ตอนที่ 126 แผนการของเธอ (2)

ตอนที่ 126 แผนการของเธอ (2)

คณะผู้บริหารระดับสูงก็ได้มาพร้อมเพรียงกันที่ห้อง ประชุมเป็นที่เรียบร้อย คุณปู่เงินนําเวิน วฉิงเดินเข้าห้อง ประชุม ผู้คนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นเวินลั่วฉิง

ก่อนหน้านี้คุณปู่เวินได้เคยพูดว่าจะให้เงินลั่วฉิงมาสาน งานต่อที่บริษัทเวินชื่อกรุ๊ป แต่คณะผู้บริหารระดับของบริ ษัทเวินชื่อกรุ๊ปรู้ดีว่าในสถานการณ์ปัจจุบันถึงจะเป็นคุณ ปู่เย่ก็ไม่สามารถประคองบริษัทได้อีกต่อไปแล้ว

ตอนนี้ให้คุณหนูใหญ่ตระกูลเงินมา?

หรือคิดว่าบริษัทยังแย่ไม่เร็วพอเหรอ?

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ลั่วฉิงจะเป็นประธานของบริษัท รับผิดชอบงานในบริษัททั้งหมด” ผู้คนกำลังแอบสงสัยอยู่ นั้น คุณปู่เย่ก็ประกาศการตัดสินใจของเขาเลยทันที

คุณปู่เวินพูดเสร็จ ในห้องประชุมก็มีเสียงอึกทึ่ง ครึกโครมดังขึ้น ดั่งหม้อที่ระเบิดแล้ว

“ประธานเวินครับ ท่านรู้สถานะของบริษัทตอนนี้ดี เวลา นี้มอบบริษัทให้คุณหนูใหญ่มาบริหาร ท่านกำลังอยากจะฟังบริษัทหรือครับ? ผมทราบว่าคุณหนูใหญ่หาย ป่วยแล้ว แต่ว่าคุณหนูใหญ่ไม่มีความรู้เกี่ยวกับธุรกิจเลย นะครับ”

“ใช่ครับ ผู้จัดการลี่พูดถูก สถานการณ์ตอนนี้ของบริษัท ต้องการผู้อาวุโสอย่างท่านมาชี้นำถึงจะได้ครับ”

“ท่านประธานเวินครับ ท่านก็รู้ดีว่าตอนนี้บริษัทเดินไป ได้ยากลำบาก เวลานี้ทำไมท่านถึงได้ตัดสินใจอะไรอย่าง นี้ครับ? ”

หัวหน้าแผนกต่างๆของบริษัทได้ทำงานติดตามคุณปู่เวิ นมาหลายปี จึงมีความจงรักภักดีต่อบริษัทมาก ตอนนี้ก็ แค่พูดไปตามเรื่องที่เป็นอยู่

แน่นอนว่าท่าทีพวกเขาแสดงได้ชัดเจนว่า ไม่เชื่อมั่นใน ตัวของเวินลั่วฉิง ไม่เชื่อมั่นเลยสักนิดเดียว

“ผมได้ตัดสินใจเรื่องนี้แล้ว ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ลั่วฉิ งก็คือประธานบริษัท พวกคุณต้องฟังคำสั่งจากเธอ”ถึงแม้ คุณปู่เวินยังคงมีความสงสัยในความสามารถของเงินลั่วฉิ งอยู่ แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ในเมื่อเลือกแล้วเขาก็ต้อง วางมือให้เธอลองไปทำดู

อำนาจของคุณปู่เวินที่อยู่ในบริษัทนั้นสูงส่ง เขาพูดออก ไป ทุกคนจึงไม่กล้าออกเสียงพูดอะไรต่อ
“ถึงฝั่ง หนุมาพูดอีกคนในคล คุณปู่เว้นคิดว่าใน สถานการณ์แลท์ เป็นส่วนงคงอยากจะพูดอะไรบ้าง และการพูดนี้ยังสามารถที่จะสร้างความน่าเกรงขามได้ อีกด้วย

“เลิกประชุมค่ะ แต่เงินถั่วงไม่ได้พูดอะไร เรื่องบาง เรื่องไม่ใช่สักแต่จะพูด ต้องใช้การกระทำพิสูจน์ด้วย ถึง จะพูดได้ดีขนาดไหนก็ไม่มีประโยชน์ เธอจะชอบดูผลงาน ตลอด

ผู้คนในที่ประชุมต่างจ้องหน้ามองกัน จากนั้นก็ส่ายหัว ถอนหายใจ ดูเหมือนว่าบริษัทจะต้องพังทลายลงอย่าง หมดเปลืองอย่างแน่นอน

คุณปู่เวินก็แอบถอนหายใจหนึ่งครั้ง เขามอบ อบหมายให้ ฉิงฉิงรับผิดชอบง่ายๆอย่างนี้ จะเป็นการทำตามอำเภอใจ ไปหรือเปล่า?

เขารู้อยู่แก่ใจว่าฉิงฉิงไม่มีความรู้ในด้านนี้เลย

แต่ว่าเมื่อสักครู่ได้ประกาศออกไปแล้ว ไม่สามารถที่จะ กลับคำได้อีก และสถานะของบริษัท ณ ตอนนี้ มันจะมี อะไรแย่ไปกว่านี้ได้

“ฉิงฉิง หนูคิดว่าจะทำไงต่อล่ะ? “คุณปู่เงินนำ เป็นลั่วถึงมาที่ห้องทำงานส่วนตัว ทนไม่ไหวถามหนึ่งคำ
“รับสมัครนักออกแบบค่ะ”เงินลั่วฉิงตอบอย่างไม่รีบร้อน ด้วยสีหน้าที่เงียบสงบและเรียบเฉย

คุณปูเวิน”…

หานักออกแบบ? นักออกแบบมันหาง่ายขนาดนั้นเลย หรือ? สถานการณ์เช่นนี้ฉิงรุ่ยจะอนุญาตให้บริษัทเวินชื่อ กรุ๊ปหานักออกแบบได้ง่ายๆอย่างนั้นเลยหรือ?

และจะว่าไป บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปให้เวลาสมัครแค่สาม วัน หลังจากสามวันผ่านไปก็จะเริ่มคัดเลือกผลงานกัน แล้ว ตอนนี้เหลือแค่สองวัน จะไปมีเวลาทันได้อย่างไรกัน เล่า

เด็กน้อยฉิงฉิงคิดง่ายเกินไปแล้ว!!

“ใช้ทุกช่องทางของบริษัทประกาศข่าวออกไปว่า บริษัท ต้องการนักออกแบบด่วน สามารถคุยกันได้ทุกการเรียก ร้อง”คุณปู่เวินกำลังคิดอยู่ เวินลั่วฉิงก็ได้สั่งให้เลขาไป จัดการแล้ว

เวินลั่วฉิงก็รู้ดีว่าอยู่ภายใต้ความกดขี่ข่มเหงของฉิงรุ่ย ในระยะเวลาอันสั้นนี้ไม่มีทางที่จะหานักออกแบบยอด ฝีมือได้

ดังนั้น เวินลั่วฉิงจึงแค่ทำเรื่องนี้ให้คนอื่นดู เรื่องทั้งหมดเธอได้จัดเตรียมไว้แล้ว

คุณปู่เงินหยุดชะงัก จากนั้นก็ถอนหายใจหนึ่งครั้ง ดู เหมือนว่าเขาจะทำตามอำเภอใจเกินไปจริงๆแล้ว!!

แต่เมื่อเห็นเงินลั่วฉ่งมีความมั่นใจที่เต็มเปี่ยม คุณปู่เงิน จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลังจากที่คณะผู้บริหารระดับสูงของบริษัทได้เลิก ประชุม ต่างก็รอคอยดูอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้พวกเขาจะไม่ เชื่อมั่นในตัวของเงินลั่วฉิงว่าจะทำอะไรที่มีประโยชน์ได้ แต่ยังไงเสียก็ยังคงมีความหวังเล็กๆน้อยๆหลงเหลืออยู่

จนถึงได้รับรู้ว่าเวินลั่วฉิงได้สั่งให้รับสมัครนักออกแบบ แล้วไม่ได้ทำอะไรอีกเลย ทุกคนจึงถอนหายใจกันหมด

หลายปีที่ผ่านมา ฉิงรุ่ยได้ออกค่าแรงที่สูงดึงตัวนัก ออกแบบของบริษัทเวินชื่อกรุ๊ปไป ดังนั้นตั้งแต่หลายปี ก่อน บริษัทเวินชื่อกรุ๊ปของพวกเขาก็ไม่เคยหยุดประกาศ รับสมัครเลย เปิดรับสมัครมาตั้งนานก็ไม่มีสักคน และนัก ออกแบบของบริษัทเวินชื่อกรุ๊ปยิ่งนานวันก็ยิ่งน้อยลงไป ทุกที

คุณหนูใหญ่ตระกูลเงินประกาศรับสมัครนักออกแบบ ตอนนี้จะไปมีประโยชน์อะไรกันเชียว?
ที่จริงแล้วบริษัทเวินชื่อกรุ๊ปไม่เพียงแต่ถูกฉิงรุ่ยดึงตัวนัก ออกแบบไป ยังดึงพนักงานระดับสูงไปอีกด้วย ที่เหลืออยู่ ตอนนี้ก็มีแต่พนักงานเก่าแก่ มีความรักบริษัทและมีความ ซื่อสัตย์ต่อบริษัท

เห็นสถานการณ์ที่ย่ำแย่ของบริษัทในขณะนี้ พวกเขา ต่างก็ปวดใจยิ่งนัก

คณะผู้บริหารระดับสูงของบริษัทอยากจะไปหารือใหม่ กับคุณปู่เวิน แต่ว่าคุณปู่เงินได้ออกจากบริษัทไปแล้ว

ผู้นำหลายคนของบริษัทไปหาเงินลั่วฉิงที่ห้องทำงาน ส่วนตัว พูดเกี่ยวกับความคิดเห็นและวิธีการของพวกเขา ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไร เงินลั่วฉิงก็พยักหน้าเห็นด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ยิ่งทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเป็นลั่วนิ่งไม่มีความ คิดเป็นของตนเอง ทุกคนจนยิ่งผิดหวังไปตามๆกัน

“ท่านประธานครับ วันนี้คุณนายไปที่บริษัทเวินชื่อกรุ้ ป กลายเป็นประธานของบริษัทเวินชื่อกรุ๊ปครับ จากนั้น ก็ประกาศหานักออกแบบ เสร็จแล้วก็ไม่มีการเคลื่อน ไหวใดๆอีกเลยครับ”เมื่อเย่ซือเฉินขึ้นมาบนตึกยังไม่ทัน เข้าห้องทํางาน เลขาหลิวก็รีบมารายงานไม่ให้ขาดตก บกพร่องแม้แต่น้อย

เย่ซือเฉินหยุดเดิน เวินลั่วฉิงไปที่บริษัทเวินชื่อกรุ๊ปนั้น เขารู้อยู่แล้ว เพราะเวินลั่วฉิงได้เขียนโน้ตทิ้งไว้ให้อย่างละเอียดแล้ว

แต่ว่า เธอจะรับสมัครนักออกแบบ?

เป็นใครก็รู้ดีว่าสถานการณ์ในตอนนี้ของบริษัทเวินชื่อ กรุ๊ปนั้นหานักออกแบบได้ยากมาก โดยเฉพาะในเวลาอัน สั้นๆนี้

เธออยากจะรับสมัครนักออกแบบจริงๆ หรือมี

วัตถุประสงค์แฝงอยู่กันนะ?

เย่ซือเฉินคิดว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาขนาด

ตอนแรกเขาก็อยากจะใช้เรื่องนี้หยั่งดูท่าทีของเธอ

“อืม รับทราบ”มุมปากเย่ซือเฉินยกขึ้น ไม่ว่าเธอคิดจะทำ อะไร เธอก็จะต้องมาร่วมกิจกรรมที่บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ป จัดขึ้นแน่ๆ พอถึงเวลานั้นเรื่องราวทั้งหมดก็จะกระจ่างเอง

ดังนั้น เขาไม่ได้ใจร้อนอะไร

เลขาหลิวมองประธานของตน ดวงตาแพรวพราว เขา รู้สึกว่าท่านประธานของเขาเหมือนกำลังจะวางแผนอะไร อยู่สักอย่างหนึ่ง?
ท่านประธานกำลังวางแผนอะไรอยู่? หรือจะวางแผนให้ คุณนายมาติดกักอยู่เหรอ?

“ให้นายไปสิบคนที่ชื่อฉิงรุ่ย นายหาได้หรือยัง? “เลขา หลิวกำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ๆเย่ซือเฉินก็ถามขึ้นมาหนึ่ง ประโยค

ปากของเลขาหลวขยับ นั้นมันเป็นเรื่องของชื่อหรือ?

เห็นๆอยู่ว่าท่านประธานอยากจะรู้ว่าประธานของบริ ษัทฉิงรุ่ยกรุ๊ปอย่างไป์ยี่รุ่ยกับคุณนายมีความสัมพันธ์ อะไรกันมากกว่ามิใช่หรือ?

แน่นอนคำพวกนี้เลขาหลิวได้แต่เก็บไว้ในใจ ไม่กล้า พูดออกมาเด็ดขาด เรื่องนี้เขาก็กำลังจะรายงานให้ท่าน ประธานทราบอยู่พอดี สำหรับเรื่องนี้ ผมหาได้อย่าง ละเอียดแล้วครับ”