บทที่ 141 ผู้หญิงของคุณชายสามเย่ (2)

บทที่ 141 ผู้หญิงของคุณชายสามเย่ (2)

“ดูรูปถ่ายเสร็จแล้วคุณไม่มีอะไรจะพูดเลยหรือ? “อีก ฝั่งหนึ่งของสายสนทนา เห่อถงถงไม่เห็นเธอพูดอะไร จึง รู้สึกใจร้อน

“ถ่ายรูปได้ไม่เลวเลย”เวินลั่วฉิงมองดูรูปถ่ายแล้ว ประเมินตรงไปตรงมา ในรูปถ่ายนั้นผู้หญิงก็สวย ผู้ชายก็ หล่อเข้ากันดี

แท้จริงแล้วเวิน วฉิงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทั้งสองจะเป็น คู่รักกัน ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็จะสามารถลดความวุ่นวายไป

ได้มากมาย

เวินลั่วฉิงจ้องมองรูปถ่ายอยู่ตลอดเวลา ดวงตาประกาย เบาๆเหมือนรู้จักมักคุ้นกับเมิ่งโร่ถึงราวกับเคยเห็นที่ไหน มาก่อน

ปกติตามหลักแล้วเธอจะมีความจำที่ดีมาก คนที่เคยพบ เจอจะไม่มีวันลืม แต่ตอนนี้เธอนึกไม่ออกว่าเคยเห็นเมิ่งโร่ ถิงที่ไหนมาก่อน

สำหรับชื่อที่เรียกขานว่าเมิ่งโร่ถิง เธอก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน
“โอ้!ให้ตายสิ สามีคุณไปแอบนัดเจอผู้หญิงคนอื่น แต่ คุณกลับตอบสนองแค่นี้เนี้ยนะ? “จู่ๆเห่อถงถงเกิดรู้สึก ใจร้อนขึ้นมา ถ้าเวลานี้อยู่ตรงนั้นก็อยากจะเดินไปตบสัก ทีหนึ่ง

“มิฉะนั้น? หรือจะไปจับชู้กัน? “เวินลั่วฉิงยิ้มอ่อนๆ เธอ แค่พูดหยอกล้อคล้อยตามคำพูดของเห่อถงถง

“ได้ ความคิดนี้เข้าท่าดี” แต่ว่าเห่อถงถงเอาจริง น้ำเสียง มิสามารถบดบังความตื่นเต้นดีใจไว้ได้ “เพื่อนรัก ถ้างั้น พวกเราไปจับชู้กันเถอะ พาเด็กน้อยทั้งสองคนไปด้วยพอ ถึงเวลานั้นก็ต้องเกิดเรื่องใหญ่โต ทีแรกฉันกับจื่อโม่ก็คิด จะไป..…..……..

เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดของเห่อถงถงก็รู้สึกขบขัน แต่ พอได้ยินประโยคสุดท้าย ดวงตาก็หรี่ขึ้น “คุณกับจื่อโม่ คิดจะทําอะไรนะ? ”

“ไม่มี ไม่มีอะไรสักหน่อย”เห่อถงถงเป็นคนที่ปากตรงกับ ใจไม่สามารถปิดปากเงียบไว้ได้ เมื่อกี้ตื่นเต้นจึงเผลอพูด ออกไป แต่เธอรู้ว่าจะยอมรับไม่ได้ มิเช่นนั้นจะทำให้จื่อ โม่ดูถูกเธอได้

จื่อโม่ได้กำชับแล้วกำชับอีกว่าห้ามไม่ให้ฉิงฉิงรู้แผนการ ของพวกเขาก่อนเด็ดขาด
“ฉิงฉิง คุณคิดว่าจะทำอย่างไรดี คุณพูดมา ฉันจะไป จัดการแทนเอง”เห่อถงถงรีบเปลี่ยนบทสนทนา “ตอนนี้ คุณเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย คุณต่างหากที่ถูก ต้องตามหลักขนบธรรมเนียม พวกเราไม่ต้องเกรงกลัว หล่อนหรอก”

“ฉันแค่แต่งงานในนามกับเย่ซือเฉินเท่านั้น ดังนั้นคุณ อย่าได้ตื่นตระหนกมากไปนักเลย โอเค ฉันยุ่งอยู่ แค่นี้ล่ะ นะ”

หลังจากวางสายเวินลั่วฉิงก็ส่ายหัว ให้เธอไปจับชู้เย่ซือ เฉินหรือ? เห่อถงถงคิดได้ยังไงเนี้ย

ในยามค่ำคืน เวินลั่วฉิงกลับถึงบ้าน เพิ่งจะเข้ามาถึง ประตูที่ห้องโถงก็ได้ยินเสียงของคุณปู่เย่ที่ตะคอกอย่าง โกรธเกรี้ยว”นายกำลังหมายความว่าอย่างไรกัน? นาย คิดจะทำอะไรกันแน่? ตอนนี้ฉันสอนนายไม่อยู่แล้วใช่ ไหม? ฟังคำพูดของฉันไม่เข้าสักคำ ฉันไม่ชอบอะไรนาย ก็ทําอย่างนั้น? ”

เวินลั่วฉิงไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่เป็นเพราะเสียงของ คุณปู่เย่ดังมาก ทำให้เธอได้ยินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าห้ามนายคบค้าสมาคมกับผู้ หญิงคนนั้นอีก ทำไมบ่ายวันนี้เธอมาโผล่ที่บริษัทได้ มิ หนำซ้ำยังถูกแอบถ่ายอีกต่างหาก นาย นายจะทำให้ฉันตรอมใจตายให้ได้เลย ใช่ไหม? ”

ได้ยินคําพูดนี้ ดวงตาของเงินลั่วฉิงก็เกิดเป็นประกายขึ้น มาแวบหนึ่ง คุณปู่เย่กำลังพูดถึงเรื่องเมิ่งโร่ถึง?

“ผู้หญิงที่นายแต่งงานด้วยรู้เรื่องนี้ไหม? “จากนั้นคุณปู่ เย่ก็ถามขึ้นมาหนึ่งประโยค ครั้งนี้น้ำเสียงได้ลดต่ำลงแล้ว

แต่ลั่วนิ่งไม่ได้ยินเสียงบานตอบของเย่ อเฉิน

“ฉันขอบอกนายว่าทางที่ดีอย่าให้เธอรู้ มิเช่นนั้นนายก็รู้ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงของคุณปู่เย่สูงขึ้นอีกครั้งด้วย อารมณ์ที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยการข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด “ฉัน ขอเตือนนายว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปไม่ต้องมีสายสัมพันธ์ ใดๆกับผู้หญิงคนนั้นอีกเด็ดขาด มิเช่นนั้นนายอย่าคิดจะ ได้เงินจะบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปแม้แต่สตางค์เดียว”

เวินลั่วฉิงหยุดชะงักไปชั่วครู่ คุณปู่เย่กลัวเธอรู้เรื่องของ เมิ่งโร่ถิง? เป็นเพราะอะไรกัน? กลัวเธอจะหึงหวง? กลัว เธอจะโกรธ? คุณปู่เย่จะมีความหวังดีต่อเธอขนาดนั้น เลยหรือ?

เพราะปกติคุณปู่เย่ไม่พอใจในตัวเธอทุกอย่าง
แต่ว่าเรื่องที่กระจ่างที่สุดก็ต้องเป็นเรื่องที่คุณปู่เย่ไม่ ยินยอมให้เย่อเฉินกับเมิ่งโร่ถึงติดต่อกัน? และคัดค้าน อย่างใหญ่หลวงอีกด้วย

แค่เย่ซือเฉินติดต่อกับเมิ่งโร่ถึงก็อย่าคิดที่จะได้เงินจาก บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปแม้แต่สตางค์เดียว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องแต่งงานกับเมิ่งโร่ถึง

ดังนั้นเย่อเฉินจึงได้มาแต่งงานกับเธอ?

เวิน วฉิงรู้สึกว่าที่เย่ซือเฉินแต่งงานกับเธอมีสองเหตุผล เหตุผลแรกก็เป็นเพราะหุ้นส่วนในบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ป เนื่องจากคุณปู่เย่ได้พูดอย่างแน่วแน่แล้วว่า ถ้าเย่ซือเฉิน ไม่แต่งงานเขาก็จะโอนหุ้นส่วนให้กับคนอื่น และคุณปู่เย่ก็ ไม่อนุญาตให้เยซือเฉินแต่งงานกับเมิ่งโร่ถิง ดังนั้นเธอจึง ซวยที่ถูกเย่ซือเฉินเลือก

เหตุผลที่สองก็ต้องเป็นเพราะเย่ซือเฉินจงใจจะยั่วโมโห คุณปู่เย่ เนื่องจากคุณปู่เย่ไม่ชอบคุณสมบัติของเธอเลย แม้แต่น้อย ตอนเธอเข้าไปอยู่ที่บ้านของตระกูลเย่ครั้ง แรก คุณปู่เย่ก็โมโหไม่น้อย

แต่ว่าคุณสมบัติของเมิ่งโร่ถึงก็ไม่ได้แย่อะไร ทำไมคุณปู่ เย่ถึงได้คัดค้านขนาดนี้?
ตั้งแต่ต้นจนจบเวิน วฉิงได้ยินแต่เสียงของคุณปู่เย่คน เดียว ไม่ได้ยินเย่ซือเฉินตอบอะไรสักคำ

เวินลั่วฉิงสามารถจินตนาการบรรยากาศภายในห้อง หนังสือได้ คุณปู่เย่นั้นมีอารมณ์ที่โกรธจัดราวฟ้าผ่า แต่ เย่ซือเฉินนั้นมีอารมณ์ที่อิ่มเอมใจ ไม่สนใจอะไร

มุมปากเวินลั่วฉิงโค้งขึ้นมายิ้ม เธอสังเกตุเห็นว่าคนที่ดู เหมือนเรียบเฉยเย็นชาและยโสอย่างเย่ซือเฉิน แท้จริง เป็นคนที่ใจจืดใจดำ และสามารถทำให้คนตรอมใจตาย แล้วไม่คิดจะชดใช้อย่างไร้ความปราณีใดๆอีกด้วย

เวินลั่วฉิงคิดว่าแอบฟังอยู่อย่างนี้ไม่ดี ถ้าคุณปู่เย่รู้เข้าก็ จะรู้สึกอึดอัดได้ ดังนั้นเธอจึงเดินย่องๆเข้าห้องนอนไป

หลังจากที่เงินลั่วฉิงกลับเข้าห้องก็ยังคงได้ยินเสียง ตะคอกของคุณปู่เย่เล็กน้อย แต่เป็นเพราะมีประตูกั้นไว้ หลายบาน จึงได้ยินไม่ชัดเจนนัก

จากนั้นเวินลั่วฉิงก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ได้ยินเสียงมี คนเดินลงจากตึก ฟังจากเสียงเท้าที่เดินลงไปนั้นไม่น่า จะเป็นแค่คนเดียว น่าจะเป็นเย่ซือเฉินกับคุณปู่เย่ออกไป พร้อมกัน

จากนั้นในคฤหาสน์ก็เงียบสงบลง
เงินลั่วฉิงเปิดประตูห้องออก เห็นประตูห้องหนังสือเปิด ทิ้งไว้ เห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉินไม่อยู่ในห้องหนังสือได้ออก ไปพร้อมกับคุณปู่เย่แล้ว

ได้ยินเสียงเท้าของทั้งสองเดินลงไปก็รู้ว่ามีความเร่งรีบ น่าจะมีเรื่องเร่งด่วน

เช้าวันรุ่งขึ้น เงินลั่วฉิงตื่นมาไม่เห็นเย่ซือเฉิน เห็นได้ อย่างชัดเจนว่าเย่ซือเฉินไม่ได้กลับมาทั้งคืน

วันนี้เป็นวันเสาร์เวินลั่วฉิงไม่ต้องไปที่บริษัท ในเมื่อเย่ซือ เฉินไม่อยู่บ้าน เธอจึงอยากจะไปหาเด็กน้อยทั้งสองคน

แต่จื่อโม่ของเธอบอกเธอว่า เขาจะไปร่วมกิจกรรมของ อนุบาล เธอไม่ต้องไป

เวินลั่วฉิงไม่ได้คิดอะไรมาก ไม่ง่ายเลยที่จะได้พักผ่อน อยู่บ้านหนึ่งวัน

ตอนพลบค่ำ เวินลั่วฉิงกำลังทำอาหารอยู่นั้น จู่ๆก็ได้ยิน เสียงประตูใหญ่ดังขึ้น เธอคิดว่าเป็นเย่ซือเฉินกลับมาแล้ว จึงได้เดินออกไป

แต่ว่าเมื่อเห็นคนที่เปิดประตูใหญ่เดินเข้ามา เวินลั่วนิ่งก็ตัวแข็งที่อ
ใครสามารถบอกเธอได้บ้าง นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เงินลั่วฉิงเห็นใครคนนั้นเดินเข้าบ้านไปอย่างคุ้นชินกับ เส้นทาง

เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่มาครั้งแรก!

ใช่สิในคฤหาสน์แห่งนี้มีห้องโดยเฉพาะของเมิ่งโร่ถึง ดัง นั้นเห็นได้ชัดว่าเธอมาประจำ

เวินลั่วฉิงจ้องมองเธอแบบไม่ขยับเขยื้อนและไม่ได้พูด อะไร