บทที่172 คุณชายสามเย่เก่งเกินไปแล้ว!

บทที่172 คุณชายสามเย่เก่งเกินไปแล้ว!

“ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าจะแย่งกลับมาไม่ได้ แล้วทำไมยังจะต้อง แย่งมาอีก? นี่เธอหมายความว่าอะไรกันแน่? ฉันจะต้อง บอกกับเจ้าห้ายังไง” เวลานี้ในใจของฉู่หลิงเอ๋อมีแต่ความ สงสัยมากมายไปหมด

“เธอบอกเจ้าห้าสัมผัสได้เพียงแค่กระเป๋าสตางค์ของเขา เพียงเท่านั้น ไม่ต้องไปหาการ์ดความจํานะ” เวิน วฉิงเอ่ย พูดประโยคนี้ออกมาอย่างช้าๆ

“เพราะฉะนั้น เรื่องที่จะขโมยกระเป๋าสตางค์เขามาก็เป็น เรื่องไม่จริงน่ะสิ” ฉู่หลิงเอ๋ออึ้งไป และเมื่อดึงสติกลับมา ได้นั้น มุมปากของเธอก็อดที่จะกระตุกขึ้นไม่ได้ : “ฉิงฉิง แบบนี้จะไม่เป็นการเล่นงานสามีเธอจนแย่เลยหรือ?”

ดวงตาของเงินลั่วฉิงกรอกไปมา แล้วเหลือบมองเธอแวบ หนึ่ง พูดดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงกัน?

อะไรที่เรียกว่าเล่นงานสามีของเธอจนแย่กัน? ฟังดูแล้ว ทำไมช่าง…..

เวินลั่วฉิงรู้ว่าเมื่อคืนนี้เย่ซือเฉินคงจะจำเธอได้ ดังนั้น เธอจึงจำเป็นที่จะต้องกำจัดความสงสัยนี้ของเย่ซือเฉินเสียก่อน

เมื่อคืน เย่ซือเฉินเอาการ์ดความจำใส่ไว้ในกระเป๋า สตางค์ต่อหน้าต่อตาเธอ นอกจากเธอแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่า การ์ดความจำนั้นอยู่ในกระเป๋าสตางค์ของเขา

เพราะฉะนั้น เธอจึงไม่สามารถที่จะลงมือกับกระเป๋า สตางค์ของเย่ซือเฉินได้ แบบนี้จะทำให้เย่ซือเฉินยิ่งมั่นใจ ในสถานะของเธอ

ดังนั้นคุณชายห้าฉิงกับเลขาหลิวล้วนแต่สร้างเรื่องขึ้น มาปกปิดความจริงก็เพื่อกำจัดความสงสัยที่เย่ซือเฉินมีต่อ เธอ

แน่นอนว่าการให้เจ้าห้าไปขโมยกระเป๋าสตางค์ของ เย่ซือเฉินมานั้น จะต้องยิ่งเป็นการดึงดูดให้เขาสงสัยใน ตัวเธอขึ้นมาด้วยเช่นกัน แต่ในความเป็นจริงนั้นถึงแม้ว่า เย่ซือเฉินจะสงสัยในตัวเธอ ก็ไม่สามารถแน่ใจได้ว่าเป็น เธอ

และยิ่งไปกว่านั้นเจ้าห้าก็ไม่ได้เอาการ์ดความจำไปด้วย

เพียงแค่เจ้าห้าไม่ได้เอาการ์ดความจำไป ความสงสัย ของเขาก็จะเปลี่ยนเป็นความระแวงอีกแบบหนึ่งแทน
ที่เธอต้องการก็คือความระแวงอีกแบบหนึ่งของเย่ซือเฉิน

นี้แหล่ะ

กระเป๋าสตางค์ของเย่ซือเฉินถูกขโมย แต่การ์ดความจํา ยังอยู่ เขาจะต้องสงสัยอย่างแน่นอนว่าการ์ดความจําใน นั้นจะต้องถูกเปลี่ยนการ์ดไปแล้วหรือเปล่า

เขารู้สึกสงสัยเช่นนี้ ก็จะต้องดูเนื้อหาภายในการ์ดความ จำนั้นอย่างแน่นอน เพียงแค่เขาดู มู่หรงตัวหยางก็จะ สามารถมีวิธีเอาข้อมูลกลับมาได้

ใช่ เธอต้องการเพียงแค่ข้อมูล ไม่จำเป็นที่จะต้องเอา การ์ดความจำกลับมา

แผนทั้งหมดนี้ สิ่งเดียวที่เธอไม่แน่ใจนั้นก็คือขั้นตอน สุดท้าย เธอไม่แน่ใจว่าเย่ซือเฉินจะดูข้อมูลในการ์ดความ จํานั้นตามแผนที่เธอวางไว้หรือเปล่า

ถ้าหากสุดท้ายแล้วเย่ซือเฉินไม่ดูข้อมูลในการ์ดนั้น ก็ เท่ากับว่าแผนที่เธอวางเอาไว้ทั้งหมดก็สูญเปล่า

ในออฟฟิศ เย่ซือเฉินได้รับสายจากเลขาหลิว : “ท่าน ประธานครับ ผมหาทั่วห้องหนังสือของท่านประธานแล้ว แต่ก็ไม่พบการ์ดความจำที่ท่านประธานบอกเลยครับ”

“คุณหาการ์ดความจำที่บ้านผม?” เย่ซือเฉินขมวดคิ้วดวงตาทั้งสองข้างเรื่อง

“ใช่ครับ ท่านประธานโทรหาผมให้ผมหาให้ไม่ใช่หรือ ครับ?” เลขาหลิวได้ยินคำพูดของท่านประธานของตัวเอง แล้วรู้สึกงงงวย เกิดอะไรขึ้นกัน?

“คุณจะทำอะไรก็ไปทำไป” เย่ซือเฉินไม่ต้องถามก็รู้แล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้น ความสามารถอย่างเธอ ต้องการจะหลอก เลขาหลิวแบบนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

วางสายไปแล้วนั้น จู่ๆเย่ซือเฉินก็ยิ้มออกมา เพียงแต่ รอยยิ้มนั้นดูเหมือนจะไม่สามารถคาดเดาได้เลย

เป็นฉิงถิงก่อน แล้วค่อยมาเลขาหลิว เขาอยากจะดูว่า คนต่อไปจะเป็นใคร?

เขารอคอยให้เธอเป็นคนออกโรงเองมากกว่าเ

ตอนกลางคืน เย่ซือเฉินมีนัดสำคัญ ตอนที่เขาเดินมา ตรงด้านนอกของตึกนั้น ก็มีเด็กผู้หญิงขายดอกไม้คนหนึ่ง เข้ามาดักหน้าเขาไว้

ปกติแล้ว ด้านนอกตึกก็มักจะมีเด็กผู้หญิงมาขายดอกไม้ แบบนี้อยู่บ่อยๆ เพียงแต่พวกเขามักจะไปหาพวกคู่รัก แบบนั้นมากกว่า
“คุณผู้ชายคะ ซื้อดอกไม้ซักช่อเอาไปให้แฟนหรือให้ ภรรยาไหมคะ เธอจะต้องดีใจมากแน่ๆ และจะต้องชอบ มากๆเลยนะคะ” เด็กผู้หญิงหยิบดอกไม้ช่อหนึ่งออกมา แล้วยื่นส่งให้ตรงหน้าเย่ซือเฉิน รอยยิ้มหวานบนใบหน้า และที่มียิ่งกว่านั้นก็คือการรอคอย

เย่ อเฉินไม่เคยซื้อดอกไม้เองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เดิมที เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อ แต่เมื่อเธอได้ยินประโยคหลัง ของเด็กผู้หญิงคนนี้แล้วที่ว่า ‘ให้ภรรยา เธอจะต้องดีใจ มากแน่ๆ และจะต้องชอบมากๆ’ นั้นเขาจึงชะงักเท้าลง หลังจากนั้นจึงรับดอกไม้ช่อนั้นมาจากมือของเด็กผู้หญิง คนนี้

คนที่อยู่รอบๆข้างต่างพากันไม่อยากจะเชื่อว่าวิธีพื้นๆ แบบนี้จะหลอกเย่อเฉินได้?

ตอนที่เย่ซือเฉินหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจะจ่ายเงิน นั้น มุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย ปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ ออกมา

และเวลานี้เอง เด็กผู้หญิงที่ขายดอกไม้จู่ๆก็ยื่นมือออก มาแย่งกระเป๋าสตางค์จากมือของเขาไป การเคลื่อนไหว ของเด็กผู้หญิงคนนี้นับว่ารวดเร็วเป็นอย่างมาก

และในขณะเดียวกันนั้นก็มีร่างหนึ่งที่พุ่งตัวเข้ามาอย่าง รวดเร็ว แล้วแย่งกระเป๋าสตางค์จากมือของเขาไป
เดิมทีเด็กผู้หญิงคนนั้นได้เบี่ยงเบนความสนใจกว่าครึ่ง ไปจากเย่ อเฉินแล้ว ประกอบกับปฏิกิริยาของเจ้าห้าและ ความรวดเร็วนี้สามารถพูดได้ว่าไม่มีใครที่จะเร็วไปกว่า เจ้าห้าได้แล้วนั้น แต่ถึงอย่างนั้นเสี่ยวหวู่ก็แตะได้เพียงแค่ มุมหนึ่งของกระเป๋าสตางค์เย่ซือเฉินได้เพียงเท่านั้น

เจ้าห้าสัมผัสได้เพียงแค่นั้น หลังจากนั้นเย่ซือเฉินก็หยิบ กระเป๋าสตางค์ของตัวเองเลี่ยงไปอีกทาง

เจ้าห้ารู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือ เชื่อ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในสถานการณ์แบบนี้เขา จะพลาดไปได้อย่างนั้นหรือ?

บ้าจริง ปฏิกิริยาของคุณชายสามเย่เร็วกว่าลูกพี่ของเขา

อีก

เก่งเสียจริงๆ!

สมแล้วที่เป็นสามีของพี่ลั่วฉิง!

เจ้าห้ามีไหวพริบที่รวดเร็ว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกตกตะลึงมาก ในเวลานี้ก็ตาม แต่เขาก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว พี่ ลั่วฉิงให้แค่สัมผัสโดนกระเป๋าสตางค์เพียงเท่านั้น นั่นก็ เท่ากับว่าเสร็จสิ้นภารกิจของเขาแล้ว ดังนั้นก็ควรจะแยก ย้ายได้แล้ว
และในเวลาต่อมานั้นเจ้าห้าจึงวิ่งหนีออกไปให้เร็วที่สุด

เย่ อเฉันคิดว่าเจ้าห้าจะต้องพุ่งเข้ามาเพราะการ์ดความ จำอย่างแน่นอน เขาคิดว่าเจ้าห้าจะต้องหาวิธีอื่นอีกอย่าง แน่นอน เขาไม่คิดว่าเสี่ยวหวู่จะไปจากตรงนี้เร็วขนาดนี้เ

ความเร็วของเจ้าห้านั้นรวดเร็วมาก รอจนที่เย่ซือเฉินจะ ไปจับตัวเขานั้น เจ้าห้าก็วิ่งทิ้งระยะไปซักช่วงหนึ่งแล้ว หลังจากที่กระพริบตาเพียงชั่วพริบตาเดียวก็ไม่เห็นแม้แต่ เงาของเจ้าห้าแล้ว

เย่ซือเฉินไม่ได้ขยับอีก เพียงแค่มองไปยังทิศทางที่เจ้า ห้าวิ่งไป มุมปากค่อยๆยกขึ้นมา……

ดี ดีมาก แบบนี้สิถึงจะยิ่งตื่นเต้นขึ้นจริงๆแล้ว!

เจ้าห้ารู้สึกว่าตัวเองหลุดพ้นจากอันตรายแล้วจึงหยิบ โทรศัพท์มือถือออกมาโทรออกหาฉู่หลิงเอ๋อ รายงาน สถานการณ์

“อะไรนะ ในสถานการณ์แบบนั้นนายไม่ได้ขโมย กระเป๋าสตางค์ของเขามาหรอกหรือ?” ฉู่หลิงเอ๋อได้ยินที่ เจ้าห้ารายงานแล้วนั้นก็รู้สึกอึ้งไป : “เย่ซือเฉินเก่งขนาดนี้ เลย?”
“อืม ฉันวางแผนทั้งหมดเอาไว้ สุดท้ายแล้วกลับได้แค่ แตะกระเป๋าสตางค์แค่มุมเดียวของเขาเท่านั้นเอง” เสียง ของเจ้าห้าดูกลัดกลุ้มอยู่บ้างเล็กน้อย นี่นับว่าเป็นครั้งที่ ล้มเหลวในประวัติศาสตร์ของเขาเลยก็ว่าได้

“แต่ ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าเพียงแค่ได้แตะกระเป๋า สตางค์ของเขาก็นับว่าภารกิจสำเร็จแล้วนี่ นี่ฉันก็นับว่า ทำหน้าที่เสร็จแล้วใช่ไหม?”เจ้าห้ารู้สึกว่านี่คงจะนับว่า เป็นการปลอบใจเล็กๆน้อยๆแล้ว

มุมปากของฉู่หลิงเอ๋ออดที่จะกระตุกขึ้นมาไม่ได้ ตอน นั้นเธอเองก็ไม่ได้คิดว่าสถานการณ์จะเป็นแบบนี้เช่นกัน

“ฉิงฉิง เจ้าห้าได้แค่แตะกระเป๋าสตางค์ของเย่ซือเฉิน ไปมุมเดียวเท่านั้นเอง นี่นับว่าเสร็จสิ้นแล้วใช่ไหม?” หลังจากที่ฉู่หลิงเอ๋อวางสายไปแล้วนั้น ก็หันมามองยัง เงินลั่วฉิง ด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนเพลีย

เงินลั่วฉิงเม้มปากเล็กน้อย ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา เธอรู้ถึงความเก่งกาจของเย่ซือเฉิน แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเจ้า ห้าออกโรง ภายใต้สถานการณ์ที่ต้องจัดการกับอุปสรรค เช่นนี้ กลับเพียงแค่ได้สัมผัสเพียงมุมเดียวของกระเป๋า สตางค์ของเย่ซือเฉินเพียงเท่านั้น

กระเป๋าสตางค์ไม่ได้อยู่ห่างไปจากมือของเย่ซือเฉินเลย และก็ไม่ได้ออกห่างจากสายตาของเขาด้วยเช่นกันครั้งนี้ เป อเฉันก็จะไม่สงสัยอะไรมากเกินไป

เพราะฉะนั้น แผนของเธอนั้นจึงนับว่าล้มเหลว เพียงแค่นี้แต่กลัวว่า……