บทที่ 102 คุณชายสามเย่จะแย่เกินไปแล้ว

บทที่ 102 คุณชายสามเย่จะแย่เกินไปแล้ว

เขาจะไม่มีวันลืมแม่ของเขาในตอนนั้น ดังนั้นมันจึงมีบาง สิ่งที่เขาจำเป็นต้องทำ…

เงินลั่วฉิงไม่ได้เดินเข้าไป แต่กลับอยู่หน้าประตู มอง เย่ซือเฉินที่รีบขับรถออกไป มันทำให้เธอรู้สึกกังวลเล็ก

น้อย

สีหน้าของเขาเมื่อครู่นี้ดูไม่ค่อยดีนัก และเมื่อกี้ขณะที่ เขาขับรถออกไป เข้าใช้ความเร็วที่เร็วเกินเหตุ

ขับรถเร็วเวลาอารมณ์ไม่ดีนั้นเป็นสิ่งที่อันตรายมาก!!

เมื่อคิดดูแล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา และโทรออก ไปที่โทรศัพท์ของเย่ซือเฉิน

ในขณะที่อยู่บนรถ เมื่อเย่ซือเฉินได้ยินเสียงโทรศัพท์ เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาคู่นั้นหรี่ลง เห็น เพียงแค่เห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ เขารู้สึก ตะลึงอยู่ชั่วขณะ แต่สุดท้ายเขาก็รับสาย

“คุณสามีคะ คุณขับรถช้าลงหน่อยนะ ระวังตัวด้วย ปลอดภัยไว้ก่อนนะคะ” ทันทีที่รับสายโทรศัพท์ เสียงของเวินลั่วฉิงก็ถูกส่งออกมา เสียงของเธอนั้นค่อนข้างนุ่ม นวล แถมยังหวานอีกต่างหาก

ในชั่วขณะนั้น ทันใดนั้นเย่ซือเฉินก็รู้สึกว่าความ หงุดหงิดส่วนใหญ่ที่อยู่ภายในใจของเขาจางหายไปทันที มุมริมฝีปากของเขายกขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ได้สิ

เขาหยุดอยู่ครู่หนึ่ง มุมริมฝีปากของเขาก็ยกขึ้นมาอีก เล็กน้อย “เดี๋ยวผมจะรีบกลับไปนะ อย่าเพิ่งหลับล่ะ รอผม กลับถึงก่อนแล้วพวกเราค่อยนอนพร้อมกันนะ”

ในคำพูดของเขามันมีความคลุมเครือและชัดเจนที่ไม่ถูก ปกปิด

เงินลั่วฉิง “…

เธอ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไมถึงต้องโทรหาเขาด้วย?

นี่เธอโง่จริง ๆหรือเปล่า? คุณชายสามเย่คือใคร? แล้ว เธอเป็นห่วงเขาหรือเปล่า?

ตอนนี้ดีแล้ว เธอฝังตัวเธอเองลงไปในรูแล้ว

เมื่อมองไปที่สายโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายไป เงินลั่วฉิง รู้สึกเสียใจภายหลังกับสิ่งที่ทำลงไป เสียใจจริง ๆ
รอเขากลับมา แล้วค่อยนอนพร้อมกัน?

เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถ้าเกิดว่าเธอรอเขากลับมาแล้ว ค่อยนอนพร้อมกันจริง ๆ

ตอนนี้เธออยากจะหนี ยังทันไหมนะ?!

แต่เงินลั่วฉิงรู้ดีว่า เธอไม่สามารถหนีได้ เธอและเขาได้ รับการรับรองแล้ว และตอนนี้พวกเขาเป็นคู่สามีภรรยาที่ ถูกต้องตามกฎหมาย

ถ้าเกิดว่าเธอคิดจะหนีจริง ๆ เขาจะยอมปล่อยเธอไปได้ ยังไง?!

เวิน วฉิงถอนหายใจยาว จากนั้นเธอก็ยอมรับโชคชะตา และเปิดประตูเข้าไปในคฤหาสน์

ตอนนี้ อารมณ์ของคุณชายสามเย่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เธอโทรหาเขา บอกให้เขาเดินทางปลอดภัย นี่แสดงว่า เธอห่วงใยเขา

แน่นอนว่า เขาพูดประโยคสุดท้ายอย่างตั้งใจ แม้ว่าจะ ผ่านโทรศัพท์และมองไม่เห็น แต่เขาก็พอจะนึกภาพออก ว่าหลังจากที่เธอได้ยินแล้วเธอ การตอบสนองเธอจะต้อง ยอดเยี่ยมแน่ ๆ
แต่ในความเป็นจริง เขารู้สึกว่า บางครั้งการแกล้งเธอก็ เป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก

ความเร็วรถเย่ซือเฉินลดลงอย่างเห็นได้ชัด คิดถึงเพียง จุดหมายที่เขากำลังจะไป เมื่อนั้นความโค้งของมุมริม ฝีปากของเขาเพิ่งยกขึ้นหายไปอีกครั้ง

หนึ่งชั่วโมงถัดไป รถของเย่ซือเฉินจอดอยู่ที่บ้านพักคน ชรา

“คุณชายเย่ คุณมาแล้ว คุณเย่หลับไปแล้วค่ะ” เมื่อผู้ ช่วยพยาบาลเห็นเย่ซือเฉิน ในความเคารพนั้นก็มีความ กลัวเล็กน้อย

“หลับแล้วเหรอ?” มุมริมฝีปากของเย่ซือเฉินฉุดลงและมี ความเยาะเย้ยออกมาเล็กน้อย นอนแล้วจริงเหรอ? หรือ ว่าไม่อยากเจอเขา?

ตั้งแต่ที่คุณแม่ประสบอุบัติเหตุ ในหลายปีที่ผ่านมานี้ เขาไม่เคยได้ริเริ่มที่จะพูดกับเขาเลยสักครั้ง เขาประสบ อุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองปีก่อน หลังจากที่ขาก็พิการ ทั้งสองข้าง เขาได้เข้ารับการรักษาที่บ้านพักคนชรา ตั้งแต่ที่มาหาเขา ก็ไม่เคยได้เจอเขาเลยสักครั้ง

เย่ซือเฉินจึงไม่ได้เข้าไป ทำได้เพียงอยู่หน้าห้อง ภายใน ห้องไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ รวมถึงไม่มีเสียงอะไรเลยทั้งสิ้น

“พรุ่งนี้ผมต้องเดินทางไปประเทศ D” ไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรง นั้นมานานแค่ไหนแล้ว ดวงตาของเย่ซือเฉินดูเหมือน จะเศร้าลงเล็กน้อย แต่ในเวลาถัดไป สีหน้าของเขาก็ ปกคลุมด้วยความเฉยชาอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่เย่ซือเฉินพูดประโยคนี้ เสียงที่เขาใช้ไม่ดังเกิน ไป แต่ก็ไม่เบาเกินไป เขาเชื่อว่าคนในห้องต้องได้ยินใน สิ่งที่เขาพูด

แต่ทว่า ภายในห้องก็ไม่มีเสียงอะไรเหมือนเดิม เย่ซือ เฉินยิ้มเล็กน้อยด้วยความรู้สึกท้อแท้ หลังจากนั้นก็รีบเดิน จากไป

หลังจากที่เงินลั่วฉิงกลับถึงห้องแล้ว เมื่อนึกถึงคำพูด ของเย่ซือเฉิน เธอก็มักจะรู้สึกกังวลเล็กน้อย

เธอรู้สึกอยากนอน แต่ก็เอาแต่พลิกตัวไปมาเพราะนอน

ไม่หลับ

เย่ซือเฉินบอกว่าจะรีบกลับมาเหรอ? มันจะเร็วขนาด ไหนกันนะ? หลังจากที่เขากลับมา มันจะเป็นยังไงงั้นเห รอ?

เวินลั่วฉิงนอนลงบนเตียง เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหนแล้ว แต่หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงรถ และตาม มาด้วยเสียงเปิดประตู เห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉินกลับมาถึง แล้ว

เงินลั่วฉิงหลับตาแน่น ทำเหมือนหลับไปแล้ว…

เย่ อเฉินเดินขึ้นบันได และเดินไปที่ห้องของเวิน วง ห้องนั้นปิดไฟมืดไปหมด และยังปิดมานไว้อย่างแน่นหนา

ทั้งห้องมองไม่เห็นอะไรเลย

มุมริมฝีปากของเย่ซือเฉินบิดเบี้ยวเล็กน้อย เธอคิดว่าถ้า ทำเช่นนี้แล้ว เขาจะมองไม่เห็นเธอเหรอ?

เย่ อเฉันเดินเข้าไปในห้อง และเปิดไฟดวงเล็ก เมื่อเห็น เงินลั่วฉงชิงหลับตาอยู่บนเตียง เขาก็หัวเราะออกมาอย่าง ไม่มีเสียง แล้วก็เข้าไปในห้องน้ำ

เงินลั่วฉิงได้ยินเสียงเย่ซือเฉินเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ เธอยังคงนอนอยู่บนเถียงเหมือนเดิม เธอเลือกที่จะไม่ ขยับและไม่ยอมลืมตา

หลังจากที่เย่ซือเฉินอาบน้ำเสร็จ เขาก็เดินไปที่เตียงที่ เธอกำลังนอนอยู่และลงไปนอนข้าง ๆ เธออย่างธรรมชาติ จากนั้นก็ใช้มือข้างหนึ่งโอบกอดเธอให้แนบชิดเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

เวิน วฉิงถอนหายใจอย่างเบา ๆ ร่างกายรู้สึกเกร็งเล็ก

น้อย

เย่ชื่อเฉินเป็นคนฉลาดอยู่แล้ว เขาย่อมรู้ดีว่าเธอกำลัง แกล้งหลับอยู่ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เปิดเผยเธอให้เธอ รู้ และก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น เขาแค่เพียงกอดเธอ อย่างสงบ

แค่ได้กอดเธอเช่นนี้ เขารู้สึกว่าจิตใจที่หงุดหงิดของเขา ได้สงบลงอย่างสมบูรณ์

ตั้งแต่ที่ได้แต่งงานกับเธอ เขาไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะ ขอหย่า ณ ตอนนี้ เขารับรู้แล้วว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยมือ ไปจากเธอเด็ดขาด

ในวันถัดไป หลังจากที่เวินลั่วฉิงตื่นขึ้นมา เย่ซือเฉินก็ได้ จากไปแล้ว เธอนอนอยู่บนเตียง และรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไปจากเดิม นี่ไม่เหมือน สไตล์ของเย่ซือเฉินเท่าไหร่มั้ง?

ณ ศูนย์ตรวจสอบของมู่หรงตัวหยาง
มู่หรงตัวหยางรีบไปตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อวานตอนเย็นเขาพา แม่ไปส่งที่สนามบิน พอกลับถึงที่พักก็ดึกไปเสียแล้ว เขา คิดว่าตอนนั้นเป็นลั่วฉิงคงหลับไปแล้ว เลยไม่ได้รีบร้อน เพื่อที่จะมาเอาได้ผลตรวจ

แน่นอนว่าเขาต้องการที่จะทราบผลตรวจมาก ๆ ดังนั้น เขาจึงรีบมาถึงที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่

มู่หรงตัวหยางเข้าไปในห้องแล็ป และเห็นหลี่หงกำลังจัด ระเบียบข้อมูลอยู่ งานเหล่านี้เป็นกิจวัตรประจำวันของหลี่ หง

เมื่อหลี่หงเห็นเขา กระบวนการจัดระเบียบข้อมูลก็ได้ หยุดชั่วคราว ดวงตาของเธอกระพริบอย่างรวดเร็ว

“ผลการตรวจที่ผมทำเมื่อวานนี้ ข้อมูลตอนนี้อยู่ที่ไหน แล้ว?” มู่หรงดัวหยางเห็นว่าเธอจัดระเบียบข้อมูลใกล้จะ เสร็จหมดแล้ว เขาคิดว่าผลตรวจของเขาต้องอยู่ในนั้น แน่นอน

“ผลตรวจชุดนั้นที่คุณทำ ฉันได้ส่งรายงานไปยังห้อง ทำงานของคุณแล้ว วางไว้บนโต๊ะทำงานของคุณค่ะ” หลี่ หงเงยหน้าขึ้นไปมอง มู่หรงตัวหยางและตอบอย่างเป็น ธรรมชาติ

มู่หรงดัวหยางตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเขารีบเดินออกจากห้องแล็ป

หลังจากที่มู่หรงตัวหยางเดินเข้าไปในห้องทำงาน เขาก็ เห็นข้อมูลชิ้นหนึ่งอยู่บนโต๊ะจริง ๆ ข้อมูลถูกบรรจุในแฟ้ม อย่างเรียบร้อย หลี่หงมักทำงานอย่างละเอียดอยู่เสมอ ทุกอย่างจึงดูเหมือนปกติ

ก่อนที่มู่หรงตัวหยางจะเดินถึงโต๊ะทำงาน เขารีบหยิบ แฟ้มขึ้นมา เขาถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ หลังจากนั้นถึงจะ รีบเปิดแฟ้ม และดึงรายงานออกมา

สายตาของมู่หรงมองไปที่รายงานอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็น ผลลัพธ์ ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย ภายในเวลาไม่ นาน การแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปจนน่า แปลก…