บทที่270 ผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นเมื่อคุณชายสาม เย่โมโห (3)

บทที่270 ผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นเมื่อคุณชายสามเย่โมโห(3)

เฮ้อ เขามั่นใจเกินไป ประมาทไปละ ถ้ารู้ว่ายัยเด็กคนนี้ เก่งขนาดนี้ ยังไงเขาก็จะไม่ยอมตกลงเธอตั้งแต่แรก

“คุณปู่ครับท่านเพิ่งรู้คำพูดที่ว่าลูกหลานทุกคนล้วนบุญ วาสนาของลูกหลานเองก็วันนี้เหรอครับ? “เล้งหรงทำ เสียงเย็นชาหนึ่งที ทําท่าทางว่าไม่เชื่อ

“ยังไงก็ตาม ต่อไปเรื่องของหลานปู่ไม่ขอยุ่ง หลานจะได้ แต่งงานกับฉิงฉิงหรือไม่ อยู่ที่หลานเองแล้วนะ “คุณปู่เล้ง ไม่สนใจอะไรเขาอีก หันหลังแล้วเดินจากไป

เล้งหรงงงไปหมด คุณปู่เล้งจะไม่สนใจจริงๆแล้วเหรอ

คุณปู่เล้งไม่เคยที่จะยอมแพ้เลย ตอนนี้จู่ๆก็ไม่สนใจ เรื่องนี้ละ อธิบายได้อย่างเดียว นั้นก็คือถูกเงินลั่วฉิงหล อกจริงๆละ ยุ่งอีกไม่ได้แล้ว และไม่มีวิธีที่จะยุ่งเกี่ยวอีก

คุณปู่เล้งคือใคร? คิดถึงเมื่อก่อน เป็นบุคคลที่เก่งกาจ ยอดฝีมือระดับแถวหน้าเลย

และคุณปู่เล้งทำอะไรไม่เคยยึดติดในเรื่องเล็กๆน้อยๆกล้าที่จะทําในหลายๆเรื่อง

ก็เพราะแบบนี้ ไม่มีเรื่องอะไรที่เขาจะทําไม่ได้เลย

แต่ว่า วันนี้ชัดเจนมาก เรื่องนี้คุณปู่ทำไม่สำเร็จ

“ คุณปู่เล้ง อาหารเย็นเตรียมเสร็จแล้วค่ะ ทานด้วยกัน นะคะ ” หลี่หยุนคิดว่าเรื่องนี้คงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว แอบ ดีใจในใจ คิดว่าตอนนี้ทําดีกับคุณปู่เล้งให้เยอะๆ ให้คุณ ปู่เล้งเห็นสิ่งดีๆในตัวหรวนหรวน ให้หรวนหรวนไปอยู่ที่ ตระกูลเล้ง

“เมื่อกี้หรวนหรวนเพิ่งทำอาหารให้เป็นพิเศษ ฝีมือของห รวนหรวนดีมากเลยนะคะ “ตอนนี้หลี่หยุนอยากชมเวินห รวนหรวนให้เป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในปฐพีเลยก็ว่าได้

“วันนี้ไม่ดีกว่า ฉิงฉิงบอกว่าเธอยังมีธุระ ถ้าผมยังคงอยู่ที่ นี่อีก ก็จะทำให้คนรังเกียจละ”ตอนคุณปู่เล้งพูดคำนี้ไม่ได้ มีอาการไม่พอใจเลย ตอนมองไปที่เวินลั่วฉิง กลับมีรอย ยิ้มบนใบหน้า

เมื่อคุณปู่เล้งพูดคำนี้ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป

ความหมายของคุณปู่เล้งคือเงินลั่วฉิงได้ออกคำสั่งไล่ให้ แขกกลับไปแล้ว แต่ที่สำคัญคือคุณปู่เล้งไม่ได้โกรธ และยังรู้สึกเหมือนดีใจมากด้วย?

นี่มันสถานการณ์อะไรกัน?

สีหน้าของคุณปู่เวินรู้สึกแปลกๆ

หลี่หยุนเกลียดจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เวินหรวนหรวน อิจฉาจนอยากจะฆ่าคนด้วยซ้ำ

มุมปากของเล้งหรงกระตุกอย่างรุนแรง เอ้อ คุณปู่เป็น กันเองแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน พูดง่ายขนาดนี้? ถูกคนไล่ กลับไปขนาดนี้แล้ว ยังยิ้มออกมาได้อีก?

ยังเป็นคุณปู่ที่เขารู้จักอยู่ไหม

เขาหันไปมองเวิน วฉิง ในสายตามีความสับสนเพิ่ม ขึ้นเล็กน้อย เธอทำอะไรกับคุณปู่กันแน่? คุณปู่ที่เย่อหยิ่ง และครอบงำไม่มีใครเทียบได้กลับยอมเชื่อฟังเธอทุก อย่าง!!

ดูแล้ว เขาคงประเมินค่าความสามารถของเธอต่ำไปละ

“ ฉิงฉิง หนูรีบไปทำธุระไม่ใช่หรอ ? ให้เล้งหรงไปส่งหนู ไหม? “คุณปู่เล้งเอ็นดูเวินลั่วฉิงมากจริงๆ พยายามจะจับ คู่เธอกับเล้งหรง พยายามสร้างโอกาสให้เล้งหรง
*ไม่รบกวนคุณชายเล้งดีกว่าค่ะ ที่บ้านมีคนขับ รถ”เวินลั่วฉิงยิ้มอย่างมีมารยาท เธอจะไปพบเด็กๆทั้งสอง ไม่อยากให้มีใครรู้

คุณปู่เล้งเป็นคนฉลาด ไม่ได้พูดอะไร และยังเรียก เล้งห รง กลับไปด้วย

หลังจากที่คนของตระกูลเล้งกลับไป เงินลั่วฉิงไม่ได้ให้ คนขับรถตระกลูเวินไปส่ง เมื่อออกจากประตูบ้านตระกูล เวิน เดินออกไปไม่ไกล ก็จะโบกรถได้ง่าย

คุณปู่ครับ ท่านกับเงินลั่วฉิงพนันกัน แล้วแพ้ให้ เงิน วฉิง ก็เลยต้องยกเลิกเรื่องการขอแต่งงาน เป็น แบบนี้ใช่ไหมครับ?” เล้งหรง รู้จักคุณปู่บ้านเขาดี ทาย อะไรก็ถูกหมด

“ไอ้หมอนี่ หลานมาไถ่ถามปู่แล้วมีประโยชน์อะไร

ฉิงฉิงคงไม่ให้คนขับรถตระกลูเวินไปส่งแน่นอน หลาน ไม่รู้จักคว้าโอกาสไว้เหรอ ? “คุณปู่เล้งนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ หลายๆเรื่อง เขารู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น

เล้งหรงตะลึง จากนั้นเขาก็ให้ความร่วมมือมากแล้วไล่ คุณปู่เล้งออกจากรถอย่างเป็นธรรมชาติ

เมื่อเล้งหรงขับรถกลับไป เห็นเวินลั่วฉิงกำลังรอรถอยู่ ข้างถนน
“ขี้นรถ ผมไปส่งคุณ”เล้งหรงจอดรถข้างๆเธอ กระจกรถลงมา มองเธอ มีรอยยิ้มบนใบหน้า เสียงอ่อน โยนมาก

เลื่อน

“ ไม่ต้องค่ะ”เวินลั่วฉิงมองเขาที่เพิ่งไปแล้วกลับมา ขมวด คิ้วเล็กน้อย เธอไม่ต้องการมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเล้งห รง

เล้งหรงไม่ได้ไม่พอใจอะไรเลย แต่กลับยิ้มอย่างอ่อน โยนขึ้น ต่อจากนั้นเธอเปิดประตูรถ ลงจากรถ ยืนข้างๆ เธอ : “งั้นผมรอรถกันเพื่อนคุณ ดึกขนาดนี้แล้ว คุณตัว คนเดียวผมไม่ไว้ใจ

เวิน วฉิงไม่ได้สนใจเขา คิดว่าถ้าเรียกรถได้ เธอก็จะได้ ไปแล้ว เล้งหรงก็คงไม่มีข้ออ้างอะไรแล้ว

คุณชายสามเย่ซิ่งรถมาตลอดทาง มาถึงสักที เลขาหลิว กำลังจะเลี้ยวเข้าไป ตอนเลี้ยวไปทางตระกลูเวิน ทันใด นั้นก็เห็นทั้งสองคนยืนอยู่ข้างถนน เขาแอบกลืนน้ำลาย พูดอย่างระมัดระวัง : “ประธาน นั่นคุณหญิง…..และ คุณชายเล้ง”

สายตาของเย่ซือเฉินไปตกอยู่ที่สองคนนั้นที่กำลังยืนอยู่ ด้วยกัน สายตากวาดไปรอบๆ

เลขาหลิวทนไม่ไหวที่จะตัวสั่น จากนั้นไปจอดรถไว้ตรงหน้าเวินลั่วฉิงกับเล้งหรง

กระจกรถเลื่อนลงมา สายตาเย่ซือเฉินมองไปที่ เงินลั่วฉิง แค่มองเธอไม่ได้พูดอะไร แน่นอนว่าเล้งหรงที่ ยืนข้างๆเงินลั่วฉิงก็ถูกเขาเพิกเฉยไปเลย

เมื่อเห็นเย่ซือเฉิน เงินลั่วฉิงตะลึงทันที เขา? เขาไป ทำงานนอกสถานที่แล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

เฮ้อ วันนี้คงไม่ได้ไปดูเด็กๆทั้งสองอีกละ

เพราะประหลาดใจมาก เธอจึงนิ่งไม่ตอบสนองสักพัก ไม่ได้ขยับอะไรเลย เพราะคิดว่าจะไม่ได้ไปพบเด็กๆทั้ง สองละ เธอก็เลยมีสีหน้าเหมือนจิตตกเล็กน้อย

เย่ซือเฉินเห็นว่าใบหน้าเธอไร้สีหน้าอารมณ์ เห็นเธอยืน นิ่งไม่ขยับ สายตาก็เย็นชาจนถึงสุดๆ ทำไม? เธอไม่อยาก จากกันกับเล้งหรงเหรอ? เห็นเขาปรากฏตัว มารบกวน พวกเขา ก็เลยเสียใจงั้นเหรอ?

เมื่อเวินลั่วฉิงได้เห็นสายตาที่เย็นจนสามารถทำให้คน เสียชีวิตได้ของเย่ซือเฉิน ก็ดึงสติกลับมาได้ทันที จากนั้น รีบไปตรงหน้ารถเย่ซือเฉิน เปิดประตูรถ กำลังจะขึ้นรถ
เล้งหรงอยากจะห้ามเธอ แต่ว่า เวินลั่วฉิงเป็นคนจะขึ้น รถของเย่ซือเฉินเอง เขาไม่สามารถที่จะไปห้ามได้ แต่ว่า เขาไม่ชอบเย่ซือเฉินที่ดูหยิ่งและอวดดีในตอนนี้ ก็เลย ตั้งใจพูดกับเวินลั่วฉิงแบบรักใคร่ว่า: “ฉิงฉิงอย่าลืมข้อ ตกลงของคนเรานะ ผมจะรอคุณ”

ในเวลานั้น สายตาของเย่ซือเฉินก็หนาวเย็นได้รวดเร็ว มาก น่ากลัวเหมือนลมที่โหมกระหน่ำ

เงินลั่วฉิงแอบด่าเล้งหรงในใจ ไอ้เล้งหรงก็นะท่าตัวเอง ก็พอแล้วทําไมต้องดึงเธอตกเหวด้วยเนี่ย!

“ลงไปจากรถ”เวินลั่วฉิงขึ้นรถ เพิ่งนั่งลง เสียงของเชือ เฉินที่หนาวเย็น และไม่มีความอ่อนโยนสักนิดได้ดังขึ้นมา

เวินลั่วฉิงตะลึง เขาจอดรถที่นี่ ไม่ใช่ให้เธอขึ้นรถเห

รอ ?

เธอเพิ่งขึ้นรถ? เขาก็จะไล่เธอลงจากรถ?

แต่ว่าเห็นสีหน้าน่ากลัวของเขาในตอนนี้แล้ว เวินลั่วฉิงก็ ยอมลงจากรถ ช่วงเวลาต่อมา เธอลุกขึ้น กำลังจะลงจาก รถ

เย่ซือเฉินหรี่ตาลง ทันใดนั้นก็ยกมือขึ้นมา จับเธอไว้กดเธอลงบนเบาะที่นั่งรถโดยตรง

เลขาหลิวที่อยู่ตรงหน้าปลดเข็มขัดนิรภัยออก ลงจากรถ

เวินลั่วฉิงเพิ่งเข้าใจ เขาให้เลขาหลิวลงจากรถ ไม่ใช่ให้

เธอลง

แต่ว่า สีหน้าที่น่ากลัวของเขาตอนนี้ เขา เขา เขายังไล่ เลขาหลิวลงจากรถด้วย ! เขาจะทำอะไรกันแน่? !