ตอนที่87 บททดสอบความเป็นพ่อ

ตอนที่87 บททดสอบความเป็นพ่อ

เรียกมานานหลายปีแล้ว อยู่ๆทำไมถึงเปลี่ยน

“พี่บอกว่า แม่แต่งงานแล้ว พวกเราก็มีพ่อใหม่แล้ว ถึง แม้ว่าพ่อใหม่จะไม่ใช่พ่อของพวกเรา เป็นแค่พ่อเลี้ยง แต่ พี่บอกว่าไม่ควรทำให้พ่อเลี้ยงเข้าใจผิด ดังนั้น ต่อไปพวก เราก็จะมีแค่พ่อใหม่ ไม่มีพ่อเลี้ยงอีกแล้ว” ถังจื่ออธิบาย ให้เวิน วฉิงฟังอย่างชัดถ้อยชัดคํา

เงินลั่วฉิง “.….

เด็กโม่ของบ้านเธอคิดมากเกินไปแล้วกระมัง

มีพ่อใหม่ เลยเรียกพ่อเลี้ยงไม่ได้แล้ว เรื่องนี้ถ้าหากว่า รุ่นพี่ได้ยินล่ะก็ ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะรู้สึกอย่างไร

ตอนที่เด็กโม่บอกว่ากลัวเย่ซือเฉินเข้าใจผิด เข้าใจผิด อะไร

เธอและเย่ซือเฉินแค่แต่งงานกันตามข้อตกลง อย่างมาก อีกปีหนึ่งก็คงจะหย่ากัน ใจจริงเธอไม่ได้ห่วงว่าเย่ซือเฉิน จะเข้าใจผิดอะไร
แต่ว่า ถ้าหากว่าเย่ซือเฉินคือผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนจริงๆล่ะ ก็ นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“มามี้ หนูไม่คุยกับแม่แล้ว หนูจะไปโรงเรียนกับพี่แล้ว” เสียงถังจื่อซีดังแว่วเข้ามาอีกครั้ง สะกดกั้นความคิดของ เงินลั่วฉ่ง

“โอเค” เวินลั่วฉิงตอบเบาๆ เธอขำจนควบคุมตัวเองไม่ได้ จนต้องหัวเราะออกมา

จากนั้นทางนั้นก็วางสายไป

เงินลั่วฉิงมองไปยังโทรศัพท์ที่เพิ่งจะวางไป นัยน์ตาสั่น ไหว เย่ซือเฉินคือผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนจริงรึเปล่า

เป็นเขาใช่รึเปล่า

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเรื่องนี้ เธอต้องตรวจสอบให้แน่ชัด ขอเพียงตรวจสอบแน่ชัดแล้ว เธอจะได้รู้ว่าเธอจะเอา อย่างไรต่อไป

แน่นอน ว่าตอนนี้เธอคงจะสืบเรื่องเมื่อห้าปีก่อนตรงๆไม่

ได้!

นัยน์ตาเวินลั่วฉิงเปลี่ยนไป อยู่ๆเธอก็เห็นผมสั้นติดอยู่ที่หวี ดวงตาเธอส่องเป็นประกายขึ้นมาในบัดดล

นี่เป็นหวีของเธอ ทุกครั้งที่เธอใช้เสร็จก็มักจะทำความ สะอาดให้เรียบร้อย จะไม่ทิ้งเส้นผมเอาไว้

อีกอย่างผมของเธอไม่มีทางสั้นขนาดนี้ ดังนั้นผมสั้นนี่จะ ต้องเป็นของเย่ซือเฉินแน่

ตอนนี้ มีเรื่องหนึ่งที่ง่ายมาก วิธีที่ตรงไปตรงมา นั่นก็คือ นำผมของเย่ซือเฉินไปพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกกับเด็กสอง คนนั่น

เย่ซือเฉินใช่ผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนรึเปล่า รอแค่ผลออกมา เรื่องทุกอย่างก็กระจ่าง

เวินลั่วฉิงไม่อยากคาดเดาโดยไม่แน่ชัดอีกต่อไป

เงินลั่วฉิงลอบถอนหายใจ เธอค่อยๆยื่นมือออก หยิบหวี ข้างหน้าขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะว่าตื่นเต้น มือเธอจึงสั่น อยู่เล็กน้อย

“ว่าไง คุยโทรศัพท์เสร็จรึยัง” และในขณะนั้น ที่นอก ห้องน้ำ เสียงเย่ซือเฉินก็ดังแว่วมา

เวินลั่วฉิงตกใจผงะ เกือบทำหวีในมือตกลงบนพื้น
จากนั้น เย่ซือเฉินก็เปิดประตูห้องน้ำออก

เงินลั่วฉิงจัดแจงแอบซ่อนหวีเอาไว้ ตอนนี้เยซือเฉินอยู่ที่ นอกประตู คอยจ้องเธออยู่

เวินลิ่วฉิงถอนหายใจอีกครั้ง หลังจากนั้นเธอจึงหยิบหวี ขึ้นมาทําท่าจะแปรงไปที่ผมตัวเอง

“คุยเสร็จแล้ว เมื่อครู่ฉันลงไปข้างล่างยังไม่ทันได้ล้าง หน้า ก็เลยจะทําซะหน่อย” เวินลั่งฉิงกลอกตา มองไปทาง เขา ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ

ใจก็รู้สึกผิด แต่ก็ไม่กล้าแสดงความผิดปกติใดบนใน

หน้า เย่ซือเฉินจ้องเธอ และไม่ได้พูดอะไร เงินลั่วฉิงแสร้งทำ

แปรงผมต่อไป ก่อนจะวางหวีไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง

“ไป เราลงไปทานอาหารเช้ากัน” อาจเป็นเพราะว่า เวินลั่วฉิง ‘รู้สึกผิด’ ตอนเย่ซือเฉินอยู่ที่นี่ เธอก็มักจะรู้สึก เป็นห่วงเขา

เวินลั่วฉิงเปิดประตูออก ยังไม่ถึงชั้นล่าง เธอก็เห็นควัน นําลอยออกมาจากในห้องครัว แน่นอน ว่ายังมีกลิ่นไหม้ อีกด้วย
“ไข่ของฉัน” เงินลั่วฉิงตกใจ ก่อนหน้านี้เธอเจียวไข่อยู่ เธอรีบวิ่งขึ้นชั้นบนไป และลืมปิดเตา

เงินลั่วฉิงรีบลงมาชั้นล่าง และพุ่งไปยังห้องครัว ใน กระทะ ไข่ดาวของเธอได้กลายเป็นไข่ดำเกรียม ริมฝีปาก เธอกระตุก โชคดีที่กระทะยังไม่ไหม้ เธอรีบปิดไฟในทันที

เย่ซือเฉินมองเธอ สายตาเคร่งเครียด ตอนที่เธอขึ้นไป ข้างบนนั้นรีบขนาดนั้นเลย ขนาดเตาก็ยังลืมปิด

ทำไมเมื่อครู่เธอถึงต้องรีบขึ้นไปข้างบนขนาดนั้นด้วยล่ะ

ตามเหตุตามผลแล้ว เธอก็ไม่น่าจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ จากในครัว ต่อให้ได้ยิน ก็คงไม่น่ารีบออกจากครัวมาก ขนาดนี้

ตอนที่เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอ เขาออกมาจาก ห้องน้ำ หยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมาดู ก็ยังไม่ทันได้รับสาย เธอก็โผล่เข้ามาแล้ว

ดังนั้นเธอ…

“เดี๋ยวฉันทำให้ใหม่อีกรอบนะ รอสักครู่” เป็นลั่วฉิง จัดการเทถ่านนําไหม้ออกจากกระทะ และเตรียมที่จะทำใหม่อีกครั้ง

ตาเย่ซือเฉินเป็นประกาย พอคิดที่จะพูด ณ ตอนนั้น โทรศัพท์เขาก็มีเสียงเตือนข้อความเข้ามาใหม่ นั่นเป็น เสียงที่เขาตั้งไว้สําหรับข้อความพิเศษ

ดังนั้น เมื่อได้ยินเสียงเตือนข้อความเข้า เย่ อเฉินจึงได้ รู้ว่าเป็นอีเมล์ที่ส่งมาจากประเทศM น่าจะเป็นผลจากการ สืบสวนทางนั้น

“ไม่ต้องทําแล้ว ออกไปหาอะไรทานกันดีกว่า ผมต้อง แวะไปที่บริษัทหน่อย” เย่ซือเฉินไม่ได้เข้าไปอ่าน ดวงตา ทั้งคู่จับจ้องเธอ มีความผิดปกติเล็กน้อยซ่อนอยู่ในแววตา

เขาคิด หรือว่า ความจริงทุกอย่างจะถูกเปิดเผยแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นคุณไปบริษัทเถอะ ฉันทำทานเองก็แล้วกัน” เวินลั่วฉิงยิ้มให้เขาด้วยความเข้าอกเข้าใจ ตอนนี้เธอหวัง ว่าเขาจะรีบออกไปซะที

เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไร เขาแค่พยักหน้าและจากไป

หลังจากเย่ซือเฉินไปแล้ว เวินลั่วฉิงก็ยังไม่ได้ขึ้นชั้นบน เลย เธอทำอาหารเช้าใหม่อีกครั้ง ทานอาหารเช้าเสร็จ ถึง ได้ขึ้นไปชั้นบน
หลังจากเข้าไปในห้องนอน เธอก็ปิดประตู และรับตรง เข้าห้องน้ำไป หวีเล่มนั้นวางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง ตอนนี้ บนหวีมีผมอยู่เส้นหนึ่ง น่าจะเป็นตอนที่เธอหวีและทั้งผม ติดเอาไว้

แต่ว่า ผมเส้นสั้นนั้นก็ยังอยู่

เป็นลั่วฉิงดึงผมเส้นสั้นนั้นออกมา เธอเห็นว่ามีรากผม ติดมาด้วย น่าจะนำมาใช้ทดสอบความเป็นพ่อลูกได้ เงินลั่วฉิงค่อยๆบรรจุเก็บผมเส้นนั้นด้วยความระมัดระวัง

เวินลั่วฉิงไม่กล้าที่จะไปตรวจโดยตรงที่โรงพยาบาล เมืองA หนึ่งก็คือ เธอกลัวเยซือเฉินรู้เข้า สองก็คือ เธอ กลัวว่าจะส่งผลไม่ดีต่อเด็กน้อยทั้งสองคน

เธอคิดถึงเรื่องมู่หรงตัวหยาง เธอจำได้ว่ามู่ทรงตัวหยาง อยู่ที่ศูนย์ตรวจที่เมือง A

เวินลั่วฉิงหาเบอร์โทรของมู่หรงตัวหยาง เธอกด หมายเลขไป โทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง ทางนั้นก็มีคนรับ

“น้องลั่วฉิง คิดถึงพี่หรอ” พอโทรศัพท์มีคนรับ เสียง หัวเราะคิกคักของชายหนุ่มทางนั้นก็ดังขึ้นมา

“พี่อยู่ที่ไหน” สำหรับความหยาบคายของเขา เป็นลั่วนิ่ง ชิ้นเสียแล้ว
“พี่อยู่ที่เมืองA น้องลั่วฉิงอยากจะ…” เสียงหัวเราะของมู่ห รงตัวหยางยิ่งกระหึ่มยิ่งกว่าเดิม

“อยู่ที่ศูนย์ตรวจของเมือง A5″ เป็นลั่วฉิงไม่พูดไร้สาระ กับเขา เธอตรงเข้าเรื่องทันที

“อื้อ ทำไม น้องลั่วฉิงอยากจะตรวจอะไร” คราวนี้มู่หรง ตัวหยางไม่หยอกล้อกับเธออีกต่อไป มู่หรงตัวหยางเข้า ใจเงินลั่วฉิง เมื่อเธอเอ่ยถึงเรื่องศูนย์ตรวจ แน่นอนว่าเธอ ต้องอยากตรวจอะไรแน่

จะว่าไปก็ตลกดี เรื่องนี้จะทำคลุมเครือกับมู่หรงตัวหยาง ไม่ได้เด็ดขาด

“ฉันต้องการทดสอบความเป็นพ่อลูก ฉันอยากจะ เอาของบางอย่างให้พี่ พี่ช่วยฉันตรวจด้วยตัวเองนะ” เวินลั่วฉิงได้ยินว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ศูนย์ตรวจ เธอก็ลอบ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก