บทที่ 205 เอาคืนอย่างสาสม โดนตบหน้าฉาดใหญ่ (3)

บทที่ 205 เอาคืนอย่างสาสม โดนตบหน้าฉาดใหญ่ (3)

“เงินลั่วฉิง ขี้ริ้วขี้เหร่อย่างเธอเนี่ยนะ ถึงตอนนี้เธอจะไม่ โง่แล้ว แต่เธอคิดว่าจะมีคนเต็มใจขอเธอแต่งงานจริง ๆ เหรอ ฉันจะบอกให้นะ ไม่มีใครอยากจะขอยัยอัปลักษณ์ อย่างเธอแต่งงานหรอก” เย่อหยู่นานเห็นว่าเป็นลั่วนิ่งไม่ สนใจเขา เขายิ่งโมโห เลยยิ่งพูดจาน่าเกลียดออกมา

เงินลั่วฉิงยังคงไม่สนใจเขา เพราะไม่มีความจำเป็นอะไร ที่จะต้องสนใจ

แต่ทันใดนั้นเอง เวินลั่วฉิงก็มองเห็นเย่ซือเฉิน เธอเห็น เย่ซือเฉินกำลังเดินมาทางเธอ

สีหน้าเย่ซือเฉินในตอนนี้ดูดุดัน รอบตัวแผ่รังสีอันตราย ออกมา เธอรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตนั้น

เย่ซือเฉินมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่ใช่เขาไปจัดการเรื่องงาน ที่บริษัทเหรอ

แล้วตอนนี้เขาเดินเข้ามาแบบนี้คิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย
เงินลั่วฉิงกระพริบตา เธอรู้สึกว่าเย่ซือเฉันเดินเข้ามา แบบนี้ต้องคิดจะพูดอะไรหรือจะทำอะไรแน่ ๆ

แล้วจะพูดอะไรกันล่ะ ทำไมเธอรู้สึกว่าเยซือเฉิน ต้องการจะพูดเรื่องแต่งงานของพวกเขา

พูดได้เหรอ ตอนแรกพวกเขาตกลงกันว่าเป็นการ แต่งงานกันแบบลับ ๆ เย่ซือเฉินไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้

แต่จากการสังเกตของเธอ เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิด เย่ซือเฉินคิดจะทำแบบนั้นจริง ๆ

ทันใดนั้น เวินลั่วฉิงก็ตกใจเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจ เย่ซือเฉินคงไม่ทำแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม

“เวินลั่วฉิง ฉันจะบอกให้ ต่อให้ผู้ชายที่จนสุด ขี้เหร่ที่สุด ก็ไม่เต็มใจจะแต่งงานกับยัยอัปลักษณ์อย่างเธอหรอก ไม่เชื่อเธอก็ถามผู้ชายแถวนี้ดูสิ มีผู้ชายคนไหนต้องการ เธอบ้าง” เย่อหยุ่นานโกรธจนเป็นบ้าไปแล้ว พูดจา ตะกุกตะกักไปหมด

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่อหยู่นาน และเห็นเย่ซือเฉินที่เดิน เข้าใกล้เธอเข้ามาทุกที เงินลั่วฉิงดวงตาเป็นประกาย จาก นั้นก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเย่ซือเฉิน เงยหน้าขึ้นมอง เขา แล้วยิ้มออกมา : “คุณชายสามเย่ ไปเดทกันไหม”
เมื่อเห็นการกระทำของเงินลั่วฉิง ได้ยินสิ่งที่เธอพูด ทุก คนต่างพากันตกใจตาโตอ้าปากค้างกันเป็นแถว

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วแน่ ๆ

เธอถูกเย่อหยู่นานด่าจนเอ๋อไปแล้วหรือไง ถึงได้กล้าวิ่ง ไปหาคุณชายสามเย่แบบนั้น

คิดจะยั่วยวนคุณชายสามเย่เหรอ เธอมันไร้ยางอายสิ้น

คุณชายสามเย่ขึ้นชื่อเรื่องไม่สนใจผู้หญิง เขาเกลียด พวกผู้หญิงที่เป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อน ยิ่งสภาพแบบเธอ ด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง

สีหน้าของทุกคนดูเหมือนจะมีความสุขบนความทุกข์ ของคนอื่น รอดูคุณชายสามเย่ตียัยผู้หญิงอัปลักษณ์นั้น

จนตาย

เย่อหยู่นานตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ย : “เวินลั่วฉิง เธอบ้าไปแล้วเหรอ คิดจะอ่อยคุณชายสามเย่ ถึงเธอจะไร้ยางอายแต่ก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก…

เย่ซือเฉินอึ้งไปเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมา มือข้างหนึ่งของ เขาคว้าเอวเธอเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดึงเธอเข้ามาโอบไว้ จากนั้นก็ก้มหน้าลงมาจูบเธอ

เขาให้ภาษากายตอบคำถามเธอแทนการพูด

กิริยาท่าทางของเขาเป็นไปอย่างรวดเร็วมาก

กว่าเงินลั่วฉิงจะตั้งสติได้ก็โดนเขาจูบไปแล้ว

เงินลั่วฉิงรู้สึกมึนงงเล็กน้อย เธอคิดว่าเย่ซือเฉินจะให้ ความร่วมมือเธอ แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะจูบเธอ ในที่สาธารณะแบบนี้ เขาลงทุนขนาดนี้เลยเหรอ

ในตอนนี้เย่ซือเฉินจูบเธอไม่ปล่อย เธอทำอะไรไม่ได้ แล้ว เงินลั่วฉิงจึงได้แต่นิ่งไป ไม่ได้ต่อต้านอะไรเขา

เงินลั่วฉิงคิดว่าเขาจะจูบ ๆ เธอแล้วปล่อยไป แต่กลับคิด ไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะฉวยโอกาสขณะที่เธอยังตกตะลึงนั้น จูบเธอหนักขึ้นไปอีก จูบเธออย่างดูดดื่มมากขึ้น

เขาจูบอย่างร้อนแรงและอ้อยอิ่ง ท่ามกลางผู้คนมากมาย

ขณะนั้นดวงตาของผู้ชายที่ยืนอยู่บนชั้นห้าก็หรี่ลงทันที สองมือนั้นกำมัดแน่น รังสีอำมหิตแผ่ออกมารอบตัว

เย่อเฉินจูบเธอเหรอ

ยิ่งทำให้เขาโกรธก็คือ เธอไม่ปฏิเสธเขา ยอมปล่อยให้ เย่ซือเฉินจูบต่อหน้าผู้คนมากมาย

เธอทำอย่างนี้ได้ยังไง เธอยอมให้เย่ซือเฉินจูบเธอได้ยัง

ไงกัน

หลายปีมานี้ เขาคอยอยู่เคียงข้างเธอ แม้แต่จูบทักทาย ตามมารยาทแบบนั้นเขาก็ไม่เคยทำมันสักครั้ง แต่ตอนนี้ เธอกลับยอมให้เย่ซือเฉินจูบปากเธอ และยัง…

แต่งงานตามข้อตกลงเหรอ แต่งงานตามข้อตกลงบ้าบอ อะไร

เขาในตอนนี้ อยากฆ่าคนเหลือเกิน เขาอยากฆ่าคนจริง

เย่ซือเฉิน ได้ เดี๋ยวเห็นดีกัน

เย่อหยู่นานเดิมทีคิดจะต่อว่าเวินลั่วฉิงให้อับอายขาย หน้า แต่กลายเป็นคำพูดจุกอยู่ในคอ พูดไม่ออกสักคำ เขาได้แต่ยืนมองอย่างเหม่อลอย มองเย่ซือเฉินที่กำลังจูบเงินล้วฉิง

ถึงจะเห็นด้วยตาของตัวเอง แต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่อ

สายตาของเขา

เป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้ยังไงกัน

คุณชายสามเย่ทำไมถึงจูบเงินลั่วฉิง

เป็นเพราะเวินลั่วฉิงถามคำเดียวว่าเดทกันไหม คุณชาย สามเย่ก็จูบเธอเลยเหรอ เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง

เขาไม่เชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ แต่สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้น

ไม่เชื่อไม่ได้

ขณะนี้ ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างพากันตกตะลึงอึ้งไปหมด คุณชายสามเย่เป็นผู้ชายในฝันที่ผู้หญิงทุกคนอยากจะ แต่งงานกับเขา เขาเป็นสามีแห่งชาติเชียวนะ

แต่ตอนนี้เขาถูกผู้หญิงขี้เหร่คนหนึ่งยั่วยวนต่อหน้าผู้คน ไม่ใช่เขาควรจะโกรธหรอกเหรอ ควรจะตียัยผู้หญิงขี้เหร่ นั่นให้ตายสิ

แต่ แต่ว่า ทำไมเขาถึงได้ไปจูบยัยอัปลักษณ์นั่นล่ะ อีก ทั้งยังจูบอย่างดูดดื่ม จูบนานอีกต่างหาก
ในตอนนี้ ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็อยากจิ้ม ตาตัวเองให้บอด เพราะทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ได้

เป็นลั่วฉิงถูกเขาโอบไว้ในอ้อมกอดจนแน่นจนขยับตัว ไม่ได้ และจะขยับตัวมั่ว ๆ ไม่ได้ด้วย ร่างกายของเธอ แข็งทื่อ มือกำแน่น ไม่รู้เป็นเพราะตื่นเต้นหรือเป็นเพราะ เหตุผลอื่น…

ในที่สุด เย่ซือเฉินก็ค่อย ๆ คลายจูบเธอ แต่มือยังคงโอบ เอวเธอไว้แน่นขึ้น กระชับตัวเธอให้แนบชิดในอ้อมกอด ตัวเอง ดวงตาคู่นั้นมองไปที่เธอ แล้วยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่ สดใสที่แทบจะไม่เคยเห็นมาก่อน : “พวกเรากลับบ้านกัน เถอะ”

คำพูดนี้ทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก

ในสถานการณ์เช่นนี้ผู้ชายคนหนึ่งพาผู้หญิงคนหนึ่ง กลับบ้านด้วย ทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้วว่าหมายความว่า ยังไง

ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ที่นั่นอยากจะหูหนวกเสียเหลือเกิน เทพบุตรของพวกเธอ สามีแห่งชาติของพวกเธอ ทำไมถึง ได้ทำแบบนี้

เขาคือคุณชายสามเย่นะ จะพาผู้หญิงกลับบ้านซี้ซัวได้ยังไงกัน

พากลับบ้านเหรอ พาเธอกลับบ้านเลยนะ ไม่ได้พาไป

โรงแรม

ไม่ใช่ร่ำลือกันว่าคุณชายสามเย่ไม่สนใจผู้หญิงหรอก เหรอ ไม่ใช่คุณชายสามเย่เกลียดผู้หญิงที่วิ่งตามผู้ชาย หรอกเหรอ

แล้วนี่มันอะไรกัน

คุณชายสามเย่ชอบแบบนี้เหรอ

ผู้หญิงที่อยู่รอบ ๆ ต่างรู้สึกเสียใจจนแทบบ้า ถ้ารู้แต่แรก ว่าคุณชายสามเย่ชอบแบบนี้ พวกเธอน่าจะเข้าไปอ่อย ก่อน ยังไงพวกเธอก็สวยกว่าผู้หญิงคนนั้น

เย่ซือเฉินโอบเงินลั่วฉิงเดินไปยังด้านนอก

เย่อหยู่นานตั้งสติได้ เห็นเย่ซือเฉินกำลังพาเงินลั่วนิ งออกไปจากที่นี่ เลยรีบพูดออกมา : “คุณชายสาม เย่ เวินลั่วฉิงหาเรื่องเงินหรวนหรวนเป็นเพราะทําเพื่อ ต้องการผม ไม่ยอมให้ตำรวจปล่อยตัวเงินหรวนหรวน…”

เย่อหยู่นานอยากให้เย่ซือเฉินรู้ว่าเงินลั่วฉิงยังคงมีใจให้เขา เขาอยากให้เยซือเฉินรู้เรื่องนี้ เย่ซือเฉินจะได้ เปลี่ยนใจ

เขารอดูเย่ซือเฉินทิ้งเงินลั่วฉิงให้อับอายขายหน้า…