บทที่ 420 ความเป็นไปไม่ได้ที่เป็นไปได้

ฉินหลั่งขึ้นไปบนเวที เขาพูดกระชับคำ

“อันดับแรกฉันขออภัยเป็นอย่างสูงกับชั้นเรียนของฉัน ด้วยที่ทำให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ฉันขอโทษนักเรียนหลาย คนที่เป็นผู้เสียหายอีกครั้งจากใจจริง!”

“เมื่อคืนวาน ฉันได้ตกลงกับนักเรียนหญิงหลายคนนั้น ว่าจะให้หม่าเซียวเซียวเขียนจดหมายสำนึกผิดด้วยตนเอง มาขอโทษพร้อมต่อหน้าทุกคน ตอนนี้ หม่าเซียวเซียว เชิญขึ้นเวทีมาขอโทษทุกคน!”

น้ำเสียงอันทรงพลังของฉินหลั่งดังกระฉ่อนไปทั่วทั้ง สนาม ทุกคนได้ยินเสียงคำพูดที่ฉินหลั่งพูดออกมา ต่าง ตกตะลึงไปทั่วทั้งสนาม!

“เป็นไปได้อย่างไร หม่าเซียวเซียวจะมาขอโทษเนี่ย

นะ?”

“ฉินหลั่งสมองมีปัญหาหรือเปล่า ใครไม่รู้ว่านิสัยหม่า เซียวเซียวชอบโมโหเกรี้ยวกราดจนชื่อเสียงดังกระฉ่อน ให้เธอมาขอโทษต่อหน้าทุกคน ชิ ฝันไปเถอะ”

“ทำตัวกร่างกับนักเรียนหญิงไปทั่ว สนแต่ตัวเอง ขนาด ลงมือทำร้ายยังทำมาแล้ว แต่ว่าการขอโทษเรื่องนี้มันดู เป็นไปไม่ได้ ครูประจำชั้นคนนี้ถามตัวเองก่อนไหมว่ามัน น่าเบื่อหรือเปล่า”
ไม่ว่านักเรียนหรือว่าอาจารย์ก็ตาม ต่างตลกขบขันกับ สิ่งที่ฉินหลั่งตัดสินใจ สำหรับพวกเขาแล้ว การให้หม่า เซียวเซียวออกมาขอโทษ ขนาดน้ำในแม่น้ำยังไม่อาจไหล ย้อนกลับซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเกิดขึ้นได้เลย

ถ้าหม่าเชียวเซียวเป็นคนที่ซื่อสัตย์ขนาดนั้น ก่อนหน้า นี้ก็คงไม่ทำเรื่องเช่นนั้นอย่างแน่นอน

“ไม่ต้องพูดว่าครูประจำชั้นเลย แค่ครูใหญ่ ยังไม่ สามารถให้หม่าเซียวเซียวลุกขึ้นมาขอโทษต่อหน้า สาธารณะได้เลย”

มีอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นคนพูด เพราะว่าเขาเคยเห็น หม่าเชียวเซียวอยู่ต่อหน้าครูใหญ่แล้วไม่ค่อยยำเกรงสัก เท่าไหร่ แถมยังด่าทอครูใหญ่อยู่หลายครั้ง

เวลานี้ครูใหญ่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา หวังว่าฉินหลั่ง คงจะไหวนะ แต่ว่าเขาย่อมรู้ตัวดีว่ามันหมดหวัง

จนตอนนี้นักเรียนในห้องหกต่างเริ่มโห่ร้องขึ้นมาแล้ว

“ฉันไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม เซียวเซียวเนี่ยนะ? ให้แก ขึ้นไปขอโทษเหรอ? ฮ่าๆๆ”

“เซียวเซียว ฉันจะดูว่าแกจะจะทำยังไงให้เขาลงมา จากเวที” เพื่อนนักเรียนอีกคนพูดขึ้นมาพร้อมทั้งขบขันไป พร้อมกัน

ห้องหกทั้งห้องไม่เชื่อว่าหม่าเซียวเซียวจะเชื่อฟังคำสั่ง แล้วเดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมทั้งขอโทษคนอื่น เพราะว่า พวกเขาเป็นเพื่อนนักเรียนของหม่าเซียวเซียวมาตั้งแต่เด็ก ย่อมรู้จักนิสัยของหม่าเซียวเซียวเป็นอย่างดี
ทุกคนต่างเฉยเมย เย็นชาและหยิ่งใส่กันจนไม่มีใคร ยอมใคร

หม่าเซียวเชียวเวลาที่ทำร้ายร่างกายคนก็เหมือนจะไม่ คิดชีวิตอีกแล้ว ไม่ยินยอมและไม่ก้มหัวให้ใคร นี่เป็นสิ่งที่ เธอได้รับสมญานามอย่างสมเกียรติ นี่เป็นเหตุผลสำคัญ อันแข็งแกร่งในนักเรียนหญิงของโรงเรียนมัธยมหัวเจี่ย

เมื่อจูจี้เหวินได้ยินเสียงสงสัยที่ดังกระฉ่อนไปทั่ว ใบหน้าที่บวมฉึ่งมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แซ่ เฉินเอ๊ย แกถูกฉันเล่นงานมาสองครั้งแล้ว

แต่ว่าเขากำลังยิ้มอยู่นั้น พลันรู้สึกว่าบรรยากาศรอบ ตัวอยู่เหมือนมีสิ่งที่เปลี่ยนไป

ห้องหกทั้งห้องถึงกลับยิ้มไม่ออก

หม่าเซียวเชียวที่ยืนอยู่ด้านหลังเริ่มขยับตัวแล้ว

“พระเจ้า เซียวเซียวจะขึ้นไปจริงเหรอ?”

“เชียวเซียวแกทำไร?” จ้าวซิงที่อยู่ด้านข้างคว้าเสื้อ ของหม่าเซียวเซียวเอาไว้ แต่ว่าก็ถูกหม่าเซียวเซียวปัด ออก

“ขอโทษด้วยนะทุกคน!” ท่าทางการเดินของหม่าเซียว เซียวช่างไม่เหมือนกับเด็กสาวทั่วไปเลย เป็นการก้าวเดิน ที่โตเป็นผู้ใหญ่และไม่สนใจสิ่งใด มองดูก็เหมือนพี่สาวคน โตเช่นนั้น

เธอเดินไปก็หยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมา พอเดิน มาด้านหน้าของเฉินเหมิงเลี่ยง พลันพูดขึ้นว่า
“หมิงเลี่ยง ทางที่ดีนายควรเก็บอาการไว้ให้ดี ฉันขอ เตือนนาย ครูประจำชั้นคนใหม่ของเราไม่ใช่อาจารย์คน ธรรมดา พฤติกรรมของแกสำหรับเขาแล้วไม่มีประโยชน์ อันใดเลย”

เฉินเหมิงเลี่ยงถึงกับเอ่อเหรอไปชั่วขณะ หม่าเซียว เซียวขึ้นไปบนเวทีจริงๆ

บรรดาลูกศิษย์และอาจารย์ต่างตะลึง พร้อมทั้งพูดคุย กันไปทั่ว มีบางคนรู้สึกว่าตนเองตาพร่ามัวไปแล้ว?

นั้น เหมือนว่าพระอาทิตย์มันขึ้นจากทางทิศตะวันตกเช่น

เมื่อเห็นภาพทั้งหมด จูจี้เหวินเกิดอาการวูบกับภาพ ตรงด้านหน้า อีกนิดก็จะเป็นลมล้มลงไปแล้ว

“เป็นไปไม่ได้” จูจี้เหวินพูดพร่ำเพ้อออกมาจากใจ น่าจะเป็นเพราะว่าหม่าเซียวเซียว “เป็นไปไม่ได้! น่าจะ…. จงใจแสดงออกมา ต้องการใช้โอกาสนี้ในการใช้ชื่อแล้ว ก่อเรื่องวุ่นวายในสนาม? ถึงเวลานั้นฉินหลั่งคงต้องรีบลง จากเวทีอย่างเร่งด่วน!”

จูจี้เหวินมองเห็นกระดาษที่อยู่ในมือหม่าเซียวเชียว ใน ใจจึงได้มั่นใจเช่นนั้น

เวลานี้เองพลันมีเสียงหม่าเซียวเซียวดังออกมาจาก ลำโพง

“เรียนท่านอาจารย์ที่เคารพ สวัสดีเพื่อนๆ ทุกคน”

“ฉันขอโทษกับเรื่องที่ฉันทำ ทุกสิ่ง..”
%3D

จากนั้นก็เป็นจดหมายขอโทษตามมา

พรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย แถมยังซาบซึ้งกินใจมาก ไม่ใช่คำพูดในทางส่อเสียด และยิ่งไม่ใช่สิ่งที่จูจี้เหวินคิด ว่าจะใช้โอกาสนี้ในการก่อเรื่อง แต่มันเป็นความจริงใจ พอได้ยินแล้วคำพูดที่พรั่งพรูออกมามันเป็นความรู้สึกรับ ผิดชอบจากจิตใจของตนเองอย่างแท้จริง

“สิ่งสุดท้าย ฉันขอขอบคุณอาจารย์ฉินผู้ซึ่งเป็นครู ประจำชั้นของฉันเอง เขาให้ความหวังในการกลับมามีชีวิต ใหม่อีกครั้ง เขาช่วยฉันออกมาจากความมืดหม่น ฉัน ขอบพระคุณอาจารย์ฉิน ที่นี่ ฉันจะไม่ทำเรื่องเลวร้าย เหมือนก่อนหน้านี้อีก!”

เมื่อพูดจบ หม่าเซียวเซียวก็เดินลงไปจากเวที ทุกคนที่อยู่ในสนามต่างเงียบฉี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

บรรดานักเรียนห้องหก ต่างอ้าปากค้างอยู่นาน จนไม่ยอม

หุบปากเสียที

ส่วนจูจี้เหวินสติหลุดไปนานยังไม่สามารถตั้งสติได้ สมองยังคงมีนงง

ตกลงว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? สมองของจูจี้เหวินผุด เรื่องที่พลิกไปวนมาจนหลุดคำพูดนี้ออกมา

ไม่เพียงแต่พวกเขา ทั้งโรงเรียนก็ต่างตกใจมาก

“ให้ความหวัง ดึงออกมาจากความมืดหม่น” ถ้าไม่ ได้ยินกับหูของตัวเอง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่เป็นคำพูดของหม่าเซียวเซียว

นักเรียนหญิงคนหนึ่งที่สนิทสนมกับหม่าเซียวเชียว เป็นคนพูดเพ้อออกมา

“เซียวเซียว ความหมายของแก เขาช่วยแก้ปัญหาให้ แกใช่ไหม?!” เฉินเหมิงเลี่ยงเหมือนสัมผัสอะไรได้บาง อย่าง ความจริงแล้วเฉินเหมิงเลี่ยงก็รู้ความลับของหม่า เซียวเซียว แต่ไม่ได้บอกคนอื่นเท่านั้นเอง

หม่าเซียวเซียวทำท่าพยักหน้าอยู่สองครั้ง แต่ไม่ได้ พูดอะไรต่อ

“เหี้ยแม่ง! เป็นไปไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะหักหลังอีกแล้ว! พวกเราต้องรีบลงมือแล้ว!”

เฉินเหมิงเลี่ยงกำหมัดแน่น พร้อมทั้งหันไปทางจ้าวซิง ที่เป็นหัวหน้าห้องที่กำลังยืนบื้ออยู่ “ทำได้นี่ อาจารย์ฉิน เรื่องยากแสนเข็ญขนาดนี้คุณยัง แก้ปัญหาได้สำเร็จ คุณช่วยเหลืออนาคตชีวิตคนคนหนึ่ง

เอาไว้ได้” มีอาจารย์ท่านหนึ่งออกปากชื่นชม พร้อมทั้ง

อวยพรให้ฉินหลั่ง

“จริงด้วย อาจารย์ฉิน พวกเรายังคิดว่าคุณว่าเป็นวัย รุ่นใจร้อนคิดอะไรไม่รอบคอบ ความจริงแล้วคงไม่เข้าใจ เรื่องงานด้านสอนเลย ตอนนี้มองเห็นแล้วว่า ช่างน่าชม จากใจจริงๆ ต้องชื่นชมเลยนะ!” อาจารย์อีกคนเดินขึ้นมา หาทางด้านหน้า พร้อมทั้งชื่นชมไม่หยุดปาก

พลันเห็นว่าจูจี้เหวินกับหลิวซูเซิงเดินลิ่วหนีไป ไม่พูด อะไรเลย แถมสีหน้ายังดำคร่ำเครียดอีกต่างหาก
“ทำให้คุณผิดหวังแล้ว คณบดีจู” ฉินหลั่งพูด “หื อย่าเพิ่งได้ใจ!” จูจี้เหวินพยายามเปล่งคำพูดออก

มาจากใบหน้าที่บวม ฉึ่ง จากนั้นก็รีบเดินหายไป

อารมณ์ของฉินหลั่งดีมาก การเป็นครูสอนหนังสือ ก็ ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ไม่เลวเลย

ทว่าเวลานี้เองมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ห้องหกเกิด เรื่องอีกแล้วเหรอ

ที่แท้ก็เฉินเหมิงเลี่ยงทำตัวกร่างอีกแล้ว เขาด่า อาจารย์ที่มาสอนแทนในวิชาภาษาอังกฤษ จากนั้นก็ต่อย อาจารย์จนหัวแตกเลือดไหลนอง พอก่อเรื่องแล้วก็ทำว่า ไม่มีเรื่องเกิดขึ้น

ตอนนี้ในห้องเรียนเหมือนทำเรื่องผิดพลาดมายาวนาน

แล้ว

รอเวลาจนฉินหลั่งไปถึงห้องหก จูจี้เหวินก็มาถึงแล้ว นี่ เป็นโอกาสของฉินหลั่ง เขาก็ต้องมา โดยเฉพาะก่อนหน้านี้ ห้องหกก็มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น เวลานั้นเขาได้แต่ทำ เป็นไม่รู้เรื่อง

“นายอยากจะทำอะไร?” ฉินหลั่งเดินมายังด้านหน้า ของเฉินเหมิงเลี่ยงพร้อมทั้งพูดด้วยเสียงแข็ง

“ทำไร? เล่นสนุกไง” เฉินเหมิงเลี่ยงตีหน้าทองไม่รู้ร้อน ไม่สนใจสิ่งใดสักนิด

“นายรู้สึกว่าการที่ทำเช่นนี้จะเป็นการยั่วยุฉันงั้นสิ” ฉินหลั่งพูด
“ใช่แล้วจะยังไง? ตอนนี้คุณก็น่าจะรู้แล้ว ห้อง6/6ใคร เป็นคนพูดแล้วเป็นไปตามนั้น! ถึงแกจะเก่งกาจขนาดไหน แกก็ต้องเชื่อฟังฉันให้ดี จะไปทำอะไรก็ไปทำ!” เฉินเหมิง เลี่ยงเป็นคนที่ “กวนตีน” สุดๆ