บทที่ 313 ต้องจ่ายคืนเสมอเมื่อออกมาใช้ชีวิต ข้างนอก คุณชายสามเย่ (5)

บทที่ 313 ต้องจ่ายคืนเสมอเมื่อออกมาใช้ชีวิตข้างนอก คุณชายสามเย่ (5)

อย่าปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นทำให้ภรรยาของเขาเรียนรู้ อะไรที่ผิดๆ!

เวินลั่วฉิงมองไปที่เขาและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม จาก นั้นผู้หญิงสองคนนั้นยังคงกระซิบต่อไปและยังคงเพิกเฉย ต่อคุณชายสามเ

ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอด คุณชายสามเย่รู้สึกว่าใน ที่สุดก็ผ่านไปได้สักที

แต่ทว่าเวิน วฉิงและ หลิวหยิงยังคงไม่ยอมจากลากัน “ที่รัก คุณมาทำงานนอกสถานที่คุณคงยุ่งกับงาน ฉันขอ ไปเที่ยวกับหลิวหยิงสักสองวัน และเมื่องานคุณเรียบร้อย แล้ว ฉันค่อยไปหาคุณ”

“ไม่ได้” คุณชายสามเย่มองไปที่เธอ เขาอดทนจน กระทั่งเครื่องลง นั้นเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เขาพาเธอมาทำงานนอกสถานที่กับเขา ก็ เพื่อให้เธออยู่กับข้างกายเขาตลอดเวลา
สุดท้ายเวินลั่วฉิงก็โน้มน้าวคุณชายสามเย่ไม่สำเร็จ จน ต้องตามเขาออกจากสนามบิน

ในช่วงเวลาสําคัญนี้ เขามักจะมีวิธีต่างๆ ให้เธอไม่ตอบ รับ

หลังจากออกจากสนามบิน เลขาหลี่ที่มารับเครื่องบิน ก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาเห็นเวิน วฉิง ครั้งเมื่อ ประธานมาที่นี่เพื่อทํางานนอกสถานที่ ปกติเขาจะไม่พา เลขาหลิวมาด้วยซ้ำ ทุกครั้งมักจะมาคนเดียว แต่ครั้งนี้ เขากลับพาผู้หญิงมาด้วย?

ผู้หญิงคนนี้สถานะคืออะไร?

ถึงได้ตามมากับประธานได้? หรือถูกประธานพามา ทำงานด้วย? เลขาหลี่คาดเดาว่าตัวตนของผู้หญิงคนนี้ไม่ ธรรมดา เพราะเขาอยากรู้อยากเห็นมากเกินไป เขาจึงอด ไม่ได้ที่จะมองไปที่เวินลั่วฉิงมากขึ้น

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเงินลั่วฉิง เป็นผู้ช่วยของประธานเย่ เวินลั่วฉิงรู้ได้เลยว่าเลขาหลี่มองมาที่เธอ ไม่ต้องรอให้ เย่ซือเฉินเปิดปาก เธอก็แนะนําตัวเอง

ในตอนนี้เวินลั่วฉิงอารมณ์ไม่ค่อยดี ก่อนหน้านี้เย่ซือเฉิ นบังคับให้เธอมาทำงานนอกสถานที่กับเขา ซึ่งทำให้เธอ ไม่สามารถไปหาลูกน้อยทั้งสองได้
หลังจากนั้น เย่ซือเฉินก็ปฏิเสธที่จะให้เธอไปรำลึกความ หลังกับเพื่อนสนิทของเธอ และแยกเธอกับหลิวหยิงออก ทันที

เธอเป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นมาโดยตลอด ดังนั้นแค้นนี้ก็ สามารถจัดการได้ทันที สายตาของเวินลั่วฉิงซ่อนรอยยิ้ม แปลก ๆ เอาไว้

คุณชายสามเย่ได้ยินการแนะนำตัวของเธอ ดวงตา ก็ดูหนักอึ้งขึ้นทันที แต่ก็คิดได้ว่าเธอไม่ได้เปิดเผยต่อ สาธารณะเกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขา เพียงแค่คิด ว่าการแนะนําตัวเองครั้งแรกของเธอเป็นเพียงเพื่อหลีก เลี่ยงการเปิดเผยเรื่องแต่งงาน

คุณชายสามเย่แม้จะไม่ยินดี แต่ก็ไม่คิดมาก แน่นอนว่า เขาไม่เห็นสายตาของเงินลั่วฉิงและรอยยิ้มแปลกๆ ของ เธอ

เลขาหลีได้ยินการแนะนำตัวเองของเงินลั่วฉิง สายตา เป็นประกาย ในใจกลับรู้สึกกลุ้มใจท่านประธานเดินทาง มาทำงานนอกสถานที่เคยพาผู้ช่วยมาด้วยเหรอ?

“ที่แท้ก็เป็นผู้ช่วยเวิน สวัสดี สวัสดีครับ” แม้ว่าเลขาหลี่ จะอึดอัดใจ แต่เขาก็ยังทักทายกลับด้วยความยินดี พร้อม กับเอื้อมมือไปจับมือกับเงินลั่วฉิง
เงินลั่วฉิงเพียงจะเอื้อมมือออกไป คุณชายสามเย่กลับ โยนเสื้อโค้ตของเขาให้เธอ ขวางไม่ให้เธอจับมือกับเลขา หลี่

ตาของเวินลั่วฉิงกะพริบเบาๆ เสื้อตัวเดียวเขาถือด้วยตัว เองไม่ได้หรือ? แต่กลับโยนให้เธอ?

ผู้ชายคนนี้ยิ่งไร้เหตุผลมากขึ้นทุกวัน

เลขาหลี่ตกตะลึง เขารู้สึกว่าเมื่อสักครู่ท่านประธาน กำลังขัดขวางไม่ให้จับมือกับผู้ช่วยเวิน?

ไม่ เป็นไม่ได้ เขาต้องคิดผิดแน่ๆ

“ท่านประธาน ผมจะส่งคุณไปที่คฤหาสน์ก่อน?” หลัง จากขึ้นรถ เลขาหลี่ก็ถามอย่างไม่แน่ใจ ท่านประธานมี คฤหาสน์ของตัวเองที่นี่ ทุกครั้งที่มาท่านประธานมักจะ อาศัยอยู่ที่นั่นเสมอ

คุณชายสามเย่ไม่ตอบ

เลขาหลี่เข้าใจว่าเขากำลังจะไปที่คฤหาสน์

“แล้วผู้ช่วยเงินล่ะครับ?” เลขาหลี่นึกถึงตัวตนของ เวินลั่วฉิงและอดไม่ได้ที่จะถามอะไรเพิ่มเติม
“ฉันจะอยู่โรงแรม” เป็นลั่วฉิงยิ้มให้เลขาหลีและตอบ กลับอย่างเป็นธรรมชาติ

เลขาหลี่รู้สึกเป็นเรื่องธรรมดามาก อย่างไรเสียเงินลั่ว งก็เป็นผู้หญิงและเป็นเพียงผู้ช่วยของท่านประธานเท่านั้น มันไม่สะดวกที่จะอาศัยอยู่ในบ้านของท่านประธานและ ประธานก็คงไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน

“คฤหาสน์อยู่ไกลเกินไปพักที่โรงแรมเถอะ” ดวงตาของ คุณชายสามเย่กะพริบไปมา ทันใดนั้นก็เข้าใจเลยว่า ทำไมเวินลั่วฉิงถึงรีบที่จะแนะนำตัวกับเลขาหลี่

เธอก็ช่างสรรหาวิธีที่จะแยกจากเขาจริงๆ

เพียงแต่ว่า เขาจะไม่ให้เป็นไปตามที่เธอคิด

“ครับ” เลขาหลี่รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เขาก็ตอบตกลง อย่างรวดเร็ว

เขารู้สึกว่าทำไมวันนี้ท่านประธานแปลกๆ หรือเปล่า?

ในเมื่อท่านประธานไม่ชอบที่บ้านตัวเองอยู่ไกล เลขาหลี่ จึงเลือกโรงแรมที่อยู่ค่อนข้างใกล้ พอมาถึงโรงแรมเลขา หลี่ก็เข้าไปจัดการเรื่องเข้าพัก
เมื่อเลขาหลี่กลับมา คุณชายสามเย่ก็ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ ข้างๆ พอดี

“ผู้ช่วยเวินนี่คือการ์ดห้องของคุณ” เลขาหลีส่งการ์ดห้อง ให้กับเวินลิ่วฉิง และในมือของเลขาหลีก็มีการ์ดห้องอยู่ อีกใบ งเห็นได้ชัดว่าเป็นของคุณชายสามเ

ดวงตาของเวิน วฉิงยิ้มขึ้นเล็กน้อย การกระท่าของ เลขาหลี่เป็นไปอย่างที่เธอคาดหวัง และยังสอดคล้องกับ สิ่งที่ใจคิด

“เลขาหลี่ เมื่อสักครู่ท่านประธานบอกว่าวันนี้เย็นมาก แล้ว ให้คุณกลับไปก่อนได้ คุณเอาการ์ดห้องของท่าน ประธานมาให้ฉัน ไว้ฉันจะมอบให้กับท่านประธานเอง” คุณชายสามเย่กำลังคุยโทรศัพท์และยืนอยู่ไกลออกไป ในขณะนี้ เวินลั่วฉิงหยิบบัตรห้องจากเลขาหลี่

“อืม ครับ ขอบคุณผู้ช่วยเวิน” เลขาหลี่รู้ว่าวันนี้ดึกมาก แล้ว และประธานาธิบดีก็ต้องพักผ่อนเช่นกัน ยิ่งไปกว่า นั้นเขารู้สึกว่าอารมณ์ของท่านประธานในวันนี้ไม่แน่นอน และแปรปรวน ทำให้คนรู้สึกสั่นกลัว ในเมื่อท่านประธาน บอกให้เขากลับ เขาก็กลับตามคำสั่งที่ได้รับ

นอกจากนี้ท่านประธานาธิบดียังมีผู้ช่วยอยู่ข้างๆ เรื่อง บางเรื่องก็ไม่จำเป็นว่าต้องเรียกใช้เขา
คุณชายสามเบ่เพิ่งจะโทรศัพท์เสร็จและเดินเข้ามา

“ที่รัก พวกเราไปที่ห้องกันเถอะ” เงินลั่วฉิงหยิบบัตรห้อง และมองเขาด้วยรอยยิ้มแห่งความอ่อนโยนและอ่อนหวาน

คุณชายสามเคิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย เขารู้สึกแปลกๆ มี บางอย่างที่แปลกไป แต่ในเวลานี้ก็บอกไม่ถูกว่าตรงไหน แปลก

แต่เงินลั่วฉิงกลับลากกระเป๋าเดินทางออกไปยังลิฟต์

คุณชายสามเย่มองไปที่ด้านหลังของเธอ สายตาที่ปกติ เย็นชาในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความงุนงง กะพริบไป กะพริบมา ผู้หญิงคนนี้อ่อนโยน อ่อนหวาน เพียบพร้อมได้ ถึงขนาดนี้ ทำให้ในใจของเขารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที

เรื่องที่เขาทําไว้ ในใจของเขารับรู้หมด เขารู้ว่าเขาบังคับ ให้เธอออกมาทำงานนอกสถานที่กับเขา นอกจากนี้ที่ สนามบินเขายัง “แยก” เธอกับเพื่อนสนิทของเธออีก

คุณชายสามเย่รู้สึกว่า เธอไม่ได้ทุบตีเขาก็ถือว่าเป็นบุญ อย่างมาก

เธออ่อนโยน อ่อนหวานขนาดนี้ ขนาดฝันเขาก็ยังไม่กล้าที่จะฝันเลย และเขาก็รู้สึกว่า ในขณะนี้ถ้าเขากำลัง ฝันอยู่ ฝันตอนนี้มันคงเป็นฝันร้ายแน่ ๆ และคงไม่ใช่ฝันดี

“มีอะไรเหรอ? ทำไมไม่ไปล่ะ?” เป็นลั่วฉิงหันกลับไป และมองไปที่เขา รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอยังคงนุ่มนวล ราวกับสายลมและอ่อนหวานราวกับดอกไม้

คุณชายสามเย่แอบสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย แล้วเดิน ไปตามไป พร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางในมือของเธอ

คุณชายสามเย่คิด ไม่ว่าเธออยากจะทำอะไรกับเขา เขา ก็อยากจะอดทนไว้ ใครใช้ให้เขากวนโมโหเธอล่ะ

ดังนั้น ตอนนี้ต้องยิ่งทำตัวให้ดีขึ้น

เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไร สีหน้าของเธอยังคงยิ้มแย้ม แจ่มใสเช่นเดิม

ถึงด้านนอกของห้อง เวินลั่วฉิงหยิบการ์ดห้องมาเปิด ประตู จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมกับคุณชาย สามเย่อย่างอ่อนตาม

คุณชายสามเย่มองมาที่เธอเป็นเช่นนี้ สายตาของเขา กลับหลบลงอย่างห้ามไม่ได้