บทที่ 190 คุณชายสามเย่แสดงอำนาจแล้ว (2)

บทที่ 190 คุณชายสามเย่แสดงอำนาจแล้ว (2)

“เวินลั่วฉิง ฉันให้เวลาเธอหนึ่งนาที ถ้าหลังจากหนึ่งนาที ฉันยังไม่เห็นเธอล่ะก็ ฉันจะเข้าไปจับเธอออกมาเอง” เมื่อ รับสาย เสียงที่เย็นชาและกดดันของเย่ซือเฉินก็ดังออก มาทันที

อีกทั้งประโยคเมื่อสักครู่ของเขานั้น ยิ่งทำให้ใจที่ตื่นตระ หนกของเงินลั่วฉิงแทบจะหยุดเต้น ตอนนี้เธอไม่สนว่า คุณปู่เวินจะสงสัยอะไรแล้ว เธอจับโทรศัพท์แน่นแล้วรีบ ออกไปด้านนอกทันที

เธอรู้ดีว่าเย่ซือเฉินเป็นคนพูดจริงทำจริง

คุณปู่เวินนิ่งอึ้งไป จากนั้นก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นช่าง เหมือนจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์เสียจริง

เงินลั่วนิ่งรีบร้อนออกจากโรงแรม จากนั้นก็เห็นรถของ เย่ซือเฉินจอดอยู่ด้านนอกประตูโรงแรม

เวินลั่วฉิงรีบวิ่งเข้าไป เปิดตูรถ และขึ้นรถไปอย่าง รวดเร็ว

“ที่รัก ยังไม่ไปอีกเหรอ” เวินลั่วฉิงเมื่อขึ้นรถแล้วก็มองไปยังเย่ซือเฉินที่ทําหน้าเคร่งขรึมอยู่ เธอทําเป็นยิ้ม ทักทาย เพราะเธอดูออกว่าเย่ซือเฉินอารมณ์ไม่ดี ฉะนั้น เธอจึงไม่ยั่วแหย่อะไรเขา ได้แต่ตามน้ำไป

แต่ไหนแต่ไรมาเธอเป็นคนไม่กลัวอะไรทั้งนั้น แต่ไม่รู้ ทำไมถึงได้กลัวเย่ซือเฉินทุกครั้ง

เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมต้อง

กลัวเขาด้วยล่ะ เธอรู้สึกว่าตัวเองยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่ได้เรื่อง

“ทีหลังไม่ต้องมายิ้มแบบนี้อีก” เย่ซือเฉินหรี่ตาลง อยู่ ๆ เขาก็นึกถึงตอนที่เธอยิ้มแบบนี้ต่อหน้าเย่อหยู่นาน เธอ ไม่รู้หรือไงว่าเวลาที่เธอยิ้มแบบนี้มันดูสดใส เย้ายวนตา เย้ายวนใจมากแค่ไหน

“ทำไมล่ะ” เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วสงสัย ไม่ใช่ว่าถ้ายอมรับ ผิดแล้วจะไม่โดนตีหรอกเหรอ เธอยิ้มให้เขาก็ผิดเหรอ

“รำคาญตา” แน่นอนว่าคุณชายสามเย่ไม่ยอมรับหรอก ว่าตัวเองหึง เลยหาข้ออ้างพูดไปเรื่อย แต่ทว่าตอนนั้นที่ เขาเห็นเธอยิ้มแบบนั้นให้เย่อหยู่นาน เขารู้สึกรำคาญตา จริง ๆ ฉะนั้นเหตุผลที่เขาอ้างมานี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องจริง

เงินลั่วฉิงกระพริบตาเล็กน้อย รำคาญตาเหรอ รอยยิ้ม ของเธอมันน่ารำคาญสายตามากเหรอ
ถ้าเขารู้สึกรําคาญตาก็ไม่ต้องมองสิ

เวินลั่วฉิงนึกถึงเหตุผลในตอนแรกที่เขาขอเธอแต่งงาน ตอนนั้นเขาบอกว่าที่เขาเลือกเธอ เพราะเธอหน้าตาน่า เกลียด

เวินลั่วฉิงยกมุมปากขึ้น ฉีกยิ้มไม่หยุด อีกทั้งยิ่งยิ้มอย่าง สดใสมากขึ้น แถมเธอยังจงใจยื่นหน้าที่เต็มไปด้วยรอย ยิ้มนั้นยื่นเข้าไปใกล้เขาอีกด้วย

รำคาญตาใช่ไหม งั้นเธอก็ยิ้มจนเขาตาบอดไปเลย

เย่ซือเฉินตะลึงไปนิดหน่อย กระพริบตาเล็กน้อย เขา เป็นคนฉลาดมาก มีเหรอที่จะดูไม่ออกว่าใจเธอคิดอะไร อยู่ เขาเอ่ยปากพูดว่า : “อยู่ต่อหน้าฉันเธอมีสิทธิ์ยิ้มได้ เมื่อพูดประโยคนั้นจบเขาก็หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า : “เพราะฉันชอบ…”

รอยยิ้มบนใบหน้าเงินลั่วฉิงนิ่งค้างไป ดวงตาคู่นั้นของ เธอกลมโตจ้องมองไปที่เขา เหม่อมองไปที่เขาอยู่ครู่หนึ่ง

เขาชอบเหรอ เขาชอบอะไร ชอบดูเธอยิ้มแบบนี้เหรอ

เมื่อกี้เขายังพูดอยู่เลยว่ารอยยิ้มเธอมันน่ารำคาญตานัก แล้วทำไมถึงชอบ
เขาต้องไม่อยากเห็นเธอยิ้มแน่ ๆ เลยจงใจพูดออกมา แบบนี้

เขาจงใจพูดในสิ่งที่ตรงกันข้าม

อืม ต้องเป็นแบบนี้แน่นอน

ที่จริงแล้ว เขาเป็นคนที่ร้ายลึก ร้ายกาจที่สุด

“งั้นเหรอ ถ้านายชอบ ฉันก็จะยิ้มแบบนี้ให้นายทุกวัน เลย” เป็นลั่วฉิงรู้สึกว่าตัวเองไม่น่าจะคิดผิด ดังนั้นเธอจึง ฉีกยิ้มสดใสให้เขาอีกครั้ง

ขณะที่เธอพูดอยู่นั้น ก็จงใจที่จะเอียงตัวไปที่ด้านหน้า

เขา

เย่ซือเฉินเห็นท่าทางของเธอ ในใจก็อดที่จะนําไม่ได้ เขารู้สึกว่าบางครั้งเธอก็ช่างน่ารักจริง ๆ ไร้เดียงสา ใสซื่อ บริสุทธิ์

สีหน้าท่าทางของเขาดูอบอุ่นขึ้นเป็นกองเลย แต่ใน ขณะที่เธอโน้มตัวมาที่ด้านหน้าเขานั้น ชุดที่เธอสวมใส่ มันทำให้เห็นเรือนร่างของเธอชัดเจนยิ่งขึ้น รูปร่างเธอนั้น ช่างเย้ายวนซะจริงเชียว ถึงขั้นที่สามารถยั่วยวนให้คนทำ ผิดได้เลยทีเดียว
สีหน้าของเขือเฉินเคร่งขรึมขึ้นมาทันที ดวงตาคู่นี้หรี่ ลง : “ใครใช้ให้เธอแต่งตัวแบบนี้ไปร่วมงานเลี้ยง”

เงินลั่วฉิงขมวดคิ้ว เอ๊ะ อยู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง จะมาไม้ ไหนอีกเนี่ย หรือเขารู้สึกว่าเธอยิ้มจนน่ารำคาญมากเกิน ไปแล้ว ทนดูต่อไปไม่ได้แล้วเหรอ แล้วจงใจเปลี่ยนเรื่อง คุย

“ชุดราตรีที่คุณปู่เตรียมให้ฉันถูกเฉินหรวนหรวนทำเสีย หายจนหมด” ในเมื่อเย่ซือเฉินถามขึ้นมา เงินลั่วฉิงก็ตอบ เขาไปตามความจริง

“ดังนั้น เธอก็เลยเลือกชุดนี้เหรอ เอามาจากไหน” เย่ซือ เฉินไม่พอใจกับคำตอบของเธอนัก ถึงแม้ชุดเดิมจะโดน ทำลาย แต่เธอก็ไม่ควรจะเลือกใส่ชุดนี้

เย่ซือเฉินแอบคิด ถ้าหากเขารู้ว่าใครขายชุดนี้ให้เธอล่ะ ก็ เขาจะสั่งปิดร้านนั้นซะ

เงินลั่วฉิงฟังเสียงเขาที่กัดฟันถามออกมาอย่างสงสัย เธอกระพริบตา ได้ยินมาว่าผู้ชายเป็นเพศที่หวงของมาก ที่สุด จะไม่เต็มใจให้ภรรยาตัวเองสวมชุดเซ็กซี่ยั่วยวนต่อ หน้าผู้ชายคนอื่นเด็ดขาด เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับความรู้สึก อะไรหรอก แต่เป็นเรื่องของผู้ชายที่มีความคิดว่าผู้ชาย ต้องเป็นใหญ่
ฉะนั้น เย่ซือเฉินจึงไม่พอใจในชุดราตรีที่เธอสวมใส

“ฉันให้มู่หรงตัวหยางเป็นคนออกแบบให้ แต่ฉันก็คิดไม่ ถึงว่าเขาจะออกแบบเป็นอย่างนี้” เวินลั่วฉิงคิดว่า ไหน ๆ เย่ซือเฉินก็ถามแล้ว เธอก็ตอบ ๆ ตามความจริงไปจะได้ จบ ๆ เธอเป็นเด็กที่ซื่อสัตย์คนหนึ่ง อีกอย่าง เธอไม่กล้า โกหกเย่ซือเฉินด้วย

“มู่หรงตัวหยางเหรอ ได้ ดีมาก” เย่ซือเฉินกัดฟันแน่น เสียงเย็นยะเยือกนั่นรู้สึกเหมือนจะฆ่าคนได้เลยทีเดียว

มู่หรงตัวหยางออกแบบชุดราตรีอย่างนี้ให้ภรรยาเขางั้น เหรอ ได้ เดี๋ยวเห็นดีกัน

เขากล้ารับประกันว่ามู่หรงดัวหยางจงใจทำ

เงินลั่วฉิงแอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ดูสถานการณ์แล้ว ปัญหาหลังจากนี้คงจะหนักน่าดู คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ เธอ รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต

เธอได้แต่แอบอธิษฐานในใจให้แก่มู่หรงตัวหยาง อธิษฐานให้มู่หรงตัวหยางขอพรให้ตัวเองสำเร็จด้วยเถอะ

ทันใดนั้น อีกฟากหนึ่ง มู่หรงตัวหยางอยู่ ๆ ก็รู้สึกหนาว สั่นไปทั้งตัว
“ไม่ได้การแล้ว ไม่ได้การแล้ว ฉันรู้สึกว่าฉันต้องหลบหนี แล้ว รอให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปก่อนสักพัก เรื่องนี้เงียบไปแล้ว ฉันค่อยกลับมา” มู่หรงตัวหยางลุกขึ้นทันที จากนั้นก็รีบ เก็บข้าวของของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ฉิงฉิงของเขาแต่ไหนแต่ไรมาเป็นคนขี้ใจอ่อน รอให้ผ่าน ช่วงนี้ไปก่อนก็คงหายโกรธเขาไปเองแหละ เดี๋ยวเรื่องนี้ก็ ผ่านพ้นไป

ใช่ เขาสามารถหลบเงินลั่วฉิงได้ แต่ถ้าหากเป็นคุณชาย สามเปล่ะ เขาจะหลบได้เหรอ

“ที่รัก ธุระที่ประเทศ R นายจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ” เวินลั่วฉิงไม่ได้ตั้งใจจะอยากรู้เรื่องของเขา แต่เธอรู้สึก ว่าตอนนี้บรรยากาศตรึงเครียดเกินไป เลยอยากเปลี่ยน เรื่องคุยสักหน่อย

เย่ซือเฉินจ้องหน้าเธอ เธอยังกล้าถามเรื่องนี้ออกมาอีก เหรอ เป็นเพราะเธอไปร่วมงานเลี้ยงหาคู่นั่นไง เขาเลย ต้องทิ้งงานที่นั่นแล้วรีบกลับมา

แต่โชคดี ที่เขากลับมาทันเวลาพอดี

เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ ค่ำวันนี้รอบ ๆ ตัวเขากลาย เป็นเขตที่มีแต่ทุ่นระเบิด เหยียบไปตรงไหนตรงนั้นก็ ระเบิดออกมา งั้นเธออยู่อย่างเงียบ ๆ จะดีกว่า
เย่อเฉินเห็นเธอเงียบไม่พูดอะไรต่อ เลยทําเสียง เหอะ ออกมาคำหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตั้งหน้าตั้งตาขับ รถออกไป

เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ เย่ซือเฉินขับรถไปจอด เป็นลั่วฉิง จึงลงจากรถก่อน ขณะที่เวินลั่วฉิงกำลังจะเอ่ยปากขอตัว เข้าไปด้านในก่อนนั้น เสียงโทรศัพท์เธอก็แจ้งเตือนว่ามี ข้อความเข้า

เงินลั่วฉิงตาเป็นประกายเล็กน้อย นี่เป็นเสียงที่เธอจงใจ ตั้งขึ้น เป็นเสียงแจ้งเตือนที่ไว้ใช้เฉพาะกับ…