บทที่ 385 มังกรบินเหนือฟ้า

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

จ้านอู่หยามองฟ้าและหัวเราะเป็นเวลานาน เสียง หัวเราะนี้เกริกก้องสั่นสะเทือน แม้แต่แม่น้ำหวงที่เยือกแข็ง ยังถูกเสียงหัวเราะจนเกิดเสียง อู้

“ฉินหลั่ง พลังวิเศษหนาวเหน็บจากภาคเหนือสุดนี้ของ ฉัน ถูกพัดพามาจากความหนาวเย็นในสมัยโบราณเมื่อ หมื่นปีก่อน เป็นไงล่ะ รสชาติดีกว่าดาบมังกรพันปีของเธอ ไหม”

ในขณะที่จ้านอู่หยากำลังหัวเราะ ผู้ใต้บังคับบัญชา ของเขาไม่ได้ผ่อนคลาย เขาเปลี่ยนมือเป็นรูปกรงเล็บอีก ครั้ง ทันใดนั้นเส้นสีขาวจำนวนนับไม่ถ้วนที่มองเห็นได้ ด้วยตาเปล่าพุ่งออกมาอีกครั้งกลายเป็นวงล้อมของ กฎหมาย กลืนจุดดำเล็ก ๆ ใน น้ำแข็ง แม้แต่รูปมังกรน้ำ แข็งขนาดใหญ่ก็ถูกเจาะด้วยด้ายแหลม คราวนี้ นึกดูแล้ว ฉินหลั่งคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป

พลังวิเศษเป่ยเฉินคือสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตของ จ้านอู่หยา เป็นความภาคภูมิใจของโลก หลังจากผ่านไป หลายชั่วอายุคน จะยังคงมีคนที่ระลึกถึงศิลปะการต่อสู้ ของปรัชญาเมธีที่ล่วงลับคนนี้

และดูเหมือนว่าหลั่งจะกลายเป็นของรางวัลแห่ง ประวัติศาสตร์ของจ้านตกลงไปในหุบเขาของแม่น้ำ หวงตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
สาวสวยหลายคนยืนเบียดกันบนหน้าผา พร้อมกัน น้ำตาที่ตกลงมาราวกับสายฝน ฉินจูจัดเสื้อผ้าของเธอ เตรียมกระโดดไปที่ขอบของหุบเขา เธอรู้ดีว่าสำหรับ ปรมาจารย์การต่อสู้อย่างจ้านอู๋หยา เธออาจจะไม่สามารถ แตะต้องแม้แต่เส้นผมได้ แต่นี่คือความโมโห เธอจะกัดจ้า นอู่หยาอย่างรุนแรงสักครั้ง แล้วตายไป!

“เฮ้อ จ้านอู่หยาแข็งแกร่งเกินไป… คนแรกในรอบ พันปี … ใครบางคนในฝูงชนถอนหายใจ

“คนที่ใช้พลังชี่แท้ได้ในระดับนั้น ก็เหมือนกับเทพเจ้า ชาตินี้ได้เห็นการต่อสู้ครั้งนี้แล้ว เราควรจะกลับบ้านไปทำ ไร่ไถนากันเถอะ” ผู้อาวุโสวงการต่อสู้ที่มีหนวดเครายาว ยังไม่หลุดพ้นจากเหตุการณ์การต่อสู้ที่ดุเดือดเมื่อสักครู่ ชื่นชมต่อเนื่อง

นักรบญี่ปุ่นหลายคน คุกเข่าลงกับพื้นอย่างเคร่งขรึม พร้อมกับกล่าวสุนทรพจน์ไว้อาลัย ซึ่งเห็นได้ชัดว่าแสดง ความเคารพอย่างสูงต่อการพลีชีพของฉินหลั่ง

ทุกคนที่มองดูเมื่อสักครู่ต่างตกอยู่ในภวังค์ จิตใจไม่ อยู่กับเนื้อกับตัว ตอนนี้แทบจะไม่มีใครไม่เลื่อมใสอย่าง หมอบราบคาบแก้ว ตอนเช้าเข้าใจสัจธรรม ตอนเย็นตาย ไปก็ไม่เสียดาย ที่เรียกว่าอยากทำความดีอะไรให้รีบทำ ปัจจุบันได้อยู่ตรงหน้าอาจารย์ใหญ่ด้านศิลปะการต่อสู้ทั้ง สองในตอนนี้ เหมือนกับการนั่งดูลิงต่อสู้ อยู่บนบ่อน้ำ

เสือสองตัวต่อสู้กัน ต้องมีตัวหนึ่งต้องตาย อันที่จริงทุก คนก็คาดเดามานานแล้วว่าฉินหลั่งจะพ่ายแพ้ มันแทบจะ หลีกเลี่ยงไม่ได้
ภูเขาและแม่น้ำอยู่ในความเศร้าโศกเช่นเดียวกัน ทุก คนเปล่งคำพูดที่รู้จักกันดีจากทุกยุคทุกสมัย :

“ลมพัดหวิวๆทำให้น้ำที่อ่อนโยนริมฝั่งพัดจนเย็น วีรบุรุษจากไปแล้วไม่หวนกลับ”

” เห้อ ถึงแม้วันนี้ฉินหลั่งจะพ่ายแพ้ แต่ความกล้าหาญ ของเขาจะถูกส่งต่อไปยังคนรุ่นหลัง นักรบรุ่นหลังจะ เคารพบูชาและชื่นชม เช่นเดียวกับอัศวินโบราณ แม้ว่า เขาจะตายไป..”

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ในนั้นมีนักรบหลายคนที่คิด ว่า หากมีโอกาสได้ต่อสู้กับปรมาจารย์การต่อสู้เช่นฉิน หลั่งและจ้านอู่หยา แม้ตายก็จะเป็นเกียรติสูงสุด

ในทางตรงกันข้ามผู้คนต่างอิจฉาฉินหลั่งอย่างอธิบาย

ไม่ได้..

ครีนๆ ครืนๆ!

ในทันใดนั้น ได้ยินเสียงดังของภูเขาและแม่น้ำที่พัง ทลาย ฉินจูดึงเท้าของเธอกลับไปที่หุบเขา จ้องมองออก ไป และเห็นว่าด้วยเสียงสั่นสะเทือนที่ทำให้หูแทบหนวก นั้น น้ำแข็งที่ปกคลุมแม่น้ำทั้งสายเริ่มแตกออก

“นี่ ….ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?” นักรบระดับสูงที่อยู่ ในเหตุการณ์ท่านหนึ่งชี้ไปที่น้ำตกหูโข่วด้วยนิ้วที่สั่นเทา

ตูม!

ใบหน้าของจ้านอู่หยาแสดงออกถึงความตกใจ แม่น้ำ สายใหญ่ราวกับสัตว์ร้ายในท้องฟ้า ทันใดนั้นมันก็กรีดร้องและแยกออก บุคคลในแม่น้ำบินตรงขึ้นไป เหยียบรูปสลัก น้ำแข็งมังกร มังกรเหลืองตัวนั้นเริ่มกระดิกหัวสายหาง ควบแน่นจนเป็นพลังน้ำมหึมาอีกครั้ง คนๆนั้นควบบนมังกร กวาดออกไปเป็นแนวราบ เสียงแม่น้ำหวงถูก กวาดไปทั่วด้วยปลายมีด ธารน้ำแข็งถล่มและแตก เผยให้ เห็นแม่น้ำด้านล่าง เผยให้เห็นก้นแม่น้ำหวงที่เต็มไปด้วย โคลนสีเหลือง!

การพัฒนาของสถานการณ์อยู่เหนือจินตนาการของ ทุกคน แม้แต่ผู้กำกับดังของฮอลลีวูดก็ไม่สามารถ จินตนาการได้ว่าจะมีการจัดฉากที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้

น้ำตกหูโข่วถูกกวาดด้วยปลายมีด และทันทีที่กลับไป สู่วิญญาณที่มีเสียงดัง แต่จ้านไม่ได้ตกใจตาม เหตุการณ์ เขาม้วนแขนอย่างรวดเร็ว พยายามตรึงฉินหลั่ง และมังกรเบื้องล่างของเขาอีกครั้ง

หันหน้าไปทางวงล้อมและตาข่ายของกฎหมายที่ ปกคลุมไปทั่ว ดวงตาของฉินหลั่งก็เปล่งประกาย:

นี่ขนาดฉันเรียนรู้กลเม็ดของย่าจู่ซือได้แค่ครึ่งหนึ่งนะ แถมยังเป็นช่วงสั้นๆ หากเรียนรู้มากกว่านี้ คุณจะได้กำเริบ เสิบสานเช่นนี้หรือ?

“แต่ แค่กลเม็ดเพียงครึ่งเดียวนี้ ก็เพียงพอที่จะจัดการ กับคุณได้! คุณมีไม้เด็ด แล้วคิดหรือว่าผมไม่มี!”

ฉินหลั่งจับมือของเขา ทันใดนั้นก็มีมีดยาวผุดจากมือ ของเขาพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ดูเหมือนเทพเจ้าในท้องฟ้า จากนั้นมังกรที่อยู่เบื้องล่างก็เปล่งเสียงเสนาะยาวออกมาทันใดนั้นเองก็อ้าปาก ซึ่งเดิมที่ดูดซับน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ ที่เย็นจัดจากพลังวิเศษของจ้านอู๋หยา แปลงเป็นดาบและ ลูกศรนับพัน และยิงออกไป

“เป็นไปได้ยังไง?!” ในที่สุดจ้านหยาก็สีหน้าเปลี่ยน!

พลังวิเศษเป่ยเฉินนั้น มีเพียงจ้านที่สามารถ ใช้ได้อย่างอิสระ แล้วฉินหลั่งจะทำให้พลังเย็นของขั้วโลก เหนือเชื่องในพริบตาได้อย่างไร?

กลับไม่รู้ว่าจริงๆแล้วฉินหลั่งกำลังลองเชิงยืมพลังของ เขามาสร้างพลังให้ตัวเอง เหมือนกับต่อยไปบนกำแพง หมัดก็จะได้รับแรงสะท้อนกลับที่สัมพันธ์กัน เช่น

ความหวาดกลัวของจ้านเริ่มสั่นสะเทือนหนัก เพราะสิ่งนี้ พลังวิเศษของเขาอ่อนแอ ปลายมีดในมือของ ฉินหลั่งบนหลังมังกรยังกวาดไปทั่วมีดดาบหลายพันเล่ม จ้านอู่หยาโบกเสื้อผ้าของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ส่งลูกศรน้ำ ใสออกไปเป็นสายๆ แต่ลูกศรน้ำนั้นแข็งพอ ๆ กับ เหล็กกล้า ส่งเสียงดังต่องต่อง อีกทั้งยังต้องหลบใบ มีดที่กำลังพุ่งเข้ามา ทันใดนั้นลูกศรน้ำลูกหนึ่งก็แทงที่น่อง ของจ้านอู๋หยา แทงทะลุผ่านไป!

ฝ่าเท้าของจ้านอู๋หยาอ่อนลง วงล้อมและตาข่ายของ กฎหมายที่เพิ่งทอก็ถูกตัดเป็นเศษเล็กเศษน้อยด้วย ปลายมีด และดูเหมือนว่ามันจะไม่สามารถเป็นตาข่ายได้ อีกต่อไป

“จ้านอู่หยา คุณยังมีไม้เด็ดอะไรอีกไหม?” ฉินหลั่งขับ มังกรน้ำม้วนในอากาศอย่างสวยงาม ดึงดูดผู้ชมให้เงยหน้าขึ้นมอง ทุกคนกำลังคิดว่า “ถ้าฉันฝึกศิลปะการต่อสู้ ได้สักเสี้ยวนึงของฉินหลั่ง ชาตินี้คงไม่ต้องทำงานหนักอีก แล้ว”

จ้านอู่หยาหัวเราะเยาะ ในขณะที่กำลังจะตอบ ทันใด นั้นมังกรยักษ์ก็อ้าปาก เวลานี้พลังวิเศษเป่ยเฉินในท้อง ของเขาคล้ายกับวงล้อมและตาข่าย ลูกศรบินจำนวนนับ ไม่ถ้วนกลายเป็นดาบยาวสีเหลืองด้ามหนึ่ง ในเวลานี้ดวง อาทิตย์กำลังส่องแสงอยู่บนท้องฟ้า ดาบยาวยักษ์นั้นส่อง ประกายเมื่อกระทบกับแสงแดด กวาดไปทั่วหุบเขาแม่น้ำ หวง!

“ฆ่ามัน!”

พอฉินหลั่งโบกนิ้วของเขา ดาบยาวที่แหลมคมนั้นก็ โบกตาม!

ทันใดนั้นฝ่ามือที่เคร่งขรึมอย่างยิ่งของจ้านอูู่่หยายก ขึ้น ราวกับว่าเขาต้องการใช้มันเพื่อหลีกเลี่ยงคมดาบยาว นั้น เขาใช้พละกำลังทั้งหมดที่มี เสื้อผ้าของเขาพองตัว ผม สีขาวของเขาตั้งตรง ราวกับว่าเขาจะรวบรวมกำลัง ทั้งหมดที่มียกสิ่งของมหึมาที่หนักอึ้ง

วันนั้นจ้านอู่หยาทำเต็มที่มาก ใบหน้าไม่แดงและไม่ หายใจ ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ตอนนี้เขากลั้นจนหน้าแดงก่ำ ฝ่าเท้าสั่นสะท้าน แม้จะใช้พลังวิเศษเป่ยเฉินแล้วก็ตาม แต่ดาบยาวนั้นก็เหมือนมังกร! ตูม! ตูม! แตกออกเป็นชิ้น ๆ ต่อเนื่องกัน กลายเป็นลูกศรคำรามจำนวนนับไม่ถ้วน

ผัวะ!
ซี่แท้เฮือกสุดท้ายของจ้านอู๋หยาหมดลงแล้ว แรงขาด หายไป ร่างกายที่ได้รับการหล่อเลี้ยงโดยชื่แท้แต่เดิม กลายเป็นเนื้อหนังอย่างสมบูรณ์ แต่ถึงอย่างนั้น จ้านอู่หยา ก็ยังเหยียบน้ำลูกศรน้ำที่ถูกตัดริบหรี่นับหมื่นนับแสนบน ผิวน้ำอยู่

“ฉินหลั่ง เธอคิดว่าฉันมีชื่อเสียงลวงๆเท่านั้นเหรอ” จ้า นอู่หยาพูดอย่างติดขัด

“ฉันฝึกฝนในสถานที่ที่หนาวเหน็บในขั้วโลกเหนือมา นานหลายสิบปี ไม่มีความสามารถในการปรับตัว ไม่มี ทักษะที่แข็งแกร่ง ฉันจะมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้ อย่างไร?”