บทที่ 154 ซื้อเสื้อผ้าให้ลูกสาว

บทที่ 154 ชื้อเสื้อผ้าให้ลูกสาว

นับจากวันที่ได้คลอดลูกออกมา เธอได้มอบความรัก ทั้งหมดให้กับลูกรักทั้งสองคน ความรักในด้านระหว่าง ชายหญิงจึงเป็นเหมือนดั่งสิ่งของที่ฟุ่มเฟือยสำหรับเธอ

อันที่จริงเธอไม่เคยคิดที่จะแต่งงานมาก่อนเลย หากเธอ แต่งแล้วมีลูกติดทั้งสองคน ใครจะสามารถรับประกันได้ ว่าผู้ชายและคนในบ้านของผู้ชายคนนั้นจะเอ็นดูเด็กทั้ง สองเหมือนกับเป็นลูกแท้ๆของตัวเอง?

ทว่าเธอนึกไม่ถึงว่าเพิ่งกลับมาที่เมืองAก็ได้พบเจ อกับเย่ซือเฉิน และถูกเย่ซือเฉินบีบให้จดทะเบียนสมรส

แน่นอน เธอรู้ดีว่าชาติตระกูลอย่างเย่ซือเฉินจะรับความ อัปยศไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าบ้านตระกูลเย่จะ พอใจในตัวเธอขนาดไหน แต่คงไม่ยอมรับเด็กทั้งสองคน ที่ไม่ได้มีสายเลือดผูกพันใดๆให้เข้ามาอยู่ที่บ้านตระกูลเย่ หรอก

ยิ่งตอนนี้คุณปู่เย่ไม่พอใจในตัวเธอมาก

ส่วนเธอจะไม่มีทางแยกออกจากเด็กน้อยทั้งสองคน อย่างแน่นอน และไม่มีทางให้เด็กทั้งสองต้องมีความทุกข์ หรือถูกทำร้ายเป็นอันขาด
ยิ่งไปกว่านั้นการแต่งงานครั้งนี้ก็เพื่อทำการแลกเปลี่ยน เท่านั้นเอง

แต่เธอรู้สึกว่าเมิ่งโร่ถึงพูดเช่นนี้มันแปลกพิลึก เมิ่งโร่กิ งกับเย่ซือเฉินเป็นคู่รักกัน เธอพูดเช่นนี้น่าจะเป็นการห้าม เธอ แต่ฟังจากน้ำเสียงและสีหน้าของเมิ่งโร่ถึงแล้วเธอดู ไม่ออกว่าจะมีท่าทีการหวงห้ามแต่อย่างใด กลับเป็นการ เตือนด้วยความหวังดีอย่างเห็นได้ชัด

นี่เป็นกิริยาของศัตรูด้านความรักควรจะมีหรือ?

เพิ่งโร่ถิงตกตะลึง จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา อุ่ย!ดู เหมือนว่าเธอจะกังวลเกินเหตุ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าพี่ สะใภ้ไม่หลงกักดักง่ายๆเช่นนั้นหรอก?

เธอคิดว่าเรื่องราวต่อจากนี้คงจะยิ่งเข้มข้นมากขึ้น ยิ่ง มีสีสันตระการตายิ่งขึ้นแน่ๆ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ สามารถอยู่ดูได้

ดังนั้นเมิ่งโร่ถึงรู้สึกว่าตนไม่มีความจำเป็นต้องพูดอีกต่อ ไป เธอแค่รอดูอยู่เฉยๆก็เพียงพอแล้ว

แน่นอน เธอยังคงรู้สึกว่าพี่สะใภ้เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้สำหรับ พี่ชายที่เจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยม

“ฉันจะไปแล้ว ไม่ว่าจะยังไงพวกคุณก็น่าจะไปส่งฉันนะ” เธอตัดสินใจก่อนที่จะไปก็ช่วยพี่ชายสักครั้งหนึ่ง

เงินล้วนึงหยุดชะงัก ที่เพิ่งโร่ถึงพูดว่าพวกคุณนั้นหมาย ถึงเธอกับเย่ซือเฉินใช่ไหม?

เพิ่งโร่ถึงจะไปแล้วให้เย่ซือเฉินไปส่งมันก็ถูกหลักอยู่ แต่ ทำไมถึงได้ดึงเธอไปเกี่ยวข้องด้วย?

พูดตามหลักแล้วเธอน่าจะเป็นตัวขวางการเพาะรักของ พวกเขาถึงจะถูก ทำไมเมิ่งโร่ถิงถึงได้ดึงตัวเกะกะอย่าง เธอไปด้วยนะ?

“ฉันจะไปแล้ว พี่สาวฉิงบอกว่าจะไปส่งฉัน ถ้างั้นพี่ ก็ขับรถไปส่งพวกเราแล้วกันนะ” เมิ่งโร่ถิงออกจากห้อง นอน เห็นเย่ซือเฉินยืนอยู่ที่หน้าประตูก็เผยยิ้มที่สดใส ออกมา

เธอเรียกคำว่าพี่สาวฉิงได้อย่างอ่อนหวาน แต่เงินลั่วฉิง ฟังแล้วมีความประหลาดใจมิใช่น้อย

เย่ซือเฉินจ้องมองเมิ่งโร่ถิงด้วยสายตาเย็นชาแต่มิได้พูด อะไรก็เดินเข้าห้องไปหยิบกุญแจรถออกมา

วัตถุประสงค์นั้นชัดเจนมาก
เงใช้กิลแอบยิ้มในใจ เธอรู้ดีว่าหากเธอไม่ดังที่จะได้ไป ด้วยกันพี่ชายต้องไม่ไปส่งเธอแน่ๆ

เงิน วฉ่งคิดอยากจะปฏิเสธเพราะรู้สึกว่าเธอแทรกอยู่ ระหว่างเขาทั้งสองคนนั้นดูแปลกๆ แต่เมื่งโร่ยังไม่ได้ให้ โอกาสเธอปฏิเสธ รีบดึงเธอออกมานอกบ้าน

เขือเฉินก็ขับรถมาแล้ว เมิ่งโร่ถึงดึงเธอไปนั่งตำแหน่ง ข้างคนขับทันที

จากที่เปซือเฉินมีสีหน้าเย็นชาก็กลับมาดีขึ้น ยัยเด็ก รู้ยังพอมีน้ำใจอยู่นะ ถือว่ายังมีความฉลาดในการดู สถานการณ์อยู่เล็กน้อย

เป็นลั่วฉิงสะดุ้งเล็กน้อย รู้สึกว่าบรรยากาศในตอนนี้ของ ทั้งสามคนมันอึดอัดยิ่งนัก

แต่เย่ซือเฉินกับเมิ่งโร่ถึงกลับมีใบหน้าที่เป็นธรรมชาติ ราวกับเป็นปกติไม่มีไรผิดแปลกไป

เงินลั่วฉิงกะพริบตา นี่มันเกิดอะไรขึ้น? แปซื้อเฉินกับเพิ่ง โร่ถึงเป็นอะไรกันแน่?

หรือเธอจะเดาผิดไป
หลังจากที่เพิ่งโร่กิงขึ้นรถก็เอียงตัวไปด้านหน้าใกล้

เงิน วฉ่งเพื่อจะเอ่ยปากพูด

ดวงตาของเย่ซือเฉินได้ฉายรังสีความเเยือกเย็นซึ่งมีนัย แจ้งเตือนที่อันตรายแฝงอยู่

เพิ่งโร่ถึงขยับปากแล้วปิด ถึงจะไม่สมัครใจเพียงใดก็ไม่ กล้าพูดอะไรอีก

ดังนั้นระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรเลย มันเงียบสงบ

มาก

“ฉันจะไปห้างสรรพสินค้าพอดี คุณจอดรถด้านหน้านี้ได้ ไหมคะ? ” เวินลั่วฉิงเห็นข้างหน้ามีห้างสรรพสินค้าจึงคิด อยากจะซื้อของให้กับเด็กน้อยทั้งสองคน

และถือโอกาสลงจากรถด้วย

ดูไม่เข้าท่านักที่ระหว่างทางทั้งสามเงียบไม่พูดอะไร และเธอรู้สึกว่าเธอแทรกอยู่กับเขาสองคนมันอึดอัดสิ้นดี

ครั้งนี้เพิ่งโร่ถึงไม่ได้พูดอะไร และเมื่อเวินลั่วฉิงเพิ่งพูด เสร็จเย่ซือเฉินก็ขับรถมาจอดอยู่หน้าห้างสรรพสินค้าแล้ว
มันรวดเร็วจริงๆ

“น้องก็ลงจากรถได้แล้ว” หลังจากที่เป็นลั่วฉิงลงจากรถ แล้วเดินเข้าห้างสรรพสินค้าไป เยซือเฉินก็ไล่คนทันที

“เชอะ! มีพี่อย่างนี้ด้วยเหรอ? ฉันเป็นน้องสาวแท้ๆของ พี่นะ”เมิ่งโร่ถึงทำหน้ามุ่ย นี่มันรักผู้หญิงมากกว่าน้องสาว ชัดๆ

เมิ่งโร่ถึงไม่พอใจนั้นมันส่วนของไม่พอใจ แต่เธอกลับ ไม่รู้สึกแปลกใจเลย พี่สะใภ้ก็ลงจากรถแล้ว เธอจึงไม่ กล้าหวังจะนั่งรถฟรีของพี่ชายแล้ว

“พี่ชาย พี่จะไปสะกดรอยตามพี่สะใภ้หรือ? ” หลังจากที่ ลงจากรถ เมิ่งโร่ถึงจงใจพูดให้น่าสนใจว่า “พี่สะใภ้ไม่ได้ จะแอบเจอผู้ชายสักหน่อย พี่ไม่ต้องตามขนาดนี้มั้ง? ”

เย่ซือเฉินจ้องมองเธอเหมือนกับสาดน้ำแข็งใส่ ทำให้ เย็นจนสั่นกลัว

ภรรยาของเขา เขาต้องตามดูดีๆอยู่แล้ว!!

เวินลั่วฉิงเข้ามาในห้างสรรพสินค้าก็ไปยังจุดขายเสื้อผ้า เด็กเลย วันนี้เธอก็อยากจะซื้อของให้ลูกทั้งสองคนอยู่ แล้ว
เงิน ว ง ขนาดของไซด์และรู้สไตล์ที่ลูกๆชื่นชอบเป็น อย่างดี ดังนั้นจึงง่ายต่อการเลือกมาก

ในห้างสรรพสินค้ามีแบบมาใหม่เยอะมาก เงินลั่วฉิงเห็น ว่าหนึ่งในนั้นมีหลายแบบที่จื่อซีของเธอชื่นชอบ จื่อซีของ เธอเป็นคนที่รักสวยรักงามมาก

ทว่าตอนนี้เป็นช่วงที่เด็กกำลังโต ปกติเงินลั่วฉิงจะไม่ซื้อ เยอะ เพราะเสื้อผ้าที่ซื้อปีนี้ปีหน้าก็อาจจะใส่ไม่ได้แล้ว ซื้อเยอะเกินไปจะเป็นการสิ้นเปลืองเปล่าๆ

เงินลั่วฉิงอยากจะเลือกออกมาสองชุดจากแบบที่ชื่น ชอบทั้งหมด ทว่าเลือกยังไงก็ไม่รู้ว่าจะเลือกสองชุดไหนดี

เพราะแต่ละแบบก็สวยมาก เธอเลือกไม่ถูกจริงๆ เข้า ทำนองที่ว่ารักพี่เสียดายน้องอะไรอย่างนั้นเลย

ถ้าหากจื่อซีของเธออยู่ที่นี่ คงจะต้องให้พนักงานใส่ถุง ทั้งหมดแน่ๆ เมื่อคิดถึงจุดนี้เป็นลั่วฉิงก็เผยรอยยิ้มออกมา อย่างไม่รู้ตัว

เย่ซือเฉินเดินเข้าห้างสรรพสินค้าไม่นานก็หาเธอเจอ ตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าไปหานั้น กลับพบว่าเธอกำลัง เลือกเสื้อผ้าในจุดของเสื้อผ้าเด็กอยู่ บัดนี้เธอกำลังยิ้ม อย่างสดใสและมีความสุข
เปซือเฉินหยุดเดิน ดวงตากะพริบรัวๆ เธอจะซื้อเสื้อผ้า เด็กเหรอ?

เมื่อเธอเข้ามาที่ห้างสรรพสินค้าก็เดินมาที่จุดขายเสื้อผ้า เด็กเลย ดังนั้นต้องไม่ใช่แค่การเดินช้อปปิ้งธรรมดาๆ แต่ เป็นการตั้งใจจะมาซื้อเสื้อผ้าเด็กอย่างเห็นได้ชัด

ทว่าทําไมเธอต้องซื้อเสื้อผ้าเด็กล่ะ จะซื้อเสื้อผ้าเด็กให้ ใครกัน?

เสื้อผ้าเด็กที่เธอกำลังเลือกอยู่นั้นเหมือนเป็นขนาดไซส์ ของเด็กอายุประมาณสี่ถึงห้าขวบ!!

ขณะนั้นเย่ซือเฉินไม่ได้เดินไปข้างหน้า เขายืนมองอยู่ ห่างๆ เขาอยากจะดูว่าเธอจะซื้อหรือไม่?

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด ขณะนี้เย่ซือเฉินรู้สึกตื่น เต้นขึ้นมากะทันหัน เหมือนจู่ๆมีอะไรมาดึงหัวใจของเขา ความรู้สึกเช่นนั้นมันแปลกเสียจริง…..