บทที่ 195 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(5)

บทที่ 195 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(5)

เย่ซือเฉินเห็นชื่อที่อยู่ในรายการบันทึกโทรเข้าออกนั้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

เย่ซือเฉินคิดๆแล้ว ยังไงก็ยังโทรออกไป จากนั้นก็เปิด เป็นสปีดโฟน ยื่นไปข้างหน้าของเงินลั่วฉิง ความหมายก็ ชัดเจนอยู่แล้ว

เขาโทรออก เพื่อให้เธอพูด จากนั้นเขาก็สามารถได้ยิน ทุกอย่างอย่างชัดเจน

แม่งเอ๊ย ขณะนี้เงินลั่วฉิงอยากที่จะด่าคน ยังอยากกัด คนด้วย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตั้งแต่ได้พบกับเย่ซือเฉิน เธอ วู่วามอยากที่กัดเขาบ่อยครั้ง

ไม่ น่าจะวู่วามเพราะอยากกัดเขาให้ตาย

“ฮาโหล ฉิงฉิง ทำไมเหรอ?” เวลานี้อารมณ์ของเห่อ ถงถงจมดิ่งลงมาก ไม่มีความอารมณ์ใดๆเลยแม้แต่น้อย

“ไม่มีอะไร เธอกำลังพักผ่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ? งั้นเธอพัก ผ่อนเถอะ” ฉันวางแล้วนะ เวินลั่วฉิงฟังออกว่าอารมณ์เธอ ไม่ปกติเท่าไหร่ แต่เวลานี้ไม่กล้าที่จะคุยกับเธอมากนัก พูดเยอะเกินกลัวความแตก

“อ้อ ดี บายบาย” เห่อถงถงนิ่งไปสักพัก ตอบตาม อารมณ์เพียงไม่กี่คำ จากนั้นก็วางสาย

“ลูกจ๋า ทำไมต้องให้แม่บุญธรรมพูดแบบนี้ นั่นคือหม่ามี้ ของหนูนะ หม่ามี้ของหนูได้มารับพวกเราแล้ว” หลังจากที่ เห่อถงถงวางสาย ก็ได้มองไปที่ถังจื่อโม่ ทั้งหน้าของเธอ เต็มไปด้วยความสงสัยที่ไม่มีคำตอบ

“แม่บุญธรรม พวกเราอย่าเพิ่งไป รออีกแป๊บ” ถังจื่อโม่ดึง เห่อถงถงเดินไปอีกฟาก

“ทำไมละ? หม่ามี้หนูรออยู่ข้างนอก เดี๋ยวจะหม่านี้จะ ร้อนใจ” เห่อถงถงไม่เข้าใจ

“ไม่ครับ หากพวกเราออกไปตอนนี้ หม่ามี้ของผมถึงจะ ร้อนใจจริงๆ แม่บุญธรรม ฟังผมเถอะ ไม่ผิดแน่นอน” แวว ตาของถังจื่อโม่จริงจังมาก ถึงขั้นเคร่งขรึมมาก

“ได้” เห่อถงถงรู้ว่าปกติถังจื่อโม่เป็นเด็กหัวไว เห็นรูป ลักษณ์ของเขาอย่างนี้ ก็ต้องยิ่งเชื่อ

ในขณะที่ถังจื่อโม่และเห่อถงถงคุยเรื่องเหล่านี้กันก็ได้ กันถังจื่อซีออก ตอนนี้ถังจื่อซีที่กินอมยิ้มอยู่ สายตากำลัง จ้องมองหาแม่
จากการสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อกี้ เปซื้อเฉินฟังไม่ออ กว่ามมีความผิดปกติอันใด ที่สำคัญคนที่รับสายคือผู้หญิง ทําให้คุณชายสามเย่ไม่ได้สงสัยมาก เขาก็ได้เปิดดูที่ กล่องข้อความของเธอ

ข้อความที่จื่อโม่ส่งมานั้น เป็นลั่วฉิงได้ลบออกไปนาน แล้ว ดังนั้นในข้อความก็ไม่มีอะไร

เพียงแต่ ในโทรศัพท์ข้างในยังมีอย่างอื่นอีก ถึงแม้ไม่ใช่ ความลับอะไร แต่ก็สามารถเปิดเผยเรื่องบางอย่างได้ เหมือนกัน

หากเขาเปิดดูจริง เกรงว่า………

ไม่พูดไม่ได้แล้ว เย่ซือเฉินบางครั้งก็เป็นสุภาพบุรุษมาก เขาดูแค่บันทึกสายที่โทรเข้าโทรออกและข้อความ อย่าง อื่นเขาไม่ได้ไปดูมั่ว ก็คืนโทรศัพท์ให้กับเธอ

เงินลั่วฉิงรับโทรศัพท์คืนมา เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ดิ่งลง ไปมาก โกรธ และไม่พูดไม่จา

ใบหน้าของเขาตอนนี้เขียนไว้เพียงว่าฉันโกรธแล้ว ฉัน ไม่พอใจมาก ห้ามกวนฉัน!

หากมากวนเธอผลลัพธ์จะน่ากลัวมาก
เย่ซือเฉินทำไมจะดูไม่ออกว่าเธอกำลังงอน ยกมุมปาก ขึ้นเล็กน้อย เหมือนเจตนาจะถามเธอ: “คุณมารับผมเห รอ?”

เขารู้อยู่แล้วว่าทำไมถึงเธอโกรธ เธอมารับเขา เขาสงสัย เธอ ตรวจเช็ดโทรศัพท์เธอ เธอโกรธก็เป็นเรื่องปกติ

“ใช่ คุณไปทำงานที่ประเทศRไม่ใช่เหรอ? จาก ประเทศRมาถึงเมืองAไฟลท์เช้าสุดมาถึงเก้าโมง เดิมทีฉัน นึกว่าหากมาถึงสนามบินเวลานี้ ก็สามารถเจอคุณที่ประตู ทางออกพอดี ไม่คิดว่าคุณจะออกมาก่อน” ใบหน้าเธอยัง คงเขียนไว้ด้วยคำว่าไม่พอใจ แต่ยังตอบคำถามเขาอยู่

“คุณรู้ว่าผมจะนั่งไฟลท์นี้?” ดวงตาเย่ซือเฉินสั่นไหว เขา ได้ใช้ทางผ่านพิเศษจริง หากใช้ทางออกปกติ มันก็น่าจะ เพิ่งออกมาในเวลานี้

แต่ว่าเธอทำไมถึงรู้ว่าเขาจะนั่งไฟลท์นี้?

เขาได้บอกเธอว่าไปทำงานสามวัน กลับมาวันนี้ แต่จำได้ ว่าไม่ได้บอกเธอว่าไฟลท์กี่โมง!

“ไม่รู้ ฉันดูเวลาไฟลท์บินแรกก็รีบมาทันทีเลย คุณบอก เองไม่ใช่เหรอว่ากลับมาวันนี้? ไม่ใช่ไฟลท์นี้ก็คงไป
ไฟลท์หน้า ค่อยๆรอไป” เงินลั่วฉิงมองเขาแวบหนึ่ง สรุป คำตอบฟังดูดีอย่างสมบูรณ์ เพียงแค่อารมณ์ยังไม่ปกติ น้ำเสียงก้าวร้าวเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด ดูก็รู้ว่าเธอยังคง โกรธอยู่

“ไปเถอะ” แต่ว่าเย่ซือเฉินไม่เคยง้อผู้หญิงและง้อไม่เป็น ด้วย คนบางคนที่กำลังงอนน่าจะงอนเก้อเสียแล้ว เพียง แต่ในขณะที่หันหลัง มุมริมฝีปากของเขายกขึ้นด้วยความ สงสัยเล็กน้อย

“ท่านประธานครับ คุณยังมีประชุมที่สำคัญรออยู่ เกือบ จะไม่ทันแล้ว” เลขาหลิวเห็นเขาออกมา เห็นหน้าก็รู้ว่า กําลังร้อนใจ

“คุณยุ่งเถอะ เดี๋ยวฉันเรียกรถกลับบ้านเอง” เวินลั่วฉิงกำ ลังกลุ้มที่หาข้ออ้างที่จะจากไปไม่ได้ ได้ยินว่าเขารีบไป ประชุม รู้สึกว่ามันเป็นโอกาสที่ดี

“ไปบริษัทพร้อมผม” เย่ซือเฉินรั้งเธอไว้ แล้วดึงเธอขึ้น รถโดยตรง

แม่งเอ๊ย เวินลั่วฉิงเอ๋อกินทันที มีความวู่วามที่อยากจะ กัดเขาให้ตายอีกครั้ง

เธออยากจะไปเจอลูกน้อยของเธอ ไม่อยากไปบริษัท กับเขา ได้ไหม?
เพียงแต่ตอนนี้ดูก็รู้แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้ให้สิทธิ์ เธอในการปฏิเสธ คนขับรถได้ออกรถไปแล้ว

ไปถึง บริษัท เย่ซือเฉินได้พาเวินลั่ว งไปที่ห้องทำงาน จากนั้นจึงค่อยไปห้องประชุม

ไม่นานนัก เสียงโทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงดังขึ้น เห็นเบอร์ ที่โชว์ เธอตรวจดูแล้ว พบว่าในห้องไม่มีกล้องวงจรปิดใดๆ จึงได้รับสาย

“หม่ามี้ หม่ามี้โกหกหนูอีกแล้ว ทั้งๆที่บอกว่าจะมารับหนู สุดท้ายก็ไม่ได้มา” หลังจากรับสายแล้ว น้ำเสียงที่น้อยใจ ของถังจื่อซีถูกส่งมาจากทางโทรศัพท์

“ลูกจ๋า หม่ามี้ขอโทษ” ในใจเงินลั่วฉิงเจ็บปวด และ ทรมานมาก

เธออดไม่ได้จนต้องด่าเย่ซือเฉินในใจ เป็นเพราะเขาคน เดียว ทำให้เธอไม่สามารถเจอกับลูกน้อย ทำให้ลูกน้อย ของเธอเสียใจ

“ไม่เอาคำขอโทษ หนูจะเอาหม่ามี้” จื่อซือดไม่ได้ที่จะ น้อยใจ ก็เลยร้องไห้โดยตรง

“ได้ ได้ หม่ามี้ไป หม่ามี้จะไปทันทีเลย” เงินลั่วฉิงได้ยิน เสียงร้องไห้ของลูกสาว หัวใจจะแหลกสลายแล้ว
“สามีจํา คุณประชุมยังใช้เวลาอีกนานมั้ย? ฉันสามารถ ไปเดินเที่ยวไหม” หลังจากวางสาย เงินลั่วฉิงก็ส่งข้อ ความให้เย่ซือเฉิน

“อืม” เย่ซือเฉินตอบกลับอย่างรวดเร็ว คำที่ง่ายจนไม่มี อะไรจะง่ายไปกว่านี้แล้ว แต่ก็ถือว่าอนุญาตแล้ว

เวินลั่วฉิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เวลานี้เธอไม่สามารถสนใจอะไรมากไปกว่านี้ และไม่สน ว่าจะทำให้เย่ซือเฉินสงสัยหรือไม่ เธอรู้เพียงว่าลูกสาว กำลังรอเธออยู่ ร้องไห้จะเจอเธอ

ในห้องประชุมนั่งเต็มไปด้วยคน ตอนนี้เย่ซือเฉินกลับมา ยืนอยู่ที่ด้านนอก มองดูโทรศัพท์ สายตาจมลงเล็กน้อย แล้วโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง: “ไปตรวจสอบรายชื่อ ของผู้โดยสารและเที่ยวบินทั้งหมดที่เดินทางมาถึงสนาม บินในเวลาเก้าโมง และตรวจดูว่าคนเหล่านี้มีใครไปมาหา สู่กับเวินลั่วฉิงมั่ง?”

“ได้ครับ” คําตอบนั้นง่ายและตรงไปตรงมา ทําให้คนไม่ อาจสงสัยในอำนาจ

“ท่านประธานครับ คุณหญิงไม่ได้ไปเดินห้างครับ แต่ ว่าได้เรียกรถแล้วจากไป” ชั่วขณะ เลขาหลิวก็โทรมา รายงาน
“ตามไป แล้วแชร์ตำแหน่งมาให้ผม ผมจะไปทันที จำ

ไว้ อย่าให้เธอรู้ตัว” เปซือเฉินหยิบกุญแจรถ ลุกขึ้นอย่าง รวดเร็วลงไปบันไดทันที เขารู้อยู่แล้วว่าเธอมีเรื่องปิดบัง เขาอยู่

เขาก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเธอไปทำอะไรกันแน่?