บทที่ 191 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(1)

บทที่ 191 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(1)

เพียงแค่ได้ยินเสียงข้อความดังขึ้นเธอก็รู้ว่าเป็นเห่อ ถงถงที่ส่งมา เวลานี้เย่ซือเฉินยังมาไม่ถึง เวินลั่วฉิงหยิบ มือถือกดเข้าไปดูข้อความ

เป็นเห่อถงถง ส่งข้อความมาให้เธอ น่าจะมีเรื่องอะไร บางอย่าง อาจจะเกี่ยวกับลูกน้อยทั้งสองของเธอ

“ที่รัก วันที่สิบเอ็ดเด็กน้อยทั้งสองหยุดยาว จื่อไม่บอก ว่าอยากออกไปเที่ยวสักสองสามวัน เธอสะดวกออกจาก บ้านไหม หากเธอไม่สะดวก ฉันก็จะพาเด็กน้อยทั้งสอง คนไปเที่ยวสักสองสามวัน เด็กน้อยทั้งสองคนนี้ตั้งแต่ กลับมายังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย

เงินลั่วฉิงดูข้อความที่เห่อถงถงส่งมา แล้วมองไปที่เย่ซือ เฉินที่เพิ่งจะจอดรถเสร็จแวบหนึ่ง หัวใจตอนนี้ราวกับถูก แมวข่วน เธออยากไปเที่ยวกับลูกน้อยทั้งสอง แต่ว่าเย่ซือ เฉินจะอนุญาตมั้ย?

“สามีจ๋า วันที่สิบเอ็ดมีวันหยุดยาว ฉันสามารถออกไป เที่ยวสักสองสามวันมั้ย?” เย่ซือเฉินได้เดินมาถึงด้านหน้า ของเธอ เวินลิ่วฉิงมองไปที่เขา ถามอย่างลองเชิง

“คุณอยากออกไปเที่ยว? ไม่กี่วันผมก็จะไปทำงานที่ประเทศRแล้ว ถึงเวลานั้นผมพาคุณไปด้วย” เย่ซือเฉินไม่ ได้คิดมาก นึกว่าเธอแค่รู้สึกอุดอู้เกินไป เลยอยากออกไป เที่ยว

เวินลั่วฉิง: “

ใครจะไปกับคุณ? เธอจะไปเที่ยวกับลูกน้อยของเธอต่าง หาก?

อีกอย่าง ก็รู้ๆอยู่ว่าเขาไปประเทศRนั้นคือไปพร้อมกับ เมิ่งโร่ถึง เธอจะไปทำไม? ไปเป็นก้านขวางคอเหรอ?

“สามีจํา ฉันอยากออกไปเที่ยวคนเดียว………… เงิน วฉิง

แอบถอนหายใจ พูดเสริมอีกครั้งอย่างระมัดระวัง

“ยังไง? ความหมายของคุณคือรังเกียจผม?” เย่ซือเฉิ นที่กำลังเตรียมจะเปิดประตูรถจู่ๆก็หยุดเคลื่อนไหวทันที มองมาทางเธออย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าดวงตาคู่นั้นได้ หรี่ลงทันที เขาไปเป็นเพื่อนเธอ เธอยังจะรังเกียจ?

ผู้หญิงคนนี้ช่างยั่วโมโหเขาเก่งเสียจริง!!

เวินลั่วฉิง: “…”
ใช่ เธอรังเกียจเขา เธอชอบแค่ลูกน้อยทั้งสองของเธอ เธอแค่อยากออกไปเที่ยวกับลูกน้อยทั้งสองของเธอ

แต่ว่าคำพูดเหล่านี้เมื่อมาถึงตรงมุมปากของเงินลั่วฉิง ก็ได้ถูกกลืนเข้าไป

“ฉันไม่ได้รังเกียจคุณ ฉันแค่ไม่อยากไปประเทศR” เงินลั่วฉิงเห็นท่าทางของเขาตอนนี้ ไม่เพียงแต่กลืนคําพูด ก่อนหน้านั้น ยังไม่กล้าพอจนต้องเปลี่ยนคำพูด

เธอคิด หากเธอพูดว่ารังเกียจเขา เขาคงจะตบเธอให้ ตายคาที่ตรงนี้

“คุณไม่อยากไปประเทศR ผมสามารถพาคุณไปที่อื่น?” คุณอยากไปที่ไหนล่ะ? สีหน้าของเย่ซือเฉินผ่อนคลายลง เล็กน้อย แค่ไม่รังเกียจเขาก็พอ ในขณะนี้เขากลับเป็น สามีที่ดีที่สามารถพูดคุยได้ทุกเรื่อง

เวินลั่วฉิง: “

ใครอยากให้เขาไปเป็นเพื่อนล่ะ เธอแค่ต้องไปพาลูก น้อยทั้งสองของเธอออกไปเที่ยว

เธอสามารถที่จะพูดว่าเธอรังเกียจเขา ก็คือรังเกียจเขา ก็คือรังเกียจเขางั้นเหรอ?!
“คุณเป็นอะไร?” เย่ซือเฉินเห็นปฏิกิริยาของเธอ ขมวด คิ้วเล็กน้อย: “ทําไมผมรู้สึกว่าท่าทางคุณเหมือนอยากจะ กวาดผมไปให้พ้นจากบ้านหลังนี้ ”

มุมปากของเวินลั่วฉิงกระตุกเล็กน้อย ตาของเย่ซือเฉิน ไม่ต้องเฉียบคมขนาดนี้ก็ได้มั้ง?

เมื่อกี้เขามีความรู้สึกที่อยากจะกวาดเขาออกจากบ้าน อย่างวู่วาม

แต่ว่าเธอทำได้เพียงแต่คิด ไม่สามารถทำแบบนั้นได้จริง

เธอรู้สึกว่าชาติที่แล้วเธอคงติดหนี้เย่ซือเฉิน สวรรค์ถึง ได้ให้เธอมาชดใช้หนี้ในชาตินี้

สุดท้าย เงินลั่วฉิงก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวกับลูกน้อยทั้งสอง เพราะว่าเย่ซือเฉินไม่อนุญาตให้เธอออกไปเที่ยวคนเดียว เย่ซือเฉินพูดแล้ว จะออกไปเที่ยวนั้นได้ แต่ต้องมีเขาไป ด้วย

ให้เขาไปด้วยแล้วเธอจะดูแลลูกน้อยสองคนได้ อย่างไร?

และไม่กี่วันมานี้ เย่ซือเฉินก็อยู่แต่ในบ้าน เธอไม่มีแม้ กระทั่งโอกาสที่จะแอบหนีออกไปได้
วันที่สามเย่ซือเฉินก็ได้ออกไปทำงานนอกสถานที่ ไป ประเทศRเหมือนเดิม เพราะครั้งที่แล้วยังจัดการงานไม่ แล้วเสร็จ

ก่อนที่เย่ซือเฉินจะไปได้บอกไว้ว่าหลังสามวันจะกลับมา

หลังจากที่เย่ซือเฉินออกไปทำงานแล้ว เดิมทีเวินลั่วฉิง คิดไว้ว่าจะไปหาเห่อถงถง แล้วไปเที่ยวพร้อมกับเด็กๆ สักสองวัน แต่แล้วทางซ่งหยุนก็ได้เกิดเรื่องผิดพลาดบาง อย่าง จัดการปัญหาของซ่งหยุนเรียบร้อยแล้ว ก็เหลือ เวลาไม่มากแล้ว

เงินลั่วฉิงทำได้แค่ยกเลิกแผนที่วางไว้ ครั้งหน้าค่อยหา โอกาสพาลูกน้อยทั้งสองออกไปเที่ยว

วันที่สามนั้น เห่อถงถงได้พาเด็กน้อยสองคนกลับมา แล้ว หลังจากที่เครื่องลงจอดที่เมืองA เด็กซีหลับได้ลึก มากปลูกยังไงก็ไม่ตื่น พอดีเห่อถงถงซื้อของมาเยอะด้วย ทำให้เธอเหมือนจะไม่เอาไม่อยู่

เห่อถงถงนั่งไฟลท์เช้าสุด ก่อนที่เธอจะขึ้นเครื่องก็ได้ โทรหาเงินลั่วฉิงแล้ว

“ฉิงฉิง พวกเราถึงสนามบินแล้ว จื่อซียังหลับอยู่ อาจจะ ใช้เวลาในการออกมาจากสนามบินนานหน่อย เธอมาหรือยัง?” ขณะที่เห่อถงถงโทรหาเงินลั่วฉิง มืออีกข้างยัง อุ้มถังจื่อซีไว้ ค่อนข้างกินแรงพอสมควร

“ฉันใกล้ถึงแล้ว” น้ำเสียงของเวินลั่วฉิงดูร้อนรน เห็นได้ ชัดว่ามีความลนลานเล็กน้อย เธอไม่สามารถไปเที่ยวกับ ลูกน้อยสอง ยังไงเธอก็ต้องมารับลูกที่สนามบินเป็นอันดับ แรก

ไม่ได้เจอกันหลายวัน เธอคิดถึงลูกน้อยทั้งสองเป็น อย่างมาก

สาเหตุที่มาช้า เวินลั่วฉิงไม่ได้ขับรถด้วยตนเอง ใช้ บริการรถรถแท็กซี่ ระหว่างทางรถติด จึงทำให้เสียเวลา ไปบ้าง ไม่อย่างนั้นเธอคงถึงสนามบินแต่เช้าแล้ว

เวินลั่วฉิงถึงสนามบินหลังจากที่ลงรถแล้วนั้น เย่ซือเฉิน เดินออกมาจากสนามบินพอดี เพราะความเร่งรีบของ เวินลั่วฉิง ทำให้เธอมองไม่เห็นเย่ซือเฉิน แต่เย่ซือเฉินเห็น เธอเข้าแล้ว

เย่ซือเฉินหยุดเดิน เห็นเธอค่อนข้างรีบร้อนเข้าไปใน สนามบิน แววตาของเขาค่อยๆหรี่ลง เธอมาทำอะไรที่ สนามบิน?

เธอรีบร้อนขนาดนี้น่าจะมีเรื่องอย่างแน่นอน!
มีเรื่องอะไรทำให้เธอรีบร้อนได้ขนาดนี้?

เลขาหลิวได้ยกสัมภาระขึ้นรถไปแล้ว เห็นประธานของ ตัวเองยังยืนอยู่โดยไม่ขยับ มีความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ ไม่กล้าเร่ง

“รอสักครู่” เย่ซือเฉินเป็นคนไม่ชอบอธิบาย สายตาคู่นั้น มองไปที่ด้านหลังของเวินลั่วฉิง ดวงตามีความซับซ้อน เล็กน้อย

เลขาหลิวมองตามทิศทางของเย่ซือเฉิน เห็นเวินลั่วฉิง เข้าก็เลยไม่สงสัยว่าทำไมท่านประธานถึงให้รอก่อน

“คุณหญิง คุณหญิงมารับท่านประธานหรือเปล่า?” นี่ เป็นความเป็นไปได้แรกที่เลขาหลิวนึกถึง เวลานี้คุณหญิง ปรากฏตัวตรงนี้ต้องมารับท่านประธานแน่นอน

หางคิ้วของเย่ซือเฉินขยับเล็กน้อย มารับเขา? เขา เหมือนจะไม่ได้บอกเธอว่าจะกลับมาเวลาไหน และไม่ได้ ให้เธอมารับเขา แต่เขาได้บอกเธอไว้ว่า ไปทำงานสามวัน ดังนั้น เธอน่าจะรู้ว่าเขากลับมาวันนี้

แต่เธอจะมารับเขาโดยที่ไม่บอกเหรอ? เธอมีความรู้สึก สำนึกสูงขนาดนี้เชียว?

เย่ซือเฉินสงสัยเล็กน้อย ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่เขาก็ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ค้นหาหมายเลขของเธอ

แต่ว่าเขายังไม่ได้โทร เงินลั่วฉิงก็ได้หยิบโทรศัพท์ออก มา เห็นได้ชัดว่ากำลังจะโทรออก

การกระทำของเย่ซือเฉินก็ได้หยุดลงทันที หากเธอมารับ เขาจริง ขั้นตอนนี้เธอก็ต้องโทรหาเขา ในใจของเย่ซือเฉิน จู่ๆก็คาดหวังขึ้นมา

เพียงแต่เขาเห็นกับตาว่าเธอโทรออก แต่โทรศัพท์ของ เขากลับไม่ดัง เห็นได้อย่างชัดเจน เธอไม่ได้โทรหาเขา

ซึ่งก็หมายความว่า เธอไม่ได้มารับเขา

ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ลงเล็กน้อย เธอไม่ได้โทรหาเขา

งั้นเธอโทรหาใคร?

เธอมารับใครกัน?