บทที่ 277 ลูกทั้งสองคนมาหาถึงที่ … พ่อของหนู คือท่านประธานของพวกคุณ (5)

บทที่ 277 ลูกทั้งสองคนมาหาถึงที่ … พ่อของหนูคือท่าน ประธานของพวกคุณ (5)

“อืม ใช่จ๊ะ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ”เลขาหรวนพยักหน้า สองสามครั้ง

“ให้อภัยไม่ได้เด็ดขาด” ถังจื่อซีหน้าบึ้ง บ่นพึมพำออกมา

ความหมายของถังจื่อซีคือ ถ้าหากเป็นเพราะอยู่กับแม่ เลยไม่ได้รับโทรศัพท์ ยังพอให้อภัยได้ แต่ถ้าหากเป็น เพราะประชุมแล้วไม่รับสายของเธอ ให้อภัยไม่ได้เด็ด ขาด

เลขาหรวน :

พนักงานต้อนรับ : “…”

ถังจื่อโม่ยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าเห็นด้วย

“พี่คะ ลองใช้โทรศัพท์ของพี่โทรหาพ่อหน่อยสิ ถ้าหาก เขาไม่รับสาย พวกเราก็กลับกันเถอะ ไม่อยากเจอเขา แล้ว” ถังจื่อซีแสดงให้เห็นว่าเธอโกรธแล้วนะ ถ้าหากเธอ โกรธขึ้นมาเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ
ถังจื่อโม่มองไปที่เธออย่างเอือมระอา แต่ก็ปฏิเสธเธอ ไม่ลง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา กดหาเบอร์ของเย่ซือเฉิน แล้วโทรออก

ในห้องของเวินลิ่วฉง โทรศัพท์ของเย่ อเฉินดังขึ้นมาอีก ครั้ง

*โทรศัพท์นายดังอีกแล้ว ต้องมีเรื่องด่วนแน่ ๆ” เงินล้วฉิง ถูกเขาจูบจนหายใจไม่ถนัดเท่าไหร่ เมื่อได้ยินเสียง โทรศัพท์ดังขึ้น ก็ออกแรงจะผลักเขาออกไป

เย่ซือเฉินไม่สนใจสักนิด เขาโยนโทรศัพท์ลงพื้นไปแล้ว ตอนนี้จะไปสนใจมันได้ยังไง

เขาไม่คิดว่าจะมีเรื่องอะไรสําคัญไปกว่าเรื่องที่เขากำลัง ทำอยู่ตอนนี้

เวิน วฉิงถอนหายใจ นายคนนี้ไม่มียาอะไรรักษาให้ หายได้แล้ว

โทรศัพท์ยังดังไม่หยุด

ที่จริงเมื่อสักครู่เย่ซือเฉินไม่ได้โยนโทรศัพท์ไปไกลนัก เวินลั่วฉิงหันไปมองเล็กน้อย เห็นโทรศัพท์ของเขาพอดี
หน้าจอยังคงโชว์เบอร์โทรเข้า

เพียงแต่ เบอร์โทรศัพท์ที่เป็นลั่วฉิงเห็นนั้นทำให้เธอรู้สึก ตกตะลึง จนตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว

เบอร์โทรศัพท์นั่น? ไม่ใช่เบอร์โทรของจื่อไม่หรอกเหรอ? จ่อไม่ทําไมถึงได้มีเบอร์โทรศัพท์ของเย่ อเฉินได้นะ?

เย่ซือเฉินรู้สึกได้ถึงปฏิกิริยาของเธอ เลยอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็หยุดจูบเธอ : “ทำไมเหรอ? ทำให้เธอเจ็บเหรอ”

เขาคิดว่าเมื่อกี้จูบแรงเกินไป เลยทำให้เธอเจ็บ

แต่ทันใดนั้น เขาก็เห็นว่าสายตาของเธอมองไปยัง โทรศัพท์ของเขา ดูท่าทางตกใจเล็กน้อย เหมือนกลัว อะไรอยู่

เขารู้จักเธอดี เวลาเจอเรื่องอะไรเธอค่อนข้างนิ่งเงียบ น้อยครั้งที่จะมีเรื่องอะไรเธอเป็นแบบนี้

สายตาเย่ซือเฉินมองไปทางนั้น จากนั้นก็เห็นเบอร์ โทรศัพท์บนหน้าจอที่โทรเข้ามา

ดวงตาเยซือเฉินหรี่ลง เขาจำได้ดี คืนนั้น เขาตั้งใจหาเบอร์โทรศัพท์ของถังจื่อไม่จากโทรศัพท์ของเธอ ดังนั้น เขาแค่มองแวบเดียวก็จำเบอร์โทรนั้นได้ทันที

ทันใดนั้น เย่ซือเฉินก็ลุกขึ้นทันที ลงจากเตียงไปหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาจากพื้น

เวินลั่วฉิงเดิมทีตั้งใจจะลุกขึ้นไปขวางเขาไว้ แต่เธอก็คิด ขึ้นมาได้ว่าถ้าตัวเองลุกลี้ลุกแบบนี้ จะยิ่งทำให้เขาสงสัย ได้ ดังนั้นเวินลั่วฉิงจึงหยุดการกระทำของตัวเองไว้

เขายิ้มออกมาอย่างเย็นชา แล้วกดรับสาย เขาอยากจะรู้ เหมือนกันว่าถังจื่อไม่โทรหาเขาคิดจะทําอะไรกันแน่?

เมื่อเห็นเยซือเฉินรับสาย วินาทีนั้น เงินลั่วฉิงรู้สึกว่า หัวใจตัวเองแทบจะหลุดออกมา เธอไม่รู้ว่าถังจื่อโม่โทร หาเย่ซือเฉินทำไม แต่เธอรู้ว่าการที่เย่ซือเฉินรับโทรศัพท์ สายนี้ เรื่องของจีอโม่และจื่อ คงปิดบังเขาไม่ได้แล้ว

เมื่อกี้เป็นเพราะเธอตกใจเกินเหตุ เมื่อเย่ซือเฉินมองเธอ เธอเก็บอาการไว้ไม่ทัน

เธอรู้ว่าคนฉลาดอย่างเขา ต้องเห็นว่าสีหน้าเธอมีอาการ แปลกไปเลยสงสัยขึ้นมา จึงได้ลุกไปรับโทรศัพท์สายนั้น

ตอนนี้ เธอรู้สึกเสียใจที่ตัวเองทำพลาดไปเมื่อกี้

ตอนนี้ เธอคาดหวังให้เขากลับมาทําเรื่องที่กำลังทําอยู่ เมื่อสักครู่นี้ต่อไป

แต่เงินลั่วฉิงไม่รู้ว่า ที่เย่ซือเฉินลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ ไม่ เพียงเพราะสีหน้าท่าทางเธอแปลกไป แต่เป็นเพราะเขา รู้จักเบอร์นั้น

เวินลั่วฉิงยิ่งไม่รู้ว่า เย่ซือเฉินเคยถือโอกาสตอนที่เธอ นอนหลับ แอบใช้โทรศัพท์ของเธอโทรไปหาถังจื่อโม่อีก ด้วย

มือของเวินลั่วฉิงที่วางอยู่ในผ้าห่มผืนบางกำหมัดแน่น ดวงตาคู่นั้นจ้องมองไปที่เย่ซือเฉิน แม้ว่าปกติเธอเป็นคน ใจเย็นขนาดไหน แต่ตอนนี้เธอกลับตื่นเต้น เพราะตื่นเต้น ทั้งตัวเธอตอนนี้จึงเกร็งไปหมด

เย่ซือเฉินเห็นปฏิกิริยาของเธอ ดวงตาก็หรี่ลงเล็กน้อย ดู ท่าถังจื่อโม่คนนี้จะสำคัญกับเธอมากจริง ๆ

ค่ำวันนั้น ตอนที่เขาโทรหาถังจื่อโม่ เขาเดาว่าฝ่ายนั้นคือ ถังไป๋เชียน ฝ่ายนั้นไม่ได้ปฏิเสธ ขั้นตอนนี้…
“ฮัลโหล” วินาทีที่เย่ซือเฉินกดรับสายนั้น น้ำเสียงทุ้ม ของเขาแหบพร่า แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความน่าหดหู่และ อันตรายลดน้อยลงเลย

“…” ถังจื่อโม่ที่อยู่ในสายอึ้งไป ถึงแม้จะกั้นด้วยโทรศัพท์ แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงอันตรายที่น่ากลัวราวกับจะฆ่าแกงกัน

ถังจื่อโม่ถึงจะใจกล้าขนาดไหน แต่เขาก็เป็นเพียงเด็ก น้อยอายุไม่ถึงห้าขวบ เมื่อได้ยินน้ำเสียงโมโหของเย่อ เฉินก็ตกใจ ลืมว่าต้องพูดอะไรไปทันที

เวินลั่วฉิงดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย เขารับโทรศัพท์ก็ รับไปสิ ทำไมต้องทำน้ำเสียงข่มขู่แบบนั้นด้วย?

เขาขู่ไปอย่างนี้ จื่อโม่ลูกของเธอจะเป็นยังไง?

เงินลั่วฉิงจ้องไปที่เย่ซือเฉิน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่พอใจ

เขา

เย่ซือเฉินที่มองเธออยู่ตลอด เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของ เธอ ดวงตาที่หรี่ลงของเขายิ่งดูอันตรายมากขึ้น

“ทำไม? กล้าโทรมา แต่ไม่กล้าพูดเหรอ?” คุณชายสาม เย่ที่ตอนนี้ไม่กล้าโมโหใส่ภรรยาตัวเอง เลยไประบาย อารมณ์ใส่ ผู้ชาย ที่อยู่ในสาย
ถังจื่อโม่ที่อยู่ในสาย รู้สึกโกรธแล้ว หาว่าเขาไม่กล้าพูด งั้นเหรอ?

คนอย่างถังจื่อโม่เคยกลัวใครด้วยเหรอ?

ถังจื่อโม่คิดจะโมโหใส่อีกฝ่ายกลับไป

แต่ทันใดนั้นเอง มือของเขาก็ถูกจับไว้แน่น จากนั้น โทรศัพท์ก็ถูกวางสายไป

ถัง อโม่เงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นเห่อถงถงที่กำลังโกรธ ตัว เขาที่เล็กอยู่แล้วก็ยิ่งหดเล็กลงไปอีก ไม่เหลือความโอหัง อย่างเมื่อกี้เลยสักนิด

“พวกเธอสองคนไม่ยอมไปเรียน มาทำอะไรอยู่ที่นี่? คุณครูโทรหาฉัน บอกว่าพวกเธอสองคนไม่อยู่ที่โรงเรียน หาไม่เจอ พวกเธอรู้ไหมว่าฉันร้อนใจแค่ไหน เป็นห่วงมาก ขนาดไหน?” ใบหน้าเห่อถงถงในตอนนี้ดูโมโหมาก แต่ก็ กลบความเป็นห่วงไว้ไม่ได้

ตอนที่เธอได้รับโทรศัพท์จากคุณครูอนุบาล เธอตกใจ จนหัวใจแทบหยุดเต้น ยังดีที่คุณครูอนุบาลเคยได้ยินถัง จื่อซีพูดว่าจะไปหาพ่อ

โรงเรียนอนุบาลอยู่ไม่ไกลจากบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปนัก ดังนั้นเธอจึงรีบมาที่บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ป เมื่อเห็นเด็กทั้งสองคนปลอดภัยดี เธอจึงรู้สึกโล่งอก สบายใจขึ้นมา

แต่เมื่อเธอเห็นจื่อโม่กำลังโทรศัพท์อยู่นั้น ก็เดาได้ว่าน่า จะโทรหาเยซือเฉิน เธอจึงตกใจ รีบวิ่งเข้ามาทันที แล้วกด ตัดสายโทรศัพท์ของถังจื่อไม่

หลายวันก่อน ฉิงฉิงบอกกับเธอว่า ผู้ชายคนนั้นเมื่อห้าปี ก่อนอาจจะเป็นโม่เหยียน โม่เหยียน ชื่อเป็นแบบไหนคนก็ นิสัยแบบนั้น ได้ยินมาว่าเขาน่ากลัวยิ่งกว่าพญายมอีกนะ

ถ้าหากผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนคนนั้นคือโม่เหยียนจริง ๆ ถ้า หากฐานะที่แท้จริงของเด็กสองคนนี้ถูกเปิดเผย ไม่มีใครรู้ ได้เลยว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง!