บทที่ 247 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน (1)

บทที่ 247 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน (1)

ดังนั้น เธอจึงเอื้อมมือออกไปจับไหล่ของเขาโดย สัญชาตญาณ จับแน่นมาก แน่นมากจริงๆ

เย่ซือเฉินสังเกตถึงว่าเธอเริ่มหายใจไม่ออก จึงคลายเธอ ออก แต่ทว่า เวลานี้เธอกำลังจับไหล่ของเขาแน่น ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ขยับ จ้องมองเธออยู่อย่างนั้น

ขณะนี้ หน้าของเธอและเขาเว้นระยะห่างกันเพียงเล็ก น้อย แต่ว่าก็ไม่ห่างกันเท่าไหร่นัก

ดวงตาของเวินลั่วฉิงตอนนี้ไม่ได้ดำใสเหมือนก่อนหน้านี้ แต่เต็มไปด้วยความสลัวและสับสน เธอมองเขาในระยะ ใกล้ขนาดนี้ ยังเห็นไม่ชัดอีก เธอรู้สึกว่าเธอมองอะไร ไม่ชัดเจนเลย และขณะนี้เธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ ที่ไหน

แต่ว่า ขณะนี้เธอรู้สึกกระหายน้ำเป็นพิเศษ ลำคอเหมือน จะลุกเป็นไฟ และปากก็แห้งมาก

น่าจะมาจากสาเหตุของการเมาเหล้านั่นเอง

เงินลั่วฉิงเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น
สายตาของเย่อเฉินหรี่ลง แล้วก้มลงไปจูบเธอต่อ

เขาเพิ่งรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้คือปีศาจน้อยที่เย้ายวนคนเก่ง มากคนหนึ่งเลย

ในตอนนี้เงินลั่วฉิงเหมือนกระต่ายน้อยที่ไร้เดียงสา ไม่มี แรงขัดขืนใดๆ และบางครั้งก็เซ่อๆซ่าๆพาตัวเองไปข้าง หน้า เพื่อไปยั่วยวน การทำแบบนี้ของเธอ สามารถหนีเข้า ปากหมาป่าไปได้ ฟ้าดินก็คงไม่ทนเหมือนกัน

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่ายิ่งอยู่ยิ่งร้อน ไม่รู้สาเหตุเป็นเพราะดื่ม เหล้า หรือเป็นเพราะสาเหตุอื่นกันแน่

เสมือนอุณหภูมิของห้องสูงขึ้นมาทันที…….….

วันที่สอง เมื่อเย่ซือเฉินลืมตาขึ้น เห็นเธอยังนอนหลับฝัน ดีอยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่

ช่วงเวลานี้ ริมฝีปากของเขายิ้มออกมาโดนปริยาย ความ รู้สึกนี้ถึงความจริงใจ

สายตาของเขาค่อยๆมองลงมา หยุดอยู่ที่ผิวขาวละมุน ของเธอ บนร่างกายนั้นมีรอยมากมายที่เขาได้ฝากไว้เมื่อคืน
เขารู้ว่าเมื่อคืนเธอเมา และเขาอยากจะหักห้ามใจ แต่ก็

ควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกครั้ง

เขาพบว่า เวลาอยู่ต่อหน้าเธอ การควบคุมตนเองของ เขาช่างเปราะบางเหลือเกิน

เย่ซือเฉินมองดูเวลา มันสิบโมงแล้ว เขารู้ว่าเมื่อคืนเธอ เหนื่อยเกินไปแล้ว ดังนั้น จึงไม่ได้เรียกเธอ เขาก็ไม่ได้รีบ ร้อนลุกขึ้น จึงหยิบมือถือมา แล้วส่งข้อความไปให้เลขา หลิว เพื่อให้เลขาหลิวส่งเสื้อผ้าและอาหารเข้ามาให้

เมื่อคืนเธอเมาเหล้า วันนี้ถ้าตื่นขึ้นมา เมื่อต้องเผชิญกับ สถานการณ์แบบนี้ ไม่รู้จะมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง?

เย่ซือเฉินนึกถึงนิสัยของเธอ ริมฝีปากค่อยๆโค้งขึ้น คิด ว่าน่าจะมีสีสันน่าดู!

เลขาหลิงทำงานรวดเร็วมาก ไม่นานนัก ก็นำเสื้อผ้าและ

อาหารเช้าส่งมาถึงที่

เย่ซือเฉินค่อยๆดันเงินลั่วฉิงออกเล็กน้อย จากนั้นค่อยๆ

ลงมาจากเตียง

ท่าทางของเขาเบามาก แทบจะไม่มีเสียงอะไรเลย ดัง นั้นจึงไม่ได้ทำให้เป็นลั่วฉิงที่ยังอยู่บนเตียงตื่นมา
เลขาหลิวอยู่ห้องด้านนอก นำของทั้งหมดส่งให้เชือ เฉิน คิดดูแล้วสักครู่ จึงพูดเสริมออกมาว่า: “คุณจูก็ อยู่ โรงแรมหวนหยูเหมือนกัน เขาหวังว่าก่อนจะไปจาก เมืองAจะได้เจอกับท่านก่อน”

เย่ซือเฉินตะลึงเล็กน้อย คุณจูเป็นเพื่อนของแม่ ตอน แรกเขาได้นัดกับคุณจูเพื่อเจอหน้ากันวันนี้อยู่แล้ว เพียง แต่ว่า เขาลืมมันไปเอง

ในเมื่อคุณจูอยู่โรงแรมนี้พอดี แล้วยังพูดขึ้นก่อนว่าอย่า นัดเจอกันที่โรงแรมนี้ เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้

เย่ซือเฉินนำเสื้อผ้าและอาหารที่เตรียมไว้เข้าไปในห้อง ให้เงินลั่วฉิง ยังคงเห็นเธอนอนหลับสบายอยู่ คิดว่าน่าจะ เป็นเพราะเมื่อคืนเธอเหนื่อยเกินไป คงจะไม่ตื่นในเวลา อันสั้นนี้แน่นอน

เย่ซือเฉินค่อยๆปิดประตูลง แล้วออกไปจากห้อง

เวินลั่วฉิงเหนื่อยจริงๆ เป็นไปไม่ได้ว่าจะตื่นง่ายขนาดนี้ แต่ว่า เย่ซือเฉินออกไปได้ไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดัง ขึ้นมาทันที

เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่เธอรู้สึกว่าขณะ นี้หนังตาของเธอหนักมาก ลืมตาไม่ขึ้น เธอไม่อยากรับ แต่โทรศัพท์กลับดังตลอดเวลา ไม่ยอมหยุด
เธอจึงคลำหาโทรศัพท์ แล้วรับมันขึ้นมา

“เวินลั่วฉิง กี่โมงแล้ว ทำไมเธอยังไม่มาทำงานอีก? ” เมื่อรับโทรศัพท์ขึ้นมา เสียงคำรามที่น่ากลัวดังสิงโตปลุก เวิน วฉิงให้ตกใจตื่น

เวิน วฉิงลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ปฏิกิริยาแรกคืออยาก ลุกขึ้น แต่ว่า ร่างกายยังไม่ทันได้ลุกขึ้นนั่ง เธอก็รู้สึก เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ทั้งเจ็บทั้งอ่อนและไม่มี แรง

ในขณะนั้น เวินลั่วฉิงรู้สึกตกใจ ตกใจมากจริงๆ

นี่มันสถานการณ์อะไรกัน?

ความรู้สึกนี้เขาเคยผ่านมาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งนั้นก็คือห้าปี ที่แล้วครั้ง……….

เวินลั่วฉิงไม่แม้แต่จะกล้าคิดในใจว่าเธอจะโชคดี ถึงแม้ ประสบการณ์ด้านนั้นของเธอจะน้อยมาก แต่เธอก็รู้ว่า เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น

เธอจำได้ เมื่อคืนตอนที่เย่ซือเฉินจูบเธอ แล้วเธอก็ดื่ม เหล้าจากปากของเขา จากนั้นเธอก็เป็นลมหมดสติไปเลย
ส่วนเรื่องหลังจากนั้น เธอจำอะไรไม่ได้เลย

แต่ว่า เธอจำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่าเธอทำอะไรบางอย่าง … หลังจากเมา ……