บทที่234 ความสามารถที่แสดงออกมาของเทพ ธิดาเวิน ทําทุกคนตะลึงตาค้าง (6)

บทที่234 ความสามารถที่แสดงออกมาของเทพธิดาเวิน ทําทุกคนตะลึงตาค้าง (6)

เพราะฉะนั้น บัญชีแค้นนี้ต้องชำระอย่างดีแน่

วันนี้หาเป็นคนอื่น แล้วหลิวฉินทำแบบนี้ มันเป็นการ ทำลายทั้งชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งให้พังยับเยิน

ถึงขั้นบีบผู้หญิงคนหนึ่งให้ถึงกับตายได้เลยทีเดียว

อย่างเรื่องแบบนี้ เมื่อก่อนหลิวฉินอาจจะเคยทำมาแล้ว ก็ได้ เพราะฉะนั้น ครั้งนี้หากเธอไม่สั่งสอนหลิวฉินสัก หน่อย ก็คงทำเรื่องเลวทรามแบบนี้อีกแน่

หลิวฉินแอบถอนหายใจ ตอนนี้เธอสงบสติอารมณ์ได้ บ้างแล้ว จึงพบว่าบนพื้นนั้นคือไวน์แดงเท่านั้น

สภาพในสถานที่เหตุนี้ไม่มีร่องรอยการต่อสู้แม้แต่น้อย นอกจากไวน์แดงที่แตกกระจายขวดนั้น อย่างอื่นก็ยังคง สภาพเดิม

เพราะฉะนั้น ก็คงน่าจะไม่มีการฆ่าแกงกันหรอก น่าจะ เป็นเพราะเธอคิดมากไป
และเวินลิ่วฉิงยังเป็นคนโง่ และบี้ออีกด้วย แถมยังเป็นผู้ หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง จะทำร้ายประธานหลี่ได้ยังไงกัน

ตอนนี้ เธอมองหน้าเงินลั่วฉิงที่ยิ้มเบาๆอย่างสดใส ในใจ ก็เกิดความเยาะเย้ยขึ้นมา ในเวลานี้เงินลั่วฉิงยังสามารถ ยิ้มออกมาได้อีกเหรอ แถมยังยิ้มอย่างใสซื่อ ช่างโง่เสีย จริงๆ

การที่เป็นแบบนี้ มันทำให้หลิวฉินไม่ต้องกังวลหรือกลัว อีกต่อไป จึงกล้าก้าวเดินไปตรงหน้าเงินลั่วฉิง

“พี่สะใภ้สามเรียกเธอไปหาทำไม”นักเรียนเสี่ยว เป็น เด็กขี้สงสัย ดูไม่เข้าใจ จึงทำได้เพียงถาม

ตอนนี้ ไม่มีใครสามารถตอบปัญหาของเขาได้

เพราะพวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน คงต้องรอให้หลิวฉินเดิน ไปถึงก่อนถึงจะรู้

หลิวฉินเดินมาอยู่ตรงหน้าเป็นลั่วฉิงแล้ว จะสังเกตเห็นว่า เวินลั่วฉิงกำลังเล่นมีดปอกผลไม้อยู่

หลิวฉินถึงกับอึ้งไป เล่นมีดปอกผลไม้นั้นไม่ถือว่าเป็น อะไร แต่มันสำคัญที่ว่า หลิวฉินสังเกตเห็นการเล่นระดับ ขั้นเทพเวินลั่วฉิงต่างหาก
“เวินลั่วฉิง ฉันเข้ามาแล้ว เธอสามารถบอกฉันได้หรือยัง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”หลิวฉินแอบถอนหายใจ จ้องมืดในมือ ของเวินลั่วฉิงแล้วก็รู้สึกหวาดเสียวขึ้นมา

“รู้ไหมนี่คืออะไร” เงินลั่วฉิงเอามีดปอกผลไม้ขึ้นมา แกว่งมืดเล่นไปมาตรงหน้าเธอ

“มีดปอกผลไม้”หลิวฉินมองเธอด้วยสายตาเหยียบๆ แวบหนึ่ง คำถามปัญญาอ่อนแบบนี้คงมีเพียงคนโง่อย่าง เวิน วฉิงที่ถามออกมาได้

“รู้ใช่ไหมว่าใช้ทำอะไร”เวินลั่วฉิงขยับมุมปากเล็กน้อย เสียงก็ลอยออกมาอย่างช้าๆ

“ก็ต้องใช้ปอกผลไม้สิ”หลิวฉินหงุดหงิดออกมาอย่าง

ชัดเจน

“แต่ว่า มันยังสามารถใช้ทำอะไรได้อีกเยอะ อย่าง เช่น…..”เนวฉิงยิ้ม แล้วพูดเว้นแป๊บหนึ่ง จากนั้นก็ทำ สีหน้าเคร่งขรึม แล้วพูดเสริมอย่างเย็นชา”ฆ่าคน”

เงินลั่วฉิงเอ่ยสิ้นเสียงลง ก็ถือมีดปอกผลไม้ในมือพุ่งไป หาหลิวฉินอย่างรวดเร็ว

“ว้าย เวินลั่วฉิงเธอมันบ้าไปแล้ว ช่วยด้วยค่ะ”หลิวฉิน ชะงักนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ หลังจากได้สติ ก็กลัวจนหน้าซีดร้องตะโกนอยากหนีออกไป

เพียงแต่ จู่ๆเป็นลั่วฉิงยื่นเท้าออกมา เท้าข้างหนึ่งก็ เหยียบลงบนเท้าทั้งสองข้างที่อยู่ชิดกันของหลิวฉินอย่าง แม่นยำ

จากนั้นเวินลิ่วฉิงก็เอามีดปอกผลไม้ในมือบนกรีดลงตัว หลิวฉิน ด้วยความรวดเร็ว เร็วจนทำให้คนมองไม่เห็นว่า มีดกรีดตรงที่ตรงไหน

“กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด”ทั้งในห้องมีเพียงเสียงกรีดร้องของหลิว ฉินเท่านั้น เป็นเสียงที่กรีดร้องอย่างตกใจกลัว

เธออยากหนีออกไป แต่เงินลั่วฉิงถูกเหยียบเท้าไว้ จึง ขยับเคลื่อนไหวไม่ได้ จนที่เกือบจะล้มลง แต่ว่ายังดีที่ยัง มีโต๊ะอยู่ข้างเธอ จึงได้ใช้แรงจับที่โต๊ะไว้

เพียงแต่ รู้สึกได้ถึงมีดในมือเวินลั่วฉิงที่กรีดลงบนตัวเธอ อย่างมั่วไปหมด ก็ตกใจกลัวจนแทบช็อกขึ้นมาทันที

เวลาผ่านไปสักพัก เป็นลั่วฉิงก็หยุดการกระทำลง แต่ หลิวฉินยังคงกรีดร้องเช่นเดิม ผ่านไปพักหนึ่งถึงจะรู้สึก

ตัว

และ เธอพบว่า ร่างกายเธอไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด เห็นได้ชัดเงินลั่วฉิงไม่ได้ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ เพียงแต่เสื้อผ้าบนร่างเธอได้กลายเป็นเศษผ้าขี้ริ้วแล้ว

แต่ว่า เศษผ้าทั้งหมดไม่ได้ขาดกระจาย ยังคงติดอยู่บน ตัวหลิวฉิน

เงินลั่วฉิงเก็บขากลับมา ปอกผลไม้ในมือก็วางบนโต๊ะ แบบไม่มองอะไร

“อืม เธอออกไปได้แล้ว”เวินลั่วฉิงจ้องมองเธอ แล้วอ้า

ปากยิ้มอย่างสดใส

หลิวฉินตะลึงอย่างแรง เธอจะออกไปสภาพในแบบนี้ได้ ไง แม้เสื้อผ้ายังอยู่บนตัวเธอ แต่กลับปกปิดอะไรไม่ได้ เลย

อีกห้องหนึ่งทุกคนต่างจ้องมองกล้องวงจรปิดอย่างตะลึง ตาค้าง ทั้งห้องเงียบผิดปกติในชั่วขณะ ไม่มีใครเอ่ยพูด ดู เหมือนว่าลมหายใจก็เบาลงไปด้วยเล็กน้อย

เธอเอามีดปอกผลไม้ ดูเหมือนจะกรีดมั่วๆลงบนตัวหลิว ฉินเพียงไม่กี่ครั้ง แต่กลับทำให้เสื้อผ้าหลิวฉินเป็นเศษผ้า ขี้ริ้วได้ แถมเศษผ้าไม่ตกลงมาสักเส้นเดียว

ในการกระทำทั้งหมดเธอไม่ได้ทำหลิวฉินได้รับบาดเจ็บ แม้แต่น้อย แม้แต่แผลสักนิดก็ไม่มีบนผิวเธอ
นี่ไม่ใช่คนธรรมดาสามารถทําได้แน่ เป็นถึงคุณหนู ตระกูลใหญ่คนหนึ่ง แถมยังเป็นคุณหนูใหญ่ที่มีโรคตั้งแต่ เล็กด้วยยิ่งเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด

เย่ อเฉินจ้องมองเวิน วฉิงจากภาพในกล้องวงจรปิด อย่างไม่วางสายตา ตอนนี้เรื่องทุกอย่างได้มีคำตอบแล้ว และได้เข้าใจอย่างชัดเจนเสียด้วย

ถ้างั้น ต่อจากนี้

“เวินลั่วฉิง ฉันทำอะไรผิดต่อเธอ ทําไมเธอถึงต้องทํา แบบนี้กับฉัน”หลิวฉินกลัวจนสั่นไปทั้งตัว ตอนนี้เธอเพิ่งจะ รู้ ว่าเงินลั่วฉิงนั้นน่ากลัวมากขนาดไหน แต่ว่าเธอยังหวัง อยู่เล็กๆ หวังว่าเงินลั่วฉิงแค่เป็นบ้า ไม่ได้รู้เรื่องราวความ จริง

เวินลั่วฉิงยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย แล้วจ้องเขม็งเธอ แวบหนึ่ง มาถึงตอนนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ยังคงจะแสดง ละครต่อหน้าเธออีกเหรอ

“เธอจัดการนัดทานข้าวนี้ ส่งฉันไปให้กับประธานหลี่ ทั้ง ที่เธอรู้อยู่แล้วว่าประธานหลี่เป็นคนอย่างไง เธอทำแบบ นี้เพราะอะไรล่ะ ยังต้องการให้ฉันบอกเธออยู่ไหม คนที่ โดนเธอทำแบบนี้ ฉันไม่น่าจะใช้คนแรกใช่ไหม เมื่อก่อน ทำร้ายไปกี่คนแล้วล่ะ”เวินลั่วฉิงมองเธอแอ๊บใสซื่อใน ตอนนี้ไม่ไหว เพราะแอ๊บได้ปลอมมาก จนเธอรู้สึกสกปรกลูกตาเป็นอย่างมาก

“เวินลั่วฉิง เธออย่ามาพูดมั่วๆนะ เธอมีหลักฐานอะไร ล่ะ”สีหน้าหลิวฉินเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เรื่องนี้มีเพียง เธอกับประธานหลี่รู้เท่านั้น ประธานหลี่ไม่พูดออกไป อย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นมันจึงเป็นการคาดเดาของ เงินลั่วฉิงเท่านั้น ไม่มีหลักฐานอย่างแน่นอน

เธอรู้สึกว่าเพียงเวินลั่วฉิงไม่มีหลักฐาน ก็ไม่สามารถทำ อะไรเธอได้

เวินลั่วฉิงมองออกถึงอาการกินปูร้อนท้องและการปิดบัง ของเธอ และมองออกว่านัยน์ตาของเธอได้ซ่อนความกลัว ไว้ลึกๆ ปรารถนาอยากได้รับการช่วยเหลือแต่ก็ระแวง กับความกลัวที่จะถูกค้นพบไปด้วย

เพราะฉะนั้น หลิวฉินได้ทำร้ายผู้หญิงคนอื่นจริงๆด้วย อาจจะไม่ใช่แค่คนเดียว

แววตาเงินลั่วฉิงมีความเยือกเย็นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด หลักฐานเหรอ เวลาที่หลิวฉินทำเรื่องเลวๆเคยคิดจะพูด ถึงหลักฐานบ้างไหม

“หลักฐานเหรอ ในสังคมนี้ ใครเขาพูดเรื่องหลักฐานกับ เธอ โง่จริง”เวินลั่วฉิงยิ้มเยาะเย้ย อย่างไม่เห็นด้วยอย่าง แรง “จะพูดไป ฉันก็ไม่ใช่ตำรวจด้วยสิ ฉันจะเอาหลักฐานไปทำไมเหรอ”

รังแกเธอไม่มีหลักฐานงั้นเหรอ ตลกสิ้นดี

หลิวฉินจ้องมองเธอ กะพริบตาปริๆหลายครั้ง

เหมือนไม่ค่อยเข้าใจที่เป็นลั่วฉิงพูดในเวลาอันสั้น

ไม่ ที่จริงแล้วเธอฟังเข้าใจ เพียงแค่ไม่ค่อยกล้าเชื่อใน สิ่งที่ตัวเองได้ยิน

“เรื่องนี้ ฉันสรุปว่าเป็นแบบนี้ ก็พอ หากปรักปร่าเธอจริงๆ งั้นก็ถือว่าเธอซวยก็แล้วกัน”เวินลั่วฉิงจ้องเธออีกครั้ง แล้ว ค่อยๆพูดเสริมขึ้นมา