ตอนที่ 78 พวกเราทำพร้อมกัน

ตอนที่ 78 พวกเราทำพร้อมกัน

แต่ว่า เขาก็ยังคงไม่ละสายตา เขารีบกินอาหารที่วางอยู่ด้าน หน้าไปหนึ่งคํา เยซือเฉินถึงกับตะลึงไปเลยทีเดียว เขาคิดไม่ ถึงว่าอาหารที่เธอน่าจะอร่อยขนาดนี้ ฝีมือระดับนี้ คงไม่ใช่ ทำครั้งแรกแน่นอน

เธอหัดทําอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ก่อนที่จะกลับบ้านตระ กูลเวิน เธอก็ยังเป็นแค่เด็ก แล้วแม่ของเธอก็รักเธอมาก เธอ คงไม่ได้ทำอะไรแบบนี้เท่าไหร่นัก ตอนที่กลับบ้านตระกูลเวิ นก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ ความเป็นไปได้อย่างเดียวคือ ในสี่ห้าปีมานี้ตอนที่เธออยู่ประเทศM

แต่ เขาคิดว่า ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวคงฝึกทำกับข้าวออกมาได้ ไม่ถึงขั้นนี้หรอก เธอไปที่ประเทศเพื่อรักษาหรือเปล่าเนี่ย?

เย่อเฉินช้อนสายตามองไปที่เธอ

“มีอะไรหรอ? “พอเห็นเขาที่พึ่งทานไปได้คำเดียวแล้วหยุด ลง เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย: “ไม่อร่อยหรอ? ”

หรือว่าอาหารที่เธอทำไม่ถูกปากเขาหรือยังไง?

“เธอทําอาหารเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่? “เย่ซือเฉินกระพริบตาเล็กน้อย จู่ๆเขาก็รู้สึกว่า เขานั้นไม่รู้จักเธอเลยจริงๆ

เงินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย คนนี้ช่างสังเกตเกินไปแล้ว แค่กิน ข้าวยังสงสัยเธอเลย รู้อย่างนี้ไม่ทำให้กินไม่ก็ทำไปมั่วๆสะก็ดี

เห้อ ทำคุณบูชาโทษจริงๆ

แต่จะว่าไป ที่เขาสงสัยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ถ้าไม่ใช่เพ ราะเด็กๆทั้งสองคนละก็ เธอคงไม่ฝึกทำอาหารจนอร่อยขนาด นี้แน่นอน

“ตอนอยู่ต่างประเทศ ฉันไม่ค่อยคุ้นกับอาหารการกินที่นั่นสัก เท่าไหร่ เพราะงั้นฉันเลยหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตแล้วลองทำดู แล้วก็ค่อยๆฝึกมาเรื่อยๆ”ที่เงินลั่วฉิงพูดนั้นเป็นความจริง ก็แค่ ไม่ได้พูดถึงเด็กๆแค่นั้น

“เป็นไงบ้าง? อร่อยใช่ไหมละ? “เงินลั่วฉิงมองไปที่เขา ใบหน้าแฝงไปด้วยความอยากได้รับคมชมและรอยยิ้มนิดๆ

“อั้ม ไม่เลวหนิ”พอเขาเห็นรอยยิ้มของเธอแล้ว นัยตาเย่ซือ เฉินก็สั่นเล็กน้อย เวลาเธอยิ้มแล้วนั้นสวยมากจริงๆ

เย่ซือเฉินคงจะหิวมากจริงๆ อาหารที่เธอทำนั้นเหลือเพียงนิด หน่อยเท่านั้น

พอเย่ซือเฉินทานเสร็จ เวินลั่วฉิงก็เก็บถ้วยและตะเกียบ: “ที่รัก คุณกลับห้องเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะเก็บชามกับ ตะเกียบไปล้าง”

เงิน ว ง าลังคิดว่า เขากินอิ่มแล้ว ก็ควรจะกลับห้องไปได้ แล้ว?

เย่ซือเฉินคงจะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อ เธอชัดเจนว่าอยากให้ เขาไปได้แล้ว เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย: “ฉันรอเธอไปด้วย กัน”

พอเขาพูดถึงคำว่าด้วยกัน ก็เน้นเสียงเป็นพิเศษ ราวแฝงไป ด้วยความหมายมีเลศนัย

พอได้ฟังคำพูดของเขาแล้ว ท่วงท่าของเงินลั่วฉิงก็เชื่องช้า ลงทันที และหายใจช้าลง วันนี้คนคนนี้จะถ่วงเธอให้ถึงที่สุด เลยใช่ไหม?

เงินลั่วฉิงถอนหายใจ สุดท้ายก็ทําได้เพียงหยิบถ้วยตะเกียบ เข้าไปในห้องครัวเท่านั้น

เวินลั่วฉิงคิดว่าจะอยู่ในห้องครัวให้นานสักหน่อย พอเขารอ จนเบื่อก็คงจะกลับไปเอง

ท่าทีของเวิน วฉิงนั้นไม่ได้รีบร้อนเลย แต่ทั้งหมดนั้นก็มีแค่ ถ้วยกับจานแค่สองใบ ไม่นานก็ล้างเสร็จแล้ว จู่ๆเธอก็คิดขึ้น ได้ว่าแก้วที่เธอใช้เมื่อกี้ยังไม่ได้ล้าง เป็นลั่วฉิงเลยอยากจะเอา มาล้างให้สะอาด
เพียงแค่เงิน วฉิงหันหลังไป ก็ได้เจอเขาที่เดินเข้ามาในห้อง ครัวแล้ว แถมยังยืนอยู่ข้างๆเธออีกด้วย

เธอหมุนตัวไปอย่างกะทันหัน ทำให้อีกนิดเดียวก็จะชนเข้า กับแผงอกของเขาแล้ว

เวินลั่วฉิงนั้นอยากที่จะถอยหลังไปอัตโนมัติ แต่จู่ๆเขาก็ยื่น มือมาจับเธอเอาไว้: “อะไรกัน? อยากให้รีบกอดขนาดนี้เลย หรอ”

“เธอเต็มใจขนาดนี้ ถ้าฉันทำให้เธอผิดหวังไปงั้นมันคงเป็น ความผิดของฉันแล้วละ”เย่ซือเฉินยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดออก มา คำพูดที่ดูมีเลศนัยนั้นทำให้หน้าแดง ในขณะที่พูดนั้นตัว ของเขาก็ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ

“ทำไมจู่ๆคุณถึงเข้ามาในห้องครัวล่ะ? ทำไมถึงมายืนอยู่ข้าง หลังฉันได้? “เวินลั่วฉิงนั้นโมโหขึ้นมาเล็กน้อย เย่อเฉินใน คืนนี้กับเย่ซือเฉินที่เธอเคยรู้จักราวกับว่าเป็นคนละคนกันเลย ทีเดียว วันนี้เขาปลิ้นปล้อนหลอกลวงเกินไปแล้ว

“ฉันก็แค่หิวน้ำน่ะ ก็เลยมาดื่มน้ำสักหน่อย”ด้วยแววตาที่แฝง ไปด้วยความโกรธของเธอแล้ว เขาก็ยกมุมปากขึ้นมาแล้ว น้อย และแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย

ในขณะที่พูด เขาก็หยิบแก้วที่เธอใช้เมื่อกี้ขึ้นมาอย่างเป็น ธรรมชาติมากๆ
ในแก้วยังมีน้ำที่เป็นชั่วนิ่งดื่มเหลืออยู่ครึ่งแก้ว เขาหยิบแก้ว ขึ้นมา และไม่ได้หยุดชะงักลงเลย แล้วก็ดื่มไปหนึ่งอีก

“นั่นมันแก้วที่ฉันใช้ไปแล้ว…………วนิ่งที่เห็นท่าทางของ เขา ปฏิกิริยาแรกคือเตือนเขาก่อน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มี ประโยชน์อะไร

พอเห็นเขาดื่มไปหนึ่งอีกแล้ว เป็นลั่วฉิงก็เบ้ปาก คนอย่างเขา รักความสะอาดจะตาย คงจะไม่ใช้ของที่คนอื่นใช้แล้วไม่ใช่ หรอ?

แม้ว่าเขาจะไม่เห็นที่เมื่อกี้เธอใช้แก้วน้ำใบนั้น แต่ในแก้วใบ นั้นก็มีน้ำอยู่แค่ครึ่งแก้ว มันก็ชัดเจนแล้วว่าเป็นน้ำที่ดื่มเหลือ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะดูไม่ออก

เย่ซือเฉินที่ถือแก้วอยู่นั้น ก็ดื่มไปอีกหนึ่งอึก ไม่รู้ว่าเธอรู้สึก ไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าเหมือนเขาจะเม้มริมฝีปากเบาๆ ตรงบริเวณขอบแก้วไปด้วย

เห็นเขาใช้แก้วที่เธอใช้แล้วเมื่อกี้ ความรู้สึกนั้นก็แปลกๆแล้ว แต่ตอนนี้ มืออีกข้างของเขาก็กำลังโอบเอวของเธออยู่

เขาใช้แก้วที่เธอใช้แล้วบวกกับโอบเอวของเธอไว้ และบวก กับก่อนหน้านี้ที่อาการแพ้แอลกอฮอล์ยังไม่หายดีสนิทนั้น ทำ ให้เป็นตัวฉิงลืมคิดถึงเจตนาอื่นที่ลึกซึ้งของเขาไป

เงินลั่ฉิงแกะมือที่โอบเธอไว้ของเขาออก แล้วผลักเขาให้เว้นระยะห่างออกไปอีกนิด แล้ววางถ้วยกับตะเกียบที่ล้างเสร็จ แล้วลง

เย่ซือเฉินยังคงถือแก้ว และไม่ได้ไปไหน เพียงแค่ยืนพิงประ ตูเบาๆแล้วมองไปที่เธอ เขาค่อยๆยกมุมปากขึ้น ทำเรื่องนี้ต่อ หน้าเธอ แล้วไม่ให้เธอสงสัยนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

เย่ซือเฉินที่หันหลังมา แล้วเห็นท่าทางของเย่ซือเฉินนั้น ก็ กระพริบตาเล็กน้อย และเห็นเขาที่ยังถือแก้วใบนั้นอยู่ ในแก้ว ระดับน้ำก็ไม่ได้ลดลงไปเท่าไหร่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้หิวน้ำ อะไรขนาดนั้น

ในเมื่อไม่ดื่ม แล้วถือแก้วไว้ทำไมกัน? เป็นลั่วฉิงขมวดคิ้ว

เล็กน้อย

เขาถือแก้วแล้วหมุนไปมาเล็กน้อย มันดูธรรมชาติมาก แต่ สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่เธออย่างไม่ลดละ

โดนเขาจ้องแบบนี้ เป็นลั่วฉิงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ และก็ไม่ ได้คิดเรื่องแก้วน้ำอีกแล้ว พอเห็นเขาไม่ได้พูดอะไร เธอเลย เดินออกไปข้างนอก

พอเธออกจากห้องครัว ก็ขึ้นชั้นสองไปทันที เธออยากจะ กลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่เย่ซือเฉินก็เดินตามหลังเธอมา ติดๆ
เงินลั่วฉิงไม่ได้หันหลังกลับไป แต่ก็รู้สึกได้ถึงเย่ซือเฉินที่เดิน ตามหลังมาติดๆ ในใจเธอสั่นแปลกๆ ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆก็รู้สึก กังวลขึ้นมาแปลกๆ

พอขึ้นมาถึงชั้นสอง เธอก็รีบเปิดประตูห้องของตัวเอง แล้ว รีบเดินเข้าไป และปิดประตูทันที

เย่ซือเฉินอึ้งไปชั่วขณะ ทำไมเขารู้สึกว่า สำหรับเธอแล้วเขา เหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดกระหน่ำ เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?

เมื่อกี้ท่าทางของเธอน่าจะกำลังกังวลอยู่ เขารู้สึกว่า เวลาเธอ กังวลจริงๆแล้วก็ดูน่ารักดีนะ

เย่ซือเฉินละสายตามามองแก้วที่อยู่ในมือ แล้วรีบโทรหาคุณ ชายห้าฉิงทันที: “ฉันจะออกไปหาเดี๋ยวนี้”

เขารู้ว่าเรื่องบางเรื่อง ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี