บทที่ 198 คุณชายสามเย่ที่ฉลาดหลักแหลม(1)

บทที่ 198 คุณชายสามเย่ที่ฉลาดหลักแหลม(1)

เจ้าหนูน้อย หนูกำลังโกหก เสียงของเย่ซือเฉินที่ส่งมา จากโทรศัพท์ยังคงมีพลังอำนาจที่ทำให้คนตกใจ

และน้ำเสียงของเขาในตอนนี้ยืนยันได้ว่า มันไม่ใช่

คําถาม

ชั่วพริบตาเงินลั่วฉิงก็ฟังเสียงของเย่ซือเฉินออก ณ ตอน นั้น เธอนึกว่าตัวเองได้ยินเสียงหลอน เย่ซือเฉินคุณโทร ศัพท์กับจื่อไม่?

เรื่องมันยังไงกันแน่? เมื่อกี้ได้เกิดเรื่องอะไรที่ที่ไม่รู้หรือ เปล่า?

และได้ยินเสียงพูดของเย่ซือเฉิน ร่างกายของเธอแข็ง

ที่อทันที

เย่ซือเฉินพูดว่าจื่อโม่โกหก?

ทำไมเย่ซือเฉินถึงพูดแบบนี้? จื่อโม่คุยอะไรกับเขา?

เวินลั่วฉิงไม่กล้าพูด ตอนนี้โทรศัพท์ของจื่อโม่เปิดสปีด โฟนไว้ หากเธอพูด เสียงของเธอก็จะถูกส่งผ่านไปถึงที่เป อเฉินอย่างชัดเจน

โซดีที่เมื่อกี้ตอนเธอเข้ามาในห้องแล้วไม่ได้พูด เห็นจื่อซื แค่ล้มนอนตะแคงอยู่บนพื้น ไม่ได้หนักหนาอะไร แต่กลับ ร้องไห้เสียงดังขนาดนั้น เขากำลังสงสัย เสียงตกใจเมื่อกี้ เป็นเสียงของเห่อถงถง

ตอนที่จื่อโม่คุยโทรศัพท์นั้นเวินลั่วเฉินก็เห็นแล้ว เพียง แต่เธอคิดว่าจื่อโม่คงคุยกับเพื่อนรุ่นพี่ที่โรงเรียน จึงไม่ได้ รู้สึกสงสัย

จื่อโม่เป็นเด็กที่ความคิดโตกว่าเด็กปกติทั่วไป มีความคิด เป็นของตัวเอง ส่วนใหญ่เธอจึงไม่ได้เข้มงวดกับจื่อโม่นัก

เห่อถงถงเห็นปฏิกิริยาของเงินลั่วฉิงที่อึ้งอยู่

“เย่ซือเฉิน” เวินลั่วฉิงใช้ภาษาปากบอกกับเห่อถงถง

เห่อถงถงเวลาที่อยู่ในช่วงเวลาสำคัญปฏิกิริยาในการ ตอบสนองค่อนข้างเร็ว: “เธอจึงรีบคำรามอย่างโมโห? นี่ มันโทรศัพท์ของใคร แล้วลูกกำลังคุยกับใคร?”

“ผมจะโทรหาพ่อครับ แต่ว่าโทรผิดครับ” ถังจื่อโม่เข้าใจ ความหมายที่เห่อถงถงสื่อในทันที ตอบกลับด้วยน้ำเสียง ที่บางเบา
“โทรผิดก็วางสายสิครับ ทำไมยังไม่คุยเยอะแยะแบบนั้น แม่เคยบอกว่าแล้วไม่ใช่เหรอ ห้ามคุยกับคนแปลกหน้า? ลูกคุยอะไรกับเขาบ้าง? หากเป็นคนร้ายล่ะ รู้ข้อมูลของ พวกเรา แล้วมาขโมยของที่บ้านเราหรือจับตัวลูกไปเรียก ค่าไถ่จะทำยังไง? ยังไม่รีบวางสายอีก” เห่อถงถงแสดง บทบาทของแม่อยู่ที่อยู่ในเมือง

อ้อ ถังจื่อโม่ตอบด้วยเสียงต่ำ ในที่สุดก็ได้วางสาย

เย่ซือเฉินที่ถูกกระหน่ำด้วยเสียงที่มาจากโทรศัพท์จาก นั้นก็ถูกวางสายใส่ ทำให้เขาอึ้งไปเล็กน้อย

แต่ในวินาทีต่อมาดวงตาที่คมกริบของเขาก็หรี่ลงทีละ นิด เขาคิดว่าเรื่องนี้น่าจะมีปัญหา!

“ฮู เกือบละ เกือบละ” เห็นถังจื่อไม่วางสายแล้ว เห่อถงถ งก็อ่อนปวกเปียกไปกับพื้นทันที มองไปที่เวินลั่วฉิง: “เธอ ว่าเขาจะเชื่อมั้ย?”

“ไม่น่าจะเชื่อนะ” ท่าทางของเวินลั่วฉิงดูเคร่งขรึมเล็ก น้อย จากความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับเย่ซือเฉิน อยากจะ หลอกให้เย่ซือเฉินเชื่อนั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่าย

“แล้วทำไงดี? โม่โม่ลูกได้เผยข้อมูลอะไรให้เขามั้ย?” เห่อถงถงรีบมองไปที่ถังจื่อโม่
“ไม่ครับ ไม่อย่างแน่นอนครับ ข้อมูลที่ผมบอกเขาเป็น ข้อมูลเท็จทั้งหมด เขาถามว่าแม่เป็นใคร ผมก็บอกชื่อ ของแม่บุญธรรมไปครับ ผมรับประกันเลยครับว่าไม่ได้ เปิดเผยข้อมูลใดๆทั้งนั้น” ถังจื่อโม่รีบส่ายมือ เห็นสีหน้าที่ เคร่งขรึมของเงินลั่วฉิง เสียงยิ่งอยู่ยิ่งเบา

เขาไม่กลัวฟ้า ไม่กลัวดี แต่เขากลัวหม่ามีโกรธ

“งั้นก็ดี งั้นก็ดี ถึงแม้เขาไม่เชื่อก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร มาก เพราะข้อมูลที่โม่โม่ให้เขานั้นเป็นข้อมูลเท็จ เขาไม่ น่าที่จะหามาถึงตรงนี้ได้ และคงไม่รู้ว่าใครเป็นคนโทรหา เขา” เห่อถงถงโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

“แล้วลูกโทรหาเขาทำไมเหรอ?” เวินลั่วฉิงมองไปที่ ลูกชาย ในใจสงสัย ทำถังจื่อโม่ต้องโทรหาเย่ซือเฉิน?

โทรออกโดยไม่ตั้งใจครับ ถังจื่อโม่ตอบทันควัน

เวินลั่วฉิงไม่ได้ถามตอบ สําหรับคำพูดของลูกชาย เธอ เชือ

เพียงแต่ จู่ๆเธอก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา: “ถังจื่อโม่ ลูกใช้โทรศัพท์ของลูกโทรหาเขา? หมายเลขโทรศัพท์ ของลูกเป็นของประเทศM”

หลังจากที่ถังจื่อโม่กลับมา เพราะเขาไม่ค่อยได้ใช้โทรศัพท์ คนที่จื่อโม่จะติดต่อก็ไม่ได้เยอะอยู่แล้ว หลัง จาก อโม่กลับมาแล้วติดต่อรุ่นพี่ส่วนใหญ่ก็ติดต่อผ่าน ทางอินเทอร์เน็ต ดังนั้นเบอร์โทรศัพท์ของจื่อโม่เลยไม่ได้ เปลี่ยนสักที

ตอนนี้ถึงจื่อโม่ใช้เบอร์ของประเทศMโทรหาเย่ซือเฉิน?

หากเป็นเช่นนี้ เพียงแค่เย่ซือเฉินตรวจสอบ ทุกอย่างก็ จะถูกเปิดเผย

เดิมทีเย่ซือเฉินก็สงสัยเธออยู่แล้ว และห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอพักอยู่ที่ประเทศMตลอด หากเย่ซือเฉินตรวจพบว่า หมายเลขของ อโม่เป็นของประเทศM ถึงเวลานั้นต้อง สงสัยแน่นอน…………

เห่อถงถงก็ตกใจจนอึ้ง สายตาคู่นั้นมองไปที่ถังจื่อโม่ อย่างทันควัน

“อันนี้ไม่ใช่เบอร์ของประเทศMครับ เป็นเบอร์ที่แม่ บุญธรรมซื้อให้เมื่อสองสามวันก่อน เป็นเบอร์ใหม่” ถังจื่อ โม่ที่ถือโทรศัพท์ไว้ได้โชว์ขึ้นที่หน้าของเวินลั่วฉิง ในที่สุด ใบหน้าน้อยๆก็ได้ยิ้มออกมา แม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ

“ใช่ ใช่ เป็นเบอร์ใหม่ ตอนที่จะออกไปเที่ยวเพื่อความสะดวกในการติดต่อจื่อไม่ฉันเลยซื้อเบอร์ใหม่ให้เขา ฉัน รู้ว่าเธอไม่อยากให้คนอื่นรู้สถานะของโมโม่ ดังนั้นฉันไม่ ใช้แม้แต่บัตรประชาชนของตัวเอง พอดีพี่ชายฉันเพิ่งเปิด ร้าน เขาได้ให้เบอร์เก่าที่เขาเคยใช้ทำงาน ด้านนี้เธอไม่ ต้องกังวลเลย เห่อถงถงก็ได้ยิ้มแล้ว เห็นได้ชัดว่าโล่งอก เมื่อกี้เธอตื่นเต้นจนลืมเรื่องนี้ไป” ยังคงเป็นเด็กโม่ที่ฉลาด หลักแหลม สมองตอบสนองเร็ว

.” เป็นลั่วฉิงแอบสูดลมหายใจ แต่ก็คงยังไม่ค่อย วางใจนัก เธอเข้าใจเย่ซือเฉิน ผู้ชายคนนี้อันตรายจริงๆ

“อี๋? จื่อโม่ลูกกำลังดูอะไรเหรอ? ทำไมมีแต่เย่ซีเฉิน? จื่อ โม่กำลังตรวจสอบเย่ซือเฉิน? ดูท่าทางลูกรักของบ้านเรา รู้เรื่องของเย่ซือเฉินไม่น้อยเลยนะ เห่อถงถงเห็นข้อมูล บนจอคอมพิวเตอร์ของถังจื่อโม่เลยอดที่จะถามไม่ได้ จื่อ โม่คนนี้ช่างเป็นเด็กที่ฉลาดเหลือเกิน

เพียงแต่ดูไปดูมา ตาของเธอก็เพิ่งกว้างทันที “สิ่งเหล่านี้ ลูกหาเจอได้ยังไง? แม้แต่หม่ามี้ยังหาไม่เจอเลย”

จะว่าไปแล้วเธอก็เป็นยอดฝีมือด้านคอมพิวเตอร์ แต่ต้อง มาพ่ายแพ้ให้แก่เด็กที่อายุไม่ถึงห้าขวบ?

มันช่างไม่สมเหตุผลเอาเสียเลย?

“ความรู้ด้านคอมพิวเตอร์ของเขาทั้งหมดมู่หรงตัวหยางเป็นคนสอนด้วยตัวเอง” เงินลั่วจึงอธิบายเพิ่มเติม

ประสาทเสียจริง เห่อถงถงพูดอย่างอัดอั้น คำว่า ประสาทที่เธอพูดนั้นหมายถึงตัวของมู่หรงตัวหยาง ไม่ได้ หมายความว่าเขาเก่งด้านคอมพิวเตอร์

สอนเด็กห้าขวบให้เก่งได้ขนาดนี้ อยากเห็นว่ามู่หรงตัว หยางจะเก่งแค่ไหน

เวินลั่วฉิงรู้ว่าหากเย่ซือเฉินพบว่าคนที่อยู่บนแท็กซี่ไม่ใช่ เธอ ต้องหาเธอแน่นอน ดังนั้นเธอจะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ เธอ ต้องรีบไปจากที่นี่

“ลูกจ๋า หม่ามี้ยังมีธุระ คงไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนลูกได้ อีกแล้ว…..……. ตอนนี้เป็นลั่วฉิงไม่อยากจะจากไป แต่เธอ ไม่มีหนทางอื่นจริงๆ

“หนูรู้แล้วค่ะ หม่ามี้ไปยุ่งก่อนเลยค่ะ” เพียงแต่ ครั้งนี้ ถังจื่อซีกลับเป็นเด็กที่เหลือเกินเวิ่นลั่วฉิงอึ้งไปชั่วขณะ รู้ แปลกใจเล็กน้อย เจ้าหนูน้อยให้เขาจากไปได้ง่ายดาย แบบนี้? เธอรู้ว่าเด็กซีก็คงไม่อยากให้เธอจากไปเหมือน กัน เด็กคงไม่อยากให้เธอเป็นห่วง

เงินลั่วฉิงมองดูลูกรักทั้งสอง ในใจสับสน แต่ไม่ไปก็ไม่ได้