บทที่ 565 ช่วยเหลือหยูนชิงชิง

“คุณเสียสติไปแล้วรึไง ใครให้คุณเข้ามา? ไม่พูดอะไรสักคำ ก็เข้ามาในห้อง? คนส่งอาหาร? รปภ.? ฉันไม่เอาอะไรทั้ง นั้น” ผู้กำกับหมาคนนั้นสีหน้าลำพอง ใบหน้าอัปลักษณ์สั่น ระริก

แต่ฉันหลังกลับเผยสีหน้าคิดใคร่ครวญ คิดไม่ถึงว่าตนเพิ่ง กลับมาก็เจอกับเรื่องแบบนี้ ยิ่งคิดไม่ถึงว่าผู้กำกับอะไรตรง หน้านี่จะพูดกับตนแบบนี้

เดิมที่ยุ่งมาทั้งวันยังหาจงไม่เจอ ในใจเขาก็รู้สึกโมโห อยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเจอกับคนสารเลวแบบนี้อีก

เห็นๆ อยู่ว่ากำลังบังคับขืนใจหยูนชิงชิง……

ฉินหลั่งไม่พูดมากความ แต่กลับเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัว ดวงตามองไปทางผู้กำกับหน้าที่อยู่บนเตียงตาไม่กะพริบ

ท่าทางเช่นนี้เห็นได้ชัดว่าไม่คิดจะออกไป

“เฮ้ย ไอเด็กเวร ใจกล้านักนะ ไสหัวออกไปซะ ฉันจะทำ เป็นว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้นต่อให้แกเป็นใครฉัน ก็จะให้คนทําลายดวงตาแกซะ”

หม่าเลี้ยงพูดข่มขู่ ในฐานะที่เป็นผู้กำกับอีกทั้งมีชื่อเสียง ไม่น้อย เส้นสายในวงการก็ยังพอมีอยู่บ้าง เขาไม่ได้พูดลอยๆ เขาทำได้จริงๆ

ถึงจะเป็นในเย็นจีนเขายังถือว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่พอ มีหน้ามีตา

มองดูวัยรุ่นที่อยู่ตรงหน้า หม่าเลี่ยงไม่มีฉินหลั่งในสายตา สักนิด ในความคิดเขา ฝ่ายตรงข้ามเป็นเพียงวัยรุ่นอ่อน ประสบการณ์ ขู่ไม่กี่ประโยคก็ทำให้ฝ่ายตรงข้ามเสียขวัญได้

แต่น่าเสียดาย คนที่เขาพบคือฉันหลัง ฉินหลังที่ความเป็น ธรรมเปี่ยมล้นอยู่เสมอ

อีกทั้งหยูนชิงชิงคนนี้เขารู้จักเมื่อตอนสายของวัน คาดว่า หยูนชิงชิงก็จำเขาได้ เพียงแต่ติดที่อำนาจของผู้กำกับหม่าจึง ไม่กล้าเปิดปากพูด

ตอนนี้เรื่องนี้เกิดขึ้นในห้องของตน ถ้างั้นเป็นเจ้าอ้วนคนนี้

ที่ซวยเอง

“ฉันพูดกับแกไม่ได้ยินรึไง? อยากตายใช่ไหม?”

“สุดหล่อ ไม่เช่นนั้นคุณออกไปก่อนเถอะ” หยูนชิงชิงยัง ดงตัวสั่น หล่อนหวังว่าจะมีคนช่วยหล่อน แต่หล่อนก็ไม่อยาก ทำให้ชายหนุ่มที่เคยดูการแสดงของหล่อนต้องลำบาก อีก อย่าง……

ความประทับใจที่หล่อนมีต่อฉินหลั่งนั้นลึกซึ้ง ไม่ใช่ผู้ชาย แบบผ่าน ลืมแน่นอน
หยูนชิงชิงไม่กล้าลากชายหนุ่มตรงหน้าเข้ามาเกี่ยวข้อง จริงๆ แล้ว โทรศัพท์ของหยูนซิงซิงอยู่ข้างมือหยูนชิงชิงตลอด แต่หยูนซิงซิงกลับไม่กล้าแจ้งตำรวจ

เพราะว่าหล่อนรู้ถึงเบื้องหลังและความสามารถของหม่า เสี่ยงดี อย่างน้อยสําหรับในเย็นจีนหม่าเลี้ยงพอจะจัดการ หลายๆ เรื่องได้ ดังนั้นหยืนชิงชิงถึงได้แนะนำให้ชายหนุ่ม ออกไป เพราะหากทำพลาดอาจทำให้ชายหนุ่มเป็นอันตราย ถึงชีวิตได้

ลูกน้องของหม่าเลี่ยงเป็นพวกอันธพาล ในตอนแรกใน กองละครมีคนไม่เชื่อฟังเถียงหม่าเลี่ยงอยู่ไม่กี่ประโยค ผล สุดท้ายวันต่อมาถูกพบเป็นศพอยู่ในรถตู้ ตำรวจมาแล้วก็ เพียงตรวจสอบไปอย่างนั้น สุดท้ายฆาตกรก็ลอยนวล

ถึงแม้หยูนชิงชิงคิดว่าฉันหลังก็มีฐานะไม่ธรรมดา แต่ หล่อนไม่คิดว่าเบื้องหลังของฉันหลังจะใหญ่ไปกว่าผู้กำกับ คนนี้

ถ้าหากถึงขั้นลากชายหนุ่มตรงหน้าเข้ามาเกี่ยวข้อง เป็น ไปได้มากว่าหม่าเลี่ยงอาจโมโหจนฆ่าชายหนุ่มคนนี้

แต่ฉันหลังกลับคล้ายว่าไม่ได้ยินคำพูดประโยคนั้น ยังคง มองหม่าเลี่ยงอย่างสงบ

“เหอะ แกนี่ไม่มีตาจริงๆ แกไม่ไปสืบดูล่ะ แกกล้ามีเรื่อง กับฉันหมาเลี้ยงงั้นหรือ?” หมาเลี้ยงเห็นฉินหลั่งไม่มีปฏิกิริยาตอบรับก็ดูเหมือนว่าจะโมโหแล้วจริงๆ

ปล่อยหยูนชิงชิงลงแล้วลุกขึ้นคว้าขวดไวน์บนโต๊ะขึ้นมา จากนั้นยิ้มเข็นพลางเดินไปตรงหน้าฉันหลัง

หม่าเลี้ยงมองฉินหลังจากมุมสูง จากนั้นยกขวดไวน์ในมือ ขึ้น ดวงตาสาดประกายโหดเหี้ยม “ยังไม่เข้าเรื่องดีนัก

พูดประโยคนี้จบ หม่าเลี่ยงก็ฟาดขวดไวน์ในมือไปทางอื่น หลั่งอย่างแรง

แต่ในที่สุดฉินหลั่ง ก็เคลื่อนไหวในวินาทีถัดมา เร็วจนหม่า เลี่ยงและหยูนชิงชิงมองไม่ชัด คว้าหมับเข้าที่คอของหม่า เลี่ยง จากนั้นก็ยกคนอ้วนราวร้อยกว่ากิโลกรัมด้วยมือข้าง เดียวทั้งอย่างนั้นภายใต้สีหน้าตกตะลึงของหยุนซิงซิง

“ปล่อย ปล่อยฉัน แก แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? แกตายแน่ ฉันบอกไว้เลย ไม่ว่าแกจะเป็นใครแกตายแน่” หม่าเลี่ยงถูก ฉันหลังบีบคอยกขึ้น สีหน้าพลันเปลี่ยนสีราวตับหมู แต่หมา เลี่ยงไม่เพียงไม่ได้ขอร้องให้ปล่อย กลับยังข่มขู่ฉินหลั่ง

เพราะเขามั่นใจว่าฉันหลังไม่กล้าทำร้ายตน มิฉะนั้นหลัง จากนี้ฉันหลังก็ยากจะอยู่ในเย็นจีนต่อไป ถึงอย่างไรอิทธิพล ของตนในเย็นจีนไม่ใช่อะไรที่หนุ่มหน้าอ่อนคนหนึ่งจะเปรียบ

ทว่าฉันหลังกลับไม่ตอบคำ ทั้งยังยกหม่าเลี่ยงเดินไปทางหน้าต่างช้าๆ ดูเหมือนคิดจะโยนหม่าเลี่ยงลงไป

แต่ที่เหนือความคาดหมายหมาเลี้ยงยังคงไม่หวาดกลัว กลับพูดด้วยรอยยิ้มเย็น

หึ จะขู่ฉันให้กลัว? วันนี้แกแน่จริงก็ฆ่าฉันสิ ไม่อย่างนั้น วันนี้แกตายแน่” เห็นได้ชัดว่าหม่าเลี่ยงไม่กังวลว่าชายหนุ่ม คนนี้จะฆ่าตนจริงๆ ถึงอย่างไรไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีเบื้องหลัง สังคมทุกวันนี้ปกครองด้วยกฎหมาย ไม่มีใครกล้าก่อความ วุ่นวาย

ดังนั้นเขาคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้เพียงแค่ให้ตน กลัวเท่านั้น ไม่กล้าฆ่าตนจริงๆ

แต่เขาไม่เข้าใจนิสัยของฉันหลั่ง เขานั้นรังเกียจคนเช่นนี้

เป็นที่สุด

ฉินหลั่งไม่เปิดปากพูด กลับยกหม่าเลี่ยงไปนอกหน้าต่าง

จริงๆ

“เอาสิ แน่จริงก็โยนฉันลงไปสิ ไอ้ขี้ขลาด!” หม่าเลี้ยงแม้ ถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่คิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะฆ่าเขา

อย่างที่หนึ่งชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้แม้จะแปลกประหลาด อยู่บ้าง แต่ก็เป็นเพียงหนุ่มน้อยเท่านั้น เรื่องฆ่าคนเขาไม่กล้า หรอก แล้วใจก็ไม่กล้าด้วย

อย่างที่สองเขาหมาเสี่ยงนั้นยังพอมีเบื้องหลัง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ชัดถึงเบื้องหลังของชายหนุ่มคนนี้ แต่คงไม่ฆ่าเขาเพื่อผู้ หญิงคนหนึ่งแน่นอน

ดังนั้นดวงตาหม่าเลี่ยงจึงแฝงแววเยาะหยืนและไม่ยี่หระ

ถึงหยูนซิงซิงเองก็คิดว่าฉันหลั่งอาจเพียงแค่อยากให้ หม่าเลี่ยงกลัวเท่านั้น ไม่มีทางที่จะโยนหมาเลี้ยงลงไปจริงๆ

แต่ในวินาทีถัดมาหม่าเลี้ยงเริ่มลุกลี้ลุกลนบ้างแล้ว เพราะ เขาพบว่าแววตาชายหนุ่มตรงหน้านั้นนิ่งสงบมาก หรือพูดได้ ว่าเย็นชา นั่นคือความเย็นชา โดยแท้ เหมือนกับสีหน้าเย็นชา ของเสือหรืองูพิษตัวหนึ่งที่เผชิญหน้ากับเหยื่อ

ตอนนี้หม่าเลี่ยงถึงได้หวาดกลัวจริงๆ

“ปล่อยฉัน แกจะทําอะไร? แกจะทำอะไรฉัน?” หมาเลี้ยง พลันหวาดกลัว เขากลัวจริงๆ ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะหัวร้อน แล้วดลายมือโยนดนลงไป

“ฉันบอกไว้เลย ถ้าแกฆ่าฉันศพก็จะอยู่ข้างล่าง ตำรวจมา หาแน่นอน แกต้องติดคุกแน่ๆ ติดคุกน่ะรู้จักไหม?” หมาเลี้ยง พูดขู่อีกครั้ง

ในที่สุดฉินหลั่งก็เปิดปากพูด ตั้งแต่เข้ามานี่คือประโยค

แรกทีฉินหลั่งพูด

“เอะอะจริง!”

จากนั้นฉันหลังก็คลายมือออกจริงๆ แต่หม่าเลี่ยงไม่ได้ตกลงไปด้านล่าง ฉันหลังกลับโยนหม่าเลี่ยงขึ้นไปข้างบน

ฉินหลั่งไม่ได้โยนหม่าเลี่ยงลงไป แต่โยนไปทางหลัง หน้าต่าง ด้วยความสามารถในตอนนี้ของฉินหลั่งไม่ต่าง อะไรกับคนธรรมดา โยนก้อนหิน หรือพูดได้ว่าสบายกว่าคน ธรรมดา โยนก้อนหิน หม่าเลี่ยงไม่ทันได้ส่งเสียงร้องสักแอะ ทั้งร่างก็ลอยออกไปแล้ว

ภาพเหตุการณ์นี้ตกอยู่ในสายตาหยูนชิงชิงจนนิ่งอึ้งไป หรือพูดได้ว่ากำลังช็อก หล่อนคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มคนนี้จะ กล้าฆ่าคนจริงๆ

เด็กชายที่เคยพับเครื่องบินกระดาษที่คอนเสิร์ตที่ดูเหนียม อายคนนั้น นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะฆ่าคน