

วันที่สี่ ฉินหลังพบว่าอิงจึงหลิง ฉาวตัวแข็งทื่อไปแล้ว ที่คุกเข่าอยู่หน้าประตูร้านยาปุ่น

เขาขมวดคิ้ว หลายวันมานี้สวี่เหวินอยู่กับเขามาโดยตลอด และรู้สึกเกินความคาดหมายเกี่ยวกับพฤติกรรมของอิงจึงหลัง ด้วยจรรยาบรรณของแพทย์จึงพาอิงจึงหลงเข้ามาอยู่ในคลินิก แทน

“นายท่าน โปรดรับฉันไว้ด้วยฉันไม่มีบ้านให้กลับไปแล้ว ช่วย สงสารฉันด้วยเถิด” หลังจากที่อิงจึงหลิงฟื้นขึ้นมาประโยคแรกที่ เธอพูดคือค่านี้

“เถ้าแก่ฉันรับเธอไว้เถอะ พวกเราต่างก็เป็นผู้หญิงฉันดูออกว่า เธอมีความจริงใจและซื่อสัตย์ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าระหว่างพวก คุณเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ตอนนี้เธอสามารถพึ่งพาได้อย่างแน่นอน สัมผัสที่หกของผู้หญิงมักไม่เคยผิดพลาด” สวีซีเหวินอดไม่ได้ที่ จะขอร้องแทน

เก็บนักฆ่าเลือดเย็นแบบนี้ไว้ในร้าน? ฉันหลังขมวดคิ้ว

“ก็ได้ ตอนนี้ฉันเป็นเถ้าแก่ของร้านยาในอ่าวที่เพิ่งรับช่วงต่อ หมอ ผู้ช่วยหรือภารโรงก็ไม่มีสักคน”

“เธอมาเป็นผู้จัดการของร้านยานฉ่าวก็แล้วกัน แน่นอนผู้ จัดการเป็นแค่ในนามความจริงก็คือทํางานของภารโรง
ฉินหลั่งเสนอสวัสดิการในการรับสมัครงาน เงินเดือนเริ่มต้น ไม่สูงมาก เริ่มที่ห้าพัน กินฟรีอยู่ฟรีและมีค่าคอมมิชชั่นให้ด้วย

อิงจิ่งหลังดูประหลาดใจมาก “หา นายท่านเป็นเจ้าของร้านขา นฉ่าว?”

“อืม” ฉินหลังตอบอย่างเย็นชา

ในใจของอิงจึงหลั่งรู้สึกซาบซึ้งมาก เธอรู้ดีว่าฉันหลังตั้งใจรับ

เธอไว้

ไม่อย่างนั้นไม่ต้องพูดถึงห้าพันแม้แต่ห้าร้อยก็ไม่มีใครรับนัก

ฆ่าอย่างเธอ

“คุณไม่กลัวฉันแก้แค้นเหรอ?” อิงจึงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น

เทา

“เธอกล้าเหรอ ผิดพลาดนิดเดียวฉันก็จะทําให้เธอตายดีกว่ามี

” ในแววตาของฉันหลังเผยให้เห็นถึงความเยือกเย็น

ทำให้อิงจึงหลงเย็นวูบในใจ

เธอรู้สึกละอายใจกับสิ่งที่ทำและตัดสินใจในอดีตแล้ว

ชีวิตของเธอเป็นของฉันหลั่ง

“แล้วแต่นายท่านจะลงโทษ”

อิงจิ่งหลิงยื่นมือออกไปจับมือกับฉินหลั่ง

รอยยิ้มของทั้งสองทำให้ลืมบุญคุณความแค้นทั้งหมด

เมื่อมีคลินิกหนึ่งแห่งก็เท่ากับว่าฉันหลังมีที่ยืนแล้ว เขาคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เริ่มกิจการมันเต็มไปด้วยเรื่องที่เหนือความคาด

หมาย

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะอยู่ในวงการแพทย์หรือ อสังหาริมทรัพย์

เย็นจีนเต็มไปด้วยความโหดร้ายและทารุณ ฉินหลั่งไม่ได้รับ ร้อนหลังจากที่สั่งงานทุกอย่างให้กับอิงจึงหลงแล้วก็สั่งให้สวีซีเห วันไปรับสมัครพนักงาน

เพียงแต่ว่าตลอดทั้งสามวันไม่มีคนมาสมัครงานที่ร้านยาใน ฉาวเลย ไม่ต้องพูดถึงหมอแม้แต่นักการภารโรงก็ไม่เห็นมีใคร มาถาม สวี่เหวินนึกถึงร้านยานฉ่าวที่คึกคักและอัดแน่นไป ด้วยคน ในอดีต แต่ตอนนี้เหลือเพียงความว่างเปล่าทำให้เธออด

ไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าอมทุกข์

แต่ฉินหลั่งดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยและยังอาศัยช่วงเวลา ที่ว่างอบรมอิงจึงหลิงเป็นชุด

วันที่สี่ เมื่อฉันหลังไม่เห็นคนไข้หลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จก็แวะ

ไปที่สถานบำบัดฟื้นฟู วันนี้เป็นวันนัดตรวจของหลินเส้าโสแต่ปรากฏว่าตาแก่หมอ เทพสหายหัวไปไหนไม่รู้ หลินเส้าโสจึงโทรศัพท์มา ฉินหลั่งจึง

ทำได้แต่ต้องแวะมาดู

เก้าโมงเช้า ที่สถานบำบัดฟื้นฟูฉินหลังตรวจอาการของหลิน เส้าใสแล้วรู้สึกประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงของสภาพ ร่างกายของเขา
“ฉินหลัง ฉันเป็นอะไร?”

หลินเส้าโสพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นเหมือนกับก้อนน้ำแข็ง พันปีที่ทำให้ผู้คนรู้สึกยากที่จะเข้าใกล้

แต่สําหรับจีนหลังมันดูอ่อนโยนเหมือนกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ เขาพูดออกมาทีละค่า ไม่เป็นอะไร อาหลินคุณยังไหว แค่คุณ บอกผมมาตามตรงก็พอ

“อาหลิน สภาพร่างกายของคุณแตกต่างจากคนทั่วไป

ฉินหลังค่อยๆปล่อยชีพจรของหลินเส้าโสแล้วยิ้ม “เดิมที่ผม คิดว่าคุณต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามเดือนในการฟื้นฟูกลับสู่ สภาวะของคนปกติ ครึ่งปีถึงจะกลับไปเป็นเหมือนกับยี่สิบปี ก่อน”

“แต่เมื่อลองตรวจดูร่างกายของคุณฟื้นตัวได้พอสมควรแล้ว

“ถึงแม้จะไม่รู้ว่ากำลังของคุณฟื้นฟูกลับมามากแค่ไหนแล้ว แต่ทางด้านจิตใจถือว่าดีมาก

เรียกได้ว่าคุณฟื้นตัวเต็มที่แล้ว เป็นอิสระแล้ว”

และเขายังได้ตบน่องทั้งสองข้างของหลินเส้าโส “แน่นอนว่า ช่วงนี้คุณอย่าเพิ่งฝันมากเกินไป ขาทั้งสองข้างของคุณจะค่อยๆ ปรับสภาพเข้ากับร่างกายไปเรื่อยๆ

“ฮ่าๆๆๆ การที่ฉันหายดีล้วนแต่เป็นความดีความชอบของแก หลินเส้าโสดดีใจมาก “ถ้าหากไม่มีทักษะการแพทย์ของแกและการชำระล้างของแก รวมไปถึงเขียนใบสั่งยาไว้ให้ด้วย ฉัน จะดูกระปรี้กระเปร่าได้ขนาดนี้เหรอ?”

เขารู้สึกชื่นชมในตัวของฉันหลั่งมาก

“อาหลินเกรงใจเกินไปแล้ว นี่เป็นหน้าที่ส่วนหนึ่งของหมอ

ฉินหลั่งยิ้มแล้วยิ้มอีก “คุณอย่ามองผมเป็นคนนอกแบบนี้สิ

“เด็กน้อย แกไม่เข้าใจ

หลินเส้าโสจับมือของฉินหลั่งไว้พร้อมกับตบที่หลังมือของเขา “ถ้าหากฉันไม่ได้พบกับแก ถึงแม้ไม่ตายก็กลายเป็นคนพิการไป แล้ว”

“และฉันคงไม่มีวันจุดประกายความหวังของตัวเองขึ้นมาอีก

ครั้ง”

น้ำเสียงของเขาจริงใจมาก “ตอนนี้โลกที่มืดมนมันดูสว่างขึ้น ฉันรู้สึกขอบคุณแกมาก

ไม่รู้ว่าทำไมฉันหลั่งถึงรู้สึกว่าสายตาที่หลินเส้าโสมองตัวเอง มันแปลกๆ และมักจะจับมือของเขาไว้ราวกับว่ากลัวเขาจะจากไป อย่างกะทันหัน

“วันนี้แดดดีและอารมณ์ของฉันก็ดีด้วย ฉินหลั่งพาฉันไปเดิน เล่นที่วัดหน่อย”

จู่ๆหลินเส้าโสก็พูดความต้องการของตัวเอง “ฉันอยากจุดธูป บูชาพระ
ฉินหลั่งพยักหน้าเล็กน้อย “ได้ ผมจะพาคุณไป

ที่ด้านข้างของสถานบำบัดฟื้นฟูเอกชนแห่งนี้ติดกับอารามวัด ปกติไม่ได้มีผู้คนมาจุดธูปบูชามากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นคนที่มา พักรักษาตัวที่สถานบำบัดฟื้นฟูไปจุดธูปและพักผ่อน